ต้องฤทธิ์เสน่หา

โดย ธิดาดิน

แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า



ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า

ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท

1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s

2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า



ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ

ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท

1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s

2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<

เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ

แนะนำตัวละคร

คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน


แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย


ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล


สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้

.........................................................................................

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า

ตอนที่ 17 ชายในฝันของมณีอินทร์
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ราคาเล่มละ 279 บาท


“อ่านอะไรอยู่เหรอลิเดีย”
“ข่าวระเบิดที่งานเปิดตัวอัญมณีคอลเล็กชั่นใหม่ของบีดีจิวเวลรี่คะ ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร งานก็เลยล่มเลย นี่คุณคริสคงจะรู้สึกแย่แน่ๆ”
“เกี่ยวอะไรกับไอ้คริส”
“ก็คุณคริสเป็นคนออกแบบอัญมณีชุดนี้ไงคะ เป็นชุดแรกในรอบหลายปีเลยนะ เพราะตั้งแต่ที่คุณคริสมาเป็นหมอก็ไม่ได้ออกแบบอีกเลย”
ไมเคิลแสยะยิ้มสะใจ ไม่มีใครรู้หรอกว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เมื่อคืนก็คือเขาเอง เหตุผลของการกระทำในครั้งนี้ก็คือเกลียดชังคริสโตเฟอร์ในฐานะคู่ผู้บริหารโรงพยาบาลแข่งล้วนๆ เขาไม่ต้องการให้คริสโตเฟอร์โด่งดังมากกว่าที่เป็นอยู่

วันหยุดทั้งทีแทนที่จะได้พักผ่อนนอนตื่นสายให้สมใจ แต่ลอร่ากลับต้องมาแหกขี้ตาตื่นตั้งเช้าตรู่ เพราะมณีอินทร์โทรตามให้ไปชิมรสชาติขนมเค๊กที่หล่อนทำเสร็จสดๆร้อนๆว่ารสชาติใช้ได้หรือเปล่า ก่อนจะบรรจุใส่กล่องสวยหรูเพื่อไปนำไปให้นิรันดร์รับประทาน
“แน่ใจนะว่าถ้าฉันชิมแล้ว ฉันจะไม่ตาย บอกไว้ก่อนเลยนะว่าตอนนี้ตายยังไม่ได้เด็ดขาด เพราะยังหาสามีไม่ได้เลย” ลอร่าแซวเพื่อนซี้เพราะตั้งแต่คบกันมานานหลายปีไม่เคยเห็นหล่อนเป็นแม่ศรีเรือนลุกขึ้นมาทำอาหาร ทำขนมแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
“ไม่ตายหรอกน่า ฉันชิมก่อนแกซะอีก ที่สำคัญคือฉันหัดมานานหลายวันแล้วด้วย”
“ถ้าแกชิมแล้ว แกว่าเค๊กที่แกทำอร่อยไหมล่ะ”
“มากที่สุด ฉันไม่เคยทานเค๊กฝีมือใครอร่อยเท่าเค๊กที่ฉันทำมาก่อน”
ลอร่าเบ้ปากนึกหมั่นไส้คนหลงตัวเอง “แหม…ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะคะแม่คุณ”
“เออน่า ถ้าแกอยากรู้ว่าอร่อยไม่อร่อยแกก็รีบๆชิมดูสิ ถ้ารสชาติมันใช้ได้ฉันจะได้เอาไปให้คุณแบงค์ซะที อยากเห็นหน้าเทพบุตรของฉันใจจะขาดแล้วเนี่ย”
“พ่อแม่แกคงภูมิใจเนาะ ลงทุนทำเพื่อผู้ชายขนาดนี้” ลอร่าประชดแต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก ก่อนจะใช้ช้อนตักเค้กขึ้นมาลองชิมรสชาติ โดยมีสายตาของเชฟจำเป็นจ้องมองอย่างลุ้นๆ
“เป็นไงแก อร่อยไหม”
“ถามจริงๆ เอาแบบตรงๆไม่อ้อมค้อม แกใช้มือหรือใช้เท้าทำ”
ความมั่นใจที่เคยมีหล่นฮวบลงจนแทบติดลบ ปรายตาที่ฉายแววผิดหวังเล็กๆมองเพื่อนสนิทอย่างเค้นเอาความจริง เพราะเท่าที่เธอชิมก็ถือว่ารสชาติใช้ได้เลยทีเดียว หรือว่าเธอจะเข้าข้างฝีมือตัวเองเกินไป
“แกพูดจริงเหรอลอร่า รสชาติมันสุนัขไม่รับประทานเลยเหรอ”
ลอร่าที่แสร้งทำหน้าบึ้งพอเห็นหน้าเพื่อนรักหมองลงก็อดขำไม่ได้ “ฉันล้อเล่น รสชาติมันโอเคเลยล่ะ”
คราวนี้รอยยิ้มของคนทำพายผุดขึ้นให้เห็นอีกครั้ง “ตกลงอร่อยไม่อร่อย เอาความจริง”
“อร่อยสิ แต่ฉันสงสัยจังว่าแกทำของพวกนี้เป็นแถมรสชาติใช้ได้แบบนี้ได้ยังไง ตั้งแต่คบกับแกมาฉันไม่เคยเห็นแกเข้าครัวเลยนะ”
“ก็เพราะว่าพลังแห่งความรักไงจ้ะที่ทำให้ฉันทำสิ่งที่ฉันไม่เคยทำมาก่อนได้ เค้กก้อนเนี่ยฉันไม่ได้ใช้แค่มือทำนะ แต่ฉันใช้หัวใจทำด้วย”
“แหวะ น้ำเน่าซะไม่มี”
“ไหนๆแกก็มาแล้ว พาฉันไปบ้านคุณแบงค์หน่อยนะ ฉันไม่อยากไปคนเดียวเดี๋ยวมันจะดูไม่งาม”
“แหม…ไอ้ที่ทำขนมไปให้เขาถึงบ้านเนี่ย งามตายเลยนะคะ” ลอร่าจีบปากจีบคอประชด “แล้วแกจะบอกเขาว่ายังไง คุณแบงค์คะน้องทำขนมเค้กมาจีบค่ะ แบบนี้เหรอ”
“บ้าสิ ใครจะไปบอกตรงๆแบบนั้นล่ะ เสียชื่อกุลสตรีไทยหมด”
“แล้วข้อความที่อยู่หน้าเค้กที่เขียนว่า LOVE เนี่ย มันเป็นการบอกรักที่อ้อมค้อมมากเลยใช่ไหมยะ”
“เขียนกับพูดมันต่างกันนะ ถ้าให้เขียนน่ะฉันไม่อายเท่าไหร่ แต่ถ้าให้ฉันบอกเขาตรงๆเนี่ยฉันอาย”
แม้จะพยายามบ่ายเบี่ยงต่างๆนานา ท้ายที่สุดลอร่าก็ถูกลากให้ไปที่บ้านของนิรันดร์เป็นเพื่อนจนได้ เธอแอบดีใจแทนปิ่นมุกที่วันนี้ไปสัมมนาต่างจังหวัดไม่เช่นนั้นหล่อนก็คงไม่พ้นถูกลากให้มาเป็นเพื่อนของมณีอินทร์อีกคน
บ้านของนิรันดร์อยู่ไม่ไกลจากออฟฟิศเอ็นแอลมากนัก เป็นบ้านสองชั้น รอบๆบริเวณบ้านถูกจัดให้เป็นสวนหย่อมเล็กๆ มีต้นไม้ขึ้นล้อมรอบทำให้บรรยากาศดูร่มรื่นเหมาะสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ โดยเฉพาะด้านหลังที่นอกจากจะร่มรื่นเย็นสบายแล้วยังเงียบสงบอีกด้วย เป็นมุมที่เจ้าของบ้านมักจะไปนั่งทำงานอยู่เป็นประจำ
ติ๊งน่อง! ติ๊งน่อง!
มณีอินทร์กดกริ่งไปสองสามครั้ง พลางสอดส่ายสายตามองเข้าไปในบ้านอย่างตื่นเต้น พอเห็นเจ้าของบ้านเดินออกมาก็รีบยิ้มกว้างรอรับทันที กิริยาท่าทางของเธอไม่พ้นสายตาของลอร่าที่แอบชำเลืองตามองอย่างเพลียๆ
“สวัสดีครับคุณอิน คุณลอร่า มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
มณีอินทร์เอียงคอไปกระซิบข้างหูลอร่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เฮ๊ยแก…เขาทักฉันก่อนด้วยแหละ แสดงว่าเขาต้องแอบมีใจให้ฉันแน่ๆเลย”
ลอร่าอยากจะเอาหัวโขกรั้วบ้านให้ตายซะรู้แล้วรู้รอด เพลียกับหล่อนผู้ที่มโนได้เลิศเลอเพอร์เฟกชนิดที่เรียกว่าหาตัวจับยาก เขาแค่ทักทายตามมรรยาทของเจ้าบ้านก็แค่นั้นหล่อนยังมโนไปไกลแสนไกล เฮ้อ! มีเพื่อนบ้าผู้ชาย ก็ต้องทำใจสินะ
“พอดีอินพึ่งหัดทำขนมเค้กน่ะค่ะ แต่ไม่รู้ว่ารสชาติอร่อยหรือเปล่า ก็เลยอยากเอามาให้คุณริคลองชิมดูว่ารสชาติมันใช้ได้ไหม”
“ปกติแล้วผมไม่ค่อยชอบทานเค้กซะด้วยสิครับ ไม่แน่ใจว่าเค้กแบบไหนที่เรียกว่าอร่อยหรือไม่อร่อย ทำไมคุณอินไม่ลองให้คุณลอร่าลองชิมให้ล่ะครับ ผมว่าเธอน่าจะตอบได้ดีกว่าผมนะ”
ลอร่ากำลังจะอ้าปากตอบว่าเธอน่ะเป็นหนูทดลองไปแล้วเรียบร้อย แต่ก็โดนมณีอินทร์ตัดหน้าตอบไปซะก่อน
“คือ ยัยลอร่าทานเค้กไม่ได้ค่ะ เป็นโรคแพ้เค้กถ้าทานลงไปนี่ตายเลย”
คนถูกพาดพิงชำเลืองคนพูดตาเขียว หล่อนไปเอาข้อมูลมาจากไหนว่าเธอแพ้เค้ก ทานแล้วต้องตายทันที ให้ข้อมูลผิดๆกับคนอื่นทั้งที่รู้ว่าเธอชอบทานเค้กเป็นชีวิตจิตใจ มิหนำซ้ำยังมาแช่งเธอไปด้วยเสร็จสรรพ เจริญเหลือเกินเพื่อนบังเกิดเกล้า
“อ๋อ…เป็นโรคที่แปลกมากนะครับ ถ้างั้นเดี๋ยวเชิญเข้าไปในบ้านก่อนก็แล้วกันครับ”
ทันทีที่นิรันดร์หันหลังให้มณีอินทร์ก็กระโดดโลดเต้นดีใจเหมือนลิงโลด ก่อนจะรีบเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปด้านใน โดยมีลอร่าเดินตามไปติดๆ
“เชิญนั่งครับ บ้านออกจะรกนิดหนึ่งนะครับ ชายโสดอยู่คนเดียวไม่มีเวลาเก็บกวาดเช็ดถูสักเท่าไหร่”
“ทำไมคุณแบงค์ไม่ลองหาสาวๆมาดูแลบ้านให้ละคะ”
“ก็อยากมีเหมือนกันครับ แต่ผู้ชายหน้าตาธรรมดาแบบผมผู้หญิงที่ไหนเขาจะมาสนใจ”
“ก็ผู้หญิงที่นี่ไงคะ” มณีอินทร์เผลอเสนอตัวอย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นสายตาสงสัยของเขาที่มองมาก็รีบแก้ตัวทันที “อินหมายถึงผู้หญิงที่อยู่ในประเทศนี่แหละค่ะ ฮ่าๆๆ”
“แล้วสเปคของคุณแบงค์เป็นยังไงละคะ” ลอร่าถือโอกาสถามขึ้นบ้าง
“ผมชอบผู้หญิงผมยาว”
พูดยังไม่ทันจบมณีอินทร์ก็ยกมือสะบัดผมให้ปลิวไสว คล้ายจะบอกเขาให้รู้ว่าเธอก็ผมยาวเหมือนกันนะ “ลอร่า ดูผมฉันให้หน่อยสิมีอะไรเกาะอยู่หรือเปล่าทำไมฉันรู้สึกคันๆเหมือนมีตัวอะไรไต่อยู่เลย”
ลอร่าอมยิ้มรู้ทันความคิดของเพื่อนซี้ แต่ก็ยอมเล่นละครไปด้วยอีกคน “ไหน ก็ไม่เห็นมีนะ แต่ฉันเดาว่าถ้าไม่ใช่เหาก็เห็บแหละ พวกมันตัวเล็กมากฉันอาจจะมองไม่เห็น”
นิรันดร์หัวเราะขำกับคำพูดของลอร่า แต่คนที่ไม่ขำคือมณีอินทร์ปรายตาดุมองคนที่หาว่าเธอมีเห็บมีเหาอย่างเอาเรื่อง ดูเหมือนว่าลอร่าจะรู้ตัวว่าอาจจะโดนเพื่อนรักประหัตประหารเอาได้ จึงรีบหันไปถามเจ้าของบ้านต่อ
“มีแค่ข้อเดียวเหรอคะคุณแบงค์”
“ก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่คุยกันรู้เรื่อง แล้วก็รักสัตว์ผมก็โอเคแล้ว เพราะส่วนตัวผมเป็นคนชอบเลี้ยงหมา ตอนนี้ที่บ้านก็เลี้ยงไว้ตั้งสามตัว”
“นี่ยัยลอร่า เมื่อกี้แกบอกว่าไม่เหาก็เห็บไต่บนหัวฉันใช่ไหม ฉันว่าต้องเป็นเห็บแน่ๆเลยว่ะแก ฉันพึ่งนึกได้ว่าเมื่อวานฉันไปช่วยลูกหมาขึ้นจากท่อน้ำ เห็บมันต้องกระโดดจากตัวน้องหมาขึ้นหัวฉันแน่ๆเลย”
“ลูกหมาตกท่อน้ำที่ไหนเหรอครับคุณอิน”
“อ๋อ ท่อน้ำแถวๆบริษัทน่ะค่ะ เมื่อวานตอนเย็นอินกำลังจะกลับบ้านก็เลยบังเอิญไปเห็นลูกหมาตกลงไปในท่อน้ำ แต่ไม่มีใครช่วยเหลือมันเลยนะคะ อินเห็นก็สงสารมันมาก ดวงตาเล็กๆหันขึ้นมามองอินคล้ายจะอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ อินเห็นแล้วก็เศร้าหดหู่ใจ น้ำหูน้ำตาไหลร้องไห้กระซิกๆเลยนะคะ ก็เลยตัดสินใจกระโดดลงไปในท่อไปช่วยอุ้มน้องหมาขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เสื้อผ้าหน้าผมของอินนี่เปื้อนเปรอะหมดเลย แต่อินก็ยอมค่ะขอแค่ได้ช่วยหนึ่งชีวิตให้รอดพ้นจากความตาย”

ธิดาดิน

จำนวนการเข้าชม : 1740

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery