: + : + : + : + : ผู้ช่วยกามเทพ : + : + : + : + :
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 31 (100%)
สถานการณ์ของปรเมศวร์เทรดดิ้งเข้าสู่สภาวะปกติได้สองวัน เพียงสาวัชกลับจากนครราชสีมา ธนาก็สั่งให้ลูกหลานทุกคนมารับประทานอาหารร่วมกันพร้อมหน้า ทว่าบรรยากาศบนโต๊ะกลับอึดอัดอึมครึม มีเพียงเสียงตะเกียบกระทบชามข้าวดังเบาๆแทรกมาเป็นระยะ
“ขอบใจทุกคนนะที่มากินข้าวพร้อมกัน” ธนากวาดตามองสมาชิกร่วมโต๊ะ
“เฮียคงได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้ทุกวันแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะ ‘ใครบางคน’ หัวสูง ไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหารบ่อยๆ พวกหัวสมัยใหม่ก็อย่างนี้ละ กระทั่งธรรมเนียมของบ้านก็ยังทำตามไม่ได้ อีกหน่อยจะให้ไปดูแลบริษัทได้ยังไง” ดารณีเปรยจบ ก็พุ้ยข้าวเข้าปากดุจเอ่ยถึงลมฟ้าอากาศทั่วไป
สาวิตรีวางช้อนส้อมแผ่วเบา ออกปากเจียมเนื้อเจียมตัว “ดิฉันขอโทษแทนลูกด้วยนะคะคุณนายใหญ่”
“ไม่ต้องมาตอแหลสำออย ลื้อมันตีสองหน้าเก่งนัก อั๊วรู้นะว่าลื้อด่าอั๊วอยู่ในใจน่ะ”
“พอได้แล้ว!” ธนาเสียงแหบแห้ง เอ่ยช้าๆเห็นได้ชัดว่าหายใจลำบาก เขาวางตะเกียบและถ้วยข้าวสวยลง กวาดตามองสมาชิกทีละคน “ขอความสงบเวลากินข้าวมันยากนักหรือ ถ้าจะเถียงกันเป็นตลาดสดก็ไปทำที่อื่น”
สาวิตรีก้มหน้า หยิบช้อนส้อมมาถืออีกครั้ง
ธนาจึงหันมาตั้งคำถามแก่บุตรชายคนเล็ก ทั้งยังรามือตั้งใจรอฟังคำตอบ “อาหยงบอกว่าลื้อไปโรงงานประชุมกับบริษัทประกัน ผลเป็นยังไงบ้างล่ะสาวัช”
“ตำรวจยืนยันแล้วว่าสาเหตุของเพลิงไหม้เกิดจากไฟฟ้าลัดวงจรครับ ตรงตามเงื่อนไขในกรมธรรม์ประกันอัคคีเพลิงที่เราทำไว้ซึ่งมีวงเงินประกันคุ้มครองสองพันล้าน จากนี้ทางประกันจะส่งคนมาตรวจสอบและให้คนของเราเข้าร่วมประชุมเพื่อประเมินความเสียหายของแต่ละแผนก ก่อนสรุปเป็นตัวเลขที่จะจ่ายชดเชยให้กับเราครับ”
“ดี! พรุ่งนี้ลื้อแถลงข่าวเลยนะ เตี่ยจะรอดู” ธนาผงกศีรษะด้วยความพอใจ
“คือ...ผมว่าให้คุณหยงเป็นคนแถลงดีกว่า ผมเกรงว่า...” สาวัชเสเบือนหน้าไปสบตาริสาอย่างจริงใจ “ผมกลัวจะทำพลาดเหมือนที่ให้สัมภาษณ์สื่อคราวที่แล้ว”
“ใครๆก็ต้องเคยพลาดกันทั้งนั้น มัวแต่กลัวพลาดแล้วเมื่อไหร่จะได้ทำใหม่ให้ถูกต้องล่ะ ลื้อก็ถือโอกาสนี้แก้ตัวซะสิ”
สาวัชปรายตามองบรรยากาศคุกรุ่นอย่างระแวดระวัง สาวิตรีก้มหน้าซ่อนยิ้มภูมิใจ ขณะดารณีกระแทกตะเกียบวางบนโต๊ะ แล้วลุกออกจากห้องรับประทานอาหารไปโดยไม่รักษากิริยา ริสาเหลือบไปทางบิดานิ่งๆ ครั้นท่านไม่มีท่าทีใด ยังคงคีบกับข้าวใส่จานให้สาวิตรี หญิงสาวจึงวางตะเกียบนุ่มนวล ขอตัวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ แล้วลุกตามมารดาไปเช่นกัน
“จองหองเหมือนแม่มันไม่มีผิด” ธนาพึมพำ หันไปหาบุตรชายคนกลางและปราม “อย่าทำตัวน่าเบื่อเหมือนแม่กับพี่สาวลื้อล่ะอาฮก เตี่ยเตือนไว้นะ ขืนเอาแต่เดินคอแข็งเหมือนอาหยง ถึงเป็นผู้ชายลื้อก็ขึ้นคานได้เหมือนกัน”
“รับทราบครับเตี่ย” ชายหนุ่มคีบอาหารใส่จานบิดาอย่างเอาใจ “เตี่ยชิมผัดเปรี้ยวหวานจานนี้หรือยัง อร่อยดีนะฮะ ผมกินแล้วชอบ”
“ชอบก็ดีแล้ว ลื้อเองก็กินเยอะๆนะ” ธนายิ้มอารมณ์ดี ตักผัดเปรี้ยวหวานให้สาวิตรีบ้างอย่างเอาใจ
“เสี่ยลองชิมจานนี้ดูสิคะ สาทำเองเลยนะ” มารดาไม่ปรายตามองใครเลย นางพะนอเอาใจผู้เป็นสามีราวกับบนโต๊ะอาหารนี้มีกันเพียงสองคนเท่านั้น
สาวัชเหลือบดูวัชระ ก็เห็นพี่ชายยักไหล่ไม่ยี่หระสิ่งใด รับประทานอาหารต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ชายหนุ่มลอบถอนใจ รามือจนแทบจะหยุดกิน ทั้งที่มีผู้คนรายล้อม แต่เขากลับรู้สึกอ้างว้าง เปล่าดายจับใจ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวสนใจถามไถ่ว่าเขาอยากทำอะไร มีแต่คำสั่งที่เขาจำต้องปฏิบัติตามตลอดมา และคงจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป!
เสียงระฆังตีเบาๆดังขึ้นพร้อมกับที่หน้าต่างบานเล็กบนนาฬิกาแขวนผนังเปิดกว้าง แล้วนกตัวน้อยก็ยื่นหน้าออกมาร้องคุกคูสลับกันเป็นจังหวะ บอกให้อิงอรุณทราบเวลาโดยอัตโนมัติ หญิงสาวพับสมุดบันทึกสอดใส่ลิ้นชักแล้วลั่นกุญแจ เธอก้าวผ่านประตูบานเล็กที่เชื่อมห้องทำงานกลับมายังห้องนอนพลางบิดคอคลายความเมื่อยขบ
อิงอรุณปีนขึ้นไปขดตัวในกองผ้าห่ม หยิบโทรศัพท์ออกมา ขณะกำลังจะกดเรียกไปยังหมายเลขโทร.ด่วนที่บันทึกชื่อของพันเทพไว้ หญิงสาวกลับชะงัก เหลียวมองนาฬิกาอีกครั้งอย่างลังเล
“เทพหลับหรือยังก็ไม่รู้ ยิ่งนอนยากๆอยู่ ขืนโดนปลุกคงนอนต่อไม่ได้แหงเลย” อิงอรุณหันไปเปรยกับตุ๊กตาหมีสีเหลืองสวมเสื้อแดงที่วางอยู่บนเตียงราวกับมันมีชีวิต สุดท้ายจึงเปลี่ยนใจ เปิดโปรแกรมไลน์ขึ้นมาแทน ขณะไล่หารายชื่อของพันเทพ เธอกลับพบชื่อใครบางคนที่คาดไม่ถึงเข้าเสียก่อน
อิงอรุณไม่รอช้า คลิกเข้าไปดูรายละเอียดของ ‘เพื่อนใหม่’ ที่ปรากฏในรายการทันที รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าชื่อที่เห็นอยู่คือคนที่เธอกำลังคิดถึงจริงๆ!
หญิงสาวเปิดหน้าต่างสนทนา กลอกตา เดาะลิ้นครุ่นคิด นึกหาคำทักทายที่เหมาะใจอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงพิมพ์ข้อความระรัวลงไปอย่างรวดเร็ว
‘คุณสาวัชเล่นไลน์ด้วยเหรอคะ’ เธอส่งสติกเกอร์เป็นรูปการ์ตูนอ้าปากค้างทำท่าตกใจ
ไม่รู้ตัวสักนิดว่าหลังจากนั้นปลายนิ้วเรียวเคาะบนหน้าจอเป็นจังหวะ กระวนกระวายอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาหรือเปล่า...
‘ไม่ได้มีไว้เล่น เอาไว้ใช้งาน’ คำตอบห้วนๆสั้นๆอธิบายได้ดีกว่าไม่แพ้การแนะนำตัวเสียอีก...สาวัชตัวจริง!
‘ไหนตอนนั้นบอกว่าโปรแกรมแชทพวกนี้เป็นของไร้สาระไงคะ’
‘ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้นอยู่’
‘ที่โคราชเป็นยังไงบ้างคะ’ อิงอรุณหัวเราะคิก หันไปคว้าหมีข้างๆมากอด แล้วจึงพิมพ์ข้อความเปลี่ยนเรื่องไปเลย เพราะรู้ว่าขืนตอบโต้ มีหวังบทสนทนาคงไม่ไปไหนไกลกว่านี้
‘คนเยอะ วุ่นวาย รถติด เกือบจะเหมือนกรุงเทพฯอยู่แล้ว’
‘อิงไม่ได้ถามถึงจังหวัดโคราช แต่ถามถึงคุณตอนที่ไปโคราชต่างหาก เดินทางไกลเหนื่อยหรือเปล่า จัดการงานเรียบร้อยแล้วใช่ไหม มีเรื่องอะไรสนุกๆน่าสนใจจนลืมไม่ลงบ้าง อากาศเป็นยังไง แล้วก็...อาหารอร่อยไหม’
อิงอรุณนั่งส่งยิ้มให้กับโทรศัพท์ นึกภาพออกเลยว่าคนอ่านข้อความคงขมวดคิ้ว ทำหน้ายุ่งๆ แล้วก็อาจพึมพำแขวะว่าเธอ ‘จุ้นจ้าน’ ทว่าหลังจากรออยู่เกือบห้านาทีรอยยิ้มก็จางลง และกลายเป็นการทอดถอนใจในท้ายที่สุด
หญิงสาวปิดหน้าจอสนทนา เลื่อนไปยังชื่อพันเทพส่งข้อความนัดหมายไปลองชุดหมั้นตามที่มารดากำชับแล้วทอยโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง เธอล้มตัวลงนอน ขณะกำลังเอื้อมมือไปที่โคมไฟ พลันเสียงสัญญาณว่ามีข้อความเข้าก็ดังขึ้น
กามเทพสาวคาดว่าพันเทพคงตอบกลับแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านอย่างไม่ใคร่ไยดี ครั้นเห็นข้อความชัดเจน เธอก็ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง มองหน้าจอโทรศัพท์ละม้ายไม่เชื่อสายตาตัวเอง
‘ผมกลับถึงกรุงเทพฯแล้ว ไม่เหนื่อย งานเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรสนุกจนน่าจดจำ อากาศร้อน ส่วนอาหาร...ผัดหมี่โคราชอร่อยมาก’
อิงอรุณอ่านทวนข้อความซ้ำๆ รอยยิ้มคลี่ขจายจนกลายเป็นยิ้มกว้างขวาง ขณะกำลังชั่งใจว่าจะตอบโต้อย่างไร ข้อความถัดไปก็เด้งขึ้นบนหน้าจอ
‘กรุงเทพฯล่ะ เป็นยังไง’
อิงอรุณหัวเราะเบาๆ นิ้วเรียวจิ้มหน้าจอพิมพ์ระรัวเร็ว ‘งานเพียบเลยค่ะ ลูกค้าติดใจทริปพิพิธภัณฑ์กันมาก อากาศร้อนขึ้ันนิดหน่อย แต่ท้องฟ้าสีสวยนะคะ ต้นชมนาดข้างรั้วบริษัทออกดอกพราวเลย หอมสุดๆ อ้อ...คุณป้าที่ร้านอาหารเวียดนามถามถึงคุณสาวัชด้วยแหละ’
‘แผลล่ะ หายหรือยัง ไปล้างแผลตามนัดหรือเปล่า’
หญิงสาวยู่หน้า อุตส่าห์เล่าไปซะยาว ถามกลับมาแค่เนี้ย!
‘แผลแห้งแล้วค่ะ หมอบอกว่าไม่ต้องไปล้างแผลแล้ว แค่ย้ำว่าต้องฉีดยากันบาดทะยักให้ครบสามเข็มก็พอ’
‘อีกสองเข็มต้องฉีดเมื่อไหร่’
อิงอรุณเปิดปฏิทินในโทรศัพท์ดูวันนัด ‘วันที่...เดือนหน้า กับอีกหกเดือนถัดไปค่ะ คุณสาวัชถามทำไมคะ’
แทนคำตอบ เธอกลับได้รับรูปการ์ตูนเจ้าหมีพูห์ใช้นิ้วชี้แตะที่ปากพร้อมกับคำพูดประกอบ ‘จุ๊ๆ’
อิงอรุณหัวเราะคิก คาดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะมีโหมดแบบนี้ด้วย
‘ไม่บอกก็ตามใจ ว่าแต่คุณสาวัชเพิ่งกลับจากโคราช ได้พักบ้างหรือยังคะ ไปเที่ยวเปิดสมองคลายเครียดกันไหม’
เขาเงียบไปนานจนอิงอรุณใจเสีย ‘ถ้าอึดอัดใจ ไม่อยากไป ก็ไม่เป็นไรนะคะ อิงแค่อยากให้คุณได้พักบ้างเท่านั้นเอง’
‘ที่ไหน’
คำถามสั้นแค่นั้น แต่ทำให้คนอ่านลิงโลดใจได้เหลือเชื่อ อิงอรุณกะการใหญ่โต ทะเล ภูเขา หรือจะเป็นวัดวาอารามดีนะ ต้องสถานที่แนวไหนหนอ ถึงจะทำให้คนขี้เครียดหน้าขรึมอย่างสาวัชสบายใจได้...
จู่ๆสาวัชก็ถามกลับมา ‘ถือโอกาสไปสำรวจพระราชวังไว้เปิดเป็นทริปเลยด้วยดีไหม’
กามเทพสาวงันไปครู่ใหญ่ เพิ่งตระหนักว่าเมื่อครู่เธอลืมเรื่องงานไปสนิท เมื่ออีกฝ่ายตอบเข้าทางเฉกนี้มีหรือเธอจะไม่คว้าโอกาสไว้!
‘คุณสาวัชมีสถานที่ในใจบ้างไหมคะ’ เธอนึกว่าเขาจะใช้เวลาคิดนานๆ หรือตอบห้วนๆเสียอีก แต่การณ์กลับกลายเป็นว่า...
‘พระจุฑาธุชราชฐาน เคยได้ยินไหม เป็นพระราชวังฤดูร้อนในสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงรัชกาลที่ห้าน่ะ อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ ที่เกาะสีชังนี่เอง’
‘เกาะสีชังมีพระราชวังด้วยเหรอคะ อิงไม่เคยรู้เลย’
‘ไม่แปลกใจหรอก’ ดู๊ดู! คนอะไรพูดตรงตลอด ทำให้คนฟังหน้าม้านได้เก่งจริงๆ
‘งั้นไปค่ะ เราไปกันวันไหนดีคะ’ เธอไม่รู้ตัวสักนิดว่าความกระตือรือร้นถูกสอดแทรกลงไปในตัวอักษรมากเพียงใด
หลังจากนัดแนะเรื่องสถานที่ และวันเวลาเดินทางเรียบร้อย สาวัชก็ตัดบทขอตัวดื้อๆ ส่งมาเพียงสติกเกอร์การ์ตูนหมีพูห์กอดคอกับพิกเล็ตและทิกเกอร์ มีข้อความประกอบว่า ‘แล้วเจอกัน’
อิงอรุณนั่งเอนพิงพนักหัวเตียง อ่านข้อความที่พูดคุยกันทั้งหมดซ้ำๆทีละประโยค นึกขันตัวเองที่เขาถามถึงกรุงเทพฯสั้นๆ แต่เธอกลับตอบเสียยาวเหยียด ท่อนแขนบอบบางเอื้อมไปคว้าคอเจ้าหมีสีเหลืองบนที่นอนมากอด แล้วบ่นกับมันเบาๆ
“คุณสาวัชท่าทางจะชอบหมีพูห์เหมือนกันนะ” เธอส่งยิ้มให้ตุ๊กตา “เล่าไปได้ยังไงเนี่ยว่าชมนาดข้างรั้วออกดอกแล้ว ขี้เห่อชะมัดเลยอิงอรุณ”
หญิงสาวอ่านข้อความมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย ตามองหน้าจอโทรศัพท์แล้วอมยิ้ม แตะนิ้วลงบนหน้าจอเบาๆ เผลอพึมพำด้วยความผาสุข “แล้วเจอกันค่ะ...คุณสาวัช”
กามเทพสาววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วดับไฟล้มตัวลงนอนโดยมีรอยยิ้มเปื้อนเต็มดวงหน้า หญิงสาวอาจเป็นนักจิตวิทยาที่สามารถวิเคราะห์ลูกค้า เพื่อนฝูง รวมถึงคนรอบตัวได้มากมาย ทว่าคนเดียวที่เธอไม่เคยพิจารณาถึงเหตุและผลในการกระทำทุกๆเรื่องเลยก็คือ...ตัวเอง!
หากอิงอรุณสละเวลาเพียงเล็กน้อยมองหาสาเหตุที่เธอ ‘ขี้เห่อ’ เพียงนั้น หญิงสาวจะเข้าใจเองว่าความรู้สึกของตนที่มีต่อสาวัชมิใช่เพียงแค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา แต่มีความอ่อนโยนละเอียดอ่อนและลึกซึ้งยิ่งกว่ามากมายนัก
เพราะในห้วงรัก เราจะมองโลกด้วยสายตาและหัวใจที่เปิดกว้างขึ้น เพื่อกอบเก็บความสวยงามทั้งหมดที่มี ไว้เล่าให้ใครอีกคนหนึ่งฟัง...เสมอ!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
จายเย็นๆๆ คุณนักอ่านอย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูอิงกันค่า
อาจเพราะไม่ได้อ่านต่อเนื่อง
คุณนักอ่านอาจลืมไปว่าวันที่พันเทพถูกพ่อยิงเข้าโรงพยาบาล
เทพขอเลิกกับอิงแล้วครั้งนึง
อิงยืนกรานแต่งงาน (ทั้งที่แม่เปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว)
สาเหตุนึงเป็นเพราะห่วงเพื่อนค่ะ
เธอกลัวเทพถูกพ่อตัวเองฆ่าตายคามือ
ฉากกุ๊กกิ๊กรออยู่ตอนหน้าค่ะ
มาแค่หวานระดับชิมลางนะ
ฉบับจัดเต็ม ต้องรอไปอีกนี้ดดดดด
“ขอบใจทุกคนนะที่มากินข้าวพร้อมกัน” ธนากวาดตามองสมาชิกร่วมโต๊ะ
“เฮียคงได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้ทุกวันแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะ ‘ใครบางคน’ หัวสูง ไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหารบ่อยๆ พวกหัวสมัยใหม่ก็อย่างนี้ละ กระทั่งธรรมเนียมของบ้านก็ยังทำตามไม่ได้ อีกหน่อยจะให้ไปดูแลบริษัทได้ยังไง” ดารณีเปรยจบ ก็พุ้ยข้าวเข้าปากดุจเอ่ยถึงลมฟ้าอากาศทั่วไป
สาวิตรีวางช้อนส้อมแผ่วเบา ออกปากเจียมเนื้อเจียมตัว “ดิฉันขอโทษแทนลูกด้วยนะคะคุณนายใหญ่”
“ไม่ต้องมาตอแหลสำออย ลื้อมันตีสองหน้าเก่งนัก อั๊วรู้นะว่าลื้อด่าอั๊วอยู่ในใจน่ะ”
“พอได้แล้ว!” ธนาเสียงแหบแห้ง เอ่ยช้าๆเห็นได้ชัดว่าหายใจลำบาก เขาวางตะเกียบและถ้วยข้าวสวยลง กวาดตามองสมาชิกทีละคน “ขอความสงบเวลากินข้าวมันยากนักหรือ ถ้าจะเถียงกันเป็นตลาดสดก็ไปทำที่อื่น”
สาวิตรีก้มหน้า หยิบช้อนส้อมมาถืออีกครั้ง
ธนาจึงหันมาตั้งคำถามแก่บุตรชายคนเล็ก ทั้งยังรามือตั้งใจรอฟังคำตอบ “อาหยงบอกว่าลื้อไปโรงงานประชุมกับบริษัทประกัน ผลเป็นยังไงบ้างล่ะสาวัช”
“ตำรวจยืนยันแล้วว่าสาเหตุของเพลิงไหม้เกิดจากไฟฟ้าลัดวงจรครับ ตรงตามเงื่อนไขในกรมธรรม์ประกันอัคคีเพลิงที่เราทำไว้ซึ่งมีวงเงินประกันคุ้มครองสองพันล้าน จากนี้ทางประกันจะส่งคนมาตรวจสอบและให้คนของเราเข้าร่วมประชุมเพื่อประเมินความเสียหายของแต่ละแผนก ก่อนสรุปเป็นตัวเลขที่จะจ่ายชดเชยให้กับเราครับ”
“ดี! พรุ่งนี้ลื้อแถลงข่าวเลยนะ เตี่ยจะรอดู” ธนาผงกศีรษะด้วยความพอใจ
“คือ...ผมว่าให้คุณหยงเป็นคนแถลงดีกว่า ผมเกรงว่า...” สาวัชเสเบือนหน้าไปสบตาริสาอย่างจริงใจ “ผมกลัวจะทำพลาดเหมือนที่ให้สัมภาษณ์สื่อคราวที่แล้ว”
“ใครๆก็ต้องเคยพลาดกันทั้งนั้น มัวแต่กลัวพลาดแล้วเมื่อไหร่จะได้ทำใหม่ให้ถูกต้องล่ะ ลื้อก็ถือโอกาสนี้แก้ตัวซะสิ”
สาวัชปรายตามองบรรยากาศคุกรุ่นอย่างระแวดระวัง สาวิตรีก้มหน้าซ่อนยิ้มภูมิใจ ขณะดารณีกระแทกตะเกียบวางบนโต๊ะ แล้วลุกออกจากห้องรับประทานอาหารไปโดยไม่รักษากิริยา ริสาเหลือบไปทางบิดานิ่งๆ ครั้นท่านไม่มีท่าทีใด ยังคงคีบกับข้าวใส่จานให้สาวิตรี หญิงสาวจึงวางตะเกียบนุ่มนวล ขอตัวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ แล้วลุกตามมารดาไปเช่นกัน
“จองหองเหมือนแม่มันไม่มีผิด” ธนาพึมพำ หันไปหาบุตรชายคนกลางและปราม “อย่าทำตัวน่าเบื่อเหมือนแม่กับพี่สาวลื้อล่ะอาฮก เตี่ยเตือนไว้นะ ขืนเอาแต่เดินคอแข็งเหมือนอาหยง ถึงเป็นผู้ชายลื้อก็ขึ้นคานได้เหมือนกัน”
“รับทราบครับเตี่ย” ชายหนุ่มคีบอาหารใส่จานบิดาอย่างเอาใจ “เตี่ยชิมผัดเปรี้ยวหวานจานนี้หรือยัง อร่อยดีนะฮะ ผมกินแล้วชอบ”
“ชอบก็ดีแล้ว ลื้อเองก็กินเยอะๆนะ” ธนายิ้มอารมณ์ดี ตักผัดเปรี้ยวหวานให้สาวิตรีบ้างอย่างเอาใจ
“เสี่ยลองชิมจานนี้ดูสิคะ สาทำเองเลยนะ” มารดาไม่ปรายตามองใครเลย นางพะนอเอาใจผู้เป็นสามีราวกับบนโต๊ะอาหารนี้มีกันเพียงสองคนเท่านั้น
สาวัชเหลือบดูวัชระ ก็เห็นพี่ชายยักไหล่ไม่ยี่หระสิ่งใด รับประทานอาหารต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ชายหนุ่มลอบถอนใจ รามือจนแทบจะหยุดกิน ทั้งที่มีผู้คนรายล้อม แต่เขากลับรู้สึกอ้างว้าง เปล่าดายจับใจ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวสนใจถามไถ่ว่าเขาอยากทำอะไร มีแต่คำสั่งที่เขาจำต้องปฏิบัติตามตลอดมา และคงจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป!
เสียงระฆังตีเบาๆดังขึ้นพร้อมกับที่หน้าต่างบานเล็กบนนาฬิกาแขวนผนังเปิดกว้าง แล้วนกตัวน้อยก็ยื่นหน้าออกมาร้องคุกคูสลับกันเป็นจังหวะ บอกให้อิงอรุณทราบเวลาโดยอัตโนมัติ หญิงสาวพับสมุดบันทึกสอดใส่ลิ้นชักแล้วลั่นกุญแจ เธอก้าวผ่านประตูบานเล็กที่เชื่อมห้องทำงานกลับมายังห้องนอนพลางบิดคอคลายความเมื่อยขบ
อิงอรุณปีนขึ้นไปขดตัวในกองผ้าห่ม หยิบโทรศัพท์ออกมา ขณะกำลังจะกดเรียกไปยังหมายเลขโทร.ด่วนที่บันทึกชื่อของพันเทพไว้ หญิงสาวกลับชะงัก เหลียวมองนาฬิกาอีกครั้งอย่างลังเล
“เทพหลับหรือยังก็ไม่รู้ ยิ่งนอนยากๆอยู่ ขืนโดนปลุกคงนอนต่อไม่ได้แหงเลย” อิงอรุณหันไปเปรยกับตุ๊กตาหมีสีเหลืองสวมเสื้อแดงที่วางอยู่บนเตียงราวกับมันมีชีวิต สุดท้ายจึงเปลี่ยนใจ เปิดโปรแกรมไลน์ขึ้นมาแทน ขณะไล่หารายชื่อของพันเทพ เธอกลับพบชื่อใครบางคนที่คาดไม่ถึงเข้าเสียก่อน
อิงอรุณไม่รอช้า คลิกเข้าไปดูรายละเอียดของ ‘เพื่อนใหม่’ ที่ปรากฏในรายการทันที รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าชื่อที่เห็นอยู่คือคนที่เธอกำลังคิดถึงจริงๆ!
หญิงสาวเปิดหน้าต่างสนทนา กลอกตา เดาะลิ้นครุ่นคิด นึกหาคำทักทายที่เหมาะใจอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงพิมพ์ข้อความระรัวลงไปอย่างรวดเร็ว
‘คุณสาวัชเล่นไลน์ด้วยเหรอคะ’ เธอส่งสติกเกอร์เป็นรูปการ์ตูนอ้าปากค้างทำท่าตกใจ
ไม่รู้ตัวสักนิดว่าหลังจากนั้นปลายนิ้วเรียวเคาะบนหน้าจอเป็นจังหวะ กระวนกระวายอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาหรือเปล่า...
‘ไม่ได้มีไว้เล่น เอาไว้ใช้งาน’ คำตอบห้วนๆสั้นๆอธิบายได้ดีกว่าไม่แพ้การแนะนำตัวเสียอีก...สาวัชตัวจริง!
‘ไหนตอนนั้นบอกว่าโปรแกรมแชทพวกนี้เป็นของไร้สาระไงคะ’
‘ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้นอยู่’
‘ที่โคราชเป็นยังไงบ้างคะ’ อิงอรุณหัวเราะคิก หันไปคว้าหมีข้างๆมากอด แล้วจึงพิมพ์ข้อความเปลี่ยนเรื่องไปเลย เพราะรู้ว่าขืนตอบโต้ มีหวังบทสนทนาคงไม่ไปไหนไกลกว่านี้
‘คนเยอะ วุ่นวาย รถติด เกือบจะเหมือนกรุงเทพฯอยู่แล้ว’
‘อิงไม่ได้ถามถึงจังหวัดโคราช แต่ถามถึงคุณตอนที่ไปโคราชต่างหาก เดินทางไกลเหนื่อยหรือเปล่า จัดการงานเรียบร้อยแล้วใช่ไหม มีเรื่องอะไรสนุกๆน่าสนใจจนลืมไม่ลงบ้าง อากาศเป็นยังไง แล้วก็...อาหารอร่อยไหม’
อิงอรุณนั่งส่งยิ้มให้กับโทรศัพท์ นึกภาพออกเลยว่าคนอ่านข้อความคงขมวดคิ้ว ทำหน้ายุ่งๆ แล้วก็อาจพึมพำแขวะว่าเธอ ‘จุ้นจ้าน’ ทว่าหลังจากรออยู่เกือบห้านาทีรอยยิ้มก็จางลง และกลายเป็นการทอดถอนใจในท้ายที่สุด
หญิงสาวปิดหน้าจอสนทนา เลื่อนไปยังชื่อพันเทพส่งข้อความนัดหมายไปลองชุดหมั้นตามที่มารดากำชับแล้วทอยโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง เธอล้มตัวลงนอน ขณะกำลังเอื้อมมือไปที่โคมไฟ พลันเสียงสัญญาณว่ามีข้อความเข้าก็ดังขึ้น
กามเทพสาวคาดว่าพันเทพคงตอบกลับแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านอย่างไม่ใคร่ไยดี ครั้นเห็นข้อความชัดเจน เธอก็ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง มองหน้าจอโทรศัพท์ละม้ายไม่เชื่อสายตาตัวเอง
‘ผมกลับถึงกรุงเทพฯแล้ว ไม่เหนื่อย งานเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรสนุกจนน่าจดจำ อากาศร้อน ส่วนอาหาร...ผัดหมี่โคราชอร่อยมาก’
อิงอรุณอ่านทวนข้อความซ้ำๆ รอยยิ้มคลี่ขจายจนกลายเป็นยิ้มกว้างขวาง ขณะกำลังชั่งใจว่าจะตอบโต้อย่างไร ข้อความถัดไปก็เด้งขึ้นบนหน้าจอ
‘กรุงเทพฯล่ะ เป็นยังไง’
อิงอรุณหัวเราะเบาๆ นิ้วเรียวจิ้มหน้าจอพิมพ์ระรัวเร็ว ‘งานเพียบเลยค่ะ ลูกค้าติดใจทริปพิพิธภัณฑ์กันมาก อากาศร้อนขึ้ันนิดหน่อย แต่ท้องฟ้าสีสวยนะคะ ต้นชมนาดข้างรั้วบริษัทออกดอกพราวเลย หอมสุดๆ อ้อ...คุณป้าที่ร้านอาหารเวียดนามถามถึงคุณสาวัชด้วยแหละ’
‘แผลล่ะ หายหรือยัง ไปล้างแผลตามนัดหรือเปล่า’
หญิงสาวยู่หน้า อุตส่าห์เล่าไปซะยาว ถามกลับมาแค่เนี้ย!
‘แผลแห้งแล้วค่ะ หมอบอกว่าไม่ต้องไปล้างแผลแล้ว แค่ย้ำว่าต้องฉีดยากันบาดทะยักให้ครบสามเข็มก็พอ’
‘อีกสองเข็มต้องฉีดเมื่อไหร่’
อิงอรุณเปิดปฏิทินในโทรศัพท์ดูวันนัด ‘วันที่...เดือนหน้า กับอีกหกเดือนถัดไปค่ะ คุณสาวัชถามทำไมคะ’
แทนคำตอบ เธอกลับได้รับรูปการ์ตูนเจ้าหมีพูห์ใช้นิ้วชี้แตะที่ปากพร้อมกับคำพูดประกอบ ‘จุ๊ๆ’
อิงอรุณหัวเราะคิก คาดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะมีโหมดแบบนี้ด้วย
‘ไม่บอกก็ตามใจ ว่าแต่คุณสาวัชเพิ่งกลับจากโคราช ได้พักบ้างหรือยังคะ ไปเที่ยวเปิดสมองคลายเครียดกันไหม’
เขาเงียบไปนานจนอิงอรุณใจเสีย ‘ถ้าอึดอัดใจ ไม่อยากไป ก็ไม่เป็นไรนะคะ อิงแค่อยากให้คุณได้พักบ้างเท่านั้นเอง’
‘ที่ไหน’
คำถามสั้นแค่นั้น แต่ทำให้คนอ่านลิงโลดใจได้เหลือเชื่อ อิงอรุณกะการใหญ่โต ทะเล ภูเขา หรือจะเป็นวัดวาอารามดีนะ ต้องสถานที่แนวไหนหนอ ถึงจะทำให้คนขี้เครียดหน้าขรึมอย่างสาวัชสบายใจได้...
จู่ๆสาวัชก็ถามกลับมา ‘ถือโอกาสไปสำรวจพระราชวังไว้เปิดเป็นทริปเลยด้วยดีไหม’
กามเทพสาวงันไปครู่ใหญ่ เพิ่งตระหนักว่าเมื่อครู่เธอลืมเรื่องงานไปสนิท เมื่ออีกฝ่ายตอบเข้าทางเฉกนี้มีหรือเธอจะไม่คว้าโอกาสไว้!
‘คุณสาวัชมีสถานที่ในใจบ้างไหมคะ’ เธอนึกว่าเขาจะใช้เวลาคิดนานๆ หรือตอบห้วนๆเสียอีก แต่การณ์กลับกลายเป็นว่า...
‘พระจุฑาธุชราชฐาน เคยได้ยินไหม เป็นพระราชวังฤดูร้อนในสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงรัชกาลที่ห้าน่ะ อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ ที่เกาะสีชังนี่เอง’
‘เกาะสีชังมีพระราชวังด้วยเหรอคะ อิงไม่เคยรู้เลย’
‘ไม่แปลกใจหรอก’ ดู๊ดู! คนอะไรพูดตรงตลอด ทำให้คนฟังหน้าม้านได้เก่งจริงๆ
‘งั้นไปค่ะ เราไปกันวันไหนดีคะ’ เธอไม่รู้ตัวสักนิดว่าความกระตือรือร้นถูกสอดแทรกลงไปในตัวอักษรมากเพียงใด
หลังจากนัดแนะเรื่องสถานที่ และวันเวลาเดินทางเรียบร้อย สาวัชก็ตัดบทขอตัวดื้อๆ ส่งมาเพียงสติกเกอร์การ์ตูนหมีพูห์กอดคอกับพิกเล็ตและทิกเกอร์ มีข้อความประกอบว่า ‘แล้วเจอกัน’
อิงอรุณนั่งเอนพิงพนักหัวเตียง อ่านข้อความที่พูดคุยกันทั้งหมดซ้ำๆทีละประโยค นึกขันตัวเองที่เขาถามถึงกรุงเทพฯสั้นๆ แต่เธอกลับตอบเสียยาวเหยียด ท่อนแขนบอบบางเอื้อมไปคว้าคอเจ้าหมีสีเหลืองบนที่นอนมากอด แล้วบ่นกับมันเบาๆ
“คุณสาวัชท่าทางจะชอบหมีพูห์เหมือนกันนะ” เธอส่งยิ้มให้ตุ๊กตา “เล่าไปได้ยังไงเนี่ยว่าชมนาดข้างรั้วออกดอกแล้ว ขี้เห่อชะมัดเลยอิงอรุณ”
หญิงสาวอ่านข้อความมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย ตามองหน้าจอโทรศัพท์แล้วอมยิ้ม แตะนิ้วลงบนหน้าจอเบาๆ เผลอพึมพำด้วยความผาสุข “แล้วเจอกันค่ะ...คุณสาวัช”
กามเทพสาววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วดับไฟล้มตัวลงนอนโดยมีรอยยิ้มเปื้อนเต็มดวงหน้า หญิงสาวอาจเป็นนักจิตวิทยาที่สามารถวิเคราะห์ลูกค้า เพื่อนฝูง รวมถึงคนรอบตัวได้มากมาย ทว่าคนเดียวที่เธอไม่เคยพิจารณาถึงเหตุและผลในการกระทำทุกๆเรื่องเลยก็คือ...ตัวเอง!
หากอิงอรุณสละเวลาเพียงเล็กน้อยมองหาสาเหตุที่เธอ ‘ขี้เห่อ’ เพียงนั้น หญิงสาวจะเข้าใจเองว่าความรู้สึกของตนที่มีต่อสาวัชมิใช่เพียงแค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา แต่มีความอ่อนโยนละเอียดอ่อนและลึกซึ้งยิ่งกว่ามากมายนัก
เพราะในห้วงรัก เราจะมองโลกด้วยสายตาและหัวใจที่เปิดกว้างขึ้น เพื่อกอบเก็บความสวยงามทั้งหมดที่มี ไว้เล่าให้ใครอีกคนหนึ่งฟัง...เสมอ!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
จายเย็นๆๆ คุณนักอ่านอย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูอิงกันค่า
อาจเพราะไม่ได้อ่านต่อเนื่อง
คุณนักอ่านอาจลืมไปว่าวันที่พันเทพถูกพ่อยิงเข้าโรงพยาบาล
เทพขอเลิกกับอิงแล้วครั้งนึง
อิงยืนกรานแต่งงาน (ทั้งที่แม่เปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว)
สาเหตุนึงเป็นเพราะห่วงเพื่อนค่ะ
เธอกลัวเทพถูกพ่อตัวเองฆ่าตายคามือ
ฉากกุ๊กกิ๊กรออยู่ตอนหน้าค่ะ
มาแค่หวานระดับชิมลางนะ
ฉบับจัดเต็ม ต้องรอไปอีกนี้ดดดดด
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2559, 13:05:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2559, 13:05:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1272
| << ตอนที่ 30 (100%) | ตอนที่ 32 (40%) >> |
นักอ่านเหนียวหนึบ 23 มิ.ย. 2559, 13:34:47 น.
จะเอาไม้ไล่เค่ะหัวยัยอิง ทื่อมะลื่อพอๆ กะอิตาดร. หวานใจเทอแหละยะ เข้ากั๊นนนนนเข้ากัน
ผู้ชายอัลไล ซื้อติ๊กเกอร์ดั๊ว ไว้คุยกะสาวๆ แหงๆ ไม่ไหวๆ ต้องจับตาดูซะละ #ใต้เตียงดร.
จะเอาไม้ไล่เค่ะหัวยัยอิง ทื่อมะลื่อพอๆ กะอิตาดร. หวานใจเทอแหละยะ เข้ากั๊นนนนนเข้ากัน
ผู้ชายอัลไล ซื้อติ๊กเกอร์ดั๊ว ไว้คุยกะสาวๆ แหงๆ ไม่ไหวๆ ต้องจับตาดูซะละ #ใต้เตียงดร.
Kim 23 มิ.ย. 2559, 14:01:03 น.
วิเคราะห์คนอื่นได้แต่ไม่เคยวิเคราะห์ตัวเองนะยัยอิง คู่นี้เขาไปกันเรื่อยๆเอื่อยๆ
วิเคราะห์คนอื่นได้แต่ไม่เคยวิเคราะห์ตัวเองนะยัยอิง คู่นี้เขาไปกันเรื่อยๆเอื่อยๆ
goldensun 23 มิ.ย. 2559, 18:46:03 น.
รอดูฉากหวานๆ ตามที่ว่าค่ะ ยังมองไม่ออก ว่าคนปิดตัวเอง ไม่ชอบพูด กับคนช่างพูดที่ไม่รู้ใจตัวเอง จะหวานกันยังไง
นักจิตวิทยาก็อย่างนี้ ทำตัวเป็นกระจกเงา สะท้อนแต่ภาพคนอื่น
รอดูฉากหวานๆ ตามที่ว่าค่ะ ยังมองไม่ออก ว่าคนปิดตัวเอง ไม่ชอบพูด กับคนช่างพูดที่ไม่รู้ใจตัวเอง จะหวานกันยังไง
นักจิตวิทยาก็อย่างนี้ ทำตัวเป็นกระจกเงา สะท้อนแต่ภาพคนอื่น
sumitt777 23 มิ.ย. 2559, 20:46:38 น.
รอชิมความหวานด้วยค่ะ ^_^
รอชิมความหวานด้วยค่ะ ^_^
wane 24 มิ.ย. 2559, 01:41:23 น.
เฮียฮกมีอะไรในใจ อิจฉาพี่น้อง หรืออย่างอื่นด้วย คนที่ไม่แสดงตัวว่าเกลียด น่ากลัวที่สุดนะ
เฮียฮกมีอะไรในใจ อิจฉาพี่น้อง หรืออย่างอื่นด้วย คนที่ไม่แสดงตัวว่าเกลียด น่ากลัวที่สุดนะ
konhin 24 มิ.ย. 2559, 05:18:14 น.
แอบสงสัย คุณฮกเป็นโรคอะไร
แอบสงสัย คุณฮกเป็นโรคอะไร
Zephyr 24 มิ.ย. 2559, 21:30:19 น.
พี่ฮกเป็นอะไรนะ
จะหักมุมไหม ดูน่าวิตกแปลกๆ
อิงเอ้ย แสดงต่อผู้ชายสองคนต่างกันขนาดนี้
แถมสลับความใกล้ชิด กับความสัมพันธ์แบบนี้อีก
ไม่ดีนะ ไม่ดี
พี่ฮกเป็นอะไรนะ
จะหักมุมไหม ดูน่าวิตกแปลกๆ
อิงเอ้ย แสดงต่อผู้ชายสองคนต่างกันขนาดนี้
แถมสลับความใกล้ชิด กับความสัมพันธ์แบบนี้อีก
ไม่ดีนะ ไม่ดี