‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง

ความสัมพันธ์ดำเนินอย่างนั้นเรื่อยมา และสำหรับพี่เร อาวินก็ยังเป็นคนสำคัญเสมอ

สาวน้อยในวัยสิบเอ็ดปีเบิกตาโต เมื่อเห็นรถยนต์สีดำป้ายทะเบียนคุ้นๆวิ่งเข้ามาจอด เธอที่นั่งรออยู่ไม่ห่างนักถึงกับยิ้มกว้าง เมื่อมองเห็นใบหน้าคนขับที่ยื่นออกมา และกำลังพูดคุยอยู่กับคุณครูผู้ดูแลที่รับเอกสารไปตรวจสอบ

อาชวินมีสีหน้าเรียบเฉย พลางส่งยิ้มอย่างเป็นทางการให้ครูสาวคนหนึ่ง ในระหว่างที่รอการตรวจสอบของทางโรงเรียนชื่อดัง

ตอนนั้นบ่ายแก่แล้ว และเป็นเวลาหลังเลิกเรียน รถยนต์ที่อาชวินขับเข้ามาจอด คือหน้าป้อมยามในส่วนที่สองก่อนจะเข้าไปรับเด็กนักเรียน มีคุณครูคอยตรวจรับพร้อมกับยามหนุ่มวัยฉกรรจ์อีกสองสามคน

รอบๆบริเวณร่มรื่นด้วยเงาไม้ใหญ่ พอทอดสายตาสังเกต จะเห็นเด็กหญิงในวัยตั้งแต่ห้าขวบขึ้นไป จนถึงเด็กสาวในวัยขบเผาะ นั่งอยู่บริเวณม้านั่งหินอ่อน ใต้เงาต้นไม้ ปะปนไปด้วยบรรดาผู้ปกครอง ที่ต่างทยอยกันเข้ามารับบุตรหลานของตน

“อาวิน!”

เด็กหญิงร้องเรียกเสียงดัง ก่อนหิ้วกระเป๋า ถลาเข้าไปเกาะที่กระจกรถ แต่แล้วสาวน้อยในชุดนักเรียนที่ผูกผมเปียสองข้างก็ยิ้มแหย พลางยกมือกระพุ่มไหว้คุณครูที่ยืนมองอยู่

คุณครูสาวส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนส่งบัตรประชาชนและบัตรรับนักเรียนคืนให้กับอาชวิน ที่ตอนนี้เปิดประตูก้าวลงมา ชายหนุ่มพูดคุยด้วยสองสามประโยค ก่อนจะต้อนสาวน้อยให้ขึ้นรถ และพอเรวดีขึ้นรถเสร็จเรียบร้อย เขาก็ขับจากมา ส่งยิ้มกว้างแสนอบอุ่นให้น้องสาวข้างบ้าน พร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“พี่มารับ...กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์พี่เร ก็วันนี้วันเกิดพี่เรใช่มั้ย พี่จำได้ จะพาแวบไปกินไอติมก่อนด้วยนะ”

“พี่เรนึกว่าอาวินจะลืมวันเกิดพี่เรแล้วซะอีก”

เรวดียิ้มกว้างยกมือไหว้ขอบคุณ แต่ยังไม่วายตัดพ้อ

“ปีนี้อาวินไม่กลับบ้านเลย”

ชายหนุ่มยิ้ม ละมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มทีหนึ่ง ก่อนหันกลับไปมองหนทางอีกครั้ง เมื่อกำลังจะออกถนนใหญ่

“พี่ใกล้จะเรียนจบแล้วนี่นา เวลาเลยไม่ค่อยมี แต่เห็นมั้ยพี่ยังมารับพี่เรกลับบ้านได้ในวันสำคัญ”

อาวินของเรวดีสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี และตอนนี้ก็เหลือเพียงเทอมนี้เป็นเทอมสุดท้าย ชายหนุ่มก็จะจบปริญญาตรี ก่อนจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา อย่างที่ผู้เป็นปู่และพ่อแม่มุ่งหวัง

“ว่าแต่น้องลีล่ะเป็นไงบ้าง”

ชายหนุ่มหมายถึงลิปิการ์ น้องสาวของเธอซึ่งตอนนี้อายุได้สามขวบ

“น้องลีซนมากเลยค่ะ แต่พูดเก่งเหมือนพี่เร”

“ชมตัวเองได้เต็มปากมาก” ชายหนุ่มว่าหัวเราะขึ้นเบาๆ อดไม่ได้เลยยกมือไปยีผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว สายตาละมามองดวงหน้าบอบบาง ยิ้มนั้นอ่อนหวานอ่อนโยนอย่างที่เธอไม่เคยเห็น คนเป็นพี่ท่าทางเป็นสุข เพราะดวงตาเปล่งประกายฉายแววแห่งความโสมนัสชัดเจน

“พี่ขอคุณพ่อคุณแม่ให้แล้วนะ เสาร์อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวทะเลกัน ไปหมดทั้งบ้านเลย”

สาวน้อยอ้าปากค้าง ก่อนยิ้มตาหยี อดไม่ได้เลยหันมาเกาะแขนพี่ชาย

“อาวินพูดจริงหรือเปล่าคะ”

“จริงสิคะ”

เท่านั้นเธอก็เกาะกอดท่อนแขนล่ำสันอย่างออดอ้อน เหมือนๆที่ทำกับบิดา คุณปู่ และคุณลุงพ่อของอาวิน

“อีกเดี๋ยวพี่ก็จะไปเรียนต่อแล้ว จะไม่ได้เจอพี่เรอีกนาน ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดปีนี้แล้วกันนะ” อาชวินหันมายิ้มกับเธอ มันอ่อนโยนและอบอุ่นจนหัวใจอิ่มเอิบ

เด็กหญิงยิ้มรับท่าทางเป็นสุข และเป็นครั้งแรกที่สาวน้อยรู้สึกแปลกๆในหัวอก เธอรู้สึกเหมือนใจเต้นแรงผิดปกติ อย่างที่มันไม่เคยเป็นมาก่อน และได้แต่คิด...ว่าทำไม







“นั่นรูปใครล่ะ พี่เร” คนถามคือเด็กหญิงหน้าคม ตาสวยอย่างกับตาหงส์ และเป็นเพื่อนสนิทหนึ่งในสองคนของเรวดีที่ชื่อว่า‘หม่อมหลวงลลิตรภัทร’ บุตรสาวคนโตของม.ร.ว.รวิภัทร ศิริสกุลวัลย์ ที่เกิดกับลัลน์ลลิต ภรรยาคนแรกที่เสียชีวิตไป ดวงหน้าเรียวสวยของคนเอ่ยถามดูสงสัย ดวงตาคู่คมยังมองมาแสดงว่าต้องการคำตอบ

“ทำไมต้องเก็บรูปเขาไว้ซะมิดชิดเชียว”

“นั่นสิคะคุณรภัทร คุณปรียาก็สงสัยเหมือนกัน เพราะขนาดคุณณัยน่ะ คุณปรียายังไม่เก็บรูปเขาไว้เลย”

‘อัลิปรียา’เพื่อนสนิทของเธออีกคนเอ่ยถาม ตาโตแป๋วสีน้ำตาลแก่มองมามีรอยฉงนกึ่งๆล้อ ดวงหน้ารูปไข่เอียงคอมองจ้องจับ ส่วนริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้ม ก่อนที่ลลิตรภัทรจะกระตุกหางเปียของคนถามอีกคน พลางลากเสียงยาวยิ้มยั่ว

“จ้า! ก็คุณปณัยของคุณปรียาน่ะ แสนดีขนาดนั้น ทำตัวติดน้องสาวขนาดนี้ จะต้องเก็บรูปไว้ทำไมล่ะจ๊ะ”

“แหม...คุณรภัทรแกล้งคุณปรียาอีกแล้วนะ”

อัลิปรียาหน้าแดงฟาดเผียะเบาๆที่ต้นแขนคนชอบแกล้ง พลางค้อนวงใหญ่

ทั้งหมดนั่งคุยกันอยู่ใต้เงาไม้ บนชุดเก้าอี้หินอ่อน เพื่อรอคนที่บ้านมารับ ท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียนวัยแตกเนื้อสาวอีกหลายคน แต่เหลือไม่เยอะนักเพราะนี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนมาพอสมควร

“นี่พี่ชายพี่เร อาวินไงจ๊ะ ที่พี่เรเคยเล่าให้ฟัง”

คนขี้อายสงบเสงี่ยมเรียบร้อยกว่าใครหน้าแดงยามตอบ

ในขณะที่เพื่อนทั้งสองร้องอ้าวอย่างฉงน

“พี่ชายจริงๆจ้ะ...วันนี้อาวินจะมารับพี่เรกลับบ้านด้วย คุณรภัทรกับคุณปรียาถ้าไม่กลับก่อนคงได้เจอ”

สาวน้อยยิ้มแก้มแทบปริ ท่าทางมีความสุขที่ได้พูดถึง จนคนที่มองและทำท่าจะรู้เรื่องเกินเด็กจ้องเขม็ง ก่อนที่ลลิตรภัทรที่มัดผมยาวทิ้งพวงเป็นหางม้าจะยิ้มยั่ว

“ฉันว่า อาวินคนนี้ คงไม่ใช่แค่พี่ชายแล้วละ”



========================================================>>>>>>


ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่า ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง อุ้ย คู่นี้เค้าสะบักสะบอมน้อยสุดละ อิๆ

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

ส่วนสำหรับคืนนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1171

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery