‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’

“คุณปรียาจะหย่ากับคุณณัยค่ะ แล้วคุณปรียาจะไป...จากที่นี่”

เจ้าของคำพูดซ่อนตัวอยู่ในเงามืด มองเห็นเป็นเพียงแค่เงารางเลือน เพราะหมอกควันหนาทึบปกปิดจนมองไม่เห็นสิ่งใดอีก เสียงพูดของเธอก้องสะท้อนและยังผลให้คนฟังเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจ

ณ ที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่โล่งกว้าง มีแสงสว่างเพียงแค่จุดเดียวตรงที่ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ โดยที่บริเวณรอบๆ นั้นมีแต่ความมืดมน มือหนาของผู้ฟังกำกันแน่นเกร็งจนเห็นเส้นเอ็นปูดโปน ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเครียด คิ้วเรียวได้รูปค่อนข้างยาวขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากบางเฉียบหยักสวยยิ่งเม้มแน่น เมื่อหญิงสาวผู้อยู่ในเงามืดเอ่ยประโยคต่อมา

“ถ้ามันจะทำให้คุณณัยมีความสุขและเลิกเกลียดคุณปรียาได้ คุณปรียาก็เต็มใจจะทำและจะไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ขอแค่... อิสรภาพให้คุณปรียาก็พอ”

ดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับสีผมของผู้ฟังฉายแววเจ็บปวดกับคำพูดที่ได้ยิน ดวงหน้าคมสันที่ก้มอยู่เงยขึ้นมองพร้อมขยับเข้าไปหา สองมือยื่นไขว่คว้า และคำถามก็หลุดออกจากริมฝีปากไปว่า

“ทำไม”

“เผื่อคุณณัยจะได้มองคุณปรียาดีขึ้นมาหน่อยไงคะ”

คำตอบที่ได้รับกลับมาจากหญิงสาวในเงามัวและสายหมอก เขานิ่งงันไปในทันทีด้วยพูดไม่ออก รู้สึกเพียงอย่างเดียวแต่ว่าที่หัวใจมันจุกจนเจ็บ

“ลาก่อนค่ะ จากกันตรงนี้จะดีที่สุด ให้...เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ พรุ่งนี้ที่ตื่นลืมตา เรื่องระหว่างเราที่ผ่านมา คุณปรียาจะจำไว้แค่ว่า มันเป็นแค่ความฝัน...ฝันดีที่สุด เท่าที่คุณปรียาเคยฝันมา” เสียงร่ำลาเจือสะอื้น สายหมอกรอบกายเริ่มหนาขึ้น และกลบทุกสิ่งให้หายไป

“คุณปรียารักคุณณัย และไม่เคยคิดจะเกลียดคุณณัยเลย คุณณัยเป็นคนสำคัญคนสุดท้ายของคุณปรียาที่คุณปรียาไม่อยากเสียไป แต่ว่า...คุณปรียาก็ยังรักษาไว้ไม่ได้”

“เดี๋ยว! คุณปรียา...อย่าไป”

เสียงห้าวนุ่มหูที่กล่าวฉุดรั้งอ่อนระโหย ดวงตาสีอ่อนฉายแววหวั่นเกรง

ทว่าคำตอบที่ได้กลับมาก็คือ “คุณปรียาต้องไปค่ะ ถึงเวลา...ต้องไป”

“คุณปรียา!”

มือหนาไขว่คว้าเงาร่างที่มองเห็นไม่ชัดนั้นไว้ทันควัน แต่ว่าสายหมอกสีขาวหนาตามากขึ้น บดบังทุกสิ่งสิ้น ดังนั้นสรรพสิ่งที่เขาคว้าจับไว้ได้จึงมีเพียงอากาศอันเย็นเยียบ

“คุณปรียา!!”

เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ล่ำสันตะโกนก้องซ้ำไปซ้ำมา เขาหันซ้ายหันขวา กวาดตามองหา...ทว่าสิ่งที่พบ

คงมีเพียงสายหมอกสีขาวลอยตัวอ้อยอิ่ง บดบังทุกสิ่งในคลองจักษุ

“คุณปรียา...คุณณัยขอโทษ กลับมาเถอะที่รัก ได้โปรด...กลับมา”

ชายหนุ่มร่ำร้องวอนขอ ก้าวเดินสะเปะสะปะไปในหนทางอันถูกปกคลุมด้วยสายหมอกอย่างไร้ทิศทาง ดวงตาของเขาแดงก่ำ สองมือยังคงไขว่คว้าควานหาอย่างกับคนบ้า แม้นว่าจะมีเพียงอากาศเท่านั้นที่สัมผัสได้

“คุณณัยรักคุณปรียา ได้โปรดที่รัก...คุณณัยขอโทษ ขอโอกาส...ขอโอกาสให้คุณณัยอีกสักครั้ง”

เขายังคงพร่ำเพรียกเรียกหาเธอ เธอที่รักยิ่งดวงใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้สึกว่าเหนื่อยเหลือเกิน จนต้องทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ดวงตาคู่คมยังกวาดมองไปรอบๆ ตัวอย่างจะหวังให้เจ้าของชื่อปรากฏตัว

“คุณณัย...ลูกของเราไงคะ ลูกของเรา”

เสียงหวานในประโยคนี้ดังขึ้น

ตรงโน้น...

ตรงนั้น... แต่กลับจับจุดหมายไม่ได้ มันดังผสมปนไปกับเสียงเด็กหัวเราะเอิ้กอ้าก บางครั้งเขาเหมือนจะได้ยินอยู่ที่ข้างหู แต่แล้วก็กลับไม่ใช่เมื่อมันดังห่างออกไป ทว่าพอตั้งใจฟังเสียงเด็กก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิง และแล้วพอลมพัดมาเสียงเหล่านั้นก็วูบหายไปพร้อมกับสายหมอกเหมือนจะจางลง สักพักเสียงต่อมาที่เขาได้ยินก็กลายเป็นเสียงร่ำไห้

“โธ่! คุณปรียา เคราะห์กรรมอะไรหนักหนา!”

ม่านหมอกตรงหน้าคล้ายถูกแหวกออก และเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือหญิงสูงวัยผมสีเทา สวมเสื้อคอบัวผ่าหน้าติดกระดุมกับผ้าถุงสีดำ ใบหน้าระทมทุกข์กุมกรอบรูปไว้แนบอกและยังคงพร่ำรำพัน

“ทูนหัวของน้อม คนดี ทำไมอายุสั้นอย่างนี้!”

ชายหนุ่มขยับเข้าไปหายื่นมือจะปลอบพลันชะงัก เมื่อหญิงสูงวัยเงยขึ้นมองเขาด้วยแววตาเกรี้ยวกราดและเอ่ยประณามเขาเสียงกร้าว

“เพราะคุณ คุณคนเดียวคุณปณัย ฆาตกร ฆาตกรที่ฆ่าคุณปรียากับมือ!”

สิ้นเสียงภาพหญิงสูงวัยพลันเลือนหายเหลือเพียงหมอกสีขาว ขณะเดียวกันร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มค่อยโงนเงน หัวใจเจ็บแปลบชาหนึบ ก่อนที่เขาจะทรุดลงนอนกับพื้น ม่านหมอกสีขาวโอบล้อมรอบตัวหนาทึบขึ้นเรื่อยๆ จนมองไม่เห็นอะไร

เสียงต่างๆ เงียบหาย

เงียบ...

มันเงียบเสียจนเขาเองยังไม่ได้ยิน...แม้กระทั่ง เสียงลมหายใจของตัวเอง!

“คุณปรียา!”

เสียงตะโกนลั่นดังคับห้องนอนกว้างซึ่งตอนนี้มืดสนิท สภาพภายในห้องเห็นเพียงเงาตะคุ่มของเครื่องเรือน และเสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วเบา ส่วนชายหนุ่มเจ้าของเสียงผู้นอนอยู่บนเตียงกว้างผุดลุกขึ้นนั่งพลางหอบหายใจ เขารู้สึกได้ถึงหยดเหงื่อซึ่งผุดซึมทั่วทั้งใบหน้าและเนื้อตัว รวมถึงหัวใจที่เต้นรัวแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก

“คุณปรียา”

ปณัยยกมือขึ้นปิดหน้า เมื่อเสียงคร่ำครวญในหัวใจเกินจะปิดบัง

ในยามที่ต้องอยู่เพียงลำพังดังเช่นนี้ เขาจำต้องปลดปล่อยมันออกมา นัยน์ตาของชายหนุ่มแดงก่ำแต่ไม่มีน้ำตาสักหยด กระทั่งนานต่อมาหัวใจค่อยสงบเขาถึงได้ถอนหายใจ มือใหญ่แข็งแรงเอื้อมไปเปิดสวิตช์โคมไฟที่หัวเตียง

แสงสว่างสลัวช่วยขจัดความมืดให้หายไป ทำให้เห็นกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ปณัยหยิบมันขึ้นมา หลับตาลง แล้วแตะริมฝีปากได้รูปสวยลงไปยังคนในภาพถ่าย

เกินจะกลั้นน้ำตาจึงหยด หยาดต้องตำแหน่งนัยน์ตาคู่งามของเธอ...

อัลิปรียา

ผู้หญิงที่เขารัก...ภรรยาของเขา เจ้าของหัวใจทั้งดวงของเขา เธอผู้ซึ่งจากเขาไปแล้วอย่างไม่มีวันย้อนกลับ

“กลับมาได้มั้ยที่รัก ได้โปรด คุณณัยขอโทษ”

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1337

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery