ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 14
"ทำไมแกมาเอาป่านนี้ ... แล้วนี่แกไปตกถังถ่านที่ไหนมาเนี่ย?" วินถามอย่างเป็นห่วง พร้อมเอื้อมมือมาปัดเศษฝุ่นออกจากใบหน้าของจริงใจอย่างเบามือ
"รถฉันเสีย" จริงใจตอบ ชะงักนิดนึง แล้วรีบเอามือวินออก
"แล้วทำไง? อย่าบอกนะว่าซ่อมเอง? ฮ่าฮ่าฮ่า " วินถามอย่างสงสัยระคนหัวเราะไป จริงใจที่ไร้อารมณ์ ไม่ตอบ เธอเปิดประตูรถให้ทุกคนขนสัมภาระขึ้นรถ แล้วก้าวขึ้นนั่งที่คนขับทันที
"ไม่เจอกันแป๊ปเดียว นี่แกซ่อมรถเป็นแล้วเหรอ?" วินถามอีกครั้ง เมื่อขึ้นรถตามมา พลอยเปิดประตูรถด้านหลังขึ้นตาม
"ตอนแรกก็คิดว่าจะซ่อมเอง แต่สุดท้ายก็มีคนมาช่วยแหละ" จริงใจตอบ แล้วรีบเช็ดหน้าเช็ดตาออก วินยิ้มรับ
"แล้วเรียบร้อยมั้ยละ?"
"ถามบ้าๆ ถ้าไม่เรียบร้อยแล้วฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าแกมั้ย?" จริงใจตอบห้วนอย่างลืมตัว จนวินรู้สึกได้ เขาชะงักพร้อมเงียบลง นั่งรถต่อไปเงียบๆทันทีโดยไม่พูดอะไร พลอยที่ได้กลิ่นบรรยากาศผิดปกติก็ถึงกับเอ่ย
"ส่งพลอยลงแถวนี้ก็ได้ค่ะ" เสียงของพลอยดังขึ้นจากด้านหลังของรถ
"ไม่เป็นไรค่ะ ... เดี๋ยวจริงไปส่ง" จริงใจบอก แล้วขับรถต่อไป วินหันหลังไปบอกสมทบ
"ใช่ พลอย.. ให้จริงไปส่งดีกว่า ทางผ่านอยู่แล้ว" วินบอกอย่างมีน้ำใจ สร้างความหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ให้กับจริงใจมากขึ้นไปอีก โดยที่ไม่รู้ตัว
"แม่บอกว่าให้ชวนแกไปกินข้าวด้วยวันนี้" เธอบอกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เพราะนี่เป็นคำสั่งของแม่ วินเสมองจริงใจนิดนึงแล้วถาม
"วันนี้เลยเหรอ?"
"ใช่"
"เอาสิ คิดถึงป้าติ๋ม...ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว"
"โอเค"
"พลอยไปกินข้าวที่บ้านจริงด้วยกันมั้ย? แม่จริงใจทำอาหารอร่อยมากนะ" วินหันไปถามพลอยต่อ แต่พลอยปฏิเสธ
"...ไม่อะ พลอยอยากกลับไปหาพ่อก่อน ไว้เดี๋ยวเราค่อยนัดกันใหม่นะ" พลอยบอกอีกครั้ง
หลังจากที่พลอยปฏิเสธ ทุกอย่างก็เงียบสนิท เงียบจนน่าอึดอัด
ไม่มีใครได้ยินเสียงจริงใจอีกเลยตลอดการเดินทาง
วินสังเกตได้ถึงความผิดปกตินั้น
หลายครั้งที่วินพยายามแอบมองตาจริงใจเพื่อหวังว่าจะได้คลายบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้ได้บ้าง
แต่ก็ไม่ช่วยเลย
ไม่นานนัก รถจริงใจก็แล่นมาถึงหน้าบ้านพลอย
ประตูรั้วอันใหญ่ยังคงปิดสนิทอยู่ พลอยขอลงตั้งแต่ตรงนี้ เพราะอยากให้พ่อแปลกใจเล่น บ้านพลอยหรูหราอย่างที่วินคิดไว้นั่นแหละ เป็นบ้านใหญ่ที่เราสามารถเห็นได้ตามละครไทยอย่างไรอย่างนั้น
"ขอบคุณมากนะคะ จริงใจ .. เดี๋ยวเราโทรหานะวิน" พลอยบอกลาอย่างสนิทสนม เหมือนที่เคยทำเช่นทุกครั้ง แล้วเดินลงจากรถจากไป วินพยักหน้าแล้วบอกลาเช่นกัน จริงใจใช้เวลาไม่นานในการกลับรถ ผ่านไปไม่เท่าไหร่ รถของจริงใจของมุ่งหน้าออกสู่ถนนใหญ่เรียบร้อยแล้ว
ทั้งเขาและเธอเงียบกันอีกสักพัก จนในที่สุด วินก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
"แกเป็นไรวะ? ทำไมเงียบขนาดนี้" วินถาม
"เปล่า" เธอตอบ พร้อมกับเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ดูก็รู้ว่าเธอโกหก แต่วินก็ไม่อยากจะเซ้าซี้
"ที่แกบอกว่ารถเสียนี่เป็นอะไรนะ นี่ก็ดูวิ่งได้ปกตินิ"
"ยางแตก"
วินถลึงตาใส่ ตกใจ
"ฮะ!! ยางแตกเนี่ยนะ แล้วยังไง? แกเปลี่ยนยางเองเหรอ"
"เกือบใช่ ทำไม?"
"แก... ถึกขึ้นนะ"
"นี่!!!" จริงใจหันมาแหว ฟาดที่ต้นแขนวินอย่างแรง วินหัวเราะ พร้อมรับมือเธอเอาไว้ได้ทัน วินสังเกตได้ ที่มือของเธอยังมีร่องรอยของการต่อสู้กับยางรถอยู่บ้าง และมีแผลเล็บฉีก ที่ยังมีคราบเลือดติดอยู่เลย เธอไม่ได้บอกว่าเธอเจ็บ แต่วินก็รู้สึกเป็นห่วง เธอชักมือกลับเร็วๆ แล้วพูดต่อ
"แม่บอกว่า วันนี้จะทำผัดสะตอให้แกกิน... แกนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ ขนาดฉันเป็นลูกแท้ๆ ฉันยังไม่ค่อยจะได้กินเลย" เธอเปลี่ยนเรื่องทันที บรรยากาศดูสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้อยู่ด้วยกันสองคน จริงใจคงอึดอัดที่ต้องอยู่กับคนที่เธอไม่รู้จัก
"แหงอยู่แล้ว แม่แกชอบฉันจะตาย"
"จ๊ะ พ่อคนโปรด" เธอตอบอย่างหมั่นไส้ พร้อมตบไฟเลี้ยวเข้าปากซอยที่คุ้นเคยเร็วๆ บรรยากาศเก่าๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง ทางเข้าหน้าปากซอยบ่งบอกว่าเรามาใกล้ถึงแล้ว สมัยก่อน วินมาบ้านนี้บ่อยกว่าไปบ้านสวน บ้านป้าแท้ๆของวินเองเสียอีก
ต้นลีลาวดีต้นใหญ่ ยังอยู่ต้อนรับเขาที่หน้าบ้านเช่นเดิม ทันทีที่เขาเปิดประตูรถลงมา ก็ได้กลิ่นหอมของมันคละคลุ้งไปทั่ว บ้านของจริงใจเปลี่ยนแปลงไปนิดหน่อย ต้นไม้ของลุงสิทธิที่วินเคยเห็นเมื่อวันก่อนๆ บัดนี้โตขึ้นปกคลุม ให้บ้านดูร่มรื่นเป็นสีเขียวขึ้นหนาตากว่าเดิมมาก แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือ บ้านหลังเล็กหลังนี้ ยังคงดูอบอุ่นเหมือนเมื่อสองปีก่อน จริงใจปิดประตูรถเดินตามลงมา วินช่วยเธอปิดประตูหน้าบ้านอย่างที่เคยทำ
"พี่วิน!!!!!" เสียงชัดเจนดังขึ้นจากหน้าต่างหน้าบ้าน เขารีบร้อนจนกระโดดออกมาจากหน้าต่างแล้วกระโจนเข้าหา จนวินเองก็ตั้งตัวไม่ทัน
"พี่วินนนนนน!!! เป็นไงมั่งพี่? ผมคิดถึงพี่มากๆๆๆๆ" น้องชายตัวแสบพูดไป กอดเขาไปจนวินขนลุกไปหมดทั้งตัว นี่ถ้ามันจูบวินได้มันคงจูบไปแล้ว
"พอได้แล้วไอชัด!!! ขนลุก" เขาห้ามปราม ชัดเจนถอยตัวออกห่างอย่างคนพึ่งนึกได้ แล้วส่งยิ้มสดใส อันเป็นเอกลักษณ์ของเขามาให้ ชัดเจนโตขึ้นมาก รูปร่างหน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่ใช่เด็กหนุ่มหัวเกรียนเหมือนที่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็กๆอีกแล้ว
"วันนี้ ผมปฏิเสธสาวทุกคนที่นัด เพื่อพี่คนเดียวเลย!!!" ชัดบอกหน้าตากระตือรือร้นจนวินอดขำไม่ได้
"น้อยๆหน่อย ผู้หญิงที่ไหนจะมาเอาแก" เสียงจริงใจขัดขึ้น เธอยื่นถุงขนมสองสามถุงมาให้น้องชายถือแล้วเดินตัวเปล่าเข้าบ้านไป ชัดเจนหน้าย่นรับ แล้วรีบลากวินเข้าบ้านตามมา
"แม่คร้าบ พ่อคร้าบ พี่วินมาแล้วววว" เสียงชัดเจนตะโกนทั่วบ้าน สร้างบรรยากาศเก่าๆขึ้นมาให้เห็นทันตา ลุงสิทธิที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟานั้น ลดหนังสือพิมพ์ลง รับไหว้จากวินเหมือนที่เคยทำ ลุงสิทธิไม่ได้มีท่าทีที่ตกใจมาก เขาลุกขึ้นมากอดวินแน่นๆจนวินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆที่ถูกส่งมา ต่างจากป้าติ๋มที่อยู่ในครัวมาก เพราะป้าเล่นควงตะหลิวออกมาต้อนรับอย่างร้อนรุ่มกันเลยทีเดียว
"ไอ้ลูกเขย!!!" เสียงป้าติ๋มตะโกนดังขึ้นมาทันทีที่เห็นวิน บนหัวของป้า ยังมีหมวกคลุมอาบน้ำที่ใส่ไว้สำหรับป้องกันเศษน้ำมันกระเด็น และกลิ่นอาหารอยู่
"อดีตครับ ป้าติ๋ม…อดีต" วินแก้คำผิดให้อย่างอารมณ์ดี แล้วยกมือไหว้ พร้อมโผเข้าไปหาทันทีให้สมกับที่คิดถึง วินกับป้าติ๋มสนิทสนมกันมานาน คนที่ทำให้วินกับจริงใจได้แต่งงานกันครั้งแรกก็ป้าติ๋มนี่แหละ ป้าติ๋มไม่ใช่แค่แม่เพื่อน หรือ แม่เมียเก่า แต่เป็นป้าที่วินรัก และเคารพเท่าๆกับป้าแท้ๆของวินเอง
"เป็นไง? เดินทางเหนื่อยมั้ย? ปวดหัวหรือเปล่า? ปรับเวลาได้รึยัง? หิวมั้ย? รอป้าแป๊ป ของโปรดแกทั้งนั้นเลย" ป้าติ๋มมาเป็นชุดหลังจากกอดกันเสร็จ เล่นเอาวิน ไม่รู้จะตอบคำถามไหนดี ในมือป้ายังคงแกว่งตะหลิวไปมา หวิดจะโดนหน้าวินหลายรอบแล้ว
"นั่น นั่น นั่น!! เก็บตะหลิวก่อนสิแม่ มันอันตราย... แล้วก็ค่อยๆถาม วินมันงงไปหมดแล้ว" ลุงสิทธิขัดจังหวะขึ้น เพราะคงเห็นว่าวินเริ่มจะงง ป้าติ๋มลดตะหลิวแล้วตกใจเหมือนนึกขึ้นได้
"ตาย!!! ลืมปิดไฟ" ป้าติ๋มวิ่งกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว เมื่อได้กลิ่นไหม้ปะปราย จริงใจแทรกเข้ามาพอดี พร้อมยื่นแก้วน้ำให้วินอย่างคุ้นเคย
"แม่นี่ก็เวอร์จริงๆ กับอีแค่วินมันกลับมาไม่เห็นจะต้องทำอาหารเยอะแยะมากมายขนาดนี้" จริงใจตะโกนบอก ชัดเจนทำเสียงจุ๊ปาก
"จุ๊จุ๊จุ๊ พี่นี่ไม่รู้อะไร พี่วินนะ ลูกรัก พวกเรามันตกกระป๋องกันไปตั้งนานแล้ว รู้มั้ย? วันนี้แม่วุ่นวายอยู่ในครัวทั้งวัน โทรจิกผมตั้งแต่ผมยังไม่เลิกเรียนให้รีบกลับมาช่วยเนี่ย"
ชัดเจนยื่นหน้าเข้ามาอธิบาย จริงใจส่ายหน้า วินก็ได้แต่ยิ้ม
ดูเหมือนว่างานเลี้ยงวันนี้ วินจะได้เป็นพระเอกกับเขาบ้างแล้วนะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อื้มหืม สะตอของป้าติ๋มยังสุดยอดเหมือนเดิมเลยนะครับ" วินปลิ้มปริ่มน้ำตาแทบไหล หลังได้กินสะตอที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด 2 ปี
"เป็นไงละ? ฝีมือป้ายังไม่ตกใช่มั้ย?" ป้าติ๋มถามอย่างตื่นเต้น ท่าทางเธอดูลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอล
"ไม่เลยครับป้า อร่อยเหมือนเดิมทุกอย่าง" วินตอบ ป้าติ๋มหัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจ แต่ชัดเจนก็ขัดขึ้น
"พี่อย่าไปชมแม่มากเลย เดี๋ยวเขาลอยแล้วผมจะฉุดกลับลงมาไม่ไหว"
ป้าติ๋มเบะปาก ชัดเจนจึงพูดใหม่
"อ่อ ไม่ คงไม่ลอยหรอก แม่ลอยไม่ขึ้นแล้ว"
"นี่ไอชัด!!!" ป้าติ๋มคำรามทันที จนชัดเจนหนีแทบไม่ทัน บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวเป็นไปอย่างสนุกสนาน วินกับจริงใจส่ายหน้าพร้อมกัน เพราะชัดเจนชอบกวนประสาทแม่ตัวเองอย่างนี้มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว
"ทำงานที่นั่นเป็นไงมั่งวิน?" ลุงสิทธิถามวินขึ้นหลังจากที่เขาเงียบไปนาน
"ดีครับ ... รายได้ดี งานสนุก ได้รู้อะไรเยอะเลย"
"พี่ไม่เบื่อเหรอผมเห็นเพื่อนผมที่ไปทำงานตอนปิดเทอมบอกว่าวันๆอยู่แต่ในครัว ไม่ได้ไปไหน" ชัดถามบ้าง
"พี่ไม่เบื่อนะ แต่เอาจริงๆของอย่างนี้มันก็แล้วแต่คน"
"แล้วนี่ป้าเขาโกรธรึเปล่า กลับมากินข้าวกับบ้านนี้ก่อนอย่างนี้ เขาน้อยใจมั้ยเนี่ย?" ป้าติ๋มถามขึ้น
"ไม่หรอกครับ ป้ายังไม่รู้ว่าผมกลับ ตอนนี้ป้าเขากำลังทำธุระที่หาดใหญ่ ผมเลยไม่ได้ไปบอกอะไร"
"อ้าว ... ทำไมละ ลุงนึกว่าวินบอกป้าเขาแล้วอีก มีอะไรรึเปล่า?"
"ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากให้ป้าเขาจัดการธุระของเขาให้เสร็จก่อน แล้วผมถึงจะเข้าไปหานะครับ"
"ทำอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ วินควรบอกป้าเขาก่อนสิ" ลุงสิทธิดูกังวล แต่วินก็โยนความกังวลเหล่านั้นทิ้งซะ
"ลุงสิทธิไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ทันทีที่ป้าเขาขึ้นมาที่กรุงเทพฯ ผมจะไปหาป้าทันที" วินยืนยัน เมื่อเห็นเป็นเช่นนั้น ลุงสิทธิกับป้าติ๋มก็เบาใจ ปล่อยให้เรากินข้าวมื้อนี้อย่างมีความสุข
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท้องฟ้ามืดแล้ว... หลังจากที่ทุกคนจบด้วยของหวานถ้วยสุดท้าย วินก็เดินลงไปหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาบนบ้าน เตรียมแจกจ่ายของที่หอบหิ้วมาตั้งไกลให้กับทุกๆคน
"อะ.. นี่ของชัด" วินยื่นห่อใหญ่ห่อนึงให้ชัดเจนที่นั่งเฝ้าของฝากอย่างกระหืดกระหายอยู่ด้านข้างกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
"แล้วนี่ ของลุงสิทธิ กับป้าติ๋มครับ" วินยื่นซองเล็กๆสองซองให้ป้าติ๋มกับลุงสิทธิ เขาทั้งสองรับอย่างเต็มใจ ชัดเจนฉีกถุงของฝากกระจุยกระจาย ก่อนดึงมันออกมาให้เห็นเต็มๆตา
"กางเกงยีนส์!!!" ชัดร้องอย่างตื่นเต้น พร้อมทาบกับตัวเองไปมาอย่างกระตือรือร้น ถัดออกไปอีกนิด เป็น ลุงสิทธิกับป้าติ๋มที่กำลังแกะของขวัญของตัวเองอย่างเบามือ
"เป็นไงครับ ชอบมั้ย?" วินถามทันที
ลุงสิทธิหยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูชัดๆ
"มันไม่แพงเกินไปเหรอวิน" ลุงสิทธิถามอย่างเกรงใจ
"ไม่เลยครับ เล็กๆน้อยๆ ผมไม่ปัญญาซื้อของแพงอะไรอยู่แล้ว"
"โอ๊ยแพงเพิงอะไร ดูดู ดูนี่สิดู ... ต่างหูฉัน สวยมั้ย?" ป้าติ๋มรีบอวดต่างหูผ้าถัก diy ของตัวเองบ้าง ลุงสิทธิรับไปดูอย่างชอบใจ ของแบบนี้ไม่ค่อยเห็นได้มากนักที่เมืองไทย เป็นของ DIY อย่างแท้จริง
"ของทุกคนมีหมดแล้ว...แล้วของพี่จริงอะ" ชัดถามขึ้นอย่างยียวนกวนประสาท เมื่อเห็นทุกคนได้ของกันหมดแล้ว ขาดก็แต่คนสำคัญที่นั่งเล่นตัวอยู่โซฟาข้างๆ
"มีดิ ไม่มีได้ไง" วินบอก พร้อมหยิบห่อของที่อยู่ลึกที่สุดออกมาแล้วยื่นให้จริงใจ เธอนิ่งสักพักก่อนลุกขึ้นมาหยิบ
"ช่วงนี้เห็นแกยุ่งๆ ฉันเลยคิดว่าแกน่าจะได้ใช้" วินรีบบอก
สมุดไดอารี่และออแกไนซ์ปกหนังสวยหรูอยู่ในมือของจริงใจ วินใช้เวลาเป็นเดือน เดินเลือกแล้วเลือกอีก เพราะอยากหาของขวัญชิ้นที่ทำให้จริงใจได้ประโยชน์ที่สุด
"เจ๋งอะ! อยากได้มานานแล้ว" จริงใจรีบบอก แล้วเปิดพลิกๆดู ข้างในนอกจากจะเป็นสมุดโน๊ตและไดอารี่แล้ว ยังมี ตารางวันที่ไว้จดรายละเอียดงานต่างๆ ที่สำคัญที่ปกหนังด้านหน้ายังปั๊มชื่อจริงใจเป็นภาษาอังกฤษเอาไว้เรียบร้อย
"แหม พี่วินนี่ รู้ใจพี่จริงอีกละ" ชัดเจนรีบบอก กวนประสาททุกคนต่อไปเรื่อยๆ จนจริงใจทนไม่ไหว
"จะหยุดได้รึยัง" จริงใจกระแทกฝ่ามือลงหัวชัดเจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ชัดเจนรีบกุมหัวตัวเอง ถูไปมาด้วยความเจ็บปวด
"ดี! สมน้ำหน้า รำคาญมันมานานมากละ" ป้าติ๋มรีบบอก วินได้แต่หัวเราะ ... รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นคนในบ้านนี้หยอกเล่นกัน
วินชอบบรรยากาศของบ้านนี้เสมอ …บ้านนี้มีในสิ่งที่บ้านเขาไม่เคยมี…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
งานเลี้ยงจบลง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ป้าติ๋มกับชัดเจนเก็บจานไปล้าง ลุงสิทธินั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปที่เก้าอี้ประจำ ส่วนจริงใจยกขยะออกมาทิ้ง
นานจนผิดสังเกต จริงใจไม่กลับมาเลย วินที่นั่งรออยู่ในห้องจึงเดินตามออกมา เบื้องหน้า คือสวนบ้านขนาดเล็ก ที่มืดเกือบสนิท มีเพียงแสงไฟถนนที่สอดส่องเข้ามาบ้าง ที่ม้านั่งตรงกลาง มีจริงใจนั่งคนเดียวอยู่
"ทำอะไรอยู่?" วินถามขึ้นทันทีที่เดินมาสมทบนั่งอยู่ด้านข้าง เธอส่ายหน้าตอบ ไม่หันมามองวินด้วยซ้ำ
"ไม่ได้ทำไร นั่งเล่น" เธอตอบ พร้อมบิดข้อมือไปมา
วินเดินลงไปนั่งข้างๆ เพ่งมองดูหน้าจริงใจให้ชัดๆหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน เธอดูอ้วนขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากมาย ผมทรงใหม่ต่างจากที่เห็นครั้งล่าสุด สั้นขึ้นสักนิ้วนึงเห็นจะได้
"มองอะไรอยู่ได้" จริงใจถาม
"แกอ้วนขึ้นนะ" วินบอก
"นี่! ปากไม่มีหูรูด" เธอรีบสวน ถลึงตาใส่ทันที มือข้างหนึ่งยังคงถูมืออีกข้างหนึ่งไว้ตลอดเวลา
"เอามือมานี่มา" วินคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วหยิบพลาสเตอร์ยาในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา จัดการปิดแผลบนนิ้วมือที่มีอย่างน้อยสองจุด
"วันหลังถ้าเปลี่ยนยางไม่เป็นก็โทรให้คนอื่นมาเปลี่ยนสิ จะได้ไม่ต้องมาเปลี่ยนเองแบบนี้"
"ก็.. แบตมือถือมันหมด จะให้โทรหาใครละ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนเองคนเดียวหมดด้วย ... มีคนมาช่วยตอนหลัง"
"ก็นั่นแหละ ต่อไปนี้ก็โทรหาฉันสิ เดี๋ยวไปช่วย" วินติดแผ่นสุดท้ายแล้วจัดการวางมือคืนลงที่เดิม
จริงใจมองดูนิ้วของตัวเอง แล้วเงียบ
"อย่าปล่อยให้มือสวยๆแบบนี้เป็นแผลสิ" วินบอกอีกรอบ แต่เธอก็ยังคงเงียบอีก...ไม่ตอบอะไรเลย
"ถามจริง... วันนี้เป็นอะไรรึเปล่า?" วินถามเธออีกรอบ เพราะรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
"เปล่า... ไม่ได้เป็นอะไร" เธอตอบ เสมองไปทางอื่นอย่างที่เธอชอบทำเวลาเธอโกหก
"แล้วทำไมเงียบ?"
"ก็ไม่ทำไม แค่ตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนใหม่ติดรถมาด้วย"
"อ่ออ.."
"แต่ก็ไม่ได้อะไรนะ บางทีก็ลืมไป เราเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันไม่ได้มีสิทธิอะไรกับแกขนาดนั้นอีกแล้ว"
"ใช่สิ แกไม่ได้รับสิทธินั้น จำได้มั้ย? ใครเป็นคนตัดสิทธินั้นทิ้งไป" วินแหย่เล่น จริงใจเหล่ตากลับมามองตอบทันที
"จำได้ยะ จำได้ดีด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง"
"ล้อเล่นน่า อย่ามัวแต่อารมณ์เสียอยู่เลย อะนี่" วินยื่นถุงเล็กๆให้เธอ เธอรับมาด้วยความสงสัย
"อะไร?"
วินไม่ตอบ ปล่อยให้เธอเปิดเอง
จริงใจดึงสร้อยเส้นหนึ่งออกมา ไม่ใหญ่ไป และไม่เล็กไป จริงใจเอามาทาบข้อมือดูอย่างสงสัย
"สร้อยข้อมือเหรอ? ทำไมใหญ่เงี้ย" เธอถามพร้อมโชว์สร้อยที่โหลงเหลงอยู่ในมือ
"มันไม่ได้ใว้ใส่ที่ตรงนั้น" วินขำแล้วรีบถอดมันออก
"นี่มันใส่ที่นี่" วินบอกพร้อมก้มลง หยิบสร้อยมาสวมที่ข้อเท้าของเธอ
"เหลืออยู่ที่ร้านเส้นเดียว เห็นน่ารักดี เลยซื้อมาให้"
"อะไร นึกว่ามีแต่ไดอารี่เล่มนั้น"
"ตอนแรกก็ว่างั้น แต่ตังมันเหลือ" วินบอกพร้อมยักคิ้วให้ เธอส่ายหน้าพร้อมก้มลงสำรวจดูที่เท้า
"ขอบใจนะ"
"อืม"
"นี่เป็นของขวัญ ที่เพื่อนให้เพื่อนใช่มั้ย" เธอถาม
นั่นสิ มันเป็นของขวัญแบบไหน วินตอบไม่ได้จริงๆ .. พูดตามตรง วินไม่รู้ว่าต้องตอบแบบไหนถึงจะถูกใจเธอมากกว่า
"จะแบบไหนก็ช่างเหอะ เลิกงอนได้แล้ว แล้วก็ไปส่งสักที ปวดหัวจะตายอยู่ละเนี่ย" วินบอก พร้อมขยี้หัวเธอเบาๆ เธอเบี่ยงหนี แล้วลุกขึ้นก่อน
"ง่วงก็ลุกสิ ไป! เร็ว!" เธอบอก พร้อมนำหน้าวินไปเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ไม่รอคำตอบที่ค้างคาเอาไว้ วินเดินตามไปเร็วๆ อย่างอดขำไม่ได้ แต่เดินไปได้ไม่นานเท่าไหร่ เธอก็หยุดชะงัก
“ฉันมีอะไรจะถามอีกอย่าง” จริงใจถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมหันมาเผชิญหน้ากับวินอีกรอบ
“แกไปรอฉันอยู่ที่ประตูนั้นได้งัย แกรู้ได้ไงว่าฉันจะออกประตูนั้น” จริงใจถามอย่างสงสัย ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าวันนั้น จริงใจจะออกประตูนั้น วินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงใจจะไปตามนัดรึเปล่า แต่วินก็รออยู่ที่ประตูนั้นอย่างเหลือเชื่อ
“ไม่รู้สิ สัญชาตญานมั้ง”
“สัญชาตญาน”
“ใช่ … ก็แค่รู้สึกว่าแกต้องมา แล้วแกก็มาจริงๆ”
“เวอร์อีกละ”
“จริงๆ”
“ช่างเถอะ ไปกันได้ละ”
“จ้า”
วินตอบ แล้วเดินไปพร้อมกัน
…
คืนแรกที่กรุงเทพหลังจากห่างกันมานานถึงสองปี ก็ไม่เลวหรอกเนอะ
ว่ามั้ย?
"รถฉันเสีย" จริงใจตอบ ชะงักนิดนึง แล้วรีบเอามือวินออก
"แล้วทำไง? อย่าบอกนะว่าซ่อมเอง? ฮ่าฮ่าฮ่า " วินถามอย่างสงสัยระคนหัวเราะไป จริงใจที่ไร้อารมณ์ ไม่ตอบ เธอเปิดประตูรถให้ทุกคนขนสัมภาระขึ้นรถ แล้วก้าวขึ้นนั่งที่คนขับทันที
"ไม่เจอกันแป๊ปเดียว นี่แกซ่อมรถเป็นแล้วเหรอ?" วินถามอีกครั้ง เมื่อขึ้นรถตามมา พลอยเปิดประตูรถด้านหลังขึ้นตาม
"ตอนแรกก็คิดว่าจะซ่อมเอง แต่สุดท้ายก็มีคนมาช่วยแหละ" จริงใจตอบ แล้วรีบเช็ดหน้าเช็ดตาออก วินยิ้มรับ
"แล้วเรียบร้อยมั้ยละ?"
"ถามบ้าๆ ถ้าไม่เรียบร้อยแล้วฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าแกมั้ย?" จริงใจตอบห้วนอย่างลืมตัว จนวินรู้สึกได้ เขาชะงักพร้อมเงียบลง นั่งรถต่อไปเงียบๆทันทีโดยไม่พูดอะไร พลอยที่ได้กลิ่นบรรยากาศผิดปกติก็ถึงกับเอ่ย
"ส่งพลอยลงแถวนี้ก็ได้ค่ะ" เสียงของพลอยดังขึ้นจากด้านหลังของรถ
"ไม่เป็นไรค่ะ ... เดี๋ยวจริงไปส่ง" จริงใจบอก แล้วขับรถต่อไป วินหันหลังไปบอกสมทบ
"ใช่ พลอย.. ให้จริงไปส่งดีกว่า ทางผ่านอยู่แล้ว" วินบอกอย่างมีน้ำใจ สร้างความหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ให้กับจริงใจมากขึ้นไปอีก โดยที่ไม่รู้ตัว
"แม่บอกว่าให้ชวนแกไปกินข้าวด้วยวันนี้" เธอบอกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เพราะนี่เป็นคำสั่งของแม่ วินเสมองจริงใจนิดนึงแล้วถาม
"วันนี้เลยเหรอ?"
"ใช่"
"เอาสิ คิดถึงป้าติ๋ม...ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว"
"โอเค"
"พลอยไปกินข้าวที่บ้านจริงด้วยกันมั้ย? แม่จริงใจทำอาหารอร่อยมากนะ" วินหันไปถามพลอยต่อ แต่พลอยปฏิเสธ
"...ไม่อะ พลอยอยากกลับไปหาพ่อก่อน ไว้เดี๋ยวเราค่อยนัดกันใหม่นะ" พลอยบอกอีกครั้ง
หลังจากที่พลอยปฏิเสธ ทุกอย่างก็เงียบสนิท เงียบจนน่าอึดอัด
ไม่มีใครได้ยินเสียงจริงใจอีกเลยตลอดการเดินทาง
วินสังเกตได้ถึงความผิดปกตินั้น
หลายครั้งที่วินพยายามแอบมองตาจริงใจเพื่อหวังว่าจะได้คลายบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้ได้บ้าง
แต่ก็ไม่ช่วยเลย
ไม่นานนัก รถจริงใจก็แล่นมาถึงหน้าบ้านพลอย
ประตูรั้วอันใหญ่ยังคงปิดสนิทอยู่ พลอยขอลงตั้งแต่ตรงนี้ เพราะอยากให้พ่อแปลกใจเล่น บ้านพลอยหรูหราอย่างที่วินคิดไว้นั่นแหละ เป็นบ้านใหญ่ที่เราสามารถเห็นได้ตามละครไทยอย่างไรอย่างนั้น
"ขอบคุณมากนะคะ จริงใจ .. เดี๋ยวเราโทรหานะวิน" พลอยบอกลาอย่างสนิทสนม เหมือนที่เคยทำเช่นทุกครั้ง แล้วเดินลงจากรถจากไป วินพยักหน้าแล้วบอกลาเช่นกัน จริงใจใช้เวลาไม่นานในการกลับรถ ผ่านไปไม่เท่าไหร่ รถของจริงใจของมุ่งหน้าออกสู่ถนนใหญ่เรียบร้อยแล้ว
ทั้งเขาและเธอเงียบกันอีกสักพัก จนในที่สุด วินก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
"แกเป็นไรวะ? ทำไมเงียบขนาดนี้" วินถาม
"เปล่า" เธอตอบ พร้อมกับเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ดูก็รู้ว่าเธอโกหก แต่วินก็ไม่อยากจะเซ้าซี้
"ที่แกบอกว่ารถเสียนี่เป็นอะไรนะ นี่ก็ดูวิ่งได้ปกตินิ"
"ยางแตก"
วินถลึงตาใส่ ตกใจ
"ฮะ!! ยางแตกเนี่ยนะ แล้วยังไง? แกเปลี่ยนยางเองเหรอ"
"เกือบใช่ ทำไม?"
"แก... ถึกขึ้นนะ"
"นี่!!!" จริงใจหันมาแหว ฟาดที่ต้นแขนวินอย่างแรง วินหัวเราะ พร้อมรับมือเธอเอาไว้ได้ทัน วินสังเกตได้ ที่มือของเธอยังมีร่องรอยของการต่อสู้กับยางรถอยู่บ้าง และมีแผลเล็บฉีก ที่ยังมีคราบเลือดติดอยู่เลย เธอไม่ได้บอกว่าเธอเจ็บ แต่วินก็รู้สึกเป็นห่วง เธอชักมือกลับเร็วๆ แล้วพูดต่อ
"แม่บอกว่า วันนี้จะทำผัดสะตอให้แกกิน... แกนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ ขนาดฉันเป็นลูกแท้ๆ ฉันยังไม่ค่อยจะได้กินเลย" เธอเปลี่ยนเรื่องทันที บรรยากาศดูสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้อยู่ด้วยกันสองคน จริงใจคงอึดอัดที่ต้องอยู่กับคนที่เธอไม่รู้จัก
"แหงอยู่แล้ว แม่แกชอบฉันจะตาย"
"จ๊ะ พ่อคนโปรด" เธอตอบอย่างหมั่นไส้ พร้อมตบไฟเลี้ยวเข้าปากซอยที่คุ้นเคยเร็วๆ บรรยากาศเก่าๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง ทางเข้าหน้าปากซอยบ่งบอกว่าเรามาใกล้ถึงแล้ว สมัยก่อน วินมาบ้านนี้บ่อยกว่าไปบ้านสวน บ้านป้าแท้ๆของวินเองเสียอีก
ต้นลีลาวดีต้นใหญ่ ยังอยู่ต้อนรับเขาที่หน้าบ้านเช่นเดิม ทันทีที่เขาเปิดประตูรถลงมา ก็ได้กลิ่นหอมของมันคละคลุ้งไปทั่ว บ้านของจริงใจเปลี่ยนแปลงไปนิดหน่อย ต้นไม้ของลุงสิทธิที่วินเคยเห็นเมื่อวันก่อนๆ บัดนี้โตขึ้นปกคลุม ให้บ้านดูร่มรื่นเป็นสีเขียวขึ้นหนาตากว่าเดิมมาก แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือ บ้านหลังเล็กหลังนี้ ยังคงดูอบอุ่นเหมือนเมื่อสองปีก่อน จริงใจปิดประตูรถเดินตามลงมา วินช่วยเธอปิดประตูหน้าบ้านอย่างที่เคยทำ
"พี่วิน!!!!!" เสียงชัดเจนดังขึ้นจากหน้าต่างหน้าบ้าน เขารีบร้อนจนกระโดดออกมาจากหน้าต่างแล้วกระโจนเข้าหา จนวินเองก็ตั้งตัวไม่ทัน
"พี่วินนนนนน!!! เป็นไงมั่งพี่? ผมคิดถึงพี่มากๆๆๆๆ" น้องชายตัวแสบพูดไป กอดเขาไปจนวินขนลุกไปหมดทั้งตัว นี่ถ้ามันจูบวินได้มันคงจูบไปแล้ว
"พอได้แล้วไอชัด!!! ขนลุก" เขาห้ามปราม ชัดเจนถอยตัวออกห่างอย่างคนพึ่งนึกได้ แล้วส่งยิ้มสดใส อันเป็นเอกลักษณ์ของเขามาให้ ชัดเจนโตขึ้นมาก รูปร่างหน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่ใช่เด็กหนุ่มหัวเกรียนเหมือนที่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็กๆอีกแล้ว
"วันนี้ ผมปฏิเสธสาวทุกคนที่นัด เพื่อพี่คนเดียวเลย!!!" ชัดบอกหน้าตากระตือรือร้นจนวินอดขำไม่ได้
"น้อยๆหน่อย ผู้หญิงที่ไหนจะมาเอาแก" เสียงจริงใจขัดขึ้น เธอยื่นถุงขนมสองสามถุงมาให้น้องชายถือแล้วเดินตัวเปล่าเข้าบ้านไป ชัดเจนหน้าย่นรับ แล้วรีบลากวินเข้าบ้านตามมา
"แม่คร้าบ พ่อคร้าบ พี่วินมาแล้วววว" เสียงชัดเจนตะโกนทั่วบ้าน สร้างบรรยากาศเก่าๆขึ้นมาให้เห็นทันตา ลุงสิทธิที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟานั้น ลดหนังสือพิมพ์ลง รับไหว้จากวินเหมือนที่เคยทำ ลุงสิทธิไม่ได้มีท่าทีที่ตกใจมาก เขาลุกขึ้นมากอดวินแน่นๆจนวินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆที่ถูกส่งมา ต่างจากป้าติ๋มที่อยู่ในครัวมาก เพราะป้าเล่นควงตะหลิวออกมาต้อนรับอย่างร้อนรุ่มกันเลยทีเดียว
"ไอ้ลูกเขย!!!" เสียงป้าติ๋มตะโกนดังขึ้นมาทันทีที่เห็นวิน บนหัวของป้า ยังมีหมวกคลุมอาบน้ำที่ใส่ไว้สำหรับป้องกันเศษน้ำมันกระเด็น และกลิ่นอาหารอยู่
"อดีตครับ ป้าติ๋ม…อดีต" วินแก้คำผิดให้อย่างอารมณ์ดี แล้วยกมือไหว้ พร้อมโผเข้าไปหาทันทีให้สมกับที่คิดถึง วินกับป้าติ๋มสนิทสนมกันมานาน คนที่ทำให้วินกับจริงใจได้แต่งงานกันครั้งแรกก็ป้าติ๋มนี่แหละ ป้าติ๋มไม่ใช่แค่แม่เพื่อน หรือ แม่เมียเก่า แต่เป็นป้าที่วินรัก และเคารพเท่าๆกับป้าแท้ๆของวินเอง
"เป็นไง? เดินทางเหนื่อยมั้ย? ปวดหัวหรือเปล่า? ปรับเวลาได้รึยัง? หิวมั้ย? รอป้าแป๊ป ของโปรดแกทั้งนั้นเลย" ป้าติ๋มมาเป็นชุดหลังจากกอดกันเสร็จ เล่นเอาวิน ไม่รู้จะตอบคำถามไหนดี ในมือป้ายังคงแกว่งตะหลิวไปมา หวิดจะโดนหน้าวินหลายรอบแล้ว
"นั่น นั่น นั่น!! เก็บตะหลิวก่อนสิแม่ มันอันตราย... แล้วก็ค่อยๆถาม วินมันงงไปหมดแล้ว" ลุงสิทธิขัดจังหวะขึ้น เพราะคงเห็นว่าวินเริ่มจะงง ป้าติ๋มลดตะหลิวแล้วตกใจเหมือนนึกขึ้นได้
"ตาย!!! ลืมปิดไฟ" ป้าติ๋มวิ่งกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว เมื่อได้กลิ่นไหม้ปะปราย จริงใจแทรกเข้ามาพอดี พร้อมยื่นแก้วน้ำให้วินอย่างคุ้นเคย
"แม่นี่ก็เวอร์จริงๆ กับอีแค่วินมันกลับมาไม่เห็นจะต้องทำอาหารเยอะแยะมากมายขนาดนี้" จริงใจตะโกนบอก ชัดเจนทำเสียงจุ๊ปาก
"จุ๊จุ๊จุ๊ พี่นี่ไม่รู้อะไร พี่วินนะ ลูกรัก พวกเรามันตกกระป๋องกันไปตั้งนานแล้ว รู้มั้ย? วันนี้แม่วุ่นวายอยู่ในครัวทั้งวัน โทรจิกผมตั้งแต่ผมยังไม่เลิกเรียนให้รีบกลับมาช่วยเนี่ย"
ชัดเจนยื่นหน้าเข้ามาอธิบาย จริงใจส่ายหน้า วินก็ได้แต่ยิ้ม
ดูเหมือนว่างานเลี้ยงวันนี้ วินจะได้เป็นพระเอกกับเขาบ้างแล้วนะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อื้มหืม สะตอของป้าติ๋มยังสุดยอดเหมือนเดิมเลยนะครับ" วินปลิ้มปริ่มน้ำตาแทบไหล หลังได้กินสะตอที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด 2 ปี
"เป็นไงละ? ฝีมือป้ายังไม่ตกใช่มั้ย?" ป้าติ๋มถามอย่างตื่นเต้น ท่าทางเธอดูลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอล
"ไม่เลยครับป้า อร่อยเหมือนเดิมทุกอย่าง" วินตอบ ป้าติ๋มหัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจ แต่ชัดเจนก็ขัดขึ้น
"พี่อย่าไปชมแม่มากเลย เดี๋ยวเขาลอยแล้วผมจะฉุดกลับลงมาไม่ไหว"
ป้าติ๋มเบะปาก ชัดเจนจึงพูดใหม่
"อ่อ ไม่ คงไม่ลอยหรอก แม่ลอยไม่ขึ้นแล้ว"
"นี่ไอชัด!!!" ป้าติ๋มคำรามทันที จนชัดเจนหนีแทบไม่ทัน บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวเป็นไปอย่างสนุกสนาน วินกับจริงใจส่ายหน้าพร้อมกัน เพราะชัดเจนชอบกวนประสาทแม่ตัวเองอย่างนี้มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว
"ทำงานที่นั่นเป็นไงมั่งวิน?" ลุงสิทธิถามวินขึ้นหลังจากที่เขาเงียบไปนาน
"ดีครับ ... รายได้ดี งานสนุก ได้รู้อะไรเยอะเลย"
"พี่ไม่เบื่อเหรอผมเห็นเพื่อนผมที่ไปทำงานตอนปิดเทอมบอกว่าวันๆอยู่แต่ในครัว ไม่ได้ไปไหน" ชัดถามบ้าง
"พี่ไม่เบื่อนะ แต่เอาจริงๆของอย่างนี้มันก็แล้วแต่คน"
"แล้วนี่ป้าเขาโกรธรึเปล่า กลับมากินข้าวกับบ้านนี้ก่อนอย่างนี้ เขาน้อยใจมั้ยเนี่ย?" ป้าติ๋มถามขึ้น
"ไม่หรอกครับ ป้ายังไม่รู้ว่าผมกลับ ตอนนี้ป้าเขากำลังทำธุระที่หาดใหญ่ ผมเลยไม่ได้ไปบอกอะไร"
"อ้าว ... ทำไมละ ลุงนึกว่าวินบอกป้าเขาแล้วอีก มีอะไรรึเปล่า?"
"ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากให้ป้าเขาจัดการธุระของเขาให้เสร็จก่อน แล้วผมถึงจะเข้าไปหานะครับ"
"ทำอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ วินควรบอกป้าเขาก่อนสิ" ลุงสิทธิดูกังวล แต่วินก็โยนความกังวลเหล่านั้นทิ้งซะ
"ลุงสิทธิไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ทันทีที่ป้าเขาขึ้นมาที่กรุงเทพฯ ผมจะไปหาป้าทันที" วินยืนยัน เมื่อเห็นเป็นเช่นนั้น ลุงสิทธิกับป้าติ๋มก็เบาใจ ปล่อยให้เรากินข้าวมื้อนี้อย่างมีความสุข
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท้องฟ้ามืดแล้ว... หลังจากที่ทุกคนจบด้วยของหวานถ้วยสุดท้าย วินก็เดินลงไปหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาบนบ้าน เตรียมแจกจ่ายของที่หอบหิ้วมาตั้งไกลให้กับทุกๆคน
"อะ.. นี่ของชัด" วินยื่นห่อใหญ่ห่อนึงให้ชัดเจนที่นั่งเฝ้าของฝากอย่างกระหืดกระหายอยู่ด้านข้างกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
"แล้วนี่ ของลุงสิทธิ กับป้าติ๋มครับ" วินยื่นซองเล็กๆสองซองให้ป้าติ๋มกับลุงสิทธิ เขาทั้งสองรับอย่างเต็มใจ ชัดเจนฉีกถุงของฝากกระจุยกระจาย ก่อนดึงมันออกมาให้เห็นเต็มๆตา
"กางเกงยีนส์!!!" ชัดร้องอย่างตื่นเต้น พร้อมทาบกับตัวเองไปมาอย่างกระตือรือร้น ถัดออกไปอีกนิด เป็น ลุงสิทธิกับป้าติ๋มที่กำลังแกะของขวัญของตัวเองอย่างเบามือ
"เป็นไงครับ ชอบมั้ย?" วินถามทันที
ลุงสิทธิหยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูชัดๆ
"มันไม่แพงเกินไปเหรอวิน" ลุงสิทธิถามอย่างเกรงใจ
"ไม่เลยครับ เล็กๆน้อยๆ ผมไม่ปัญญาซื้อของแพงอะไรอยู่แล้ว"
"โอ๊ยแพงเพิงอะไร ดูดู ดูนี่สิดู ... ต่างหูฉัน สวยมั้ย?" ป้าติ๋มรีบอวดต่างหูผ้าถัก diy ของตัวเองบ้าง ลุงสิทธิรับไปดูอย่างชอบใจ ของแบบนี้ไม่ค่อยเห็นได้มากนักที่เมืองไทย เป็นของ DIY อย่างแท้จริง
"ของทุกคนมีหมดแล้ว...แล้วของพี่จริงอะ" ชัดถามขึ้นอย่างยียวนกวนประสาท เมื่อเห็นทุกคนได้ของกันหมดแล้ว ขาดก็แต่คนสำคัญที่นั่งเล่นตัวอยู่โซฟาข้างๆ
"มีดิ ไม่มีได้ไง" วินบอก พร้อมหยิบห่อของที่อยู่ลึกที่สุดออกมาแล้วยื่นให้จริงใจ เธอนิ่งสักพักก่อนลุกขึ้นมาหยิบ
"ช่วงนี้เห็นแกยุ่งๆ ฉันเลยคิดว่าแกน่าจะได้ใช้" วินรีบบอก
สมุดไดอารี่และออแกไนซ์ปกหนังสวยหรูอยู่ในมือของจริงใจ วินใช้เวลาเป็นเดือน เดินเลือกแล้วเลือกอีก เพราะอยากหาของขวัญชิ้นที่ทำให้จริงใจได้ประโยชน์ที่สุด
"เจ๋งอะ! อยากได้มานานแล้ว" จริงใจรีบบอก แล้วเปิดพลิกๆดู ข้างในนอกจากจะเป็นสมุดโน๊ตและไดอารี่แล้ว ยังมี ตารางวันที่ไว้จดรายละเอียดงานต่างๆ ที่สำคัญที่ปกหนังด้านหน้ายังปั๊มชื่อจริงใจเป็นภาษาอังกฤษเอาไว้เรียบร้อย
"แหม พี่วินนี่ รู้ใจพี่จริงอีกละ" ชัดเจนรีบบอก กวนประสาททุกคนต่อไปเรื่อยๆ จนจริงใจทนไม่ไหว
"จะหยุดได้รึยัง" จริงใจกระแทกฝ่ามือลงหัวชัดเจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ชัดเจนรีบกุมหัวตัวเอง ถูไปมาด้วยความเจ็บปวด
"ดี! สมน้ำหน้า รำคาญมันมานานมากละ" ป้าติ๋มรีบบอก วินได้แต่หัวเราะ ... รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นคนในบ้านนี้หยอกเล่นกัน
วินชอบบรรยากาศของบ้านนี้เสมอ …บ้านนี้มีในสิ่งที่บ้านเขาไม่เคยมี…
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
งานเลี้ยงจบลง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ป้าติ๋มกับชัดเจนเก็บจานไปล้าง ลุงสิทธินั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปที่เก้าอี้ประจำ ส่วนจริงใจยกขยะออกมาทิ้ง
นานจนผิดสังเกต จริงใจไม่กลับมาเลย วินที่นั่งรออยู่ในห้องจึงเดินตามออกมา เบื้องหน้า คือสวนบ้านขนาดเล็ก ที่มืดเกือบสนิท มีเพียงแสงไฟถนนที่สอดส่องเข้ามาบ้าง ที่ม้านั่งตรงกลาง มีจริงใจนั่งคนเดียวอยู่
"ทำอะไรอยู่?" วินถามขึ้นทันทีที่เดินมาสมทบนั่งอยู่ด้านข้าง เธอส่ายหน้าตอบ ไม่หันมามองวินด้วยซ้ำ
"ไม่ได้ทำไร นั่งเล่น" เธอตอบ พร้อมบิดข้อมือไปมา
วินเดินลงไปนั่งข้างๆ เพ่งมองดูหน้าจริงใจให้ชัดๆหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน เธอดูอ้วนขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากมาย ผมทรงใหม่ต่างจากที่เห็นครั้งล่าสุด สั้นขึ้นสักนิ้วนึงเห็นจะได้
"มองอะไรอยู่ได้" จริงใจถาม
"แกอ้วนขึ้นนะ" วินบอก
"นี่! ปากไม่มีหูรูด" เธอรีบสวน ถลึงตาใส่ทันที มือข้างหนึ่งยังคงถูมืออีกข้างหนึ่งไว้ตลอดเวลา
"เอามือมานี่มา" วินคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วหยิบพลาสเตอร์ยาในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา จัดการปิดแผลบนนิ้วมือที่มีอย่างน้อยสองจุด
"วันหลังถ้าเปลี่ยนยางไม่เป็นก็โทรให้คนอื่นมาเปลี่ยนสิ จะได้ไม่ต้องมาเปลี่ยนเองแบบนี้"
"ก็.. แบตมือถือมันหมด จะให้โทรหาใครละ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนเองคนเดียวหมดด้วย ... มีคนมาช่วยตอนหลัง"
"ก็นั่นแหละ ต่อไปนี้ก็โทรหาฉันสิ เดี๋ยวไปช่วย" วินติดแผ่นสุดท้ายแล้วจัดการวางมือคืนลงที่เดิม
จริงใจมองดูนิ้วของตัวเอง แล้วเงียบ
"อย่าปล่อยให้มือสวยๆแบบนี้เป็นแผลสิ" วินบอกอีกรอบ แต่เธอก็ยังคงเงียบอีก...ไม่ตอบอะไรเลย
"ถามจริง... วันนี้เป็นอะไรรึเปล่า?" วินถามเธออีกรอบ เพราะรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
"เปล่า... ไม่ได้เป็นอะไร" เธอตอบ เสมองไปทางอื่นอย่างที่เธอชอบทำเวลาเธอโกหก
"แล้วทำไมเงียบ?"
"ก็ไม่ทำไม แค่ตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนใหม่ติดรถมาด้วย"
"อ่ออ.."
"แต่ก็ไม่ได้อะไรนะ บางทีก็ลืมไป เราเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันไม่ได้มีสิทธิอะไรกับแกขนาดนั้นอีกแล้ว"
"ใช่สิ แกไม่ได้รับสิทธินั้น จำได้มั้ย? ใครเป็นคนตัดสิทธินั้นทิ้งไป" วินแหย่เล่น จริงใจเหล่ตากลับมามองตอบทันที
"จำได้ยะ จำได้ดีด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง"
"ล้อเล่นน่า อย่ามัวแต่อารมณ์เสียอยู่เลย อะนี่" วินยื่นถุงเล็กๆให้เธอ เธอรับมาด้วยความสงสัย
"อะไร?"
วินไม่ตอบ ปล่อยให้เธอเปิดเอง
จริงใจดึงสร้อยเส้นหนึ่งออกมา ไม่ใหญ่ไป และไม่เล็กไป จริงใจเอามาทาบข้อมือดูอย่างสงสัย
"สร้อยข้อมือเหรอ? ทำไมใหญ่เงี้ย" เธอถามพร้อมโชว์สร้อยที่โหลงเหลงอยู่ในมือ
"มันไม่ได้ใว้ใส่ที่ตรงนั้น" วินขำแล้วรีบถอดมันออก
"นี่มันใส่ที่นี่" วินบอกพร้อมก้มลง หยิบสร้อยมาสวมที่ข้อเท้าของเธอ
"เหลืออยู่ที่ร้านเส้นเดียว เห็นน่ารักดี เลยซื้อมาให้"
"อะไร นึกว่ามีแต่ไดอารี่เล่มนั้น"
"ตอนแรกก็ว่างั้น แต่ตังมันเหลือ" วินบอกพร้อมยักคิ้วให้ เธอส่ายหน้าพร้อมก้มลงสำรวจดูที่เท้า
"ขอบใจนะ"
"อืม"
"นี่เป็นของขวัญ ที่เพื่อนให้เพื่อนใช่มั้ย" เธอถาม
นั่นสิ มันเป็นของขวัญแบบไหน วินตอบไม่ได้จริงๆ .. พูดตามตรง วินไม่รู้ว่าต้องตอบแบบไหนถึงจะถูกใจเธอมากกว่า
"จะแบบไหนก็ช่างเหอะ เลิกงอนได้แล้ว แล้วก็ไปส่งสักที ปวดหัวจะตายอยู่ละเนี่ย" วินบอก พร้อมขยี้หัวเธอเบาๆ เธอเบี่ยงหนี แล้วลุกขึ้นก่อน
"ง่วงก็ลุกสิ ไป! เร็ว!" เธอบอก พร้อมนำหน้าวินไปเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ไม่รอคำตอบที่ค้างคาเอาไว้ วินเดินตามไปเร็วๆ อย่างอดขำไม่ได้ แต่เดินไปได้ไม่นานเท่าไหร่ เธอก็หยุดชะงัก
“ฉันมีอะไรจะถามอีกอย่าง” จริงใจถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมหันมาเผชิญหน้ากับวินอีกรอบ
“แกไปรอฉันอยู่ที่ประตูนั้นได้งัย แกรู้ได้ไงว่าฉันจะออกประตูนั้น” จริงใจถามอย่างสงสัย ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าวันนั้น จริงใจจะออกประตูนั้น วินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงใจจะไปตามนัดรึเปล่า แต่วินก็รออยู่ที่ประตูนั้นอย่างเหลือเชื่อ
“ไม่รู้สิ สัญชาตญานมั้ง”
“สัญชาตญาน”
“ใช่ … ก็แค่รู้สึกว่าแกต้องมา แล้วแกก็มาจริงๆ”
“เวอร์อีกละ”
“จริงๆ”
“ช่างเถอะ ไปกันได้ละ”
“จ้า”
วินตอบ แล้วเดินไปพร้อมกัน
…
คืนแรกที่กรุงเทพหลังจากห่างกันมานานถึงสองปี ก็ไม่เลวหรอกเนอะ
ว่ามั้ย?
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ต.ค. 2558, 19:23:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ต.ค. 2558, 19:23:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 723
| << ตอนที่ 13 |