เจ้าสาวเผด็จรัก (ภาคต่อเจ้าบ่าวจอมเถื่อน)
รามิล วัชรเกียรติโยธิน สัตวแพทย์หนุ่มสุดหล่อ สูง อบอุ่น แถมยังแสนดี ถ้ารอให้เขามาจีบคงไม่สมหวังสักที งานนี้สาวมั่นยุค 4G อย่างพีชชี่เลยต้องเผด็จศึกด้วยตัวเอง! (ภาคต่อเจ้าบ่าวจอมเถื่อน)
Tags: บุลินทร, เจ้าสาวเผด็จรัก, เจ้าบ่าวจอมเถื่อน
ตอน: บทที่ 2/1 ดูตัว
แม้จะไปปรึกษาขวัญกมลเรื่องดูตัวแล้ว แต่รามิลก็ยังไม่ได้ให้คำตอบกับมารดาว่าจะไปหรือไม่ สองสามวันมานี้ชายหนุ่มพยายามหลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องนั้นกับท่าน โชคดีที่ช่วงนี้แม่ยุ่งกับงาน ท่านเลยยังไม่มีเวลามาคาดคั้น
วันนี้กว่ารามิลจะกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เพราะมีงานติดพันที่คลินิกรักษาสัตว์ เจ้าของร่างสูงลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้านทรงยุโรปสีขาวสองชั้นหลังใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างขวางและร่มรื่น ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าเขียวขจี มุมหนึ่งจัดเป็นสวนดอกไม้และมีศาลาไม้ประดู่ไว้นั่งเล่น
ใบหน้าหล่อเหลามีร่องรอยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย ทว่าดวงตาเรียวรีฉายแววมีความสุข การได้ทำงานที่รัก แม้จะเหนื่อยแต่ก็ไม่เคยไม่อยากทำ
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในตัวบ้านที่ตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่มีระดับ ก็ได้ยินเสียงคุยกันดังออกมาจากห้องนั่งเล่น มีทั้งเสียงของพ่อ แม่ และน้องสาว แปลกที่วันนี้ทุกคนยังไม่แยกย้ายกันพักผ่อน หรือจะรอเขาอยู่ก็ไม่รู้
พ่อแม่ของรามิลรับราชการครูทั้งคู่ ส่วนเพลงพิณ น้องสาววัยสิบเก้าย่างยี่สิบปี เดินตามรอยเขาด้วยการเรียนสาขาสัตวแพทย์
รามิลเบาฝีเท้าลง ขณะเดินไปยังบันไดซึ่งทอดตัวขึ้นสู่ชั้นสองของบ้าน เขาไม่อยากโดนแม่ทวงคำตอบตอนนี้ ทว่าแม่ก็คือแม่ แม้จะก้าวเบาแค่ไหน สายตาของท่านก็ไวราวกับเรดาห์
“ตาราม จะไม่เข้ามาทักทายแม่ พ่อ กับน้องเลยรึ” คุณดวงตาเอ่ยเสียงเฮี้ยบ
รามิลหยุดยืนอยู่ตรงกลางชานพักบันไดและยิ้มกลบเกลื่อน “อ้าว ขอโทษครับ ผมไม่เห็น”
“ไม่เห็นจริงๆหรือตั้งใจไม่เห็นกันแน่ เสียงพวกเราคุยกันออกจะดัง” ผู้เป็นมารดามองอย่างจับผิด “ลงมานี่เลย”
สัตวแพทย์หนุ่มยังคงยิ้มสู้ พ่อกับเพลงพิณไม่เท่าไหร่หรอก คนที่อยากให้เขาแต่งงานมากที่สุดเห็นจะเป็นแม่นี่ละ “โธ่ ผมไม่เห็นจริงๆครับ พอดีกำลังคิดเรื่องงานด้วย หูเลยไม่ได้ยินอะไรเลย” รามิลแก้ตัวขณะเดินไปยังห้องนั่งเล่น
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะพี่ราม ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นแน่น้า” เมื่อเขาเดินไปถึง เพลงพิณก็แซวและหัวเราะเสียงใส เพราะรู้ดีว่าพี่ชายมีเรื่องติดค้างกับมารดา
“อืม” รามิลตอบเสียงขรึม
“แหม ทำเข้มใส่อีก” สาวน้อยยิ้มกว้างอย่างขำขัน
“ไปอ่านหนังสือเลยไป จะสอบปลายภาคแล้วไม่ใช่เหรอ” ผู้เป็นพี่ชายยังคงทำหน้านิ่ง
“ไม่ต้องอ่านก็สอบได้น่า ระดับนี้แล้ว” เพลงพิณกอดอกยิ้มทะเล้น “ว่าแต่…พี่รามตัดสินใจเรื่องดูตัวยังคะ”
“เพลงอย่าไปกวนพี่เขามาก พี่เขายิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ” คุณธนาเอ่ยขึ้น ก่อนจะหาทางช่วยลูกชาย “ไปพักผ่อนเถอะราม” เขาไม่เห็นด้วยเลยที่จู่ๆภรรยาก็ลุกขึ้นมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องชีวิตคู่ของลูก ทั้งๆที่ผ่านก็ให้อิสระในการตัดสินใจกับลูกมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือการใช้ชีวิต
“เอ๊ะ คุณนี่” คุณดวงตาหันไปมองสามีตาดุ “ฉันยังไม่บอกเลยว่าให้ลูกไปได้”
“อ้าว ลูกมันก็เข้ามาทักเราแล้ว ปล่อยให้มันไปพักผ่อนเถอะ”
“แค่คุยกันห้านาทีคงไม่ทำให้ตารามมันเป็นลมลงตรงนี้หรอกน่า มานั่งเลยตาราม วันนี้แม่ไม่ยอมให้แกเลี่ยงได้อีกแล้ว” หญิงวัยปลายสี่สิบบอกเสียงแกมบังคับ
“เดี๋ยวผมขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
“ไม่ได้! ขืนให้ขึ้นไปแกก็หายไปเลยน่ะสิ ฉันรู้ทันแกย่ะ ขนาดเมื่อเช้าฉันมาดักรอหน้าบ้าน แกก็ยังแอบออกทางหลังบ้านจนได้ เพราะงั้นฉันไม่เชื่อแกอีกแล้ว มานั่งลงเดี๋ยวนี้!” คุณดวงตาเอ่ยเสียงเด็ดขาด
รามิลเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของมารดาก็รู้ว่าวันนี้คงหลบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ “ก็ได้ครับ” สัตวแพทย์หนุ่มยอมนั่งลงแต่โดยดี
“ตกลงว่าไง เรื่องที่จะไปดูตัวหนูแมงปอน่ะ แม่จะได้นัดวันกับฝ่ายนั้น” ผู้เป็นแม่เอ่ยโดยไม่ต้องอารัมภบท เพราะประเด็นนี้คุยค้างกันไว้มาเกือบเดือนแล้ว
เพลงพิณรอฟังว่าพี่ชายจะตอบอย่างไร เธอเคยแนะนำรามิลแบบขำๆแล้วว่าให้หาผู้หญิงสักคนมาเป็นแฟนกำมะลอตบตาแม่ แต่เจ้าตัวก็บอกว่าเป็นวิธีที่ไร้สาระเกินไป อยากรู้นักว่าถ้าไม่ใช้แผนนี้ เขาจะใช้วิธีไหน
สถานที่นัดดูตัวคือร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองเชียงราย รามิลอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาและกางเกงสแล็คสีดำเข้ารูป ส่งเสริมให้เจ้าของใบหน้าคมคายดูสง่างามและโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง ผิวขาวสะอาดสะอ้านนั้นคล้ายจะเปล่งแสงออร่า จนผู้หญิงหลายคนที่เห็นมองเหลียวหลังตาค้าง
ทว่าสัตวแพทย์หนุ่มก็ไม่ได้สนใจมองตอบ ร่างสูงเดินตรงไปยังร้านอาหารด้วยสายตาแน่วแน่
รามิลยอมมาดูตัว ทว่าก็ไม่ได้ยอมไปทุกอย่าง เขายื่นข้อแม้กับแม่ว่า ขอพบกับลูกสาวเพื่อนของท่านเพียงสองต่อสอง เมื่อแม่ถามเหตุผล รามิลก็บอกว่า หากผู้ใหญ่ไปด้วย เขาและหญิงสาวจะเขิน ไม่กล้าคุยกัน
ตอนแรกคุณดวงตาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร ชายหนุ่มเลยสัญญาว่าจะถ่ายรูปตนเองกับลูกสาวเพื่อนท่านส่งไลน์ไปยืนยันว่ามาดูตัวกันแล้วจริงๆ สุดท้ายแม่จึงยอม แต่ก็ขู่ว่าถ้าเขาโกหก ท่านจะตัดแม่ตัดลูก!
ใครว่าละครไทยมีผลแต่กับเด็ก กับผู้ใหญ่ก็น่าจะด้วย เพราะประโยคแบบนี้รามิลเคยได้ยินบรรดาคุณแม่ในละครพูดเวลาจะบังคับให้ลูกทำอะไรก็ตาม
เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินมาหยุดตรงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น พนักงานสาวกล่าวทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่น ก่อนจะเอ่ยเป็นภาษาไทยพร้อมยิ้มสุภาพ
“สวัสดีค่ะ กี่ที่คะ”
“ผมจองโต๊ะไว้สองที่ครับ”
“เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวผายมือและเดินนำไปยังเคาน์เตอร์หน้าร้าน
ชายหนุ่มบอกชื่อ ก่อนที่พนักงานอีกคนจะนำเขาไปยังโต๊ะซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของตัวเมืองเชียงรายได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศา ตอนเที่ยงของวันหยุดเช่นนี้ทำให้มีลูกค้าค่อนข้างแน่นทีเดียว แต่ก็ยังมีความเป็นส่วนตัว เพราะระหว่างโต๊ะมีฉากไม้กั้น
“ไม่ทราบว่าจะสั่งอาหารเลยไหมคะ” บริการสาวถามพร้อมทั้งวางเมนูลงบนโต๊ะ
“เดี๋ยวผมเรียกอีกทีนะครับ พอดีเพื่อนที่นัดไว้ยังไม่มา”
“ได้เลยค่ะ”
เมื่อพนักงานสาวออกไปแล้ว รามิลก็เอนหลังลงบนพนักเก้าอี้ไม้ พลางทอดสายตามองวิวเบื้องนอก เขาไม่เคยพบมนัสวี ลูกสาวของเพื่อนแม่มาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดยังไงกับเรื่องที่ผู้ใหญ่จะจับคลุมถุงชน แต่เท่าที่แม่เล่า เธอน่าจะเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่พอสมควร เพราะเรียนจบปริญญาตรีด้านแฟชั่นมาจากอิตาลี
หวังว่ามนัสวีจะคิดเหมือนกัน เพราะหากต่างฝ่ายต่างไม่อยากแต่ง ผู้ใหญ่ก็คงจะดันทุรังไม่ได้
ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ใครบางคนก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะอาหาร รามิลเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหญิงสาวร่างระหงในชุดแซ็กเกาะอกสีเขียวมะนาว ท่าทางปราดเปรียว แต่งหน้าโฉบเฉี่ยวกำลังส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
“หมอรามใช่ไหมคะ”
วันนี้กว่ารามิลจะกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เพราะมีงานติดพันที่คลินิกรักษาสัตว์ เจ้าของร่างสูงลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้านทรงยุโรปสีขาวสองชั้นหลังใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างขวางและร่มรื่น ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าเขียวขจี มุมหนึ่งจัดเป็นสวนดอกไม้และมีศาลาไม้ประดู่ไว้นั่งเล่น
ใบหน้าหล่อเหลามีร่องรอยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย ทว่าดวงตาเรียวรีฉายแววมีความสุข การได้ทำงานที่รัก แม้จะเหนื่อยแต่ก็ไม่เคยไม่อยากทำ
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในตัวบ้านที่ตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่มีระดับ ก็ได้ยินเสียงคุยกันดังออกมาจากห้องนั่งเล่น มีทั้งเสียงของพ่อ แม่ และน้องสาว แปลกที่วันนี้ทุกคนยังไม่แยกย้ายกันพักผ่อน หรือจะรอเขาอยู่ก็ไม่รู้
พ่อแม่ของรามิลรับราชการครูทั้งคู่ ส่วนเพลงพิณ น้องสาววัยสิบเก้าย่างยี่สิบปี เดินตามรอยเขาด้วยการเรียนสาขาสัตวแพทย์
รามิลเบาฝีเท้าลง ขณะเดินไปยังบันไดซึ่งทอดตัวขึ้นสู่ชั้นสองของบ้าน เขาไม่อยากโดนแม่ทวงคำตอบตอนนี้ ทว่าแม่ก็คือแม่ แม้จะก้าวเบาแค่ไหน สายตาของท่านก็ไวราวกับเรดาห์
“ตาราม จะไม่เข้ามาทักทายแม่ พ่อ กับน้องเลยรึ” คุณดวงตาเอ่ยเสียงเฮี้ยบ
รามิลหยุดยืนอยู่ตรงกลางชานพักบันไดและยิ้มกลบเกลื่อน “อ้าว ขอโทษครับ ผมไม่เห็น”
“ไม่เห็นจริงๆหรือตั้งใจไม่เห็นกันแน่ เสียงพวกเราคุยกันออกจะดัง” ผู้เป็นมารดามองอย่างจับผิด “ลงมานี่เลย”
สัตวแพทย์หนุ่มยังคงยิ้มสู้ พ่อกับเพลงพิณไม่เท่าไหร่หรอก คนที่อยากให้เขาแต่งงานมากที่สุดเห็นจะเป็นแม่นี่ละ “โธ่ ผมไม่เห็นจริงๆครับ พอดีกำลังคิดเรื่องงานด้วย หูเลยไม่ได้ยินอะไรเลย” รามิลแก้ตัวขณะเดินไปยังห้องนั่งเล่น
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะพี่ราม ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นแน่น้า” เมื่อเขาเดินไปถึง เพลงพิณก็แซวและหัวเราะเสียงใส เพราะรู้ดีว่าพี่ชายมีเรื่องติดค้างกับมารดา
“อืม” รามิลตอบเสียงขรึม
“แหม ทำเข้มใส่อีก” สาวน้อยยิ้มกว้างอย่างขำขัน
“ไปอ่านหนังสือเลยไป จะสอบปลายภาคแล้วไม่ใช่เหรอ” ผู้เป็นพี่ชายยังคงทำหน้านิ่ง
“ไม่ต้องอ่านก็สอบได้น่า ระดับนี้แล้ว” เพลงพิณกอดอกยิ้มทะเล้น “ว่าแต่…พี่รามตัดสินใจเรื่องดูตัวยังคะ”
“เพลงอย่าไปกวนพี่เขามาก พี่เขายิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ” คุณธนาเอ่ยขึ้น ก่อนจะหาทางช่วยลูกชาย “ไปพักผ่อนเถอะราม” เขาไม่เห็นด้วยเลยที่จู่ๆภรรยาก็ลุกขึ้นมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องชีวิตคู่ของลูก ทั้งๆที่ผ่านก็ให้อิสระในการตัดสินใจกับลูกมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือการใช้ชีวิต
“เอ๊ะ คุณนี่” คุณดวงตาหันไปมองสามีตาดุ “ฉันยังไม่บอกเลยว่าให้ลูกไปได้”
“อ้าว ลูกมันก็เข้ามาทักเราแล้ว ปล่อยให้มันไปพักผ่อนเถอะ”
“แค่คุยกันห้านาทีคงไม่ทำให้ตารามมันเป็นลมลงตรงนี้หรอกน่า มานั่งเลยตาราม วันนี้แม่ไม่ยอมให้แกเลี่ยงได้อีกแล้ว” หญิงวัยปลายสี่สิบบอกเสียงแกมบังคับ
“เดี๋ยวผมขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
“ไม่ได้! ขืนให้ขึ้นไปแกก็หายไปเลยน่ะสิ ฉันรู้ทันแกย่ะ ขนาดเมื่อเช้าฉันมาดักรอหน้าบ้าน แกก็ยังแอบออกทางหลังบ้านจนได้ เพราะงั้นฉันไม่เชื่อแกอีกแล้ว มานั่งลงเดี๋ยวนี้!” คุณดวงตาเอ่ยเสียงเด็ดขาด
รามิลเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของมารดาก็รู้ว่าวันนี้คงหลบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ “ก็ได้ครับ” สัตวแพทย์หนุ่มยอมนั่งลงแต่โดยดี
“ตกลงว่าไง เรื่องที่จะไปดูตัวหนูแมงปอน่ะ แม่จะได้นัดวันกับฝ่ายนั้น” ผู้เป็นแม่เอ่ยโดยไม่ต้องอารัมภบท เพราะประเด็นนี้คุยค้างกันไว้มาเกือบเดือนแล้ว
เพลงพิณรอฟังว่าพี่ชายจะตอบอย่างไร เธอเคยแนะนำรามิลแบบขำๆแล้วว่าให้หาผู้หญิงสักคนมาเป็นแฟนกำมะลอตบตาแม่ แต่เจ้าตัวก็บอกว่าเป็นวิธีที่ไร้สาระเกินไป อยากรู้นักว่าถ้าไม่ใช้แผนนี้ เขาจะใช้วิธีไหน
สถานที่นัดดูตัวคือร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองเชียงราย รามิลอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาและกางเกงสแล็คสีดำเข้ารูป ส่งเสริมให้เจ้าของใบหน้าคมคายดูสง่างามและโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง ผิวขาวสะอาดสะอ้านนั้นคล้ายจะเปล่งแสงออร่า จนผู้หญิงหลายคนที่เห็นมองเหลียวหลังตาค้าง
ทว่าสัตวแพทย์หนุ่มก็ไม่ได้สนใจมองตอบ ร่างสูงเดินตรงไปยังร้านอาหารด้วยสายตาแน่วแน่
รามิลยอมมาดูตัว ทว่าก็ไม่ได้ยอมไปทุกอย่าง เขายื่นข้อแม้กับแม่ว่า ขอพบกับลูกสาวเพื่อนของท่านเพียงสองต่อสอง เมื่อแม่ถามเหตุผล รามิลก็บอกว่า หากผู้ใหญ่ไปด้วย เขาและหญิงสาวจะเขิน ไม่กล้าคุยกัน
ตอนแรกคุณดวงตาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร ชายหนุ่มเลยสัญญาว่าจะถ่ายรูปตนเองกับลูกสาวเพื่อนท่านส่งไลน์ไปยืนยันว่ามาดูตัวกันแล้วจริงๆ สุดท้ายแม่จึงยอม แต่ก็ขู่ว่าถ้าเขาโกหก ท่านจะตัดแม่ตัดลูก!
ใครว่าละครไทยมีผลแต่กับเด็ก กับผู้ใหญ่ก็น่าจะด้วย เพราะประโยคแบบนี้รามิลเคยได้ยินบรรดาคุณแม่ในละครพูดเวลาจะบังคับให้ลูกทำอะไรก็ตาม
เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินมาหยุดตรงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น พนักงานสาวกล่าวทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่น ก่อนจะเอ่ยเป็นภาษาไทยพร้อมยิ้มสุภาพ
“สวัสดีค่ะ กี่ที่คะ”
“ผมจองโต๊ะไว้สองที่ครับ”
“เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวผายมือและเดินนำไปยังเคาน์เตอร์หน้าร้าน
ชายหนุ่มบอกชื่อ ก่อนที่พนักงานอีกคนจะนำเขาไปยังโต๊ะซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของตัวเมืองเชียงรายได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศา ตอนเที่ยงของวันหยุดเช่นนี้ทำให้มีลูกค้าค่อนข้างแน่นทีเดียว แต่ก็ยังมีความเป็นส่วนตัว เพราะระหว่างโต๊ะมีฉากไม้กั้น
“ไม่ทราบว่าจะสั่งอาหารเลยไหมคะ” บริการสาวถามพร้อมทั้งวางเมนูลงบนโต๊ะ
“เดี๋ยวผมเรียกอีกทีนะครับ พอดีเพื่อนที่นัดไว้ยังไม่มา”
“ได้เลยค่ะ”
เมื่อพนักงานสาวออกไปแล้ว รามิลก็เอนหลังลงบนพนักเก้าอี้ไม้ พลางทอดสายตามองวิวเบื้องนอก เขาไม่เคยพบมนัสวี ลูกสาวของเพื่อนแม่มาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดยังไงกับเรื่องที่ผู้ใหญ่จะจับคลุมถุงชน แต่เท่าที่แม่เล่า เธอน่าจะเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่พอสมควร เพราะเรียนจบปริญญาตรีด้านแฟชั่นมาจากอิตาลี
หวังว่ามนัสวีจะคิดเหมือนกัน เพราะหากต่างฝ่ายต่างไม่อยากแต่ง ผู้ใหญ่ก็คงจะดันทุรังไม่ได้
ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ใครบางคนก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะอาหาร รามิลเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหญิงสาวร่างระหงในชุดแซ็กเกาะอกสีเขียวมะนาว ท่าทางปราดเปรียว แต่งหน้าโฉบเฉี่ยวกำลังส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
“หมอรามใช่ไหมคะ”
บุลินทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 เม.ย. 2559, 19:25:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 เม.ย. 2559, 19:25:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1056
| << บทที่ 1/2 พี่หมอ |
บุลินทร 10 เม.ย. 2559, 19:28:13 น.
คุณ แว่นใส
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
คุณ kaelek
ฮ่าๆๆๆ เรื่องบล็อกต้องบอกพีชชี่ครับ แต่ตอนนี้พักบล็อกก่อน มาลุ้นหมอรามดูตัวกันว่าแมงปอจะคิดเหมือนกันรึเปล่า
คุณ แว่นใส
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
คุณ kaelek
ฮ่าๆๆๆ เรื่องบล็อกต้องบอกพีชชี่ครับ แต่ตอนนี้พักบล็อกก่อน มาลุ้นหมอรามดูตัวกันว่าแมงปอจะคิดเหมือนกันรึเปล่า
แว่นใส 10 เม.ย. 2559, 22:11:13 น.
สาวจะปล่อยไหมล่ะ
สาวจะปล่อยไหมล่ะ
ปิ่นนลิน 12 เม.ย. 2559, 00:05:09 น.
หล่อออร่าขนาดนี้ แมงปอเกาะหนึบชัวร์ อย่านะอย่า *โบกไม้ไล่แมงปอ
พีชชี่ให้ไวเลย มาช่วยหมอรามเร็วววว
หล่อออร่าขนาดนี้ แมงปอเกาะหนึบชัวร์ อย่านะอย่า *โบกไม้ไล่แมงปอ
พีชชี่ให้ไวเลย มาช่วยหมอรามเร็วววว
หมูบูลิน 23 พ.ค. 2559, 02:55:21 น.
มาแล้วๆๆ หลังจากไม่ได้เข้าเวปเลิฟมานาน
งานนี้ท่าทางหมอรามจะเจองานหนักนะคะ
มาแล้วๆๆ หลังจากไม่ได้เข้าเวปเลิฟมานาน
งานนี้ท่าทางหมอรามจะเจองานหนักนะคะ