ขวัญแก้ว รักนี้วัยกระเตาะ
ความเชื่อ นำมาซึ่งชีวิตคู่ ม่านประเภณีนำมาซึ้งการยับยั้งชั่งใจ
ชีวิตเป็นยังของเรา แต่มีข้อห้ามข้อเดียว ห้ามเลิกกัน
ชีวิตเป็นยังของเรา แต่มีข้อห้ามข้อเดียว ห้ามเลิกกัน
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่1
ของให้สนุกกันนะ
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
ตอนที่ 1
10 ปีต่อมา
“กร ลูกกร” พราวพิชาเดินมาหาลูกชายคนเดียวที่กำลังเล่นเกมอยู่ในห้องนอนส่วนตัว “เลิกเล่นเกมแล้วออกไปรับขวัญกับแม่”
“ขวัญ!!!” ดั่งสายฟ้าฟาดเมื่อเด็กหนุ่มได้ยินชื่อแม่สาวที่ห่างหายกันไปเป็นสิบปี “ขวัญจะมาทำอะไรที่นี่ครับแม่”
“ขวัญจะมาเรียนต่อมอปลายโรงเรียนเดียวกับลูกของแม่ไงคะ”
สิบปีแล้วหลังจากที่ธัชกรได้เข้าพิธีแต่งงานกับขวัญแก้วที่หมู่บ้านแห่งนั้น เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พบเธออีกเลย มีเพียงพราวพิชาได้ติดต่อกับลำดวนอยู่อย่างต่อเนื่อง ธัชกรได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่ เขาเป็นที่สนใจของผู้หญิงตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่ม และเขาก็ใช้มันอย่างเต็มขีดจำกัดที่ผู้เป็นมารดาเคยบอกไว้ว่า
‘ห้ามเสียตัวให้หญิงอื่นนอกจากภรรยาของลูกนะธัชกร’
ยามใดที่มารดาเรียกชื่อเขาเต็ม ๆ นั้นแปลว่าคำพูดนั้นคือคำสั่ง
ขวัญแก้วเดินลงจากรถทัวร์พร้อมกับกระเป๋าเพียงใบเดี๋ยว เด็กบ้านนอกเข้ากรุงมันรู้สึกแบบนี้หรือ เธอคิดในใจ มองไปทางใดก็ไม่รู้จักใคร แต่แล้วสายตาหวานก็ได้พบกับหนุ่มคุ้นตาที่ไม่ได้พบกันนานสิบปีก็ยังจำเขาได้
ธัชกรกำลังยืนหน้าบูดพิงเสาอยู่ไม่ห่างจากมารดาที่กำลังมองหาขวัญแก้ว ก่อนจะรู้สึกประหลาดเหมือนถูกจ้องมอง เด็กหนุ่มหันมองไปยังกลุ่มคนที่เริ่มกระจายตัวแล้ว มีเพียงเด็กสาวท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ที่ถูกคนเดินชนไปชนมาจนจะหมุนอยู่หลายทีที่ยังคงยืนอยู่กับที่แล้วมองมาที่เขา เธอสวมเสื้อยืดเชย ๆ กางเกงเน่า ๆ ผมของเธอนั้นถูกมัดเป็นหางม้ารวบตึง
“ขวัญแก้ว” เด็กหนุ่มเอ่ย ทำให้พราวพิชาหันไปมองเช่นกัน
“ไม่เห็นกันเป็นสิบปียังจำกันได้เหรอลูก”
ธัชกรไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่มองขวัญแก้วที่ค่อย ๆ ย่างเดินเข้ามาหาตนอย่างเชื่องช้าและเอาแต่จ้องมองตนอย่างไม่วางตา เลยไม่ได้ทันเห็นว่ามีกลุ่มคนกำลังวิ่งมาหาพร้อมกับอาวุธครบมือ ธัชกรไม่รอช้าที่จะออกตัววิ่งมาหาขวัญแก้วเช่นกัน
เด็กหนุ่มรีบคว้าตัวเด็กสาวให้พ้นจากวิธีชุลมุนนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่อาจจะถูกเหยียบแบนติดพื้นไป
“ซื่อบื้อ ตาบอดหรือไงไม่เห็นคนวิ่งมาเป็นฝูง” ธัชกรพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด แต่ก็ยังไม่ได้คลายอ้อมกอดออก
“ขอโทษ” ขวัญแก้วละล่ำละลักพูดเพราะเกรงจะถูกดุอีก
พราวพิชาที่รีบเดินมาหยุดชะงักดูภาพหวานของคู่สามีภรรยาวัยกระเตาะ ที่ไม่ได้เจอกันสิบปี เธอยิ้มปลื้มที่สามารถเลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาปกป้องผู้หญิงได้ แต่แล้วก็ต้องขัดใจตัวเองเดินเข้าไปขัดจังหวะเด็กทั้งสองคนเพราะเกรงสายตาของคนอื่นจะมองไม่ดี
“เป็นอะไรไหมขวัญ” พราวพิชาดึงตัวขวัญแก้วออกมาจากอ้อมกอดของลูกชาย เด็กสาวส่ายหน้าพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา “ไม่ร้องนะลูก เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะคนดี ไปลูกกร แล้วห้ามดุน้องอีกนะธัชกร”
“ครับคุณแม่”
ตลอดทางมีเพียงพราวพิชาที่ชวนขวัญแก้วคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ลูกชายคนดีกลับเอาแต่เงียบ และเมื่อกลับมาถึงบ้านพราวพิชาก็เรียกคนงานใสบ้านมาพร้อมหน้า มีอยู่ไม่ได้มากมายราวสิบคนได้
“ทุกคนฟังฉันให้ดีนะ คนนี้คือคุณหนูขวัญแก้ว จะมาเป็นลูกสาวของฉัน”
คนงานทุกคนพยักหน้ารับรู้ และก็มีบางคนแอบซุบซิบกัน
“มีอะไรรึเปล่างาม สมพร”พราวพิชาทำเสียงดุ
“นังงามมันถามพรว่าเป็นลูกสาวหรือสะใภ้ค่ะ” สมพรรีบตอบ กลัวจะถูกเอาเรื่อง
ธัชกรหน้าแดงเมื่อมีคนพูดตรงแบบนี้ ขวัญแก้วมองหน้าทุกคนแล้วก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เมื่อถูกสายตาทุกคนมองแบบนี้
สิบปีที่แล้วที่เธอต้องเข้าพิธีแต่งงาน หนึ่งคืนเต็ม ที่ต้องอยู่ในห้องแคบ ๆ กับคนที่ไม่รู้จัก ทำให้ขวัญแก้วเรียนรู้คำว่าสว่างคาตานั้นเป็นอย่างไร แต่เมื่อกลับออกมาสู่โลกภายนอกเธอก็ไม่ได้เคยพบเจอเขาอีกเลย ชีวิตเธอก็คือเด็กคนหนึ่งที่อยู่กับพ่อแม่ มีเพื่อนที่เล่นสนุกกันไปวัน ๆ
จนมาถึงวันหนึ่งลำดวนผู้เป็นแม่ได้เดินมาแล้วบอกว่าถึงเวลาต้องไปอยู่กับสามีของเธอแล้ว
“ถ้าฉันบอกว่าสะใภ้เธอจะทำไมงาม”
“หนูขอโทษค่ะคุณผู้หญิง”
“ช่างเถอะ ทุกคนไปได้” พราวพิชาก็ไม่ได้อยากเอาเรื่องอะไร แต่ก็พอจะเห็นคนที่จะมาดูแลลูกสะใภ้แล้ว “ยกเว้นเธองาม เธอพาคุณขวัญไปที่ห้อง แล้วต่อไปนี้เธอต้องเป็นคนดูแลคุณหนูขวัญด้วย”
“ห้องไหนคะคุณผู้หญิง” งามถาม แต่คนที่สนใจฟังมีทั้งธัชกรและขวัญแก้วด้วย
“ห้องไหนดีล่ะกร” พราวพิชาหันไปถามลูกชาย
“ห้องไหนก็แล้วแต่คุณแม่ครับ แต่ต้องไม่ใช่ห้องผม” ธัชกรตอบหน้าตาขึงขัง
“ขวัญหนูอยากอยู่ห้องไหนจ๊ะ” เมื่อถามลูกชายไม่ได้ผลจึงต้องถามอีกคน
“หนูไปอยู่กับพี่งามก็ได้ค่ะคุณน้า”
“เรียกแม่ว่าแม่สิลูก หนูเป็นลูกของแม่นะจ๊ะ”
“ค่ะคุณแม่”
“งามพาคุณขวัญไปห้องนอนปีกซ้ายนะ...ที่ฉันสั่งให้เธอกับสมพรไปจัดนั้นล่ะ” เมื่อได้ยินสิ่งที่ถูกใจก็หันมาสั่งงานต่อ
“อ๋อ...จัดให้คุณขวัญเอง”
“แน่สิจ๊ะ ไปได้แล้ว”
ห้องของขวัญแก้วถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อง ที่ตู้เสื้อผ้าของมีเสื้อผ้าสวย ๆ อยู่เต็มตู้ มีตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เธอเคยอยากได้อยู่หลายตัว มีทีวี มีแอร์ มีคอมพิวเตอร์ มีตัวเย็นมินิ มันคือชีวิตของลูกคุณหนูใช่ไหม
