มาตามี
ซวย T T เขาบอกว่าตอนเบญจเพสระวังดวงซวย
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
ณ ทุ่งหญ้าเขียวขจี ดอกไม้หลากหลายสายพันออกดอกชู่ช่อคอยรับแสงแดดยามเช้า
ใกล้ๆกับต้นปาปิรุสแมลงปอปีกอ่อนบินล้อเล่นลมฉวัดเฉวียนเวียนวนเหนือพื้นดินแดงเปียกชุ่ม ด้วยหยาดพิรุณเมื่อยามค่ำของค่ำคืนก่อนที่สาดเทหยาดหยดแสนบริสุทธิ์ปะพรมเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับดินแดนแสนศักดิ์สิทธิ์ มาตามี
แสงแดดอุ่นๆสาดแสงทอดลงบนทางสายคดเคี้ยวแดงลูกรังสายหนึ่งที่แอบซุกซ่อนอยู่ใกล้ๆกับชายป่าซึ่งจุดสิ้นสุดของปลายทางเป็นหมู่บ้านในชนบทเล็กๆ ที่ตั้งเรียงวางอย่างเป็นระเบียบราวกับถูกจับวางเรียงด้วยน้ำมือมนุษย์เสียงอย่างนั้น ตัวบ้านเป็นดินเหนียวเนื้อละเอียดส่วนหลังคาบุด้วยฟางเส้นเล็กๆซึ่งบนหลังคาบ้านหลังหนึ่งมีเด็กน้อยแก้มบวมๆนั่งดึงฟาง
เล่นราวกับเป็นของสนุก
"หมอก ข้าบอกเจ้าแล้วใช่รึไม่ อย่าดึงฟางเล่น"
"เจ้ามันซนเสียจริง น่าตีนัก ลงมาเดี๋ยวนี้เจ้าตัวดี"
"ลูกอย่าดุน้องนักเลย ชีวิตน้องน่าสงสารมากพอแล้วนะลูก"
"แม่เอาแต่เข้าข้างน้อง มันถึงดื้อเช่นนี้ไงขอครับ"
"น้องเล่นซนตามประสาเด็กนะลูก"
"ลูกไม่เคยเห็นเด็กบ้านไหน ปีนหลังคาเล่นเช่นน้องเลยขอครับ"
แววตาหนุ่มน้อยฉายแววละอา
เข้าข้างกันยิ่งกว่าคนเป็นลูกแท้ๆอย่างข้าเสียอีก
ความรักของท่านแม่ต้องแบ่งปันให้กับมัน
ข้าไม่ยอมหรอก!!!
"ยังไม่ลงมาอีก ต้องให้ข้าไปลากลงมารึหมอก"
"จ๊า พี่ชาย ลงแล้วจ๊าๆ"
ร่างเด็กป้อมค่อยๆปีนลงมามาจากหลังคาสูง
"พี่จ๊า ของฝาก" ร่างเล็กป้อมพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของพี่ชาย
"อย่ามาแตะข้า"
วูบหนึ่งสายตาของเด็กหนุ่มเข้มขึ้นจนน่าอึดอัดทำให้เด็กน้อยเผลอปล่อยมือน้อยออกจากเอวอุ่น
"หมอกอาบน้ำแล้วนะจ๊า ไม่เหม็นหรอกจ๊า"
"บนหัวเจ้ามีแต่ฟาง ไปอาบน้ำใหม่เดี๋ยวนี้เลย เจ้าตัวดี มานี่"
ร่างน้อยถูกลากเข้าห้องอาบน้ำไปเสียแล้ว เสียงแว่วๆดังรอดออกมาเป็นระยะ ระยะ
"พี่จ๊าโอ๊ยๆ เบาๆ หมอกเจ็บ"
"ใครให้เจ้าเล่นฟางหล่ะฮึ”
“ฮึฮึ ขัดๆถูๆจักได้สะอาดทุกซอกทุกมุม"
"แม่จ๊า ช่วยหนูด้วย ไม่เอานะ เจ็บอ่ะ เจ็บๆ"
"จะไปไหน มานี่เลย มาให้ข้าขัดขี้ไคล้เจ้าเสียดีๆ"
"พี่น้องสองคนรักกันดีจริงๆ” แววตาของหญิงสาวผู้เป็นมารดาเป็นปลื้มนัก
“ชบาเจ้าไม่ต้องห่วงสิ่งใดอีกแล้ว ข้าจักช่วยดูแลลูกสาวของเจ้าเอง"
หญิงสาวทอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นการส่งข้อความถึงเพื่อนสนิทผู้ส่วงลับ
..........................................................................................................
เด็กหนุ่มใช้ผ้าเช็ดตัวพื้นสั้นค่อยๆซับความเปียกชื้นจากเส้นผมสีทองสุก
"พี่จ๊าเห๊นหมอกโป๊ทุกทีเลย หมอกไม่เคยเห็นของพี่จ๊าบ้างเลยนะ"
(เด็กบ้า แก่แดดแก่ลมนัก)
"จะดูไปทำไม"
"ทีพี่จ๊ายังเห็นของหมอกเลย พี่จ๊าขี้โกง”
"ตัวเจ้าไม่เห็นมีอะไรน่าดู นมเล็กเสียปานนั้น ก้นป้อม ตัวเตี้ยๆ ไม่เห็นน่ามองสักนิดสู้พี่จันทร์ข้างบ้านไม่ได้เลยหนูน้อย"
"ไม่ต้องเช็ดเลย" มือเล็กปัดมือหนาออกจากไรผมเส้นเล็กด้วยความงอน
"อยู่นิ่งๆ หรือจักให้ข้าจับมัดแขน มัดขา"
"ทำไมพี่จ๊าชอบดุ"
"ทำไมเจ้าชอบดื้อ"
ฮาๆๆๆ ตาจ้องตาสบประสานกันก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
"หมอก"
"จ๊าพี่ชาย"
"เจ้าเข้าไปที่ป่าทางตะวันตกนะหมอก”
“แถวๆต้นปาปิรุส ดอกกุหลาบป่าที่ท่านแม่ชอบขึ้นอยู่ตรงนั้น"
"วันพรุ่งเป็นวันกำเนิดของท่านแม่ หากเจ้าไปเด็ดมันมา ท่านแม่คงชอบ"
"พี่จ๊าไม่ไปกับหมอกเหรอจ๊ะ"
"พี่ต้องผ่าฟืนก่อนนะเจ้า เดี๋ยวพี่ตามไปจ๊ะน้อง"
(ไปซะเจ้าเด็กเหลือขอ เจ้าเด็กชั้นต่ำ มาตามีแห่งนี้ไม่ใช่ที่ของเจ้า จงตายตามพ่อแม่ที่น่าเวทนาของเจ้าไปเสียเจ้าเด็กโง่)
"ตามมาเร็วๆนะจ๊ะ หมอกกลัว"
"จ๊ะ" รอยยิ้มอบอุ่นของพี่ชายทำให้เด็กน้อยอุ่นใจยอมก้าวเข้าป่าล่วงหน้าไปก่อนเพราะเชื่อมั่นว่า เดี๋ยวอีกไม่นานพี่ชายจะต้องตามมา
...........................................................................................................................
"ลูกแม่ เจ้าเห็นหมอกหรือไม่"
ตามปกติแล้วเด็กน้อยจะวิ่งเล่นซุกซนอยู่แถวๆรอบบริเวณบ้าน การที่หายตัวไปเช่นนี้ทำให้หญิงสาวเริ่มเป็นห่วง
"ไม่เห็นขอรับท่านแม่ นางคงวิ่งซุกซนอยู่แถวนี้แหละครับ ท่านแม่อย่าได้กังวลเลย"
"นางน่าสงสารมากนะลูก บิดามารดาของนางถูกพวกมังกรฆ่าตาย นางไม่เหลือใครแล้วนะลูก
เจ้าจงดีกับนางมากๆ"
(ท่านแม่อย่าได้กังวลเลย ข้าส่งมันออกไปจากชีวิตของเราสองแม่ลูกแล้วขอรับ
นับจากนี้ความรักของท่านต้องให้ข้าเพียงคนเดียว ไม่ให้ใครหน้าไหนแย่งชิงไปทั้งนั้น!!!)
...........................................................................................................................
"ปาปิรุส ปาปิรุส อยู่ตรงไหนนะ"
ถึงจะพอคุ้นเคยกับเส้นทางด้วยพี่ชายเคยมาเที่ยวเล่นบ่อยครั้งทำให้พอจำเส้นทางได้ลางบ้างแต่กลับไม่ใช่ทั้งหมด
ตะวันเริ่มราแสงโรยรา เด็กน้อยนั่งคอยพี่ชายอยู่ข้างกอดอกกุหลาบป่าแดงสดที่ท่านแม่ชอบ แต่ทว่าไร้วี่แวว ไม่มีพี่ชายมีเพียงความมืดที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาอยู่เพื่อน
เสียงหมาป่าหอนรับเป็นทอดพาใจดวงน้อยให้หวั่นไหวมากขึ้น ขาสองข้างรีบปีนป่ายขึ้นไม้ใหญ่ต้นสูง
"อยู่ข้างบนปลอดภัยกว่าอยู่ข้างล่าง" คำสอนสั่งจากพี่ชายยังจำได้ดี
ความคิดวูบสุดท้ายก่อนจะพล่อยหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
(พี่จ๊า หมอกกลัว)
แสงตะวันฉายแสงรับรุ่งอรุณ สาดแสงพาดทับปลายขาของร่างเด็กน้อยบนต้นไม้ใหญ่
"พี่จ๊า"
"หุบปาก ข้าจะนอน"
(ใครกัน เสียงอะไรนะ)
เด็กน้อยชะโงกหน้าออกจากพุ่มไม้ใบหน้าหาต้นเสียงจนพบกับร่างมหึมาที่ทอดตัวนอนอยู่ใกล้โคนต้นไม้ใหญ่ ต้นเดียวกับที่ตนนั่งซุกอยู่นั่นแหละ
"มังกร ฮือๆ พี่จ๊า หมอกกลัว พี่จ๊าอยู่ไหน"
"โอ๊ย เจ้าเด็กนี่ หุบปากของเจ้าซะ"
ปลายหางม้วนลากเจ้าเด็กเสียงแจ๋วลงมาจากต้นไม้ใหญ่ก่อนปล่อยทิ้งลงบนดินด้วยแรงไม่เบานัก
"อย่าเข้ามานะ"
เมื่อตั้งหลักได้ เด็กน้อยเริ่มเหลียวหาอาวุธรอบกาย จนพบกับท่อนไม้หักท่อนใหญ่จึงคว้าขึ้นมาเป็นอาวุธเพื่อต่อกรกับสัตว์ร้าย เพราะจำได้ดีกับสายตาของพวกมันที่จับท่านแม่และท่านพ่อฉีกกินทั้งเป็น
"ฮึฮึ เจ้าคิดรึว่าไม้เล็กๆนั่นจะทำอะไรข้าได้" มังกรร่างใหญ่กลั้วหัวเราะเย้ยหยัน
"วางลงซะ" เสียงเฉียบดุดันสั่งเสียงเรียบ ก่อนดวงตาสีดำสนิทจะค่อยๆปิดลง
(หลับจริงเหรอ พี่จ๊าอยู่ไหนกัน หมอกกลัว)
(หนีดีกว่า หากมันตื่นขึ้นมา มันต้องกินเราแน่เลย หนี)
สองขาเตรียมวิ่งแต่ทว่า
โครก!!!
"เจ้าจักไม่ยอมเงียบใช่รึไม่" เสียงกร้าวดังขึ้นมาจากร่างใหญ่
"หนู หนู ขอโทษ หนูหิวอ่ะ"
"คุณมังกร คุณมังกร หิวไหมค่ะ"
" ..." (เมิน)
"คุณมังกรอย่ากินหนูนะ หนูเนื้อน้อย ไม่อร่อยหรอกจ๊า"
"คุณมังกร หนูหิวจัง"
เสียงกวนข้างหูจนทำให้ร่างใหญ่ชักเริ่มจะเหลือทน
"หุบปากได้ไหมเจ้า ข้ารำคาญ"
"ก็หนูหิว" สองแก้มพองลมเป็นท่าทางประจำเวลาไม่ได้ดั่งใจ
ปลายหางม้วนเก็บผลไม้สีแดงสดมากองตรงแทบเท้าอย่างเสียไม่ได้
"กินซะ"
"ขอบใจจ๊ะ คุณมังกรใจดีจัง" สองแขนรวบปลายหางพร้อมแก้มอุ่นๆเค้าเคลีย
"ปล่อยหางข้า"
"ไม่เอา มันอุ่นๆหนูชอบ อุ่นจริงๆนะ"
(พี่จ๊า พี่อยู่ไหน)
เปลือกตาของเด็กน้อยค่อยๆปิดลงด้วยเหนื่อยจากการเดินป่าที่แสนยาวนานประกอบกับยามค่ำของคืนวานเด็กน้อยนอนไม่พอเลยสักนิด ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกด้วยระแวงกับบรรยากาศที่แสนจะมืดอันตรายของป่ายามดึกที่แสนจะน่ากลัว
"เฮ้ เจ้า เจ้า!!!"
(หนอยเด็กนี่หางข้าไม่ใช่ที่นอนของเจ้านะ!!!)
...........................................................................................................................
"สบายจัง นุ่ม อุ่น แม่จ๊า หมอกขอนอนอีกหน่อนนึงน๊า"
"ลุก!!!"
(หางข้าแข็งชาหมด เจ้าเด็กบ้านี่)
"อุ๊ย คุณมังกร" เด็กน้อยรีบลุกออกจากหางอุ่นของร่างใหญ่ด้วยความกลัว แววตาเล็กสั่นไหว ขนทั่วร่างลุกชัน
"อย่ากินหนูนะ"
"อะไรของเจ้า เมื่อเช้าหายกลัวข้าแล้วไม่ใช่รึ"
(ป่าวนะ ยังกลัวอยู่นะแต่เมื่อวานทั้งหิวทั้งเหนื่อยเลยลืมระแวงไปหมดเลย)
มือน้อยคว้าไม่ท่อนเดิมเป็นอาวุธป้องกัน
"ต้องให้ข้าบอกเจ้าอีกกี่ครั้ง ไม้เล็กๆนั่นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
"อย่าเข้ามานะ ไอ้สัตว์ร้าย"
"ข้ารึสัตว์ร้าย ข้าร้ายต่อเจ้าตรงไหนกัน"
"หิวข้าก็เก็บผลไม้มาป้อนถึงปากแถมยอมให้เจ้านอนซุกบนหางข้าทั้งคืนแทนที่จะโยนเจ้าลงน้ำ"
เด็กน้อยเริ่มคิดตามยอมทิ้งอาวุธแล้ววิ่งไปซุกตรงหาอุ่นๆเช่มเดิม
"หนู หนู ขอโทษนะจ๊ะ"
"คุณมังกรจะไม่กินหนูใช่ไหมจ๊ะ"
"ตัวเล็กอย่าเจ้าข้ากินไม่อิ่มหรอก อีกอย่างนะเจ้าเผ่าพันธุ์ข้าไม่กินมนุษย์ ข้ากินอาหารเช่นเดียวกับพวกมนุษย์เช่นเจ้านั่นแหละ"
"คุณมังกรอย่าหลอกหนูเลย"
"ข้าไม่รู้หรอกนะเจ้าว่าเจ้าไปเจอมังกรชนิดใดมา แต่ข้าขอยืนยันเผ่าพันธุ์ข้าไม่กินมนุษย์"
"จ๊า หนูเชื่อคุณมังกรจ๊ะ"
"เจ้ามาจากที่ใดกันเด็กน้อย"
"หนูมาจากหมู่บ้านจ๊ะ พี่ชายให้หนูมารอที่นี่ เดี๋ยวจะตามมาทีหลังจ๊ะ"
"หืม พี่ชายเจ้าให้เจ้ามารอในป่ายามมืดเช่นนั้นรึ"
(พี่ชายพันธุ์ไหนกันใจร้ายกับน้องได้ลงคอเช่นนี้ หากข้าไม่นอนเฝ้าอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งคืนหล่ะก็
ป่านนี้เจ้าเด็กนี่คงไม่รอดถึงบยามนี้เสียแล้ว!!!)
"วางมือของเจ้าบนแขนข้า" เด็กน้อยยอมทำตามอย่างไม่อิดออด
(หายไปซะ จงหายไปชะ ไอ้เด็กเหลือขอ แม่ข้าเลี้ยงข้าคนเดียวเหนื่อยพอแรงอยู่แล้ว ยังต้องมารับเด็กเลี้ยงแกอีก หึหึ ป่านนี้คงถูกหมาในรุมทึ้งจนไม่เหลือซากแล้ว จงหายไปซะ)
"เสียงพี่ชาย พี่ชายเกลียดหมอกเหรอจ๊ะ คุณมังกร" หยาดน้ำไหลเปื้อนแก้ม
(เจ้าเด็กน้อยกำลังร้องไห้เงียบๆ เจ้าเด็กน่าสงสาร)
"วางมือของเจ้าอีกครั้งสิเจ้า"
"ไม่เอา หมอกไมอยากได้ยินเสียงนั่น"
"วาง!!!"
เสียงดุเข้มทำให้เด็กน้อยรีบวางมือลงแทบจะทันที
(หมอกของแม่ หนูหายไปไหนกันลูก แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน)
"ฮือๆ ท่านแม่" แม้จะไม่ใช่แม่แท้แต่ไออุ่นของแม่อุ่นนัก
"เด็กน้อย ข้าเรียกความคิดของมนุษย์พวกนั้นให้เจ้ารับรู้เพื่อให้เจ้าตัดสินใจ"
เด็กน้อยพยายามกลั้นสะอื้นก่อนส่งเสียงถามด้วยความกระท่อนกระแท่น
"ฮือๆ อะไรเหรอ ฮือ จ๊ะ"
"เจ้าจะกลับบ้านหรือจะไปกับข้า เด็กตัวเล็กเช่นเจ้าข้าเลี้ยงได้สบายๆ"
"พี่ชายเกลียดหมอก หมอกกลับไปไม่ได้หรอกจ๊ะ"
"หมอกขอไปกับคุณมังกรนะจ๊ะ หมอกจะไม่ดื้อไม่ซน จะซื่อสัตย์และรักคุณมังกรคนเดียว"
"รักรึเจ้า" ใครจักรู้เล่าว่าคำรักใสซื่อจากเด็กน้อยเมื่อครั้งนั้นกลับเชื่อมต่อเรื่องราวต่อยอดมาสู่ปัจจุบัน
ใกล้ๆกับต้นปาปิรุสแมลงปอปีกอ่อนบินล้อเล่นลมฉวัดเฉวียนเวียนวนเหนือพื้นดินแดงเปียกชุ่ม ด้วยหยาดพิรุณเมื่อยามค่ำของค่ำคืนก่อนที่สาดเทหยาดหยดแสนบริสุทธิ์ปะพรมเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับดินแดนแสนศักดิ์สิทธิ์ มาตามี
แสงแดดอุ่นๆสาดแสงทอดลงบนทางสายคดเคี้ยวแดงลูกรังสายหนึ่งที่แอบซุกซ่อนอยู่ใกล้ๆกับชายป่าซึ่งจุดสิ้นสุดของปลายทางเป็นหมู่บ้านในชนบทเล็กๆ ที่ตั้งเรียงวางอย่างเป็นระเบียบราวกับถูกจับวางเรียงด้วยน้ำมือมนุษย์เสียงอย่างนั้น ตัวบ้านเป็นดินเหนียวเนื้อละเอียดส่วนหลังคาบุด้วยฟางเส้นเล็กๆซึ่งบนหลังคาบ้านหลังหนึ่งมีเด็กน้อยแก้มบวมๆนั่งดึงฟาง
เล่นราวกับเป็นของสนุก
"หมอก ข้าบอกเจ้าแล้วใช่รึไม่ อย่าดึงฟางเล่น"
"เจ้ามันซนเสียจริง น่าตีนัก ลงมาเดี๋ยวนี้เจ้าตัวดี"
"ลูกอย่าดุน้องนักเลย ชีวิตน้องน่าสงสารมากพอแล้วนะลูก"
"แม่เอาแต่เข้าข้างน้อง มันถึงดื้อเช่นนี้ไงขอครับ"
"น้องเล่นซนตามประสาเด็กนะลูก"
"ลูกไม่เคยเห็นเด็กบ้านไหน ปีนหลังคาเล่นเช่นน้องเลยขอครับ"
แววตาหนุ่มน้อยฉายแววละอา
เข้าข้างกันยิ่งกว่าคนเป็นลูกแท้ๆอย่างข้าเสียอีก
ความรักของท่านแม่ต้องแบ่งปันให้กับมัน
ข้าไม่ยอมหรอก!!!
"ยังไม่ลงมาอีก ต้องให้ข้าไปลากลงมารึหมอก"
"จ๊า พี่ชาย ลงแล้วจ๊าๆ"
ร่างเด็กป้อมค่อยๆปีนลงมามาจากหลังคาสูง
"พี่จ๊า ของฝาก" ร่างเล็กป้อมพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของพี่ชาย
"อย่ามาแตะข้า"
วูบหนึ่งสายตาของเด็กหนุ่มเข้มขึ้นจนน่าอึดอัดทำให้เด็กน้อยเผลอปล่อยมือน้อยออกจากเอวอุ่น
"หมอกอาบน้ำแล้วนะจ๊า ไม่เหม็นหรอกจ๊า"
"บนหัวเจ้ามีแต่ฟาง ไปอาบน้ำใหม่เดี๋ยวนี้เลย เจ้าตัวดี มานี่"
ร่างน้อยถูกลากเข้าห้องอาบน้ำไปเสียแล้ว เสียงแว่วๆดังรอดออกมาเป็นระยะ ระยะ
"พี่จ๊าโอ๊ยๆ เบาๆ หมอกเจ็บ"
"ใครให้เจ้าเล่นฟางหล่ะฮึ”
“ฮึฮึ ขัดๆถูๆจักได้สะอาดทุกซอกทุกมุม"
"แม่จ๊า ช่วยหนูด้วย ไม่เอานะ เจ็บอ่ะ เจ็บๆ"
"จะไปไหน มานี่เลย มาให้ข้าขัดขี้ไคล้เจ้าเสียดีๆ"
"พี่น้องสองคนรักกันดีจริงๆ” แววตาของหญิงสาวผู้เป็นมารดาเป็นปลื้มนัก
“ชบาเจ้าไม่ต้องห่วงสิ่งใดอีกแล้ว ข้าจักช่วยดูแลลูกสาวของเจ้าเอง"
หญิงสาวทอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นการส่งข้อความถึงเพื่อนสนิทผู้ส่วงลับ
..........................................................................................................
เด็กหนุ่มใช้ผ้าเช็ดตัวพื้นสั้นค่อยๆซับความเปียกชื้นจากเส้นผมสีทองสุก
"พี่จ๊าเห๊นหมอกโป๊ทุกทีเลย หมอกไม่เคยเห็นของพี่จ๊าบ้างเลยนะ"
(เด็กบ้า แก่แดดแก่ลมนัก)
"จะดูไปทำไม"
"ทีพี่จ๊ายังเห็นของหมอกเลย พี่จ๊าขี้โกง”
"ตัวเจ้าไม่เห็นมีอะไรน่าดู นมเล็กเสียปานนั้น ก้นป้อม ตัวเตี้ยๆ ไม่เห็นน่ามองสักนิดสู้พี่จันทร์ข้างบ้านไม่ได้เลยหนูน้อย"
"ไม่ต้องเช็ดเลย" มือเล็กปัดมือหนาออกจากไรผมเส้นเล็กด้วยความงอน
"อยู่นิ่งๆ หรือจักให้ข้าจับมัดแขน มัดขา"
"ทำไมพี่จ๊าชอบดุ"
"ทำไมเจ้าชอบดื้อ"
ฮาๆๆๆ ตาจ้องตาสบประสานกันก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
"หมอก"
"จ๊าพี่ชาย"
"เจ้าเข้าไปที่ป่าทางตะวันตกนะหมอก”
“แถวๆต้นปาปิรุส ดอกกุหลาบป่าที่ท่านแม่ชอบขึ้นอยู่ตรงนั้น"
"วันพรุ่งเป็นวันกำเนิดของท่านแม่ หากเจ้าไปเด็ดมันมา ท่านแม่คงชอบ"
"พี่จ๊าไม่ไปกับหมอกเหรอจ๊ะ"
"พี่ต้องผ่าฟืนก่อนนะเจ้า เดี๋ยวพี่ตามไปจ๊ะน้อง"
(ไปซะเจ้าเด็กเหลือขอ เจ้าเด็กชั้นต่ำ มาตามีแห่งนี้ไม่ใช่ที่ของเจ้า จงตายตามพ่อแม่ที่น่าเวทนาของเจ้าไปเสียเจ้าเด็กโง่)
"ตามมาเร็วๆนะจ๊ะ หมอกกลัว"
"จ๊ะ" รอยยิ้มอบอุ่นของพี่ชายทำให้เด็กน้อยอุ่นใจยอมก้าวเข้าป่าล่วงหน้าไปก่อนเพราะเชื่อมั่นว่า เดี๋ยวอีกไม่นานพี่ชายจะต้องตามมา
...........................................................................................................................
"ลูกแม่ เจ้าเห็นหมอกหรือไม่"
ตามปกติแล้วเด็กน้อยจะวิ่งเล่นซุกซนอยู่แถวๆรอบบริเวณบ้าน การที่หายตัวไปเช่นนี้ทำให้หญิงสาวเริ่มเป็นห่วง
"ไม่เห็นขอรับท่านแม่ นางคงวิ่งซุกซนอยู่แถวนี้แหละครับ ท่านแม่อย่าได้กังวลเลย"
"นางน่าสงสารมากนะลูก บิดามารดาของนางถูกพวกมังกรฆ่าตาย นางไม่เหลือใครแล้วนะลูก
เจ้าจงดีกับนางมากๆ"
(ท่านแม่อย่าได้กังวลเลย ข้าส่งมันออกไปจากชีวิตของเราสองแม่ลูกแล้วขอรับ
นับจากนี้ความรักของท่านต้องให้ข้าเพียงคนเดียว ไม่ให้ใครหน้าไหนแย่งชิงไปทั้งนั้น!!!)
...........................................................................................................................
"ปาปิรุส ปาปิรุส อยู่ตรงไหนนะ"
ถึงจะพอคุ้นเคยกับเส้นทางด้วยพี่ชายเคยมาเที่ยวเล่นบ่อยครั้งทำให้พอจำเส้นทางได้ลางบ้างแต่กลับไม่ใช่ทั้งหมด
ตะวันเริ่มราแสงโรยรา เด็กน้อยนั่งคอยพี่ชายอยู่ข้างกอดอกกุหลาบป่าแดงสดที่ท่านแม่ชอบ แต่ทว่าไร้วี่แวว ไม่มีพี่ชายมีเพียงความมืดที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาอยู่เพื่อน
เสียงหมาป่าหอนรับเป็นทอดพาใจดวงน้อยให้หวั่นไหวมากขึ้น ขาสองข้างรีบปีนป่ายขึ้นไม้ใหญ่ต้นสูง
"อยู่ข้างบนปลอดภัยกว่าอยู่ข้างล่าง" คำสอนสั่งจากพี่ชายยังจำได้ดี
ความคิดวูบสุดท้ายก่อนจะพล่อยหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
(พี่จ๊า หมอกกลัว)
แสงตะวันฉายแสงรับรุ่งอรุณ สาดแสงพาดทับปลายขาของร่างเด็กน้อยบนต้นไม้ใหญ่
"พี่จ๊า"
"หุบปาก ข้าจะนอน"
(ใครกัน เสียงอะไรนะ)
เด็กน้อยชะโงกหน้าออกจากพุ่มไม้ใบหน้าหาต้นเสียงจนพบกับร่างมหึมาที่ทอดตัวนอนอยู่ใกล้โคนต้นไม้ใหญ่ ต้นเดียวกับที่ตนนั่งซุกอยู่นั่นแหละ
"มังกร ฮือๆ พี่จ๊า หมอกกลัว พี่จ๊าอยู่ไหน"
"โอ๊ย เจ้าเด็กนี่ หุบปากของเจ้าซะ"
ปลายหางม้วนลากเจ้าเด็กเสียงแจ๋วลงมาจากต้นไม้ใหญ่ก่อนปล่อยทิ้งลงบนดินด้วยแรงไม่เบานัก
"อย่าเข้ามานะ"
เมื่อตั้งหลักได้ เด็กน้อยเริ่มเหลียวหาอาวุธรอบกาย จนพบกับท่อนไม้หักท่อนใหญ่จึงคว้าขึ้นมาเป็นอาวุธเพื่อต่อกรกับสัตว์ร้าย เพราะจำได้ดีกับสายตาของพวกมันที่จับท่านแม่และท่านพ่อฉีกกินทั้งเป็น
"ฮึฮึ เจ้าคิดรึว่าไม้เล็กๆนั่นจะทำอะไรข้าได้" มังกรร่างใหญ่กลั้วหัวเราะเย้ยหยัน
"วางลงซะ" เสียงเฉียบดุดันสั่งเสียงเรียบ ก่อนดวงตาสีดำสนิทจะค่อยๆปิดลง
(หลับจริงเหรอ พี่จ๊าอยู่ไหนกัน หมอกกลัว)
(หนีดีกว่า หากมันตื่นขึ้นมา มันต้องกินเราแน่เลย หนี)
สองขาเตรียมวิ่งแต่ทว่า
โครก!!!
"เจ้าจักไม่ยอมเงียบใช่รึไม่" เสียงกร้าวดังขึ้นมาจากร่างใหญ่
"หนู หนู ขอโทษ หนูหิวอ่ะ"
"คุณมังกร คุณมังกร หิวไหมค่ะ"
" ..." (เมิน)
"คุณมังกรอย่ากินหนูนะ หนูเนื้อน้อย ไม่อร่อยหรอกจ๊า"
"คุณมังกร หนูหิวจัง"
เสียงกวนข้างหูจนทำให้ร่างใหญ่ชักเริ่มจะเหลือทน
"หุบปากได้ไหมเจ้า ข้ารำคาญ"
"ก็หนูหิว" สองแก้มพองลมเป็นท่าทางประจำเวลาไม่ได้ดั่งใจ
ปลายหางม้วนเก็บผลไม้สีแดงสดมากองตรงแทบเท้าอย่างเสียไม่ได้
"กินซะ"
"ขอบใจจ๊ะ คุณมังกรใจดีจัง" สองแขนรวบปลายหางพร้อมแก้มอุ่นๆเค้าเคลีย
"ปล่อยหางข้า"
"ไม่เอา มันอุ่นๆหนูชอบ อุ่นจริงๆนะ"
(พี่จ๊า พี่อยู่ไหน)
เปลือกตาของเด็กน้อยค่อยๆปิดลงด้วยเหนื่อยจากการเดินป่าที่แสนยาวนานประกอบกับยามค่ำของคืนวานเด็กน้อยนอนไม่พอเลยสักนิด ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกด้วยระแวงกับบรรยากาศที่แสนจะมืดอันตรายของป่ายามดึกที่แสนจะน่ากลัว
"เฮ้ เจ้า เจ้า!!!"
(หนอยเด็กนี่หางข้าไม่ใช่ที่นอนของเจ้านะ!!!)
...........................................................................................................................
"สบายจัง นุ่ม อุ่น แม่จ๊า หมอกขอนอนอีกหน่อนนึงน๊า"
"ลุก!!!"
(หางข้าแข็งชาหมด เจ้าเด็กบ้านี่)
"อุ๊ย คุณมังกร" เด็กน้อยรีบลุกออกจากหางอุ่นของร่างใหญ่ด้วยความกลัว แววตาเล็กสั่นไหว ขนทั่วร่างลุกชัน
"อย่ากินหนูนะ"
"อะไรของเจ้า เมื่อเช้าหายกลัวข้าแล้วไม่ใช่รึ"
(ป่าวนะ ยังกลัวอยู่นะแต่เมื่อวานทั้งหิวทั้งเหนื่อยเลยลืมระแวงไปหมดเลย)
มือน้อยคว้าไม่ท่อนเดิมเป็นอาวุธป้องกัน
"ต้องให้ข้าบอกเจ้าอีกกี่ครั้ง ไม้เล็กๆนั่นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
"อย่าเข้ามานะ ไอ้สัตว์ร้าย"
"ข้ารึสัตว์ร้าย ข้าร้ายต่อเจ้าตรงไหนกัน"
"หิวข้าก็เก็บผลไม้มาป้อนถึงปากแถมยอมให้เจ้านอนซุกบนหางข้าทั้งคืนแทนที่จะโยนเจ้าลงน้ำ"
เด็กน้อยเริ่มคิดตามยอมทิ้งอาวุธแล้ววิ่งไปซุกตรงหาอุ่นๆเช่มเดิม
"หนู หนู ขอโทษนะจ๊ะ"
"คุณมังกรจะไม่กินหนูใช่ไหมจ๊ะ"
"ตัวเล็กอย่าเจ้าข้ากินไม่อิ่มหรอก อีกอย่างนะเจ้าเผ่าพันธุ์ข้าไม่กินมนุษย์ ข้ากินอาหารเช่นเดียวกับพวกมนุษย์เช่นเจ้านั่นแหละ"
"คุณมังกรอย่าหลอกหนูเลย"
"ข้าไม่รู้หรอกนะเจ้าว่าเจ้าไปเจอมังกรชนิดใดมา แต่ข้าขอยืนยันเผ่าพันธุ์ข้าไม่กินมนุษย์"
"จ๊า หนูเชื่อคุณมังกรจ๊ะ"
"เจ้ามาจากที่ใดกันเด็กน้อย"
"หนูมาจากหมู่บ้านจ๊ะ พี่ชายให้หนูมารอที่นี่ เดี๋ยวจะตามมาทีหลังจ๊ะ"
"หืม พี่ชายเจ้าให้เจ้ามารอในป่ายามมืดเช่นนั้นรึ"
(พี่ชายพันธุ์ไหนกันใจร้ายกับน้องได้ลงคอเช่นนี้ หากข้าไม่นอนเฝ้าอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งคืนหล่ะก็
ป่านนี้เจ้าเด็กนี่คงไม่รอดถึงบยามนี้เสียแล้ว!!!)
"วางมือของเจ้าบนแขนข้า" เด็กน้อยยอมทำตามอย่างไม่อิดออด
(หายไปซะ จงหายไปชะ ไอ้เด็กเหลือขอ แม่ข้าเลี้ยงข้าคนเดียวเหนื่อยพอแรงอยู่แล้ว ยังต้องมารับเด็กเลี้ยงแกอีก หึหึ ป่านนี้คงถูกหมาในรุมทึ้งจนไม่เหลือซากแล้ว จงหายไปซะ)
"เสียงพี่ชาย พี่ชายเกลียดหมอกเหรอจ๊ะ คุณมังกร" หยาดน้ำไหลเปื้อนแก้ม
(เจ้าเด็กน้อยกำลังร้องไห้เงียบๆ เจ้าเด็กน่าสงสาร)
"วางมือของเจ้าอีกครั้งสิเจ้า"
"ไม่เอา หมอกไมอยากได้ยินเสียงนั่น"
"วาง!!!"
เสียงดุเข้มทำให้เด็กน้อยรีบวางมือลงแทบจะทันที
(หมอกของแม่ หนูหายไปไหนกันลูก แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน)
"ฮือๆ ท่านแม่" แม้จะไม่ใช่แม่แท้แต่ไออุ่นของแม่อุ่นนัก
"เด็กน้อย ข้าเรียกความคิดของมนุษย์พวกนั้นให้เจ้ารับรู้เพื่อให้เจ้าตัดสินใจ"
เด็กน้อยพยายามกลั้นสะอื้นก่อนส่งเสียงถามด้วยความกระท่อนกระแท่น
"ฮือๆ อะไรเหรอ ฮือ จ๊ะ"
"เจ้าจะกลับบ้านหรือจะไปกับข้า เด็กตัวเล็กเช่นเจ้าข้าเลี้ยงได้สบายๆ"
"พี่ชายเกลียดหมอก หมอกกลับไปไม่ได้หรอกจ๊ะ"
"หมอกขอไปกับคุณมังกรนะจ๊ะ หมอกจะไม่ดื้อไม่ซน จะซื่อสัตย์และรักคุณมังกรคนเดียว"
"รักรึเจ้า" ใครจักรู้เล่าว่าคำรักใสซื่อจากเด็กน้อยเมื่อครั้งนั้นกลับเชื่อมต่อเรื่องราวต่อยอดมาสู่ปัจจุบัน
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ม.ค. 2559, 00:42:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ม.ค. 2559, 00:42:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 614
| เบญจเพส >> |