หัวใจบ่มรัก (เริ่มต้นอัพให้อ่านใหม่อีกรอบ)
เริ่มต้นลงให้อ่านใหม่อีกรอบนะคะ แต่อัพแค่ 70% เด้อค่า
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
Tags: หัวใจบ่มรัก,เกศมณีลรดามณี,ไหมขวัญ,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,ทำมือ,รักต่างวัย,กินเด็ก
ตอน: ตอนที่ 6 เอาคืนเล็กๆ น้อยๆ 100%
ตอนที่ 6
เอาคืนเล็กๆ น้อยๆ
“กาแฟค่ะคุณพต แล้วที่คุณเปรี้ยวชงมันไม่ถูกปากเหรอคะ”
เลขาสาวใหญ่พยักพเยิดไปที่ถ้วยกาแฟที่ยังคงหอมกรุ่นบนโต๊ะของเจ้านายอย่างสงสัย เพราะเพียงหลังจากวรรณวลีชงกาแฟมาให้ชายหนุ่มไม่นานเธอก็ถูกสั่งให้ไปชงกาแฟถ้วยใหม่มาให้
“ถูกเต็มๆ เลยล่ะครับ”
พศวัตบอกเสียงประชดประชัน ขณะที่สายตาก็หันไปมองยังประตูห้องน้ำอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเปรียบเทียบกับความแสบสันของหญิงสาวที่อยู่ข้างใน
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ดื่มล่ะคะ น้องเปรี้ยวรู้ได้น้อยใจแย่”
บอกเสียงตำหนิเล็กน้อย
“ถ้ามีคนเอามือที่ใช้ล้างห้องน้ำแถมล้วงคอห่านมาจุ่มลงในแก้วกาแฟเป็นคุณคุณจะดื่มลงไหมล่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นกชนุชถึงกับยกมือปิดปากหันไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทตาโต “อย่าบอกนะคะว่า…” พศวัตพยักหน้าแทนคำตอบ เพียงเท่านั้นกชนุชก็หัวเราะคิกออกมาอย่างชอบใจ
“น้องเปรี้ยวคงเอาคืนที่คุณพตไปแกล้งเธอ…ว่าแต่คุณพตจะให้น้องเปรี้ยวทำงานแม่บ้านนี้นานแค่ไหนคะเนี่ย”
“วันนี้วันเดียวพอแล้ว ขี้เกียจเป็นห่วงงานการไม่ได้ทำกันพอดี อีกอย่างเดี๋ยวคุณลุงอายุธรู้เข้าได้เล่นงานผมตายพอดี”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ เห็นน้องเปรี้ยวทำงานล้างห้องน้ำแบบไม่รังเกียจรังงอนแล้วอดทึ่งไม่ได้นะคะ ไม่คิดว่าคุณหนูแบบนี้จะมีอยู่จริง” พูดอย่างชื่นชมออกนอกหน้าจนพศวัตเห็นแล้วอดที่จะแซวไม่ได้
“มาวันแรกก็ยกย่องชื่นชมกันจังเลยนะ”
“ก็น้องเปรี้ยวน่าชื่นชมจริงๆ นี่คะ เพราะพวกคุณหนูที่นุชเคยเห็นมาเชื่อขนมกินได้เลยค่ะว่า พวกเธอเหล่านั้นคงไม่ลดตัวไปคลุกคลีกับแม่บ้านและทำงานพวกนี้หรอกค่ะ อย่างมากก็คงชี้นิ้วแล้วก็สั่งๆ”
คิดแล้วเธอก็อยากให้พศวัตลองสั่งให้อชิรญาคู่ควงคนสวยให้ไปทำงานอย่างนี้บ้างจังเลย ดูซิหล่อนจะทำหน้ายังไง แต่คงเดาได้ไม่ยากว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอกหรือถ้ายอมไปจริงๆ แผนกแม่บ้านคงวุ่นวายบริษัทแทบแตกเพราะความเอาแต่ใจของหล่อนเป็นแน่
“เจาะจงใครเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” พศวัตแสร้งถามเสียงเข้ม และนั่นทำให้กชนุชรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรที่เป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเจ้านายมากเกินไป
“แฮะๆๆๆ เปล่าค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนุชขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ว่าแล้วกชนุชก็รีบคว้ากาแฟถ้วยเดิมที่วรรณวลีชงเอาไว้ พศวัตที่แกล้งนั่งปั้นหน้านิ่งก็เอ่ยถามขึ้น
“แล้ววันนี้ผมมีนัดที่ไหนหรือเปล่าครับ”
“วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่มีค่ะ แต่คืนวันมะรืนนี้คุณพตได้รับบัตรเชิญให้ไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณชนสรณ์ค่ะ”
