เรียงหัวใจฝัน:กิ่งหัวใจ...ใบรัก (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
ผู้หญิงห้าวปากร้ายใจแข็งมือหนัก กับ ผู้ชายปากจัดเจ้าชู้จัดมือไวเรื่องวุ่นวายชักเกิดเมื่อคนสองคนที่ถูกแยกด้วยวันเวลากลับมาเจอกันอีกครั้งในคราบของวิศวกรโรงงานกับทนายหนุ่ม และอาจเพราะสายสัมพันธ์ที่ดี(มั้ง)ตั้งแต่เด็กไอ้กุ้งหัวแหลมเลยชักอยากจะลองรักยัยรำพัดดูซักที
Tags: ไอ้กุ้งหัวแหลมกับยายรำพัด,กรี,ลลิตรภัทร,ดราม่า,วัยเด็ก,เรียงหัวใจฝัน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ตอน: บทที่ ๓ 2/4
นับจากนั้นความสนิทสนมระหว่างเด็กชายหญิงทั้งสี่คนก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นตามเวลา จากที่ลลิตรภัทรเคยติดพี่ป๊อก อ้อนพี่นิน หลังๆ เด็กหญิงก็กลายมาเป็นติดหน้าตามหลังไอ้กุ้งหัวแหลมของตัวเองแจ
ฝั่งเด็กชายแม้แสดงท่าว่ารำคาญ แต่ก็คอยจะเรียกหาพาน้องไปด้วยเสมอ วันๆ แทบไม่เคยห่างกัน ความผูกพันก็เลยยิ่งเพิ่มมากขึ้น
แต่ถึงอย่างไรทุกอย่างก็มีวันสิ้นสุด ในปีนั้นกรีต้องเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกับมารดาและนินนาท เด็กหนุ่มต้องไปเรียนและใช้ชีวิตที่โน่น แม้ว่าในใจจะไม่อยากไปเลยก็ตามที
ใกล้วันที่ต้องจากกันแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังพยายามยื้อเพื่อนเล่นให้อยู่ด้วยกันทุกวิถีทาง เมื่อกรีมาบ้านสวนเพื่อบอกลาก่อนจะเดินทางไปต่างประเทศในวันรุ่งขึ้น ลลิตรภัทรที่ไม่สบายเลยพานเกาะไม่ยอมปล่อย ทั้งๆ ที่ถ้าไม่สบายเช่นนี้มักจะออดอ้อนให้บิดามารดาเอาใจ
“ตัวร้อนยังไม่หายเลย ก็เพราะดื้อแบบนี้ไงรภัทรถึงไม่หายเสียที นี่รภัทรกินยาแล้วนอนนะ ตื่นมาก็หาย รภัทรไม่อยากหายเหรอ”
กรีบ่นเพราะร่างเล็กที่เกาะเขาราวกับลูกหมีโคอาล่าร้อนผ่าว ทว่าลลิตรภัทรทำเงียบ โดยที่ตัวระย้าเองซึ่งอยู่ด้วยกันก็หมดปัญญาจะเอาคุณหนูออกจากคุณกุ้งได้
“รภัทรปล่อยพี่กุ้งนะ แล้วกินยา”
เด็กหญิงส่ายหน้าไวๆ คราวนี้ยอมพูด “ไม่เอา ก็กุ้งจาทิ้งละพัดไปเที่ยวนี่ค้า ขืนปล่อยกุ้งก็ทิ้งละพัดซี แล้วตานี้นะ ละพัดจาเล่นกะใครล่ะค้า”
เพื่อนเล่นได้ฟังแล้วก็อดขำไม่ได้ หากยังพยายามอธิบาย
“เดี๋ยวพี่กุ้งก็กลับไง พี่กุ้งไปเรียนต่อ ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย”
“แล้วกุ้งก็จาลืมละพัด”
“จะลืมได้ยังไงกัน” หนุ่มน้อยเอ็ดเอา “พี่กุ้งไม่ลืมรภัทรหรอก”
“กุ้งไปนาน” หมดปัญหาไปหนึ่งข้อ แต่ก็ยังมีอีกข้อผุดขึ้นมา เจ้าตัวคนแย้งคลอเคลียกับอกเด็กชายคล้ายลูกแมว กรีจึงกอดรัดร่างเล็กนั้นแรงๆ หนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว
“ปีเดียว แล้วก็กลับมาหารภัทรไง เอ้าพี่กุ้งสัญญา พี่กุ้งจะกลับมาทุกปี กลับมาหารภัทรคนเดียวเลยเป็นไง”
เด็กหญิงนิ่งไปนิดก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ทำตาเล็กตาน้อย
“จริงนะ” นิ้วก้อยถูกชูขึ้นมาและไม่ต้องร้องขอ กรีคล้องนิ้วก้อยของตนเองเข้ากับนิ้วของน้อง ก่อนโอบร่างเล็กจ้อยนั้นไว้พลางโยกตัวไปมา นานช้าจึงได้เห็นว่าลลิตรภัทรหลับไปแล้ว
เด็กหนุ่มพูดไม่มีเสียงบอกระย้า และพี่เลี้ยงคุณหนูก็ชะโงกหน้าเข้ามามองก่อนยิ้มอ่อน
“ดู๊! ติดคุณกุ้งแจทีเดียว มาค่ะให้แม่ย้อยอุ้มเถอะ คุณกุ้งจะได้กลับนี่ก็บ่ายแก่แล้วกว่าจะถึงกรุงเทพฯ จะค่ำมืดเสียก่อน”
กรีส่งยิ้มกว้างให้แก่หญิงตรงหน้า กระชับอ้อมแขนขึ้น
“อีกสักพักได้ไหมครับ รอเขาตื่นก่อนค่อยกลับก็ได้ เพราะไปครั้งนี้เป็นปีกว่าจะได้เจอกันอีก” คนพูดก้มมองคนนอนหลับน้ำลายยืด “จริงๆ ผมก็ไม่อยากไปหรอกครับแม่ย้อย เพราะอยู่นี่เคยมีตัวแสบมายุ่งบ่อยๆ พอคิดว่าจะไม่เจอ มันก็อดเหงาไม่ได้ มันรู้สึกแปลกๆ เวลาไปอยู่ที่โน่นแล้ว... คงคิดถึงน่าดู” เสียงบอกต่อมากลั้วหัวเราะ “นี่ยังห่วง เดินๆ ไปจะตกคูน้ำที่ไหนหรือเปล่า พี่ป๊อกจะตามทันเขาไหม หรือว่าจะซนจนตกต้นไม้หัวร้างข้างแตก ไม่มีผม จะแผลงฤทธิ์อะไรอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไปเถิดค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่ที่โน่น” ระย้าบอกเสียงเบา “ไว้คิดถึงค่อยกลับมาก็ได้ คุณรภัทรน่ะเดี๋ยวแม่ย้อยจะดูแลให้นะ อย่าห่วงเลย”
เด็กชายยิ้ม ตายังมองจับแต่เจ้าตัวเล็ก ระย้ามองตามสายตานั้นแล้วได้แต่อมยิ้ม อดไม่ได้จึงกระเซ้า
“แหม ว่าแต่น้องติดพี่ เห็นทีพี่เองก็ติดน้องไม่แพ้กันละค่ะ”
เสียงหัวเราะของเด็กชายที่กำลังแตกเนื้อหนุ่มดังก้อง
บทสนทนาจบลงตรงนั้น
ราวชั่วโมงที่เด็กหญิงหลับไปก่อนจะตื่นขึ้นมา ลลิตรภัทรดีใจยิ่งกว่าอะไรที่ได้พบหน้ากรี แต่แล้วพอรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องไปจริงๆ เสียที อาการงอแงร้องไห้ก็เกิดขึ้น หากเป็นเพียงช่วงสั้นๆ เพราะพอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถรั้งอีกฝ่ายไว้ได้ คนร้องไห้ตาบวมก็สะอื้นกระซิก เดินจูงมือกับกรีไปยังรถยนต์ที่จอดรอ โดยมีปุลินกับระย้า หยดฤดี หยาดหทัยเดินตามไปส่ง
“รภัทร” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อไปถึงรถยนต์ที่เปิดประตูรอ ก่อนทรุดลงนั่งยอง ตามองเจ้าตัวเล็กด้วยแววอ่อนโยน “พี่กุ้งต้องไปแล้ว ห้ามดื้อรู้ไหมเพราะพี่กุ้งไม่ได้อยู่ช่วยแล้วนะ พี่ป๊อกพูดอะไรต้องฟังนะ”
เด็กหญิงสูดน้ำมูกพยักหน้ารับ
“อื้อ แต่กุ้งต้องกลับมาหาละพัดไวๆ นะ มาพรุ่งนี้นะ”
กรีกลอกตาได้แต่หัวเราะ แล้วเอื้อมมือประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น วางหน้าผากแนบหน้าผากเล็กก่อนผละออก
“สัญญาสิ แต่ไม่ใช่พรุ่งนี้ รภัทรจำไว้นะ วันนี้ของปีหน้าพี่กุ้งจะมาหารภัทร มาเล่นด้วยเหมือนเดิมยังไงล่ะ”
ลลิตรภัทรพยักหน้ารับ เด็กชายปล่อยมือเอ่ยล่ำลาบรรดาคนที่เหลือ ก่อนก้าวขึ้นรถยนต์ นายคนขับปิดประตูให้ แล้วขึ้นไปนั่งประจำที่เริ่มสตาร์ตเครื่องยนต์ ล้อเคลื่อนและจากไปอย่างช้าๆ
ลลิตรภัทรที่จูงมือกับระย้า ชะเง้อมองไปจนสุดทาง เช่นเดียวกับกรีที่นั่งเหลียวมองมากระทั่งลับสายตา
เริ่มแล้ว การจากลาแรก... ในชีวิตของลลิตรภัทรเริ่มขึ้น ณ ตรงนั้น
มกราคม ๒๕๔๐
“คะ ใครเรียกรภัทรคะ” เด็กหญิงผมเปียในวัยเจ็ดขวบ เจ้าของเสียงใสดังระฆังแก้ว หันมาเอ่ยถามคนที่นั่งทำงานอยู่บนแคร่ใต้ต้นมะขามอย่างงุนงง ในขณะที่คนถูกถามเองก็ดูจะงันเช่นกัน
“ใครเรียกอะไรคะ ยังไม่มีเลยนะทูนหัว แล้วคุณรภัทรได้ยินว่ายังไงล่ะค้า” ระย้าในวัยห้าสิบปีที่เริ่มมีผมสีขาวแซมย้อนถาม เธอกำลังเด็ดผักหวานบ้านที่เก็บมาใส่ในชามเคลือบ พลางเงยหน้าขึ้นมองลอดแว่นสายตา จ้องไปยังคุณหนูของบ้าน ที่ตอนนี้ทำหน้ายุ่ง เดินวนไปเวียนมาไม่ยอมนั่งเสียที และลลิตรภัทรก็ตอบปัดๆ ไป
“ช่างเถอะค่ะ รภัทรคงหูแว่ว ว่าแต่วันนี้คุณพ่อจะมาไหมค้า” เจ้าตัวเล็กยังถักผมเปียสองข้าง ซึ่งตอนนี้บางส่วนหลุดลุ่ยเคลียอยู่ตามขมับ สองแก้ม และลำคอ เริ่มหันกลับมาหาคนที่นั่งอยู่บนแคร่ สายตาเริ่มเมียงๆ มองๆ ส่วนมือเริ่มขยับยุกยิกไม่อยู่สุข คว้านั่นคว้านี่ขึ้นมาดมดู แล้วถามอีก“แล้วคุณอาประภากับน้องรดาล่ะ จะมามั้ยคะ รภัทรคิดถึงน้องรดาจัง เอ... นั่นแม่ย้อยทำอะไร ให้รภัทรช่วยนะ”
“โถแม่คุณคนดีของแม่ย้อย น้ำใจนี่มากเหลือเกินค่ะ ไม่ต้องช่วยค่ะคนดี ไม่ต้องช่วย แค่นี้แม่ย้อยทำได้” แรกระย้าก็ดู... ปลื้มหรอก หากคนดีชักแสดงออกว่าอยากเล่นซนมากกว่าจะอยากช่วย เลยต้องเอ็ด “อันนี้เล่นไม่ได้ค่ะ อู้ย! อันนั้นก็ไม่ได้ นี่คุณภัทรหยุดเสียมือน่ะ แล้วก็นั่งเสียทีทูนหัว คนแก่อย่างแม่ย้อยตาลาย”
==================================================
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง 5555 ยัยรำพัดก็น่ารักอยู่นะ นางขี้อ้อน ไม่งัน้จะหลงกันเรอะ 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราาตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^
ฝั่งเด็กชายแม้แสดงท่าว่ารำคาญ แต่ก็คอยจะเรียกหาพาน้องไปด้วยเสมอ วันๆ แทบไม่เคยห่างกัน ความผูกพันก็เลยยิ่งเพิ่มมากขึ้น
แต่ถึงอย่างไรทุกอย่างก็มีวันสิ้นสุด ในปีนั้นกรีต้องเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกับมารดาและนินนาท เด็กหนุ่มต้องไปเรียนและใช้ชีวิตที่โน่น แม้ว่าในใจจะไม่อยากไปเลยก็ตามที
ใกล้วันที่ต้องจากกันแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังพยายามยื้อเพื่อนเล่นให้อยู่ด้วยกันทุกวิถีทาง เมื่อกรีมาบ้านสวนเพื่อบอกลาก่อนจะเดินทางไปต่างประเทศในวันรุ่งขึ้น ลลิตรภัทรที่ไม่สบายเลยพานเกาะไม่ยอมปล่อย ทั้งๆ ที่ถ้าไม่สบายเช่นนี้มักจะออดอ้อนให้บิดามารดาเอาใจ
“ตัวร้อนยังไม่หายเลย ก็เพราะดื้อแบบนี้ไงรภัทรถึงไม่หายเสียที นี่รภัทรกินยาแล้วนอนนะ ตื่นมาก็หาย รภัทรไม่อยากหายเหรอ”
กรีบ่นเพราะร่างเล็กที่เกาะเขาราวกับลูกหมีโคอาล่าร้อนผ่าว ทว่าลลิตรภัทรทำเงียบ โดยที่ตัวระย้าเองซึ่งอยู่ด้วยกันก็หมดปัญญาจะเอาคุณหนูออกจากคุณกุ้งได้
“รภัทรปล่อยพี่กุ้งนะ แล้วกินยา”
เด็กหญิงส่ายหน้าไวๆ คราวนี้ยอมพูด “ไม่เอา ก็กุ้งจาทิ้งละพัดไปเที่ยวนี่ค้า ขืนปล่อยกุ้งก็ทิ้งละพัดซี แล้วตานี้นะ ละพัดจาเล่นกะใครล่ะค้า”
เพื่อนเล่นได้ฟังแล้วก็อดขำไม่ได้ หากยังพยายามอธิบาย
“เดี๋ยวพี่กุ้งก็กลับไง พี่กุ้งไปเรียนต่อ ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย”
“แล้วกุ้งก็จาลืมละพัด”
“จะลืมได้ยังไงกัน” หนุ่มน้อยเอ็ดเอา “พี่กุ้งไม่ลืมรภัทรหรอก”
“กุ้งไปนาน” หมดปัญหาไปหนึ่งข้อ แต่ก็ยังมีอีกข้อผุดขึ้นมา เจ้าตัวคนแย้งคลอเคลียกับอกเด็กชายคล้ายลูกแมว กรีจึงกอดรัดร่างเล็กนั้นแรงๆ หนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว
“ปีเดียว แล้วก็กลับมาหารภัทรไง เอ้าพี่กุ้งสัญญา พี่กุ้งจะกลับมาทุกปี กลับมาหารภัทรคนเดียวเลยเป็นไง”
เด็กหญิงนิ่งไปนิดก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ทำตาเล็กตาน้อย
“จริงนะ” นิ้วก้อยถูกชูขึ้นมาและไม่ต้องร้องขอ กรีคล้องนิ้วก้อยของตนเองเข้ากับนิ้วของน้อง ก่อนโอบร่างเล็กจ้อยนั้นไว้พลางโยกตัวไปมา นานช้าจึงได้เห็นว่าลลิตรภัทรหลับไปแล้ว
เด็กหนุ่มพูดไม่มีเสียงบอกระย้า และพี่เลี้ยงคุณหนูก็ชะโงกหน้าเข้ามามองก่อนยิ้มอ่อน
“ดู๊! ติดคุณกุ้งแจทีเดียว มาค่ะให้แม่ย้อยอุ้มเถอะ คุณกุ้งจะได้กลับนี่ก็บ่ายแก่แล้วกว่าจะถึงกรุงเทพฯ จะค่ำมืดเสียก่อน”
กรีส่งยิ้มกว้างให้แก่หญิงตรงหน้า กระชับอ้อมแขนขึ้น
“อีกสักพักได้ไหมครับ รอเขาตื่นก่อนค่อยกลับก็ได้ เพราะไปครั้งนี้เป็นปีกว่าจะได้เจอกันอีก” คนพูดก้มมองคนนอนหลับน้ำลายยืด “จริงๆ ผมก็ไม่อยากไปหรอกครับแม่ย้อย เพราะอยู่นี่เคยมีตัวแสบมายุ่งบ่อยๆ พอคิดว่าจะไม่เจอ มันก็อดเหงาไม่ได้ มันรู้สึกแปลกๆ เวลาไปอยู่ที่โน่นแล้ว... คงคิดถึงน่าดู” เสียงบอกต่อมากลั้วหัวเราะ “นี่ยังห่วง เดินๆ ไปจะตกคูน้ำที่ไหนหรือเปล่า พี่ป๊อกจะตามทันเขาไหม หรือว่าจะซนจนตกต้นไม้หัวร้างข้างแตก ไม่มีผม จะแผลงฤทธิ์อะไรอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไปเถิดค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่ที่โน่น” ระย้าบอกเสียงเบา “ไว้คิดถึงค่อยกลับมาก็ได้ คุณรภัทรน่ะเดี๋ยวแม่ย้อยจะดูแลให้นะ อย่าห่วงเลย”
เด็กชายยิ้ม ตายังมองจับแต่เจ้าตัวเล็ก ระย้ามองตามสายตานั้นแล้วได้แต่อมยิ้ม อดไม่ได้จึงกระเซ้า
“แหม ว่าแต่น้องติดพี่ เห็นทีพี่เองก็ติดน้องไม่แพ้กันละค่ะ”
เสียงหัวเราะของเด็กชายที่กำลังแตกเนื้อหนุ่มดังก้อง
บทสนทนาจบลงตรงนั้น
ราวชั่วโมงที่เด็กหญิงหลับไปก่อนจะตื่นขึ้นมา ลลิตรภัทรดีใจยิ่งกว่าอะไรที่ได้พบหน้ากรี แต่แล้วพอรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องไปจริงๆ เสียที อาการงอแงร้องไห้ก็เกิดขึ้น หากเป็นเพียงช่วงสั้นๆ เพราะพอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถรั้งอีกฝ่ายไว้ได้ คนร้องไห้ตาบวมก็สะอื้นกระซิก เดินจูงมือกับกรีไปยังรถยนต์ที่จอดรอ โดยมีปุลินกับระย้า หยดฤดี หยาดหทัยเดินตามไปส่ง
“รภัทร” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อไปถึงรถยนต์ที่เปิดประตูรอ ก่อนทรุดลงนั่งยอง ตามองเจ้าตัวเล็กด้วยแววอ่อนโยน “พี่กุ้งต้องไปแล้ว ห้ามดื้อรู้ไหมเพราะพี่กุ้งไม่ได้อยู่ช่วยแล้วนะ พี่ป๊อกพูดอะไรต้องฟังนะ”
เด็กหญิงสูดน้ำมูกพยักหน้ารับ
“อื้อ แต่กุ้งต้องกลับมาหาละพัดไวๆ นะ มาพรุ่งนี้นะ”
กรีกลอกตาได้แต่หัวเราะ แล้วเอื้อมมือประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น วางหน้าผากแนบหน้าผากเล็กก่อนผละออก
“สัญญาสิ แต่ไม่ใช่พรุ่งนี้ รภัทรจำไว้นะ วันนี้ของปีหน้าพี่กุ้งจะมาหารภัทร มาเล่นด้วยเหมือนเดิมยังไงล่ะ”
ลลิตรภัทรพยักหน้ารับ เด็กชายปล่อยมือเอ่ยล่ำลาบรรดาคนที่เหลือ ก่อนก้าวขึ้นรถยนต์ นายคนขับปิดประตูให้ แล้วขึ้นไปนั่งประจำที่เริ่มสตาร์ตเครื่องยนต์ ล้อเคลื่อนและจากไปอย่างช้าๆ
ลลิตรภัทรที่จูงมือกับระย้า ชะเง้อมองไปจนสุดทาง เช่นเดียวกับกรีที่นั่งเหลียวมองมากระทั่งลับสายตา
เริ่มแล้ว การจากลาแรก... ในชีวิตของลลิตรภัทรเริ่มขึ้น ณ ตรงนั้น
มกราคม ๒๕๔๐
“คะ ใครเรียกรภัทรคะ” เด็กหญิงผมเปียในวัยเจ็ดขวบ เจ้าของเสียงใสดังระฆังแก้ว หันมาเอ่ยถามคนที่นั่งทำงานอยู่บนแคร่ใต้ต้นมะขามอย่างงุนงง ในขณะที่คนถูกถามเองก็ดูจะงันเช่นกัน
“ใครเรียกอะไรคะ ยังไม่มีเลยนะทูนหัว แล้วคุณรภัทรได้ยินว่ายังไงล่ะค้า” ระย้าในวัยห้าสิบปีที่เริ่มมีผมสีขาวแซมย้อนถาม เธอกำลังเด็ดผักหวานบ้านที่เก็บมาใส่ในชามเคลือบ พลางเงยหน้าขึ้นมองลอดแว่นสายตา จ้องไปยังคุณหนูของบ้าน ที่ตอนนี้ทำหน้ายุ่ง เดินวนไปเวียนมาไม่ยอมนั่งเสียที และลลิตรภัทรก็ตอบปัดๆ ไป
“ช่างเถอะค่ะ รภัทรคงหูแว่ว ว่าแต่วันนี้คุณพ่อจะมาไหมค้า” เจ้าตัวเล็กยังถักผมเปียสองข้าง ซึ่งตอนนี้บางส่วนหลุดลุ่ยเคลียอยู่ตามขมับ สองแก้ม และลำคอ เริ่มหันกลับมาหาคนที่นั่งอยู่บนแคร่ สายตาเริ่มเมียงๆ มองๆ ส่วนมือเริ่มขยับยุกยิกไม่อยู่สุข คว้านั่นคว้านี่ขึ้นมาดมดู แล้วถามอีก“แล้วคุณอาประภากับน้องรดาล่ะ จะมามั้ยคะ รภัทรคิดถึงน้องรดาจัง เอ... นั่นแม่ย้อยทำอะไร ให้รภัทรช่วยนะ”
“โถแม่คุณคนดีของแม่ย้อย น้ำใจนี่มากเหลือเกินค่ะ ไม่ต้องช่วยค่ะคนดี ไม่ต้องช่วย แค่นี้แม่ย้อยทำได้” แรกระย้าก็ดู... ปลื้มหรอก หากคนดีชักแสดงออกว่าอยากเล่นซนมากกว่าจะอยากช่วย เลยต้องเอ็ด “อันนี้เล่นไม่ได้ค่ะ อู้ย! อันนั้นก็ไม่ได้ นี่คุณภัทรหยุดเสียมือน่ะ แล้วก็นั่งเสียทีทูนหัว คนแก่อย่างแม่ย้อยตาลาย”
==================================================
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง 5555 ยัยรำพัดก็น่ารักอยู่นะ นางขี้อ้อน ไม่งัน้จะหลงกันเรอะ 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราาตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 มิ.ย. 2559, 19:43:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 มิ.ย. 2559, 19:43:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1031
| << บทที่ ๓ 1/4 | บทที่ ๓ 3/4 >> |
ดังปัณณ์ 20 มิ.ย. 2559, 19:44:44 น.
ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
