แก้วซ่อนลาย
ลายรักจะโชนแสง...ดับรอยแค้นในหัวใจ
Tags: #ทีมบุ้ง #ทีมจ้า #ทีมกลิ่นแก้ว #สืบสวนสอบสวน #โรม๊านซ์ #ดราม่า #ผี
ตอน: บทนำ
บทนำ
ร่างสองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงเจ้าพายุ ทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านนอกและมองผ่านช่องว่างเล็กๆ ตรงขอบหน้าต่างเข้าไป ขอบตาร้อนผ่าว สองมือกำแน่น กระทั่งปลายเล็บแหลมจิกลงบนฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ หากนั่นยังไม่เท่ากับหัวใจภายใต้อกเสื้อที่รวดร้าวเจียนแตกสลาย หัวสมองเกิดคำถามขึ้นตามมามากมาย ว่าทำไม...คนสองคนถึงได้กล้าทำอะไรบัดสีเช่นนี้ ทำไม...ถึงได้กล้าทรยศต่อคนที่รักและภักดีสุดหัวใจ ทั้งที่ยังอยู่ในคืนวันแต่งงาน!
ดวงตาคู่สวยเคลือบคลอไปด้วยหยาดน้ำใสปะปนไปกับสายฝนสาดซ่า ริมฝีปากซีดจัดถูกกัดจนเจ็บเพื่อหยุดเสียงสะอื้นขมขื่นในลำคอ สองแขนหนักอึ้ง ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยกขึ้นปิดสองหู ได้แต่ยืนฟังคนทั้งคู่พร่ำบอกคำรักหวาน ปวดปร่ากับเสียงร้องห้ามจากหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างและเป็นฝ่ายถูกชักนำให้ก้าวตามอารมณ์ปรารถนาของคนที่ตั้งตนเป็นผู้นำ เสียงหวานใสแหบพร่า เครือสั่นนักหนายามถูกกระตุ้นด้วยการโลมเล้าเอาใจนุ่มนวล แม้ปากจะส่งเสียงห้ามทุกครั้งที่มีโอกาส...แต่ร่างกายนั้นกลับตอบสนองสวนทางกับหัวใจ
ไม่ช้า...เสียงห้ามก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานหู เรียกร้อง...เอาแต่ใจในสิ่งที่เจ้าตัวไม่เคยได้รับจากใคร จนต้องกอบโกยไว้อย่างหวงแหน เรือนร่างบอบบางปราศจากอาภรณ์หุ้มห่อนั้นขยับตัวตามการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่เหนือร่าง สะโพกขาวเต่งตึงถูกบีบเค้นเร่งเร้าเพื่อปลุกอารมณ์ให้เพริดตาม โสเภณีสาวเผยอตัวขึ้นรับริมฝีปากแดงนุ่มของคนนำพาที่ไล่ชิม ดูดกลืนความหอมหวานจากเนื้อนวลผ่องด้วยกิริยาอ่อนโยนราวกับจะปลอบประโลม ทว่า...มันกลับทำให้ร่างของคนที่ยืนแอบดูอยู่ด้านนอกสั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์ที่ประเดประดังเข้ามา
เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน...
เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบลงตรงหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกอยากถอยหนีจากภาพตรงหน้า แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่อาจก้าวขยับไปทางไหน ทั้งสมองและหัวใจสั่งให้มองภาพนั้นให้ติดตา จารจำเอาไว้ให้ลึกในทุกช่วงจังหวะการเต้นของหัวใจ ว่าใครกันเป็นผู้ก่อกำเนิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา!
สายฝนซึ่งพรมหนักอยู่ด้านนอกดังกลบเสียงสุขสมของคนที่อยู่ภายใน เปิดโอกาสให้หญิงสาวอีกคนซัดเซถอยหลังออกมา ที่มากกว่าความเจ็บปวด...คือความขยะแขยงสะอิดสะเอียน ท้ายที่สุดคือแค้น...แค้นจนแทบกระอัก แค้นจนหล่อนต้องยกมือขึ้นพนมเพื่อสาปแช่งท่ามกลางสายฝน ให้ ‘มัน’ ทั้งคู่ต้องทุกข์ทรมาน สูญเสียในสิ่งที่รักเหมือนที่ตัวหล่อนต้องสูญสิ้นย่อยยับในวันนี้
“ฟ้าดินได้โปรดเป็นพยาน...จากนี้ไปจนตาย แม้นร่างกายถูกแผดเผาจนเหลือแต่เถ้าถ่าน ต่อให้เหลือเพียงวิญญาณเร่ร่อนไร้ที่สิงสู่ ลูกก็จะขอตามจองล้างจองผลาญมันทั้งคู่ไปตลอดกาล ไม่ให้ครอบครัวมันได้เป็นสุข ไม่ให้มันได้นอนตายตาหลับ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ต่อให้ต้องแลกด้วยเลือดในกายทุกหยดหยาด ลูกก็จะขอตามจองเวรมันทุกชาติไป!”
