ซี่รีย์ชุด จอมใจ ตอน คฤหาสน์รัก
วีด๊าด หญิงสาวผู้ที่ชอบและหลงไหลผีเสื้อเอามากๆ (เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เธอต้องมาทำหรอก" วันนึงต้องมาดูแลเด็กสาวที่นั่งบนรถเข็นให้เดินได้แต่แล้วเด็กสาวคนนี้ก็ขอร้องให้เธอตามหาใครบาง ซึ่งการตามหาในครั้งนี้ทำให้ความลับบางอย่างในบ้านเปิดเผย
แล้วชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่จะทำอย่างไร เขาจะให้ผู้หญิงคนนี้มารู้ความลับของบ้านหลังนี้ไม่ได้เด็ดขาด!!
แล้วชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่จะทำอย่างไร เขาจะให้ผู้หญิงคนนี้มารู้ความลับของบ้านหลังนี้ไม่ได้เด็ดขาด!!
Tags: ความรัก
ตอน: คฤหาสน์รัก 3
#ความเดิมตอนที่แล้วววววววว
“โฮกกกก”
แต่แล้วขาทั้งสองข้างของฉันก็ต้องหยุดชะงัก ขนลุกชันขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงคำรามน่ากลัวจากด้านหลัง ‘อย่าหันไปนะวีด๊าด อย่าหันไป’
แต่เสียงสั่งการในสมองก็พ่ายแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็น ฉันค่อยๆหันหลังไปมองต้นเสียงกรรโชกน่ากลัวเมื่อครู่ ค่อยๆเพ่งสายตาไปมอง เมื่อสายตาทั้งสองข้างประจักษ์ต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโทรศัพท์ในมือก็หล่อนไปราวกับมือข้างนั้นไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงเลย
ดวงตาทั้งสองเบิกโพล่งราวกับต้องการเห็นสัตว์ตัวใหญ่ทะมึน ตรงหน้าให้ชัด ทั้งที่ตอนนี้ก็ชัดราวกับดูHD สัตว์สี่ขายืนตระหง่าน ดวงตาวาวโรจน์ ตัวสีดำทะมึน ค่อยๆกรายเข้ามา ตั้งสติตัวเองได้อีกครั้ง ฉันก็รีบเผ่นแน่บ ต้องการออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ขาทั้งสองวิ่งรวดเร็วอย่างมั่นคง วิ่งไปถูกต้นไปใบหญ้าเกี่ยวเสื้อผ้าจนขาดวิ่น หนามก็เกี่ยวแขนขาจนได้แผล
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งน่ากลัวที่อยู่เบื้องหลังขาทั้งสองก็ไม่มีท่าทีจะเหนื่อย แต่กลับวิ่ง ฉับๆ อย่างว่องไว ในใจคิดแค่ว่า อยากหลุดพ้นไปจากสถานที่นี้ วิ่งไปน้ำตาก็ไหลไม่หยุดราวสายน้ำ มาม๊า ป้ะช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย หนูกลัว มาม๊า มาม๊าอยู่ไหน ป้ะอยู่ไหน มาช่วยหนูซิค่ะ มาม๊า!!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“วีด๊าดๆๆ!!” แต่แล้วภาพทุกอย่างที่น่ากลัวเมื่อครู่กลับหายไปเมื่อได้ยินเสียงเรียก
ตาทั้งสองข้างที่ชุ่มน้ำค่อยๆเปิดขึ้น ฉันพยายามที่จะลุก แต่รู้สึกปวดหัวและหนักเหมือนในหัวมีก้อนหินขนาดใหญ่ฝังอยู่ ภาพใหม่ค่อยๆชัดขึ้นมาเพดานขาวสะอาด ห้องขนาดกว้างที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงมากมาย ฉันมองไปรอบๆก่อนที่จะเห็นคนๆหนึ่งตรงหน้าที่ตอนนี้พยายามมองดูว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง
“แอล” ฉันพูดขึ้นมา เมื่อใบหน้านั้นชัดขึ้นมา
“วีด๊าด เป็นไงบ้าง ไหวไหม”
“อื้ม รู้สึกปวดหัวตุบๆ อะ ที่นี่ที่ไหน” ฉันถามเพื่อนราวกับคำถามนางสำออยในละครไทย เมื่อดวงตาไม่คุ้นกับสถานที่เลย
“คฤหาสน์วิลสันไง แกมาที่นี่ แกอย่าบอกนะว่าแกจำอะไรไม่ได้ ไหนแกบอกซิว่าฉันเป็นใคร” แอลถามราวกับเดาใจฉันได้ว่ากำลังุนงงกับภาพตรงหน้า
“จะบ้ารึไง ฉันไม่ได้สมองเสื่อมนะ”
“ไว้ใจไม่ได้หรอก”
“ว่าแต่ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ละ”
“แกหรอ?”
“อืม?” ฉันพยักหน้า
“ก็แกนะซิไหนว่าจะถ่ายรูปแป๊บเดียว ฉันเดินไปจนจะถึงที่ทะเลสาบอยู่แล้วหันหลังไปก็ไม่เห็นแกเดินตามหลังก็เลยหลงเดินย้อนทางเก่า พอไปไปถึงแกก็ไม่อยู่แล้ว ใช่ อืมใช่ ฉันคิดว่าฉันไปถึงตรงที่ที่เรายืนด้วยกันนะ” แอลทำท่าครุ่นคิด
“แล้วยังไงต่อ”ฉันถาม ทั้งที่ความจริง ฉันต่างหากควรจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด
“ยังไงต่อ ฉันก็ตกใจอะดิ ร้องเรียกแก แต่แกก็ไม่ยอมตอบ ฉันกลัวมากๆเลยนะ คิดอยู่ว่าฉันไม่น่าจะปล่อยแกให้ถ่ายรูปคนเดียวเลย แต่จะให้ฉันไปถามแกคนเดียวก็ไม่กล้าอีก ก็เลยไปบอกคนในคณะ โชคดีที่ตอนนั้นทุกคนทำงานกันเสร็จแล้วกำลังเก็บข้าวของ ฉันจึงไปบอก ทางคณะก็ออกมาช่วยในบริเวณที่เราถ่ายรูปด้วยกันหาไปก็ไม่เจอ ก็เลยขอความช่วยเหลือคนงานของคฤหาสน์วิลสัน เค้าก็ช่วยตามหา จนมีคนไปพบเข้า พวกเราเลยพาแกออกมา แล้วเจ้าของคฤหาสน์ ฉันหมายถึงคุณผู้หญิงของคฤหาสน์หนะ เค้าบอกว่าให้พาแกมาพักที่นี่” แอลตอบวะยืดยาว
“แล้วที่นี่คือส่วนไหนของคฤหาสน์ละ?”ฉันถาม
“ชั้นล่างสุด” หญิงสาวกอดอกมองฉัน
“ห้องรับแขกหรอ” ฉันพึมพำ มองไปรอบๆไม่ยักจะเหมือนกับห้องรับแขกเลยแหะ
“เปล่าไม่ใช่” แอลบอก เมื่อกี้ฉันแค่พึมพำนะยะ ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก
“แล้ว?”
“ห้องของคุณชาร์ล็อตต์หนะ” เธอคลายมือที่กำลังกอดอกพร้อมกับคำถามฉัน
“คุณชาร์ล็อตต์?” ฉันยังสงสัยไม่หาย
“คุณหนูของคฤหาสน์หลังนี้ ห้องเค้าอยู่ชั้นล่าง แต่ฉันก็แปลกใจนะทำไมเค้าถึงให้แกมาพักที่ห้องเค้า” แอลพูดยาวราวกับจะให้หยุดถาม
“แล้วคนอื่นๆละ” แต่ฉันก็ยังไม่หยุดที่จะถาม ก็คนมันสงสัยนี่
“ไปพักกันหมดแล้ว ฉันนึกว่าเค้าจะเตรียมที่นอนที่คนงานซะอีก แต่ได้ขึ้นมานอนที่นี่เลย ก็ดี จะได้เดินดูศิลปะการตกแต่งในห้องด้วย แกพักกับฉันนะ พอแกดีขึ้นเดี่ยวพาไป ตอนนี้กินอะไรอร่อยๆก่อนจะได้มีแรง” เมื่อพูดถึงของกินหน้าแอลก็ยิ้มแฉ่งขึ้นมา หมั่นไส้นัก
“กี่โมงแล้ว”
“จะเข้าหกโมงแล้ว”
“จริงซิ เดี่ยวจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ยังไม่ละหมาดเลย เป้ฉันอยู่ไหน”
“ฉันพาขึ้นไปบนห้อง ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แกแล้ว ก็มอมแมมขนาดจะให้ทำยังไงละ” ฉันก้มลงดูเสื้อผ้าก็เห็นเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่
“ฉันไม่โกรธแกหรอก งั้นฉันไปละหมาดนะ ว่าแต่ทิศกิบลัตทางไหนอะ”
“ฉันไม่รู้ ถามใครละทีนี้”
“หันไปทางนั้นค่ะ ทางที่มีน่าต่าง3บานเปิดอยู่เรียงกันนะคะ”ฉันกับแอลหันไปทางเสียงที่ดังขึ้นหน้าประตู ก็ปรากฏเห็นเด็กผู้หญิงนั่นรถเข็นที่เห็นเมื่อเช้า กำลังชี้มาไปยังหน้าต่างที่กำลังเปิดอยู่
“คุณคือ?”
“ชาร์ล็อตต์ค่ะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยค่ะ ไปละหมาดก่อนเถอะค่ะ ห้องน้ำคือประตูบานนั้นค่ะ” เด็กหญิงพูดเมื่อเห็นฉันกำลังอ้าปากจะตั้งคำถาม แต่ก็ต้องเงียบและเดินไปยังห้องน้ำตามที่เธอบอก เสร็จสิ้นจากการละหมาดฉันก็นักอยู่เงียบๆหากความฝันเมื่อครู่เป็นจริง ตอนนี้ฉันจะเป็นยังไง ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้มันเป็นเพียงความฝัน ฉันหันไปมองรอบๆห้องอีกครั้งก็เห็น
เจ้าของห้องนั่งอยู่บนรถเข็นกำลังพูดคุยกับแอลฉันจึงลุกขึ้นเพื่อสนทนาด้วย
“ละหมาดเสร็จแล้วหรือคะ” ชาร์ลอตต์ถาม
“ค่ะ เอ่อ ว่าแต่ ทำไมถึงรู้จักกิบลัตด้วยละคะ รู้ด้วยว่าอยู่ทางไหน”
“ก็ละหมาดทุกวันนี่คะ”
“ละหมาด? ทุกวัน? หมายความว่า นี่......”
“ดิฉันเป็นมุสลิมค่ะ ทุกคนในบ้านก็เป็นมุสลิมคะ”
“อ้อ ฉันไม่ยักจะรู้ค่ะ”
“ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณแอลก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันคะ” ฉันหันไปมองแอลที่ตอนนี้หันมาพยักหน้าให้ฉัน
“ว่าแต่ว่าละหมาดแล้วดีขึ้นมาไหมคะ ตอนนี้ รู้สึกยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วคะ ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ”
“ยินดีคะ” เด็กหญิงโปรยยิ้มบางๆก่อนจะให้พี่เลี้ยงพาออกไป ฉันกับแอลจึงขึ้นไปที่ห้องพัก วันนี้คณะวิจัยมาทำงานวิจัยและต้องอยู่ค้างคือที่คฤหาสน์แห่งนี้ฉันกับแอลก็เลยต้องพักด้วย
ฉันขึ้นมาชั้นสอง ชั้นที่เจ้าของคฤหาสน์จัดที่นอนให้ ไม่ยักจะรู้ว่าเป็นบ้านของมุสลิม รู้สึกดีขึ้นมาอย่างน้อยก็ไม่ต้องกินขนมปังแห้งๆที่เตรียมมา เพราะอาหารที่นี่ก็คงเป็นมุสลิมที่ทำ(ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ)
“วีด่าด ฉันขอโทษนะที่ไม่ยอมรอแกถ่ายรูปให้เสร็จก่อน กลับทิ้งแกให้อยู่ในป่า” แอลพูดเมื่อถึงห้องหันหน้ามามองฉันราวสำนึกผิด(จริงๆนางพูดตั้งแต่ออกจากห้องคุณชาร์ล็อตต์แล้ว)
“แกขอโทษฉันเกือบร้อยครั้งแล้วนะ แกขอโทษฉันทำไม แกไม่ผิดนะ ฉันเป็นคนบอกให้แกไปเองแหละ”
“แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี นี่ถ้าแกเป็นอะไรไปฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเลยละ แล้วอีกอย่างก็ไม่รู้จะบอกอธิบายน้าแกให้ฟังยังไงด้วย”
“แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เป็นเพราะแกออกตามหาฉัน เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว ไม่งั้นก็จะโกรธจริงๆด้วย” ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วทำงอนหน่อยๆก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นแอลพยักหน้า
“ก็ได้” นางยิ้มกว้าง
“เอ้อ จะว่าไปแล้วคนในคฤหาสน์นี้ใจดีจังนะ อาหารอร่อยที่นอนก็ดี”
“นั่นซิ ไหนแกว่าเค้าไม่ค่อยสุงสิงกับใครไง” ฉันถาม แอลก็ไปแต่เบ้ปากยกไหลทั้งสอง ราวกับบอกว่า ก็ไม่รู้ซินะ
“อ้อ เมื่อวานนะ คุณผู้ชายของคฤหาสน์หรอกนะ ที่ไปเจอแกนอนกลางป่า ถ้าเจอเค้า แกต้องขอบคุณเค้านะ”
“คุณผู้ชาย?”
“ใช่ หล่อโฮกกกกเลย”
“แกอย่าบอกนะว่า...”ฉันพูดแค่นั้นก็จะกอดตัวเองเพื่อสื่อกับเพื่อนว่าหมายถึงอะไร
“No no no no ฉันเป็นคนพยุงแกออกมาเอง ไม่มีใครแตะเนื้อต้องตัวแกทั้งนั้น แต่ว่าแกหลงในป่าลึกนะ เอ่อ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนพยุงแกเข้าคฤหาสน์ คนที่อุ้มแกออกจากป่าก็คือคุณผู้ชาย” พูดจบยัยแอลก็ก้มหน้างุด ส่วนฉันทำได้เพียงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
"ก็มันเป็นอุบัติเหตุนี่ ฉันรู้ว่าการแตะเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ฉัน...." แอลพยายามพูดไม่รู้จะให้ฉันสบายใจหรือว่าเพื่ออะไร แต่เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนฉันก็คิดได้เองว่า ถ้าไม่ดื้อเข้าป่าคนเดียวก็คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น
"ช่างมันเถอะ ไม่มีใครตั้งใจให้มันเกิดขึ้นหรอก" เมื่อได้ยินฉันพูดอย่างนั้นแอลก็มองหน้าฉันอีกครั้งราวกับจะถามว่า โอเคอยู่ไหม แต่เมื่อฉันส่งยิ้มให้เพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่เป็นไร หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
อากาศยามเช้าที่คฤหาสน์แห่งหนาวมากเมื่อเทียบกับในตัวเมือง หมอกหนาในตอนเช้าดูหม่นหมอง หลังละหมาดเสร็จฉันก็ลงมาเดินเล่นด้านล่างสูดอากาศยามเช้า อยากรู้ว่าจะหนาวแค่ไหน (พอลงมาแล้วก็คิดได้ว่าไม่น่าลงมาเลย หนาวเข้ากระดูกขนาดนี้) คิดแล้วฉันก็ห่อตัวเองให้กระชับกับเสื้อกันหนาวตัวหนาอีกครั้ง มองไปรอบๆเป็นพื้นหญ้าสีเขียวเข้มพุ่มไม้ขนาดเล็กใหญ่วางเรียงราย ฉันมองไปรอบๆก่อนจะหยุดดวงตาไปที่ผู้หญิงอายุราว55-60ปีคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเดินมาหาฉัน
“หนู คนที่หลงป่าเมื่อวานรึเปล่าจ๊ะ”
“ค่ะ”
“วันนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง นอนที่นี่สบายดีไหม”
“สบายดีคะ ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ”
“จ๊ะ หนูไม่ใช่คนอังกฤษนี่”
“หนูเป็นคนไทยค่ะ มาเรียนที่นี่”
“อ้อ จ๊ะ มีคนอยากคุยกับหนูด้วยนะ หนูว่างไหม”
“ว่างคะ”ฉันยิ้มรับก่อนจะเดินตามสุภาพสตรีไป ที่ฉันเพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน คุณผู้หญิงของบ้านอายุปูนนี้ ทำไมยัยแอลถึงบอกว่าคุณผู้ชายหล่อละ หรือว่าจะเปลี่ยนรสนิยมชอบคนอายุมากเข้าแล้ว ฉันคิดขำๆ
ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าเด็กผู้หญิงที่ชื่อชาร์ล็อตต์อีกครั้ง เธอส่งยิ้มบางๆให้
“พี่ชื่ออะไรค้ะ หนูเรียกพี่ได้ไหม”เธอถาม ตอนนี้เหลือแค่ฉัน เธอและอีกคน น่าจะเป็นพี่เลี้ยงของเธอ
“ได้ซิคะ พี่ชื่อวีด๊าดจ๊ะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“วีด๊าด? แปลว่าอะไรค้ะ
“แปลว่าความรักจ๊ะ”
“ภาษาอะไรคะ”
“เป็นภาษาอาหรับ”
“พี่เป็นคนมาเลเซียหรือว่าอินโดคะ หน้าตาพี่เหมือนชาวเอเชีย แต่ก็คมเข้มกว่าคนมาเลเซีย” เด็กหญิงพูดขณะมองใบหน้าฉัน
“เปล่าจ๊ะ พี่เป็นคนไทย”
“bankkok?”
“เปล่าจ๊ะ บ้านพี่อยู่จังหวัดทางภาคใต้ของประเทศไทยจ๊ะ นักท่องเที่ยวไม่ค่อยรู้จักหรอก อยู้ใกล้กับประเทศมาเลเซียแหละจ๊ะ”
“งั้นพี่ก็พูดภาษามลายูหรือภาษาที่ชาวมาเลเซียพูดได้ด้วยซิคะ”
“เปล่าจ๊ะ พี่พูดไม่ค่อยได้หรอกค่ะ พอฟังได้นิดหน่อย”
“พี่มีธุระต้องรีบไปรึเปล่าค้ะ”
“ก็อีกซัก 2-3 ชั่วโมงจ๊ะ พี่ต้องตามคณะวิจัยไปที่หลังคฤหาสน์”
“งั้นอยู่คุยกับหนูก่อนนะคะ”
“ได้ซิคะ”
“ดีจังเลยค่ะ หนูชื่อชาร์ล็อตต์นะคะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่คะ ปกติแล้วเมืองนี้มุสลิมมีไม่ค่อย ดีจังเลยที่ได้เจอพี่”
“เยอะแยะไปจ๊ะ”
“เยอะแค่ไหน หนูก็ไม่มีโอกาสได้เห็นหรือว่ารู้จักหรอกค่ะ”
“ทำไมคะ”
“ก็หนูออกจากบ้านไม่ได้หรอกค่ะ 7ปีแล้วที่หนูอยู่บนรถเข็น แม้แต่วันอีด(วันรายา)”
“คุณพ่อคุณแม่ไม่ให้ออกหรอคะ”
“คุณพ่อคุณแม่เสียไปตั้งแต่หนูยังจำความไม่ได้อีกค่ะ แต่ที่บ้าน เอ่อ หนูหมายถึงคุณป้าคุณอา คุณลุงค่ะ ไปต่างประเทศหมดนานๆทีถึงจะกลับมา”
“คุณย่าเองก็แก่มากแล้ว ถ้าหนูออกไปข้างนอก ก็ต้องรบกวนท่านและทำให้คุณย่าเหนื่อยหนูก็เลยไม่อยากกวนท่านค่ะ”
“แล้วหนูไม่ไปโรงเรียนหรอคะ”
“หนูเรียน โฮมสคูลค่ะ”
“อ้อ ค่ะ”
“พี่จะมาอีกไหมคะ”
“ไม่รู้ซิจ๊ะ คงจะไม่แล้วละค่ะ”
“จริงๆหรือคะ ทำไมละคะ?”
“เอ่อ...ก็ไม่มีธุระอะไรที่ต้องมานี่คะ” จริงๆพี่อยากบอกว่าไม่ชอบบ้านหลังนี้ต่างหากคะ ฉันได้แต่คิดในใจ
“แต่หนูอยากให้พี่มาอีก”
“อินชาอัลลอฮค่ะ” ฉันยิ้มบางๆให้เด็กน้อย มองหน้าเศร้าแล้วรู้สึกเหงาจับใจ หนูคงเหงามากเลยซินะ
บนคฤหาสน์
“ฟัตตาฮ์”
“ครับคุณอา เห็นว่าพาชาร์ล็อตต์ไปเดินเล่นนี่ครับทำไมชาร์ล็อตต์ไม่เข้ามาครับ”
“กำลังพูดคุยกับหนูคนที่หลงป่าเมื่อวานหนะ”
“ชาร์ล็อตต์เนี่ยนะครับจะคุยกับคนไม่รู้จัก”
“จ๊ะ อาเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็ดีเหมือนกัน เด็กคนนั้นน่ารักดีนะ อามองแล้วน่าจะเป็นคนเรียบร้อย แม้ดวงตาจะแสดงความดื้ออยู่บ้าง แต่เป้นผู้หญิงมาอยู่ไกลบ้นแบบนี้ คงจะลำบากอยู่นะที่ต้องอยู่คนเดียว”
“ครับ”ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าฟัตตาฮเอ่ยรับ นึกถึงเด็กผู้หญิงหลงป่าที่ตนไปเจอเมื่อวาน คงดื้อไม่น้อยซินะถึงได้หลงป่า ชายหนุมคิดพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
Wedad talk
หลังจากเช้าวันนั้นฉันกับแอลตามไปที่คณะและไม่ได้เดินลุยป่าเหมือนเมื่อวานถ่ายรูปทะเลสาปแทน เมื่อถึงช่วงเที่ยงพวกเราจึงพากันกลับไปยังมหาลัยและแยกย้านกันกลับบ้าน พักผ่อนช่วงปิดเทอมกันอย่างหนำใจ
ส่วนฉันก็เดินทางไปลอนดอนไปหาผู้เป็นน้า น้องชายแท้ๆของแม่
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*กิบลัต หมายถึง ทิศทางที่มุสลิมหันไปยามที่ทำการละหมาด ซึ่งเป็นทางที่ตั้งของกะอบะฮ หรือบัยตุลลอฮ (บ้านของอัลลอฮ) โดยกะอฺบะฮตั้งอยู่ที่นครมักกะห์ ประเทศซาอุดีอารเบีย
“โฮกกกก”
แต่แล้วขาทั้งสองข้างของฉันก็ต้องหยุดชะงัก ขนลุกชันขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงคำรามน่ากลัวจากด้านหลัง ‘อย่าหันไปนะวีด๊าด อย่าหันไป’
แต่เสียงสั่งการในสมองก็พ่ายแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็น ฉันค่อยๆหันหลังไปมองต้นเสียงกรรโชกน่ากลัวเมื่อครู่ ค่อยๆเพ่งสายตาไปมอง เมื่อสายตาทั้งสองข้างประจักษ์ต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโทรศัพท์ในมือก็หล่อนไปราวกับมือข้างนั้นไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงเลย
ดวงตาทั้งสองเบิกโพล่งราวกับต้องการเห็นสัตว์ตัวใหญ่ทะมึน ตรงหน้าให้ชัด ทั้งที่ตอนนี้ก็ชัดราวกับดูHD สัตว์สี่ขายืนตระหง่าน ดวงตาวาวโรจน์ ตัวสีดำทะมึน ค่อยๆกรายเข้ามา ตั้งสติตัวเองได้อีกครั้ง ฉันก็รีบเผ่นแน่บ ต้องการออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ขาทั้งสองวิ่งรวดเร็วอย่างมั่นคง วิ่งไปถูกต้นไปใบหญ้าเกี่ยวเสื้อผ้าจนขาดวิ่น หนามก็เกี่ยวแขนขาจนได้แผล
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งน่ากลัวที่อยู่เบื้องหลังขาทั้งสองก็ไม่มีท่าทีจะเหนื่อย แต่กลับวิ่ง ฉับๆ อย่างว่องไว ในใจคิดแค่ว่า อยากหลุดพ้นไปจากสถานที่นี้ วิ่งไปน้ำตาก็ไหลไม่หยุดราวสายน้ำ มาม๊า ป้ะช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย หนูกลัว มาม๊า มาม๊าอยู่ไหน ป้ะอยู่ไหน มาช่วยหนูซิค่ะ มาม๊า!!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“วีด๊าดๆๆ!!” แต่แล้วภาพทุกอย่างที่น่ากลัวเมื่อครู่กลับหายไปเมื่อได้ยินเสียงเรียก
ตาทั้งสองข้างที่ชุ่มน้ำค่อยๆเปิดขึ้น ฉันพยายามที่จะลุก แต่รู้สึกปวดหัวและหนักเหมือนในหัวมีก้อนหินขนาดใหญ่ฝังอยู่ ภาพใหม่ค่อยๆชัดขึ้นมาเพดานขาวสะอาด ห้องขนาดกว้างที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงมากมาย ฉันมองไปรอบๆก่อนที่จะเห็นคนๆหนึ่งตรงหน้าที่ตอนนี้พยายามมองดูว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง
“แอล” ฉันพูดขึ้นมา เมื่อใบหน้านั้นชัดขึ้นมา
“วีด๊าด เป็นไงบ้าง ไหวไหม”
“อื้ม รู้สึกปวดหัวตุบๆ อะ ที่นี่ที่ไหน” ฉันถามเพื่อนราวกับคำถามนางสำออยในละครไทย เมื่อดวงตาไม่คุ้นกับสถานที่เลย
“คฤหาสน์วิลสันไง แกมาที่นี่ แกอย่าบอกนะว่าแกจำอะไรไม่ได้ ไหนแกบอกซิว่าฉันเป็นใคร” แอลถามราวกับเดาใจฉันได้ว่ากำลังุนงงกับภาพตรงหน้า
“จะบ้ารึไง ฉันไม่ได้สมองเสื่อมนะ”
“ไว้ใจไม่ได้หรอก”
“ว่าแต่ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ละ”
“แกหรอ?”
“อืม?” ฉันพยักหน้า
“ก็แกนะซิไหนว่าจะถ่ายรูปแป๊บเดียว ฉันเดินไปจนจะถึงที่ทะเลสาบอยู่แล้วหันหลังไปก็ไม่เห็นแกเดินตามหลังก็เลยหลงเดินย้อนทางเก่า พอไปไปถึงแกก็ไม่อยู่แล้ว ใช่ อืมใช่ ฉันคิดว่าฉันไปถึงตรงที่ที่เรายืนด้วยกันนะ” แอลทำท่าครุ่นคิด
“แล้วยังไงต่อ”ฉันถาม ทั้งที่ความจริง ฉันต่างหากควรจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด
“ยังไงต่อ ฉันก็ตกใจอะดิ ร้องเรียกแก แต่แกก็ไม่ยอมตอบ ฉันกลัวมากๆเลยนะ คิดอยู่ว่าฉันไม่น่าจะปล่อยแกให้ถ่ายรูปคนเดียวเลย แต่จะให้ฉันไปถามแกคนเดียวก็ไม่กล้าอีก ก็เลยไปบอกคนในคณะ โชคดีที่ตอนนั้นทุกคนทำงานกันเสร็จแล้วกำลังเก็บข้าวของ ฉันจึงไปบอก ทางคณะก็ออกมาช่วยในบริเวณที่เราถ่ายรูปด้วยกันหาไปก็ไม่เจอ ก็เลยขอความช่วยเหลือคนงานของคฤหาสน์วิลสัน เค้าก็ช่วยตามหา จนมีคนไปพบเข้า พวกเราเลยพาแกออกมา แล้วเจ้าของคฤหาสน์ ฉันหมายถึงคุณผู้หญิงของคฤหาสน์หนะ เค้าบอกว่าให้พาแกมาพักที่นี่” แอลตอบวะยืดยาว
“แล้วที่นี่คือส่วนไหนของคฤหาสน์ละ?”ฉันถาม
“ชั้นล่างสุด” หญิงสาวกอดอกมองฉัน
“ห้องรับแขกหรอ” ฉันพึมพำ มองไปรอบๆไม่ยักจะเหมือนกับห้องรับแขกเลยแหะ
“เปล่าไม่ใช่” แอลบอก เมื่อกี้ฉันแค่พึมพำนะยะ ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก
“แล้ว?”
“ห้องของคุณชาร์ล็อตต์หนะ” เธอคลายมือที่กำลังกอดอกพร้อมกับคำถามฉัน
“คุณชาร์ล็อตต์?” ฉันยังสงสัยไม่หาย
“คุณหนูของคฤหาสน์หลังนี้ ห้องเค้าอยู่ชั้นล่าง แต่ฉันก็แปลกใจนะทำไมเค้าถึงให้แกมาพักที่ห้องเค้า” แอลพูดยาวราวกับจะให้หยุดถาม
“แล้วคนอื่นๆละ” แต่ฉันก็ยังไม่หยุดที่จะถาม ก็คนมันสงสัยนี่
“ไปพักกันหมดแล้ว ฉันนึกว่าเค้าจะเตรียมที่นอนที่คนงานซะอีก แต่ได้ขึ้นมานอนที่นี่เลย ก็ดี จะได้เดินดูศิลปะการตกแต่งในห้องด้วย แกพักกับฉันนะ พอแกดีขึ้นเดี่ยวพาไป ตอนนี้กินอะไรอร่อยๆก่อนจะได้มีแรง” เมื่อพูดถึงของกินหน้าแอลก็ยิ้มแฉ่งขึ้นมา หมั่นไส้นัก
“กี่โมงแล้ว”
“จะเข้าหกโมงแล้ว”
“จริงซิ เดี่ยวจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ยังไม่ละหมาดเลย เป้ฉันอยู่ไหน”
“ฉันพาขึ้นไปบนห้อง ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แกแล้ว ก็มอมแมมขนาดจะให้ทำยังไงละ” ฉันก้มลงดูเสื้อผ้าก็เห็นเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่
“ฉันไม่โกรธแกหรอก งั้นฉันไปละหมาดนะ ว่าแต่ทิศกิบลัตทางไหนอะ”
“ฉันไม่รู้ ถามใครละทีนี้”
“หันไปทางนั้นค่ะ ทางที่มีน่าต่าง3บานเปิดอยู่เรียงกันนะคะ”ฉันกับแอลหันไปทางเสียงที่ดังขึ้นหน้าประตู ก็ปรากฏเห็นเด็กผู้หญิงนั่นรถเข็นที่เห็นเมื่อเช้า กำลังชี้มาไปยังหน้าต่างที่กำลังเปิดอยู่
“คุณคือ?”
“ชาร์ล็อตต์ค่ะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยค่ะ ไปละหมาดก่อนเถอะค่ะ ห้องน้ำคือประตูบานนั้นค่ะ” เด็กหญิงพูดเมื่อเห็นฉันกำลังอ้าปากจะตั้งคำถาม แต่ก็ต้องเงียบและเดินไปยังห้องน้ำตามที่เธอบอก เสร็จสิ้นจากการละหมาดฉันก็นักอยู่เงียบๆหากความฝันเมื่อครู่เป็นจริง ตอนนี้ฉันจะเป็นยังไง ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้มันเป็นเพียงความฝัน ฉันหันไปมองรอบๆห้องอีกครั้งก็เห็น
เจ้าของห้องนั่งอยู่บนรถเข็นกำลังพูดคุยกับแอลฉันจึงลุกขึ้นเพื่อสนทนาด้วย
“ละหมาดเสร็จแล้วหรือคะ” ชาร์ลอตต์ถาม
“ค่ะ เอ่อ ว่าแต่ ทำไมถึงรู้จักกิบลัตด้วยละคะ รู้ด้วยว่าอยู่ทางไหน”
“ก็ละหมาดทุกวันนี่คะ”
“ละหมาด? ทุกวัน? หมายความว่า นี่......”
“ดิฉันเป็นมุสลิมค่ะ ทุกคนในบ้านก็เป็นมุสลิมคะ”
“อ้อ ฉันไม่ยักจะรู้ค่ะ”
“ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณแอลก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันคะ” ฉันหันไปมองแอลที่ตอนนี้หันมาพยักหน้าให้ฉัน
“ว่าแต่ว่าละหมาดแล้วดีขึ้นมาไหมคะ ตอนนี้ รู้สึกยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วคะ ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ”
“ยินดีคะ” เด็กหญิงโปรยยิ้มบางๆก่อนจะให้พี่เลี้ยงพาออกไป ฉันกับแอลจึงขึ้นไปที่ห้องพัก วันนี้คณะวิจัยมาทำงานวิจัยและต้องอยู่ค้างคือที่คฤหาสน์แห่งนี้ฉันกับแอลก็เลยต้องพักด้วย
ฉันขึ้นมาชั้นสอง ชั้นที่เจ้าของคฤหาสน์จัดที่นอนให้ ไม่ยักจะรู้ว่าเป็นบ้านของมุสลิม รู้สึกดีขึ้นมาอย่างน้อยก็ไม่ต้องกินขนมปังแห้งๆที่เตรียมมา เพราะอาหารที่นี่ก็คงเป็นมุสลิมที่ทำ(ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ)
“วีด่าด ฉันขอโทษนะที่ไม่ยอมรอแกถ่ายรูปให้เสร็จก่อน กลับทิ้งแกให้อยู่ในป่า” แอลพูดเมื่อถึงห้องหันหน้ามามองฉันราวสำนึกผิด(จริงๆนางพูดตั้งแต่ออกจากห้องคุณชาร์ล็อตต์แล้ว)
“แกขอโทษฉันเกือบร้อยครั้งแล้วนะ แกขอโทษฉันทำไม แกไม่ผิดนะ ฉันเป็นคนบอกให้แกไปเองแหละ”
“แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี นี่ถ้าแกเป็นอะไรไปฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเลยละ แล้วอีกอย่างก็ไม่รู้จะบอกอธิบายน้าแกให้ฟังยังไงด้วย”
“แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เป็นเพราะแกออกตามหาฉัน เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว ไม่งั้นก็จะโกรธจริงๆด้วย” ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วทำงอนหน่อยๆก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นแอลพยักหน้า
“ก็ได้” นางยิ้มกว้าง
“เอ้อ จะว่าไปแล้วคนในคฤหาสน์นี้ใจดีจังนะ อาหารอร่อยที่นอนก็ดี”
“นั่นซิ ไหนแกว่าเค้าไม่ค่อยสุงสิงกับใครไง” ฉันถาม แอลก็ไปแต่เบ้ปากยกไหลทั้งสอง ราวกับบอกว่า ก็ไม่รู้ซินะ
“อ้อ เมื่อวานนะ คุณผู้ชายของคฤหาสน์หรอกนะ ที่ไปเจอแกนอนกลางป่า ถ้าเจอเค้า แกต้องขอบคุณเค้านะ”
“คุณผู้ชาย?”
“ใช่ หล่อโฮกกกกเลย”
“แกอย่าบอกนะว่า...”ฉันพูดแค่นั้นก็จะกอดตัวเองเพื่อสื่อกับเพื่อนว่าหมายถึงอะไร
“No no no no ฉันเป็นคนพยุงแกออกมาเอง ไม่มีใครแตะเนื้อต้องตัวแกทั้งนั้น แต่ว่าแกหลงในป่าลึกนะ เอ่อ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนพยุงแกเข้าคฤหาสน์ คนที่อุ้มแกออกจากป่าก็คือคุณผู้ชาย” พูดจบยัยแอลก็ก้มหน้างุด ส่วนฉันทำได้เพียงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
"ก็มันเป็นอุบัติเหตุนี่ ฉันรู้ว่าการแตะเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ฉัน...." แอลพยายามพูดไม่รู้จะให้ฉันสบายใจหรือว่าเพื่ออะไร แต่เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนฉันก็คิดได้เองว่า ถ้าไม่ดื้อเข้าป่าคนเดียวก็คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น
"ช่างมันเถอะ ไม่มีใครตั้งใจให้มันเกิดขึ้นหรอก" เมื่อได้ยินฉันพูดอย่างนั้นแอลก็มองหน้าฉันอีกครั้งราวกับจะถามว่า โอเคอยู่ไหม แต่เมื่อฉันส่งยิ้มให้เพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่เป็นไร หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
อากาศยามเช้าที่คฤหาสน์แห่งหนาวมากเมื่อเทียบกับในตัวเมือง หมอกหนาในตอนเช้าดูหม่นหมอง หลังละหมาดเสร็จฉันก็ลงมาเดินเล่นด้านล่างสูดอากาศยามเช้า อยากรู้ว่าจะหนาวแค่ไหน (พอลงมาแล้วก็คิดได้ว่าไม่น่าลงมาเลย หนาวเข้ากระดูกขนาดนี้) คิดแล้วฉันก็ห่อตัวเองให้กระชับกับเสื้อกันหนาวตัวหนาอีกครั้ง มองไปรอบๆเป็นพื้นหญ้าสีเขียวเข้มพุ่มไม้ขนาดเล็กใหญ่วางเรียงราย ฉันมองไปรอบๆก่อนจะหยุดดวงตาไปที่ผู้หญิงอายุราว55-60ปีคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเดินมาหาฉัน
“หนู คนที่หลงป่าเมื่อวานรึเปล่าจ๊ะ”
“ค่ะ”
“วันนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง นอนที่นี่สบายดีไหม”
“สบายดีคะ ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ”
“จ๊ะ หนูไม่ใช่คนอังกฤษนี่”
“หนูเป็นคนไทยค่ะ มาเรียนที่นี่”
“อ้อ จ๊ะ มีคนอยากคุยกับหนูด้วยนะ หนูว่างไหม”
“ว่างคะ”ฉันยิ้มรับก่อนจะเดินตามสุภาพสตรีไป ที่ฉันเพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน คุณผู้หญิงของบ้านอายุปูนนี้ ทำไมยัยแอลถึงบอกว่าคุณผู้ชายหล่อละ หรือว่าจะเปลี่ยนรสนิยมชอบคนอายุมากเข้าแล้ว ฉันคิดขำๆ
ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าเด็กผู้หญิงที่ชื่อชาร์ล็อตต์อีกครั้ง เธอส่งยิ้มบางๆให้
“พี่ชื่ออะไรค้ะ หนูเรียกพี่ได้ไหม”เธอถาม ตอนนี้เหลือแค่ฉัน เธอและอีกคน น่าจะเป็นพี่เลี้ยงของเธอ
“ได้ซิคะ พี่ชื่อวีด๊าดจ๊ะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“วีด๊าด? แปลว่าอะไรค้ะ
“แปลว่าความรักจ๊ะ”
“ภาษาอะไรคะ”
“เป็นภาษาอาหรับ”
“พี่เป็นคนมาเลเซียหรือว่าอินโดคะ หน้าตาพี่เหมือนชาวเอเชีย แต่ก็คมเข้มกว่าคนมาเลเซีย” เด็กหญิงพูดขณะมองใบหน้าฉัน
“เปล่าจ๊ะ พี่เป็นคนไทย”
“bankkok?”
