จันทร์หลงเงา
สาวไฮโซสุดสวยที่มีดีกรีเป็นถึงนักเรียนนอก แต่ต้องแพ็คกระเป๋ากลับบ้านนอกเพราะแฟนตัวดีดันนอกใจ เธอหอบหัวใจช้ำๆ หวังกลับมาพักเยียวยารักษาแผลใจที่บ้านเกิด แต่อนิจาบ้านสวยในไร่กลับตกเป็นของคนอื่นไปแล้ว
Tags: วัยรุ่น

ตอน: ตอนที่ 4

สายน้ำพัดไหวเป็นระรอกคลื่น ลมอ่อนๆ พัดโชยดอกปีบลู่ลมส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วริมชายแม่น้ำลำภาชี ที่บัดนี้เหลือเพียงสายน้ำเล็กๆ ไหลผ่าน เมื่อย่างเข้าหน้าฝนเมื่อไหร่ นั่นล่ะจากน้ำสายเล็กๆ ก็จะแปลเปลี่ยนเป็นแม่น้ำสายใหญ่ในทันที บางปีท่วมสูงถึงตีนสะพานทำให้รถไม่สามารถสัญจรผ่านไปได้ก็มี ปลายดาวนั่งกอดเข่าพลางโยนก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่าลงสู่สายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ เหมือนดังความรักของควิลชายหนุ่มที่เธอจำใจต้องจากมา
เมื่อหวนนึกถึงวันเก่าๆ ที่เคยมีความทรงจำดีๆ ร่วมกัน จากจุดเริ่มต้นเล็กๆ สู่สายสัมพันธ์ที่ยากจะลบเลือน ยิ่งเขาดีมากเท่าไหร่เวลาโดนหักหลัง ความทรงจำดีๆ เหล่านั้นก็ไม่ต่างไปจากคมหอกที่คอยทิ่มแทงใจทุกครั้งที่นึกถึง ควิล! ชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนเข็มทิศของชีวิต แต่วันนี้เธอจำใจต้องโยนมันทิ้ง เมื่อไม่มีเข็มทิศ ชีวิตของปลายดาวก็ไม่ต่างไปจากเรือลำเล็กที่ล่องอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าในท้องทะเล
“นาวแกอยู่ไหน…”
เสียงเรียกของสิรินภาดังมาแต่ไกล ทำให้ปลายดาวหลุดออกจากความคิดที่แสนเจ็บปวด ไม่นานนักเธอก็วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงตัวปลายดาว
“ยัยนาวช่วยหน่อย” เพื่อนสาวโน้มตัวลงเอามือเท้าหัวเข่าหายใจอย่างยากลำบากเพราะความเหนื่อย ปลายดาวเห็นก็นึกขำ พยาบาลคนเคยสวยเมื่อมีลูกสองร่างบางกลับกลายเป็นอวบระยะสุดท้าย ห่างไกลจากการออกกำลังกายวิ่งนิดหน่อยก็ลมแทบจับ
“หัดออกกำลังกายบ้างนะคุณพยาบาล จะได้ไม่ลิ้นห้อยเวลาวิ่ง”
“โห! แอบแรงอะแก” หญิงสาวค้อนใส่พลางยืนเชิดหน้าเมื่ออาการเหนื่อยหอบได้ทุเลาลง เดือดร้อนไปถึงปลายดาวรีบลุกขึ้นมากอดง้องอนเพื่อนสาวตัวดี
“โอ๋ๆ เค้าขอโทษ ว่าแต่มีเรื่องอะไร วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว”
“ลืมไปเลย ตอนนี้ชาติกำลังต้องการ รีบตามฉันมาเร็ว” ว่าจบสิรินภาก็จ้ำอ้าวออกนำหน้าปลายดาวที่เดินตามมาติดๆ พลางถามตลอดทางให้หายข้อสงสัย จนสิรินภาต้องหันมาเบรกไม่อย่างนั้นปลายดาวคงไม่ยอมลดละ
“ตามมาเถอะน่า ถึงก็รู้เอง”
“ถ้าไม่บอกก็จะไม่ช่วยนะจะบอกให้ ชิ! ”
“ไม่ทันแล้วแก เพราะคนที่จะให้แกช่วยยืนตัวสูงอยู่โน่น” ปลายดาวเลิกคิ้วคล้ายแปลกใจก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสิรินภาชี้ไปยังชายหนุ่มที่ยืนหน้าหล่อแต่ไกล แต่เมื่อหันมาเห็นสิรินภากับปลายดาวเดินเข้ามาก็ยิ้มให้เป็นการทักทาย
“เก็บอาการหน่อยยัยจอย เดี๋ยวพี่หนึ่งมาเห็นเข้างานจะงอกไม่รู้ตัว” เสียงเพื่อนเตือนสติทำให้สิรินภาที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ตื่นขึ้นในทันที
“แม้จะมีสามีเป็นตัวเป็นตนบวกลูกอีกสอง แต่พอเห็นหน้าคุณปรานต์ทีไรหัวใจฉันเป็นกระตุกทุกทีเลยอะแก”
“หรา…แล้วทีนี้จะบอกได้ยังว่ามันเรื่องอะไร”
“มาถึงที่แล้วก็คุยกันเอาเองสิ ฉันไปซักผ้าต่อดีกว่าเบื่อจุงไม่มีคนหล่อๆ มาหาฉันบ้างก็แล้วไป เชอะ! ”
เมื่อเดินมาจนใกล้ ร่างสูงก็ยังส่งยิ้มไม่เลิกปลายดาวค้อนใส่พลางบอกร่างสูงในใจช่วยหุบยิ้มเสียที เพราะเธอก็ชักจะคุมสติไม่อยู่ แม้จะเห็นเขามาหลายครั้งก็ตาม
“การขว้างค้อนใส่ด้วยสายตาเป็นคำทักทายใหม่ของคนที่ปารีสหรือเปล่า” ปรานต์แซวอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ อย่าบอกนะว่าจะมาคุยเรื่องบ้าๆ นั่นอีก”
“ก็ยังอยากพูดคำเดิมอยู่ แต่บังเอิญมีใครบางคนอยากพบคุณ”
“ฉันเนี่ยนะ” หญิงสาวทำหน้างง
“อืม! เขามาหาคุณที่บ้าน เหมือนเขาก็ไม่รู้ว่าพี่สาวคุณขายบ้านไปแล้ว เขาก็เลยขอร้องให้พามาพบคุณ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญ”
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”
“นั่งรออยู่ในรถผม”
“แล้วทำไมไม่ลงมา ทำตัวลับๆ ล่อๆ คุณก็เหมือนกันพามาหาฉันส่งเดชเป็นใครก็ไม่รู้”
“ก็เขาบอกเป็นแฟนคุณ” ประโยคนั้นทำให้ปลายดาวถึงกับยืนนิ่งในทันที แวบหนึ่งที่หัวใจของเธอมีความหวัง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวที่หญิงสาวสำนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เพราะเขาคนนั้นหรอกเหรอที่ทำเธอเจ็บแสบเพียงใด เมื่อฉุกคิดได้เธอก็สลัดทุกความรู้สึกทิ้งไปในทันทีเหลือทิ้งไว้เพียงความเย็นชา
“เขาเดินมาพอดี ดูจากอาการคุณแล้วผมคงพามาถูกคน ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนแล้วกัน” ชายหนุ่มหลีกทางให้อีกฝ่ายตามมารยาทได้เข้ามา แต่หญิงสาวกลับคว้าแขนเขาไว้แน่นราวกับชายหนุ่มเป็นเสาหลักในชีวิตที่มีอยู่ในขณะนี้
“ถึงคราวที่คุณต้องใช้หนี้ฉันแล้วล่ะ”
ใช้หนี้!…ปรานต์ขมวดคิ้วเข้มนึกสงสัยแต่เมื่อไม่มีเวลาไต่ถามเพราะอีกฝ่ายเดินมาถึงตัว เขาจึงได้แต่ยืนนิ่งคุมเชิงอย่างเงียบๆ
เมื่อควิลมาถึงเห็นชัดแน่ว่าหญิงสาวตรงหน้าใช่คนที่เขาตามหา ก็โผเข้ากอดร่างบางไว้แน่นราวกับเจอสิ่งล้ำค่าที่เคยทำหายไปในชีวิต โดยที่ไม่สนใจว่าหญิงสาวจับแขนชายหนุ่มอีกคนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ในที่สุดก็ตามหาจนเจอ พี่คิดถึงนาวมากนะ เป็นห่วงอยู่ๆ นาวก็หายหน้าไป กลับไปกับพี่นะ พี่สัญญาจะเคลียร์ทุกอย่างให้จบ แล้วจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับนาวอีก” ชายหนุ่มให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น
“พี่ควิลปล่อย! เรื่องของเรามันจบไปแล้ว” ปลายดาวจำใจต้องปล่อยมือจากแขนของปรานต์ เพื่อผละร่างตัวเองให้หลุดออกจากอ้อมกอด
“จบแล้วก็เริ่มต้นใหม่ได้ ถึงนาวจะโกรธพี่แค่ไหนพี่ก็ยอมให้ลงโทษทุกอย่าง แต่ขออย่างเดียวอย่าหนีหายไปจากชีวิตพี่แบบนี้ เราเคยมีกันตลอดพอไม่มีนาวพี่ก็เพิ่งรู้หัวใจตัวเองว่าไม่มีใครมาแทนที่นาวได้”
“มันสายไปแล้วพี่ควิล”
“สายไป! ” ควิลคลายอ้อมกอดสบตากับปลายดาวด้วยความอาวรณ์ แต่หญิงสาวกับมองกลับด้วยความเย็นชาจนชายหนุ่มรู้สึกละอายแก่ใจ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปก่อนหน้านี้มันโหดร้ายต่อความรู้สึกของเธอจนยากจะให้อภัยได้ แต่เขาก็รับไม่ได้ที่จะต้องเสียเธอไป “หมายความว่ายังไงนาว”
“นาวจะเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายคนนี้” หญิงสาวพยักหน้าไปทางปรานต์
“เป็นไปไม่ได้! ”
หญิงสาวรู้ดีว่าควิลไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เธอพูดเพราะเขารู้จักเธอมาเกือบครึ่งชีวิต เธอเลยต้องหันไปสบตากับปรานต์หวังให้เขาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือในใจจากเธอ ฝ่ายปรานต์ที่ได้แต่ยืนเงียบมาตลอด เห็นสายตาหญิงสาวที่มองมาเขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังทวงหนี้จากเขาแบบทบต้นทบดอกเลยทีเดียว
“สำหรับความรักอะไรก็เกิดขึ้นได้ ” ว่าจบปรานต์ก็โอบไหล่หญิงสาวเอาไว้อย่างคนคุ้นเคย ฝ่ายควิลแม้จะรู้ทันว่าเป็นละครของทั้งคู่กำลังแสดง แต่เขาก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้เหมือนหมาหวงกาง
“เก็บความรักเพ้อเจ้อจอมปลอมของคุณไว้เถอะ เพราะเวลานี้มีแต่ความจริงที่คนรักกันเขาจะเคลียร์”
“คนรักกันจริงเขาก็ไม่ทำเรื่องแย่ๆ แบบนั้นได้หรอก ยกเว้นเสียแต่ว่า มันไม่เคยมีอยู่จริงตั้งแต่แรก”
“ไม่เคยมีอยู่จริงงั้นเหรอ” ควิลพยายามยิ้มเหมือนไม่รู้สึกอะไร ก่อนจะเดินไปกระซิบที่ข้างหูปรานต์เพราะไม่อยากให้สิ่งที่เขากำลังจะพูดดังไปถึงปลายดาว “อย่าเสือก! นี่มันเมียกู” รอยยิ้มเยาะจากคนที่คิดว่าตนกำลังถือไพ่เหนือกว่า แต่ปรานต์กลับกระตุกยิ้มก่อนจะสวนกลับทันควัน
“ของมึงคนเดียวรึไง”
เป็นเวลาครู่หนึ่งที่ทั้งคู่เอาแต่ยืนจ้องหน้ากัน ปลายดาวไม่ได้ยินอะไรเลยถึงแม้จะอยู่ไม่ไกลนักแต่ความเงียบกับสายตาที่ทั้งคู่มองกัน ทำให้ปลายดาวรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที
“เหลือเชื่อจริงๆ ” ในที่สุดควิลก็พูดขึ้นก่อนพร้อมกับฉีกยิ้มในแบบที่เธอจำได้ดีเวลาที่เขาโกรธจัด “ไหนแก ลองพูดใหม่อีกทีสิ!”
ปรานต์ฉีกยิ้ม แล้วดึงปลายดาวที่ยืนกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ เข้ามาใกล้ก่อนจะเชยคางหญิงสาวขึ้นเพื่อสบตากับเขา “จริงๆ แล้วผมชอบทำเรื่องแบบนี้ในที่ลับๆ มากกว่า แต่มันก็ช่วยไม่ได้ จริงมั้ย” พูดจบปรานต์ก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากของปลายดาว ชั่วครู่หนึ่งหัวใจของเธอกระตุกวาบ เมื่อเธอสัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่าย “อย่าตกใจ ยืนนิ่งๆ ”
ภาพที่เห็นทำให้กล้ามเนื้อของควิลตอบสนองไปก่อนที่สมองจะสั่งการ กว่าที่จะรู้ตัวเขาก็คว้าคอเสื้อ
ของปรานต์ก่อนจะปล่อยหมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ใบหน้าของปรานต์อย่างไม่ยั้งมือ ริมฝีปากของปรานต์แตกทันที จนเขาต้องใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากเพื่อเช็ดคราบเลือด
“เอางั้นก็ได้” ปรานต์เปล่งเสียงในลำคอ
แทนที่ปรานต์จะต่อยกลับอย่างที่ควิลเตรียมตั้งรับเอาไว้ แต่เขากลับกระโดดถีบจนควิลหงายหลังล้มลงไป ก่อนจะพุ่งใส่ควิลแล้วต่อยซ้ำอย่างหนักหน่วง ถึงแม้ภาพโดยรวมทางกายภาพของควิลจะดูได้เปรียบกว่าปรานต์เพราะเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปรานต์จะล้มคู่ต่อสู้ที่ตัวใหญ่กว่าไม่ได้
“พอได้แล้ว! ” ปลายดาวตะโกน ขณะที่ทั้งสองลงไปคลุกฝุ่นที่พื้น เธอคว้าแขนของปรานต์ไว้ก่อนที่กำปั้นหนักๆ จะซ้ำแผลบนใบหน้าของควิล “ขอบคุณ แต่นี่มันมากไป”
ปรานต์ถอนหายใจ “แต่มัน…” เขาสูดลมหายใจเตรียมจะพูดแต่เมื่อสบตากับปลายดาว เขาก็จำใจต้องระงับแรงโทสะทั้งหมด “โอเค ถ้าคุณอยากให้มันจบแบบนี้”
“ไม่! ” ปลายดาวส่ายหน้ารุนแรง “ฉันไม่ได้อยากจบแบบนี้ ฉันถึงต้องการให้คุณหยุด ฉันจะแต่งงานยังไงถ้าว่าที่เจ้าบ่าวของฉันหน้าช้ำขนาดนี้”
ควิลยืดตัวขึ้นเมื่อเป็นอิสละ เขาพยายามสะกดความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เกิดขึ้น แต่ในขณะเดียวกันประโยคของหญิงสาวกลับทำให้ความเจ็บทางร่างกายดูเล็กน้อยลงทันทีเมื่อเทียบกับความรู้สึกทางใจ “นี่จะเอาจริงเหรอนาว พี่ชักจะเย็นไม่ไหวแล้วนะ”
“นาวก็เหมือนกัน ขอร้องเถอะพี่ควิลอย่ามาทำตัวเป็นนักเลงแถวนี้ นาวไม่ชอบ”
ควิลเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะแสยะยิ้มพร้อมกับปาดคราบเลือดกำเดาที่กำลังไหล “นาวไม่ชอบที่พี่ทำตัวเป็นนักเลง แต่กลับชอบที่มันทำตัวเป็นผัวนาวต่อหน้าพี่อย่างนั้นใช่มั้ย”
“พี่ควิล!”
“นอนกับมันกี่ครั้งแล้วล่ะ!”
ปลายดาวหน้าชาเหมือนโดนคนที่รักกำลังตบหน้า “พี่เป็นคนอย่างนี้เองเหรอ”
“เกิดอะไรขึ้นยัยนาว” เจ้าของบ้านพากันวิ่งออกมาเมื่อได้ยินเสียงตึงตัง แต่เมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มทั้งสองสิรินภาก็ถึงกับร้องว๊ายออกมา “เลือด! ”
ส่วนปลายดาวตอนนี้แทบไม่รับรู้สิ่งใดเลย เธอเจ็บจนพูดไม่ออกที่คำพูดนั้นหลุดออกจากปากของ ควิล เธอตั้งใจแสดงบทบาทกับปรานต์ก็จริงแต่ลึกๆ เธอก็รู้สึกดีที่
ควิลยังแสดงออกว่าต้องการตัวเธออยู่ แต่เธอไม่คิดว่า
ควิลจะดูถูกเธอถึงเพียงนี้ เพราะเขาเองไม่ใช่เหรอที่ต้องเป็นคนที่รู้จักเธอดีกว่าใครทั้งหมด ตลอดเวลาที่คบกันแม้ปลายดาวจะรักควิลแค่ไหนแต่สิ่งที่เธอแสดงออกอย่างชัดเจนก็คือการรักนวลสงวนตัวไม่มีทางที่เธอจะมอบพรหมจรรย์ที่ควิลเฝ้าจับจองรอคอยมานานให้ชายอื่นแน่
ควิลอ่านความรู้สึกของปลายดาวออกเสมอ เขารู้สึกผิดอย่างมหันต์ที่พูดจาดูถูกเธอเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบทั้งที่รู้ว่าทุกอย่างคือฉากหนึ่งในละครที่ปลายดาวจัดขึ้นเพื่อบีบให้เขาเลิกตามเธอก็เท่านั้น
“พี่ขอโทษ” ควิลขว้ามือปลายดาวมากุมไว้หวังปลอบประโลม แต่เธอกลับสะบัดมันออกอย่างไร้เยื่อใย
“แค่นี่เองเหรอที่พี่ต้องการ”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ควิลถอนหายใจพยายามสบตากับหญิงสาว “พี่เสียใจกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น พี่รู้ว่าคำขอโทษมันลบล้างทุกความรู้สึกที่เสียไปไม่ได้ แต่อย่าเข้าใจเจตนาพี่ผิด พี่มาตามหานาว…” ควิลกำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าให้ใกล้ปลายดาวยิ่งขึ้น แต่เขาต้องเปลี่ยนใจ เมื่อเธอแสดงทีท่ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดด้วยการถอยหนี “พี่รักนาวจริงๆ ”
ความเศร้าในน้ำเสียงของควิล ทำเอาปลายดาวถึงกลับรู้สึกปั่นป่วนในท้อง เพราะเธอเองก็ยังรักเขาเพียงแต่…
“พี่มีคนอื่นแล้ว! ” เธอพูดเบาๆ พร้อมกับหยดน้ำตา “และฉันจะไม่มีวันยกโทษให้พี่ถ้าพี่ทิ้งผู้หญิงคนนั้นกับลูก”
“ทำไมนาวต้องเห็นคนอื่นสำคัญกว่าความรักของตัวเอง พี่ไม่เข้าใจ”
“เพราะนาวจะไม่ยอมให้ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายอย่างพี่ ไปทำร้ายผู้หญิงคนอื่นอีก”
“นาว! พี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้” เขาพูดเบาๆ “พี่เสียใจจริงๆ ”
“ความเจ็บปวดที่พี่ฝากไว้มันไม่มีวันหายไปง่ายๆ หรอก พี่กลับไปซะเถอะอย่าให้นาวเกลียดพี่ไปมากกว่านี้เลย”
“นาวโกหกไม่เนียนหรอก แค่มองตาก็รู้ว่านาวยังรักพี่อยู่”
“แล้วมันจะสำคัญตรงไหน ในเมื่ออีกไม่นานนาวกำลังจะแต่งงาน”
“นาว! ” เสียงของควิลแหบพร่า “พี่รู้ว่านาวโกรธมาก แต่อย่าพูดโดยไม่คิดแบบนี้”
ปลายดาวลังเลขึ้นมาวูบหนึ่ง เธออยากบอกควิลว่าเธอแค่ประชดเขาเท่านั้น เธอไม่มีทางแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแน่ แต่แล้วเธอก็นึกถึงอีกชีวิตหนึ่งที่กำลังจะลืมตาขึ้นบนโลกใบนี้โดยที่ไม่มีพ่อ เหมือนอย่างที่เธอเคยเป็น เพราะตั้งแต่เกิดเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อของตัวเองเลยสักครั้ง ตอนยังเด็กเธอมักถามถึงพ่ออยากให้แม่เล่าเรื่องราวของพ่อให้เธอฟัง แม่พูดแต่เพียงว่าเธอเป็นคนผิดเอง การมีลูกถึงสองคนก็ไม่สามารถทำให้พ่อหยุดรักผู้หญิงคนนั้นได้ แม่เสียใจทุกครั้งที่เอ่ยถึง เธอโทษตัวเองเสมอการที่ปลายดาวกับพี่สาวต้องกำพร้าพ่อ เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอเอง ตอนยังเด็กปลายดาวไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่แม่พูดแต่เมื่อโตขึ้นเธอเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น แต่เธอกลับไม่คิดว่ามันเป็นความผิดของแม่ที่ใช้ลูกเป็นเครื่องมือเพื่อยึดตัวพ่อไว้ตรงกันข้ามเธอกลับคิดว่าพ่อนั่นแหละที่เห็นแก่ตัว ทิ้งเธอกับแม่ไปอย่างไร้เยื่อใยเขาควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเพราะถึงยังไงพี่สาวกับเธอก็เกิดขึ้นมาแล้วเขาควรจะทำหน้าที่ของพ่อไม่ใช่เห็นแก่หัวใจของตัวเอง ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ควรเลิกยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีครอบครัวแล้ว
ในเมื่อปลายดาวเกลียดความเห็นแก่ตัวของพ่อ เธอก็ไม่ควรเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนั้นกำพร้าพ่อเหมือนเธอ เธอต้องจบทุกอย่างลงแม้ว่าจะต้องทำร้ายหัวใจของตัวเธอ และควิลก็ตาม
“นาวคิดดีแล้วถึงได้พูดออกไป”
“นี่มันชีวิตจริงนะนาวไม่ใช่เรื่องล้อเล่น อย่าประชดพี่ด้วยการทำแบบนี้”
“แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่พี่จะไปจากชีวิตนาว” เธอเมินหน้าหนี แล้วเค้นคำพูดออกจากปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คือนาวต้องเป็นของคนอื่น”
“เพียงเพื่อไล่พี่ นาวต้องลุงทุนขนาดนี้เลยเหรอ”
“ใช่! ” ปลายดาวสวนทันควัน ทำให้ควิลถึงกลับเงียบไปชั่วขณะ จนปลายดาวอดใจหายไม่ได้ที่ตอบแบบนั้นออกไป เธอหันไปมองเขา และเขาก็กำลังจ้องมองเธออยู่ ด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว แต่เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ในเมื่อเธอเลือกทางเดินให้กับหัวใจของตัวเองแล้ว “พี่ก็รู้ว่านาวเป็นคนพูดจริงทำจริง พี่ไม่ควรมาที่นี่ ไม่ควรบีบนาวให้ทำแบบนี้” เธอกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตา ก่อนจะปาดมันทิ้ง
“ที่พี่มาวันนี้ไม่ได้มาเพื่อจะบีบคั้นนาว แต่พี่เสียนาวไปไม่ได้จริงๆ ตราบใดที่พี่ยังมีสิทธิ์พี่จะไม่มีวันไปไหนเด็ดขาด”
“ถ้าพี่ดึงดันแบบนี้ นาวก็หมดคำที่จะพูดเอาเป็นว่าถ้ายังไม่กลับก็อยู่เป็นแขกในวันงานของนาวก่อนถ้าพี่ต้องการ” เมื่อพูดจบประโยคเธอคว้าแขนปรานต์ก่อนจะเดินผ่านหน้าควิล ไปยังรถที่จอดอยู่โดยไม่สนใจเสียงเรียกของสิรินภา ในขณะที่ควิลได้แต่มองดูเธอเดินจากไปกับผู้ชายคนอื่นโดยปราศจากคำพูดใดๆ มีเพียงความปวดร้าวที่สลักขึ้นบนใบหน้า
…ปลายดาวใช้อารมณ์ชั่ววูบหลีกหนีหัวใจตัวเอง เธอก็ไม่ต่างไปจากปรานต์ทั้งที่เตือนเขาไว้แท้ๆ …



หมูโกโก้
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ม.ค. 2559, 22:57:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.ค. 2559, 14:49:13 น.

จำนวนการเข้าชม : 933





<< ตอนที่ 3   
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account