Plan Love | แผนร้ายบงการรัก
เมื่อฉัน 'ชะเอม' รู้ข่าวว่าพี่สาวตัวเอง 'อัญชัญ'
โดนแฟนคนไทยที่อยู่วอชิงตันด้วยกัน
ทำร้ายเลือดตกยางออกจนแท้งลูก
งานนี้ฉันเลยลาออกจากงานที่เกาหลี
ย้ายกลับบ้านที่ไทยอย่างด่วน สืบจนรู้มาว่า
ตา 'ภูผา' นั่นมีแฝดน้องชื่อ 'วายุ'
งานนี้ฉันจะดำเนินการวางแผนทำร้ายจิตใจ
น้องชายตานั่นให้เจ็บปวดกว่าบาดแผลบนตัวพี่ฉัน
และหลานที่ควรจะได้เติบโตขึ้นมา
แต่ทำไมตานี่ถึงแตกต่างจากพี่ชายสุดขั้วแบบนี้เนี้ย
อย่าหวั่นใจเด็ดขาดนะชะเอม!
เธอมาเพื่อทำร้ายหัวใจเค้า เอาคืนให้สาสมสิ
โดนแฟนคนไทยที่อยู่วอชิงตันด้วยกัน
ทำร้ายเลือดตกยางออกจนแท้งลูก
งานนี้ฉันเลยลาออกจากงานที่เกาหลี
ย้ายกลับบ้านที่ไทยอย่างด่วน สืบจนรู้มาว่า
ตา 'ภูผา' นั่นมีแฝดน้องชื่อ 'วายุ'
งานนี้ฉันจะดำเนินการวางแผนทำร้ายจิตใจ
น้องชายตานั่นให้เจ็บปวดกว่าบาดแผลบนตัวพี่ฉัน
และหลานที่ควรจะได้เติบโตขึ้นมา
แต่ทำไมตานี่ถึงแตกต่างจากพี่ชายสุดขั้วแบบนี้เนี้ย
อย่าหวั่นใจเด็ดขาดนะชะเอม!
เธอมาเพื่อทำร้ายหัวใจเค้า เอาคืนให้สาสมสิ
Tags: รัก ดราม่า โรแมนติก
ตอน: ตกลงฉันจะกลับไปกับเธอ
ฟู่ววว~ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆแต่ทำหน้าม้ามันปลิวฟร่ะ -3-
งานที่ดิวกับลูกค้าวันนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
นอมูน อารึมดัน ดัน ดัน ดัน view~
"ค่ะแม่" ฉันกดรับทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้
"เอม เป็นไงบ้างลูก" แม่โทรมาถามไถ่ชีวิตที่เกาหลีของฉันอยู่ทุกๆวัน
"วันนี้เสนองานลูก คะ คะ ค้า ... ผ่าน คะ คะ ค่ะแม่ ฮึก"
จู่ๆหัวฉันก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับแม่ขึ้นมา
แล้วน้ำตาจะไหลอย่างบอกไม่ถูก
"ทำไมเสียงสั่นแบบนั้น หนูเป็นอะไร"
"แม่ ขอโทษนะคะ ที่หนูไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับแม่ดูแลแม่
ไม่ได้ช่วยงานบ้านแม่แบบลูกคนอื่น ทั้งที่แม่ควรจะได้พัก"
ฉันปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกผิด
"โถ่ เด็กน้อยของแม่" แม่ปลอบฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แม่รอหนูอีกหน่อยนะ เราจะไปอยู่วอชิงตันด้วยกันกับพี่"
ฉันพูดถึงแพลนของครอบครัวเราที่วางไว้ในชีวิต
"..." ปลายสายเงียบไป
"มะ แม่ ... ทำไมเงียบไปละคะ" ฉันเห็นแม่จู่ๆเงียบไปก็ใจไม่ดี
"หนูเหนื่อยมากใช่ไหม ขอบคุณที่ทำงานหนักนะลูก
ดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะลูก" แม่กรอกเสียงสั่นเครือเข้ามาในสาย
"หนูไม่เหนื่อยค่ะแม่ ถ้ากนูมีเงิน เราจะได้มีความสุขด้วยกัน
หนูจะรักษาสุขภาพตัวเอง" ฉันปาดหยดน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง
"วันนี้เป็นวันที่ดีนะลูก แม่จะไปทำข้าวเช้าให้พ่อก่อน"
แม่บอกลาสายบทสนทนาในเช้านี้เหมือนทุกๆเช้า
"ค่ะแม่" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์
เพื่อที่จะต่อรถกลับไปที่อพาตเม้นต์
"แม่รักหนูนะ" ฉันได้ยินเสียงแม่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
คงลืมวางสายแบบทุกครั้งสินะคุผรนายอรพิน
"บรื๊นนน ... บรื๊นนน" รถเมล์ขับเคลื่อนมาถึงปลายรถเมล์ที่ฉันรออยู่
"เอ๊าะ สายนี้นี่หน่า" ฉันรีบสะบัดความเบลอที่เกิดจากการร้องไห้เมื่อกี๋
"ตึ๊ด" ฉันเอาบัตรจ่อเครื่องสแกนเพื่อชำระค่ารถเมล์
"เห้อ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็ลุล่วงไปด้วยดีเนอะ อลิยา ไฟท์ติ้ง !"
