: + : + : + : + : ผู้ช่วยกามเทพ : + : + : + : + :
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 13 (33%)
สำนักงานในเช้าวันอังคารถัดมาค่อนข้างวุ่น ด้วยฐานะที่แทบไม่ต่างจากเด็กฝึกงาน สาวัชจึงถูกมอบหมายให้อ่านบันทึกอนุมัติทุกฉบับพร้อมกับเขียนความคิดเห็นแนบไว้เตรียมส่งให้ผู้อำนวยการต่อไป เขาเลื่อนแฟ้มทั้งตั้งที่อ่านหมดแล้วไปด้านข้าง และเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบข่าวสารประจำวัน
“อ่านอะไรอยู่หรือวัช หน้าตาซีเรียสจัง” เสียงวัชระดังขึ้นจากเหนือศีรษะ
“เขียนรายงานเรื่องโรงงานที่โคราชส่งให้คุณหยงอยู่น่ะครับ คุณฮกลงมาหาผมถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่า” สาวัชพับหน้าจอแช่มช้าซ่อนจากสายตาอีกฝ่าย มิให้เป็นพิรุธ
วัชระเดินโขยกเขยกเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขาอย่างถือวิสาสะ สีหน้าเหยเกของเขาทำให้น้องชายอดถามด้วยความเป็นห่วงมิได้
“ดูคุณฮกอาการไม่ค่อยดีเลย เป็นเพราะพักนี้ดื่มเหล้ามากไปหรือเปล่าครับ”
วัชระโบกมือ “เฮ้ย! คนมีความสุข อารมณ์ดี จะให้นั่งพับเพียบมีความสุขก็ไม่ไหวนะ”
“มีเรื่องดีๆหรือครับ เห็นเด็กบอกว่าสองสามวันนี้คุณฮกกลับดึก บางคืนก็ไม่กลับบ้านด้วย”
พี่ชายยิ้มกว้าง “ปิดไม่มิดเลยเหรอวะสาวัช”
“ก็...พอเห็นชัดอยู่ครับ”
คนมีความสุขหัวเราะร่วน “สงสัยฉันต้องเพลาๆการฉลองลงบ้างละ”
“หมอห้ามคุณฮกดื่มไม่ใช่เหรอครับ ระวังอาการกำเริบนะครับ”
“เฮียไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกน่า เลิกจ้ำจี้จ้ำไชเป็นเจ้หยงได้แล้ว” วัชระโบกมือ แล้วเปลี่ยนเรื่องแทน “เจ้เรียกประชุมอีกแล้ว เห็นว่าจะสุมหัวคิดหาผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ นายเตรียมตัวเข้าประชุมด้วยนะ”
“ผู้จัดการฝึกหัด ไม่น่าต้องเข้าประชุมระดับผู้บริหารนะครับพี่ชาย” เพราะสายเลือดในตัว ทำให้สมาชิกทุกคนในบ้านใหญ่ใช้สรรพนามอย่างคนจีน แต่สาวัชกลับต่อต้านกลายๆด้วยการดื้อดึงใช้ทุกสรรพนามแบบคนไทยแทน
“ถึงยังไงฝึกงานเสร็จ นายก็ต้องได้เป็นผู้บริหารอยู่แล้ว” วัชระหัวเราะร่าเริง “เออ แต่ระวังอารมณ์เจ้หยงหน่อยก็ดีนะ พักนี้บูดง่ายชะมัด เฮียทำผิดนิดเดียว ตาขวางเลย”
“เด็กบอกว่าคุณนายใหญ่ไปปฏิบัติธรรมอีกแล้ว คุณหยงคงเป็นห่วงท่านมั้งครับ”
“ไม่รู้จะห่วงทำไม ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่หม่าม้าไปปฏิบัติธรรมคนเดียว น่าจะดีใจมากกว่า ที่อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่เห็นภาพบาดตา...” วัชระชะงัก “เฮ้ย! เฮียขอโทษว่ะ ลืมๆไปละกันนะว่าเมื่อกี้เฮียพูดอะไร”
สาวัชหน้านิ่ง ไม่แสดงความรู้สึก “คุณฮกไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เราอย่าเอามาเครียดไปด้วยเลยว่ะ” วัชระยักไหล่ “เฮียไปเตรียมตัวประชุมก่อน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ห้องประชุมนะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังประตู ทว่ายังไม่ทันบิดคันเปิด
“คุณฮก” สาวัชเรียกพี่ชายคนกลางไว้ คอยจนอีกฝ่ายหันกลับมาแล้ว เขาจึงก้มศีรษะนิดๆ “ถึงคุณฮกจะฟังจนเบื่อแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะย้ำคำเดิมนะ ผมขอโทษแทนแม่ด้วย”
“สาวัช...” ชายหนุ่มลากเสียงคล้ายระอา “เฮียขอร้องว่ะ อย่าทำตัวเป็นทางการแบบนี้ เฮียขนลุก” วัชระทำหน้าสยอง “อีกอย่าง เฮียไม่รับคำขอโทษของนายนะ เพราะเฮียคิดว่าแม่นายไม่ได้ทำผิดตรงไหน บางทีถ้าจะคิดอย่างยุติธรรมและเป็นกลางจริงๆ อาจเป็นความผิดของหม่าม้าก็ได้ ที่แทรกเข้ามา ทำให้เตี่ยกับคุณสาต้องตัดสินใจทำแบบนี้”
วัชระหันหน้ากลับไปทางประตู ยกมือขึ้นชูเป็นเชิงบอกลา “ไม่คุยละ เฮียไปก่อน เดี๋ยวเจอกันนะเว้ย ห้ามเบี้ยวละ!”
ปล่อยให้เจ้าของห้องมองตามประตูที่งับลง พลางถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย รู้สึกละม้ายถูกเชือกที่มองไม่เห็นรั้งเขาไว้ทุกทิศทาง ไม่สามารถทำตามใจตัวเอง เป็นแค่หุ่นเชิดที่จะถูกใครลากมาลากไปทางไหนก็ได้ตามแต่ใจ
ชีวิตที่ถูกบงการมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน และดูเหมือนว่าล่าสุดจะเป็นเรื่อง...ความรัก!
น่าขัน...ธนาก็รู้อยู่แล้วว่าการต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รักนั้นขมขื่นเพียงใด แต่พอถึงคราวของเขา ท่านกลับบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าด้วยซ้ำ
ส่วนสาวิตรี...แม่ถึงกับยอมเสียสละเกียรติและศักดิ์ศรี ทำตามใจตัวเองทุกประการ ยอมกระทั่งถูกตราหน้าว่า ‘เมียน้อย’ เพียงเพื่อความรักของตัวเอง แต่พอถึงคราวเขาบ้าง แม่กลับยัดเยียดทุกอย่างใส่ชีวิตเขา เลือกให้เขา และบังคับให้เขาทำตามที่ท่านต้องการ
เขามั่นใจด้วยซ้ำว่าแม่ทำแบบนั้นเพราะอยากให้เขาเป็นลูกที่สมบูรณ์แบบ เพื่อใช้เป็นเครื่องมือเรียกร้องความรักจากธนา เพราะเขาไม่เคยสัมผัสถึงความรักความห่วงใยของท่านเลยแม้แต่นิดเดียว!
ปุ่มไฟกะพริบสีแดงที่โต๊ะ ทำให้เขาโน้มตัวไปกดปุ่มเปิดเสียง “ว่าไง”
“จากประชาสัมพันธ์นะคะ มีของมาส่งให้คุณสาวัชค่ะ จะให้พนักงานลงไปส่งข้างล่างเลย หรือคุณสาวัชจะขึ้นมารับที่ชั้นสี่คะ”
“ให้ลงมาได้เลย” เขาอนุญาตทั้งยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่กี่นาทีถัดมา พนักงานส่งของก็มาเคาะประตูห้อง ก้าวเข้ามาวางของบนโต๊ะเขา
“เซ็นรับด้วยครับ” ฝ่ายนั้นส่งกระดานเหน็บกระดาษมาให้เขาลงชื่อรับของ
สาวัชกวาดตาอ่านรายละเอียดก็พบว่าชื่อผู้รับคือเขา สาวัช ปรเมศวร์! ไม่ใช่การส่งผิดแน่นอน ที่น่าสนใจก็คือ...ใครส่งมันมาให้เขา!
“มีชื่อผู้ส่งไหมครับ” เขาถามขณะส่งกระดานที่ลงชื่อเรียบร้อยแล้วคืน โดยไม่ลืมแนบสินน้ำใจให้ตามธรรมเนียมอย่างคนที่อยู่ต่างประเทศมานาน
“ไม่ได้แจ้งครับ ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ” พนักงานส่งของโค้งต่ำ แล้วหมุนกายออกจากห้องง่ายๆเหมือนตอนมา
ชายหนุ่มพิจารณากระถางไม้ทรงสี่เหลี่ยมตรงหน้า มันมีขนาดกว้างยาวพอๆกับหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊คสูงราวคืบเศษ ภายในบรรจุกล้วยไม้ฟาแลนดอปซิสกิ่งโทนซึ่งประกอบไปด้วยกล้วยไม้นับสิบดอก แต่ละดอกปลายกลีบเป็นสีขาวไล่เข้าไปถึงสีชมพูหวานที่เกสรใจกลาง ตกแต่งโคนต้นด้วยลูกสนแห้งขนาดใหญ่ เฟิร์นและใบไม้สีเขียวเป็นพุ่มฟูคล้ายพู่
เขาหมุนกระถางโดยรอบเพื่อมองบัตรอวยพรใดๆที่อาจแนบมา แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า สุดท้ายสาวัชจึงเลื่อนกระถางไปวางไว้ยังมุมหนึ่งของโต๊ะแทน
ชายหนุ่มหมดความสนใจกับดอกไม้ปริศนาอย่างรวดเร็ว เขาเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นอีกครั้ง พิจารณาข้อมูล จดและทำการวิเคราะห์โดยละเอียด คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเขาตัดสินใจต่อโทรศัพท์ไปยังเลขหมายหนึ่ง ครั้นได้เวลาเข้าประชุมตามที่วัชระแจ้ง ชายหนุ่มจึงหยิบสมุดจด ก้าวออกจากห้องทำงาน โดยลืมไปสนิทว่าหน้าจอยังคงเปิดค้างอยู่ และหากใครมาดูก็จะเห็นว่าสิ่งที่เขากำลังให้ความสนใจเป็นพิเศษก็คือ...ราคาบนกระดานของหุ้นสยามดริ๊งค์คอร์ปอเรชัน!
: + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + :
ต้นสัปดาห์อย่างนี้ งานเยอะกันไหมเอ่ย
ทำงานเครียดๆปวดสมอง แวะมาพักสายตาอ่านนิยายกันบ้างนะค้า :D
กรมอุตุฯบอกว่าสัปดาห์นี้อากาศจะร้อนจัดมาก
ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ หลบร้อน ทากันแดด ดูแลสุขภาพกันด้วยนะเออ
ด้วยรักและเป็นห่วงคนอ่านจริงๆ :D
“อ่านอะไรอยู่หรือวัช หน้าตาซีเรียสจัง” เสียงวัชระดังขึ้นจากเหนือศีรษะ
“เขียนรายงานเรื่องโรงงานที่โคราชส่งให้คุณหยงอยู่น่ะครับ คุณฮกลงมาหาผมถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่า” สาวัชพับหน้าจอแช่มช้าซ่อนจากสายตาอีกฝ่าย มิให้เป็นพิรุธ
วัชระเดินโขยกเขยกเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขาอย่างถือวิสาสะ สีหน้าเหยเกของเขาทำให้น้องชายอดถามด้วยความเป็นห่วงมิได้
“ดูคุณฮกอาการไม่ค่อยดีเลย เป็นเพราะพักนี้ดื่มเหล้ามากไปหรือเปล่าครับ”
วัชระโบกมือ “เฮ้ย! คนมีความสุข อารมณ์ดี จะให้นั่งพับเพียบมีความสุขก็ไม่ไหวนะ”
“มีเรื่องดีๆหรือครับ เห็นเด็กบอกว่าสองสามวันนี้คุณฮกกลับดึก บางคืนก็ไม่กลับบ้านด้วย”
พี่ชายยิ้มกว้าง “ปิดไม่มิดเลยเหรอวะสาวัช”
“ก็...พอเห็นชัดอยู่ครับ”
คนมีความสุขหัวเราะร่วน “สงสัยฉันต้องเพลาๆการฉลองลงบ้างละ”
“หมอห้ามคุณฮกดื่มไม่ใช่เหรอครับ ระวังอาการกำเริบนะครับ”
“เฮียไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกน่า เลิกจ้ำจี้จ้ำไชเป็นเจ้หยงได้แล้ว” วัชระโบกมือ แล้วเปลี่ยนเรื่องแทน “เจ้เรียกประชุมอีกแล้ว เห็นว่าจะสุมหัวคิดหาผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ นายเตรียมตัวเข้าประชุมด้วยนะ”
“ผู้จัดการฝึกหัด ไม่น่าต้องเข้าประชุมระดับผู้บริหารนะครับพี่ชาย” เพราะสายเลือดในตัว ทำให้สมาชิกทุกคนในบ้านใหญ่ใช้สรรพนามอย่างคนจีน แต่สาวัชกลับต่อต้านกลายๆด้วยการดื้อดึงใช้ทุกสรรพนามแบบคนไทยแทน
“ถึงยังไงฝึกงานเสร็จ นายก็ต้องได้เป็นผู้บริหารอยู่แล้ว” วัชระหัวเราะร่าเริง “เออ แต่ระวังอารมณ์เจ้หยงหน่อยก็ดีนะ พักนี้บูดง่ายชะมัด เฮียทำผิดนิดเดียว ตาขวางเลย”
“เด็กบอกว่าคุณนายใหญ่ไปปฏิบัติธรรมอีกแล้ว คุณหยงคงเป็นห่วงท่านมั้งครับ”
“ไม่รู้จะห่วงทำไม ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่หม่าม้าไปปฏิบัติธรรมคนเดียว น่าจะดีใจมากกว่า ที่อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่เห็นภาพบาดตา...” วัชระชะงัก “เฮ้ย! เฮียขอโทษว่ะ ลืมๆไปละกันนะว่าเมื่อกี้เฮียพูดอะไร”
สาวัชหน้านิ่ง ไม่แสดงความรู้สึก “คุณฮกไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เราอย่าเอามาเครียดไปด้วยเลยว่ะ” วัชระยักไหล่ “เฮียไปเตรียมตัวประชุมก่อน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ห้องประชุมนะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังประตู ทว่ายังไม่ทันบิดคันเปิด
“คุณฮก” สาวัชเรียกพี่ชายคนกลางไว้ คอยจนอีกฝ่ายหันกลับมาแล้ว เขาจึงก้มศีรษะนิดๆ “ถึงคุณฮกจะฟังจนเบื่อแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะย้ำคำเดิมนะ ผมขอโทษแทนแม่ด้วย”
“สาวัช...” ชายหนุ่มลากเสียงคล้ายระอา “เฮียขอร้องว่ะ อย่าทำตัวเป็นทางการแบบนี้ เฮียขนลุก” วัชระทำหน้าสยอง “อีกอย่าง เฮียไม่รับคำขอโทษของนายนะ เพราะเฮียคิดว่าแม่นายไม่ได้ทำผิดตรงไหน บางทีถ้าจะคิดอย่างยุติธรรมและเป็นกลางจริงๆ อาจเป็นความผิดของหม่าม้าก็ได้ ที่แทรกเข้ามา ทำให้เตี่ยกับคุณสาต้องตัดสินใจทำแบบนี้”
วัชระหันหน้ากลับไปทางประตู ยกมือขึ้นชูเป็นเชิงบอกลา “ไม่คุยละ เฮียไปก่อน เดี๋ยวเจอกันนะเว้ย ห้ามเบี้ยวละ!”
ปล่อยให้เจ้าของห้องมองตามประตูที่งับลง พลางถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย รู้สึกละม้ายถูกเชือกที่มองไม่เห็นรั้งเขาไว้ทุกทิศทาง ไม่สามารถทำตามใจตัวเอง เป็นแค่หุ่นเชิดที่จะถูกใครลากมาลากไปทางไหนก็ได้ตามแต่ใจ
ชีวิตที่ถูกบงการมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน และดูเหมือนว่าล่าสุดจะเป็นเรื่อง...ความรัก!
น่าขัน...ธนาก็รู้อยู่แล้วว่าการต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รักนั้นขมขื่นเพียงใด แต่พอถึงคราวของเขา ท่านกลับบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าด้วยซ้ำ
ส่วนสาวิตรี...แม่ถึงกับยอมเสียสละเกียรติและศักดิ์ศรี ทำตามใจตัวเองทุกประการ ยอมกระทั่งถูกตราหน้าว่า ‘เมียน้อย’ เพียงเพื่อความรักของตัวเอง แต่พอถึงคราวเขาบ้าง แม่กลับยัดเยียดทุกอย่างใส่ชีวิตเขา เลือกให้เขา และบังคับให้เขาทำตามที่ท่านต้องการ
เขามั่นใจด้วยซ้ำว่าแม่ทำแบบนั้นเพราะอยากให้เขาเป็นลูกที่สมบูรณ์แบบ เพื่อใช้เป็นเครื่องมือเรียกร้องความรักจากธนา เพราะเขาไม่เคยสัมผัสถึงความรักความห่วงใยของท่านเลยแม้แต่นิดเดียว!
ปุ่มไฟกะพริบสีแดงที่โต๊ะ ทำให้เขาโน้มตัวไปกดปุ่มเปิดเสียง “ว่าไง”
“จากประชาสัมพันธ์นะคะ มีของมาส่งให้คุณสาวัชค่ะ จะให้พนักงานลงไปส่งข้างล่างเลย หรือคุณสาวัชจะขึ้นมารับที่ชั้นสี่คะ”
“ให้ลงมาได้เลย” เขาอนุญาตทั้งยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่กี่นาทีถัดมา พนักงานส่งของก็มาเคาะประตูห้อง ก้าวเข้ามาวางของบนโต๊ะเขา
“เซ็นรับด้วยครับ” ฝ่ายนั้นส่งกระดานเหน็บกระดาษมาให้เขาลงชื่อรับของ
สาวัชกวาดตาอ่านรายละเอียดก็พบว่าชื่อผู้รับคือเขา สาวัช ปรเมศวร์! ไม่ใช่การส่งผิดแน่นอน ที่น่าสนใจก็คือ...ใครส่งมันมาให้เขา!
“มีชื่อผู้ส่งไหมครับ” เขาถามขณะส่งกระดานที่ลงชื่อเรียบร้อยแล้วคืน โดยไม่ลืมแนบสินน้ำใจให้ตามธรรมเนียมอย่างคนที่อยู่ต่างประเทศมานาน
“ไม่ได้แจ้งครับ ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ” พนักงานส่งของโค้งต่ำ แล้วหมุนกายออกจากห้องง่ายๆเหมือนตอนมา
ชายหนุ่มพิจารณากระถางไม้ทรงสี่เหลี่ยมตรงหน้า มันมีขนาดกว้างยาวพอๆกับหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊คสูงราวคืบเศษ ภายในบรรจุกล้วยไม้ฟาแลนดอปซิสกิ่งโทนซึ่งประกอบไปด้วยกล้วยไม้นับสิบดอก แต่ละดอกปลายกลีบเป็นสีขาวไล่เข้าไปถึงสีชมพูหวานที่เกสรใจกลาง ตกแต่งโคนต้นด้วยลูกสนแห้งขนาดใหญ่ เฟิร์นและใบไม้สีเขียวเป็นพุ่มฟูคล้ายพู่
เขาหมุนกระถางโดยรอบเพื่อมองบัตรอวยพรใดๆที่อาจแนบมา แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า สุดท้ายสาวัชจึงเลื่อนกระถางไปวางไว้ยังมุมหนึ่งของโต๊ะแทน
ชายหนุ่มหมดความสนใจกับดอกไม้ปริศนาอย่างรวดเร็ว เขาเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นอีกครั้ง พิจารณาข้อมูล จดและทำการวิเคราะห์โดยละเอียด คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเขาตัดสินใจต่อโทรศัพท์ไปยังเลขหมายหนึ่ง ครั้นได้เวลาเข้าประชุมตามที่วัชระแจ้ง ชายหนุ่มจึงหยิบสมุดจด ก้าวออกจากห้องทำงาน โดยลืมไปสนิทว่าหน้าจอยังคงเปิดค้างอยู่ และหากใครมาดูก็จะเห็นว่าสิ่งที่เขากำลังให้ความสนใจเป็นพิเศษก็คือ...ราคาบนกระดานของหุ้นสยามดริ๊งค์คอร์ปอเรชัน!
: + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + :
ต้นสัปดาห์อย่างนี้ งานเยอะกันไหมเอ่ย
ทำงานเครียดๆปวดสมอง แวะมาพักสายตาอ่านนิยายกันบ้างนะค้า :D
กรมอุตุฯบอกว่าสัปดาห์นี้อากาศจะร้อนจัดมาก
ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ หลบร้อน ทากันแดด ดูแลสุขภาพกันด้วยนะเออ
ด้วยรักและเป็นห่วงคนอ่านจริงๆ :D
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 เม.ย. 2559, 12:44:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 เม.ย. 2559, 12:44:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1125
| << ตอนที่ 12 (100%) | ตอนที่ 13 (66%) >> |
konhin 26 เม.ย. 2559, 20:23:41 น.
ยังไปไหนไม่ได้ น่าสงสาร
ยังไปไหนไม่ได้ น่าสงสาร
นักอ่านเหนียวหนึบ 27 เม.ย. 2559, 09:49:04 น.
เฮียจะทำไรอ้ะ แอ๊บแอ๋
เฮียจะทำไรอ้ะ แอ๊บแอ๋
Zephyr 9 พ.ค. 2559, 18:34:40 น.
แอบทำอะไรนะ
แอบทำอะไรนะ