คนยืนอยู่ลดมือลง หันกลับไปมองยังทิศทางที่มีกระท่อมท้ายสวนตั้งอยู่อีกครั้ง น่าแปลก...สายฝนซึ่งพรมหนักราวฟ้ารั่วเมื่อครู่ บัดนี้...กลับหยุดสนิท หลงเหลือร่องรอยเพียงสายฟ้าแลบแปลบปลาบ ส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา กำลังค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มหวานแกมเหี้ยมเกรียมผุดพรายขึ้น ราวกับจะประกาศว่า นับจากนี้เป็นต้นไป รอย ‘แค้น’ จะถูกซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้คำว่า ‘รัก’…
ร่างสองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงเจ้าพายุ ทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านนอกและมองผ่านช่องว่างเล็กๆ ตรงขอบหน้าต่างเข้าไป ขอบตาร้อนผ่าว สองมือกำแน่น กระทั่งปลายเล็บแหลมจิกลงบนฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ หากนั่นยังไม่เท่ากับหัวใจภายใต้อกเสื้อที่รวดร้าวเจียนแตกสลาย หัวสมองเกิดคำถามขึ้นตามมามากมาย ว่าทำไม...คนสองคนถึงได้กล้าทำอะไรบัดสีเช่นนี้ ทำไม...ถึงได้กล้าทรยศต่อคนที่รักและภักดีสุดหัวใจ ทั้งที่ยังอยู่ในคืนวันแต่งงาน!
ดวงตาคู่สวยเคลือบคลอไปด้วยหยาดน้ำใสปะปนไปกับสายฝนสาดซ่า ริมฝีปากซีดจัดถูกกัดจนเจ็บเพื่อหยุดเสียงสะอื้นขมขื่นในลำคอ สองแขนหนักอึ้ง ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยกขึ้นปิดสองหู ได้แต่ยืนฟังคนทั้งคู่พร่ำบอกคำรักหวาน ปวดปร่ากับเสียงร้องห้ามจากหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างและเป็นฝ่ายถูกชักนำให้ก้าวตามอารมณ์ปรารถนาของคนที่ตั้งตนเป็นผู้นำ เสียงหวานใสแหบพร่า เครือสั่นนักหนายามถูกกระตุ้นด้วยการโลมเล้าเอาใจนุ่มนวล แม้ปากจะส่งเสียงห้ามทุกครั้งที่มีโอกาส...แต่ร่างกายนั้นกลับตอบสนองสวนทางกับหัวใจ
ไม่ช้า...เสียงห้ามก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานหู เรียกร้อง...เอาแต่ใจในสิ่งที่เจ้าตัวไม่เคยได้รับจากใคร จนต้องกอบโกยไว้อย่างหวงแหน เรือนร่างบอบบางปราศจากอาภรณ์หุ้มห่อนั้นขยับตัวตามการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่เหนือร่าง สะโพกขาวเต่งตึงถูกบีบเค้นเร่งเร้าเพื่อปลุกอารมณ์ให้เพริดตาม โสเภณีสาวเผยอตัวขึ้นรับริมฝีปากแดงนุ่มของคนนำพาที่ไล่ชิม ดูดกลืนความหอมหวานจากเนื้อนวลผ่องด้วยกิริยาอ่อนโยนราวกับจะปลอบประโลม ทว่า...มันกลับทำให้ร่างของคนที่ยืนแอบดูอยู่ด้านนอกสั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์ที่ประเดประดังเข้ามา
เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน...
เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบลงตรงหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกอยากถอยหนีจากภาพตรงหน้า แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่อาจก้าวขยับไปทางไหน ทั้งสมองและหัวใจสั่งให้มองภาพนั้นให้ติดตา จารจำเอาไว้ให้ลึกในทุกช่วงจังหวะการเต้นของหัวใจ ว่าใครกันเป็นผู้ก่อกำเนิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา!
สายฝนซึ่งพรมหนักอยู่ด้านนอกดังกลบเสียงสุขสมของคนที่อยู่ภายใน เปิดโอกาสให้หญิงสาวอีกคนซัดเซถอยหลังออกมา ที่มากกว่าความเจ็บปวด...คือความขยะแขยงสะอิดสะเอียน ท้ายที่สุดคือแค้น...แค้นจนแทบกระอัก แค้นจนหล่อนต้องยกมือขึ้นพนมเพื่อสาปแช่งท่ามกลางสายฝน ให้ ‘มัน’ ทั้งคู่ต้องทุกข์ทรมาน สูญเสียในสิ่งที่รักเหมือนที่ตัวหล่อนต้องสูญสิ้นย่อยยับในวันนี้
“ฟ้าดินได้โปรดเป็นพยาน...จากนี้ไปจนตาย แม้นร่างกายถูกแผดเผาจนเหลือแต่เถ้าถ่าน ต่อให้เหลือเพียงวิญญาณเร่ร่อนไร้ที่สิงสู่ ลูกก็จะขอตามจองล้างจองผลาญมันทั้งคู่ไปตลอดกาล ไม่ให้ครอบครัวมันได้เป็นสุข ไม่ให้มันได้นอนตายตาหลับ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ต่อให้ต้องแลกด้วยเลือดในกายทุกหยดหยาด ลูกก็จะขอตามจองเวรมันทุกชาติไป!”
คนยืนอยู่ลดมือลง หันกลับไปมองยังทิศทางที่มีกระท่อมท้ายสวนตั้งอยู่อีกครั้ง น่าแปลก...สายฝนซึ่งพรมหนักราวฟ้ารั่วเมื่อครู่ บัดนี้...กลับหยุดสนิท หลงเหลือร่องรอยเพียงสายฟ้าแลบแปลบปลาบ ส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา กำลังค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มหวานแกมเหี้ยมเกรียมผุดพรายขึ้น ราวกับจะประกาศว่า นับจากนี้เป็นต้นไป รอย ‘แค้น’ จะถูกซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้คำว่า ‘รัก’…
กวิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ธ.ค. 2558, 22:35:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ธ.ค. 2558, 21:29:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 958
| บทที่ ๑ >> |