ฉันพึมพำกับตัวเองในใจ
"คงอีก 10 นาทีถึงนู่นมั้ง" ฉันเลยคิดจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงแก้เบื่อ
"กึ๊ก" ฉันเสียบหูฟังเข้ากับมือถือ
Mom
15:05
xxx-xxx-xxxx
"ตายล่ะ แม่ยังไม่วางหูอีก" O_O ฉันอุทานในใจ
เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ฉันยังคาสายอยู่กับแม่ ดีที่โทรแบบประหยัดเงิน
"@฿&*%#^*&&" เสียงพ่อกับแม่คุยกันอยู่ไกลๆ
จากโทรศัพท์คงลืมไปว่ายังไม่ได้วางสินะคุณนายอรพิณ
ฉันกำลังจะขยับนิ้วกดไปที่วางสาย
"แม่ โทรไปหาไอเอมมาหรอ" นะ ... นั่นมัน
เสียงพี่สาวฉันหนิ กลับมาจากวอชิงตันตอนไหนกัน
"จ้ะลูก" แม่ตอบคำถามพี่ฉันด้วยน้ำเสียงชื่นใจ
"แม่ไม่ได้บอกว่าหนูกลับมาใช่ไหมคะ?"
หือ? ทำไมต้องปิดบังฉันกันล่ะ
"ไม่ได้บอกจ้ะ"
"ถ้ามันรู้ว่าหนูกลับมาไทยเพราะเลิกกับแฟนมันต้องโกรธหนูแน่เลย"
เลิกกับแฟน? แค่เลิกกับแฟนนี่นะ? ฉันจะไปโกรธอะไร
ฉันนั่งครุ่นคิดหลังจากได้ฟังบทสนทนาระหว่างแม่กับพี่สาวฉัน
"แล้วถ้าน้องกลับมา แล้วเจอหนูจะว่าไงล่ะลูก"
"มันเชียร์ให้หนูกลับมาช่วยงานร้านที่ไทยจะตาย"
"แล้วแผลที่ ... แฟนหนู เค้าทำหนูล่ะ" แผล? ทะเลาะกัน?
"ดีที่แผลมันช้ตรงที่เสื้อผ้าปิดก็ไม่เห็นค่ะ
เดี๋ยวมันก็จางค่ะแม่ อย่าบอกพ่อกับเอมนะคะแม่"
"ถึงกับเลือดตกยางออกจนแท้ง
ถ้าแม่ไม่เข้าหาธรรมมะแม่ไม่ยอมหรอก คนไทยส่ะด้วย" แท้ง?
"หนูไม่คิดว่ามันจะเลวขนาดนี้ ..."
ดูเหมือน ... พี่สาวฉันกำลังจะร้องไห้ออกมาแล้วล่ะ
มันเกิดอะไรขึ้นที่วอชิงตันกันนะ? เรื่องระหว่างพี่สาวฉัน
กับแฟนคนนั้นดูไม่ใช่เลิกกันธรรมดาๆซ่ะแล้ว
"ฮึ" ฉันกดวางสายทันที นี่มันอะไรกันทำร้ายพี่ฉัน?
ทำร้ายจนแท้ง? ฉันได้แต่ข่มอารมณ์
ไม่ให้ระเบิดออกมาส่ะตั้งแต่อยู่บนรถเมล์
"กึ้ก กึ้ก กึ้ก" ฉันกระแทกมือไปที่ปุ่มลิฟต์
ลืมบอกไป พอรถเมล์ลงจอดที่ป้ายใกล้ๆอพาร์ตเม้นต์
ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวกลับมาที่อพาร์ตเม้นต์ทันที
"กริ๊ง" ลิฟต์เปิดออก
ครืนนน~ ครืนนน~ ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปถึงชั้นเจ็ด
"ติ๊งงง~" ลิฟต์เปิดออกอัตโนมัติเมื่อถึงชั้นที่ถูกสั่งให้ขึ้นมา
"ฮึ" ฉันได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้ จนตัวสั่น
"ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด" ฉันเอาบัตรสแกนเปิดประตูห้อง
"แกหรอ?" เสียงลิตาตะโกนออกมาจากตรงครัวในห้อง
"อือ ... ฉันเอง" ฉันวางกระเป๋าลง
"โอเคใช่ป่ะ งานผ่านใช่ป่ะ" ลิตาแง้มหน้าออกมามองฉัน
ที่ดูเงียบผิดปกติ ขณะที่ในมือตัวเองถือตะหลิวอยู่
"อือ" ฉันได้แต่ย้อนคิดคำพูดที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์เมื่อสักพัก
"เห้ย แกเป็นอะไรอ่ะ คิดเรื่องฉันเหรอ" ลิตารีบเดินเข้ามาหาฉัน
"เปล่าๆ ฉันคิดอยู่ว่าจะกลับไทยพร้อมแกดีไหม"
"ฉันคิดๆแล้ว ฉันกลับคนเดียวได้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
กินข้าวกัน ฉันผัดกระเพราให้เลยนะของโปรดแกหนิ" ลิตาเดินไปตักข้าวสวย
"ฉัน ฉัน ... ฉันจะกลับ" ฉันพึมพำ
"ห่ะ?" ลิตาดูตกใจกับคำตอบของฉัน
"อือ แกได้ยินถูกแล้ว ฉันจะกลับไทยพร้อมแก
แต่ขอไฟลท์เย็นๆได้ไหม ฉันจะไปยื่นจดหมายลาออก"
"เห้ย ฉันทำให้แกลำบากใจป่ะเนี้ย" ลิตาดูลุกลน
"ไม่ ไม่ ฉันหางานได้ที่ไทยพอดี เงินเดือนดีกว่าด้วย"
ตอนนี้ลิตาเองก็มีเรื่องเครียด ฉันไม่เอาเรื่องไปเพิ่มให้มันดีกว่า
"เออ แล้วไป ป่ะกินข้าวกัน" ลิตายกข้าวสวยกับกับข้าว
มาวางบนโต๊ะอาหาร จัดเรียงจนน่ากิน
"เห้อ" หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จ ฉันก็จัดการเปลี่ยนชุด
ลงมาออกกำลังกายที่ฟิสเนตของอพาร์ตเมนท์
"แล้วแกพร้อมที่กลับไทยแล้วหรอว่ะ" ลิตาถามขึ้น
หลังจากออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด
"ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดี"
ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆกับคำตอบที่ตรงกันข้ามกับความอยากในใจ
ฉันขึ้นเครื่องวิ่งไปเพื่อออกกำลังกาย จนรู้สึกเบาตัว
แล้วเหนื่อยที่จะออกกำลังกายต่อไป
"ไปร้านสะดวกซื้อกัน" หลังจากออกกำลังกายเสร็จ
ลิตาเลยชวนฉันออกไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อแถวๆนี้
"อืม ไปสิ" ฉันเดินตามลิตาไป
"ครืดดด" ประตูร้านสะดวกซื้อเปิดออกหลังจากที่เดินไปถึง
"สวัสดีครับ เชิญครับ" พนักงานร้านสะดวกซื้อ
ส่งเสียงทักทายลูกค้าเป็นปกติ
"แก กินไรซื้อเลยฉันเลี้ยง" ลิตาพูด
"แหม สายเปย์เชียวนะยู" ฉันแซวลิตาขำๆ
"ก็ไหนๆจะกลับแล้วไง555" ลิตาขำออกมา
"นูนาครับ หลบนิดนึงนะครับ" เสียงเด็กผู้ชาย
ที่คงมาทำพาทไทม์ร้านนี้ร้องขอให้ฉันหลบเพื่อจะเรียงของ
"ได้จ้ะ" ฉันหลบให้
"ขอบคุณครับ" เด็กผู้ชายคนนั้นก้มหัวให้
หลังจากที่ซื้อของเสร็จฉันกับลิตาก็เดินกลับมาที่อพาร์ตเม้นท์
แล้วกลับขึ้นห้องมาเพื่อเตรียมของกลับประเทศไทย
พรุ่งนี้จะได้มีเวลาทำอะไรหลายๆอย่างที่ยังไม่ได้ทำ
"แก ลาออกยัง" ลิตาถาม
"เดี๋ยวเก็บของเสร็จจะไปนั่งเขียนจนหมายลาออกเนี้ย" ฉันตอบ
"อ่อ โอเค" ลิตาช่วยแพ็คลงถุงสูญญากาศ
เออ จะว่าไปฉันจะลาออกจากอาชีพที่ชอบ
บริษัทที่ดีแบบนี้ง่ายๆเชียวหรอ แต่ฉันก็ยอมให้พี่ฉันเจ็บฝ่ายเดียวไม่ได้
ไว้หาพาทไทม์ทำก็ได้ แค่ทำให้หมอนั่นเจ็บก็พอ คงไม่ใช้เวลานานหรอก
งานที่ดิวกับลูกค้าวันนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
นอมูน อารึมดัน ดัน ดัน ดัน view~
"ค่ะแม่" ฉันกดรับทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้
"เอม เป็นไงบ้างลูก" แม่โทรมาถามไถ่ชีวิตที่เกาหลีของฉันอยู่ทุกๆวัน
"วันนี้เสนองานลูก คะ คะ ค้า ... ผ่าน คะ คะ ค่ะแม่ ฮึก"
จู่ๆหัวฉันก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับแม่ขึ้นมา
แล้วน้ำตาจะไหลอย่างบอกไม่ถูก
"ทำไมเสียงสั่นแบบนั้น หนูเป็นอะไร"
"แม่ ขอโทษนะคะ ที่หนูไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับแม่ดูแลแม่
ไม่ได้ช่วยงานบ้านแม่แบบลูกคนอื่น ทั้งที่แม่ควรจะได้พัก"
ฉันปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกผิด
"โถ่ เด็กน้อยของแม่" แม่ปลอบฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แม่รอหนูอีกหน่อยนะ เราจะไปอยู่วอชิงตันด้วยกันกับพี่"
ฉันพูดถึงแพลนของครอบครัวเราที่วางไว้ในชีวิต
"..." ปลายสายเงียบไป
"มะ แม่ ... ทำไมเงียบไปละคะ" ฉันเห็นแม่จู่ๆเงียบไปก็ใจไม่ดี
"หนูเหนื่อยมากใช่ไหม ขอบคุณที่ทำงานหนักนะลูก
ดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะลูก" แม่กรอกเสียงสั่นเครือเข้ามาในสาย
"หนูไม่เหนื่อยค่ะแม่ ถ้ากนูมีเงิน เราจะได้มีความสุขด้วยกัน
หนูจะรักษาสุขภาพตัวเอง" ฉันปาดหยดน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง
"วันนี้เป็นวันที่ดีนะลูก แม่จะไปทำข้าวเช้าให้พ่อก่อน"
แม่บอกลาสายบทสนทนาในเช้านี้เหมือนทุกๆเช้า
"ค่ะแม่" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์
เพื่อที่จะต่อรถกลับไปที่อพาตเม้นต์
"แม่รักหนูนะ" ฉันได้ยินเสียงแม่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
คงลืมวางสายแบบทุกครั้งสินะคุผรนายอรพิน
"บรื๊นนน ... บรื๊นนน" รถเมล์ขับเคลื่อนมาถึงปลายรถเมล์ที่ฉันรออยู่
"เอ๊าะ สายนี้นี่หน่า" ฉันรีบสะบัดความเบลอที่เกิดจากการร้องไห้เมื่อกี๋
"ตึ๊ด" ฉันเอาบัตรจ่อเครื่องสแกนเพื่อชำระค่ารถเมล์
"เห้อ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็ลุล่วงไปด้วยดีเนอะ อลิยา ไฟท์ติ้ง !"
ฉันพึมพำกับตัวเองในใจ
"คงอีก 10 นาทีถึงนู่นมั้ง" ฉันเลยคิดจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงแก้เบื่อ
"กึ๊ก" ฉันเสียบหูฟังเข้ากับมือถือ
Mom
15:05
xxx-xxx-xxxx
"ตายล่ะ แม่ยังไม่วางหูอีก" O_O ฉันอุทานในใจ
เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ฉันยังคาสายอยู่กับแม่ ดีที่โทรแบบประหยัดเงิน
"@฿&*%#^*&&" เสียงพ่อกับแม่คุยกันอยู่ไกลๆ
จากโทรศัพท์คงลืมไปว่ายังไม่ได้วางสินะคุณนายอรพิณ
ฉันกำลังจะขยับนิ้วกดไปที่วางสาย
"แม่ โทรไปหาไอเอมมาหรอ" นะ ... นั่นมัน
เสียงพี่สาวฉันหนิ กลับมาจากวอชิงตันตอนไหนกัน
"จ้ะลูก" แม่ตอบคำถามพี่ฉันด้วยน้ำเสียงชื่นใจ
"แม่ไม่ได้บอกว่าหนูกลับมาใช่ไหมคะ?"
หือ? ทำไมต้องปิดบังฉันกันล่ะ
"ไม่ได้บอกจ้ะ"
"ถ้ามันรู้ว่าหนูกลับมาไทยเพราะเลิกกับแฟนมันต้องโกรธหนูแน่เลย"
เลิกกับแฟน? แค่เลิกกับแฟนนี่นะ? ฉันจะไปโกรธอะไร
ฉันนั่งครุ่นคิดหลังจากได้ฟังบทสนทนาระหว่างแม่กับพี่สาวฉัน
"แล้วถ้าน้องกลับมา แล้วเจอหนูจะว่าไงล่ะลูก"
"มันเชียร์ให้หนูกลับมาช่วยงานร้านที่ไทยจะตาย"
"แล้วแผลที่ ... แฟนหนู เค้าทำหนูล่ะ" แผล? ทะเลาะกัน?
"ดีที่แผลมันช้ตรงที่เสื้อผ้าปิดก็ไม่เห็นค่ะ
เดี๋ยวมันก็จางค่ะแม่ อย่าบอกพ่อกับเอมนะคะแม่"
"ถึงกับเลือดตกยางออกจนแท้ง
ถ้าแม่ไม่เข้าหาธรรมมะแม่ไม่ยอมหรอก คนไทยส่ะด้วย" แท้ง?
"หนูไม่คิดว่ามันจะเลวขนาดนี้ ..."
ดูเหมือน ... พี่สาวฉันกำลังจะร้องไห้ออกมาแล้วล่ะ
มันเกิดอะไรขึ้นที่วอชิงตันกันนะ? เรื่องระหว่างพี่สาวฉัน
กับแฟนคนนั้นดูไม่ใช่เลิกกันธรรมดาๆซ่ะแล้ว
"ฮึ" ฉันกดวางสายทันที นี่มันอะไรกันทำร้ายพี่ฉัน?
ทำร้ายจนแท้ง? ฉันได้แต่ข่มอารมณ์
ไม่ให้ระเบิดออกมาส่ะตั้งแต่อยู่บนรถเมล์
"กึ้ก กึ้ก กึ้ก" ฉันกระแทกมือไปที่ปุ่มลิฟต์
ลืมบอกไป พอรถเมล์ลงจอดที่ป้ายใกล้ๆอพาร์ตเม้นต์
ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวกลับมาที่อพาร์ตเม้นต์ทันที
"กริ๊ง" ลิฟต์เปิดออก
ครืนนน~ ครืนนน~ ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปถึงชั้นเจ็ด
"ติ๊งงง~" ลิฟต์เปิดออกอัตโนมัติเมื่อถึงชั้นที่ถูกสั่งให้ขึ้นมา
"ฮึ" ฉันได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้ จนตัวสั่น
"ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด" ฉันเอาบัตรสแกนเปิดประตูห้อง
"แกหรอ?" เสียงลิตาตะโกนออกมาจากตรงครัวในห้อง
"อือ ... ฉันเอง" ฉันวางกระเป๋าลง
"โอเคใช่ป่ะ งานผ่านใช่ป่ะ" ลิตาแง้มหน้าออกมามองฉัน
ที่ดูเงียบผิดปกติ ขณะที่ในมือตัวเองถือตะหลิวอยู่
"อือ" ฉันได้แต่ย้อนคิดคำพูดที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์เมื่อสักพัก
"เห้ย แกเป็นอะไรอ่ะ คิดเรื่องฉันเหรอ" ลิตารีบเดินเข้ามาหาฉัน
"เปล่าๆ ฉันคิดอยู่ว่าจะกลับไทยพร้อมแกดีไหม"
"ฉันคิดๆแล้ว ฉันกลับคนเดียวได้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
กินข้าวกัน ฉันผัดกระเพราให้เลยนะของโปรดแกหนิ" ลิตาเดินไปตักข้าวสวย
"ฉัน ฉัน ... ฉันจะกลับ" ฉันพึมพำ
"ห่ะ?" ลิตาดูตกใจกับคำตอบของฉัน
"อือ แกได้ยินถูกแล้ว ฉันจะกลับไทยพร้อมแก
แต่ขอไฟลท์เย็นๆได้ไหม ฉันจะไปยื่นจดหมายลาออก"
"เห้ย ฉันทำให้แกลำบากใจป่ะเนี้ย" ลิตาดูลุกลน
"ไม่ ไม่ ฉันหางานได้ที่ไทยพอดี เงินเดือนดีกว่าด้วย"
ตอนนี้ลิตาเองก็มีเรื่องเครียด ฉันไม่เอาเรื่องไปเพิ่มให้มันดีกว่า
"เออ แล้วไป ป่ะกินข้าวกัน" ลิตายกข้าวสวยกับกับข้าว
มาวางบนโต๊ะอาหาร จัดเรียงจนน่ากิน
"เห้อ" หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จ ฉันก็จัดการเปลี่ยนชุด
ลงมาออกกำลังกายที่ฟิสเนตของอพาร์ตเมนท์
"แล้วแกพร้อมที่กลับไทยแล้วหรอว่ะ" ลิตาถามขึ้น
หลังจากออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด
"ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดี"
ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆกับคำตอบที่ตรงกันข้ามกับความอยากในใจ
ฉันขึ้นเครื่องวิ่งไปเพื่อออกกำลังกาย จนรู้สึกเบาตัว
แล้วเหนื่อยที่จะออกกำลังกายต่อไป
"ไปร้านสะดวกซื้อกัน" หลังจากออกกำลังกายเสร็จ
ลิตาเลยชวนฉันออกไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อแถวๆนี้
"อืม ไปสิ" ฉันเดินตามลิตาไป
"ครืดดด" ประตูร้านสะดวกซื้อเปิดออกหลังจากที่เดินไปถึง
"สวัสดีครับ เชิญครับ" พนักงานร้านสะดวกซื้อ
ส่งเสียงทักทายลูกค้าเป็นปกติ
"แก กินไรซื้อเลยฉันเลี้ยง" ลิตาพูด
"แหม สายเปย์เชียวนะยู" ฉันแซวลิตาขำๆ
"ก็ไหนๆจะกลับแล้วไง555" ลิตาขำออกมา
"นูนาครับ หลบนิดนึงนะครับ" เสียงเด็กผู้ชาย
ที่คงมาทำพาทไทม์ร้านนี้ร้องขอให้ฉันหลบเพื่อจะเรียงของ
"ได้จ้ะ" ฉันหลบให้
"ขอบคุณครับ" เด็กผู้ชายคนนั้นก้มหัวให้
หลังจากที่ซื้อของเสร็จฉันกับลิตาก็เดินกลับมาที่อพาร์ตเม้นท์
แล้วกลับขึ้นห้องมาเพื่อเตรียมของกลับประเทศไทย
พรุ่งนี้จะได้มีเวลาทำอะไรหลายๆอย่างที่ยังไม่ได้ทำ
"แก ลาออกยัง" ลิตาถาม
"เดี๋ยวเก็บของเสร็จจะไปนั่งเขียนจนหมายลาออกเนี้ย" ฉันตอบ
"อ่อ โอเค" ลิตาช่วยแพ็คลงถุงสูญญากาศ
เออ จะว่าไปฉันจะลาออกจากอาชีพที่ชอบ
บริษัทที่ดีแบบนี้ง่ายๆเชียวหรอ แต่ฉันก็ยอมให้พี่ฉันเจ็บฝ่ายเดียวไม่ได้
ไว้หาพาทไทม์ทำก็ได้ แค่ทำให้หมอนั่นเจ็บก็พอ คงไม่ใช้เวลานานหรอก
Babybeb เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 เม.ย. 2559, 22:19:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 เม.ย. 2559, 22:19:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 813
| << อลิยาผู้มีหัวใจเย็นชา |