ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: นิจนิรันดร์ (ตอนจบ)
5 ปีต่อมา
ภายในวัดชื่อดัง
ผู้คนมากมายต่างพากันเดินชมความสวยงามตามธรรมชาติบางคนก็ควงคู่กันมาขอพรให้ความรักสมหวังบางส่วนก็จะเป็นพวกแม่ค้ามาขอพรให้ค้าขายร่ำรวยหญิงสาวร่างบางคนหนึ่งเดินถือกล้องถ่ายรูปบริเวณวัดด้วยความรื่นรมย์เส้นผมสีดำขลับปลิวเล็กน้อยเมื่อปะทะเข้ากับสายลมเธอเดินถือกล้องมายังบริเวณหน้าวัดก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปด้านนอกที่มีรูปปั้นยักษ์ยืนอยู่เธอยิ้มออกมาพร้อมกับถ่ายภาพด้วยรอยยิ้ม
"คุณแพททริเซียครับ"ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนที่หญิงสาวด้านหน้าจะหันมายิ้มให้เขา
"ได้เวลาแล้วนะครับ"
"ค่ะ"หญิงสาว หรือ แพททริเซีย ยิ้มก่อนจะหันมามองรูปปั้นยักษ์อีกครั้งแล้วจึงตัดสินใจเดินตามบอดี้การ์ดของเธอไป...
"ผ่านมานานแล้วสินะ...ผ่านมานานมากหลังจากเมื่อ5ปีก่อนคุณหนูแพททริเซียทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำแต่จู่ๆ5ปีที่แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมาพบกับคุณปู่ของเธอตอนนี้เธอก็เริ่มลืมเลือนเรื่องเมื่อ5ปีก่อนแล้วแต่สิ่งที่เธอยังจำได้ดีก็คือความฝันประหลาดที่ว่าเธอมีหัวใจของยักษ์อยู่ในตัวแต่เมื่อเธอเริ่มสืบหากับไม่พบอะไรเลยไม่มีบ้านแม่ครูที่อุปถัมภ์เด็กกำพร้าไม่มีผู้ชายที่ชื่อราพณ์ไม่มีเขา...มันไม่มีอยู่จริง...และไม่มีผู้หญิงที่ชื่อสริญดา...ทุกอย่างเป็นความจริงหรือแค่ความฝันตลอดเวลาที่เธอเป็นเจ้าหญิงนิทรากันแน่นะ!"
"ถึงแล้วครับคุณแพททริเซีย"บอดี้การ์ดหนุ่มพูดขึ้นแพททริเซียพยักหน้าพลันเปิดประตูลงจากรถแล้วตรงมาที่ห้องแต่งตัวไม่นานแพททริเซียก็ออกมาในชุดนางรำพลันเดินมาหยุดที่กระจก
"ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงคุณก็ใจร้ายมากเลยนะคะ...ทศคินทร์"สริญดาหรือแพททริเซียพึมพำกับตัวเองก่อนหยิบชฎาขึ้นมาใส่และเดินออกมายังด้านหน้าเวทีที่มีชายสูงอายุนั่งปรบมืออยู่
"ไม่นึกเลยว่าเราจะได้หลานกับมาแพททริเซีย"ชายสูงอายุ เจ้าของธุรกิจพันล้านเอ่ยก่อนจะส่งยิ้มให้หลานสาวซึ่งเธอก็ยิ้มตอบพลันเมื่อถึงเวลาแสดงหญิงสาวผู้รับบทนางสีดาก็ร่ายรำอย่างอ่อนช้อยพร้อมด้วยรอยยิ้มหญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วงานพลันได้ยินเสียงฮือฮามาจากชาวต่างชาติซึ่งมองไปที่ด้านหลังของเธอแต่หญิงสาวไม่ได้สนใจอะไรมากนะยังทำการร่ายรำต่อไปจนเมื่อมีมือของใครคนหนึ่งมาแตะที่มือของเธอหญิงสาวก็ถึงกับหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอียงหน้าไปมองเล็กน้อยคนที่ร่างกายกำยำแต่ถูกปกปิดด้วยหัวโขนรูปพญายักษ์ทศกัณฐ์เขาเอื้อมมือมาจับที่มือเธอราวกับเกี้ยวพาราสีสริญดารู้สึกชาวูบไปที่หัวใจก่อนจะเรียกความสติตัวเองกลับมาพร้อมกับร่ายรำกับบุคคลปริศนาที่สวมหัวโขนทศกัณฐ์จนจบเพลง
"เก่งมากหลานปู่"ชายสูงอายุยิ้มด้วยความรู้สึกดีใจผิดกับสริญดาที่มองหาแต่บุคคลปริศนาที่มารำกับเธอเมื่อกี้แต่เขาก็หายไปแล้ว
"เอาล่ะครับขอบคุณโชว์ดีๆของคุณแพททริเซียด้วยนะครับงั้นผมขอเชิญคุณแพท..อ่าว"พิธีกรหน้าเหวอไปชั่วขณะเมื่อไม่พบนางรำแล้ว
สองเท้าก้าวสลับไปมาอย่างรวดเร็วมือหนึ่งจับกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เดินได้สะดวกสริญดารีบเดินอย่างรวดเร็วจนมาถึงห้องแต่งตัวเธอก็พบแต่ความว่างเปล่าพลันสายตาเหลือบไปเห็นหัวโขนรูปทศกัณฐ์วางอยู่บนโต๊ะหญิงสาวจึงค่อยๆเดินมาใกล้ๆก่อนจะเห็นดอกไม้สีขาววางอยู่สริญดาถอดชฎาออกก่อนจะหยิบดอกไม้นั้นขึ้นมา
"ดอกลีลาวดี"สริญดาพึมพำพลันสายลมปะทะเข้าที่ร่างของเธอหญิงสาวใช้มือทาบที่หน้าอกด้านซ้ายก่อนจะสัมผัสได้ถึงเสียงเรียกชื่อที่ไม่มีคนเรียกเธอมานานดังขึ้นมาแว่วๆสริญดาเดินออกมาเรื่อยๆจนถึงสวนหลังโรงแรมซึ่งน่าแปลกที่ไม่มีผู้คนอยู่แถวนั้นเลยแต่สริญดาไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าชายหนุ่มที่ใส่ชุดทศกัณฐ์ยืนหันหน้าชมบึงน้ำของโรงแรมอยู่
"จะว่าไปหมอนั่นก็พูดถูก...ต่อให้หนีไปไกลสักแค่ไหน...แต่สุดท้าย...คุณก็ยังอยู่ในใจผม"เสียงทุ้มเรียบๆดังขึ้นสริญดาเริ่มน้ำตาซึมไม่ต้องเห็นหน้าใจเธอก็รู้ดีว่าเขาคือใคร
"ฉันนึกว่าเรื่องทั้งหมดมันคือความฝัน....จนมาถึงตอนนี้"เสียงสั่นเครือดังออกมาชายหนุ่มก้มหน้าลงก่อนจะหันมาทางหญิงสาวพลันเขาก็ได้เห็นน้ำตาเธอไหลออกมาราวกับว่าช็อกที่เจอเขา
"ผมก็.....เฝ้ามองคุณตลอดแหละ"ชายหนุ่มพูดก่อนจะถูกสริญดาเดินเข้ามาตบหน้าเขา
"ยักษ์บ้า!!ทำไมถึงชอบเล่นกับความรู้สึกมนุษย์แบบนี้...ฉันนึกว่าทั้งหมดมันคือความฝันมันคือจินตนาการที่เลอะเลือนเพ้อเจ้อของฉันเอง..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณทำได้ยังไงฉันถึงมาเป็นคุณหนูแพททริเซียอะไรเนี่ย!..แต่มันไม่สนุกเลยสักนิดที่ฉันต้องมาเฝ้ารอยักษ์อย่างคุณรอว่าสักวันคุณจะมาหาฉันซึ่งมันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงไหม...คุณมัน...ใจร้ายที่สุด!"สริญดาระเบิดความรู้สึกออกมาซึ่งทำให้ยักษาตรงหน้าหยุดชะงักไป
"ผม....ขอโทษ.."ทศคินทร์พูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเห็นสีหน้าของสริญดาเศร้าลง
"ผมผิดพลาดทุกอย่าง..ผิด..ที่ดึงคุณเข้ามาร่วมเกมส์บ้าๆของผม...ผิด..ที่ฝากหัวใจไว้ที่คุณ...ผิดที่ทำให้ชีวิตของคุณไม่มีความสุข..และที่ผิดจนไม่น่าให้อภัยเลยก็คือ...ผมผิดที่หลงรักคุณผมผิดที่ไม่เจียมตัวไปรักนางสีดาผมคงเป็นยักษ์ที่โง่เง่าที่สุด...แต่ว่า..ผมเข้าใจแล้วว่ารักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงคืออะไร...ผม..,ผมรักคุณ..สริญดา"ทศคินทร์พูดสิ่งที่เขาไม่เคยพูดมันออกมาสริญดาสบตาเขาก่อนจะยิ้ม
"ฉัน..."สริญดาพูดค้างไว้แบบนั้นทศคินทร์ยิ้มก่อนจะยื่นมือมาทางหญิงสาว
"ตอนจบของคุณ...นางสีดาเลือกทศกัณฐ์หรือพระรามครับ"ทศคินทร์ถามสริญดาน้ำตาไหลออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสมือของทศคินทร์
"ฉันคงเป็นมนุษย์ที่โง่เง่าที่สุด...ที่ไปหลงรักทศกัณฐ์"พูดจบทั้งสองก็สบตากันความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นของยักษ์กับมนุษย์หาได้เทียบความรักที่ทั้งสองมีต่อกันไม่...คนหนึ่งถูกลิขิตให้รอ...อีกคนถูกลิขิตให้ตาม..เมื่อถึงเวลาที่คนบนฟ้าลิขิตนำทางให้ทั้งสองมาพบกันความรักก็จะเกิดขึ้นด้วยตัวของมันเอง
ความรัก...ที่เป็นรักแท้
ความรัก...ที่ไม่มีสายเลือดหรือเผ่าพันธุ์
ความรัก...ที่คงทนถาวร..เปรียบดั่งดอกกุหลาบสีดำที่ไม่ว่าจะเลอะสีอีกสักกี่ครั้งมันก็ยังคงเป็นสีดำอยู่....ไม่เปลี่ยนแปลง........
"จบบริบูรณ์"
………………………………………………………………
"ทุกคน....มีสิ่งที่ตัวเองกลัว....แต่สิ่งที่ทุกคนกลัวที่สุดของที่สุดก็คือ.......ความตาย"
......เล่ห์รักทูตสวรรค์.....
ภายในวัดชื่อดัง
ผู้คนมากมายต่างพากันเดินชมความสวยงามตามธรรมชาติบางคนก็ควงคู่กันมาขอพรให้ความรักสมหวังบางส่วนก็จะเป็นพวกแม่ค้ามาขอพรให้ค้าขายร่ำรวยหญิงสาวร่างบางคนหนึ่งเดินถือกล้องถ่ายรูปบริเวณวัดด้วยความรื่นรมย์เส้นผมสีดำขลับปลิวเล็กน้อยเมื่อปะทะเข้ากับสายลมเธอเดินถือกล้องมายังบริเวณหน้าวัดก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปด้านนอกที่มีรูปปั้นยักษ์ยืนอยู่เธอยิ้มออกมาพร้อมกับถ่ายภาพด้วยรอยยิ้ม
"คุณแพททริเซียครับ"ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนที่หญิงสาวด้านหน้าจะหันมายิ้มให้เขา
"ได้เวลาแล้วนะครับ"
"ค่ะ"หญิงสาว หรือ แพททริเซีย ยิ้มก่อนจะหันมามองรูปปั้นยักษ์อีกครั้งแล้วจึงตัดสินใจเดินตามบอดี้การ์ดของเธอไป...
"ผ่านมานานแล้วสินะ...ผ่านมานานมากหลังจากเมื่อ5ปีก่อนคุณหนูแพททริเซียทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำแต่จู่ๆ5ปีที่แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมาพบกับคุณปู่ของเธอตอนนี้เธอก็เริ่มลืมเลือนเรื่องเมื่อ5ปีก่อนแล้วแต่สิ่งที่เธอยังจำได้ดีก็คือความฝันประหลาดที่ว่าเธอมีหัวใจของยักษ์อยู่ในตัวแต่เมื่อเธอเริ่มสืบหากับไม่พบอะไรเลยไม่มีบ้านแม่ครูที่อุปถัมภ์เด็กกำพร้าไม่มีผู้ชายที่ชื่อราพณ์ไม่มีเขา...มันไม่มีอยู่จริง...และไม่มีผู้หญิงที่ชื่อสริญดา...ทุกอย่างเป็นความจริงหรือแค่ความฝันตลอดเวลาที่เธอเป็นเจ้าหญิงนิทรากันแน่นะ!"
"ถึงแล้วครับคุณแพททริเซีย"บอดี้การ์ดหนุ่มพูดขึ้นแพททริเซียพยักหน้าพลันเปิดประตูลงจากรถแล้วตรงมาที่ห้องแต่งตัวไม่นานแพททริเซียก็ออกมาในชุดนางรำพลันเดินมาหยุดที่กระจก
"ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงคุณก็ใจร้ายมากเลยนะคะ...ทศคินทร์"สริญดาหรือแพททริเซียพึมพำกับตัวเองก่อนหยิบชฎาขึ้นมาใส่และเดินออกมายังด้านหน้าเวทีที่มีชายสูงอายุนั่งปรบมืออยู่
"ไม่นึกเลยว่าเราจะได้หลานกับมาแพททริเซีย"ชายสูงอายุ เจ้าของธุรกิจพันล้านเอ่ยก่อนจะส่งยิ้มให้หลานสาวซึ่งเธอก็ยิ้มตอบพลันเมื่อถึงเวลาแสดงหญิงสาวผู้รับบทนางสีดาก็ร่ายรำอย่างอ่อนช้อยพร้อมด้วยรอยยิ้มหญิงสาวกวาดสายตามองไปทั่วงานพลันได้ยินเสียงฮือฮามาจากชาวต่างชาติซึ่งมองไปที่ด้านหลังของเธอแต่หญิงสาวไม่ได้สนใจอะไรมากนะยังทำการร่ายรำต่อไปจนเมื่อมีมือของใครคนหนึ่งมาแตะที่มือของเธอหญิงสาวก็ถึงกับหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอียงหน้าไปมองเล็กน้อยคนที่ร่างกายกำยำแต่ถูกปกปิดด้วยหัวโขนรูปพญายักษ์ทศกัณฐ์เขาเอื้อมมือมาจับที่มือเธอราวกับเกี้ยวพาราสีสริญดารู้สึกชาวูบไปที่หัวใจก่อนจะเรียกความสติตัวเองกลับมาพร้อมกับร่ายรำกับบุคคลปริศนาที่สวมหัวโขนทศกัณฐ์จนจบเพลง
"เก่งมากหลานปู่"ชายสูงอายุยิ้มด้วยความรู้สึกดีใจผิดกับสริญดาที่มองหาแต่บุคคลปริศนาที่มารำกับเธอเมื่อกี้แต่เขาก็หายไปแล้ว
"เอาล่ะครับขอบคุณโชว์ดีๆของคุณแพททริเซียด้วยนะครับงั้นผมขอเชิญคุณแพท..อ่าว"พิธีกรหน้าเหวอไปชั่วขณะเมื่อไม่พบนางรำแล้ว
สองเท้าก้าวสลับไปมาอย่างรวดเร็วมือหนึ่งจับกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เดินได้สะดวกสริญดารีบเดินอย่างรวดเร็วจนมาถึงห้องแต่งตัวเธอก็พบแต่ความว่างเปล่าพลันสายตาเหลือบไปเห็นหัวโขนรูปทศกัณฐ์วางอยู่บนโต๊ะหญิงสาวจึงค่อยๆเดินมาใกล้ๆก่อนจะเห็นดอกไม้สีขาววางอยู่สริญดาถอดชฎาออกก่อนจะหยิบดอกไม้นั้นขึ้นมา
"ดอกลีลาวดี"สริญดาพึมพำพลันสายลมปะทะเข้าที่ร่างของเธอหญิงสาวใช้มือทาบที่หน้าอกด้านซ้ายก่อนจะสัมผัสได้ถึงเสียงเรียกชื่อที่ไม่มีคนเรียกเธอมานานดังขึ้นมาแว่วๆสริญดาเดินออกมาเรื่อยๆจนถึงสวนหลังโรงแรมซึ่งน่าแปลกที่ไม่มีผู้คนอยู่แถวนั้นเลยแต่สริญดาไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าชายหนุ่มที่ใส่ชุดทศกัณฐ์ยืนหันหน้าชมบึงน้ำของโรงแรมอยู่
"จะว่าไปหมอนั่นก็พูดถูก...ต่อให้หนีไปไกลสักแค่ไหน...แต่สุดท้าย...คุณก็ยังอยู่ในใจผม"เสียงทุ้มเรียบๆดังขึ้นสริญดาเริ่มน้ำตาซึมไม่ต้องเห็นหน้าใจเธอก็รู้ดีว่าเขาคือใคร
"ฉันนึกว่าเรื่องทั้งหมดมันคือความฝัน....จนมาถึงตอนนี้"เสียงสั่นเครือดังออกมาชายหนุ่มก้มหน้าลงก่อนจะหันมาทางหญิงสาวพลันเขาก็ได้เห็นน้ำตาเธอไหลออกมาราวกับว่าช็อกที่เจอเขา
"ผมก็.....เฝ้ามองคุณตลอดแหละ"ชายหนุ่มพูดก่อนจะถูกสริญดาเดินเข้ามาตบหน้าเขา
"ยักษ์บ้า!!ทำไมถึงชอบเล่นกับความรู้สึกมนุษย์แบบนี้...ฉันนึกว่าทั้งหมดมันคือความฝันมันคือจินตนาการที่เลอะเลือนเพ้อเจ้อของฉันเอง..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณทำได้ยังไงฉันถึงมาเป็นคุณหนูแพททริเซียอะไรเนี่ย!..แต่มันไม่สนุกเลยสักนิดที่ฉันต้องมาเฝ้ารอยักษ์อย่างคุณรอว่าสักวันคุณจะมาหาฉันซึ่งมันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงไหม...คุณมัน...ใจร้ายที่สุด!"สริญดาระเบิดความรู้สึกออกมาซึ่งทำให้ยักษาตรงหน้าหยุดชะงักไป
"ผม....ขอโทษ.."ทศคินทร์พูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเห็นสีหน้าของสริญดาเศร้าลง
"ผมผิดพลาดทุกอย่าง..ผิด..ที่ดึงคุณเข้ามาร่วมเกมส์บ้าๆของผม...ผิด..ที่ฝากหัวใจไว้ที่คุณ...ผิดที่ทำให้ชีวิตของคุณไม่มีความสุข..และที่ผิดจนไม่น่าให้อภัยเลยก็คือ...ผมผิดที่หลงรักคุณผมผิดที่ไม่เจียมตัวไปรักนางสีดาผมคงเป็นยักษ์ที่โง่เง่าที่สุด...แต่ว่า..ผมเข้าใจแล้วว่ารักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงคืออะไร...ผม..,ผมรักคุณ..สริญดา"ทศคินทร์พูดสิ่งที่เขาไม่เคยพูดมันออกมาสริญดาสบตาเขาก่อนจะยิ้ม
"ฉัน..."สริญดาพูดค้างไว้แบบนั้นทศคินทร์ยิ้มก่อนจะยื่นมือมาทางหญิงสาว
"ตอนจบของคุณ...นางสีดาเลือกทศกัณฐ์หรือพระรามครับ"ทศคินทร์ถามสริญดาน้ำตาไหลออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสมือของทศคินทร์
"ฉันคงเป็นมนุษย์ที่โง่เง่าที่สุด...ที่ไปหลงรักทศกัณฐ์"พูดจบทั้งสองก็สบตากันความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นของยักษ์กับมนุษย์หาได้เทียบความรักที่ทั้งสองมีต่อกันไม่...คนหนึ่งถูกลิขิตให้รอ...อีกคนถูกลิขิตให้ตาม..เมื่อถึงเวลาที่คนบนฟ้าลิขิตนำทางให้ทั้งสองมาพบกันความรักก็จะเกิดขึ้นด้วยตัวของมันเอง
ความรัก...ที่เป็นรักแท้
ความรัก...ที่ไม่มีสายเลือดหรือเผ่าพันธุ์
ความรัก...ที่คงทนถาวร..เปรียบดั่งดอกกุหลาบสีดำที่ไม่ว่าจะเลอะสีอีกสักกี่ครั้งมันก็ยังคงเป็นสีดำอยู่....ไม่เปลี่ยนแปลง........
"จบบริบูรณ์"
………………………………………………………………
"ทุกคน....มีสิ่งที่ตัวเองกลัว....แต่สิ่งที่ทุกคนกลัวที่สุดของที่สุดก็คือ.......ความตาย"
......เล่ห์รักทูตสวรรค์.....
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ธ.ค. 2558, 22:49:36 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ธ.ค. 2558, 22:49:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 1237
| << รักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง |
AThousandYears 23 ธ.ค. 2558, 23:04:13 น.
เดินทางมาถึงตอนจบแล้วนะคะขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆค่ะที่ติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์เสมอหากไม่มีนักอ่านทุกคนนิยายเรื่องนี้คงไม่มีค่ะขอบคุณที่รักกันและหวังว่าเรื่องหน้านักอ่านทุกคนจะเมตตามาเจอะเจอกับไรทเตอร์อีกนะคะยังไงก็ฝากนิยายเรื่องหน้าด้วยนะคะและที่สำคัญที่สุดขอพื้นที่น้อยๆให้นักเขียนคนนี้อยู่ในหัวใจด้วยนะคะขอบคุณทุกคนที่รักกันค่ะ
ป.ล.เล่ห์รักทูตสวรรค์จะลงกลางเดือนมกราคมค่ะขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามนะคะหวังว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกนะคะวันนี้ฝันดีค่ะ
เดินทางมาถึงตอนจบแล้วนะคะขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆค่ะที่ติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์เสมอหากไม่มีนักอ่านทุกคนนิยายเรื่องนี้คงไม่มีค่ะขอบคุณที่รักกันและหวังว่าเรื่องหน้านักอ่านทุกคนจะเมตตามาเจอะเจอกับไรทเตอร์อีกนะคะยังไงก็ฝากนิยายเรื่องหน้าด้วยนะคะและที่สำคัญที่สุดขอพื้นที่น้อยๆให้นักเขียนคนนี้อยู่ในหัวใจด้วยนะคะขอบคุณทุกคนที่รักกันค่ะ
ป.ล.เล่ห์รักทูตสวรรค์จะลงกลางเดือนมกราคมค่ะขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามนะคะหวังว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกนะคะวันนี้ฝันดีค่ะ
ขอบคุณที่ลงนิยายให้อ่านค่ะ
konhin 24 ธ.ค. 2558, 08:47:52 น.
ว้าววววว นางสีดาเลือกทศกัณฐ์ ทำให้นึกถึงเรื่อง Wicked เลย เล่าผ่านมุมมองของคนที่ใครต่อใครคิดว่าเป็นตัวร้าย
ว้าววววว นางสีดาเลือกทศกัณฐ์ ทำให้นึกถึงเรื่อง Wicked เลย เล่าผ่านมุมมองของคนที่ใครต่อใครคิดว่าเป็นตัวร้าย