เรียงหัวใจฝัน:ใจภักดิ์เพียงเธอ (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง
Tags: พี่เรกับอาวิน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ,ความรัก,เรียงหัวใจฝัน,ทัสนันทน์,วัยเด็ก,ความผูกพัน
ตอน: บทที่ ๑ [บันทึกของเรวดี] 'พี่เร-อาวิน' 3/3
“พี่เรน่ารักจัง รู้มั้ยพี่อาวินอยากมีน้องสาวน่ารักๆเหมือนพี่เร พี่เรรับพี่อาวินเป็นพี่ชายสักคนนะ”
“นี่เต่ากับกาต่าย แม่จ๋าเคยเล่าแล้ว พี่เลจำได้ เต่าเก่งวิ่งฉานะกาต่าย”
เสียงใสๆดังแจ้วๆ อยู่ในศาลาท่าน้ำบนพื้นกลางศาลาที่ปูด้วยเสื่อผืนใหญ่ วันนี้เป็นวันหยุด เจ้าตัวเล็กเลยอยู่กับบ้านกับมารดา รอบๆเด็กหญิงเป็นหนังสือนิทานสีสดเล่มใหญ่แต่บาง พร้อมกับหมอนใบเล็ก พัดและผ้าห่มผืนบาง ที่วีธรากันไว้อีกด้าน ฝั่งเดียวกันกับถาดใส่แก้ว และเหยือกใส่น้ำหวานกับจานขนม ที่มีฝาปิดเรียบร้อย
“ใช่จ้ะ แล้วพี่เรจำได้มั้ยลูก ทำไมเต่าถึงชนะกระต่าย”
ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม ในขณะที่เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิด
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ที่เด็กหญิงและครอบครัวย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ แม้จะอยู่ชานเมืองแต่การจราจรไม่ติดขัด ทำให้รวิภาสไม่มีปัญหาในการเดินทางไปทำงาน ในขณะที่วีธรานับแต่ท้องเรวดีก็รับหน้าที่แม่บ้านเต็มตัว โดยมีผู้หญิงรุ่นๆอีกหนึ่งคน กับหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งจ้างเพิ่ม หลังรู้ว่าเธอท้อง คอยช่วยทำงานบ้าน
“คุณป้าวีสวัสดีครับ พี่เรขอพี่อาวินนั่งฟังด้วยคนได้มั้ย”
เสียงทักดังมาก่อนตัวคนพูดเสียอีก อาชวินยื่นหน้าเข้ามาส่งยิ้มให้เป็นด่านแรก เพราะนับแต่วันที่รู้จัก เด็กหญิงก็ยังไม่สนิทกับเด็กชายนัก ด้วยเรวดีขี้อาย ถ้าไม่ใช่คนที่คุ้นหน้ากันจริงๆ เจ้าตัวเล็กมักไม่ยอมผูกมิตรด้วยง่ายนัก
อาชวินก้าวเข้ามาทรุดลงนั่งบนเสื่อ หลังได้รับเชื้อเชิญ ส่วนเด็กหญิงลุกขึ้นไปนั่งแหมะบนตักมารดา แล้วก้มหน้าเปิดหนังสือในมือต่อไป จนเด็กชายเปรยขึ้นผู้เป็นมารดา ว่าเด็กหญิงดูจะขี้อาย นั่นแหละวีธราถึงได้แย้งหัวเราะๆ
“ยังไม่คุ้นค่ะ ลองคุ้นสิคะคุณวิน พูดจ้อยๆได้ทั้งวัน เหมือนนกแก้วนกขุนทองก็ไม่ปาน” พอผู้เป็นแม่พูดจบ เรวดีก็เหลือบขึ้นมองมารดา แล้วเลยมองพี่ชายข้างบ้านตรงหน้านิดๆ ก่อนก้มหน้าหลบทำเป็นสนใจหนังสือในมือต่อ
“นี่กำลังเล่านิทานกันเหรอฮะ พี่เร...เคยฟังนิทานเรื่องนี้มั้ย เจ้าชายกบน่ะ”
ว่าแล้วเขาก็ยกหนังสือนิทานเล่มบางในมือขึ้นโชว์
เด็กหญิงมองแล้วก็ก้มหลบ
วีธราได้แต่ส่ายหน้า แล้วยิ้มบางๆส่งให้เด็กชายที่กลั้นขำ และกำลังเริ่มอ่านเนื้อเรื่องเสียงดัง คราวนี้คนขี้อายเริ่มสนใจ
ร่างเล็กถัดลงจากตักมารดา ก่อนจะค่อยเถิบเข้าไปนั่งตรงหน้าเด็กชายจนชิด มือเล็กวางบนพื้น ตามองรูปภาพในหนังสือ และพอเสียงเล่าหยุดไปนาน เจ้าตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนพบว่าพี่ชายข้างบ้านมองอยู่ก่อนแล้ว
“แล้วไงต่อคะ พี่อาวิน”
อาชวินยิ้มวางหนังสือลงข้างตัว
“มานั่งกับพี่อาวินสิคะ พี่เรจะได้มองรูปภาพชัดๆ”
เด็กชายตบปุๆลงบนตักตน เจ้าตัวเล็กมองอย่างชั่งใจก่อนหันไปมองมารดาที่ยิ้มพลางพยัก นั่นแหละตัวน้อยถึงได้กล้าเข้าไปนั่งจุมปุกบนตักพี่อาวิน
แรกๆก็นั่งตัวแข็ง แต่พอนานไปหลังเล็กก็พิงกับอกกว้าง ตามองหนังสือเป๋ง ส่วนมือวางแตะรูปในหน้ากระดาษแข็งสีสวย เสียงเล็กใสปานระฆังคอยซัก และได้ยินเสียงแหบๆแตกหนุ่มของคนเล่าคอยตอบ
บางทีก็ได้ยินเสียงหวานๆของวีธราดังแทรกบ้าง หากที่มากกว่านั้นคือเสียงหัวเราะที่ลอยผสมปนกับเสียงลม
พร้อมกับที่ นับจากวันนั้นเด็กหญิงเรวดีก็ดูจะ‘ไว้ใจ’ ในตัวพี่อาวินมากขึ้น จนกระทั่งกลายเป็นติดแจ
และสายสัมพันธ์ก็ผูกพันแน่นหนามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหนึ่งเด็กหญิงติดใจเพื่อนเล่นแถวบ้านที่มีเพียงคนเดียว เรวดีตัวน้อยดูจะสนใจในทุกเรื่อง ทุกอย่างที่พี่ชายข้างบ้านกระทำ เธอคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวเด็กชาย เหมือนดาวดวงน้อยที่คอยหมุนรอบดวงอาทิตย์ โดยไม่เคยเหน็ดเหนื่อยเลยก็ไม่ปาน
“นี่อาลาย-ค้า อาวิน”
เจ้าตัวเล็กในวัยหกขวบนั่งยองๆอยู่บนพื้นศาลา เอียงคอมองเรือลำน้อยที่ลอยเท่งเต้งอยู่ในน้ำอย่างสงสัย
เด็กหญิงสวมเสื้อแขนตุ๊กตาลายดอกไม้น่ารัก กับกางเกงยาวแค่เข่าเข้าชุดสีหวานหยด ผมดำยาวสลวยรวบเป็นเปียเดี่ยว เผยให้เห็นดวงหน้าอ่อนใส และยิ่งเป็นคนช่างพูดช่างซักด้วยแล้ว ผู้ใหญ่เลยหลงเอาง่ายๆ
บ้านใหม่ของเด็กน้อยยังคงเดิม สนามหญ้าแสนสวยตอนนี้เหมือนพรมเนื้อหนา ต้นไม้ต้นเล็กที่ลงไว้เริ่มสูงใหญ่ ริมรั้วไม้ระแนงมีไม้ดอกมาลงเพิ่ม ส่วนมากเป็นพุทธรักษา ไม่ก็แกลดดิโอลัสที่ออกดอกสวย และหนุ่มน้อยหน้าคม ที่ปีนี้อายุครบสิบห้าปีพอดี ก็ขยับไม้พายในมือด้วยท่าทางทะมัดทะแมง พลางตอบไปว่า
“เรือค่ะ เรือพาย พี่ขอคุณยายที่บ้านสวนมา นี่พี่หัดพายเป็นแล้วนะ”
“แล้วจะพายไปไหนค้า ให้พี่เรไปด้วยน้า”
เด็กหญิงว่าพลางยิ้มหวาน หากพี่ชายเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มยั่ว ตอบชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่-ให้-ไป-ค่ะ”
เด็กหญิงกะพริบตาออดอ้อน
แต่...คำตอบที่ได้รับ ก็ยังเป็นการปฏิเสธ ใบหน้ากลมๆเลยชักบูดบึ้ง และ...ดวงตาโตสีน้ำตาลจนเกือบดำ ก็ดูจะรื้นไปด้วยหยดน้ำ เท่านั้นคนขี้แกล้งก็เลยเลิกแกล้ง
“พี่ล้อเล่นน่า ไปมั้ยคะ เดี๋ยวพี่พาไปเก็บดอกบัวไง...นะพี่เรคนดี”
“อาวิน...แกล้งพี่เร!” คนรู้ตัวแหวลั่น “อาวินใจร้าย ชอบแกล้งพี่เรเรื่อยเลย”
อาชวินยอมรับหน้าชื่น โคลงศีรษะเมื่อฉุดมือเล็กดึงเข้าหาตัว หากเด็กหญิงขืนตัวไว้
“พี่เรกัว...” และถึงจะโตจนป่านนี้ หากคำบางคำก็ยังไม่ยอมพูดให้ชัด
“อาวินอย่าดึงซี้ ตกน้ำป๋อมแป๋มจมมิดหัวไม่ลอยน้า!”
หนุ่มน้อยหัวเราะพออกพอใจ ก่อนขยับลำเรือเข้าไปเทียบฝั่ง พลางออกแรงแขนยกตัวเด็กหญิงให้มานั่งบนตัก ยีกลุ่มผมนุ่มมือจนยุ่งเหยิง ส่วนเจ้าตัวคนผมยุ่งเงยหน้าขึ้นมอง ขนตาหนาชื้นเพราะละอองน้ำก่อนหน้า ก่อนจะหน้าหงอยๆ หลังเพื่อนเล่นคนเดียวบอกว่า
“อีกไม่กี่วัน โรงเรียนพี่จะเปิดเทอม พี่คงไม่ได้มาหาพี่เรบ่อยๆแล้วนะ”
แต่คนหน้าม่อยก็พอยิ้มได้ หลังได้ยินต่อจากนั้นว่า “โรงเรียนพี่อยู่ไกลนี่เนอะ แต่พี่สัญญา ถ้าว่างพี่จะมาหาพี่เร จะซื้อขนมมาฝากด้วย...แล้วก็จะคิดถึงพี่เรด้วยนะ”
“งั้นถ้าอยู่ที่นี่ อาวินจะไม่คิดถึงพี่เรเหรอค้า” เจ้าแม่ช่างซัก...ซักต่อ
“คิดถึงซี้ ยายน้องตัวแสบตัวเล็กไง พี่เรเองก็อย่าลืมคิดถึงพี่บ้างนะ”
ดวงตาชุ่มหยาดน้ำคลี่กว้าง ยิ้มสดใสสมวัยถูกส่งมาให้
“พี่เรจาคิดถึงอาวินค้า จะคิดถึงทุกๆวันเลย พอโตแล้วพี่เรจะไปเรียนกะอาวินนะค้า อาวินจะได้มีเพื่อนไงค้า” เด็กหนุ่มยิ้มรับ ดวงตาฉายแววอ่อนโยน ยามบอกในประโยคที่เด็กหญิงจารจำไว้ในใจ
“Always thoughts of you
On day and every day แล้วพี่จะกลับมาหา...สัญญาจะไม่ลืมพี่เรเลย”
เรวดีตัวน้อยยิ้มรับเป็นสุข...และหนุ่มน้อยเองก็ยิ้มตอบ ก่อนเริ่มขยับไม้พาย พาเรือลำเล็กเลาะเลียบไปตามริมน้ำ โดยมีเจ้าตัวเล็กนั่งตักชวนคุยจ้อยๆ
และนั่นคือเหตุการณ์หนึ่ง ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเด็กหญิง
ด้วยยามนั้น ณ ที่ตรงนั้น ทั้งเป็นสุขและอบอุ่นหัวใจ
================================================>>>>>
ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่า
แหะๆ พอดีติดเรื่องยุ่งๆ เลยหายไปสองวัน ตอนนี้พร้อม! ><
คุณ Zephyr เฟอร์รี่จัง มามะมางงกันต่อไป หุๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
“นี่เต่ากับกาต่าย แม่จ๋าเคยเล่าแล้ว พี่เลจำได้ เต่าเก่งวิ่งฉานะกาต่าย”
เสียงใสๆดังแจ้วๆ อยู่ในศาลาท่าน้ำบนพื้นกลางศาลาที่ปูด้วยเสื่อผืนใหญ่ วันนี้เป็นวันหยุด เจ้าตัวเล็กเลยอยู่กับบ้านกับมารดา รอบๆเด็กหญิงเป็นหนังสือนิทานสีสดเล่มใหญ่แต่บาง พร้อมกับหมอนใบเล็ก พัดและผ้าห่มผืนบาง ที่วีธรากันไว้อีกด้าน ฝั่งเดียวกันกับถาดใส่แก้ว และเหยือกใส่น้ำหวานกับจานขนม ที่มีฝาปิดเรียบร้อย
“ใช่จ้ะ แล้วพี่เรจำได้มั้ยลูก ทำไมเต่าถึงชนะกระต่าย”
ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม ในขณะที่เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิด
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ที่เด็กหญิงและครอบครัวย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ แม้จะอยู่ชานเมืองแต่การจราจรไม่ติดขัด ทำให้รวิภาสไม่มีปัญหาในการเดินทางไปทำงาน ในขณะที่วีธรานับแต่ท้องเรวดีก็รับหน้าที่แม่บ้านเต็มตัว โดยมีผู้หญิงรุ่นๆอีกหนึ่งคน กับหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งจ้างเพิ่ม หลังรู้ว่าเธอท้อง คอยช่วยทำงานบ้าน
“คุณป้าวีสวัสดีครับ พี่เรขอพี่อาวินนั่งฟังด้วยคนได้มั้ย”
เสียงทักดังมาก่อนตัวคนพูดเสียอีก อาชวินยื่นหน้าเข้ามาส่งยิ้มให้เป็นด่านแรก เพราะนับแต่วันที่รู้จัก เด็กหญิงก็ยังไม่สนิทกับเด็กชายนัก ด้วยเรวดีขี้อาย ถ้าไม่ใช่คนที่คุ้นหน้ากันจริงๆ เจ้าตัวเล็กมักไม่ยอมผูกมิตรด้วยง่ายนัก
อาชวินก้าวเข้ามาทรุดลงนั่งบนเสื่อ หลังได้รับเชื้อเชิญ ส่วนเด็กหญิงลุกขึ้นไปนั่งแหมะบนตักมารดา แล้วก้มหน้าเปิดหนังสือในมือต่อไป จนเด็กชายเปรยขึ้นผู้เป็นมารดา ว่าเด็กหญิงดูจะขี้อาย นั่นแหละวีธราถึงได้แย้งหัวเราะๆ
“ยังไม่คุ้นค่ะ ลองคุ้นสิคะคุณวิน พูดจ้อยๆได้ทั้งวัน เหมือนนกแก้วนกขุนทองก็ไม่ปาน” พอผู้เป็นแม่พูดจบ เรวดีก็เหลือบขึ้นมองมารดา แล้วเลยมองพี่ชายข้างบ้านตรงหน้านิดๆ ก่อนก้มหน้าหลบทำเป็นสนใจหนังสือในมือต่อ
“นี่กำลังเล่านิทานกันเหรอฮะ พี่เร...เคยฟังนิทานเรื่องนี้มั้ย เจ้าชายกบน่ะ”
ว่าแล้วเขาก็ยกหนังสือนิทานเล่มบางในมือขึ้นโชว์
เด็กหญิงมองแล้วก็ก้มหลบ
วีธราได้แต่ส่ายหน้า แล้วยิ้มบางๆส่งให้เด็กชายที่กลั้นขำ และกำลังเริ่มอ่านเนื้อเรื่องเสียงดัง คราวนี้คนขี้อายเริ่มสนใจ
ร่างเล็กถัดลงจากตักมารดา ก่อนจะค่อยเถิบเข้าไปนั่งตรงหน้าเด็กชายจนชิด มือเล็กวางบนพื้น ตามองรูปภาพในหนังสือ และพอเสียงเล่าหยุดไปนาน เจ้าตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนพบว่าพี่ชายข้างบ้านมองอยู่ก่อนแล้ว
“แล้วไงต่อคะ พี่อาวิน”
อาชวินยิ้มวางหนังสือลงข้างตัว
“มานั่งกับพี่อาวินสิคะ พี่เรจะได้มองรูปภาพชัดๆ”
เด็กชายตบปุๆลงบนตักตน เจ้าตัวเล็กมองอย่างชั่งใจก่อนหันไปมองมารดาที่ยิ้มพลางพยัก นั่นแหละตัวน้อยถึงได้กล้าเข้าไปนั่งจุมปุกบนตักพี่อาวิน
แรกๆก็นั่งตัวแข็ง แต่พอนานไปหลังเล็กก็พิงกับอกกว้าง ตามองหนังสือเป๋ง ส่วนมือวางแตะรูปในหน้ากระดาษแข็งสีสวย เสียงเล็กใสปานระฆังคอยซัก และได้ยินเสียงแหบๆแตกหนุ่มของคนเล่าคอยตอบ
บางทีก็ได้ยินเสียงหวานๆของวีธราดังแทรกบ้าง หากที่มากกว่านั้นคือเสียงหัวเราะที่ลอยผสมปนกับเสียงลม
พร้อมกับที่ นับจากวันนั้นเด็กหญิงเรวดีก็ดูจะ‘ไว้ใจ’ ในตัวพี่อาวินมากขึ้น จนกระทั่งกลายเป็นติดแจ
และสายสัมพันธ์ก็ผูกพันแน่นหนามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหนึ่งเด็กหญิงติดใจเพื่อนเล่นแถวบ้านที่มีเพียงคนเดียว เรวดีตัวน้อยดูจะสนใจในทุกเรื่อง ทุกอย่างที่พี่ชายข้างบ้านกระทำ เธอคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวเด็กชาย เหมือนดาวดวงน้อยที่คอยหมุนรอบดวงอาทิตย์ โดยไม่เคยเหน็ดเหนื่อยเลยก็ไม่ปาน
“นี่อาลาย-ค้า อาวิน”
เจ้าตัวเล็กในวัยหกขวบนั่งยองๆอยู่บนพื้นศาลา เอียงคอมองเรือลำน้อยที่ลอยเท่งเต้งอยู่ในน้ำอย่างสงสัย
เด็กหญิงสวมเสื้อแขนตุ๊กตาลายดอกไม้น่ารัก กับกางเกงยาวแค่เข่าเข้าชุดสีหวานหยด ผมดำยาวสลวยรวบเป็นเปียเดี่ยว เผยให้เห็นดวงหน้าอ่อนใส และยิ่งเป็นคนช่างพูดช่างซักด้วยแล้ว ผู้ใหญ่เลยหลงเอาง่ายๆ
บ้านใหม่ของเด็กน้อยยังคงเดิม สนามหญ้าแสนสวยตอนนี้เหมือนพรมเนื้อหนา ต้นไม้ต้นเล็กที่ลงไว้เริ่มสูงใหญ่ ริมรั้วไม้ระแนงมีไม้ดอกมาลงเพิ่ม ส่วนมากเป็นพุทธรักษา ไม่ก็แกลดดิโอลัสที่ออกดอกสวย และหนุ่มน้อยหน้าคม ที่ปีนี้อายุครบสิบห้าปีพอดี ก็ขยับไม้พายในมือด้วยท่าทางทะมัดทะแมง พลางตอบไปว่า
“เรือค่ะ เรือพาย พี่ขอคุณยายที่บ้านสวนมา นี่พี่หัดพายเป็นแล้วนะ”
“แล้วจะพายไปไหนค้า ให้พี่เรไปด้วยน้า”
เด็กหญิงว่าพลางยิ้มหวาน หากพี่ชายเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มยั่ว ตอบชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่-ให้-ไป-ค่ะ”
เด็กหญิงกะพริบตาออดอ้อน
แต่...คำตอบที่ได้รับ ก็ยังเป็นการปฏิเสธ ใบหน้ากลมๆเลยชักบูดบึ้ง และ...ดวงตาโตสีน้ำตาลจนเกือบดำ ก็ดูจะรื้นไปด้วยหยดน้ำ เท่านั้นคนขี้แกล้งก็เลยเลิกแกล้ง
“พี่ล้อเล่นน่า ไปมั้ยคะ เดี๋ยวพี่พาไปเก็บดอกบัวไง...นะพี่เรคนดี”
“อาวิน...แกล้งพี่เร!” คนรู้ตัวแหวลั่น “อาวินใจร้าย ชอบแกล้งพี่เรเรื่อยเลย”
อาชวินยอมรับหน้าชื่น โคลงศีรษะเมื่อฉุดมือเล็กดึงเข้าหาตัว หากเด็กหญิงขืนตัวไว้
“พี่เรกัว...” และถึงจะโตจนป่านนี้ หากคำบางคำก็ยังไม่ยอมพูดให้ชัด
“อาวินอย่าดึงซี้ ตกน้ำป๋อมแป๋มจมมิดหัวไม่ลอยน้า!”
หนุ่มน้อยหัวเราะพออกพอใจ ก่อนขยับลำเรือเข้าไปเทียบฝั่ง พลางออกแรงแขนยกตัวเด็กหญิงให้มานั่งบนตัก ยีกลุ่มผมนุ่มมือจนยุ่งเหยิง ส่วนเจ้าตัวคนผมยุ่งเงยหน้าขึ้นมอง ขนตาหนาชื้นเพราะละอองน้ำก่อนหน้า ก่อนจะหน้าหงอยๆ หลังเพื่อนเล่นคนเดียวบอกว่า
“อีกไม่กี่วัน โรงเรียนพี่จะเปิดเทอม พี่คงไม่ได้มาหาพี่เรบ่อยๆแล้วนะ”
แต่คนหน้าม่อยก็พอยิ้มได้ หลังได้ยินต่อจากนั้นว่า “โรงเรียนพี่อยู่ไกลนี่เนอะ แต่พี่สัญญา ถ้าว่างพี่จะมาหาพี่เร จะซื้อขนมมาฝากด้วย...แล้วก็จะคิดถึงพี่เรด้วยนะ”
“งั้นถ้าอยู่ที่นี่ อาวินจะไม่คิดถึงพี่เรเหรอค้า” เจ้าแม่ช่างซัก...ซักต่อ
“คิดถึงซี้ ยายน้องตัวแสบตัวเล็กไง พี่เรเองก็อย่าลืมคิดถึงพี่บ้างนะ”
ดวงตาชุ่มหยาดน้ำคลี่กว้าง ยิ้มสดใสสมวัยถูกส่งมาให้
“พี่เรจาคิดถึงอาวินค้า จะคิดถึงทุกๆวันเลย พอโตแล้วพี่เรจะไปเรียนกะอาวินนะค้า อาวินจะได้มีเพื่อนไงค้า” เด็กหนุ่มยิ้มรับ ดวงตาฉายแววอ่อนโยน ยามบอกในประโยคที่เด็กหญิงจารจำไว้ในใจ
“Always thoughts of you
On day and every day แล้วพี่จะกลับมาหา...สัญญาจะไม่ลืมพี่เรเลย”
เรวดีตัวน้อยยิ้มรับเป็นสุข...และหนุ่มน้อยเองก็ยิ้มตอบ ก่อนเริ่มขยับไม้พาย พาเรือลำเล็กเลาะเลียบไปตามริมน้ำ โดยมีเจ้าตัวเล็กนั่งตักชวนคุยจ้อยๆ
และนั่นคือเหตุการณ์หนึ่ง ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเด็กหญิง
ด้วยยามนั้น ณ ที่ตรงนั้น ทั้งเป็นสุขและอบอุ่นหัวใจ
================================================>>>>>
ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่า
แหะๆ พอดีติดเรื่องยุ่งๆ เลยหายไปสองวัน ตอนนี้พร้อม! ><
คุณ Zephyr เฟอร์รี่จัง มามะมางงกันต่อไป หุๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ค. 2559, 20:08:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 พ.ค. 2559, 20:08:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 1140
| << บทที่ ๑ [บันทึกของเรวดี] 'พี่เร-อาวิน' 2/3 | บทที่ ๒ [บันทึกของเรวดี] พี่ชายและน้องสาว 50% >> |
ดังปัณณ์ 30 พ.ค. 2559, 20:08:40 น.
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
