ตราบาปสีชมพู โดย ลินิน
พรรษกร พรมพิทักษ์ ทายาทเพียงคนเดียวของมหาเศรษฐีหมื่นล้านที่ซ่อนความเย็นชา ร้ายกาจไว้ภายใต้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา เขาผู้ไม่เคยมีสายตาไว้แล กังสดาลสาวน้อยที่หลงรักเขาหมดหัวใจ แต่วันหนึ่งเมื่อหัวใจเริ่มเอนเอียง หล่อนกลับก้าวขึ้นมาในฐานะ ‘ผู้หญิงที่พ่อรัก’ ด้วยความแค้นใจลาพิศจึงตัดสินใจหันหลังให้ครอบครัวนานถึงสี่ปีและวันนี้เมื่อเขากลับมาอีกครั้งในฐานะนักธุรกิจหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ผู้ก้าวขึ้นมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของบิดา เขากลับมาเพื่อทวงคืนทุกอย่างกลับมา และหล่อนเป็นคนแรกที่เขาจะจัดการชำระแค้น ตีตราบาปให้จดจำ
กังสดาล หญิงสาวช่างฝันที่เคยมองโลกในแง่ดี โลกสีชมพูของเธอเปลี่ยนไปเมื่อต้องกลายมาเป็นผู้หญิงของ พรรษกรชายคนเดียวที่เธอรัก เขาสร้างตราบาปให้กับเธอแล้วทิ้งเพียงข้อเสนอ เป็นนางบำเรอของเขาเพื่อแลกกับบ้านอันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับแม่สิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ ซ้ำยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านร่วมกับเธอ สายใยบางๆ สุดท้ายจึงขาดสะบั้นลง เธอตัดสินใจหันหลังให้กับเขาชั่วชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าวันหนึ่งนั้น มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อผู้เย่อหยิ่งจะต้องเป็นฝ่ายยอมสิโรราบให้กับผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าจะไม่มีวันชายตาแล
กังสดาล หญิงสาวช่างฝันที่เคยมองโลกในแง่ดี โลกสีชมพูของเธอเปลี่ยนไปเมื่อต้องกลายมาเป็นผู้หญิงของ พรรษกรชายคนเดียวที่เธอรัก เขาสร้างตราบาปให้กับเธอแล้วทิ้งเพียงข้อเสนอ เป็นนางบำเรอของเขาเพื่อแลกกับบ้านอันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับแม่สิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ ซ้ำยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านร่วมกับเธอ สายใยบางๆ สุดท้ายจึงขาดสะบั้นลง เธอตัดสินใจหันหลังให้กับเขาชั่วชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าวันหนึ่งนั้น มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อผู้เย่อหยิ่งจะต้องเป็นฝ่ายยอมสิโรราบให้กับผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าจะไม่มีวันชายตาแล
Tags: ลินิน ละครช่อง 3
ตอน: วันวาน 70%
“กิ๋วเอาเค้กมาให้ค่ะ” เธอส่งจานเค้กให้ หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขายื่นมือออกมารับ “พี่พีทเพิ่งกลับจากโรงเรียน กลัวจะหิว”
“น่ากินนี่”
“พี่พีททานเยอะๆ นะคะ กิ๋วกับแม่ช่วยกันทำเลยนะคะ”
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้วต้องหุบลงเมื่อเค้กชิ้นที่เธอบรรจงตัดให้สวยที่สุดโปะมาบนหน้าเธอ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากคนเย็นชา นอกจากแววตายิ้มเยาะ
เขายัดจานคืนใส่มือแล้วร่างสูงก็เดินผ่านเธอไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กังสดาลหลับตาลง พยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลแล้วแต่มันยังรินไหลเหมือนทำนบพัง
“พี่พีทใจร้าย…”
เสียงสั่นเครือดังไล่หลังมา แต่คนทำไม่แยแส ไม่แม้แต่จะปรายตากลับมามองเลยสักนิดทำให้น้ำตาของกังสดาลยิ่งไหล
ไม่ว่าจะกี่ปี พรรษกรก็ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นน้อง ไม่ว่าเธอกับแม่จะเพียรพยายามทำความดีสักแค่ไหน เขาก็ไม่ใส่ใจ
กังสดาลหมุนตัวจะกลับเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วจะกลับเข้าไปในงานใหม่ แต่ศักดินัยกับบุญณิสาที่ตามขึ้นมาเพราะเป็นห่วงเดินสวนขึ้นบันไดมาพอดี พอเห็นสภาพของเธอ บุญณิสาก็วิ่งเข้ามากอดเอาไว้อย่างตกใจ
“กิ๋ว”
“เกิดอะไรขึ้นหนูกิ๋ว ไอ้พีททำอะไรอีก” ศักดินัยถาม แม้สภาพเลอะเทอะบนใบหน้าของลูกเลี้ยงจะบอกอะไรได้เป็นอย่างดีก็ตาม
“กิ๋วซุ่มซ่ามเองค่ะ หัวคะมำล้มใส่เค้ก แย่จังเลย ทำยังไงก็ซุ่มซ่ามไม่เคยเปลี่ยน วันเกิดตัวเองแท้ๆ เลย” กังสดาลบอกด้วยเสียงสั่นๆ ฝืนยิ้มทั้งที่ในใจกำลังร้องไห้ บอกเสร็จก็วิ่งกลับเข้าห้องตัวเองไป บุญณิสาขยับจะตามแต่ศักดินัยฉวยข้อมือเอาไว้พลางส่ายหน้า
“ปล่อยให้กิ๋วอยู่คนเดียวจะดีกว่านะ”
“แต่…”
“เวลานี้หากเข้าไปก็รังแต่จะทำให้กิ๋วร้องไห้หนักขึ้น”
“ค่ะ” บุญณิสาถอนหายใจ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกสาวเธอถูกพรรษกรกลั่นแกล้ง แต่โดนตั้งแต่วันแรกที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่กับศักดินัยด้วยซ้ำ ระยะเวลาหกปีไม่ใช่น้อยเลยที่เธอใช้พิสูจน์ตัวเองกับพรรษกร แต่เขาก็ไม่เคยมองเธอในแง่ดีขึ้น เธอไม่ยอมให้ศักดินัยจัดงานแต่งงาน ไม่มีการจดทะเบียนสมรส เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าเธอต้องการสมบัติของเขา แต่จนแล้วจนรอดลูกเลี้ยงคนนี้ก็ไม่เคยเข้าใจ คิดแต่ว่าเธอแย่งความรักของพ่อเขาไปจากแม่ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอรักกับศักดินัยมาก่อนแม่เขาเสียด้วยซ้ำ
“ขอโทษแทนพีทด้วยนะ เฮ้อ…” ศักดินัยถอนหายใจ เบื่อเหมือนกันที่ต้องพูดอะไรซ้ำซากแบบนี้มาหกปีเต็ม เขาเองก็หนักใจกับลูกชายคนนี้เหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้พรรษกรยอมรับบุญณิสากับกังสดาลและอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชินแล้วนี่คะ” บุญณิสาหัวเราะขึ้น สอดแขนมาโอบรอบเอวเขาไว้อย่างให้กำลังใจ นาทีถัดมาประตูห้องกังสดาลจึงเปิดออก หญิงสาวกลับมายิ้มสดใสดังเดิม เดินมาคล้องแขนทั้งแม่และบิดาเลี้ยงลงบันไดไปสนุกกับเพื่อนๆ ตามเดิม
“พร้อมแล้วค่ะ ไม่สนุกกันต่อดีกว่า”
“แน่ใจนะว่าไหว”
“โธ่…กิ๋วไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ แค่ซุ่มซ่ามไปหน่อยเท่านั้นเอง ไปค่ะ ป่านนี้ทุกคนคงสงสัยแล้วว่าเจ้าของบ้านหายไปไหนกันหมด”
ศักดินัยหัวเราะ เดินตามแรงจูงของลูกเลี้ยงสาวออกไป หญิงสาวจึงเอนซบมาบนไหล่เขา ถึงศักดินัยจะเป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่เธอกลับรักและเคารพท่านไม่ต่างจากพ่อแท้ๆ
“น่ากินนี่”
“พี่พีททานเยอะๆ นะคะ กิ๋วกับแม่ช่วยกันทำเลยนะคะ”
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้วต้องหุบลงเมื่อเค้กชิ้นที่เธอบรรจงตัดให้สวยที่สุดโปะมาบนหน้าเธอ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากคนเย็นชา นอกจากแววตายิ้มเยาะ
เขายัดจานคืนใส่มือแล้วร่างสูงก็เดินผ่านเธอไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กังสดาลหลับตาลง พยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลแล้วแต่มันยังรินไหลเหมือนทำนบพัง
“พี่พีทใจร้าย…”
เสียงสั่นเครือดังไล่หลังมา แต่คนทำไม่แยแส ไม่แม้แต่จะปรายตากลับมามองเลยสักนิดทำให้น้ำตาของกังสดาลยิ่งไหล
ไม่ว่าจะกี่ปี พรรษกรก็ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นน้อง ไม่ว่าเธอกับแม่จะเพียรพยายามทำความดีสักแค่ไหน เขาก็ไม่ใส่ใจ
กังสดาลหมุนตัวจะกลับเข้าไปในห้องตัวเองเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วจะกลับเข้าไปในงานใหม่ แต่ศักดินัยกับบุญณิสาที่ตามขึ้นมาเพราะเป็นห่วงเดินสวนขึ้นบันไดมาพอดี พอเห็นสภาพของเธอ บุญณิสาก็วิ่งเข้ามากอดเอาไว้อย่างตกใจ
“กิ๋ว”
“เกิดอะไรขึ้นหนูกิ๋ว ไอ้พีททำอะไรอีก” ศักดินัยถาม แม้สภาพเลอะเทอะบนใบหน้าของลูกเลี้ยงจะบอกอะไรได้เป็นอย่างดีก็ตาม
“กิ๋วซุ่มซ่ามเองค่ะ หัวคะมำล้มใส่เค้ก แย่จังเลย ทำยังไงก็ซุ่มซ่ามไม่เคยเปลี่ยน วันเกิดตัวเองแท้ๆ เลย” กังสดาลบอกด้วยเสียงสั่นๆ ฝืนยิ้มทั้งที่ในใจกำลังร้องไห้ บอกเสร็จก็วิ่งกลับเข้าห้องตัวเองไป บุญณิสาขยับจะตามแต่ศักดินัยฉวยข้อมือเอาไว้พลางส่ายหน้า
“ปล่อยให้กิ๋วอยู่คนเดียวจะดีกว่านะ”
“แต่…”
“เวลานี้หากเข้าไปก็รังแต่จะทำให้กิ๋วร้องไห้หนักขึ้น”
“ค่ะ” บุญณิสาถอนหายใจ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกสาวเธอถูกพรรษกรกลั่นแกล้ง แต่โดนตั้งแต่วันแรกที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่กับศักดินัยด้วยซ้ำ ระยะเวลาหกปีไม่ใช่น้อยเลยที่เธอใช้พิสูจน์ตัวเองกับพรรษกร แต่เขาก็ไม่เคยมองเธอในแง่ดีขึ้น เธอไม่ยอมให้ศักดินัยจัดงานแต่งงาน ไม่มีการจดทะเบียนสมรส เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าเธอต้องการสมบัติของเขา แต่จนแล้วจนรอดลูกเลี้ยงคนนี้ก็ไม่เคยเข้าใจ คิดแต่ว่าเธอแย่งความรักของพ่อเขาไปจากแม่ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอรักกับศักดินัยมาก่อนแม่เขาเสียด้วยซ้ำ
“ขอโทษแทนพีทด้วยนะ เฮ้อ…” ศักดินัยถอนหายใจ เบื่อเหมือนกันที่ต้องพูดอะไรซ้ำซากแบบนี้มาหกปีเต็ม เขาเองก็หนักใจกับลูกชายคนนี้เหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้พรรษกรยอมรับบุญณิสากับกังสดาลและอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชินแล้วนี่คะ” บุญณิสาหัวเราะขึ้น สอดแขนมาโอบรอบเอวเขาไว้อย่างให้กำลังใจ นาทีถัดมาประตูห้องกังสดาลจึงเปิดออก หญิงสาวกลับมายิ้มสดใสดังเดิม เดินมาคล้องแขนทั้งแม่และบิดาเลี้ยงลงบันไดไปสนุกกับเพื่อนๆ ตามเดิม
“พร้อมแล้วค่ะ ไม่สนุกกันต่อดีกว่า”
“แน่ใจนะว่าไหว”
“โธ่…กิ๋วไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ แค่ซุ่มซ่ามไปหน่อยเท่านั้นเอง ไปค่ะ ป่านนี้ทุกคนคงสงสัยแล้วว่าเจ้าของบ้านหายไปไหนกันหมด”
ศักดินัยหัวเราะ เดินตามแรงจูงของลูกเลี้ยงสาวออกไป หญิงสาวจึงเอนซบมาบนไหล่เขา ถึงศักดินัยจะเป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่เธอกลับรักและเคารพท่านไม่ต่างจากพ่อแท้ๆ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ต.ค. 2558, 21:03:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ต.ค. 2558, 21:03:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 779
| << วันวาน 50% | อัพเพิ่ม >> |