‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง

สายลมบางเบาโชยผ่านประตูไม้ เข้าไปในห้องนอนโทนน้ำตาลที่เปิดกว้าง เผยให้เห็นผ้าม่าน เครื่องนอน เครื่องใช้ทุกอย่าง ต่างเป็นสีน้ำตาลอ่อนบ้างแก่บ้าง และบนเตียงนอนที่ขึงตึงเรียบ ก็ปราศจากร่างของเจ้าของห้อง

โคมไฟใกล้หัวเตียงเปิดไว้ ส่องให้เห็นสมุดบันทึกปกสีดำมันวาวเล่มหนึ่งที่เปิดกว้าง วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็ก และดูจากสภาพที่ไม่ค่อยสมบูรณ์นัก เดาว่าบันทึกเล่มนี้คงจะถูกใช้งานมานานหลายปี

บนหน้ากระดาษมีปากกาลายตุ๊กตาเก่าๆสีซีดแสนจาง ราคาไม่กี่สตางค์วางบนนั้น...พร้อมกับข้อความที่เรียงร้อยอยู่เกือบเต็มสองหน้ากระดาษ

และมีหยดวงกลมที่ดูจะชื้นๆ หยดเป็นวงเท่าเหรียญบาทอยู่สองสามวง

มันคือข้อความจากใจ ห้วงหนึ่งแห่งความคิดถึง ที่ผู้เป็นเจ้าของไม่เคยสื่อผ่านให้คนในบันทึกอีกคนได้รับรู้ เธอเขียนในเรื่องที่บอกเขาไม่ได้ในความจริง บันทึกทุกความคิดในสมุดเล่มนี้ มานาน...หลายปีแล้ว


ศุกร์แห่งการพักผ่อน 28 กรกฎาคม
วันที่หนึ่งพันสามร้อยเจ็ด
คิดถึง...อาวินจัง

รอยรักสลักฝังในจิต
ใจยังคิดเพ้อถึงคะนึงหา
ด้วยภาพพักตร์ตรึงติดนัยนา
แม้นเวลาไกลห่างยังฝังใจ

มันเป็นกลอนเศร้าๆ ที่พี่เรคิดขึ้นมาได้ในตอนนี้ค่ะ

อาวินดูสิคะ พี่เรก็มีอารมณ์ศิลปินเหมือนกันนะ อ๊ะ! ห้ามหัวเราะพี่เรเชียวนะคะ ก็พี่เรไม่ได้แต่งกลอนเก่งนี่ แค่แต่งได้งูๆปลาๆ แต่ถึงอย่างนั้นพี่เรก็ยังแต่งกลอนเก่งกว่าอาวินละน่า พี่เรมั่นใจมาก อาวินว่าเหมือนกันใช่มั้ยล่ะคะ

ตอนนี้ที่แวนคูเวอร์จะสามทุ่มแล้วค่ะ ที่เมืองไทยคงใกล้เที่ยงแล้วใช่มั้ย อาวินอย่าทำงานจนลืมทานข้าวเที่ยงนะคะ เดี๋ยวไม่สบายอีก จะหาว่าพี่เรไม่เตือน

ว่าแต่ว่าอาวินคะ วันนี้รู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า เหมือนๆจะคันจมูกจนอยากจะจามอยู่ตลอดเวลามั้ย ถ้าใช่ก็ให้รู้เลยว่านายตัวดีของเราบ่นถึง

วันนี้พี่เรไม่ค่อยสบายละค่ะ เป็นหวัดน่ะ...อ๊ะๆ แต่อาวินไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่เรไปหาหมอมาแล้ว ไม่เป็นอะไรมาก แค่มีน้ำมูกนิดหน่อยเท่านั้น ว่าแล้วก็คิดถึงบ้านจัง

ตอนนี้ที่บ้านเราอากาศคงจะดีมากเลยสินะคะ

พี่เรคิดถึงจัง

ฟ้าฉ่ำฝนสินะ...ที่นี่ก็มีฟ้าฉ่ำฝน แต่มันดูเงียบเหงาไม่สดชื่นเหมือนบ้านเราเลย

อากาศที่นี่กำลังดีมากเลยค่ะ วันนี้พี่เล็กบ่นว่าคิดถึงคุณตา คุณยายคุณปู่คุณย่า คุณทวดแล้วก็ว่าเมื่อไหร่พ่ออาวินจะมาหาสักที

อาวินคะ พี่เรจะทำยังไงดี ถ้าพี่เรบอกอาวินว่าพี่เล็ก...

ตายแล้วพี่เรพูดอะไรเนี่ย อย่าสนใจเลยค่ะ พี่เรแค่ล้อเล่น เพราะอาวินเหมาะจะเป็นลุงเท่านั้น เพราะพี่เล็กจะมี...คุณสราเป็นป้า

อาวินคะ พี่เรอยากบอกจัง ว่าพี่เร...รักอาวิน...รักมาก และคิดถึงอาวินที่สุดเลย

ถ้าอาวินอ่านถึงตรงนี้ต้องยิ้มแน่ๆเลย แน่ะพี่เรทายถูกละซี

แต่จริงๆพี่เรว่า...อาวินคงยิ้มไม่ออกหรอกใช่มั้ยคะ

พี่เรรู้ดีค่ะ รู้มาตลอด อาวินอย่าห่วงเลย พี่เรไม่อยากเห็นสีหน้าทุกข์ใจของอาวินอีกแล้ว พี่เรอยากเห็นอาวินเป็นอาวินคนที่ยิ้มกว้าง หัวเราะง่ายคนนั้น มากกว่าอาวินที่เอาแต่ขรึมคิด พี่เรไม่อยากให้อาวินต้องมาทุกข์ใจเพราะพี่เรอีกแล้ว เพราะเท่าที่ผ่านมา มันก็มากเกินพอแล้ว พี่เรสร้างความยุ่งยากให้อาวินมากเกินไป

ขอโทษนะคะ...ที่ทำให้เรื่องทุกเรื่องมันวุ่นวาย แต่พี่เรสัญญาจากนี้ จะไม่ทำอะไรให้อาวินไม่สบายใจอีกแล้ว

โอ๊ยตาย...วันนี้พี่เรระบายอะไรเลอะๆเทอะๆนะคะ จับใจความไม่ได้สักอย่าง คงเป็นเพราะกลอนข้างบนแน่ๆ พี่เรเลยกลายเป็นเขียนอะไรน่าหดหู่แบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ

พี่เรคิดถึงอาวินจริงๆ คิดถึงวันเก่าๆที่ผ่านมา

อาวินจำได้มั้ย ครั้งแรกที่เราสองคนได้เจอกัน วันแรก...ที่พี่เรเรียกอาวินว่าอาวิน เป็นอาวินของพี่เรคนเดียว...

ใช่...ตัวหนังสือจบลงที่ตรงนั้น ปลายปากกายังวางต่อ มองเห็นหมึกซึมจางๆติดอยู่

ลมพัดมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะใสๆที่ดังมาจากที่ไม่ไกลนัก และครู่หนึ่งเสียงสนทนานั้น ก็จับได้ถึงชื่อ...ชื่อหนึ่ง

‘พี่เร’อันพ้องกับชื่อในบันทึก และเป็นชื่อเล่นของเจ้าของบันทึกเล่มนี้

เรวดี ยสินทร หรือครั้งหนึ่ง เธอ‘เคย’เป็น นางเรวดี ญาณกิตติ์

ภรรยาของทายาทคนเดียว ซึ่งตอนนี้เป็นผู้บริหารระดับสูง ของสถาบันการเงินเครือจักกรา อาชวิน ญาณกิตติ์
 

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1295

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery