บัญชาราคี โดย ญาสุมินทร์
แอนเดรย์ แมกแคนเดล ทายาทตระกูลดังผู้ร่ำรวย เขาหล่อ ร้ายและไม่ไว้ใจเธอ เขาจึงทำทุกทางเพื่อบีบให้เธอยอมสารภาพว่าเข้ามาที่บ้านเขาอย่างมีจุดประสงค์
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
Tags: ไลต์ออฟเลิฟ ลินิน ญาสุมินทร์ พาฝัน
ตอน: วงนินทา 100%
ใครกันนะ หล่อนดูมีอิทธิพลกับอันเดรย์เหลือเกิน ทำให้เขาหงุดหงิดได้ขนาดนี้ เธอไม่เคยเห็นหน้า แต่สวยเป็นบ้าเลยจริงๆ
มนัสนัญฉีกยิ้มกว้างเต็มที่ ตามองกล้องถ่ายรูปตรงหน้า สองแขนหอบทั้งตุ๊กตาและช่อดอกไม้แสดงความยินดีเต็มอ้อมแขน ข้างกายคือแม่และป้าที่ฉีกยิ้มกว้างไม่ต่างกัน ในชีวิตจะมีสักกี่ครั้งกันเชียวที่ได้สวมชุดครุยถ่ายรูปรับปริญญาแบบนี้
“ยิ้มหน่อยๆ”
“ฉีกแค่นี้พอไหมยะ” หญิงสาวขยายยิ้มเพิ่มเติม เก็บรูปแห่งความประทับใจเอาไว้เป็นร้อยๆ ภาพ แม้จะทั้งเหนื่อย ทั้งร้อนแต่สีหน้าก็ยังพราวไปด้วยความสุข
“เกินพอย่ะ” จีรดาหัวเราะ เห็นว่าได้รูปกันมาเกินพอแล้วจึงชี้ไปยังม้าหินอ่อนมุมหนึ่ง “ไปนั่งทางนั้นดีกว่านะคะแม่ มีร่มไม้”
“ไปสิ แม่ก็เวียนๆ หัวอยู่เหมือนกัน คนเยอะจริงๆ”
“แต่ละคนก็พ่วงญาติๆ มาค่ะแม่ คนละสามละสี่ บางคนเป็นสิบ” มนัสนัญบอก ส่งดอกไม้ให้เพื่อนรักช่วยถือแล้วประคองแม่กับป้าไปนั่งยังร่มไม้ใหญ่
ธีรสา ป้าของมนัสนัญโบกพัดในมือ แต่สีหน้าก็ยังพราวไปด้วยรอยยิ้ม ภาคภูมิใจที่หลานสาวเรียนจบคณะพยาบาลศาสตร์อย่างที่หวังไว้ได้ หลังพักจนคลายร้อนลงมาแล้ว ธีรสาจึงแตะแขนหลานสาวที่กำลังโบกสะบัดมือคลายร้อนอยู่แล้วบอก
“จริงด้วยสินัด ป้ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วยพอดีเลย เดี๋ยวลุงเขาก็จะมารับป้าแล้ว จะไม่มีเวลาคุย เรื่องงานที่เคยถามไว้น่ะ ว่ายังไง”
“คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้ว เพราะลืมไปแล้วจริงๆ ว่าป้าเคยคุยเรื่องงานอะไรไว้ทำให้ธีรสาขัดใจ
“ก็เรื่องไปดูแลเจ้านายของป้าไง ป้าว่ามันน่าจะดีกว่าทำงานโรงพยาบาลที่เราทำอยู่นะ ดูแลคนแค่คนเดียวกับดูแลเป็นสิบเป็นร้อย เงินเดือนไม่ต้องห่วง มากกว่าหลายเท่าแน่นอน นะ…ป้าเป็นห่วงคุณซาซา ท่านก็อายุหกสิบกว่าแล้ว สุขภาพก็เริ่มจะไม่ดี ให้ใครดูแลป้าก็ไม่ไว้ใจเหมือนกับหลานตัวเอง”
“แต่แม่…” หญิงสาวแบ่งรับแบ่งสู้ หันมามองมนตร์มณี “แม่จะอยู่ยังไงละคะ”
“แกไม่ต้องเอาแม่ไปประกอบการตัดสินใจของแกหรอก อยากจะไปก็ไป ตอนแกเรียนมหาวิทยาลัย อยู่หอพัก นานๆ กลับบ้านที ตอนนั้นแม่อยู่ได้ยังไงแม่ก็จะอยู่แบบนั้นแหละ ทำอย่างกับไปแล้วจะไปลับ เดี๋ยวนี้มีอินเทอร์เนต ย่อโลกเอาไว้เหลือแค่นิดเดียว วิดีโอคอลมาหาแม่ก็ได้”
หญิงสาวหัวเราะขึ้น นี่แหละแม่เธอ หัวสมัยใหม่ไม่มีใครเกิน
“น่าสนนะแก” จีรดาสนับสนุน”ฉันเห็นแกบ่นเบื่อเพื่อนร่วมงานอยู่ไม่ใช่เหรอ ตั้งใจจะย้ายที่ทำงานอยู่แล้วนี่ เอาน่า…ไปหาประสบการณ์สักปีลองดู ไม่ไหวก็กลับมา ไม่แน่น๊า…อาจจะเจอเจ้าชายหนุ่มรูปหล่อมาสอยแกลงจากคานก็ได้นะนัด”
“บ้า”
“ก็ไม่แน่นะยัยนัด เพราะลูกชายคุณซาซาน่ะ หล่อมาก” ธีรสาหัวเราะ แต่พักเดียวก็ทำหน้าแปลกๆ ไหวไหล่แล้วส่ายหน้า“แต่ว่าอย่ายุ่งกับคุณอันเดรย์เป็นดีที่สุด”
“ทำไมคะป้า ลูกชายเจ้านายป้าเป็นเกย์เหรอคะ” จีรดาถามแล้วหัวเราะขัน
“ห่างไกลจากคำนั้นมากย่ะ พวกเธอยังวัยรุ่นอยู่ น่าจะพอได้ยินชื่อเขานะ เขาดังจะตายในหมู่สาวๆ อันเดรย์…รู้จักอันเดรย์ แม็กแคนเดลไหม”
“คุ้นๆ นะ แกรู้ไหม” จีรดาเบือนหน้ามาถามเพื่อนสนิท มนัสนัญทำหน้าคิด คุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออก ธีรสาจึงดึงหนังสือออกมาจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่
“ไม่เป็นไร ป้าพกนิตยสารนี่มาบังแดดด้วยพอดี” ธีรสาเปิดหนังสือมาหน้าหนึ่งแล้ววางแบตรงหน้า ทุกคนชะโงกหน้ามาดู แล้วจีรดาก็อุทานลั่น
“ผัวใหม่ยัยนางแบบขายาว วิเวียน วิลสัน!”
“ไม่ใช่ย่ะ แค่คู่ควง แหม…เรียกซะเสีย” ธีรสาค้อนให้ “คุณอันเดรย์น่ะนะ เขาก็ควงแม่พวกนี้เล่นๆ ไปงั้นแหละ เดี๋ยวก็เบื่อ”
มนัสนัญมองรูปให้ชัดๆ รู้สึกเหมือนว่าดวงตาสีเทาของคนในรูปมองจ้องตาเธออยู่ ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทหรูหราแบรนด์ดัง เป็นข่าวซุบซิบในวงสังคมของอังกฤษในทุกๆ สัปดาห์ ด้วยความหล่อ รวย ร้าย น่าค้นหา การที่เขาคว้าตัววิเวียน วิลสันมาเป็นคู่ควงคนล่าสุดทำให้งานถ่ายแบบมากมายดาหน้ามาให้นางแบบสาวเลือก
“ลูกชายเจ้านายป้าคือคนนี้เหรอคะ”
“ใช่สิ หล่อไหมล่ะ”
มนัสนัญมองคนในรูปอีกครั้ง ยอมรับละว่าเขาหล่อมาก ถ้าจะหาคำต่อท้ายความหล่อของอันเดรย์ แม็กแคนเดลอีกหน่อยก็คงต้องบอกว่าหล่อลากไส้ แต่ชื่อเสียงอื่นๆ ของเขาเท่าที่เธอเคยผ่านตามา สำหรับเธอแล้วเขาน่ากลัวจริงๆ และนั่นทำให้เธอไม่กล้าไปทำงานแทนป้าเสียแล้ว
“ไม่เอาหรอกค่ะป้า นัดไม่อยากอยู่ใกล้เสือผู้หญิง กลัวซวย”
“ฮื้อ…อย่างหล่อนคุณอันเดรย์เขาไม่มองหรอกย่ะ” ธีรสาค้อนให้ทำให้ผู้เป็นหลานสาวแท้ๆ หน้างอเป็นจวัก ในขณะที่จีรดากับแม่เธอหัวเราะชอบใจ
“ป้าละก็”
“ก็จริงนี่ยะ พยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นตุ๊กตาแบบเธอไม่ใช่สเปกคุณอันเดรย์หรอก ของเขามันต้องโน่น…วิเวียน วิลสัน ไม่ก็ดารานางแบบดังๆ ที่นมใหญ่ๆ สะโพกบึ๋มๆ ไม่ใช่ลีบๆ ไปหมดอย่างแก”
“ป้าน่ะ พูดซะเสีย” คนถูกว่าก้มมองตัวเองแล้วเชิดหน้า “ไม่เห็นจะแคร์”
“ไม่แน่นะคะป้า ลูกชายเจ้านายป้าอาจจะชอบของแปลก” จีรดาปิดปากหัวเราะ มนัสนัญทำหน้างอหนักขึ้นไปอีก มองคนในรูปแล้วเบ้ปาก
“ถึงเขามอง นัดก็ไม่เอาหรอกค่ะ”
“ปากดี” ธีรสาค้อนให้แล้วหันไปพยักเพยิดกับน้องสาว “ดูลูกสาวเธอพูดเข้าสิ เศรษฐีระดับนั้นมาชอบจะไม่เอา เป็นไปไม่ได้หรอกย่ะ ใครได้คุณอันเดรย์เป็นแฟน สบายไปร้อยชาติ ตระกูลแม็กแคนเดลรวยติดอันดับโลก ไม่งั้นจะมีผู้หญิงดาหน้าเข้ามาอย่างนี้เหรอ”
“นิสัยแย่ๆ แบบนี้ ผู้หญิงก็เข้าหาเพราะเงินแหละค่ะ ลองไม่มีดูสิ”
“แกไปมีอคติอะไรกับคุณอันเดรย์เขายะ แปลก…ใครๆ ก็ชอบคุณอันเดรย์กันทั้งนั้น”
“นั่นสิคะแจนก็อยากรู้ แจนนะ แค่เห็นรูปเขาก็แทบจะคลานขึ้นเตียงแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าแจนมีแฟนแล้วจะขออาสาไปดูแลเจ้านายของป้าเลยล่ะ” จีรดาเองก็อยากรู้ มนัสนัญจึงจิ้มนิ้มเคลือบสีใสลงไปบนใบหน้าหล่อๆ ที่ดวงตาสีเทาชวนให้ใจละลายมองสบตาเธออยู่ ก่อนหยักริมฝีปากขึ้น
“ตานี่นอกจากหล่อมาก รวยมากแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี เจ้าชู้ มั่วผู้หญิง มีเวลาให้สาวๆ แต่ไม่มีเวลาให้แม่ตัวเอง ปล่อยให้เจ้านายของป้าเป็นหญิงชราที่น่าสงสาร แบบนี้ต่อให้เงินเยอะแค่ไหนเขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่น่าสนใจเลยสำหรับนัด ร้อยไม่เอา พันไม่เอา สาบาน!”
“แรง!!!” จีรดาปิดปากแล้วหัวเราะ “แล้วนี่ตกลงแกจะไปไหม”
“คิดก่อน”
“คิดทำไมเล่า แกก็อยากลาออกจากงาน แม่แกก็ไฟเขียวเต็มที่ขนาดนี้ จริงไหมคะป้า หรือแกกลัวจะตกหลุมเสน่ห์คุณอันเดรย์เข้า”
“ไม่มีทางหรอกย่ะ เรื่องนั้นไม่อยู่ในความคิดเลยสักนิด”
“เออ…ถ้าไม่กลัวอย่างปากว่าก็ไปสิ” ธีรสายุส่ง แม้แต่แม่ของมนัสนัญเองยังสนับสนุน
“ใช่ เงินเดือนตั้งสองแสน ใครไม่เอาก็บ้า”
“ไม่ค่ะ ไม่เด็ดขาด” หญิงสาวส่ายหน้าดิก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มประกาศความมุ่งมั่นชัดเจน
มนัสนัญฉีกยิ้มกว้างเต็มที่ ตามองกล้องถ่ายรูปตรงหน้า สองแขนหอบทั้งตุ๊กตาและช่อดอกไม้แสดงความยินดีเต็มอ้อมแขน ข้างกายคือแม่และป้าที่ฉีกยิ้มกว้างไม่ต่างกัน ในชีวิตจะมีสักกี่ครั้งกันเชียวที่ได้สวมชุดครุยถ่ายรูปรับปริญญาแบบนี้
“ยิ้มหน่อยๆ”
“ฉีกแค่นี้พอไหมยะ” หญิงสาวขยายยิ้มเพิ่มเติม เก็บรูปแห่งความประทับใจเอาไว้เป็นร้อยๆ ภาพ แม้จะทั้งเหนื่อย ทั้งร้อนแต่สีหน้าก็ยังพราวไปด้วยความสุข
“เกินพอย่ะ” จีรดาหัวเราะ เห็นว่าได้รูปกันมาเกินพอแล้วจึงชี้ไปยังม้าหินอ่อนมุมหนึ่ง “ไปนั่งทางนั้นดีกว่านะคะแม่ มีร่มไม้”
“ไปสิ แม่ก็เวียนๆ หัวอยู่เหมือนกัน คนเยอะจริงๆ”
“แต่ละคนก็พ่วงญาติๆ มาค่ะแม่ คนละสามละสี่ บางคนเป็นสิบ” มนัสนัญบอก ส่งดอกไม้ให้เพื่อนรักช่วยถือแล้วประคองแม่กับป้าไปนั่งยังร่มไม้ใหญ่
ธีรสา ป้าของมนัสนัญโบกพัดในมือ แต่สีหน้าก็ยังพราวไปด้วยรอยยิ้ม ภาคภูมิใจที่หลานสาวเรียนจบคณะพยาบาลศาสตร์อย่างที่หวังไว้ได้ หลังพักจนคลายร้อนลงมาแล้ว ธีรสาจึงแตะแขนหลานสาวที่กำลังโบกสะบัดมือคลายร้อนอยู่แล้วบอก
“จริงด้วยสินัด ป้ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วยพอดีเลย เดี๋ยวลุงเขาก็จะมารับป้าแล้ว จะไม่มีเวลาคุย เรื่องงานที่เคยถามไว้น่ะ ว่ายังไง”
“คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้ว เพราะลืมไปแล้วจริงๆ ว่าป้าเคยคุยเรื่องงานอะไรไว้ทำให้ธีรสาขัดใจ
“ก็เรื่องไปดูแลเจ้านายของป้าไง ป้าว่ามันน่าจะดีกว่าทำงานโรงพยาบาลที่เราทำอยู่นะ ดูแลคนแค่คนเดียวกับดูแลเป็นสิบเป็นร้อย เงินเดือนไม่ต้องห่วง มากกว่าหลายเท่าแน่นอน นะ…ป้าเป็นห่วงคุณซาซา ท่านก็อายุหกสิบกว่าแล้ว สุขภาพก็เริ่มจะไม่ดี ให้ใครดูแลป้าก็ไม่ไว้ใจเหมือนกับหลานตัวเอง”
“แต่แม่…” หญิงสาวแบ่งรับแบ่งสู้ หันมามองมนตร์มณี “แม่จะอยู่ยังไงละคะ”
“แกไม่ต้องเอาแม่ไปประกอบการตัดสินใจของแกหรอก อยากจะไปก็ไป ตอนแกเรียนมหาวิทยาลัย อยู่หอพัก นานๆ กลับบ้านที ตอนนั้นแม่อยู่ได้ยังไงแม่ก็จะอยู่แบบนั้นแหละ ทำอย่างกับไปแล้วจะไปลับ เดี๋ยวนี้มีอินเทอร์เนต ย่อโลกเอาไว้เหลือแค่นิดเดียว วิดีโอคอลมาหาแม่ก็ได้”
หญิงสาวหัวเราะขึ้น นี่แหละแม่เธอ หัวสมัยใหม่ไม่มีใครเกิน
“น่าสนนะแก” จีรดาสนับสนุน”ฉันเห็นแกบ่นเบื่อเพื่อนร่วมงานอยู่ไม่ใช่เหรอ ตั้งใจจะย้ายที่ทำงานอยู่แล้วนี่ เอาน่า…ไปหาประสบการณ์สักปีลองดู ไม่ไหวก็กลับมา ไม่แน่น๊า…อาจจะเจอเจ้าชายหนุ่มรูปหล่อมาสอยแกลงจากคานก็ได้นะนัด”
“บ้า”
“ก็ไม่แน่นะยัยนัด เพราะลูกชายคุณซาซาน่ะ หล่อมาก” ธีรสาหัวเราะ แต่พักเดียวก็ทำหน้าแปลกๆ ไหวไหล่แล้วส่ายหน้า“แต่ว่าอย่ายุ่งกับคุณอันเดรย์เป็นดีที่สุด”
“ทำไมคะป้า ลูกชายเจ้านายป้าเป็นเกย์เหรอคะ” จีรดาถามแล้วหัวเราะขัน
“ห่างไกลจากคำนั้นมากย่ะ พวกเธอยังวัยรุ่นอยู่ น่าจะพอได้ยินชื่อเขานะ เขาดังจะตายในหมู่สาวๆ อันเดรย์…รู้จักอันเดรย์ แม็กแคนเดลไหม”
“คุ้นๆ นะ แกรู้ไหม” จีรดาเบือนหน้ามาถามเพื่อนสนิท มนัสนัญทำหน้าคิด คุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออก ธีรสาจึงดึงหนังสือออกมาจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่
“ไม่เป็นไร ป้าพกนิตยสารนี่มาบังแดดด้วยพอดี” ธีรสาเปิดหนังสือมาหน้าหนึ่งแล้ววางแบตรงหน้า ทุกคนชะโงกหน้ามาดู แล้วจีรดาก็อุทานลั่น
“ผัวใหม่ยัยนางแบบขายาว วิเวียน วิลสัน!”
“ไม่ใช่ย่ะ แค่คู่ควง แหม…เรียกซะเสีย” ธีรสาค้อนให้ “คุณอันเดรย์น่ะนะ เขาก็ควงแม่พวกนี้เล่นๆ ไปงั้นแหละ เดี๋ยวก็เบื่อ”
มนัสนัญมองรูปให้ชัดๆ รู้สึกเหมือนว่าดวงตาสีเทาของคนในรูปมองจ้องตาเธออยู่ ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทหรูหราแบรนด์ดัง เป็นข่าวซุบซิบในวงสังคมของอังกฤษในทุกๆ สัปดาห์ ด้วยความหล่อ รวย ร้าย น่าค้นหา การที่เขาคว้าตัววิเวียน วิลสันมาเป็นคู่ควงคนล่าสุดทำให้งานถ่ายแบบมากมายดาหน้ามาให้นางแบบสาวเลือก
“ลูกชายเจ้านายป้าคือคนนี้เหรอคะ”
“ใช่สิ หล่อไหมล่ะ”
มนัสนัญมองคนในรูปอีกครั้ง ยอมรับละว่าเขาหล่อมาก ถ้าจะหาคำต่อท้ายความหล่อของอันเดรย์ แม็กแคนเดลอีกหน่อยก็คงต้องบอกว่าหล่อลากไส้ แต่ชื่อเสียงอื่นๆ ของเขาเท่าที่เธอเคยผ่านตามา สำหรับเธอแล้วเขาน่ากลัวจริงๆ และนั่นทำให้เธอไม่กล้าไปทำงานแทนป้าเสียแล้ว
“ไม่เอาหรอกค่ะป้า นัดไม่อยากอยู่ใกล้เสือผู้หญิง กลัวซวย”
“ฮื้อ…อย่างหล่อนคุณอันเดรย์เขาไม่มองหรอกย่ะ” ธีรสาค้อนให้ทำให้ผู้เป็นหลานสาวแท้ๆ หน้างอเป็นจวัก ในขณะที่จีรดากับแม่เธอหัวเราะชอบใจ
“ป้าละก็”
“ก็จริงนี่ยะ พยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นตุ๊กตาแบบเธอไม่ใช่สเปกคุณอันเดรย์หรอก ของเขามันต้องโน่น…วิเวียน วิลสัน ไม่ก็ดารานางแบบดังๆ ที่นมใหญ่ๆ สะโพกบึ๋มๆ ไม่ใช่ลีบๆ ไปหมดอย่างแก”
“ป้าน่ะ พูดซะเสีย” คนถูกว่าก้มมองตัวเองแล้วเชิดหน้า “ไม่เห็นจะแคร์”
“ไม่แน่นะคะป้า ลูกชายเจ้านายป้าอาจจะชอบของแปลก” จีรดาปิดปากหัวเราะ มนัสนัญทำหน้างอหนักขึ้นไปอีก มองคนในรูปแล้วเบ้ปาก
“ถึงเขามอง นัดก็ไม่เอาหรอกค่ะ”
“ปากดี” ธีรสาค้อนให้แล้วหันไปพยักเพยิดกับน้องสาว “ดูลูกสาวเธอพูดเข้าสิ เศรษฐีระดับนั้นมาชอบจะไม่เอา เป็นไปไม่ได้หรอกย่ะ ใครได้คุณอันเดรย์เป็นแฟน สบายไปร้อยชาติ ตระกูลแม็กแคนเดลรวยติดอันดับโลก ไม่งั้นจะมีผู้หญิงดาหน้าเข้ามาอย่างนี้เหรอ”
“นิสัยแย่ๆ แบบนี้ ผู้หญิงก็เข้าหาเพราะเงินแหละค่ะ ลองไม่มีดูสิ”
“แกไปมีอคติอะไรกับคุณอันเดรย์เขายะ แปลก…ใครๆ ก็ชอบคุณอันเดรย์กันทั้งนั้น”
“นั่นสิคะแจนก็อยากรู้ แจนนะ แค่เห็นรูปเขาก็แทบจะคลานขึ้นเตียงแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าแจนมีแฟนแล้วจะขออาสาไปดูแลเจ้านายของป้าเลยล่ะ” จีรดาเองก็อยากรู้ มนัสนัญจึงจิ้มนิ้มเคลือบสีใสลงไปบนใบหน้าหล่อๆ ที่ดวงตาสีเทาชวนให้ใจละลายมองสบตาเธออยู่ ก่อนหยักริมฝีปากขึ้น
“ตานี่นอกจากหล่อมาก รวยมากแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี เจ้าชู้ มั่วผู้หญิง มีเวลาให้สาวๆ แต่ไม่มีเวลาให้แม่ตัวเอง ปล่อยให้เจ้านายของป้าเป็นหญิงชราที่น่าสงสาร แบบนี้ต่อให้เงินเยอะแค่ไหนเขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่น่าสนใจเลยสำหรับนัด ร้อยไม่เอา พันไม่เอา สาบาน!”
“แรง!!!” จีรดาปิดปากแล้วหัวเราะ “แล้วนี่ตกลงแกจะไปไหม”
“คิดก่อน”
“คิดทำไมเล่า แกก็อยากลาออกจากงาน แม่แกก็ไฟเขียวเต็มที่ขนาดนี้ จริงไหมคะป้า หรือแกกลัวจะตกหลุมเสน่ห์คุณอันเดรย์เข้า”
“ไม่มีทางหรอกย่ะ เรื่องนั้นไม่อยู่ในความคิดเลยสักนิด”
“เออ…ถ้าไม่กลัวอย่างปากว่าก็ไปสิ” ธีรสายุส่ง แม้แต่แม่ของมนัสนัญเองยังสนับสนุน
“ใช่ เงินเดือนตั้งสองแสน ใครไม่เอาก็บ้า”
“ไม่ค่ะ ไม่เด็ดขาด” หญิงสาวส่ายหน้าดิก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มประกาศความมุ่งมั่นชัดเจน
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2558, 21:10:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2558, 21:10:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 867
| << ไม่ไว้ใจ |