: + : + : + : + : ผู้ช่วยกามเทพ : + : + : + : + :
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 7 (33%)
เสียงโลหะเสียดสีกันตลอดเวลาดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เครื่องจักรทันสมัยหนีบหัวขวดพลาสติกเปล่าลำเลียงไปตามสายพานซึ่งม้วนตัวโค้งขึ้นคล้ายบันไดวนสามระดับเพื่อไปยังสถานีล้างทำความสะอาดเตรียมเข้าสู่ขั้นตอนการบรรจุ เป็นการใช้พื้นที่กลางอากาศของโรงงานทุกจุดอย่างคุ้มค่าที่สุด
“ผมเรียกบันทึกจากกล้องวงจรปิดมาดูแล้วครับ ตัวที่เห็นเหตุการณ์ชัดเจนที่สุดคือตัวนั้น” ผู้จัดการโรงงานชี้กล้องวงจรปิด ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องจักรอธิบายให้สาวัชฟัง
สาวัชก้าวตามเจ้าถิ่นขึ้นบันไดไปยืนบนทางเดินทำจากเหล็กซึ่งอยู่สูงจากพื้นโรงงานเกือบสี่เมตรมาหยุดอยู่หน้าห้องกระจก มองลงไปยังห้องกว้างซึ่งมีหม้อโลหะทรงกลมวางเรียงรายตลอดแนวกำแพงเป็นรูปตัวยูเหลือเพียงพื้นที่ตรงกลางสำหรับให้พนักงานเข้าไปทำงาน หม้อทุกใบสูงสองเมตรกว้างสองเมตรตั้งอยู่บนยกพื้นราวครึ่งเมตร มีท่อโลหะหลายอันขนาบไปตามแนวความสูงตรงปลายโค้งเป็นข้องอเกี่ยวกับปากหม้อ โดยมีวาวล์และแผงควบคุมตรงหัวท่อทุกอัน บัดนี้หม้อส่วนใหญ่มีน้ำสีดำอยู่เกือบเต็ม พรายน้ำผุดพร่าด้านบนทำให้รู้ว่าในหม้อเหล่านั้นมีความเคลื่อนไหวอยู่ มีหม้อโลหะเพียงใบเดียวที่มีน้ำอยู่เพียงครึ่งหนึ่งและนิ่งสนิท...จุดเกิดเหตุ!
“คำให้การของคนงานที่เห็นเหตุการณ์พูดตรงกันครับว่า ระหว่างเปิดวาวล์ปล่อยส่วนผสมน้ำเชื่อมเข้าไปในหม้อได้ครึ่งนึง มันเกิดขัดข้องและหยุดทำงาน คนงานเลยปีนบันไดขึ้นไปดู แต่เสียหลักตกลงไป คนที่อยู่ใกล้หยุดเครื่องทันที แต่ด้านล่างของหม้อมีแท่งเหล็กยาวสูงจากพื้นราวหนึ่งคืบ ติดใบพัดโลหะสามอันขวางหม้อคอยหมุนวนรอบๆเพื่อกวาดคนส่วนผสมให้เข้ากัน โชคร้ายที่มันปั่นโดนตัวเขาหลายจุด ทำให้เขาเสียเลือดค่อนข้างมากทั้งที่แผลไม่สาหัส ส่วนที่แย่ที่สุดคือระหว่างผสม เราจะปรับอุณหภูมิของน้ำให้ร้อนเพื่อละลายน้ำเชื่อม ซึ่งสาเหตุที่ทำให้คนงานอาการหนักก็เพราะน้ำร้อนลวก”
สาวัชพยักหน้า “ถึงจะเป็นอุบัติเหตุเพราะความสะเพร่าของคนงาน แต่คุณริสาอนุมัติมาแล้วว่าบริษัทจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด พร้อมทั้งจ่ายค่าทำขวัญด้วย”
“จะให้ผมทำเรื่องเบิกจ่ายกรณีพิเศษขึ้นไปขออนุมัติจากทางสำนักงานใหญ่ หรือให้ส่งผ่านทางคุณสาวัชครับ”
“ปกติคุณทำยังไง” สาวัชไม่ค่อยแน่ใจขั้นตอน จึงย้อนถาม
“ตามปกติบันทึกอนุมัติของโรงงานจะส่งไปที่ผู้อำนวยการฝ่ายผลิต ซึ่งต้องใช้เวลาในการขออนุมัติตามขั้นตอนราวๆสามถึงเจ็ดวัน แต่ผมเห็นว่านี่เป็นกรณีเร่งด่วน ก็เลยคิดว่าถ้าส่งให้คุณสาวัช อาจลัดขั้นตอนและอนุมัติได้เร็วขึ้นไงครับ”
สาวัชบิดริมฝีปากเยาะหยันตนเอง “ตำแหน่งของผมเล็กกว่าคุณด้วยซ้ำ ไม่มีสิทธิ์อนุมัติหรอก คุณส่งเข้ากระบวนการขออนุมัติตามปกติเถอะ ผมจะเขียนรายงานส่งคุณริสา พร้อมกับอ้างอิงถึงบันทึกเบิกจ่ายของคุณ เพื่อให้คุณริสาทราบและเร่งรัดจาก ผอ.ฝ่ายผลิตให้รีบส่งใบอนุมัติตามไป”
ผู้จัดการโรงงานยักไหล่พลางแตะยิ้มบนใบหน้าแบบที่มองออกว่าหมิ่นแคลน “ตกลงครับ ผมจะทำตามที่คุณ ‘แนะนำ’ ละกัน”
สาวัชถอนหายใจ พอเดาได้ลางๆว่าเหตุใดริสาจึงส่งเขามา เธอไม่ได้ไว้วางใจให้เขามาสะสางปัญหาหรอก แต่อยากฉีกหน้าเขาต่อหน้าพนักงานระดับล่าง เน้นย้ำให้ผู้ร่วมงานทุกคนเห็นว่าเขา ‘ขาด’ ทักษะในการเป็นผู้บริหารเพียงใดต่างหาก
“แล้วเรื่องหม้อต้มนี่คุณจะทำยังไงต่อ” ดอกเตอร์หนุ่มจนใจ
“ผมจะถ่ายน้ำในหม้อออก ล้างทำความสะอาดแล้วใช้น้ำยาฉีดฆ่าเชื้อ...”
“สั่งเปลี่ยนหม้อดีกว่า”
คนฟังฉีกยิ้มจงใจให้เห็นว่าขบขัน “คุณรู้หรือเปล่าว่าหม้อต้มนี่ใบนึงราคาเท่าไหร่”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้าผู้บริโภครู้ว่าเราใช้หม้อใบที่เคยเกิดอุบัติเหตุในการผสมเครื่องดื่มขายต่อไป เขาอาจขาดความเชื่อมั่น อาจรู้สึกไม่ดี ขยะแขยง กังวลเรื่องความสะอาด ซึ่งเราจะเสียมากกว่า”
“คุณไปปรึกษาคุณริสาก่อนแล้วค่อยมาแนะนำผมดีกว่า” อีกฝ่ายเยาะ ควักวิทยุสื่อสารจากเข็มขัดด้านหลังมากดเปิด แล้วออกคำสั่งด้วยเจตนาฉีกหน้าเขา! “เรียกคนมาถ่ายโคลาหม้อนี้ทิ้งให้หมด แล้วทำความสะอาดหม้อต้มเต็มกระบวนการรวมถึงฆ่าเชื้อสองหน ประมาณเวลาให้ด้วยว่าจะแล้วเสร็จเมื่อไหร่”
“ถ้าล้างหม้อตามขั้นตอนปกติก็ประมาณสองถึงสามชั่วโมงครับ นายจะให้ล้างสองหนเลยเหรอ” สาวัชเงี่ยหูฟังเพราะเสียงจากลำโพงค่อนข้างฟังยาก เนื่องจากถูกรบกวนด้วยเสียงเครื่องจักรในโรงงาน
“เออ ล้างสองรอบ เช็กวาวล์ด้วยนะ ว่าทำไมมันขัดข้องจนส่วนผสมไม่ไหลลงหม้อ เอาบันทึกการซ่อมบำรุงมาดูด้วย ว่าครั้งล่าสุดมีฟ้องอาการผิดปกติหรือเปล่า” ผู้จัดการโรงงานสั่งการต่อเนื่อง สุดท้ายจึงหันมา ‘สั่ง’ เขา “คุณไปพักเถอะ หรือจะกลับกรุงเทพฯไปเลยก็ได้ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง”
ไม่ใช่แค่ดูเขาไม่ขึ้น แต่อีกฝ่ายคิดว่ามีเขาอยู่ก็เหมือนไม่มี ไร้ค่าแทบไม่ต่างกับความว่างเปล่า สายตาพิฆาต มาดเย็นชาของเขาสั่นคลอนคนพวกนี้ไม่ได้เลย คล้ายว่า...อีกฝ่ายมองผ่านเปลือกเข้าไปเห็นตัวตนแท้จริงของเขาได้ จึงไม่มีความยำเกรง หรือนับถือใดๆให้เลย
สาวัชขยับจะแย้ง แต่เปลี่ยนใจ เพราะตระหนักว่าไร้ประโยชน์ เขารู้เรื่องเกี่ยวกับโรงงานน้อยเกินไป และการแสดงความเห็นบนพื้นฐานของความไม่รู้ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องฉลาด
ชายหนุ่มหมุนตัวลงสะพานเหล็กกลับมาที่รถ เสียงเครื่องจักรจากโรงงานยังคงดังหึ่งๆมาให้ได้ยินตลอดเวลา แม้จะอยู่ห่างออกมาค่อนข้างไกลแล้วก็ตาม
เพิ่มปราดเข้ามาหาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ “คุณริสาจะพูดสายด้วยครับ”
เขารับโทรศัพท์มาแนบหูด้วยสีหน้าเรียบเฉย “สาวัชครับ”
“โรงงานเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายไม่อารัมภบทด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มรายงานสถานการณ์รวมถึงทุกอย่างที่เขากระทำไปแล้วนับตั้งแต่มาถึงนครราชสีมา ก่อนลงท้ายด้วย... “เราเปลี่ยนหม้อใหม่ไม่ได้หรือครับคุณหยง”
“หม้อไม่ได้เสีย ทำไมต้องเปลี่ยน” ดังคาด...ริสาทำเสียงหยัน “ลูกชายเตี่ยนี่รวยดีนะ คิดเป็นแต่เรื่องใช้เงิน”
“ผมแค่มองว่ามันไม่ดีในแง่ของภาพลักษณ์ ยิ่งสมัยนี้ข่าวสารมันไปไว เกิดมีคนงานสักคนเผลอหลุดปากเล่าเรื่องอุบัติเหตุให้คนนอกฟัง คนคนเดียวบังเอิญโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊ค มันจะลือกันไปไกลเป็นไฟลามทุ่ง แต่ถ้าเรายอมสั่งเปลี่ยนอุปกรณ์ ระหว่างนี้กำลังการผลิตของเราอาจลดลงไปบ้าง เพราะต้องหยุดการทำงานของหม้อต้มไปหนึ่งหม้อ แต่ในระยะยาวนี่น่าจะส่งผลดีกับภาพลักษณ์ของปรเมศวร์เทรดดิ้งและแบรนด์ซูเปอร์โคลามากกว่านะครับ”
“เธอคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีอุบัติเหตุอย่างนี้หรือ” ริสาถามเสียงเรียบ ไร้วี่แววประชดประชัน
สาวัชงันไปราวกับถูกหมัดน็อก
“อุบัติเหตุในโรงงานเกิดขึ้นเสมอ สิ่งสำคัญคืออย่าให้มันเกิดซ้ำเรื่องเดิม” ริสาอบรม “อยู่จัดการเรื่องค่าทำขวัญให้เรียบร้อย สะสางให้โรงงานทำงานได้ตามปกติแล้วกลับมาเขียนรายงานส่งคณะกรรมการบริหารด้วยล่ะ”
“ผู้จัดการโรงงานก็ดูแลส่วนนั้นอยู่แล้ว ทำไมต้องให้ผมอยู่ด้วย” เขาไม่เข้าใจ ริสาจงใจบังคับให้เขามาแสดงเป็นตัวตลกที่นี่ เขาก็ทำให้ตามประสงค์แล้ว เธอยังจะให้เขาอยู่ต่ออีกเพื่ออะไร
“เธอคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นมาเป็นผู้บริหารเหรอ สิ่งที่เธอไม่รู้เมื่อวาน วันนี้ก็ได้รู้แล้ว เรื่องไหนที่พรุ่งนี้ยังไม่รู้ ก็จัดการทำตัวเองให้รู้มันซะตั้งแต่วันนี้สิ” ริสาหัวเราะดูแคลน “ส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เพิ่มได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะสั่ง”
สาวัชยื่นโทรศัพท์คืนคนขับรถ น่าเจ็บใจที่สมองของเขาจำสิ่งที่ริสากล่าวเมื่อครู่ได้ครบถ้วน พี่สาวคนเก่งของเขาไม่เคยพลาดโอกาสในการติเตียนและเหน็บแนมเขาสักครั้ง
ชายหนุ่มมองเพิ่มผงกศีรษะรับคำอย่างนอบน้อมทั้งที่เจ้านายซึ่งอยู่อีกฟากของโทรศัพท์ไม่มีวันเห็นด้วยซ้ำ ภาพนั้นสะกิดใจและรบกวนใจเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่สาวัชนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร
“คุณริสาสั่งเลขาฯจองโรงแรมไว้ให้แล้ว คุณสาวัชจะเข้าที่พักเลยไหมครับ” หนุ่มใหญ่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อซาฟารีสีกรมท่า แล้วเดินมาบอกเขาเรียบๆ ท่าทางสุภาพ แม้ไม่นอบน้อม แต่ก็ไม่เหยียดหยัน
“ได้” สาวัชรับคำอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น แล้วชิงเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ก่อนที่คนขับจะวิ่งเข้ามาบริการ เขาหลับตานิ่งๆ ชั่วขณะที่ชายหนุ่มนึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียด...ที่เขาจำต้องยอมรับการถูกกระทำทุกรูปแบบ โดยไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความชอบธรรมใดๆให้ตัวเองแม้แต่ครั้งเดียว!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เพื่อนนักอ่านคนไหนยังไม่ได้ไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณ
www.facebook.com/SirinFC
รีบกันหน่อยนะค้า
วันนี้สิริณส่งหนังสือและที่คั่นฝรั่งเศสให้ผู้โชคดีไปเกือบสามสิบรางวัลแน่ะ
กดติดตามเอาไว้ กิจกรรมหน้าจะได้มาร่วมสนุกรับของรางวัลกันค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่กด "ชอบตอนนี้" ให้สิริณนะคะ
ขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคุณนักอ่านเหนียวหนึบ คุณ wane และคุณ Zephyr
สำหรับทุกๆคอมเม้นต์ที่มีให้ค่ะ
เดี๋ยวไปเปิดกรุค้นก่อนว่ามีของรางวัลอะไรให้แจกบ้าง อิอิ
“ผมเรียกบันทึกจากกล้องวงจรปิดมาดูแล้วครับ ตัวที่เห็นเหตุการณ์ชัดเจนที่สุดคือตัวนั้น” ผู้จัดการโรงงานชี้กล้องวงจรปิด ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องจักรอธิบายให้สาวัชฟัง
สาวัชก้าวตามเจ้าถิ่นขึ้นบันไดไปยืนบนทางเดินทำจากเหล็กซึ่งอยู่สูงจากพื้นโรงงานเกือบสี่เมตรมาหยุดอยู่หน้าห้องกระจก มองลงไปยังห้องกว้างซึ่งมีหม้อโลหะทรงกลมวางเรียงรายตลอดแนวกำแพงเป็นรูปตัวยูเหลือเพียงพื้นที่ตรงกลางสำหรับให้พนักงานเข้าไปทำงาน หม้อทุกใบสูงสองเมตรกว้างสองเมตรตั้งอยู่บนยกพื้นราวครึ่งเมตร มีท่อโลหะหลายอันขนาบไปตามแนวความสูงตรงปลายโค้งเป็นข้องอเกี่ยวกับปากหม้อ โดยมีวาวล์และแผงควบคุมตรงหัวท่อทุกอัน บัดนี้หม้อส่วนใหญ่มีน้ำสีดำอยู่เกือบเต็ม พรายน้ำผุดพร่าด้านบนทำให้รู้ว่าในหม้อเหล่านั้นมีความเคลื่อนไหวอยู่ มีหม้อโลหะเพียงใบเดียวที่มีน้ำอยู่เพียงครึ่งหนึ่งและนิ่งสนิท...จุดเกิดเหตุ!
“คำให้การของคนงานที่เห็นเหตุการณ์พูดตรงกันครับว่า ระหว่างเปิดวาวล์ปล่อยส่วนผสมน้ำเชื่อมเข้าไปในหม้อได้ครึ่งนึง มันเกิดขัดข้องและหยุดทำงาน คนงานเลยปีนบันไดขึ้นไปดู แต่เสียหลักตกลงไป คนที่อยู่ใกล้หยุดเครื่องทันที แต่ด้านล่างของหม้อมีแท่งเหล็กยาวสูงจากพื้นราวหนึ่งคืบ ติดใบพัดโลหะสามอันขวางหม้อคอยหมุนวนรอบๆเพื่อกวาดคนส่วนผสมให้เข้ากัน โชคร้ายที่มันปั่นโดนตัวเขาหลายจุด ทำให้เขาเสียเลือดค่อนข้างมากทั้งที่แผลไม่สาหัส ส่วนที่แย่ที่สุดคือระหว่างผสม เราจะปรับอุณหภูมิของน้ำให้ร้อนเพื่อละลายน้ำเชื่อม ซึ่งสาเหตุที่ทำให้คนงานอาการหนักก็เพราะน้ำร้อนลวก”
สาวัชพยักหน้า “ถึงจะเป็นอุบัติเหตุเพราะความสะเพร่าของคนงาน แต่คุณริสาอนุมัติมาแล้วว่าบริษัทจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด พร้อมทั้งจ่ายค่าทำขวัญด้วย”
“จะให้ผมทำเรื่องเบิกจ่ายกรณีพิเศษขึ้นไปขออนุมัติจากทางสำนักงานใหญ่ หรือให้ส่งผ่านทางคุณสาวัชครับ”
“ปกติคุณทำยังไง” สาวัชไม่ค่อยแน่ใจขั้นตอน จึงย้อนถาม
“ตามปกติบันทึกอนุมัติของโรงงานจะส่งไปที่ผู้อำนวยการฝ่ายผลิต ซึ่งต้องใช้เวลาในการขออนุมัติตามขั้นตอนราวๆสามถึงเจ็ดวัน แต่ผมเห็นว่านี่เป็นกรณีเร่งด่วน ก็เลยคิดว่าถ้าส่งให้คุณสาวัช อาจลัดขั้นตอนและอนุมัติได้เร็วขึ้นไงครับ”
สาวัชบิดริมฝีปากเยาะหยันตนเอง “ตำแหน่งของผมเล็กกว่าคุณด้วยซ้ำ ไม่มีสิทธิ์อนุมัติหรอก คุณส่งเข้ากระบวนการขออนุมัติตามปกติเถอะ ผมจะเขียนรายงานส่งคุณริสา พร้อมกับอ้างอิงถึงบันทึกเบิกจ่ายของคุณ เพื่อให้คุณริสาทราบและเร่งรัดจาก ผอ.ฝ่ายผลิตให้รีบส่งใบอนุมัติตามไป”
ผู้จัดการโรงงานยักไหล่พลางแตะยิ้มบนใบหน้าแบบที่มองออกว่าหมิ่นแคลน “ตกลงครับ ผมจะทำตามที่คุณ ‘แนะนำ’ ละกัน”
สาวัชถอนหายใจ พอเดาได้ลางๆว่าเหตุใดริสาจึงส่งเขามา เธอไม่ได้ไว้วางใจให้เขามาสะสางปัญหาหรอก แต่อยากฉีกหน้าเขาต่อหน้าพนักงานระดับล่าง เน้นย้ำให้ผู้ร่วมงานทุกคนเห็นว่าเขา ‘ขาด’ ทักษะในการเป็นผู้บริหารเพียงใดต่างหาก
“แล้วเรื่องหม้อต้มนี่คุณจะทำยังไงต่อ” ดอกเตอร์หนุ่มจนใจ
“ผมจะถ่ายน้ำในหม้อออก ล้างทำความสะอาดแล้วใช้น้ำยาฉีดฆ่าเชื้อ...”
“สั่งเปลี่ยนหม้อดีกว่า”
คนฟังฉีกยิ้มจงใจให้เห็นว่าขบขัน “คุณรู้หรือเปล่าว่าหม้อต้มนี่ใบนึงราคาเท่าไหร่”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้าผู้บริโภครู้ว่าเราใช้หม้อใบที่เคยเกิดอุบัติเหตุในการผสมเครื่องดื่มขายต่อไป เขาอาจขาดความเชื่อมั่น อาจรู้สึกไม่ดี ขยะแขยง กังวลเรื่องความสะอาด ซึ่งเราจะเสียมากกว่า”
“คุณไปปรึกษาคุณริสาก่อนแล้วค่อยมาแนะนำผมดีกว่า” อีกฝ่ายเยาะ ควักวิทยุสื่อสารจากเข็มขัดด้านหลังมากดเปิด แล้วออกคำสั่งด้วยเจตนาฉีกหน้าเขา! “เรียกคนมาถ่ายโคลาหม้อนี้ทิ้งให้หมด แล้วทำความสะอาดหม้อต้มเต็มกระบวนการรวมถึงฆ่าเชื้อสองหน ประมาณเวลาให้ด้วยว่าจะแล้วเสร็จเมื่อไหร่”
“ถ้าล้างหม้อตามขั้นตอนปกติก็ประมาณสองถึงสามชั่วโมงครับ นายจะให้ล้างสองหนเลยเหรอ” สาวัชเงี่ยหูฟังเพราะเสียงจากลำโพงค่อนข้างฟังยาก เนื่องจากถูกรบกวนด้วยเสียงเครื่องจักรในโรงงาน
“เออ ล้างสองรอบ เช็กวาวล์ด้วยนะ ว่าทำไมมันขัดข้องจนส่วนผสมไม่ไหลลงหม้อ เอาบันทึกการซ่อมบำรุงมาดูด้วย ว่าครั้งล่าสุดมีฟ้องอาการผิดปกติหรือเปล่า” ผู้จัดการโรงงานสั่งการต่อเนื่อง สุดท้ายจึงหันมา ‘สั่ง’ เขา “คุณไปพักเถอะ หรือจะกลับกรุงเทพฯไปเลยก็ได้ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง”
ไม่ใช่แค่ดูเขาไม่ขึ้น แต่อีกฝ่ายคิดว่ามีเขาอยู่ก็เหมือนไม่มี ไร้ค่าแทบไม่ต่างกับความว่างเปล่า สายตาพิฆาต มาดเย็นชาของเขาสั่นคลอนคนพวกนี้ไม่ได้เลย คล้ายว่า...อีกฝ่ายมองผ่านเปลือกเข้าไปเห็นตัวตนแท้จริงของเขาได้ จึงไม่มีความยำเกรง หรือนับถือใดๆให้เลย
สาวัชขยับจะแย้ง แต่เปลี่ยนใจ เพราะตระหนักว่าไร้ประโยชน์ เขารู้เรื่องเกี่ยวกับโรงงานน้อยเกินไป และการแสดงความเห็นบนพื้นฐานของความไม่รู้ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องฉลาด
ชายหนุ่มหมุนตัวลงสะพานเหล็กกลับมาที่รถ เสียงเครื่องจักรจากโรงงานยังคงดังหึ่งๆมาให้ได้ยินตลอดเวลา แม้จะอยู่ห่างออกมาค่อนข้างไกลแล้วก็ตาม
เพิ่มปราดเข้ามาหาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ “คุณริสาจะพูดสายด้วยครับ”
เขารับโทรศัพท์มาแนบหูด้วยสีหน้าเรียบเฉย “สาวัชครับ”
“โรงงานเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายไม่อารัมภบทด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มรายงานสถานการณ์รวมถึงทุกอย่างที่เขากระทำไปแล้วนับตั้งแต่มาถึงนครราชสีมา ก่อนลงท้ายด้วย... “เราเปลี่ยนหม้อใหม่ไม่ได้หรือครับคุณหยง”
“หม้อไม่ได้เสีย ทำไมต้องเปลี่ยน” ดังคาด...ริสาทำเสียงหยัน “ลูกชายเตี่ยนี่รวยดีนะ คิดเป็นแต่เรื่องใช้เงิน”
“ผมแค่มองว่ามันไม่ดีในแง่ของภาพลักษณ์ ยิ่งสมัยนี้ข่าวสารมันไปไว เกิดมีคนงานสักคนเผลอหลุดปากเล่าเรื่องอุบัติเหตุให้คนนอกฟัง คนคนเดียวบังเอิญโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊ค มันจะลือกันไปไกลเป็นไฟลามทุ่ง แต่ถ้าเรายอมสั่งเปลี่ยนอุปกรณ์ ระหว่างนี้กำลังการผลิตของเราอาจลดลงไปบ้าง เพราะต้องหยุดการทำงานของหม้อต้มไปหนึ่งหม้อ แต่ในระยะยาวนี่น่าจะส่งผลดีกับภาพลักษณ์ของปรเมศวร์เทรดดิ้งและแบรนด์ซูเปอร์โคลามากกว่านะครับ”
“เธอคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีอุบัติเหตุอย่างนี้หรือ” ริสาถามเสียงเรียบ ไร้วี่แววประชดประชัน
สาวัชงันไปราวกับถูกหมัดน็อก
“อุบัติเหตุในโรงงานเกิดขึ้นเสมอ สิ่งสำคัญคืออย่าให้มันเกิดซ้ำเรื่องเดิม” ริสาอบรม “อยู่จัดการเรื่องค่าทำขวัญให้เรียบร้อย สะสางให้โรงงานทำงานได้ตามปกติแล้วกลับมาเขียนรายงานส่งคณะกรรมการบริหารด้วยล่ะ”
“ผู้จัดการโรงงานก็ดูแลส่วนนั้นอยู่แล้ว ทำไมต้องให้ผมอยู่ด้วย” เขาไม่เข้าใจ ริสาจงใจบังคับให้เขามาแสดงเป็นตัวตลกที่นี่ เขาก็ทำให้ตามประสงค์แล้ว เธอยังจะให้เขาอยู่ต่ออีกเพื่ออะไร
“เธอคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นมาเป็นผู้บริหารเหรอ สิ่งที่เธอไม่รู้เมื่อวาน วันนี้ก็ได้รู้แล้ว เรื่องไหนที่พรุ่งนี้ยังไม่รู้ ก็จัดการทำตัวเองให้รู้มันซะตั้งแต่วันนี้สิ” ริสาหัวเราะดูแคลน “ส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เพิ่มได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะสั่ง”
สาวัชยื่นโทรศัพท์คืนคนขับรถ น่าเจ็บใจที่สมองของเขาจำสิ่งที่ริสากล่าวเมื่อครู่ได้ครบถ้วน พี่สาวคนเก่งของเขาไม่เคยพลาดโอกาสในการติเตียนและเหน็บแนมเขาสักครั้ง
ชายหนุ่มมองเพิ่มผงกศีรษะรับคำอย่างนอบน้อมทั้งที่เจ้านายซึ่งอยู่อีกฟากของโทรศัพท์ไม่มีวันเห็นด้วยซ้ำ ภาพนั้นสะกิดใจและรบกวนใจเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่สาวัชนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร
“คุณริสาสั่งเลขาฯจองโรงแรมไว้ให้แล้ว คุณสาวัชจะเข้าที่พักเลยไหมครับ” หนุ่มใหญ่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อซาฟารีสีกรมท่า แล้วเดินมาบอกเขาเรียบๆ ท่าทางสุภาพ แม้ไม่นอบน้อม แต่ก็ไม่เหยียดหยัน
“ได้” สาวัชรับคำอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น แล้วชิงเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ก่อนที่คนขับจะวิ่งเข้ามาบริการ เขาหลับตานิ่งๆ ชั่วขณะที่ชายหนุ่มนึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียด...ที่เขาจำต้องยอมรับการถูกกระทำทุกรูปแบบ โดยไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความชอบธรรมใดๆให้ตัวเองแม้แต่ครั้งเดียว!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เพื่อนนักอ่านคนไหนยังไม่ได้ไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณ
www.facebook.com/SirinFC
รีบกันหน่อยนะค้า
วันนี้สิริณส่งหนังสือและที่คั่นฝรั่งเศสให้ผู้โชคดีไปเกือบสามสิบรางวัลแน่ะ
กดติดตามเอาไว้ กิจกรรมหน้าจะได้มาร่วมสนุกรับของรางวัลกันค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่กด "ชอบตอนนี้" ให้สิริณนะคะ
ขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคุณนักอ่านเหนียวหนึบ คุณ wane และคุณ Zephyr
สำหรับทุกๆคอมเม้นต์ที่มีให้ค่ะ
เดี๋ยวไปเปิดกรุค้นก่อนว่ามีของรางวัลอะไรให้แจกบ้าง อิอิ
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 มี.ค. 2559, 08:38:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 มี.ค. 2559, 08:38:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1299
| << ตอนที่ 6 (100%) | ตอนที่ 7 (66%) >> |
napt 16 มี.ค. 2559, 07:59:54 น.
อึดอัดแทนสาวัช สงสารอ่ะ เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางตลอด
ลุ้นช่วงเวลาที่ปลดล๊อกความรู้สึกพวกนี้ค่ะ
อึดอัดแทนสาวัช สงสารอ่ะ เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางตลอด
ลุ้นช่วงเวลาที่ปลดล๊อกความรู้สึกพวกนี้ค่ะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 17 มี.ค. 2559, 01:06:40 น.
หูยยยยยย เข้าใจความรู้สึกด๊อกอย่างชัดเจนเลยฮะ
แต่รอติดตามชมต่อไป บางทีแจ้ริอาจจะไม่ใช่คนร้ายกะล่ายยย 555
หูยยยยยย เข้าใจความรู้สึกด๊อกอย่างชัดเจนเลยฮะ
แต่รอติดตามชมต่อไป บางทีแจ้ริอาจจะไม่ใช่คนร้ายกะล่ายยย 555
wane 17 มี.ค. 2559, 03:17:33 น.
มาคราวนี้คุณริสา เหมือนจะมีความหวังดีซ่อนอยู่นะ
มาคราวนี้คุณริสา เหมือนจะมีความหวังดีซ่อนอยู่นะ
Zephyr 21 มี.ค. 2559, 23:17:22 น.
อืม พี่สาวเหมือนจะช่วยๆอยู่นะ แต่มาแบบสายโหด
สู้ๆละกันเนอะ ไม่มีใครรู้แต่แรกหรอก
อืม พี่สาวเหมือนจะช่วยๆอยู่นะ แต่มาแบบสายโหด
สู้ๆละกันเนอะ ไม่มีใครรู้แต่แรกหรอก