เล่ห์รักพรางแค้น วางแผงแล้ว สนพ ทัช
ใครจะไปคิดว่าการทำภารกิจให้ปู่ กลับกลายเป็นถูกโชคชะตากลั่นแกล้งให้เขาถูกสลัดลงจากคาน ยัยซื่อบื้อนั่นน่ะหรือคือไก่วัดที่ทำให้เขากลายเป็นสมภาร
Tags: ความรัก ความหลัง

ตอน: บทนำ

บทนำ

มาลินหันมามองภาวัต รัมภาหัวเราะขบขัน แค่คำถามเดียวก็ราวจะเป็นคำตอบ เธอชนะ แต่แล้วคำตอบที่นานเนิ่นก็เอ่ยออกมาจากปากเมื่อมือหนากระชับมือบางเบาๆ
“คุณวัตดูเหมือนจะเป็นผู้ชายเจ้าชู้ แต่จริงๆ แล้วรักลูกชายมากค่ะ ตรงไปตรงมา อบอุ่น พึ่งพาได้ในเวลาที่เกิดปัญหา มือของเขาอุ่นและใหญ่พอที่จะกุมมือฉันไว้เวลาที่รู้สึกไม่ปลอดภัย เป็นผู้ชายที่มีทั้งข้อดีและข้อเสีย แต่ส่วนดีของเขาทำให้ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีค่ะ”
ภาวัตกลายเป็นฝ่ายหันมามองมาลิน ไม่เคยมีใครบอกว่าเขาเป็นคนยังไง จนกระทั่งวินาทีก่อน นี่คือเขาในสายตาของเด็กคนนี้งั้นหรือ
“วัตเคยพูดว่าคุณเป็นลมหายใจของเขาหรือเปล่า”
“ไม่เคยค่ะ” มาลินตอบได้ทันที “แต่ถ้าเขาพูดอย่างนั้น ฉันจะบอกว่าไม่มีใครเป็นลมหายใจของใครได้หรอก เพราะมันเป็นคำพูดสวยหรูของผู้ชายที่ยังไม่รู้ว่าปลายทางของเขาเป็นใคร เวลารักคุณจะฝากลมหายใจไว้กับเขา แต่เมื่อเลิกกัน เขายังมีลมหายใจและสบายดี แต่คุณต่างหากที่ทำร้ายตัวเองด้วยการมอบลมหายใจให้เขาไป”
รัมภาลุกพรวดมองมาลินอย่างคนที่สูงส่งกว่า ประหนึ่งมดน่ารำคาญสมควรถูกกระทึบให้ตายคารองเท้าส้นสูงราคาแพงที่เธอใส่มา
“นี่เธอ...!”
ภาวัตจับมือมาลินให้ลุกขึ้นแล้วเอาตัวเองบังร่างเล็กกว่าไว้ แต่ดูเหมือนว่าไวน์น้อยนิดที่เธอดื่มเข้าไปจะสำแดงเดชออกมาเป็นคำพูดที่พรั่งพรูราวกับสายฝนและเขาชอบยื่นท่ามกลางความเย็นชื่นนี้เสียด้วย
“อย่าโกรธฉันเลยนะคะ คุณควรภูมิใจที่เคยพบผู้ชายดีๆ และเคยรักคุณ มากกว่ามองว่าฉันกำลังแย่งอะไรไป ทุกอย่างบนโลกนี้ไม่เคยหยุดนิ่งเพื่อใครหรอกค่ะ แต่มันตามหาส่วนที่เหมาะสม บางทีวันนี้ของเดือนหน้า ฉันอาจไม่ใช่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็ได้นะคะ”
มาลินไม่เข้าใจว่าคำพูดที่พยายามปลอบใจกลายเป็นความโกรธที่ฉายชัดบนสีหน้าของรัมภาไปได้ยังไง ภาวัตหัวเราะเบาๆ พลางยกแขนขึ้นมาโอบไหล่บางของ ‘แฟน’ เอาไว้ เขากำลังจะเสียผู้ส่งไม้รายใหญ่ไป แต่กลับสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“พอก่อนไหมมาลิน รัมภาหน้าเขียวใกล้ระเบิดแล้วมั้งนั่น”
“จูบเด็กคนนี้ให้ภาเห็นกับตาก่อนสิ” รัมภาท้าทาย ฟางเส้นสุดท้าย หากไม่ได้มาก็ต้องยับเยินไปด้วยกัน
ภาวัตมองมาลินอย่างชั่งใจ หากคู่ควงในวันนี้เป็นผู้หญิงสักคนของเขา การท้าทายจะจบลงโดยรัมภาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่สำหรับเด็กคนนี้เธอเหมือนผ้าขาว น่าละอายใจเกินไปหากจะนำสีดำน่ารังเกียจใส่เข้าไป
“ทำไมต้องเอาเรื่องส่วนตัวมาต่อรองด้วย การแสดงความรักของผม ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกต้องมารับรู้”
“ก็เพราะคุณกำลังโกหกน่ะสิคะวัต ถ้าเป็นอย่างนี้ภาคงเซ็นสัญญาด้วยไม่ได้ เราคงต้องนัดกันใหม่”
“ช่างเถอะ ผมไม่จำเป็นต้องแสดงความรักให้คุณเห็น”
เขาไม่ได้คิดว่ารัมภาจะยอมเซ็นสัญญาง่ายๆ แต่แรกอยู่แล้ว แต่ต้องการยื้อให้เราต้องมาพบกันมากกว่า เอวบางถูกกอดเบาๆ ก่อนจะเอยใกล้ใบหูเล็ก
“กลับกันเถอะ”
มาลินไม่ขยับก้าวตาม ภาวัตหันมามองว่ามีอะไร แต่แล้วยังไม่ทันได้ตั้งตัวเตรียมใจ ใบหน้าสวยหวานก็เลื่อนเข้ามาใกล้แล้วแนบริมฝีปากนุ่มลงบนเรียวปากของเขา เปลือกตาปิดนิ่งแขนทั้งสองข้างกอดร่างสูงเอาไว้หลวมๆ
ราวกับสัญญาเตือนภัยในสมองของเขาดังขึ้น ทว่ามันสายไปเมื่อเขากอดร่างบางแน่นแล้วสานต่อสัมผัสอุ่นละมุน เรียวปากหนาขยับสูดดึงความหอมหวานจากริมฝีปากของมาลิน เธอชะงักกึกจะถอนใบหน้าออกมา ทว่ากลับขยับไม่ได้มือหนากดท้ายทอยไว้จนกลายเป็นเรากำลังใช้ลมหายใจร่วมกัน


แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี



บรรพตี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 พ.ย. 2558, 09:49:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ย. 2558, 15:05:13 น.

จำนวนการเข้าชม : 1188





   ตอนที่ 1 ครึ่งแรก >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account