ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: รักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
"มาแล้วเหรอยักษิณี"ราพณ์หันไปทางมัศยาที่พึ่งมาถึง
"ทศคินทร์ล่ะ!"มัศยาถามราพณ์ส่ายหัวไปมาก่อนจะมองสริญดาด้วยแววตาเศร้าแต่ก็ต้องทำใจเขายอมรับได้เลยว่าเขาไม่สบายใจเลยที่เห็นนที่เขารักดูเหม่อลอยแบบนี้ถึงจะต้องปล่อยให้เธอไปและทำให้เขาเจ็บปวดก็ตาม
"สริญดา"
"คะ"สริญดามองราพณ์ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอ
"ผมเชื่อว่าเขายังอยู่แถวนี้ยักษ์นั่นบาดเจ็บขนาดนั้นคงไปได้ไม่ไกลหรอกคุณใช้ใจสัมผัสดูนะ...ระวังอย่าให้ยักษิณีรู้ล่ะ"
"คุณราพณ์...."สริญดามองราพณ์ก่อนจะเห็นรอยยิ้มของเขาเธอจึงพยักหน้าก่อนจะใช้หัวใจสัมผัสแล้วจึงเดินออกมาทางด้านนอกซึ่งไม่ห่างจากจุดเดิมมากนัก
"คุณ...,."สริญดามองดูทศคินทร์ที่นั่งก้มหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่และเมื่อเธอคิดถึงภาพที่เขากับมัศยาจูบกันใจเธอก็วูบลงทันทีสริญดาคิดว่าเธอจะเดินกลับถ้าไม่เห็นทศคินทร์เงยหน้าขึ้นมาเสียก่อนหญิงสาวสัมผัสได้ว่าเขาชวนเธอนั่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากก็ตามแต่สริญดาก็เดินเข้าไปนั่งโดยเว้นระยะให้ห่างจากเขา
"คุณอยากถามอะไรผมไหม"ทศคินทร์พูดพร้อมมองไปยังเบื้องหน้าสริญดาพยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะมองไปตรงบึงน้ำข้างหน้าด้วยเช่นกัน
"ทำไมถึงเป็นฉันคะ...ทำไมคุณถึงฝากหัวใจของคุณไว้ที่ฉัน"คำพูดที่เต็มไปด้วยความสงสัยหลุดออกมาจากริมฝีปากของสริญดาทศคินทร์นิ่งไปสักครู่หนึ่งก่อนจะกระตุกยิ้ม
"เพราะ....ความงี่เง่าของผมเองล่ะมั้ง...หรืออาจจะเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ...มันบังคับให้ผมอยากที่จะปกป้องดูแลคอยเฝ้ามองยามคุณหลับ...บางทีผมคิดว่ายักษ์นี่ชั่งตกอับเรื่องความรักจริงๆ...ไม่เคยชนะมนุษย์ได้เลยสักที"ทศคินทร์พึมพำหากแต่สริญดารับรู้ได้ภาพทุกอย่างปรากฏขึ้นในหัวใจของสริญดาอย่างชัดเจน
"ช่วยด้วย!!!"หญิงสาวตะโกนออกมาขณะวิ่งหนีซึ่งชายฉกรรจ์ผู้มุ่งร้ายวิ่งตามอย่างไม่ลดละก่อนจะถูกกระชากเข้ามาที่มุมตึกทศคินทร์จ้องมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาสีเทาสนิทชายฉกรรจ์เบิกตาโพล่งก่อนจะถูกทศคินทร์หักคอและกัดกิน
"หายไปไหนนะ"สริญดาครุ่นคิดก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านโดยไม่เห็นชายหนุ่มที่บัดนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงเขาค่อยๆเดินตามเธอมายังบ้านที่หญิงสาวอาศัยอยู่ก่อนจะมองไปบนชั้นสองก็พบว่าหญิงสาวหลับไปแล้วเขาได้มองหน้าต่างห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มเหมือนที่ทำมาตลอดหลายสิบปี....
สริญดาหยุดนิ่งพร้อมมองทศคินทร์คืนนั้นเขาเองหรือที่เป็นคนช่วยเธอ
"เอิ่ม...คุณเจ็บไหมคะ"สริญดาเอ่ยถามก่อนจะเห็นยักษาข้างๆตนกระตุกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"คุณตั้งหากที่เจ็บกว่าผม..สริญดา"ทศคินทร์พูดก่อนที่ทั้งคู่จะเงียบลง
"คุณใจร้ายมากเลยนะคะที่ดึงฉันมาเล่นเกมส์นี้แถมยังมากหัวใจไว้ในตัวฉันอีกแล้ว..คุณกับคุณมัศยาต่อไปคงจะต้องแต่งงานกันใช่ไหมคะ"สริญดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าลงยักษาหนุ่มยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้หญิงสาว
"ผมรักใครไม่ได้หรอกนะเพราะ.....เธอคนนี้"พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงสริญดามองกระดาษที่เขายื่นมาให้เธอด้วยตกตะลึงภาพดอกกุหลาบสีดำที่ข้างๆมีรูปหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายเธออย่างกับฝาแฝด
"ผู้หญิงในรูปเธอชื่อริญลดา...วันแรกที่ผมเจอเธอเมื่อห้าสิบปีก่อนนนั้นผมไปดูการแสดงโขนในโรงละคร..ตอนนั้นผมสะดุดตาผู้หญิงที่รับบทเป็นนางสีดามากเลยนะ..เธอร่ายรำด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนหวานโดยไม่ทันสังเกตุพื้นไม้ของเวทีทำให้เธอสะดุดตกลงมาแต่ว่า...วันนั้น...ผมรับเธอไว้ได้ทัน"ทศคินทร์เล่าก่อนจะหัวเราะในลำคอสริญดามองเขาด้วยความสงสัย
"เขาเอิ่ม....คุณริญลดา...ฉันหน้าเหมือนเขาคุณก็เลยฝากหัวใจของคุณไว้ที่ฉันเหรอคะ"
"ก็ส่วนนึงนะ...หลังจากที่ริญลดาจากไปผ่านมาอีก50ปีผมเจอรถยนต์ประสบอุบัติเหตุอยู่กลางถนนโดยที่ยังไม่มีใครมาช่วยศพของหญิงชายคู่หนึ่งนอนเสียชีวิตอยู่ในนั้นควันขึ้นจนท่วมรถไปหมดและดูเหมือนว่าไฟก็กำลังลุกลามเสียด้วยสิ...ตอนนั้น...ผมได้ยินเสียงเด็กทารกร้อง..ผมไม่คิดจะช่วยเด็กนั่นหรอกนะแต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าฟ้าคงลิขิตให้ผมไปช่วยเด็กคนนั้น..ครั้งแรกที่สบตาเด็กคนนั้น..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...แววตาที่เด็กคนนั้นมองผมมันชั่งเหมือนริญลดาเสียเหลือเกินจนผมห้ามใจแทบไม่อยู่เลยทำอะไรบ้าๆฝากหัวใจไว้ที่เด็กคนนั้น...และตอนนี้...เด็กคนนั้นก็ชั่งเหมือนริญลดาเสียเหลือเกิน"ทศคินทร์พูดอย่างเหม่อลอยผิดกับสริญดาที่น้ำตาไหลออกมาผู้ชายคนนี้ช่วยชีวิตเธอหลายครั้งต่อหลายครั้งสริญดามองหน้าเขาอย่างตั้งใจเป็นครั้งแรกที่เธอสบตาเขาและมองเขาอย่างเต็มตาก่อนที่ภาพตอนเธออายุ7ขวบก็ผุดขึ้นมาจากความทรงจำ.....
เด็กหญิงตัวน้อยกำลังกระโดดเพื่อเก็บดอกไม้ที่ชื่อลีลาวดีอย่างใจจดใจจ่อพลันมีมือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตัวสูงกว่าเธอหลายเท่ายื่นดอกลีลาวดีมาให้เธอเด็กน้อยจ้องมองเขาเมื่อสบตาเธอก็ขนลุกขึ้นมาทันทีเด็กหญิงจึงวิ่งหนีเขาไปในที่สุด....
"ดอกกุหลาบสีดำ...รักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง..ต่อให้มันเลอะสีอีกสักกี่ครั้งมันก็ยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิม..."ทศคินทร์พูดก่อนจะยิ้มออกมาแม้จะโกรธตัวเองที่พึ่งรู้ความหมายของมันก็ตาม
"ทุกอย่างฟ้าลิขิตเอาไว้หมดแล้ว..คุณว่าจริงไหม"ทศคินทร์หันมามองสริญดาก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากหญิงสาว
"ไม่หรอกค่ะ...ฟ้าลิขิตให้เราแค่ครึ่งทางเท่านั้นที่เหลือเราตั้งหากที่กำหนดมันขึ้นมาเอง...เหมือนที่ฟ้าลิขิตให้เรามาเจอกันแต่คุณคือคนที่เลือกที่จะช่วยฉัน...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ"
"ผมตั้งหากที่ต้องขอบคุณ...ขอบคุณนะสริญดา"ทศคินทร์ยิ้มให้สริญดาซึ่งมันวิเศษมากสำหรับเธอ
"มีอะไรจะถามผมอีกไหม"ทศคินทร์ถามขึ้นสริญดาอมยิ้มก่อนจะถาม
"คุณอายุเท่าไหร่คะ"
"อืม....ร้อยปีแล้วมั้ง"
"แล้ว....คุณจะเอาหัวใจของคุณคืนจากตัวฉันไหมคะ"สริญดามองทศคินทร์ยักษาหนุ่มยิ้มแทนคำตอบก่อนจะจ้องมองหญิงสาว
"เอิ่ม....มีอะไรติดหน้าฉันหรือคะ...หรือว่าคุณมองเพราะฉันหน้าเหมือนคุณริญลดา"
"คุณก็เป็นคุณ..อีกอย่าง...ริญลดาเขาไม่ซื่อบื้อเหมือนคุณหรอกนะ"
"อ่าว"สริญดาหน้ามุ่ยเมื่อทศคินทร์พูดจบทั้งสองหัวเราะกันเบาๆก่อนที่ทศคินทร์จะก้มหน้าลงอีกครั้ง
"พรุ่งนี้...ผมจะคืนชีวิตให้คุณ"
"คืนชีวิตเหรอคะ..."
"ครับ...พรุ่งนี้คุณก็จะรู้เอง"ทศคินทร์ยิ้มสริญดามองเขาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรหญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะยื่นกระดาษคืนให้เขา
"โชคดีนะคะ"สริญดากล่าวทศคินทร์ยิ้มก่อนจะพยักหน้า
"สริญดา....ที่ผมเคยบอกคุณว่าคุณยังไม่รู้จักทศกัณฐ์ดีพอ...ผมจะบอกคุณว่า....อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะเพราะทศกัณฐ์เป็นพ่อของนางสีดา"
"ฉันจินตนาการในแบบของฉันไปเรียบร้อยแล้วค่ะ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะไม่ว่าวันพรุ่งนี้คุณจะทำอะไรให้ฉันถ้าคิดถึงก็หวังว่าเราจะได้เจอกันนะคะ"สริญดายิ้มก่อนจะเดินจากไปทศคินทร์มองตามเธอพลันเหลือบเห็นหนังสือปกสีเขียวเข้มสลักตัวอักษรสีทองคำว่า"รามเกียรติ์"วางอยู่เขาหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเปิดก็พบว่ามีดอกลีลาวดีอยู่ข้างใน
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง..สริญดา"
………………………………………………………………
"เจอกันคราวหน้าฉันฆ่าเธอแน่!"ราพณ์พูดก่อนจะมองมัศยา
"ฉันจะรอดู..."มัศยาพูดก่อนจะเห็นสริญดาเดินมา
"เจอทศคินทร์ไหม"มัศยาเอ่ยถาม
"ค่ะ..แต่ตอนนี้เขาไปไหนแล้วก็ไม่รู้"สริญดาพูดมัศยาก้มหน้าลงก่อนจะมองสริญดา
"รักของฉันไม่ใช่การครอบครองแค่วันนี้ฉันได้ช่วยเขาให้ปลอดภัยแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ.."มัศยาพูดก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วจนเหลือแค่ราพณ์กับสริญดา
"สริญดา"ราพณ์ไม่ทันพูดจบสริญดาก็ตรงเข้ามากอดเขา
"เขาบอกว่าจะคืนชีวิตให้ฉัน...มันน่ากลัวหรือเปล่าคะ"สริญดาพูดออกมาราพณ์หยุดชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าสริญดา
"มันไม่น่ากลัวหรอกนะ..ผมรู้ว่าคุณจะผ่านมันไปได้"ราพณ์พูดพลันน้ำตาของเขาไหลออกมาเช่นเดียวกับสริญดา
"คุณดีกับฉันมากจริงๆค่ะขอบคุณมากนะคะ"
"ยัยเด็กโง่!ตั้งแต่เจอกันขอบคุณผมกี่รอบแล้วเนี่ย"ราพณ์ยิ้มก่อนจะจับมือสริญดาขึ้นมากุมไว้
"คุณคือคนที่ผมไม่ควรเผลอใจตั้งแต่แรกแล้วสริญดา...คุณมีหัวใจของศัตรูผมอยู่ในตัวคุณเองก็คือศัตรูของผม..แต่น่าแปลกที่ผมดันทำร้ายคุณไม่ได้"
"ความรักของคุณมันดีเกินกว่าที่ฉันจะคู่ควรกับมันฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเสียใจ"สริญดาเอ่ยทั้งน้ำตาราพณ์ยิ้มก่อนจะลูบหัวเธอ
"ถึงจะเสียใจมากแค่ไหนแต่ยักษิณีนั่นก็พูดถูก..แค่ผมได้รู้ว่าคุณยังปลอดภัยผมก็มีความสุขแล้วถึงแม้มัน...อาจจะยาวนานสักหน่อยกว่าที่ผมจะลืมมันได้"
"ชีวิตฉันโชคดีมากที่เจอคุณ...ขอบคุณมากนะคะ"สริญดายิ้มก่อนจะถูกราพณ์คว้าเข้าไปกอด
"จะลืมผมไหม"
"ไม่หรอกค่ะ...ไม่มีวัน..แล้วคุณล่ะคะ...จะลืมฉันไหม"
"ไม่มีวันที่ผมจะลืมคุณหรอกสริญดา..."ราพณ์ยิ้มก่อนจะผละออกโดยยังจับมือสริญดาเอาไว้
"อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้บอกนะ..ผมรักคุณ..คุณคือศัตรูที่รักของผมนะครับ...สริญดา"ราพณ์ยิ้มสริญดาร้องไห้ออกมาก่อนจะโผกอดราพณ์เธอจะไม่มีวันลืมเขาแม้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเช่นเดียวกับราพณ์ถึงจะอยากกอดเธอไว้นานเท่าไหร่แต่เขาจะก็ยอมทิ้งมันแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตามสักวันที่เขาจะทำใจได้แต่จะไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะลืมเธอ.....ศัตรูที่รัก
ตื๊ด!!!!!!!!!!
………………………………………………………………
"ทศคินทร์ล่ะ!"มัศยาถามราพณ์ส่ายหัวไปมาก่อนจะมองสริญดาด้วยแววตาเศร้าแต่ก็ต้องทำใจเขายอมรับได้เลยว่าเขาไม่สบายใจเลยที่เห็นนที่เขารักดูเหม่อลอยแบบนี้ถึงจะต้องปล่อยให้เธอไปและทำให้เขาเจ็บปวดก็ตาม
"สริญดา"
"คะ"สริญดามองราพณ์ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอ
"ผมเชื่อว่าเขายังอยู่แถวนี้ยักษ์นั่นบาดเจ็บขนาดนั้นคงไปได้ไม่ไกลหรอกคุณใช้ใจสัมผัสดูนะ...ระวังอย่าให้ยักษิณีรู้ล่ะ"
"คุณราพณ์...."สริญดามองราพณ์ก่อนจะเห็นรอยยิ้มของเขาเธอจึงพยักหน้าก่อนจะใช้หัวใจสัมผัสแล้วจึงเดินออกมาทางด้านนอกซึ่งไม่ห่างจากจุดเดิมมากนัก
"คุณ...,."สริญดามองดูทศคินทร์ที่นั่งก้มหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่และเมื่อเธอคิดถึงภาพที่เขากับมัศยาจูบกันใจเธอก็วูบลงทันทีสริญดาคิดว่าเธอจะเดินกลับถ้าไม่เห็นทศคินทร์เงยหน้าขึ้นมาเสียก่อนหญิงสาวสัมผัสได้ว่าเขาชวนเธอนั่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากก็ตามแต่สริญดาก็เดินเข้าไปนั่งโดยเว้นระยะให้ห่างจากเขา
"คุณอยากถามอะไรผมไหม"ทศคินทร์พูดพร้อมมองไปยังเบื้องหน้าสริญดาพยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะมองไปตรงบึงน้ำข้างหน้าด้วยเช่นกัน
"ทำไมถึงเป็นฉันคะ...ทำไมคุณถึงฝากหัวใจของคุณไว้ที่ฉัน"คำพูดที่เต็มไปด้วยความสงสัยหลุดออกมาจากริมฝีปากของสริญดาทศคินทร์นิ่งไปสักครู่หนึ่งก่อนจะกระตุกยิ้ม
"เพราะ....ความงี่เง่าของผมเองล่ะมั้ง...หรืออาจจะเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ...มันบังคับให้ผมอยากที่จะปกป้องดูแลคอยเฝ้ามองยามคุณหลับ...บางทีผมคิดว่ายักษ์นี่ชั่งตกอับเรื่องความรักจริงๆ...ไม่เคยชนะมนุษย์ได้เลยสักที"ทศคินทร์พึมพำหากแต่สริญดารับรู้ได้ภาพทุกอย่างปรากฏขึ้นในหัวใจของสริญดาอย่างชัดเจน
"ช่วยด้วย!!!"หญิงสาวตะโกนออกมาขณะวิ่งหนีซึ่งชายฉกรรจ์ผู้มุ่งร้ายวิ่งตามอย่างไม่ลดละก่อนจะถูกกระชากเข้ามาที่มุมตึกทศคินทร์จ้องมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาสีเทาสนิทชายฉกรรจ์เบิกตาโพล่งก่อนจะถูกทศคินทร์หักคอและกัดกิน
"หายไปไหนนะ"สริญดาครุ่นคิดก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านโดยไม่เห็นชายหนุ่มที่บัดนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงเขาค่อยๆเดินตามเธอมายังบ้านที่หญิงสาวอาศัยอยู่ก่อนจะมองไปบนชั้นสองก็พบว่าหญิงสาวหลับไปแล้วเขาได้มองหน้าต่างห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มเหมือนที่ทำมาตลอดหลายสิบปี....
สริญดาหยุดนิ่งพร้อมมองทศคินทร์คืนนั้นเขาเองหรือที่เป็นคนช่วยเธอ
"เอิ่ม...คุณเจ็บไหมคะ"สริญดาเอ่ยถามก่อนจะเห็นยักษาข้างๆตนกระตุกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"คุณตั้งหากที่เจ็บกว่าผม..สริญดา"ทศคินทร์พูดก่อนที่ทั้งคู่จะเงียบลง
"คุณใจร้ายมากเลยนะคะที่ดึงฉันมาเล่นเกมส์นี้แถมยังมากหัวใจไว้ในตัวฉันอีกแล้ว..คุณกับคุณมัศยาต่อไปคงจะต้องแต่งงานกันใช่ไหมคะ"สริญดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าลงยักษาหนุ่มยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้หญิงสาว
"ผมรักใครไม่ได้หรอกนะเพราะ.....เธอคนนี้"พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงสริญดามองกระดาษที่เขายื่นมาให้เธอด้วยตกตะลึงภาพดอกกุหลาบสีดำที่ข้างๆมีรูปหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายเธออย่างกับฝาแฝด
"ผู้หญิงในรูปเธอชื่อริญลดา...วันแรกที่ผมเจอเธอเมื่อห้าสิบปีก่อนนนั้นผมไปดูการแสดงโขนในโรงละคร..ตอนนั้นผมสะดุดตาผู้หญิงที่รับบทเป็นนางสีดามากเลยนะ..เธอร่ายรำด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนหวานโดยไม่ทันสังเกตุพื้นไม้ของเวทีทำให้เธอสะดุดตกลงมาแต่ว่า...วันนั้น...ผมรับเธอไว้ได้ทัน"ทศคินทร์เล่าก่อนจะหัวเราะในลำคอสริญดามองเขาด้วยความสงสัย
"เขาเอิ่ม....คุณริญลดา...ฉันหน้าเหมือนเขาคุณก็เลยฝากหัวใจของคุณไว้ที่ฉันเหรอคะ"
"ก็ส่วนนึงนะ...หลังจากที่ริญลดาจากไปผ่านมาอีก50ปีผมเจอรถยนต์ประสบอุบัติเหตุอยู่กลางถนนโดยที่ยังไม่มีใครมาช่วยศพของหญิงชายคู่หนึ่งนอนเสียชีวิตอยู่ในนั้นควันขึ้นจนท่วมรถไปหมดและดูเหมือนว่าไฟก็กำลังลุกลามเสียด้วยสิ...ตอนนั้น...ผมได้ยินเสียงเด็กทารกร้อง..ผมไม่คิดจะช่วยเด็กนั่นหรอกนะแต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าฟ้าคงลิขิตให้ผมไปช่วยเด็กคนนั้น..ครั้งแรกที่สบตาเด็กคนนั้น..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...แววตาที่เด็กคนนั้นมองผมมันชั่งเหมือนริญลดาเสียเหลือเกินจนผมห้ามใจแทบไม่อยู่เลยทำอะไรบ้าๆฝากหัวใจไว้ที่เด็กคนนั้น...และตอนนี้...เด็กคนนั้นก็ชั่งเหมือนริญลดาเสียเหลือเกิน"ทศคินทร์พูดอย่างเหม่อลอยผิดกับสริญดาที่น้ำตาไหลออกมาผู้ชายคนนี้ช่วยชีวิตเธอหลายครั้งต่อหลายครั้งสริญดามองหน้าเขาอย่างตั้งใจเป็นครั้งแรกที่เธอสบตาเขาและมองเขาอย่างเต็มตาก่อนที่ภาพตอนเธออายุ7ขวบก็ผุดขึ้นมาจากความทรงจำ.....
เด็กหญิงตัวน้อยกำลังกระโดดเพื่อเก็บดอกไม้ที่ชื่อลีลาวดีอย่างใจจดใจจ่อพลันมีมือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตัวสูงกว่าเธอหลายเท่ายื่นดอกลีลาวดีมาให้เธอเด็กน้อยจ้องมองเขาเมื่อสบตาเธอก็ขนลุกขึ้นมาทันทีเด็กหญิงจึงวิ่งหนีเขาไปในที่สุด....
"ดอกกุหลาบสีดำ...รักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง..ต่อให้มันเลอะสีอีกสักกี่ครั้งมันก็ยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิม..."ทศคินทร์พูดก่อนจะยิ้มออกมาแม้จะโกรธตัวเองที่พึ่งรู้ความหมายของมันก็ตาม
"ทุกอย่างฟ้าลิขิตเอาไว้หมดแล้ว..คุณว่าจริงไหม"ทศคินทร์หันมามองสริญดาก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากหญิงสาว
"ไม่หรอกค่ะ...ฟ้าลิขิตให้เราแค่ครึ่งทางเท่านั้นที่เหลือเราตั้งหากที่กำหนดมันขึ้นมาเอง...เหมือนที่ฟ้าลิขิตให้เรามาเจอกันแต่คุณคือคนที่เลือกที่จะช่วยฉัน...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ"
"ผมตั้งหากที่ต้องขอบคุณ...ขอบคุณนะสริญดา"ทศคินทร์ยิ้มให้สริญดาซึ่งมันวิเศษมากสำหรับเธอ
"มีอะไรจะถามผมอีกไหม"ทศคินทร์ถามขึ้นสริญดาอมยิ้มก่อนจะถาม
"คุณอายุเท่าไหร่คะ"
"อืม....ร้อยปีแล้วมั้ง"
"แล้ว....คุณจะเอาหัวใจของคุณคืนจากตัวฉันไหมคะ"สริญดามองทศคินทร์ยักษาหนุ่มยิ้มแทนคำตอบก่อนจะจ้องมองหญิงสาว
"เอิ่ม....มีอะไรติดหน้าฉันหรือคะ...หรือว่าคุณมองเพราะฉันหน้าเหมือนคุณริญลดา"
"คุณก็เป็นคุณ..อีกอย่าง...ริญลดาเขาไม่ซื่อบื้อเหมือนคุณหรอกนะ"
"อ่าว"สริญดาหน้ามุ่ยเมื่อทศคินทร์พูดจบทั้งสองหัวเราะกันเบาๆก่อนที่ทศคินทร์จะก้มหน้าลงอีกครั้ง
"พรุ่งนี้...ผมจะคืนชีวิตให้คุณ"
"คืนชีวิตเหรอคะ..."
"ครับ...พรุ่งนี้คุณก็จะรู้เอง"ทศคินทร์ยิ้มสริญดามองเขาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรหญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะยื่นกระดาษคืนให้เขา
"โชคดีนะคะ"สริญดากล่าวทศคินทร์ยิ้มก่อนจะพยักหน้า
"สริญดา....ที่ผมเคยบอกคุณว่าคุณยังไม่รู้จักทศกัณฐ์ดีพอ...ผมจะบอกคุณว่า....อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะเพราะทศกัณฐ์เป็นพ่อของนางสีดา"
"ฉันจินตนาการในแบบของฉันไปเรียบร้อยแล้วค่ะ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะไม่ว่าวันพรุ่งนี้คุณจะทำอะไรให้ฉันถ้าคิดถึงก็หวังว่าเราจะได้เจอกันนะคะ"สริญดายิ้มก่อนจะเดินจากไปทศคินทร์มองตามเธอพลันเหลือบเห็นหนังสือปกสีเขียวเข้มสลักตัวอักษรสีทองคำว่า"รามเกียรติ์"วางอยู่เขาหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเปิดก็พบว่ามีดอกลีลาวดีอยู่ข้างใน
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง..สริญดา"
………………………………………………………………
"เจอกันคราวหน้าฉันฆ่าเธอแน่!"ราพณ์พูดก่อนจะมองมัศยา
"ฉันจะรอดู..."มัศยาพูดก่อนจะเห็นสริญดาเดินมา
"เจอทศคินทร์ไหม"มัศยาเอ่ยถาม
"ค่ะ..แต่ตอนนี้เขาไปไหนแล้วก็ไม่รู้"สริญดาพูดมัศยาก้มหน้าลงก่อนจะมองสริญดา
"รักของฉันไม่ใช่การครอบครองแค่วันนี้ฉันได้ช่วยเขาให้ปลอดภัยแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ.."มัศยาพูดก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วจนเหลือแค่ราพณ์กับสริญดา
"สริญดา"ราพณ์ไม่ทันพูดจบสริญดาก็ตรงเข้ามากอดเขา
"เขาบอกว่าจะคืนชีวิตให้ฉัน...มันน่ากลัวหรือเปล่าคะ"สริญดาพูดออกมาราพณ์หยุดชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าสริญดา
"มันไม่น่ากลัวหรอกนะ..ผมรู้ว่าคุณจะผ่านมันไปได้"ราพณ์พูดพลันน้ำตาของเขาไหลออกมาเช่นเดียวกับสริญดา
"คุณดีกับฉันมากจริงๆค่ะขอบคุณมากนะคะ"
"ยัยเด็กโง่!ตั้งแต่เจอกันขอบคุณผมกี่รอบแล้วเนี่ย"ราพณ์ยิ้มก่อนจะจับมือสริญดาขึ้นมากุมไว้
"คุณคือคนที่ผมไม่ควรเผลอใจตั้งแต่แรกแล้วสริญดา...คุณมีหัวใจของศัตรูผมอยู่ในตัวคุณเองก็คือศัตรูของผม..แต่น่าแปลกที่ผมดันทำร้ายคุณไม่ได้"
"ความรักของคุณมันดีเกินกว่าที่ฉันจะคู่ควรกับมันฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเสียใจ"สริญดาเอ่ยทั้งน้ำตาราพณ์ยิ้มก่อนจะลูบหัวเธอ
"ถึงจะเสียใจมากแค่ไหนแต่ยักษิณีนั่นก็พูดถูก..แค่ผมได้รู้ว่าคุณยังปลอดภัยผมก็มีความสุขแล้วถึงแม้มัน...อาจจะยาวนานสักหน่อยกว่าที่ผมจะลืมมันได้"
"ชีวิตฉันโชคดีมากที่เจอคุณ...ขอบคุณมากนะคะ"สริญดายิ้มก่อนจะถูกราพณ์คว้าเข้าไปกอด
"จะลืมผมไหม"
"ไม่หรอกค่ะ...ไม่มีวัน..แล้วคุณล่ะคะ...จะลืมฉันไหม"
"ไม่มีวันที่ผมจะลืมคุณหรอกสริญดา..."ราพณ์ยิ้มก่อนจะผละออกโดยยังจับมือสริญดาเอาไว้
"อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้บอกนะ..ผมรักคุณ..คุณคือศัตรูที่รักของผมนะครับ...สริญดา"ราพณ์ยิ้มสริญดาร้องไห้ออกมาก่อนจะโผกอดราพณ์เธอจะไม่มีวันลืมเขาแม้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเช่นเดียวกับราพณ์ถึงจะอยากกอดเธอไว้นานเท่าไหร่แต่เขาจะก็ยอมทิ้งมันแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตามสักวันที่เขาจะทำใจได้แต่จะไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะลืมเธอ.....ศัตรูที่รัก
ตื๊ด!!!!!!!!!!
………………………………………………………………
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ธ.ค. 2558, 22:57:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ธ.ค. 2558, 22:57:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1145
| << สะสาง | นิจนิรันดร์ (ตอนจบ) >> |
AThousandYears 19 ธ.ค. 2558, 23:02:58 น.
สวัสดียามดึกค่ะ>>ตอนหน้าก็เป็นตอนจบแล้วขอบคุณทุกเม้นต์ทึ่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอดนะคะขอบคุณจริงๆค่ะ
คืนนี้ฝันดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน
สวัสดียามดึกค่ะ>>ตอนหน้าก็เป็นตอนจบแล้วขอบคุณทุกเม้นต์ทึ่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอดนะคะขอบคุณจริงๆค่ะ
คืนนี้ฝันดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน
คิมหันตุ์ 20 ธ.ค. 2558, 13:41:43 น.
รอลุ้นค่ะ
รอลุ้นค่ะ