“เปล่าจ๊ะ บ้านพี่อยู่จังหวัดทางภาคใต้ของประเทศไทยจ๊ะ นักท่องเที่ยวไม่ค่อยรู้จักหรอก อยู้ใกล้กับประเทศมาเลเซียแหละจ๊ะ”
“งั้นพี่ก็พูดภาษามลายูหรือภาษาที่ชาวมาเลเซียพูดได้ด้วยซิคะ”
“เปล่าจ๊ะ พี่พูดไม่ค่อยได้หรอกค่ะ พอฟังได้นิดหน่อย”
“พี่มีธุระต้องรีบไปรึเปล่าค้ะ”
“ก็อีกซัก 2-3 ชั่วโมงจ๊ะ พี่ต้องตามคณะวิจัยไปที่หลังคฤหาสน์”
“งั้นอยู่คุยกับหนูก่อนนะคะ”
“ได้ซิคะ”
“ดีจังเลยค่ะ หนูชื่อชาร์ล็อตต์นะคะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่คะ ปกติแล้วเมืองนี้มุสลิมมีไม่ค่อย ดีจังเลยที่ได้เจอพี่”
“เยอะแยะไปจ๊ะ”
“เยอะแค่ไหน หนูก็ไม่มีโอกาสได้เห็นหรือว่ารู้จักหรอกค่ะ”
“ทำไมคะ”
“ก็หนูออกจากบ้านไม่ได้หรอกค่ะ 7ปีแล้วที่หนูอยู่บนรถเข็น แม้แต่วันอีด(วันรายา)”
“คุณพ่อคุณแม่ไม่ให้ออกหรอคะ”
“คุณพ่อคุณแม่เสียไปตั้งแต่หนูยังจำความไม่ได้อีกค่ะ แต่ที่บ้าน เอ่อ หนูหมายถึงคุณป้าคุณอา คุณลุงค่ะ ไปต่างประเทศหมดนานๆทีถึงจะกลับมา”
“คุณย่าเองก็แก่มากแล้ว ถ้าหนูออกไปข้างนอก ก็ต้องรบกวนท่านและทำให้คุณย่าเหนื่อยหนูก็เลยไม่อยากกวนท่านค่ะ”
“แล้วหนูไม่ไปโรงเรียนหรอคะ”
“หนูเรียน โฮมสคูลค่ะ”
“อ้อ ค่ะ”
“พี่จะมาอีกไหมคะ”
“ไม่รู้ซิจ๊ะ คงจะไม่แล้วละค่ะ”
“จริงๆหรือคะ ทำไมละคะ?”
“เอ่อ...ก็ไม่มีธุระอะไรที่ต้องมานี่คะ” จริงๆพี่อยากบอกว่าไม่ชอบบ้านหลังนี้ต่างหากคะ ฉันได้แต่คิดในใจ
“แต่หนูอยากให้พี่มาอีก”
“อินชาอัลลอฮค่ะ” ฉันยิ้มบางๆให้เด็กน้อย มองหน้าเศร้าแล้วรู้สึกเหงาจับใจ หนูคงเหงามากเลยซินะ
บนคฤหาสน์
“ฟัตตาฮ์”
“ครับคุณอา เห็นว่าพาชาร์ล็อตต์ไปเดินเล่นนี่ครับทำไมชาร์ล็อตต์ไม่เข้ามาครับ”
“กำลังพูดคุยกับหนูคนที่หลงป่าเมื่อวานหนะ”
“ชาร์ล็อตต์เนี่ยนะครับจะคุยกับคนไม่รู้จัก”
“จ๊ะ อาเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็ดีเหมือนกัน เด็กคนนั้นน่ารักดีนะ อามองแล้วน่าจะเป็นคนเรียบร้อย แม้ดวงตาจะแสดงความดื้ออยู่บ้าง แต่เป้นผู้หญิงมาอยู่ไกลบ้นแบบนี้ คงจะลำบากอยู่นะที่ต้องอยู่คนเดียว”
“ครับ”ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าฟัตตาฮเอ่ยรับ นึกถึงเด็กผู้หญิงหลงป่าที่ตนไปเจอเมื่อวาน คงดื้อไม่น้อยซินะถึงได้หลงป่า ชายหนุมคิดพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
Wedad talk
หลังจากเช้าวันนั้นฉันกับแอลตามไปที่คณะและไม่ได้เดินลุยป่าเหมือนเมื่อวานถ่ายรูปทะเลสาปแทน เมื่อถึงช่วงเที่ยงพวกเราจึงพากันกลับไปยังมหาลัยและแยกย้านกันกลับบ้าน พักผ่อนช่วงปิดเทอมกันอย่างหนำใจ
ส่วนฉันก็เดินทางไปลอนดอนไปหาผู้เป็นน้า น้องชายแท้ๆของแม่
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*กิบลัต หมายถึง ทิศทางที่มุสลิมหันไปยามที่ทำการละหมาด ซึ่งเป็นทางที่ตั้งของกะอบะฮ หรือบัยตุลลอฮ (บ้านของอัลลอฮ) โดยกะอฺบะฮตั้งอยู่ที่นครมักกะห์ ประเทศซาอุดีอารเบีย
kongjusarang เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ม.ค. 2559, 20:35:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ม.ค. 2559, 20:35:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 899
| << คฤหาสน์รัก 2 |
ร้อยวจี 25 ม.ค. 2559, 00:12:08 น.
เรื่องลึกลับหรือเปล่าเอ่ย น่าติดตามค่ะ
เรื่องลึกลับหรือเปล่าเอ่ย น่าติดตามค่ะ