‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง

“แม่เลค้าบ-บ-บ” เสียงใสๆของเด็กชายร้องเรียกดังกระชั้น ปนอยู่กับเสียงหัวเราะห้าวๆ แว่วมาให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ในห้อง ตาเหลือบมองบันทึกที่เปิดไว้ค่อยผ่อนลมหายใจ

“แม่เลค้าบ พี่เล็กรอนะคับผม”

เธอลุกขึ้นยืน ก้าวไปที่ประตูเปิดออกไปและตะโกนบอก

“จ้า เสร็จแล้ว รอแม่เลแป๊บเดียวนะคะพี่เล็ก”

หญิงสาวก้าวกลับเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมา เอื้อมมือไปปิดหน้าบันทึกที่เปิดค้างไว้ลง หยิบปากกาลงในตะกร้าใบเล็กซึ่งใช้เก็บเครื่องเขียน

เรวดีก้าวออกจากห้อง เธอปิดไฟที่ส่องสว่าง มือเรียวเล็กจับลูกบิดไว้ แสงจากภายนอกเมื่อกระทบกับร่างเล็กที่ยืนอยู่ เมื่อส่องเข้าไปในห้องจึงเกิดเป็นเงาดำทาบไปบนพื้น ในยามที่กำลังดึงประตูปิด

ประตูห้องค่อนข้างฝืด เวลาปิดจึงเกิดเสียงดัง แรงดันจึงก่อให้เกิดการสะเทือน ไปถึงสมุดบันทึกเล่มนั้นที่วางไว้ขอบโต๊ะ และทำให้มันหล่นลงบนพื้น ก่อนเผยอเปิดในหน้าแรกๆ

มีรูปสีเก่าๆค่อนข้างหมองแปะอยู่...

มันเป็นภาพของบ้านในสวนสวยอยู่ติดริมน้ำ พร้อมคำกำกับใต้ภาพว่า

‘บ้านของเรา’





บ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิร์นสองชั้น ที่อยู่ชิดริมน้ำ โดยสภาพบอกชัดว่าเพิ่งสร้างเสร็จ เพราะสีตัวบ้านออกสีครีมนวลๆยังใหม่สด และได้กลิ่นสีจางๆ

กระเบื้องมุงหลังคาสีเทาออกน้ำตาลเอง ก็สะท้อนแสงแดดเป็นเงาวับ เช่นเดียวกับผนังกระจกบริเวณห้องรับแขก กับบานประตูบนระเบียงห้องชั้นบนทั้งสอง และกระจกหน้าต่างบานเลื่อนใหญ่ยาว ที่ใสเสียจนเห็นเงาสะท้อนบริเวณรอบๆ

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ตรงกลางของสนามหญ้าสวย บนพื้นที่กว้างเต็มไปด้วยไม้ยืนต้นราวกับป่าก็ไม่ปาน

ด้านซ้ายของตัวบ้าน ซึ่งเป็นทิศตะวันออกติดกับริมทะเลสาบ มีรั้วไม้ระแนงสูงเพียงเอวทาสีขาวกั้นแสดงอาณาเขต และพอมองไปอีกฝั่งที่อยู่ห่างออกไป ต้นไม้ใหญ่และบ้านหลังอื่น จะดูย่อส่วนลงจนคล้ายบ้านตุ๊กตา

ส่วนทางด้านขวาซึ่งเป็นทิศตะวันตก เป็นกำแพงบ้านติดกับถนน รั้วฝั่งนี้ก่ออิฐสีแดงขึ้นไปสูงราวต้นขา ติดเหล็กดัดอิตาลีรูปเครือเถาวัลย์ ตีโปร่งสูงขึ้นไปจนท่วมศีรษะ มีโคมไฟสีนวลติดไว้กับเสารั้วแต่ละต้น

สนามหญ้ายังคงไม่เรียบร้อยนัก โดยเฉพาะทางหลังบ้าน ที่มองเห็นพื้นดินผสมทรายชุ่มน้ำนอง มีแผ่นหญ้าตารางสี่เหลี่ยมที่ยังไม่ได้เอาลงดิน วางซ้อนกันเคียงใกล้ ส่วนคนงานสองสามคนที่ง่วนกับการปลูกหญ้า ตอนนี้หลบเงาอยู่ใต้ต้นกัลปพฤกษ์

ลมพัดมาฮือใหญ่ กระทบใบไม้เกิดเสียงเกรียวกราว ปะปนไปด้วยเสียงนกร้อง ที่คงมีที่พำนักเป็นจามจุรีต้นใหญ่ ซึ่งยืนต้นโตแผ่กิ่งก้านอยู่ริมน้ำ

มีศาลาไม้ท่าน้ำหลังเล็กๆอยู่ด้านล่างที่ยื่นลงไปในทะเลสาบ ก่อนจะเป็นรั้วต้นเข็มดอกสีแดงที่เพิ่งปลูก เพื่อกั้นอาณาเขตกับบ้านหลังใหญ่อีกหลังที่อยู่ติดกัน ยาวไปจนจรดประตูเหล็กดัดหน้าบ้าน

และตรงนี้เอง มีหนึ่งชายหนุ่มอุ้มหนึ่งเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขน ยืนเคียงกับหนึ่งหญิงสาว มองตรงไปยังตัวบ้าน ด้วยรอยยิ้มอิ่มเอมกึ่งภูมิใจ

‘รวิภาส’ คือชายคนนี้ เขาอายุราวสามสิบเก้า สูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน พับแขนขึ้นไปจนถึงข้อศอก กางเกงสีดำพอดีตัวที่ขาดูชื้นนิดๆ และรองเท้าหนังก็มีรอยเปื้อนโคลนหน่อยๆ

เด็กกำพร้าที่หลายคนชมว่า ‘โหงวเฮ้ง’ดี ด้วยจมูกโด่งเป็นสันมีเนื้ออย่างที่คนเก่าๆมักบอกว่าเป็นลักษณะของคนรวย ขนคิ้วแม้บางแต่เรียงตัวสวยยาวไปจรดหางตา ดวงตาเรียวรีชั้นเดียว อันอยู่ใต้แผงขนตาบางสั้นดูดุนิดๆ ขณะนี้ฉายแววความสุขอย่างไม่ปิดบัง เห็นชัดจากรอยยิ้มของริมฝีปากบาง บนดวงหน้ารูปไข่คร้ามคมที่แต้มอยู่ไม่จาง

“บ้านใหม่ของเลาเหลอจ๊ะพ่อจ๋า”

เด็กหญิงคนซัก เป็นลูกสาวคนโตของเขา ชื่อว่า‘เรวดี’

เด็กน้อยอายุสองเกือบสามขวบแล้วในปีนี้ ดวงหน้าเล็กจ้อยรูปไข่เหมือนบิดา ส่วนดวงตาเรียวโตสีน้ำตาลแก่ มองเห็นเปลือกตาซ้อนกันสองชั้นที่ได้มาจากมารดา ยิ่งส่งให้ตาคู่นี้หวานหยด เพราะโดนขับด้วยขนตาที่ทั้งยาวงอนและหนา พอรวมกับคิ้วดกดำโก่งยาวไปจรดหางตา จมูกโด่งเล็กเชิดเล็กน้อย และริมฝีปากจิ้มลิ้มเรียวบางหากหยักสวย แม่หนูเลยฉายแววเป็นคนงามตั้งแต่ยังเล็ก

“ใช่จ้ะ” รวิภาสรับคำย้ำกับบุตรสาวที่ถามเสียงใส

เขาหอมแก้มธิดาอันเป็นที่รักเสียหนึ่งฟอดอย่างรักใคร่

ส่วนหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างยิ้มกับเด็กน้อย พลางจับมือเล็กขึ้นจูบแล้วหอมเบาๆ

“ดูสิคะพี่เร คุณพ่อสร้างบ้านสวยๆของพวกเราได้แล้ว”

‘วีธรา’คือชื่อของเธอ ลูกสาวเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้าง สาวสวยผู้ถ่ายทอดดวงตากับจมูกให้แก่บุตรสาว และเส้นผมดกดำหยักศกน้อยๆ ที่ทิ้งตัวกลางหลังนั่นด้วย ใบหน้านวลแอร่มจับตา ปากคอคิ้วคางดูบอบบางราวกับเทพบรรจงปั้นมา ซึ่งมักทำให้คนที่พบเห็น ต้องมองซ้ำ ด้วยติดใจในแววอ่อนโยนของดวงตาคู่หวาน

คู่ชีวิต ที่รวิภาสต้องพยายามอย่างมาก เพื่อจะทำให้พ่อตาแม่ยายเห็น ว่าถึงเขาจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ก็มีความสามารถ ในการเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ไม่แพ้กับคนอื่นๆเลย จนกระทั่งคว้าหญิงสาวมาเป็นภรรยาได้ในที่สุด

“ตอนนี้เรามีบ้านแล้ว”

ชายหนุ่มพูดกับลูกสาว ก่อนมองไปยังภรรยาด้วยสายตารักใคร่

“เพื่อพี่เรกับแม่จ๋า พ่อจะทำทุกอย่างเท่าที่พ่อจะทำได้แหละลูก จำไว้นะ พี่เร”

ประโยคนี้เขามองวีธราอยู่อึดใจ ก่อนจะก้มมองใบหน้าอ่อนใสของบุตรสาว

“พ่อรักพี่เรกับแม่มากนะลูก”

เด็กหญิงยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นแนบกับแก้มบิดา แล้วหอมซ้ายหอมขวา

“พี่เลก็ลักพ่อจ๋า” เด็กน้อยว่า ก่อนจะหันไปหามารดา ยื่นมือไปหา “แม่จ๋าด้วยจ้ะ”

วีธรารับบุตรสาวมาอุ้มไว้ โดยมีรวิภาสคอยประคองเคียงใกล้ เด็กน้อยหอมแก้มแม่ซ้ายขวา ทั้งสามหัวเราะอย่างเป็นสุข แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก เสียงทักก็ดังมาจากด้านหลังของทั้งสามคน

“เอ้า! นั่นทำอะไรกัน สามคนพ่อแม่ลูก พี่เร มาหาคุณปู่มะลูก”

เสียงนั้นเป็นของชายวัยห้าสิบต้นๆ ท่าทางสง่า ภูมิฐาน รูปร่างยังดีจนดูหนุ่มแน่น เค้าความหน้าตาดีก็ยังเด่นชัด แสดงว่าเมื่อตอนเป็นหนุ่มนั้น คงจะ‘หล่อเหลา’หาตัวจับยาก

‘เกื้อคุณ’เดินผ่านรั้วต้นเข็มที่เว้นช่องไว้ มาจากตัวบ้านหลังใหญ่แสนหรูหราอีกหลังที่ตรงข้ามกัน ชายสูงวัยแต่งกายคล้ายกันกับรวิภาส และยังเห็นเน็คไทที่ผูกอยู่อย่างหลวมๆ

เขาส่งยิ้มมาให้ทั้งสามคนอย่างคุ้นเคย

รวิภาสกับวีธรายกมือไหว้ ส่วนเจ้าตัวเล็กวิ่งเข้าไปหาเกาะขาบอกแจ้วๆ

“คุณปู่เกื้อ! คุณปู่เกื้อค้า นี่พ่อจ๋าบอกว่าบ้านพี่เลค่า ดูสิค้า มีฉะด้วย”

ชายสูงวัยหัวเราะร่วน ยามโอบเด็กหญิงขึ้นอุ้ม แล้วเรวดีก็ไหว้ลงกับอก

“คิดถึงคุณปู่เกื้อจังค่า”

เกื้อคุณหอมแก้มนิ่มซ้ายขวา พลางบอก “ปากเจ้านี่หวานจริง แล้วรู้อะไรมั้ย บ้านข้างๆนี่ก็ของปู่นะ เดี๋ยวเราจะได้อยู่ใกล้ๆกันเสียที”



=========================================================>>>>>


ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่า ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง มางงกันต่อน้าาาาาาา ><

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆนะค้า ^O^

วันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะค้า ^^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1244

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery