กามเทพล้อมรัก (จบแล้วค่า)
เมื่อกามเทพพาให้เขาและเธอมาเจอกันโดยบังเอิญ
กระเป๋าเธอและเขาสลับกัน ทำให้เธอมาทวงของเธอคืน
ถ้ามันจะผิด ก็ผิดที่เขาดันเป็นทายาทของบริษัทคู่แข่ง ที่ไม่ว่าอย่างไร พ่อของเธอก็ไม่ยอมรับ
และเขาเองก็เช่นกันพ่อของเขาก็ไม่มีวันยอมรับลูกสาวคนที่เป็นคู่แข่งกันหรอก
แต่เรื่องวุ่นวายก็เกิดขึ้น ทุกอย่างมันกลายเป็นกับดักของกามเทพขี้แกล้ง
ล้อมหัวใจคนที่ไม่ควรรักกันให้มาอยู่ใกล้กัน และรักกันในที่สุด
กระเป๋าเธอและเขาสลับกัน ทำให้เธอมาทวงของเธอคืน
ถ้ามันจะผิด ก็ผิดที่เขาดันเป็นทายาทของบริษัทคู่แข่ง ที่ไม่ว่าอย่างไร พ่อของเธอก็ไม่ยอมรับ
และเขาเองก็เช่นกันพ่อของเขาก็ไม่มีวันยอมรับลูกสาวคนที่เป็นคู่แข่งกันหรอก
แต่เรื่องวุ่นวายก็เกิดขึ้น ทุกอย่างมันกลายเป็นกับดักของกามเทพขี้แกล้ง
ล้อมหัวใจคนที่ไม่ควรรักกันให้มาอยู่ใกล้กัน และรักกันในที่สุด
Tags: กามเทพ คู่กัด รักหวานแหวว
ตอน: บทนำ - เธอและเขาคือทายาทบริษัทคู่แข่ง
บทนำ
“อะไรทำให้ลูกสาวของบริษัทคู่แข่งมาอยู่ที่นี่ได้ครับ คุณอมลรดา สิริสราญ!”
ไม่เพียงเสียงห้าวถามที่คุกคามจนร่างบางขยับถอยหลัง แต่ด้านหลังก็คือกำแพงห้องทำงานของเจ้าของเสียง เขาที่ตัวสูงอยู่แล้วนั้นยิ่งเหมือนยักษ์เข้าไปใหญ่
รามิล โชควรารัตน์ คนที่เธอไม่ควรมาพูดคุยสนิทสนมด้วย!
เพราะถ้าพ่อเธอรู้ พ่อเขารู้ คงได้เกิดศึกใหญ่แน่นอนล่ะ!!
อมลรดากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ใจสั่นกับการย่างสามขุมของคนตัวยักษ์ ยิ่งในสถานที่ที่อีกฝ่ายเป็นต่อ เธอหลงเข้าถ้ำเสือและกำลังจะถูกเสือจับฉีกกิน!
“ฉัน ... ฉันมาทวงกระเป๋าคืน กระเป๋าสีดำของฉันที่มีพวงกุญแจกวางห้อยอยู่ คุณหยิบไปผิดใช่ไหมล่ะ" เธอบอกจุดประสงค์ที่มาที่นี่
"แต่มันก็เกิดเรื่องขึ้นก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันก็เห็น ... เห็นคนโดนทุบหัวในตึกของคุณ คุณรามิล! ฉันก็เลยวิ่งทะเล่อทะล่ามาเรื่อย ๆ ไม่ได้อยากจะมาสืบหรืออะไรหรอกนะคะ” เธอเล่าน้ำเสียงสั่น ๆ และหวาดกลัว
เมื่อครู่เธอพลัดหลงกับคนสนิท จนไปพบอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้า กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็วิ่งทะเล่อทะล่ามาชนรามิลเข้าอย่างจัง และเขาก็จำเธอได้เลยลากติดมือมาถึงห้องทำงานของเขา!
รามิลเลิกคิ้ว เขาไม่เห็นได้ยินว่ามีใครโดนทำร้ายอะไรสักหน่อย
“สร้างเรื่องโกหกล่ะมั้ง" เขาคาดเดาอย่างไม่ไว้ใจหญิงสาวเลย
“เปล่านะ ฉันเปล่า! ไม่เชื่อคุณก็ลองเปิดกล้องดูสิ" อมลรดาท้าทาย
“จุดไหนล่ะ"
เขาไม่เดินเข้ามาขู่เธอแล้ว ร่างสูงใหญ่ในสูทสีเทาเนี้ยบหรูหมุนกลับไปยังโต๊ะทำงานที่มีจอมอนิเตอร์วางอยู่สองตัว มีแฟ้มงานวางกองสูง รามิลหยิบถ้วยกาแฟร้อนขึ้นจิบก่อนขยับเมาส์ เขาไม่ได้คำตอบเลยกลอกตาสีฟ้ามองเธอเป็นเชิงถามอีกครั้ง
“ฉันจำไม่ได้ แต่มันมีกล่องสายฉีดดับเพลิงอยู่" อมลรดาเป็นคนจำทางไม่ได้ เธอจะไปตอบเขาได้อย่างไรล่ะ!
“กล่องนั่นมีทุกชั้น" รามิลบอกให้เธอรู้ "มีอย่างอื่นที่เห็นอีกมั้ย"
“เห็นเหรอ ... ผู้ชายที่ถูกตีหัวน่ะเลือดไหลเต็มไหล่เลย ส่วนคนตีฉันเห็นแต่เงา แต่เขาตัวสูง ๆ ขายาว ๆ " เธอเล่าไปก็ตะหนกไป
“ขายาวนั่นเพราะเงาหรือเปล่า แสงมันมาจากด้านหลังอาจจะทำให้เงาที่เห็นผิดรูปผิดร่างกว่า ... คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ แค่จำรายละเอียดอะไรก็ไม่ได้" เขาตำหนิเธอเสียงขุ่น
“อย่ามว่าเดียร์นะ คุณรามิล! ก็มันจำไม่ได้นี่ คุณก็เปิดดูมันทุกชั้นสิ" เธอขยับเท้ามาใกล้จอบ้าง แต่รามิลกลับชี้หน้าเธอ
“อย่าเข้ามา อย่าลืมนะแถวโต๊ะทำงานผมนี่ความลับบริษัททั้งนั้น" เขาเตือนเสียงเข้ม
“โอ๊ย! เรื่องของโชควรารัตน์ฉันไม่ได้อยากรู้หรอกน่ะ ... รามิล ... คุณ ... คุณเป็นอะไร" อยู่ ๆ อมลรดาก็จ้องหน้ารามิลนิ่ง ๆ
“เป็นอะไร ... โอ๊ย ... คัน! “ ร่างสูงร้องก่อนจะลูบไปที่ต้นคอ หน้าตาทรมานน่าดู
คราวนี้เขาไม่ห้ามเมื่อเธอเข้าไปดูหน้าเขาใกล้ ๆ หน้าและคอของรามิลเป็นผื่นแดงไปหมด แถมริมฝีปากก็เห่อบวมเหมือนแพ้อะไรสักอย่าง
“รามิล! คุณแพ้อะไรใช่ไหมเนี่ย คอแดงหมดแล้ว อย่าเกาเยอะสิ เดี๋ยวก็เลือดออกหรอก!”
“ในกาแฟร้อนมันมีชอคโกแลตหรือเปล่า ผมแพ้ชอคโกแลต" รามิลยื่นถ้วยกาแฟร้อนที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านกาแฟข้างล่างให้หญิงสาว แม้อมลรดาจะยังงง ๆ แต่เธอก็ยอมยกขึ้นชิม
“ถึงจะนิดเดียวแต่ก็มีชอคโกแลตจริง ๆ ด้วย ! นี่คุณแพ้ชอคโกแลตเหรอ ... มันอร่อยมากเลยนะ" เธอทำหน้าเสียดายแทน แต่รามิลไม่ใส่ใจ เขาเกลียดเจ้าของอร่อยนี่มาก!
“อร่อยยังไงผมก็แพ้! ... เดียร์ คุณไปหยิบยาในกระเป๋าให้ผมหน่อย"
รามิลขยับคอไปมาเหมือนกระสือจะออกจากร่าง เขาคัน ทรมานจนหน้าเบ้ไปหมด พอนิ้วหนาชี้ไปที่กระเป๋าเอกสารบนโซฟากลางห้อง อมลรดาไม่รอช้ารีบทำตามเขาบอก เห็นกระปุกยาก็รีบคว้าออกมา ไม่ลืมหยิบแก้วบรรจุน้ำติดมือมาด้วย
“รามิล คุณไปหาหมอเถอะ ให้ฉันเรียกใคร เรียกเลขาคุณมั้ย"
“ไม่ได้! เรื่องแพ้ชอคโกแลตนี่เป็นความลับของผม ... คุณเองก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นนะ ไม่งั้นผมฆ่าคุณแน่!" รามิลบอกเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะอาการคันคะเยอ เขากินยาที่หญิงสาวหยิบออกมาให้ ดื่มน้ำตามไปอึกใหญ่
“โอ๊ย จะมาความลับอะไรกันล่ะ เรื่องแพ้อาหารคุณควรบอกให้คนรอบตัวรู้ เขาจะได้ไม่จัดให้คุณกินไง" อมลรดาไม่เข้าใจคนตัวใหญ่เลย
“ถ้าเขารู้แล้วจงใจให้ผมกินล่ะ" รามิลถามกลับ เขาพยุงตัวเองขึ้นยืน อยู่ ๆ ก็เซจนชนกับร่างบาง อมลรดาเลยต้องประคองเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้
เธอปล่อยเขาไว้ที่โซฟา เห็นเขาถอดเสื้อนอก ปลดเนคไทด์และกระดุมคอออก
“คุณจะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ" อมลรดาไม่ไว้ใจเลย หน้าของรามิลยังเป็นผื่นแดง ๆ น่ากลัวจะตาย "ฉันว่าถ้าเขาอยากให้คุณแพ้จนเป็นอันตรายคงใส่ผงชอคโกแลตเยอะ ๆ คุณจะได้แพ้หนัก ๆ ไม่ใส่แบบเจือจางขนาดนั้นหรอก"
“ผมจิบไปนิดเดียว ... แต่ผมสั่งกาแฟร้อนนะ ไม่น่ามีชอคโกแลตเลย" รามิลมองไปยังถ้วยกาแฟที่เขาเพิ่งซื้อมาด้วยแววตางุนงงสงสัย
หรือมีใครจงใจวางแผนทำร้ายเขา คนที่รู้เรื่องเขาแพ้ชอคโกแลตก็มีไม่กี่คนเท่านั้น
“ร้านอาจจะทำผิดก็ได้นะ" หญิงสาวมองตามบ้าง แล้วเธอจะมานั่งคุยกับเขาทำไมล่ะเนี่ย
“กินยาแล้วค่อยยังชั่วหน่อย" ชายหนุ่มเริ่มอาการดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังคันคะเยอไม่หาย
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับล่ะ ... ฉันจะติดต่อมาหาคุณเพื่อแลกเปลี่ยนกระเป๋ากัน ... อ้อ อย่าลืมหาตัวคนที่ถูกตีหัวด้วยล่ะ"
เธอขยับลุก แต่รามิลกลับฉุดเธอ จังหวะนั้นเองที่ประตูห้องทำงานเขาเปิดออก รามิลกดหญิงสาวลงบนโซฟาเพือเอาตัวเขาบังจากสายตาคนที่เปิดประตู และเพื่อไม่ให้เธอร้องออกมา เขาจึงจัดการปิดปากเธอด้วยริมฝีปากที่กรุ่นกลิ่นกาแฟของเขา
จูบ! รามิลจูบเธอ!!
อมลรดาตาโต กรีดร้องในใจ ตัวแข็งเหมือนหิน ขณะที่รามิลก็รู้จังหวะ ยกริมฝีปากขึ้นจากปากเล็กที่เขาเพิ่งลิ้มรส นอกจากปากของเธอจะนุ่มแล้วได้มีกลิ่นหอมหวานเหมือนลูกอมอีก กลิ่นลูกอมนั่นคงมาจากลิปวาว ๆ ที่เธอทาเคลือบไว้
รามิลเหลียวมองเลขานุการหนุ่มคนสนิทที่ชื่อว่า เขมทัต ซึ่งยืนตาโตตกใจจนเปิดประตูค้างไว้
“มีอะไรหรือเขม" เขาถามเสียงขรึม ใช้มือที่ค้ำโซฟามาปิดปากของหญิงสาวไว้แทนริมฝีปากของเขา มืออีกข้างก็กดข้อมือบางให้อยู่นิ่ง ๆ ไม่รวมการทาบทับเธอทั้งตัว!
“คุณรามิล ผมไม่คิดว่าคุณอยู่และ เอ่อ คุณมีแขก" คนตัวสูงผอมผิวค่อนข้างคล้ำอึกอักพูดไม่ออก เมื่อเลขาคนสนิทจำได้ว่ารามิลควรออกไปข้างนอก ไม่ใช่มาอยู่ในห้องทำงาน "ผมจะเอาแฟ้มมาวางไว้ให้คุณรามิลเซ็นน่ะครับ"
“วางไว้ข้างตู้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวผมไปเอาเอง อย่าให้ใครมากวนผมอีกนะ เขม" รามิลไม่สนใจเขมทัตแล้ว เขาหันกลับมาเลิกคิ้ว ตาสีฟ้าวับวาวท้าทายคนตัวบางใต้ร่างที่พยายามดิ้นไปมา
กระทั่งประตูห้องปิดลงสนิท รามิลร้องโอด กระเด้งตัวลุกจากคนตัวบางตัวเล็กกว่าแทบไม่ทัน
“โอ๊ย! นี่ เดียร์ คุณกล้าดียังไงมาเตะลูกชายผมเนี่ย" รามิลกุมกลางตัว หน้าตาเหยเก ตัวงอบนโซฟา โดนหล่อนเตะเข้ากล่องดวงใจไปเต็ม ๆ เลย!!
“ยัยโหดเอ๊ย! ถ้าลูกชายผมใช้การไม่ได้ขึ้นมา มีลูกไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบนะ!”
“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาจูบฉัน รามิล! ... ของคุณพังเหรอ? ดี! สมน้ำหน้า คนนิสัยแย่อย่างคุณ สูญพันธ์ไปเถอะ!” อมลรดาเดือดดาลจนเต้นไปหมด หน้าตาแดงก่ำ ร้อนไปทั้งหน้าทั้งตัว!
รามิลกลับยิ้มขำ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าอาการแพ้ชอคโกแลตของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่คัน ไม่ทรมานอีก
“หนูเดียร์ ถ้าคุณออกไปตอนนี้ เลขาผมคงรู้ทันทีว่าผมเพิ่งฟีชเจอริ่งกับใครนะ" รามิลไม่ลืมเตือนเมื่อเห็นหญิงสาวจะเปิดประตู อมลรดาชะงัก หันมองเขาตาวาว
“คุณ! ... ไม่รู้ล่ะ รามิล คุณต้องพาฉันออกไปจากห้องคุณเดี๋ยวนี้!”
“โอเค ... เพราะจูบของคุณทำให้ผมหายแพ้ชอคโกแลตนั่น ผมจะคิดว่าลูกสาวท่านประธานสินสราญ พรอพเพอร์ตี้ ไม่ได้มาเหยียบห้องทำงานของรองประธานบริษัทโชควรารัตน์ คอนสตรักชั่น ... และผมจะเชื่อว่าคุณมาเพราะอยากได้กระเป๋าบรรจุชุดชั้นในสีแดงคัพดีนั่นคืน"
“รามิล! คนบ้า! ฉันล่ะเกลียดคุณจริง ๆ !!”
อมลรดาไม่สนใจประตูห้องแล้ว เธอเดินตรงมาทุบแขนรามิลอย่างแรง รามิลได้ความแข็งแกร่งทางร่างกายมาจากพ่อมีหรือจะสะดุ้งสะเทือนกับแรงมดแรงแมวของเธอ
"คุณมันทุเรศ! ที่เอาเรื่องนี้มาล้อฉัน” เธอด่าเขา ยิ่งเดือดจัดเมื่อรามิลเลิกคิ้วกวนเธอกลับ “กระเป๋าคุณก็เหมือนกัน ไอ้คนบ้าเซกซ์! กะใช้กี่คืนล่ะ กล่องถุงยางอนามัยเป็นโหลนั่นน่ะ"
อมลรดาคิดจะเอาความลับท่ีเจอในกระเป๋าซึ่งหยิบสลับที่สนามบินมาเอาคืนเขาบ้าง หากเธอก็แพ้รามิล เขาอมยิ้ม จ้องเธอตาแวววาวชวนหายใจไม่ทั่วท้อง
“อยากลองไหมล่ะ ... ถ้าอีกฝ่ายไหว ก็หมดเร็วแบบลืมนับเลยนะ ... ยิ่งคัพดี หุ่นแบบนี้ ผมคงไม่หยุดจนกว่าถุงยางจะหมด ...”
เขาไล่สายตาลุ่มลึกมองสัดส่วนของหญิงสาวตั้งแต่อกทรงโต เอวบาง สะโพกผายในเสื้อสีขาวกับกางเกงเข้ารูปสีดำ ผมยาวของเธอปล่อยยาวตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
แถมหน้าขาวก็แดงเถือก มองเขาอย่างกับจะกินหัวเขาได้ รามิลยิ่งสนุกกับการได้แกล้งคน
“หยุดพูดได้แล้วรามิล! คนทะลึ่ง คนลามก!” เธอยกมือดันอกกว้างที่ขยับมาใกล้ รามิลกับเธอไม่มีวันเป็นแบบที่เขาพูด
“ไม่มีทางที่ฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นกับลูกชายบริษัทคู่แข่งหรอกย่ะ!”
ใช่ !! อมลรดามั่นใจมาก เธอกับเขาไม่ต่างจากโรมิโอและจูเลียส ไม่มีทางที่จะสร้างตำนานรักหวานแหววได้หรอก ไม่มีทาง!
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะการหยิบกระเป๋าผิดใบที่สนามบิน เธอก็ไม่บุกถ้ำเสือมาพบเขาแบบนี้ได้หรอก แล้วถ้าไม่หลงทางกับคนสนิทที่พาเธอเข้ามา เธอก็คงไม่หลงไปหลงมาจนมาเจอรามิลแบบไม่ตั้งตัวได้
รามิลยักไหล่ เขาทำท่าเหมือนไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร ก่อนจะเดินนำเธอไปยังประตูอีกบานซึ่งอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา
“มาทางนี้ ผมไม่พาคุณไปปล้ำสามคืนติดหรอกน่ะ มาเถอะ"
เขาไม่เลิกกวนประสาทเธอด้วยแววตายิ้ม ๆ อมลรดายิ่งมั่นใจนักกว่าเดิม ถ้าไม่มีอุบัติเหตุ เธอกับเขาก็เป็นได้แค่เส้นขนานเท่านั้น! ไม่มีวันจะถูกกามเทพเล่นตลกล้อมให้เธอเข้าใกล้เขา และเขามาแกล้งเธอแบบนี้ได้แน่ ๆ
สำหรับอมลรดาแล้ว เธอจัด รามิล โชควรารัตน์ ไว้ในรายชื่อบุคคลอันตราย ที่ไม่ควรเข้าใกล้เกินสองเมตรเรียบร้อยแล้ว
จบบทนำ
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
แรก ๆ พี่รามิลไม่ได้มาเพื่ออบอุ่นอย่างเดียวนะคะ
จนกว่าจะรับนางเอกไปไว้ในใจ ... พี่รามิลก็จะใจร้ายกับนางเอกไปก่อน 5555
นางเอกเป็นลูกสาวของ อนล จากเรื่อง วิวาห์ลวง บ่วงรักตะวัน นะคะ ตอนนี้ปิ่นปิดเรื่องไปละ 555
รีไรท์ถึงครึ่งทางก็เจออาการป่วย เลยไม่ได้รีไรท์ต่อเลย
เอาเป็นว่า พ่อ ๆ ของพระนางทำธุรกิจแนวเดียวกัน เลยขับสู้กันมา
แถมอาภีม พ่อของรามิลยังเคยจีบแม่ของหนูเดียร์อีก
อนล เลยไม่ชอบภีมวัชช์มาก ๆ 5555
ไม่มีใครคิดค่ะว่าลูกจะมารักกันได้ เอิ๊ก ๆ
แต่ถ้าลูกจะรักกัน พ่อจะห้ามได้หรือคะ :P
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ จะมาอัพสัปดาห์ละ 2 ตอนนะคะ พอดีติดงานประจำด้วย ^^
ลงชื่อทักทายกันหน่อยน้า //อ้อน ๆ
“อะไรทำให้ลูกสาวของบริษัทคู่แข่งมาอยู่ที่นี่ได้ครับ คุณอมลรดา สิริสราญ!”
ไม่เพียงเสียงห้าวถามที่คุกคามจนร่างบางขยับถอยหลัง แต่ด้านหลังก็คือกำแพงห้องทำงานของเจ้าของเสียง เขาที่ตัวสูงอยู่แล้วนั้นยิ่งเหมือนยักษ์เข้าไปใหญ่
รามิล โชควรารัตน์ คนที่เธอไม่ควรมาพูดคุยสนิทสนมด้วย!
เพราะถ้าพ่อเธอรู้ พ่อเขารู้ คงได้เกิดศึกใหญ่แน่นอนล่ะ!!
อมลรดากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ใจสั่นกับการย่างสามขุมของคนตัวยักษ์ ยิ่งในสถานที่ที่อีกฝ่ายเป็นต่อ เธอหลงเข้าถ้ำเสือและกำลังจะถูกเสือจับฉีกกิน!
“ฉัน ... ฉันมาทวงกระเป๋าคืน กระเป๋าสีดำของฉันที่มีพวงกุญแจกวางห้อยอยู่ คุณหยิบไปผิดใช่ไหมล่ะ" เธอบอกจุดประสงค์ที่มาที่นี่
"แต่มันก็เกิดเรื่องขึ้นก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันก็เห็น ... เห็นคนโดนทุบหัวในตึกของคุณ คุณรามิล! ฉันก็เลยวิ่งทะเล่อทะล่ามาเรื่อย ๆ ไม่ได้อยากจะมาสืบหรืออะไรหรอกนะคะ” เธอเล่าน้ำเสียงสั่น ๆ และหวาดกลัว
เมื่อครู่เธอพลัดหลงกับคนสนิท จนไปพบอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้า กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็วิ่งทะเล่อทะล่ามาชนรามิลเข้าอย่างจัง และเขาก็จำเธอได้เลยลากติดมือมาถึงห้องทำงานของเขา!
รามิลเลิกคิ้ว เขาไม่เห็นได้ยินว่ามีใครโดนทำร้ายอะไรสักหน่อย
“สร้างเรื่องโกหกล่ะมั้ง" เขาคาดเดาอย่างไม่ไว้ใจหญิงสาวเลย
“เปล่านะ ฉันเปล่า! ไม่เชื่อคุณก็ลองเปิดกล้องดูสิ" อมลรดาท้าทาย
“จุดไหนล่ะ"
เขาไม่เดินเข้ามาขู่เธอแล้ว ร่างสูงใหญ่ในสูทสีเทาเนี้ยบหรูหมุนกลับไปยังโต๊ะทำงานที่มีจอมอนิเตอร์วางอยู่สองตัว มีแฟ้มงานวางกองสูง รามิลหยิบถ้วยกาแฟร้อนขึ้นจิบก่อนขยับเมาส์ เขาไม่ได้คำตอบเลยกลอกตาสีฟ้ามองเธอเป็นเชิงถามอีกครั้ง
“ฉันจำไม่ได้ แต่มันมีกล่องสายฉีดดับเพลิงอยู่" อมลรดาเป็นคนจำทางไม่ได้ เธอจะไปตอบเขาได้อย่างไรล่ะ!
“กล่องนั่นมีทุกชั้น" รามิลบอกให้เธอรู้ "มีอย่างอื่นที่เห็นอีกมั้ย"
“เห็นเหรอ ... ผู้ชายที่ถูกตีหัวน่ะเลือดไหลเต็มไหล่เลย ส่วนคนตีฉันเห็นแต่เงา แต่เขาตัวสูง ๆ ขายาว ๆ " เธอเล่าไปก็ตะหนกไป
“ขายาวนั่นเพราะเงาหรือเปล่า แสงมันมาจากด้านหลังอาจจะทำให้เงาที่เห็นผิดรูปผิดร่างกว่า ... คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ แค่จำรายละเอียดอะไรก็ไม่ได้" เขาตำหนิเธอเสียงขุ่น
“อย่ามว่าเดียร์นะ คุณรามิล! ก็มันจำไม่ได้นี่ คุณก็เปิดดูมันทุกชั้นสิ" เธอขยับเท้ามาใกล้จอบ้าง แต่รามิลกลับชี้หน้าเธอ
“อย่าเข้ามา อย่าลืมนะแถวโต๊ะทำงานผมนี่ความลับบริษัททั้งนั้น" เขาเตือนเสียงเข้ม
“โอ๊ย! เรื่องของโชควรารัตน์ฉันไม่ได้อยากรู้หรอกน่ะ ... รามิล ... คุณ ... คุณเป็นอะไร" อยู่ ๆ อมลรดาก็จ้องหน้ารามิลนิ่ง ๆ
“เป็นอะไร ... โอ๊ย ... คัน! “ ร่างสูงร้องก่อนจะลูบไปที่ต้นคอ หน้าตาทรมานน่าดู
คราวนี้เขาไม่ห้ามเมื่อเธอเข้าไปดูหน้าเขาใกล้ ๆ หน้าและคอของรามิลเป็นผื่นแดงไปหมด แถมริมฝีปากก็เห่อบวมเหมือนแพ้อะไรสักอย่าง
“รามิล! คุณแพ้อะไรใช่ไหมเนี่ย คอแดงหมดแล้ว อย่าเกาเยอะสิ เดี๋ยวก็เลือดออกหรอก!”
“ในกาแฟร้อนมันมีชอคโกแลตหรือเปล่า ผมแพ้ชอคโกแลต" รามิลยื่นถ้วยกาแฟร้อนที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านกาแฟข้างล่างให้หญิงสาว แม้อมลรดาจะยังงง ๆ แต่เธอก็ยอมยกขึ้นชิม
“ถึงจะนิดเดียวแต่ก็มีชอคโกแลตจริง ๆ ด้วย ! นี่คุณแพ้ชอคโกแลตเหรอ ... มันอร่อยมากเลยนะ" เธอทำหน้าเสียดายแทน แต่รามิลไม่ใส่ใจ เขาเกลียดเจ้าของอร่อยนี่มาก!
“อร่อยยังไงผมก็แพ้! ... เดียร์ คุณไปหยิบยาในกระเป๋าให้ผมหน่อย"
รามิลขยับคอไปมาเหมือนกระสือจะออกจากร่าง เขาคัน ทรมานจนหน้าเบ้ไปหมด พอนิ้วหนาชี้ไปที่กระเป๋าเอกสารบนโซฟากลางห้อง อมลรดาไม่รอช้ารีบทำตามเขาบอก เห็นกระปุกยาก็รีบคว้าออกมา ไม่ลืมหยิบแก้วบรรจุน้ำติดมือมาด้วย
“รามิล คุณไปหาหมอเถอะ ให้ฉันเรียกใคร เรียกเลขาคุณมั้ย"
“ไม่ได้! เรื่องแพ้ชอคโกแลตนี่เป็นความลับของผม ... คุณเองก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นนะ ไม่งั้นผมฆ่าคุณแน่!" รามิลบอกเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะอาการคันคะเยอ เขากินยาที่หญิงสาวหยิบออกมาให้ ดื่มน้ำตามไปอึกใหญ่
“โอ๊ย จะมาความลับอะไรกันล่ะ เรื่องแพ้อาหารคุณควรบอกให้คนรอบตัวรู้ เขาจะได้ไม่จัดให้คุณกินไง" อมลรดาไม่เข้าใจคนตัวใหญ่เลย
“ถ้าเขารู้แล้วจงใจให้ผมกินล่ะ" รามิลถามกลับ เขาพยุงตัวเองขึ้นยืน อยู่ ๆ ก็เซจนชนกับร่างบาง อมลรดาเลยต้องประคองเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้
เธอปล่อยเขาไว้ที่โซฟา เห็นเขาถอดเสื้อนอก ปลดเนคไทด์และกระดุมคอออก
“คุณจะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ" อมลรดาไม่ไว้ใจเลย หน้าของรามิลยังเป็นผื่นแดง ๆ น่ากลัวจะตาย "ฉันว่าถ้าเขาอยากให้คุณแพ้จนเป็นอันตรายคงใส่ผงชอคโกแลตเยอะ ๆ คุณจะได้แพ้หนัก ๆ ไม่ใส่แบบเจือจางขนาดนั้นหรอก"
“ผมจิบไปนิดเดียว ... แต่ผมสั่งกาแฟร้อนนะ ไม่น่ามีชอคโกแลตเลย" รามิลมองไปยังถ้วยกาแฟที่เขาเพิ่งซื้อมาด้วยแววตางุนงงสงสัย
หรือมีใครจงใจวางแผนทำร้ายเขา คนที่รู้เรื่องเขาแพ้ชอคโกแลตก็มีไม่กี่คนเท่านั้น
“ร้านอาจจะทำผิดก็ได้นะ" หญิงสาวมองตามบ้าง แล้วเธอจะมานั่งคุยกับเขาทำไมล่ะเนี่ย
“กินยาแล้วค่อยยังชั่วหน่อย" ชายหนุ่มเริ่มอาการดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังคันคะเยอไม่หาย
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับล่ะ ... ฉันจะติดต่อมาหาคุณเพื่อแลกเปลี่ยนกระเป๋ากัน ... อ้อ อย่าลืมหาตัวคนที่ถูกตีหัวด้วยล่ะ"
เธอขยับลุก แต่รามิลกลับฉุดเธอ จังหวะนั้นเองที่ประตูห้องทำงานเขาเปิดออก รามิลกดหญิงสาวลงบนโซฟาเพือเอาตัวเขาบังจากสายตาคนที่เปิดประตู และเพื่อไม่ให้เธอร้องออกมา เขาจึงจัดการปิดปากเธอด้วยริมฝีปากที่กรุ่นกลิ่นกาแฟของเขา
จูบ! รามิลจูบเธอ!!
อมลรดาตาโต กรีดร้องในใจ ตัวแข็งเหมือนหิน ขณะที่รามิลก็รู้จังหวะ ยกริมฝีปากขึ้นจากปากเล็กที่เขาเพิ่งลิ้มรส นอกจากปากของเธอจะนุ่มแล้วได้มีกลิ่นหอมหวานเหมือนลูกอมอีก กลิ่นลูกอมนั่นคงมาจากลิปวาว ๆ ที่เธอทาเคลือบไว้
รามิลเหลียวมองเลขานุการหนุ่มคนสนิทที่ชื่อว่า เขมทัต ซึ่งยืนตาโตตกใจจนเปิดประตูค้างไว้
“มีอะไรหรือเขม" เขาถามเสียงขรึม ใช้มือที่ค้ำโซฟามาปิดปากของหญิงสาวไว้แทนริมฝีปากของเขา มืออีกข้างก็กดข้อมือบางให้อยู่นิ่ง ๆ ไม่รวมการทาบทับเธอทั้งตัว!
“คุณรามิล ผมไม่คิดว่าคุณอยู่และ เอ่อ คุณมีแขก" คนตัวสูงผอมผิวค่อนข้างคล้ำอึกอักพูดไม่ออก เมื่อเลขาคนสนิทจำได้ว่ารามิลควรออกไปข้างนอก ไม่ใช่มาอยู่ในห้องทำงาน "ผมจะเอาแฟ้มมาวางไว้ให้คุณรามิลเซ็นน่ะครับ"
“วางไว้ข้างตู้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวผมไปเอาเอง อย่าให้ใครมากวนผมอีกนะ เขม" รามิลไม่สนใจเขมทัตแล้ว เขาหันกลับมาเลิกคิ้ว ตาสีฟ้าวับวาวท้าทายคนตัวบางใต้ร่างที่พยายามดิ้นไปมา
กระทั่งประตูห้องปิดลงสนิท รามิลร้องโอด กระเด้งตัวลุกจากคนตัวบางตัวเล็กกว่าแทบไม่ทัน
“โอ๊ย! นี่ เดียร์ คุณกล้าดียังไงมาเตะลูกชายผมเนี่ย" รามิลกุมกลางตัว หน้าตาเหยเก ตัวงอบนโซฟา โดนหล่อนเตะเข้ากล่องดวงใจไปเต็ม ๆ เลย!!
“ยัยโหดเอ๊ย! ถ้าลูกชายผมใช้การไม่ได้ขึ้นมา มีลูกไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบนะ!”
“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาจูบฉัน รามิล! ... ของคุณพังเหรอ? ดี! สมน้ำหน้า คนนิสัยแย่อย่างคุณ สูญพันธ์ไปเถอะ!” อมลรดาเดือดดาลจนเต้นไปหมด หน้าตาแดงก่ำ ร้อนไปทั้งหน้าทั้งตัว!
รามิลกลับยิ้มขำ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าอาการแพ้ชอคโกแลตของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่คัน ไม่ทรมานอีก
“หนูเดียร์ ถ้าคุณออกไปตอนนี้ เลขาผมคงรู้ทันทีว่าผมเพิ่งฟีชเจอริ่งกับใครนะ" รามิลไม่ลืมเตือนเมื่อเห็นหญิงสาวจะเปิดประตู อมลรดาชะงัก หันมองเขาตาวาว
“คุณ! ... ไม่รู้ล่ะ รามิล คุณต้องพาฉันออกไปจากห้องคุณเดี๋ยวนี้!”
“โอเค ... เพราะจูบของคุณทำให้ผมหายแพ้ชอคโกแลตนั่น ผมจะคิดว่าลูกสาวท่านประธานสินสราญ พรอพเพอร์ตี้ ไม่ได้มาเหยียบห้องทำงานของรองประธานบริษัทโชควรารัตน์ คอนสตรักชั่น ... และผมจะเชื่อว่าคุณมาเพราะอยากได้กระเป๋าบรรจุชุดชั้นในสีแดงคัพดีนั่นคืน"
“รามิล! คนบ้า! ฉันล่ะเกลียดคุณจริง ๆ !!”
อมลรดาไม่สนใจประตูห้องแล้ว เธอเดินตรงมาทุบแขนรามิลอย่างแรง รามิลได้ความแข็งแกร่งทางร่างกายมาจากพ่อมีหรือจะสะดุ้งสะเทือนกับแรงมดแรงแมวของเธอ
"คุณมันทุเรศ! ที่เอาเรื่องนี้มาล้อฉัน” เธอด่าเขา ยิ่งเดือดจัดเมื่อรามิลเลิกคิ้วกวนเธอกลับ “กระเป๋าคุณก็เหมือนกัน ไอ้คนบ้าเซกซ์! กะใช้กี่คืนล่ะ กล่องถุงยางอนามัยเป็นโหลนั่นน่ะ"
อมลรดาคิดจะเอาความลับท่ีเจอในกระเป๋าซึ่งหยิบสลับที่สนามบินมาเอาคืนเขาบ้าง หากเธอก็แพ้รามิล เขาอมยิ้ม จ้องเธอตาแวววาวชวนหายใจไม่ทั่วท้อง
“อยากลองไหมล่ะ ... ถ้าอีกฝ่ายไหว ก็หมดเร็วแบบลืมนับเลยนะ ... ยิ่งคัพดี หุ่นแบบนี้ ผมคงไม่หยุดจนกว่าถุงยางจะหมด ...”
เขาไล่สายตาลุ่มลึกมองสัดส่วนของหญิงสาวตั้งแต่อกทรงโต เอวบาง สะโพกผายในเสื้อสีขาวกับกางเกงเข้ารูปสีดำ ผมยาวของเธอปล่อยยาวตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
แถมหน้าขาวก็แดงเถือก มองเขาอย่างกับจะกินหัวเขาได้ รามิลยิ่งสนุกกับการได้แกล้งคน
“หยุดพูดได้แล้วรามิล! คนทะลึ่ง คนลามก!” เธอยกมือดันอกกว้างที่ขยับมาใกล้ รามิลกับเธอไม่มีวันเป็นแบบที่เขาพูด
“ไม่มีทางที่ฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นกับลูกชายบริษัทคู่แข่งหรอกย่ะ!”
ใช่ !! อมลรดามั่นใจมาก เธอกับเขาไม่ต่างจากโรมิโอและจูเลียส ไม่มีทางที่จะสร้างตำนานรักหวานแหววได้หรอก ไม่มีทาง!
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะการหยิบกระเป๋าผิดใบที่สนามบิน เธอก็ไม่บุกถ้ำเสือมาพบเขาแบบนี้ได้หรอก แล้วถ้าไม่หลงทางกับคนสนิทที่พาเธอเข้ามา เธอก็คงไม่หลงไปหลงมาจนมาเจอรามิลแบบไม่ตั้งตัวได้
รามิลยักไหล่ เขาทำท่าเหมือนไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร ก่อนจะเดินนำเธอไปยังประตูอีกบานซึ่งอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา
“มาทางนี้ ผมไม่พาคุณไปปล้ำสามคืนติดหรอกน่ะ มาเถอะ"
เขาไม่เลิกกวนประสาทเธอด้วยแววตายิ้ม ๆ อมลรดายิ่งมั่นใจนักกว่าเดิม ถ้าไม่มีอุบัติเหตุ เธอกับเขาก็เป็นได้แค่เส้นขนานเท่านั้น! ไม่มีวันจะถูกกามเทพเล่นตลกล้อมให้เธอเข้าใกล้เขา และเขามาแกล้งเธอแบบนี้ได้แน่ ๆ
สำหรับอมลรดาแล้ว เธอจัด รามิล โชควรารัตน์ ไว้ในรายชื่อบุคคลอันตราย ที่ไม่ควรเข้าใกล้เกินสองเมตรเรียบร้อยแล้ว
จบบทนำ
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
แรก ๆ พี่รามิลไม่ได้มาเพื่ออบอุ่นอย่างเดียวนะคะ
จนกว่าจะรับนางเอกไปไว้ในใจ ... พี่รามิลก็จะใจร้ายกับนางเอกไปก่อน 5555
นางเอกเป็นลูกสาวของ อนล จากเรื่อง วิวาห์ลวง บ่วงรักตะวัน นะคะ ตอนนี้ปิ่นปิดเรื่องไปละ 555
รีไรท์ถึงครึ่งทางก็เจออาการป่วย เลยไม่ได้รีไรท์ต่อเลย
เอาเป็นว่า พ่อ ๆ ของพระนางทำธุรกิจแนวเดียวกัน เลยขับสู้กันมา
แถมอาภีม พ่อของรามิลยังเคยจีบแม่ของหนูเดียร์อีก
อนล เลยไม่ชอบภีมวัชช์มาก ๆ 5555
ไม่มีใครคิดค่ะว่าลูกจะมารักกันได้ เอิ๊ก ๆ
แต่ถ้าลูกจะรักกัน พ่อจะห้ามได้หรือคะ :P
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ จะมาอัพสัปดาห์ละ 2 ตอนนะคะ พอดีติดงานประจำด้วย ^^
ลงชื่อทักทายกันหน่อยน้า //อ้อน ๆ
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มี.ค. 2559, 00:44:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2559, 00:59:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 2116
| ตอนที่ 1 - เจ้าชายตาสีฟ้า VS กวางน้อย >> |
Vergo222 4 มี.ค. 2559, 07:05:00 น.
แวะมาลงชื่อ ขอติดตามด้วยคนนะคะ
แวะมาลงชื่อ ขอติดตามด้วยคนนะคะ
kaelek 4 มี.ค. 2559, 07:33:54 น.
ว้าวๆๆ มาเร็วได้ใจเลย จะได้เจอคุณอนลด้วย หึหึ งานนี้บรรดาพ่อๆ คงมีเฮ
ว้าวๆๆ มาเร็วได้ใจเลย จะได้เจอคุณอนลด้วย หึหึ งานนี้บรรดาพ่อๆ คงมีเฮ
แว่นใส 4 มี.ค. 2559, 07:45:22 น.
แต่ถ้าแม่ ๆ ยอม พ่อก็สู้ไม่ได้หรอกนะ
แต่ถ้าแม่ ๆ ยอม พ่อก็สู้ไม่ได้หรอกนะ
ร้อยวจี 4 มี.ค. 2559, 09:57:38 น.
เริ่มเรื่องมาก็น่าติดตามแล้ว น่าสนุกค่ะ
เริ่มเรื่องมาก็น่าติดตามแล้ว น่าสนุกค่ะ
konhin 5 มี.ค. 2559, 00:53:34 น.
ลงชื่อๆ
ลงชื่อๆ
Zephyr 5 มี.ค. 2559, 02:23:10 น.
อ่ะ โหย มาดเรื่องก่อนไม่ให้ลุคนี้เลยเหอะ
พี่รามิลจะจับกวางสินสราญกินได้หรา
แสบปานนี้ พ่อก็ดุ
อ่ะ โหย มาดเรื่องก่อนไม่ให้ลุคนี้เลยเหอะ
พี่รามิลจะจับกวางสินสราญกินได้หรา
แสบปานนี้ พ่อก็ดุ