เรียงหัวใจฝัน:กิ่งหัวใจ...ใบรัก (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
ผู้หญิงห้าวปากร้ายใจแข็งมือหนัก กับ ผู้ชายปากจัดเจ้าชู้จัดมือไวเรื่องวุ่นวายชักเกิดเมื่อคนสองคนที่ถูกแยกด้วยวันเวลากลับมาเจอกันอีกครั้งในคราบของวิศวกรโรงงานกับทนายหนุ่ม และอาจเพราะสายสัมพันธ์ที่ดี(มั้ง)ตั้งแต่เด็กไอ้กุ้งหัวแหลมเลยชักอยากจะลองรักยัยรำพัดดูซักที
Tags: ไอ้กุ้งหัวแหลมกับยายรำพัด,กรี,ลลิตรภัทร,ดราม่า,วัยเด็ก,เรียงหัวใจฝัน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ตอน: บทที่ ๓ 3/4
“อันนี้เล่นไม่ได้ค่ะ อู้ย! อันนั้นก็ไม่ได้ นี่คุณภัทรหยุดเสียมือน่ะ แล้วก็นั่งเสียทีทูนหัว คนแก่อย่างแม่ย้อยตาลาย”
คนบ่นว่า บัดนี้ด้วยกาลเวลาที่ผันผ่าน ทำให้รูปร่างอ้วนท้วมขึ้นกว่าเดิม จับมือน้อยไว้ให้หยุดนิ่งพลางถาม
“ทำไมวันนี้ไม่ไปสวนในกับน้าหยดพี่หยาดล่ะคะคุณรภัทร”
“รภัทรเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนนะ... เหนื่อยค่ะ”
เจ้าตัวเล็กว่าปากยื่น... คนฟังเลยขำใหญ่กับคำว่า ‘เหนื่อย’
“งั้นทำไมไม่อยู่กับคุณแม่ รอคุณพ่อบนบ้านเหมือนทุกทีล่ะค้า”
“คุณแม่เหนื่อย รภัทรเป็นเด็กดีไม่กวน ให้คุณแม่พักผ่อนค่า”
เท่านั้นคนแก่ที่ขี้เกียจเถียงด้วยก็หมดคำพูด “เอา! งั้นก็มานั่งเฉยๆ ได้แล้วค่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ปุ๊บ ไม่ทันไรมอมฝุ่นอีกแล้วทูนหัว แม่ย้อย ปีนี้โตเป็นสาวแล้วนะคะคุณน่ะ เลิกเป็นเด็กเสียที”
ระย้าบ่นไปตามประสา ส่วนมือปัดฝุ่นผงที่ติดตามตัวคุณหนูออกให้อย่างเบามือ แต่ไม่ทันจะได้ทำเท่าไหร่เด็กหญิงที่เข้าเรียนประถมศึกษาชั้นปีที่สองในปีนี้ ก็เบี่ยงตัวหนีไปเดินเตร่ๆ ไม่ยอมนั่งตามคำบอกของผู้สูงวัย ที่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็ต้องตกใจเพราะเสียงแจ้วๆ ที่อุทานลั่น
“นั่นกุ้ง! กุ้งมาแล้วค้า กุ้งมาจริงๆ ด้วย กุ้งมากุ้งมา เจ้าข้าเอ๊ย!”
คนหน้ามุ่ยที่เมื่อครู่เดินวนเวียนไปมา สลับกับคอยป่วนพี่เลี้ยงหน้าชื่นขึ้นทันตา เมื่อมองไปตามทางเดินในสวนส้ม ที่บัดนี้กลายเป็นสวนส้มโอ แล้วเห็นว่าใครมา เด็กหญิงลลิตรภัทรกระโดดโหยงเหยง ชี้ไม้ชี้มือบอกแม่ย้อยที่นั่งอยู่บนแคร่และพี่ป๊อก ซึ่งเดี๋ยวนี้เปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนาย
ปุลินสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงนักเรียนสีกากี เดินหิ้วมะพร้าวแห้งออกมาจากใต้ถุนบ้าน หนุ่มน้อยหัวเราะขึ้นเบาๆ เมื่อก้าวเร็วๆ เข้ามาสมทบกับมารดา ส่วนสายตามองตามเจ้าตัวแสบทรงอำนาจที่วิ่งไปรับกรี
กรีในสี่ปีให้หลังนี้ต้องบอกว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว ใบหน้าเริ่มมองเห็นเคราหนวดชัดเจน ลำตัว แขนขา เริ่มมองเห็นมัดกล้ามเพราะเนื้อตัวเริ่มหนาขึ้น จึงยิ่งเห็นชัดว่าหน้าตาดีมากแค่ไหน
นักเรียนนอกพอมองเห็นคนรอ ก็ทรุดลงนั่งย่อตัวลงรอรับเอาคนที่วิ่งเข้ามาหา เขาหอมแก้มเปรอะๆ นั่นเสียหนึ่งฟอด ก่อนจะได้ยินเสียงเล็กๆ หัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจ ส่วนคนดูแลสวนจันทีคนใหม่ ที่มาแทนตาเสริมซึ่งเสียชีวิตลงเมื่อปีที่แล้ว หิ้วถุงบรรจุของฝากตามหลังมา เดินเลยเข้าไปหาคนที่นั่งทำงานอยู่บนแคร่ ปล่อยให้ ‘พี่น้อง’ ที่เป็น ‘เพื่อนเล่น’ ได้ทักทายกันต่อไป
“รภัทรตัวโตขึ้นอีกแล้วนะ ไม่เจอแค่ปีเดียวเอง” เสียงเมื่อแรกเจอที่เพิ่งเริ่มแตกหนุ่ม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเสียงนุ่มๆ ห้าวๆ น่าฟัง แล้วหนุ่มน้อยก็โอดเสียงดังเพราะเด็กหญิงกอดคอเหนี่ยวไว้แน่น
“โอ๊ย! ยายลูกหมูจอมแสบ คอจะหักแล้วเบาๆ หน่อย!”
ที่ต้องพูดแบบนั้น ก็เพราะ... เด็กหญิงไม่ได้ตัวสูง แต่อ้วนขึ้นมาก... มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว!
“ปีนี้ตัวมาช้า ตั้งสามวันแน่ะ!” เด็กหญิงตัดพ้อยามคลายอ้อมแขน
“เอ้อ! ช่างจำดีนัก” กรีว่าหัวเราะๆ ดวงหน้าดูสดใสมากกว่าเมื่อก่อน ผิวคล้ำเปลี่ยนเป็นขาวจนมองเห็นชัดถึงไรหนวดชัด
“พี่กุ้งอยู่เมืองนอกนะไม่ใช่กรุงเทพฯ บึ่งรถมาชั่วโมงเดียวก็ถึง”
กระนั้นเด็กหญิงก็ยังเถียง “แล้วใครบอกให้กุ้งไปนอกล่ะ!”
“พี่กุ้งไปเรียนนี่นา ยายรำพัดนี่ก็” แล้วคนพูดก็พึมพำถาม “แล้วตอนที่พี่กุ้งไม่อยู่... คิดถึงพี่กุ้งบ้างไหมล่ะ” ดวงตาคู่คมฉายแววอ่อนโยนพอๆ กับน้ำเสียงนุ่มๆ
“คิดถึงซี้... คิดทึ้งคิดถึง ว่าแต่ว่า” คนพูดยิ้มกว้าง หน้าตาดูเจ้าเล่ห์น่าตี “กุ้งได้อะไรมาฝากรภัทรมั่งน่ะ”
กรีส่ายหน้าบ่นงึมงำ
“ยายรำพัดขี้งก จอมตะกละ จอมวางอำนาจ คนเอาแต่ใจ!”
“ตัวกลับมาเพื่อจะบ่นเค้าเนี่ยนะ... โหย เค้าไม่น่ารอตัวเลย ปล่อยให้แม่ย้อยกับพี่ป๊อกบ่นเค้าก็พอแล้ว” คนโดนบ่นทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
กรีมองแล้วอมยิ้มตอบกลับเสียงเบา “จะให้ของฝากนะแต่ต้องบอกดีๆ ก่อน” รอยยิ้มกว้างขึ้น และประโยคต่อมาก็เห็นว่า ใบหน้าขาวๆ ของคนไปอยู่เมืองหนาวมากลายเป็นสีระเรื่อ “สิครับ ว่าคิดถึง... พี่กุ้งมากไหม”
เด็กหญิงยิ้มหวานโอบรอบคอเพื่อนเล่นอีกหน ตอบเสียงเบาพอกัน
“คิดถึงมากค่า” เสียงตอนแรกดูจริงจังหรอก ถ้าหากว่าเจ้าตัวดีจะไม่ต่อท้ายให้หมั่นไส้ “คิดถึงไอ้กุ้งหัวแหลมนะ ตัวยาวงอๆ เวลาแม่ย้อยทำข้าวต้มกุ้ง รภัทรคิดทึ้งที่ซู้ดเลย!”
“อื้ม!” หากถึงยังไงคนฟังก็ยังพอใจ กรีหน้าแดงหน่อยๆ เมื่อตอบกลับมาเบาๆ ว่า “พี่กุ้งก็คิดถึงรภัทรครับ คิดถึง... มาก คิดถึงทุกวันเลย”
การทักทายกันดำเนินไปอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ท่ามกลางการซักถามของเหล่าผู้สูงวัยกว่า เด็กชายกรีแจกแจงของฝากและเจ้าตัวเล็กก็เลิกสนใจเขานับแต่ได้ของฝากห่อใหญ่ที่สุด จากนั้นหนุ่มน้อยจึงขอตัวขึ้นไปบนบ้านเพื่อทักทายเจ้าของบ้านฝ่ายหญิง
“สวัสดีครับคุณป้า” เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี กราบลงแทบตักของคนที่นั่งเอนๆ อยู่บนเก้าอี้หวาย มือเรียวลูบลงบนกลุ่มผมเขาเบาๆ และพอกรีเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างให้ ก็ได้รับรอยยิ้มอ่อนหวานตอบกลับมา ในขณะนั้นดวงหน้าเขาสดใส ส่วนคุณป้าใบหน้าซีดเซียว... เปรียบได้กับต้นไม้ที่เริ่มโต กับไม้ยืนต้นเก่าแก่ริมฝั่ง จวนเจียนจะโค่นเต็มที
“ไหว้พระเถอะลูกไม่เจอกันปีเดียว กลับมาโตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา”
คนโตเป็นหนุ่มยิ้มรับ ก่อนอธิบายฉอดๆ โดยไม่มีท่าทางประดักประเดิดเขินอายแม้แต่น้อย
“เพิ่งกลับมาถึงครับ พอลงเครื่องได้กุ้งก็ขอคุณลุงให้คนรถพามานี่เลย... คิดถึงบ้านสวนจะแย่ ที่โน่นไม่เหมือนบ้านเราเลยครับ นี่ถ้าคุณลุงจะไม่ได้เข้ามารับหน้าที่ใหม่... ปีนี้ผมกับแม่ก็คงจะไม่ได้กลับมา ปีที่แล้วที่ได้กลับมาก็เพราะงานคุณตา อยู่ได้นานหน่อยเพราะคุณลุงท่านให้อยู่เที่ยวต่อ ไม่ต้องกลับไปพร้อมกัน แต่... ก็พอดีลุงเสริมเสีย” น้ำเสียงมีแววใจหายหากคนพูดสลัดทิ้งไป เพราะรอยยิ้มประจบฉายชัด “คิดถึงคุณป้าครับ นี่พี่นิน อีกคนฝากมากราบคุณป้าด้วย เขาว่า... อยากกินห่อหมกฝีมือคุณป้า”
“เถอะ... ให้เขากลับมาสิ ป้าจะทำให้กิน ว่าแต่กุ้งไม่เหนื่อยหรือลูก เพิ่งจะลงจากเครื่องบินนี่นะ”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ใจมาถึงบ้านสวนเสียก่อนอีกฮะ คิดถึงที่นี่จะแย่ ว่าแต่ทำไมคุณป้าดูผอมเหลือเกินครับ ไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าก็ไม่ค่อยดีเลย... เอ่อ แล้วคุณลุงยังไม่มา...”
“ยังจ้ะ... มาได้ก็เป็นวันเสาร์อาทิตย์ ตอนที่ประภาเขามาด้วย”
ดวงตาเด็กหนุ่มหม่นลง กรีขยับจะพูดต่อแต่ว่าก็ถูกอีกฝ่ายยกมือห้าม เนื่องจากเสียงแจ้วๆ ที่ดังลั่นคับบ้าน ลอยมาจากทางซุ้มประตูที่เต็มไปด้วยต้นมะลิดอกสีขาว ในกระถางดินเผาใบเล็ก
“รภัทรยังไม่รู้นะกุ้ง ป้าไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะตอนนี้ ให้รภัทรคิดไปแค่ว่า... คุณลุงไปทำงานที่ไกลๆ แล้วได้กลับมาเยี่ยมบ้านวันเสาร์อาทิตย์ก็พอแล้วจ้ะ”
เด็กชายถอนใจพลางรับคำ แล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียง เด็กน้อยน่ารักที่เขาไม่เคยลืม และไม่อยากให้อะไรที่ไม่ดีไปรบกวนจิตใจที่บริสุทธิ์นั่น ให้ต้องรู้จักกับคำว่าทุกข์ตรม
“คุณแม่ขา... กุ้งนะ... กุ้งเค้าเอาช็อคโกแลตมาฝากรภัทรค้า!”
===========================================================
ดีค้า พายัยรภัทรกับตากุ้งหัวแหลมมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง แม่นางยังอยู่นะ ส่วนพ่อนางก็นั่นแล ความจะแตกไหมมาลุ้นๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ หนอนน้อยต้องไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^
คนบ่นว่า บัดนี้ด้วยกาลเวลาที่ผันผ่าน ทำให้รูปร่างอ้วนท้วมขึ้นกว่าเดิม จับมือน้อยไว้ให้หยุดนิ่งพลางถาม
“ทำไมวันนี้ไม่ไปสวนในกับน้าหยดพี่หยาดล่ะคะคุณรภัทร”
“รภัทรเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนนะ... เหนื่อยค่ะ”
เจ้าตัวเล็กว่าปากยื่น... คนฟังเลยขำใหญ่กับคำว่า ‘เหนื่อย’
“งั้นทำไมไม่อยู่กับคุณแม่ รอคุณพ่อบนบ้านเหมือนทุกทีล่ะค้า”
“คุณแม่เหนื่อย รภัทรเป็นเด็กดีไม่กวน ให้คุณแม่พักผ่อนค่า”
เท่านั้นคนแก่ที่ขี้เกียจเถียงด้วยก็หมดคำพูด “เอา! งั้นก็มานั่งเฉยๆ ได้แล้วค่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ปุ๊บ ไม่ทันไรมอมฝุ่นอีกแล้วทูนหัว แม่ย้อย ปีนี้โตเป็นสาวแล้วนะคะคุณน่ะ เลิกเป็นเด็กเสียที”
ระย้าบ่นไปตามประสา ส่วนมือปัดฝุ่นผงที่ติดตามตัวคุณหนูออกให้อย่างเบามือ แต่ไม่ทันจะได้ทำเท่าไหร่เด็กหญิงที่เข้าเรียนประถมศึกษาชั้นปีที่สองในปีนี้ ก็เบี่ยงตัวหนีไปเดินเตร่ๆ ไม่ยอมนั่งตามคำบอกของผู้สูงวัย ที่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็ต้องตกใจเพราะเสียงแจ้วๆ ที่อุทานลั่น
“นั่นกุ้ง! กุ้งมาแล้วค้า กุ้งมาจริงๆ ด้วย กุ้งมากุ้งมา เจ้าข้าเอ๊ย!”
คนหน้ามุ่ยที่เมื่อครู่เดินวนเวียนไปมา สลับกับคอยป่วนพี่เลี้ยงหน้าชื่นขึ้นทันตา เมื่อมองไปตามทางเดินในสวนส้ม ที่บัดนี้กลายเป็นสวนส้มโอ แล้วเห็นว่าใครมา เด็กหญิงลลิตรภัทรกระโดดโหยงเหยง ชี้ไม้ชี้มือบอกแม่ย้อยที่นั่งอยู่บนแคร่และพี่ป๊อก ซึ่งเดี๋ยวนี้เปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนาย
ปุลินสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงนักเรียนสีกากี เดินหิ้วมะพร้าวแห้งออกมาจากใต้ถุนบ้าน หนุ่มน้อยหัวเราะขึ้นเบาๆ เมื่อก้าวเร็วๆ เข้ามาสมทบกับมารดา ส่วนสายตามองตามเจ้าตัวแสบทรงอำนาจที่วิ่งไปรับกรี
กรีในสี่ปีให้หลังนี้ต้องบอกว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว ใบหน้าเริ่มมองเห็นเคราหนวดชัดเจน ลำตัว แขนขา เริ่มมองเห็นมัดกล้ามเพราะเนื้อตัวเริ่มหนาขึ้น จึงยิ่งเห็นชัดว่าหน้าตาดีมากแค่ไหน
นักเรียนนอกพอมองเห็นคนรอ ก็ทรุดลงนั่งย่อตัวลงรอรับเอาคนที่วิ่งเข้ามาหา เขาหอมแก้มเปรอะๆ นั่นเสียหนึ่งฟอด ก่อนจะได้ยินเสียงเล็กๆ หัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจ ส่วนคนดูแลสวนจันทีคนใหม่ ที่มาแทนตาเสริมซึ่งเสียชีวิตลงเมื่อปีที่แล้ว หิ้วถุงบรรจุของฝากตามหลังมา เดินเลยเข้าไปหาคนที่นั่งทำงานอยู่บนแคร่ ปล่อยให้ ‘พี่น้อง’ ที่เป็น ‘เพื่อนเล่น’ ได้ทักทายกันต่อไป
“รภัทรตัวโตขึ้นอีกแล้วนะ ไม่เจอแค่ปีเดียวเอง” เสียงเมื่อแรกเจอที่เพิ่งเริ่มแตกหนุ่ม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเสียงนุ่มๆ ห้าวๆ น่าฟัง แล้วหนุ่มน้อยก็โอดเสียงดังเพราะเด็กหญิงกอดคอเหนี่ยวไว้แน่น
“โอ๊ย! ยายลูกหมูจอมแสบ คอจะหักแล้วเบาๆ หน่อย!”
ที่ต้องพูดแบบนั้น ก็เพราะ... เด็กหญิงไม่ได้ตัวสูง แต่อ้วนขึ้นมาก... มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว!
“ปีนี้ตัวมาช้า ตั้งสามวันแน่ะ!” เด็กหญิงตัดพ้อยามคลายอ้อมแขน
“เอ้อ! ช่างจำดีนัก” กรีว่าหัวเราะๆ ดวงหน้าดูสดใสมากกว่าเมื่อก่อน ผิวคล้ำเปลี่ยนเป็นขาวจนมองเห็นชัดถึงไรหนวดชัด
“พี่กุ้งอยู่เมืองนอกนะไม่ใช่กรุงเทพฯ บึ่งรถมาชั่วโมงเดียวก็ถึง”
กระนั้นเด็กหญิงก็ยังเถียง “แล้วใครบอกให้กุ้งไปนอกล่ะ!”
“พี่กุ้งไปเรียนนี่นา ยายรำพัดนี่ก็” แล้วคนพูดก็พึมพำถาม “แล้วตอนที่พี่กุ้งไม่อยู่... คิดถึงพี่กุ้งบ้างไหมล่ะ” ดวงตาคู่คมฉายแววอ่อนโยนพอๆ กับน้ำเสียงนุ่มๆ
“คิดถึงซี้... คิดทึ้งคิดถึง ว่าแต่ว่า” คนพูดยิ้มกว้าง หน้าตาดูเจ้าเล่ห์น่าตี “กุ้งได้อะไรมาฝากรภัทรมั่งน่ะ”
กรีส่ายหน้าบ่นงึมงำ
“ยายรำพัดขี้งก จอมตะกละ จอมวางอำนาจ คนเอาแต่ใจ!”
“ตัวกลับมาเพื่อจะบ่นเค้าเนี่ยนะ... โหย เค้าไม่น่ารอตัวเลย ปล่อยให้แม่ย้อยกับพี่ป๊อกบ่นเค้าก็พอแล้ว” คนโดนบ่นทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
กรีมองแล้วอมยิ้มตอบกลับเสียงเบา “จะให้ของฝากนะแต่ต้องบอกดีๆ ก่อน” รอยยิ้มกว้างขึ้น และประโยคต่อมาก็เห็นว่า ใบหน้าขาวๆ ของคนไปอยู่เมืองหนาวมากลายเป็นสีระเรื่อ “สิครับ ว่าคิดถึง... พี่กุ้งมากไหม”
เด็กหญิงยิ้มหวานโอบรอบคอเพื่อนเล่นอีกหน ตอบเสียงเบาพอกัน
“คิดถึงมากค่า” เสียงตอนแรกดูจริงจังหรอก ถ้าหากว่าเจ้าตัวดีจะไม่ต่อท้ายให้หมั่นไส้ “คิดถึงไอ้กุ้งหัวแหลมนะ ตัวยาวงอๆ เวลาแม่ย้อยทำข้าวต้มกุ้ง รภัทรคิดทึ้งที่ซู้ดเลย!”
“อื้ม!” หากถึงยังไงคนฟังก็ยังพอใจ กรีหน้าแดงหน่อยๆ เมื่อตอบกลับมาเบาๆ ว่า “พี่กุ้งก็คิดถึงรภัทรครับ คิดถึง... มาก คิดถึงทุกวันเลย”
การทักทายกันดำเนินไปอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ท่ามกลางการซักถามของเหล่าผู้สูงวัยกว่า เด็กชายกรีแจกแจงของฝากและเจ้าตัวเล็กก็เลิกสนใจเขานับแต่ได้ของฝากห่อใหญ่ที่สุด จากนั้นหนุ่มน้อยจึงขอตัวขึ้นไปบนบ้านเพื่อทักทายเจ้าของบ้านฝ่ายหญิง
“สวัสดีครับคุณป้า” เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี กราบลงแทบตักของคนที่นั่งเอนๆ อยู่บนเก้าอี้หวาย มือเรียวลูบลงบนกลุ่มผมเขาเบาๆ และพอกรีเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างให้ ก็ได้รับรอยยิ้มอ่อนหวานตอบกลับมา ในขณะนั้นดวงหน้าเขาสดใส ส่วนคุณป้าใบหน้าซีดเซียว... เปรียบได้กับต้นไม้ที่เริ่มโต กับไม้ยืนต้นเก่าแก่ริมฝั่ง จวนเจียนจะโค่นเต็มที
“ไหว้พระเถอะลูกไม่เจอกันปีเดียว กลับมาโตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา”
คนโตเป็นหนุ่มยิ้มรับ ก่อนอธิบายฉอดๆ โดยไม่มีท่าทางประดักประเดิดเขินอายแม้แต่น้อย
“เพิ่งกลับมาถึงครับ พอลงเครื่องได้กุ้งก็ขอคุณลุงให้คนรถพามานี่เลย... คิดถึงบ้านสวนจะแย่ ที่โน่นไม่เหมือนบ้านเราเลยครับ นี่ถ้าคุณลุงจะไม่ได้เข้ามารับหน้าที่ใหม่... ปีนี้ผมกับแม่ก็คงจะไม่ได้กลับมา ปีที่แล้วที่ได้กลับมาก็เพราะงานคุณตา อยู่ได้นานหน่อยเพราะคุณลุงท่านให้อยู่เที่ยวต่อ ไม่ต้องกลับไปพร้อมกัน แต่... ก็พอดีลุงเสริมเสีย” น้ำเสียงมีแววใจหายหากคนพูดสลัดทิ้งไป เพราะรอยยิ้มประจบฉายชัด “คิดถึงคุณป้าครับ นี่พี่นิน อีกคนฝากมากราบคุณป้าด้วย เขาว่า... อยากกินห่อหมกฝีมือคุณป้า”
“เถอะ... ให้เขากลับมาสิ ป้าจะทำให้กิน ว่าแต่กุ้งไม่เหนื่อยหรือลูก เพิ่งจะลงจากเครื่องบินนี่นะ”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ใจมาถึงบ้านสวนเสียก่อนอีกฮะ คิดถึงที่นี่จะแย่ ว่าแต่ทำไมคุณป้าดูผอมเหลือเกินครับ ไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าก็ไม่ค่อยดีเลย... เอ่อ แล้วคุณลุงยังไม่มา...”
“ยังจ้ะ... มาได้ก็เป็นวันเสาร์อาทิตย์ ตอนที่ประภาเขามาด้วย”
ดวงตาเด็กหนุ่มหม่นลง กรีขยับจะพูดต่อแต่ว่าก็ถูกอีกฝ่ายยกมือห้าม เนื่องจากเสียงแจ้วๆ ที่ดังลั่นคับบ้าน ลอยมาจากทางซุ้มประตูที่เต็มไปด้วยต้นมะลิดอกสีขาว ในกระถางดินเผาใบเล็ก
“รภัทรยังไม่รู้นะกุ้ง ป้าไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะตอนนี้ ให้รภัทรคิดไปแค่ว่า... คุณลุงไปทำงานที่ไกลๆ แล้วได้กลับมาเยี่ยมบ้านวันเสาร์อาทิตย์ก็พอแล้วจ้ะ”
เด็กชายถอนใจพลางรับคำ แล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียง เด็กน้อยน่ารักที่เขาไม่เคยลืม และไม่อยากให้อะไรที่ไม่ดีไปรบกวนจิตใจที่บริสุทธิ์นั่น ให้ต้องรู้จักกับคำว่าทุกข์ตรม
“คุณแม่ขา... กุ้งนะ... กุ้งเค้าเอาช็อคโกแลตมาฝากรภัทรค้า!”
===========================================================
ดีค้า พายัยรภัทรกับตากุ้งหัวแหลมมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง แม่นางยังอยู่นะ ส่วนพ่อนางก็นั่นแล ความจะแตกไหมมาลุ้นๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ หนอนน้อยต้องไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2559, 20:18:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2559, 20:18:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1012
| << บทที่ ๓ 2/4 | บทที่ ๓ 4/4 >> |
ดังปัณณ์ 23 มิ.ย. 2559, 20:19:00 น.
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน Book To Go ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/I0ybNn
ฝากพี่เรกับอาวินด้วยนะคะ คืนนี้หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