“คุณขวัญจะให้เอากระเป๋าไปเก็บที่ไหนดีคะ...ของทุกอย่างคุณผู้หญิงจัดไว้พร้อมหมดแล้ว ของของคุณคงไม่จำเป็น”
“เอามาให้หนูเถอะค่ะพี่งาม หนูจะหาที่เก็บเอง แล้วพี่งามจะเรียกหนูว่าขวัญก็ได้ค่ะหนูเกรงใจไม่ต้องเรียกคุณหรอก”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณขวัญเป็นเจ้านาย แล้วคุณขวัญก็ห้ามแทนตัวเองว่าหนูนะคะ”
“เอาแบบนี้ก็แล้วกันนะคะ...เรียกขวัญว่าน้องขวัญ แล้วขวัญจะเรียกแทนตัวเองว่าขวัญนะคะ” ขวัญแก้วรีบสรุปก่อนจะเดินเอากระเป๋าของตัวเองไปเก็บไว้ในตู้ แล้วก็หันมายังเจองามอยู่ “พี่งามมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ เปล่า งามขอตัวนะคะ”
เมื่องามไปแล้ว ขวัญแก้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจให้กับชะตาชีวิตนี้ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป กับธัชกร คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เจอกันในรอบสิบปีเธอก็ทำให้เขาไม่พอใจเสียแล้ว
พ่อของธัชกรเธอก็ไม่เคยพบ ไม่รู้เลยว่าจะเป็นคนอย่างไร แต่ถ้าจะให้เดาก็คงจะเหมือนกับธัชกรที่คงจะรังเกลียดเธอ
โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ สิ่งแปลกใหม่มากมายกำลังจะเข้ามาในชีวิตเธอ
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ขวัญคิดถึงพ่อกับแม่จังเลย”
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ขบคุณที่เข้ามา่านนะคะ
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
ตอนที่ 1
10 ปีต่อมา
“กร ลูกกร” พราวพิชาเดินมาหาลูกชายคนเดียวที่กำลังเล่นเกมอยู่ในห้องนอนส่วนตัว “เลิกเล่นเกมแล้วออกไปรับขวัญกับแม่”
“ขวัญ!!!” ดั่งสายฟ้าฟาดเมื่อเด็กหนุ่มได้ยินชื่อแม่สาวที่ห่างหายกันไปเป็นสิบปี “ขวัญจะมาทำอะไรที่นี่ครับแม่”
“ขวัญจะมาเรียนต่อมอปลายโรงเรียนเดียวกับลูกของแม่ไงคะ”
สิบปีแล้วหลังจากที่ธัชกรได้เข้าพิธีแต่งงานกับขวัญแก้วที่หมู่บ้านแห่งนั้น เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พบเธออีกเลย มีเพียงพราวพิชาได้ติดต่อกับลำดวนอยู่อย่างต่อเนื่อง ธัชกรได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่ เขาเป็นที่สนใจของผู้หญิงตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่ม และเขาก็ใช้มันอย่างเต็มขีดจำกัดที่ผู้เป็นมารดาเคยบอกไว้ว่า
‘ห้ามเสียตัวให้หญิงอื่นนอกจากภรรยาของลูกนะธัชกร’
ยามใดที่มารดาเรียกชื่อเขาเต็ม ๆ นั้นแปลว่าคำพูดนั้นคือคำสั่ง
ขวัญแก้วเดินลงจากรถทัวร์พร้อมกับกระเป๋าเพียงใบเดี๋ยว เด็กบ้านนอกเข้ากรุงมันรู้สึกแบบนี้หรือ เธอคิดในใจ มองไปทางใดก็ไม่รู้จักใคร แต่แล้วสายตาหวานก็ได้พบกับหนุ่มคุ้นตาที่ไม่ได้พบกันนานสิบปีก็ยังจำเขาได้
ธัชกรกำลังยืนหน้าบูดพิงเสาอยู่ไม่ห่างจากมารดาที่กำลังมองหาขวัญแก้ว ก่อนจะรู้สึกประหลาดเหมือนถูกจ้องมอง เด็กหนุ่มหันมองไปยังกลุ่มคนที่เริ่มกระจายตัวแล้ว มีเพียงเด็กสาวท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ที่ถูกคนเดินชนไปชนมาจนจะหมุนอยู่หลายทีที่ยังคงยืนอยู่กับที่แล้วมองมาที่เขา เธอสวมเสื้อยืดเชย ๆ กางเกงเน่า ๆ ผมของเธอนั้นถูกมัดเป็นหางม้ารวบตึง
“ขวัญแก้ว” เด็กหนุ่มเอ่ย ทำให้พราวพิชาหันไปมองเช่นกัน
“ไม่เห็นกันเป็นสิบปียังจำกันได้เหรอลูก”
ธัชกรไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่มองขวัญแก้วที่ค่อย ๆ ย่างเดินเข้ามาหาตนอย่างเชื่องช้าและเอาแต่จ้องมองตนอย่างไม่วางตา เลยไม่ได้ทันเห็นว่ามีกลุ่มคนกำลังวิ่งมาหาพร้อมกับอาวุธครบมือ ธัชกรไม่รอช้าที่จะออกตัววิ่งมาหาขวัญแก้วเช่นกัน
เด็กหนุ่มรีบคว้าตัวเด็กสาวให้พ้นจากวิธีชุลมุนนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่อาจจะถูกเหยียบแบนติดพื้นไป
“ซื่อบื้อ ตาบอดหรือไงไม่เห็นคนวิ่งมาเป็นฝูง” ธัชกรพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด แต่ก็ยังไม่ได้คลายอ้อมกอดออก
“ขอโทษ” ขวัญแก้วละล่ำละลักพูดเพราะเกรงจะถูกดุอีก
พราวพิชาที่รีบเดินมาหยุดชะงักดูภาพหวานของคู่สามีภรรยาวัยกระเตาะ ที่ไม่ได้เจอกันสิบปี เธอยิ้มปลื้มที่สามารถเลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาปกป้องผู้หญิงได้ แต่แล้วก็ต้องขัดใจตัวเองเดินเข้าไปขัดจังหวะเด็กทั้งสองคนเพราะเกรงสายตาของคนอื่นจะมองไม่ดี
“เป็นอะไรไหมขวัญ” พราวพิชาดึงตัวขวัญแก้วออกมาจากอ้อมกอดของลูกชาย เด็กสาวส่ายหน้าพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา “ไม่ร้องนะลูก เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะคนดี ไปลูกกร แล้วห้ามดุน้องอีกนะธัชกร”
“ครับคุณแม่”
ตลอดทางมีเพียงพราวพิชาที่ชวนขวัญแก้วคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ลูกชายคนดีกลับเอาแต่เงียบ และเมื่อกลับมาถึงบ้านพราวพิชาก็เรียกคนงานใสบ้านมาพร้อมหน้า มีอยู่ไม่ได้มากมายราวสิบคนได้
“ทุกคนฟังฉันให้ดีนะ คนนี้คือคุณหนูขวัญแก้ว จะมาเป็นลูกสาวของฉัน”
คนงานทุกคนพยักหน้ารับรู้ และก็มีบางคนแอบซุบซิบกัน
“มีอะไรรึเปล่างาม สมพร”พราวพิชาทำเสียงดุ
“นังงามมันถามพรว่าเป็นลูกสาวหรือสะใภ้ค่ะ” สมพรรีบตอบ กลัวจะถูกเอาเรื่อง
ธัชกรหน้าแดงเมื่อมีคนพูดตรงแบบนี้ ขวัญแก้วมองหน้าทุกคนแล้วก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เมื่อถูกสายตาทุกคนมองแบบนี้
สิบปีที่แล้วที่เธอต้องเข้าพิธีแต่งงาน หนึ่งคืนเต็ม ที่ต้องอยู่ในห้องแคบ ๆ กับคนที่ไม่รู้จัก ทำให้ขวัญแก้วเรียนรู้คำว่าสว่างคาตานั้นเป็นอย่างไร แต่เมื่อกลับออกมาสู่โลกภายนอกเธอก็ไม่ได้เคยพบเจอเขาอีกเลย ชีวิตเธอก็คือเด็กคนหนึ่งที่อยู่กับพ่อแม่ มีเพื่อนที่เล่นสนุกกันไปวัน ๆ
จนมาถึงวันหนึ่งลำดวนผู้เป็นแม่ได้เดินมาแล้วบอกว่าถึงเวลาต้องไปอยู่กับสามีของเธอแล้ว
“ถ้าฉันบอกว่าสะใภ้เธอจะทำไมงาม”
“หนูขอโทษค่ะคุณผู้หญิง”
“ช่างเถอะ ทุกคนไปได้” พราวพิชาก็ไม่ได้อยากเอาเรื่องอะไร แต่ก็พอจะเห็นคนที่จะมาดูแลลูกสะใภ้แล้ว “ยกเว้นเธองาม เธอพาคุณขวัญไปที่ห้อง แล้วต่อไปนี้เธอต้องเป็นคนดูแลคุณหนูขวัญด้วย”
“ห้องไหนคะคุณผู้หญิง” งามถาม แต่คนที่สนใจฟังมีทั้งธัชกรและขวัญแก้วด้วย
“ห้องไหนดีล่ะกร” พราวพิชาหันไปถามลูกชาย
“ห้องไหนก็แล้วแต่คุณแม่ครับ แต่ต้องไม่ใช่ห้องผม” ธัชกรตอบหน้าตาขึงขัง
“ขวัญหนูอยากอยู่ห้องไหนจ๊ะ” เมื่อถามลูกชายไม่ได้ผลจึงต้องถามอีกคน
“หนูไปอยู่กับพี่งามก็ได้ค่ะคุณน้า”
“เรียกแม่ว่าแม่สิลูก หนูเป็นลูกของแม่นะจ๊ะ”
“ค่ะคุณแม่”
“งามพาคุณขวัญไปห้องนอนปีกซ้ายนะ...ที่ฉันสั่งให้เธอกับสมพรไปจัดนั้นล่ะ” เมื่อได้ยินสิ่งที่ถูกใจก็หันมาสั่งงานต่อ
“อ๋อ...จัดให้คุณขวัญเอง”
“แน่สิจ๊ะ ไปได้แล้ว”
ห้องของขวัญแก้วถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อง ที่ตู้เสื้อผ้าของมีเสื้อผ้าสวย ๆ อยู่เต็มตู้ มีตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เธอเคยอยากได้อยู่หลายตัว มีทีวี มีแอร์ มีคอมพิวเตอร์ มีตัวเย็นมินิ มันคือชีวิตของลูกคุณหนูใช่ไหม
“คุณขวัญจะให้เอากระเป๋าไปเก็บที่ไหนดีคะ...ของทุกอย่างคุณผู้หญิงจัดไว้พร้อมหมดแล้ว ของของคุณคงไม่จำเป็น”
“เอามาให้หนูเถอะค่ะพี่งาม หนูจะหาที่เก็บเอง แล้วพี่งามจะเรียกหนูว่าขวัญก็ได้ค่ะหนูเกรงใจไม่ต้องเรียกคุณหรอก”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณขวัญเป็นเจ้านาย แล้วคุณขวัญก็ห้ามแทนตัวเองว่าหนูนะคะ”
“เอาแบบนี้ก็แล้วกันนะคะ...เรียกขวัญว่าน้องขวัญ แล้วขวัญจะเรียกแทนตัวเองว่าขวัญนะคะ” ขวัญแก้วรีบสรุปก่อนจะเดินเอากระเป๋าของตัวเองไปเก็บไว้ในตู้ แล้วก็หันมายังเจองามอยู่ “พี่งามมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ เปล่า งามขอตัวนะคะ”
เมื่องามไปแล้ว ขวัญแก้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจให้กับชะตาชีวิตนี้ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป กับธัชกร คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เจอกันในรอบสิบปีเธอก็ทำให้เขาไม่พอใจเสียแล้ว
พ่อของธัชกรเธอก็ไม่เคยพบ ไม่รู้เลยว่าจะเป็นคนอย่างไร แต่ถ้าจะให้เดาก็คงจะเหมือนกับธัชกรที่คงจะรังเกลียดเธอ
โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ สิ่งแปลกใหม่มากมายกำลังจะเข้ามาในชีวิตเธอ
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ขวัญคิดถึงพ่อกับแม่จังเลย”
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ขบคุณที่เข้ามา่านนะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2559, 19:02:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2559, 19:02:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 706
| << บทนำ |