ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: พบกันอีกครั้งในวันที่สาย
ตอนที่ 3
…13 ปีต่อมา
‘ทางเดียวที่ลูกสาวคุณจะหายจากโรคนี้ คือ ลูกสาวคุณต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้เร็วที่สุด...’
ประโยคแรกของเช้าแห่งฤดูฝนที่ใครได้ยินก็คงยิ้มไม่ออก ยิ่งเป็นฉันคนที่คุณหมอกล่าวถึงฉันจะไม่หายถ้าไม่ได้หัวใจดวงใหม่ คุณหมอพูดกับแม่ที่หน้าห้องนอนของฉัน ก่อนที่หมอเข้ามาตรวจอาการของฉันเหมือนเช่นทุกอาทิตย์ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาหมอมักพูดปลอบใจฉันเสมอว่าอาการของฉันดีขึ้น แต่ฉันรู้สึกได้ว่าไม่ใช่อย่างนั้น ด้วยอาการของฉันที่ดูจะแย่ลงทุกวัน ฉันเหนื่อยง่ายกว่าทุกครั้งในช่วงที่ผ่านมา และมักจะเจ็บหน่วงที่หน้าอกข้างซ้ายบ่อยขึ้น จากแต่ก่อนจะเจ็บวันละครั้ง หรือสองสามวันครั้ง แต่ตอนนี้ฉันเจ็บวันละ สามถึงสี่ครั้งได้และเจ็บมากขึ้นด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมา การรักษาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม คือ ตรวจ ตรวจ แล้วก็ตรวจ แล้วคุณหมอก็ให้ยามาทานก็เท่านั้น ฉันกินยาวันหนึ่งเกือบยี่สิบเม็ด แล้วฉันจะต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน สองเดือน สองปี หรือตลอดไป
หลายปีที่ผ่านมาฉันได้รับการบริจาคหัวใจมาหลายครั้ง แต่ด้วยว่าไม่สามารถเข้ากันได้ฉันก็เลยยังไม่สามารถที่จะเปลี่ยนหัวใจได้ ฉันต้องรอต่อไปใช่มั้ย รอไปเรื่อยๆ รอจนกว่า...จนกว่าหัวใจดวงนี้จะเหนื่อยล้า และร่วมเดินทางไปกับฉันไม่ไหวแล้ว
“คุณฝันคะได้เวลาทานยาแล้วค่ะ”
“ไม่กินได้มั้ยคะ...ฝันเหนื่อยเหลือเกินค่ะ”
“เหนื่อยไม่ได้นะคะ คุณฝันต้องสู้กับมันนะคะ ยี่สิบกว่าปีที่คุณฝันสู้กับมันมา คุณฝันจะยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้ไม่ได้นะคะ”
“แต่ฝันเหนื่อย ฝันสงสารแม่ แม่ต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อหาเงินมารักษาฝัน ทั้งๆที่ตอนนี้น่าจะเป็นฝันมากกว่าที่ต้องหาเงินมาให้แม่”
“คุณฝันก็เอารูปออกขายสิคะ รูปคุณฝันมีออกเยอะแยะ”
“แล้วใครเขาจะมาซื้อรูปของฝันล่ะ”
“ต้องมีสิคะรูปที่คุณฝันวาดสวยๆทั้งนั้น เชื่อพี่สิคะ”
“.....”
“พี่มีเพื่อนที่เปิดร้านขายพวกภาพเขียน ภาพถ่าย ของที่ระลึก พี่จะลองถามเพื่อนให้นะคะ แต่รับรองค่ะว่าถ้าเพื่อนพี่เห็นรูปของคุณฝัน เขาต้องชอบแน่ๆ ขนาดพี่ยังชอบเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะพี่เอื้อง”
หลังจากนั้นพี่เอื้องก็มาบอกข่าวดีกับฉันว่าเพื่อนพี่เอื้องชอบรูปของฉันมาก และให้เอารูปไปฝากขายที่ร้ายของเขาได้ โดยพี่เอื้องรับหน้าที่เป็นคนเอารูปไปให้เพื่อนที่ร้านและบางวันก็ไปช่วยขายที่ร้านด้วยตัวเอง หลังจากวันนั้นฉันก็เริ่มมีงานวาดรูปมากขึ้น แต่แปลกที่ฉันกับไม่รู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องวาดรูปตามออเดอร์มากขึ้น แต่ฉันกับมีความสุขกับการได้อยู่กับจานสี และพู่กันพวกนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฉันรักและมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับมัน....
วันนี้ฉันอ้อนให้พี่เอื้องพาฉันออกมาที่ร้านขายรูปด้วย เพราะอยากเห็นว่าลูกค้าที่ชื่นชอบผลงานของฉันหน้าตาเป็นยังไงบ้าง และเขาทำหน้าตาท่าทางอย่างไร เมื่อได้เห็นงานวาดรูปของฉัน แต่กว่าที่จะขอร้องแกมบังคับให้พาฉันออกมาด้วยได้เอาแทบเหนื่อย เพราะพี่เอื้องมีข้ออ้างมากเหลือเกิน ไหนจะข้ออ้างเรื่องแม่ ว่าถ้าแม่รู้เรื่องแม่ต้องเอาพี่เอื้องตายแน่ แต่ถ้าเราไม่บอกซะอย่างแม่ก็ไม่รู้ ไหนจะข้ออ้างว่าคุณหมอห้ามหนักหนาว่าอย่าให้ฉันออกไปข้างนอกถ้าไม่จำเป็น เพราะมลพิษที่มากมายในกรุงเทพเป็นอันตรายและส่งผลต่ออาการป่วยของฉัน อาจทำให้อาการแย่ลง แต่ด้วยความสามารถในการออดอ้อนของฉันพี่เอื้องก็ยอมใจอ่อนและพาฉันออกมาที่ร้านขายรูปจนได้
นี่ฉันไม่ได้ออกมาข้างนอกนานขนาดนั้นเลยหรือนี่ หลายอย่างดูเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก ทั้งรถราที่มากขึ้น ไหนบอกว่าประเทศไทยกำลังมีปัญหาเรื่องเศรษฐกิจไง แล้วไหนจะตึกสูงที่ถูกสร้างขึ้นยิ่งกว่าดอกเห็ด นี่บ้านเรามันพัฒนาได้ไกลขนาดนี้แล้วหรือนี่ ฉันตื่นตาตื่นใจมากกับการได้ออกมาข้างนอกในรอบหลายปี หลังจากที่หมอบอกว่าให้ฉันกลับมาอยู่บ้านได้ แล้วหมอจะเป็นคนออกมาตรวจฉันที่บ้านเอง ฉันก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย มีแต่นั่ง นอน แล้วก็เดินอยู่แต่ในบริเวณบ้านเท่านั้น
“ถึงแล้วค่ะ นี่แหละค่ะร้านที่เราเอารูปมาฝากเขาขายให้”
ร้านนี้เป็นร้านที่ดูสวยมาก นี่แค่ข้างนอกนยังสวยขนาดนี้ แล้วข้างในจะสวยขนาดไหน ภายนอกร้านดูร่มรื่นด้วยต้นไม้นานาพรรณ และถูกจัดได้อย่างลงตัว ตัวร้านด้านหน้าเป็นกระจกทั้งหมดทำให้มองเข้าไปเห็นข้างในร้านได้อย่างชัดเจน ป้ายร้านก็ดูเก๋ และเข้ากันเป็นอย่างดีกับบรรยากาศโดยรอบของร้าน คาเฟ่ ราเต้ คือชื่อของร้าน พอเดินเข้ามาในร้าน ร้านนี้ไม่ได้ขายแต่รูป แล้วก็ของที่ระลึกเท่านั้น แต่เขายังมีเครื่องดื่มประเภทกาแฟ ชา นม แล้วก็น้ำประเภทต่างๆ รวมทั้งเบเกอรี่ ซึ่งดูน่าทานไปเสียทุกอย่างพี่เอื้องเดินนำไปนั่งที่โซฟาสีขาวนวลด้านในสุดของร้านแต่ติดกับหน้าต่างที่มองออกไปจะเห็นสวนที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามบริเวณด้านข้างของร้าน
“รอแปบหนึ่งนะคะเดี๋ยวพี่ไปตามเจ้าของร้านซักครู่นะ”
“ค่ะ”
ภายในร้านถูกแบ่งส่วนไว้อย่างชัดเจน ในส่วนที่เป็นคาเฟ่ แล้วก็ส่วนที่สำหรับขายของที่ระลึก รูปวาดของฉันถูกจัดวางได้อย่างลงตัว และดูกลมกลืนไปกับร้าน หลายรูปมีป้ายคำว่า จองแล้ว ติดไว้ที่ด้านหน้าของรูป นี่รูปของฉันเป็นที่น่าสนใจขนาดนั้นเลยหรือนี่ ช่างน่าปลื้มใจจริงๆเพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรง จนฉันต้องเอามือขึ้นมากุมไว้ที่อกซ้ายเพราะมันเต้นแรงซะจนฉันรู้สึกเจ็บแปลบ
“คุณฝันคะ นี่พี่เชนค่ะเป็นเจ้าของร้าน”
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่เชน”
พี่เชนคนนี้อายุน่าจะมากกว่าพี่เอื้องสักสาม สี่ ปีเห็นจะได้แต่พี่แกก็ยังดูดีมีสไตส์ไม่แพ้หนุ่มรุ่นเลยล่ะ
“พี่อยากเจอคุณฝันตั้งนานแล้วล่ะครับ แต่เอื้องเขาเล่าเรื่องสุขภาพของคุณฝันให้ฟังพี่ก็เลยไม่ได้รบเร้าให้เอื้องเขาพาคุณฝันมา”
“ที่จริงฝันอยากมาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ แต่พี่เอื้องไม่ยอม”
“แล้วทำไมครั้งนี้ได้มาล่ะครับ”
“คุณแม่ไม่อยู่ค่ะ แล้วฝันก็ขู่ว่าจะไม่ยอมกินยาถ้าไม่ให้ฝันมา”
“คุณฝันนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะครับนี่ อ้อ คุณฝันคงอยากรู้เรื่องงานของคุณฝันที่เอามาฝากขาย ลูกค้าชอบมากๆเลยนะครับ หลายคนถึงขนาดซื้อไปตั้งหลายรูป บางคนก็บอกว่าอยากเจอคนวาด แต่พี่ก็ไม่รู้จะตอบเขายังไง”
“ฝันก็อยากเจอลูกค้าของฝันเหมือนกันค่ะ ฝันถึงอยากมาที่นี่ วันนี้ฝันก็เอารูปมาใหม่สอง สาม รูปฝากด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ลูกค้าเค้าติดใจรูปของคุณทั้งนั้น”
จากนั้นเราก็พูดกันเรื่องรูปไปพักใหญ่ และก็มีลูกค้าแวะเวียนเข้าออกเป็นระยะ ทั้งที่เข้ามาใช้บริการในส่วนของคาเฟ่ และที่มาซื้อของ วันนี้ฉันได้เจอลูกค้าของฉันสมใจ มีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย ทั้งหนุ่ม ทั้งมีอายุ ทุกคนต่างยิ้มเมื่อได้ถือรูปของฉันในมือ และเดินออกจากร้านไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แค่นี้แหละที่ฉันต้องการ คือการที่ฉันได้ทำอะไรดีๆ เพื่อใครบ้าง อย่างน้อยงานของฉันก็ทำให้คนยิ้มได้ และมีความสุข เท่านี้ก็ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไปแล้วล่ะ....
…13 ปีต่อมา
‘ทางเดียวที่ลูกสาวคุณจะหายจากโรคนี้ คือ ลูกสาวคุณต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้เร็วที่สุด...’
ประโยคแรกของเช้าแห่งฤดูฝนที่ใครได้ยินก็คงยิ้มไม่ออก ยิ่งเป็นฉันคนที่คุณหมอกล่าวถึงฉันจะไม่หายถ้าไม่ได้หัวใจดวงใหม่ คุณหมอพูดกับแม่ที่หน้าห้องนอนของฉัน ก่อนที่หมอเข้ามาตรวจอาการของฉันเหมือนเช่นทุกอาทิตย์ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาหมอมักพูดปลอบใจฉันเสมอว่าอาการของฉันดีขึ้น แต่ฉันรู้สึกได้ว่าไม่ใช่อย่างนั้น ด้วยอาการของฉันที่ดูจะแย่ลงทุกวัน ฉันเหนื่อยง่ายกว่าทุกครั้งในช่วงที่ผ่านมา และมักจะเจ็บหน่วงที่หน้าอกข้างซ้ายบ่อยขึ้น จากแต่ก่อนจะเจ็บวันละครั้ง หรือสองสามวันครั้ง แต่ตอนนี้ฉันเจ็บวันละ สามถึงสี่ครั้งได้และเจ็บมากขึ้นด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมา การรักษาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม คือ ตรวจ ตรวจ แล้วก็ตรวจ แล้วคุณหมอก็ให้ยามาทานก็เท่านั้น ฉันกินยาวันหนึ่งเกือบยี่สิบเม็ด แล้วฉันจะต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน สองเดือน สองปี หรือตลอดไป
หลายปีที่ผ่านมาฉันได้รับการบริจาคหัวใจมาหลายครั้ง แต่ด้วยว่าไม่สามารถเข้ากันได้ฉันก็เลยยังไม่สามารถที่จะเปลี่ยนหัวใจได้ ฉันต้องรอต่อไปใช่มั้ย รอไปเรื่อยๆ รอจนกว่า...จนกว่าหัวใจดวงนี้จะเหนื่อยล้า และร่วมเดินทางไปกับฉันไม่ไหวแล้ว
“คุณฝันคะได้เวลาทานยาแล้วค่ะ”
“ไม่กินได้มั้ยคะ...ฝันเหนื่อยเหลือเกินค่ะ”
“เหนื่อยไม่ได้นะคะ คุณฝันต้องสู้กับมันนะคะ ยี่สิบกว่าปีที่คุณฝันสู้กับมันมา คุณฝันจะยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้ไม่ได้นะคะ”
“แต่ฝันเหนื่อย ฝันสงสารแม่ แม่ต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อหาเงินมารักษาฝัน ทั้งๆที่ตอนนี้น่าจะเป็นฝันมากกว่าที่ต้องหาเงินมาให้แม่”
“คุณฝันก็เอารูปออกขายสิคะ รูปคุณฝันมีออกเยอะแยะ”
“แล้วใครเขาจะมาซื้อรูปของฝันล่ะ”
“ต้องมีสิคะรูปที่คุณฝันวาดสวยๆทั้งนั้น เชื่อพี่สิคะ”
“.....”
“พี่มีเพื่อนที่เปิดร้านขายพวกภาพเขียน ภาพถ่าย ของที่ระลึก พี่จะลองถามเพื่อนให้นะคะ แต่รับรองค่ะว่าถ้าเพื่อนพี่เห็นรูปของคุณฝัน เขาต้องชอบแน่ๆ ขนาดพี่ยังชอบเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะพี่เอื้อง”
หลังจากนั้นพี่เอื้องก็มาบอกข่าวดีกับฉันว่าเพื่อนพี่เอื้องชอบรูปของฉันมาก และให้เอารูปไปฝากขายที่ร้ายของเขาได้ โดยพี่เอื้องรับหน้าที่เป็นคนเอารูปไปให้เพื่อนที่ร้านและบางวันก็ไปช่วยขายที่ร้านด้วยตัวเอง หลังจากวันนั้นฉันก็เริ่มมีงานวาดรูปมากขึ้น แต่แปลกที่ฉันกับไม่รู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องวาดรูปตามออเดอร์มากขึ้น แต่ฉันกับมีความสุขกับการได้อยู่กับจานสี และพู่กันพวกนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฉันรักและมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับมัน....
วันนี้ฉันอ้อนให้พี่เอื้องพาฉันออกมาที่ร้านขายรูปด้วย เพราะอยากเห็นว่าลูกค้าที่ชื่นชอบผลงานของฉันหน้าตาเป็นยังไงบ้าง และเขาทำหน้าตาท่าทางอย่างไร เมื่อได้เห็นงานวาดรูปของฉัน แต่กว่าที่จะขอร้องแกมบังคับให้พาฉันออกมาด้วยได้เอาแทบเหนื่อย เพราะพี่เอื้องมีข้ออ้างมากเหลือเกิน ไหนจะข้ออ้างเรื่องแม่ ว่าถ้าแม่รู้เรื่องแม่ต้องเอาพี่เอื้องตายแน่ แต่ถ้าเราไม่บอกซะอย่างแม่ก็ไม่รู้ ไหนจะข้ออ้างว่าคุณหมอห้ามหนักหนาว่าอย่าให้ฉันออกไปข้างนอกถ้าไม่จำเป็น เพราะมลพิษที่มากมายในกรุงเทพเป็นอันตรายและส่งผลต่ออาการป่วยของฉัน อาจทำให้อาการแย่ลง แต่ด้วยความสามารถในการออดอ้อนของฉันพี่เอื้องก็ยอมใจอ่อนและพาฉันออกมาที่ร้านขายรูปจนได้
นี่ฉันไม่ได้ออกมาข้างนอกนานขนาดนั้นเลยหรือนี่ หลายอย่างดูเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก ทั้งรถราที่มากขึ้น ไหนบอกว่าประเทศไทยกำลังมีปัญหาเรื่องเศรษฐกิจไง แล้วไหนจะตึกสูงที่ถูกสร้างขึ้นยิ่งกว่าดอกเห็ด นี่บ้านเรามันพัฒนาได้ไกลขนาดนี้แล้วหรือนี่ ฉันตื่นตาตื่นใจมากกับการได้ออกมาข้างนอกในรอบหลายปี หลังจากที่หมอบอกว่าให้ฉันกลับมาอยู่บ้านได้ แล้วหมอจะเป็นคนออกมาตรวจฉันที่บ้านเอง ฉันก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย มีแต่นั่ง นอน แล้วก็เดินอยู่แต่ในบริเวณบ้านเท่านั้น
“ถึงแล้วค่ะ นี่แหละค่ะร้านที่เราเอารูปมาฝากเขาขายให้”
ร้านนี้เป็นร้านที่ดูสวยมาก นี่แค่ข้างนอกนยังสวยขนาดนี้ แล้วข้างในจะสวยขนาดไหน ภายนอกร้านดูร่มรื่นด้วยต้นไม้นานาพรรณ และถูกจัดได้อย่างลงตัว ตัวร้านด้านหน้าเป็นกระจกทั้งหมดทำให้มองเข้าไปเห็นข้างในร้านได้อย่างชัดเจน ป้ายร้านก็ดูเก๋ และเข้ากันเป็นอย่างดีกับบรรยากาศโดยรอบของร้าน คาเฟ่ ราเต้ คือชื่อของร้าน พอเดินเข้ามาในร้าน ร้านนี้ไม่ได้ขายแต่รูป แล้วก็ของที่ระลึกเท่านั้น แต่เขายังมีเครื่องดื่มประเภทกาแฟ ชา นม แล้วก็น้ำประเภทต่างๆ รวมทั้งเบเกอรี่ ซึ่งดูน่าทานไปเสียทุกอย่างพี่เอื้องเดินนำไปนั่งที่โซฟาสีขาวนวลด้านในสุดของร้านแต่ติดกับหน้าต่างที่มองออกไปจะเห็นสวนที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามบริเวณด้านข้างของร้าน
“รอแปบหนึ่งนะคะเดี๋ยวพี่ไปตามเจ้าของร้านซักครู่นะ”
“ค่ะ”
ภายในร้านถูกแบ่งส่วนไว้อย่างชัดเจน ในส่วนที่เป็นคาเฟ่ แล้วก็ส่วนที่สำหรับขายของที่ระลึก รูปวาดของฉันถูกจัดวางได้อย่างลงตัว และดูกลมกลืนไปกับร้าน หลายรูปมีป้ายคำว่า จองแล้ว ติดไว้ที่ด้านหน้าของรูป นี่รูปของฉันเป็นที่น่าสนใจขนาดนั้นเลยหรือนี่ ช่างน่าปลื้มใจจริงๆเพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรง จนฉันต้องเอามือขึ้นมากุมไว้ที่อกซ้ายเพราะมันเต้นแรงซะจนฉันรู้สึกเจ็บแปลบ
“คุณฝันคะ นี่พี่เชนค่ะเป็นเจ้าของร้าน”
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่เชน”
พี่เชนคนนี้อายุน่าจะมากกว่าพี่เอื้องสักสาม สี่ ปีเห็นจะได้แต่พี่แกก็ยังดูดีมีสไตส์ไม่แพ้หนุ่มรุ่นเลยล่ะ
“พี่อยากเจอคุณฝันตั้งนานแล้วล่ะครับ แต่เอื้องเขาเล่าเรื่องสุขภาพของคุณฝันให้ฟังพี่ก็เลยไม่ได้รบเร้าให้เอื้องเขาพาคุณฝันมา”
“ที่จริงฝันอยากมาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ แต่พี่เอื้องไม่ยอม”
“แล้วทำไมครั้งนี้ได้มาล่ะครับ”
“คุณแม่ไม่อยู่ค่ะ แล้วฝันก็ขู่ว่าจะไม่ยอมกินยาถ้าไม่ให้ฝันมา”
“คุณฝันนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะครับนี่ อ้อ คุณฝันคงอยากรู้เรื่องงานของคุณฝันที่เอามาฝากขาย ลูกค้าชอบมากๆเลยนะครับ หลายคนถึงขนาดซื้อไปตั้งหลายรูป บางคนก็บอกว่าอยากเจอคนวาด แต่พี่ก็ไม่รู้จะตอบเขายังไง”
“ฝันก็อยากเจอลูกค้าของฝันเหมือนกันค่ะ ฝันถึงอยากมาที่นี่ วันนี้ฝันก็เอารูปมาใหม่สอง สาม รูปฝากด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ลูกค้าเค้าติดใจรูปของคุณทั้งนั้น”
จากนั้นเราก็พูดกันเรื่องรูปไปพักใหญ่ และก็มีลูกค้าแวะเวียนเข้าออกเป็นระยะ ทั้งที่เข้ามาใช้บริการในส่วนของคาเฟ่ และที่มาซื้อของ วันนี้ฉันได้เจอลูกค้าของฉันสมใจ มีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย ทั้งหนุ่ม ทั้งมีอายุ ทุกคนต่างยิ้มเมื่อได้ถือรูปของฉันในมือ และเดินออกจากร้านไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แค่นี้แหละที่ฉันต้องการ คือการที่ฉันได้ทำอะไรดีๆ เพื่อใครบ้าง อย่างน้อยงานของฉันก็ทำให้คนยิ้มได้ และมีความสุข เท่านี้ก็ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไปแล้วล่ะ....
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.ค. 2554, 09:59:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.ค. 2554, 09:59:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1963
| พบกันอีกครั้งในวันที่สาย(2) >> |
รอให้เป็นเล่ม 28 ก.ค. 2554, 20:27:15 น.
ชอบค่ะ
ชอบค่ะ
นางสาวปลาดาว 28 ก.ค. 2554, 23:29:18 น.
ขอบคุณมากนะคะ ช่วยติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณมากนะคะ ช่วยติดตามด้วยนะคะ