เลขาคนเก่งหันมายิ้มและให้คำตอบกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงฉะฉานอย่างไม่มีการลังเลราวกับว่าข้อมูลเหล่านี้มันฝังอยู่ในสมอง
“โอเค ยังไงอย่าลืมเตือนผมอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ”
บอกพลางขยับตัวและตั้งท่าจะทำงานต่อ กชนุชเองก็หมุนตัวเดินออกจากห้องเพื่อไปทำงานของตัวเองต่อ แต่ยังเดินไม่พ้นประตู พศวัตที่เหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้จึงเอ่ยถามกึ่งขอคำแนะนำ
“เดี๋ยวครับคุณนุช งานวันเกิดคุณชนสรณ์คุณว่าผมจำเป็นต้องมีคู่ควงไปงานไหม”
เลขาสาวใหญ่หันมาหรี่ตามองประธานหนุ่มที่ยิ้มเก้อๆ พลางขมวดคิ้วมุ่น เจ้านายของเธอมาอารมณ์ไหนเนี่ยจู่ๆ ถึงมาขอความเห็นเรื่องนี้กับเธอ ทั้งที่จริงแล้วคู่ควงจะมีหรือไม่มีมันก็ไม่น่าจะใช่ปัญหาในการไปงานเลี้ยงเสียหน่อย และทุกครั้งเรื่องคู่ควงพศวัตก็จะเป็นคนเลือกเอง ส่วนใหญ่พักนี้ก็จะเป็นอชิรญาคู่ควงคนล่าสุด หรือว่าอยากเปลี่ยนคู่ควง กชนุชคิดพลางเบนสายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องน้ำที่ยังคงปิดสนิท ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆ แย้มยิ้มออกมาก่อนจะออกความเห็นอย่างที่ใจคิด
“คิดว่าสมควรมีค่ะ และถ้าคุณพตยังไม่พิจารณาใครเป็นพิเศษ นุชคิดว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำน่าจะเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจที่สุดนะคะ ถึงแม้นุชจะยังไม่เห็นน้องเปรี้ยวแต่งตัวสวยแบบจัดเต็มสักที แต่เชื่อเถอะค่ะว่าน้องเปรี้ยวเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่ไม่แพ้ใคร”
ออกความคิดเห็นเพียงเท่านั้นกชนุชก็ยิ้มพลางพยักหน้านิดๆ หมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้พศวัตได้นั่งใช้ความคิดอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคมมองปราดไปที่ประตูห้องน้ำแล้วเลิกคิ้วพลางระบายยิ้มบางๆ ควงวรรณวลีออกงานอย่างนั้นเหรอ…เป็นความคิดที่ดีใช้ได้
มือบางโยนผ้าที่เพิ่งผ่านการเช็ดอ่างล้างมือตรงหน้ากระจกให้แห้งลงพาดที่ขอบถังใส่อุปกรณ์ทำความสะอาด ยกขึ้นมาเท้าสะเอวยืนมองดูผลงานการทำความสะอาดห้องน้ำอย่างภูมิใจ แม้ก่อนหน้านั้นมันจะสะอาดอยู่แล้วแต่เธอก็ทำให้มันสะอาดเอี่ยมอ่องอรทัยยิ่งขึ้น คราวนี้คงไม่มีการมาทำความสะอาดรอบที่สามหรอกนะ วรรณวลีคิดพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตรงไรผมลวกๆ ก่อนจะหันไปขยับถังใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามุมห้อง อย่างต้องการจะทิ้งมันเอาไว้ที่นี่ก่อน หลังจากเธอทำงานเสร็จค่อยกลับมาเอามันลงไปเก็บข้างล่างพร้อมกันทีเดียว แต่ตอนนี้คงต้องโผล่หน้าออกไปถามท่านประธานใหญ่ก่อนล่ะว่าจะให้เธอทำความสะอาดซอกหลืบไหนในห้องนี้ต่อไป
“ท่านประธานคะ / พตคะ”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อมกัน หากแต่ดังมาจากคนละทิศคนละประตู ทำให้คนถูกเรียกรีบลุกพรวดพราดขึ้น ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกเขาว่า ‘พต’ จากประตูหน้าห้องทำงาน แล้วทำสีหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่เรียกเขาว่า ‘ท่านประธาน’ จากประตูห้องน้ำ แล้วส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้เขาต้องรู้สึกเกรงอกเกรงใจวรรณวลีด้วย
“เดี๋ยวรอแป๊บหนึ่งนะ”
ชายหนุ่มหันไปบอกแม่บ้านสาวคนใหม่เสียงอ่อยอย่างเกรงใจ ทำให้อชิรญาที่เดินเข้ามาในระยะใกล้แล้วถึงกับขมวดคิ้วสงสัยระคนระแวงกับน้ำเสียงและท่าทางของพศวัตที่แสดงออกต่อแม่บ้านสาวคนนี้ จะอ้าปากถามแต่ก็โดนชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ว่าแต่คุณเถอะฟ้าเข้ามาในห้องโดยที่ผมไม่อนุญาตได้ไง บอกแล้วไงว่าถ้าต้องการจะพบผมกรุณาติดต่อคุณนุชก่อน”
พศวัตถามแกมตำหนิแขกที่ไม่ได้รับอย่างอชิรญาเสียงขุ่น ซึ่งผิดกับหญิงสาวอีกคนลิบลับ ร่างเพรียวระหงในชุดสวยออกเซ็กซี่นิดๆ ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระพร้อมกับเดินนวยนาดตรงเข้าหาเขาทันที
“ฟ้าก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่หน้าห้องเลยนี่คะ จะให้ยืนรอคงไม่ล่ะขี้เกียจ และอีกอย่างฟ้าก็มาที่นี่ออกบ่อย พตไม่เห็นจะต้องให้ฟ้าทำอะไรที่มันยุ่งยากเลย…ว่าแต่ใครคะนั่น แม่บ้านคนใหม่หรือคะไม่เคยเห็นหน้า ดูกะโปโลเชียว”
อชิรญาพยักพเยิดไปที่วรรณวลีพลางกวาดสายตามองหญิงสาวตั้งศีรษะจรดปลายเท้า แม้ปากจะบอกว่ากะโปโลแต่นั่นมันก็แค่ความริษยาตามประสาผู้หญิงเท่านั้น เพราะจริงๆ แล้วแม้อีกฝ่ายจะอยู่ในชุดแม่บ้านเห่ยๆ แต่ความสวยผุดผาดก็ยังเปล่งประกาย เธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าแม่บ้านสาวคนนี้ขัดสีฉวีวรรณหน่อยจะสวยเลิศเลอขนาดไหน ทำไมพศวัตถึงจ้างแม่บ้านที่ทั้งสาวและสวยขนาดนี้ด้วย เห็นแล้วขัดตาขัดใจเป็นที่สุด
“ก็ประมาณนั้น” บอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“ท่านประธานจะให้ดิฉันทำความสะอาดตรงไหนต่อคะ”
วรรณวลีถามแทรกเสียงแข็งติดประชดนิดๆ ขึ้น รู้สึกไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ได้ยินชื่อของสาวสวยที่โผล่เข้ามาในห้องว่าชื่อ ‘ฟ้า’ แล้วล่ะ และถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้พศวัตไม่ไปรับเธอที่สนามบินพร้อมทุกคน ก็มันน่าอยู่หรอกก็หล่อนดูสวยเซ็กซี่ขยี้ใจขนาดนี้มีหรือเด็กกะโปโลในสายตาพศวัตอย่างเธอจะเทียบผู้หญิงคนนี้ติด วรรณวลีคิดพลางก้มลงมองหน้าอกหน้าใจของตัวเองเพื่อเปรียบเทียบกับอีกฝ่ายแล้วลอบถอนหายใจ ตรงนั้นเธอก็เทียบไม่ติด มิน่าเขาถึงได้พูดว่าไม่มีแล้วยังอยากจะโชว์ เพราะของแฟนเขามันมีจนล้นเหลือนี่เอง
“เดี๋ยวเข้าไปทำในห้องพักของพี่ เอ๊ย! ของผมหน่อยก็แล้วกันนะ”
เป็นอีกครั้งที่อชิรญารู้สึกและสัมผัสได้ว่าระหว่างพศวัตกับแม่บ้านคนใหม่ไม่ธรรมดา จึงเริ่มจะนิ่งเฉยปล่อยเลยตามเลยไม่ได้
“แปลกจังทำไมแม่บ้านถึงต้องมาทำความสะอาดตอนนี้ด้วยล่ะคะพต”
ถามพลางเดินเข้าไปกอดแขนล่ำและซบศีรษะลงบนไหล่กว้างอย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่พศวัตกลับไม่เล่นด้วย รีบเบี่ยงตัวหนีพลางแกะนิ้วเรียวที่เกาะแขนของตัวเองออกราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นของร้อน
“ผมอยากให้คนมาทำความสะอาดตอนไหนผมก็เรียกมาตอนนั้นแหละ ไปทำงานต่อเถอะ”
ตอนท้ายชายหนุ่มหันไปบอกวรรณวลีที่ถือไม้ขนไก่และเครื่องดูดฝุ่นค้างอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาคุยกับคู่ควงสาวต่อ
“ว่าแต่คุณเถอะ มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้ามีก็รีบคุยดีกว่าผมจะได้ไปทำงานต่อ”
ถามพลางเดินนำหญิงสาวไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจฟังสักเท่าไหร่เพราะความสนใจและสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบางของวรรณวลี ก่อนเรียวปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกมันวาวจะกดยิ้มเมื่อคิดอะไรดีๆ ออก
“ฟ้าเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ข้างนอกก็ร้อนตับแล่บ ฟ้าขอน้ำส้มสักแก้วก่อนได้ไหมคะ”
ไม่เพียงแค่พูดร่างเพรียวระหงยังเดินนวยนาดหน้าเชิดไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ พศวัตที่ถอนหายใจพร้อมกับพยักหน้า
“เดี๋ยวผมจะให้คุณนุชเอามาเสิร์ฟ” ว่าแล้วร่างสูงก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปต่อสายหาเลขา แต่ก็ต้องถูกอชิรญารั้งเอาไว้ จากนั้นเธอก็ปรายตาไปที่ร่างบางของวรรณวลีพร้อมกับจีบปากจีบคอพูด
“ใช้แม่บ้านคนนี้ไม่ได้เหรอคะ ฟ้าไม่อยากรอนาน….เธอทำได้ใช่ไหม”
ตอนท้ายหันไปถามวรรณวลีที่กำลังลากเครื่องดูดฝุ่น เป็นผลให้คนโดนถามหยุดชะงักและหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่าย ไม่รู้จะมายุ่งกับเธอทำไม รู้ไหมอยากเข้าไปทำงานไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจโว้ย วรรณวลีคิดอย่างหงุดหงิดและความหงุดหงิดนั้นมันก็แผ่รังสีออกมาจนพศวัตสัมผัสได้จึงรีบแย้งขึ้น
“เปรี้ยวเขามีงานต้องทำ ให้คุณนุชเอามาให้น่ะดีแล้ว”
“แต่ฟ้าอยากให้แม่บ้านคนนี้ไปเอามาให้นี่คะ แค่นี้เธอทำได้ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“แต่…”
ด้วยความเกรงใจแม่บ้านกิตติมศักดิ์พศวัตจึงพยายามจะค้าน แต่วรรณวลีที่ยืนฟังอยู่อย่างรำคาญก็รับอาสาขึ้นมาเสียก่อน ทั้งนี้ก็เพื่อตัดปัญหา
“แค่น้ำส้มฉันไปเอามาเสิร์ฟให้ก็ได้ค่ะ ไม่ยุ่งยากและไม่เสียเวลาอะไรมากมาย”
เอ่ยจบวรรณวลีก็ลากเครื่องดูดฝุ่นไปชิดกับผนังห้อง วางไม้ขนไก่ไว้ด้านบน แล้วเดินหน้าเชิดออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ดูจะถือดีผิดกับวิสัยของแม่บ้านทั่วไป เป็นเหตุให้อชิรญาที่จ้องจับผิดเกิดความมั่นใจว่าระหว่างพศวัตกับแม่บ้านสาวคนนี้ต้องมีอะไรเกินเลยมากกว่านายจ้างกับลูกจ้างเป็นแน่ อย่างนี้ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ต้องรีบจัดการให้อีกฝ่ายหลาบจำ ไม่อย่างนั้นเกิดชายหนุ่มลุ่มหลงแม่บ้านกะโปโลคนนี้แล้วเขี่ยเธอทิ้งขึ้นมา เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถูกแม่บ้านแย่งผู้ชาย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น อชิรญาคิดอย่างร้อนใจ
“อ้าว น้องเปรี้ยวทำความสะอาดเสร็จแล้วเหรอคะ”
เสียงเปิดและปิดประตูทำให้เลขาสาวใหญ่ ที่เพิ่งเดินกลับมานั่งโต๊ะทำงานได้ไม่นานเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม แต่วรรณวลีกลับส่ายศีรษะด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“เปล่าหรอกค่ะ ไปเอาน้ำส้มมาเสิร์ฟให้คุณฟ้าแฟนของท่านประธานน่ะค่ะ”
“ฮ้า! ยัยคุณหนูนั่นมา ตอนไหน เมื่อไหร่ ตายแล้วทำไมดิฉันไม่เห็นล่ะคะเนี่ย”
เลขาสาวใหญ่ลุกพรวดพราดขึ้นพลางละล่ำละลักถามหน้าตื่น เพราะเจ้านายของเธอสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามใครเข้าพบก่อนได้รับอนุญาต
“เพิ่งมาถึงไม่นานนี่เองคะ และตอนนี้เธอก็อยู่ในห้องกับท่านประธาน…เปรี้ยวขอตัวไปเอาน้ำส้มไปให้เธอก่อนนะคะ”
ว่าพลางจะผละออกไปแต่กชนุชกลับรั้งเอาไว้พร้อมกับเสนอตัวที่จะเป็นคนทำหน้าที่นั้นแทนเอง เพราะรู้จักพิษสงของอีกฝ่ายดีว่าเอาแต่ใจแค่ไหน
“เดี๋ยวให้พี่เป็นไปเอาเสิร์ฟเองดีกว่านะคะ ยัยคุณฟ้านี่น่ะเรื่องมากยิ่งกว่านางเอกคิวทองเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นุช จะเป็นปัญหาเปล่าๆ เพราะคุณฟ้าเธอเจาะจงให้เปรี้ยวเป็นคนเอาน้ำส้มไปเสิร์ฟเท่านั้นค่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้วกชนุชก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“น้องเปรี้ยวคงโดนเขม่นแล้วแน่ๆ”
“คงไม่หรอกมั้งคะ เขาจะมาเขม่นเปรี้ยวเรื่องอะไร อาจจะแค่อยากเอาแต่ใจไปตามเรื่องเท่านั้นช่างมันเถอะค่ะ เราทำให้มันเสร็จๆ ไปก็สิ้นเรื่อง ยังไงเปรี้ยวขอตัวนะคะ” เอ่ยจบวรรณวลีก็ดินผละออกไป กชนุชมองร่างบางไปนิดหนึ่งก่อนจะสะดุ้งเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องเข้าไปแก้ต่างให้ตัวเองก่อน โทษฐานที่ปล่อยให้อชิรญาเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ขออนุญาต ว่าแล้วเลขาสาวใหญ่ก็รีบถลาไปเคาะประตูหน้าห้องของเจ้านายหนุ่ม เมื่อเจ้าของห้องเอ่ยปากอนุญาตเธอก็ไม่รีรอที่จะโผล่หน้าเข้าไปข้างใน ด้วยท่าทีสำนึกผิด
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนุช”
น้ำเสียงที่ยังคงนุ่มทุ้มไม่แสดงถึงความไม่พอใจหรือตำหนิของเจ้านายทำให้กชนุชใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
“เอ่อ…คือนุชจะมาขอโทษคุณพตน่ะค่ะ ที่ปล่อยให้แขกเข้าพบคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต พอดีตอนคุณฟ้ามานุชไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ”
“ช่างมันเถอะ ผมรู้ว่าถ้าคุณอยู่หน้าห้องเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่ คุณไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
กชนุชรับคำอย่างโล่งอก ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องโดยมีสายตาของอชิรญามองตามไปอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ที่อีกฝ่ายพูดอย่างกับเธอเป็นคนอื่นคนไกลสำหรับพศวัต
และในจังหวะที่กชนุชเปิดประตูออกไปนั้นเอง วรรณวลีก็เดินถือแก้วน้ำส้มเข้ามาพอดี ทั้งสองสาวส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนกชนุชจะเป็นฝ่ายเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับอำนวยความสะดวกโดยการเปิดประตูให้กว้างขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยพลางค้อมศีรษะให้เลขาสาวใหญ่เล็กน้อย ก่อนจะรีบนำน้ำส้มเย็นๆ ไปเสิร์ฟให้กับอชิรญาที่นั่งหน้าเชิดรออยู่ที่โซฟา
“น้ำส้มค่ะ”
วรรณวลีนำแก้วน้ำส้มเย็นฉ่ำไปวางบนโต๊ะเตี้ยๆ ตรงหน้าของอชิรญา โดยที่ข้างกายของเธอไร้ร่างสูงของพศวัตและเสียงเปิดน้ำทำให้พอรู้ว่าชายหนุ่มคงอยู่ในห้องน้ำ เสร็จแล้ววรรณวลีก็ผละออกมาหวังจะไปทำงานของตัวเองต่อให้เสร็จ ไม่อยากจะมาทนดูคนทั้งคู่อี๋อ๋อกันเห็นแล้วมันปวดใจสุดๆ
“เดี๋ยว!”
เสียงเรียกอย่างวางอำนาจของอชิรญา ทำให้วรรณวลีที่กำลังจะหยิบไม้ขนไก่หยุดชะงักหันกลับมาหาร่างเพรียวระหงที่ลุกขึ้นและเดินตรงมาหา
“เธอเอาน้ำส้มอะไรมาให้ดื่มเนี่ย ทำไมรสชาติมันถึงห่วยแตกอย่างนี้ อย่างกับน้ำล้างส้วม”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ แต่ในตู้เย็นฉันก็เห็นมันมีอยู่ยี่ห้อเดียว และเป็นยี่ห้อที่ฉันเคยซื้อดื่มนะคะ รสชาติก็ใช้ได้ แต่มันจะเหมือนน้ำล้างส้วมหรือเปล่าอันนี้ฉันไม่ทราบนะคะเพราะยังไม่เคยลองกินไอ้เจ้าน้ำล้างส้วมนั้นดูสักที”
วรรณวลีสวนกลับอย่างไม่เกรงใจ เพราะดูจากสีหน้าและท่าทางของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกและสัมผัสได้ว่าจงใจจะหาเรื่องเธอชัดๆ หรือเธอจะโดนเขม่นอย่างที่กชนุชบอก
“นี่แกหาว่าฉันตกต่ำขนาดจะไปกินน้ำล้างส้วมเลยเหรอฮ้า! คนที่จะเคยกินน่ะมันน่าจะเป็นแกมากกว่า และอย่ามาทำปากดีกับฉันซึ่งเป็นแขกคนสำคัญของคุณพต ไม่อย่างนั้นจะตกงานโดยไม่รู้ตัว เอาไป! เอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ล่ะค่ะ! คุณไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไงคะว่ามันมียี่ห้อเดียว”
แม่บ้านสาวเชิดหน้าตอบอย่างถือดี เห็นแล้วอชิรญาอยากถลาเข้าไปตบหน้าสวยๆ นั้นให้สาแก่ใจ และไม่เพียงแค่คิดหญิงสาวยังก้าวเท้าประชิดอีกฝ่ายอย่างคุกคาม แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายพศวัตที่พอได้ยินการปะฝีปากของสองสาวก็รีบออกจากห้องน้ำมาห้ามเอาไว้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นงานนี้เละแน่
“หยุดๆๆๆ นี่มันอะไรกัน” ดวงตาคมหันไปมองอชิรญาสลับกับวรรณวลีอย่างต้องการคำตอบ และก็เป็นอชิรญาที่รีบถลาเข้าไปเกาะแขนของชายหนุ่มแล้วเอ่ยปากฟ้อง
“ก็แม่บ้านคนใหม่น่ะสิคะ เอาน้ำส้มอะไรก็ไม่รู้มาให้ฟ้าดื่ม รสชาติแย่ที่สุด”
“ถ้าอยากดื่มไอ้ที่รสชาติดีๆ และถูกใจทำไมไม่กลับไปดื่มที่บ้านของตัวเองล่ะ” วรรณวลีสวนขึ้นทันควัน
“นี่แก!” อชิรญาชี้หน้ากระทืบเท้าเร่าๆ พลางจะเข้าไปทำร้ายวรรณวลีที่ตั้งท่ารอรับมืออย่างไม่เกรงกลัว เดือดร้อนพศวัตที่ต้องออกโรงห้ามปรามอีกครั้ง
“พอได้แล้วฟ้า” บอกอย่างเซ็งๆ พร้อมกับดึงร่างเพรียวระหงของอชิรญาให้ออกห่างจากวรรณวลีที่พยักพเยิดหน้าท้าทายอยู่เป็นระยะๆ เห็นแล้วเขาคิดว่าอันดับแรกคงต้องเอาสองสาวนี้ไปให้ไกลก่อน เพราะร่ำๆ จะกระโดดขย่ำกันอยู่ตลอดเวลา
“ผมว่านี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าไหม”
“ดีค่ะ ไปกันเลยนะคะ” พศวัตพยักหน้ารับหากแต่สายตานั้นกลับจับจ้องแม่บ้านสาวที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกด้วยกัน แต่เพื่อตัดปัญหาเขาจำต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน
กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของพศวัตดังขึ้น ทำให้เขาต้องเอ่ยปากขอตัวและผละออกไปรับมัน และนั่นถือเป็นโอกาสทองของอชิรญาที่จะหาเรื่องวรรณวลี
“นี่เธอมาเอาน้ำส้มห่วยแตกของเธอคืนไป” วรรณวลีมองแก้วน้ำส้มที่อชิรญายื่นออกมาอย่างชั่งใจ แต่ด้วยความไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับอีกฝ่ายอีกแล้ว เธอจึงเดินหวังจะเข้าไปรับแก้วน้ำส้มนั่น ทว่า…
“ว๊าย!”
วรรณวลีอุทานเสียงหลง ถอยหลังโดยอัตโนมัติเมื่ออชิรญาที่ทำท่าจะยื่นแก้วน้ำส้มคืนให้ ดีๆ แต่กลับกลายเป็นจงใจเทมันใส่เธอ จนตอนนี้ชุดแม่บ้านเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำส้ม
“อุ๊ยตาย! หกหมดเลยฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แต่ชุดแม่บ้านสกปรกๆ ของเธอถ้าเพิ่มความสกปรกเพิ่มไปอีกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้งใช่ไหมจ๊ะ”
อชิรญายิ้มเยาะพลางกวดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งหัวจรดเท้าด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างสะใจ
“คุณทำอะไรน่ะฟ้า!”
พศวัตถามเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ เดินเข้าไปดึงร่างเพรียวระหงของคนก่อเหตุให้ออกห่างจากวรรณวลี จากนั้นก็รีบล้วงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดคราบน้ำส้มนั้นให้อย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรนะ พี่ขอโทษแทนฟ้าเขาด้วย”
“ไปขอโทษมันทำไม แล้วนั่นพตทำอะไรคะ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอคะแค่แม่บ้านทำไมพตต้องไปเอาใจใส่ขนาดนั้นด้วย”
ไม่เพียงแค่ตวาดถามอชิรญายังเข้าไปดึงพศวัตให้ออกห่างจากวรรณวลี แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อชายหนุ่มไม่ให้ความร่วมมือ ไม่เพียงเบี่ยงตัวหนีเขายังหันมาต่อว่าซ้ำอีก
“คุณเป็นคนทำให้เขาต้องมีสภาพแบบนี้ ไม่ช่วยก็อย่ามาขวางสิ”
“พตพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ มะ…มันเป็นอุบัติเหตุ แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้นะคะมันไม่เหมาะ” ใช่จะเข็ด พูดจบอชิรญาก็เข้าไปยื้อยุดฉุดกระชากพศวัตอีกครั้ง
“คุณทำอะไรน่ะฟ้า ปล่อย!”
“ไม่ค่ะ”
“พอที!” วรรณวลีตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด “ฉันต้องขอบคุณท่านประธานมากๆ เลยนะคะที่เป็นห่วงแม่บ้านอย่างฉัน แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวที่นี่ฉันจะจัดการเอง” ว่าแล้ววรรณวลีก็เดินฉับๆ ไปหยิบถ้วยกาแฟที่ยังคงมีกาแฟเหลืออยู่ในนั้นประมาณครึ่งค่อนถ้วยบนโต๊ะทำงานของพศวัต “รวมถึงกาแฟถ้วยนี้ด้วย อ้อ ขอแก้วนำส้มด้วยค่ะคุณฟ้า” อชิรญาที่คิดว่างานนี้ตัวเองก็เป็นฝ่ายมีชัย จึงเดินเอาแก้วเปล่าใบนั้นไปให้วรรณวลีด้วยรอยยิ้มเยาะอย่างสะใจ โดยไม่คิดอะไร
และทันใดนั้นเอง…กาแฟที่เหลืออยู่เกือบครึ่งค่อนถ้วยก็ค่อยๆ ไหลจากบ่าขาวนวลเนียนลงมายังชุดสวยแบรนด์เนมราคาแพง
“กะ…กรี๊ดดด!”
“อุ๊ยตาย! ขอโทษนะคะคุณฟ้า มันเป็นอุบัติเหตุพอดี ฉันรู้สึกว่าตัวเองสะดุด…สะดุดอะไรน้า เอ้อ…สะดุดขาตัวเองน่ะค่ะ คุณฟ้าไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวฉันไปหาผ้ามาเช็ดให้”
ว่าแล้วร่างบางก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาอย่างรวดเร็ว โดยในมือมีผ้าโทรมๆ ผืนหนึ่งติดมา และหญิงสาวก็นำมันมาเช็ดๆ ถูๆ คราบกาแฟบนชุดราคาแพง
“กรี๊ดดด! เธอเอาผ้าอะไรมาเช็ดชุดฉันเนี่ย เอาออกไป สกปรกโสโครกที่สุด!”
อชิรญากรีดร้องสุดเสียงขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ทำเอาพศวัตที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างอึ้งๆ ถึงกับสะดุ้งรีบยกมือขึ้นอุดหูไม่ต่างกับวรรณวลี ด้านกชนุชที่อยู่หน้าห้องก็รีบเปิดประตูเข้ามาดูอย่างตกใจกลัวจะมีเหตุด่วนเหตุร้าย
“พตต้องจัดการแม่บ้านคนนี้ให้ฟ้านะคะ มันจงใจแกล้งเอากาแฟมารดใส่ฟ้า แถมเอาผ้าขี้ริ้วสกปรกโสโครกมาเช็ดชุดฟ้าด้วย”
“เปล่าแกล้งนะคะคุณพต มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ค่ะ”
วรรณวลีตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเสียงอ่อนเสียงหวานพลางมองพศวัตตาปริบๆ พยายามให้ดูใสซื่อ แต่ถึงอย่างนั้นพศวัตก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง มันไม่เนียนนัยน์ตากลมโตนั้นไหวระริกอย่างชอบใจที่สามารถเอาคืนอชิรญาได้
“อุบัติเหตุบ้านแกน่ะสิ แกจงใจแกล้งฉันชัดๆ วันนี้ถ้าไม่ได้ตบหน้าใสๆ ของแกฉันคงจะไม่หายแค้น”
หันไปตะคอก แล้วผละจากพศวัตถลาจะเข้าไปทำร้ายวรรณวลีที่ตั้งท่ารอสู้อยู่ และก่อนที่สองสาวจะยำกันเละพศวัตกับกชนุชก็รีบเข้ามาแยกทั้งสองออกเสียก่อน
“พอเถอะฟ้า ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้าน”
“ฟ้าไม่กลับ ฟ้าจะเอาเรื่องนังแม่บ้านนี่ให้ถึงที่สุด”
“ผมบอกให้กลับเดี๋ยวนี้!”
บอกเสียงเข้ม ก่อนจะลากร่างเพรียวระหงที่ยังคงดื้อดึงเอาเรื่องออกจากห้องไป โดยที่ก่อนไปก็ไม่ลืมทิ้งสายตาคาดโทษเอาไว้ให้กับแม่บ้านตัวแสบ ขณะที่คนโดนคาดโทษใช่จะสลด เธอเบ้ปากยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณเปรี้ยว นางฟ้าถึงได้ออกลายเป็นนางมารซะขนาดนั้น” กชนุชเอ่ยถามเมื่อเจ้านายกับคู่ควงสาวเดินพ้นประตูห้องไป
วรรณวลีไม่ตอบแต่ชี้มาที่ชุดของตัวเองที่ยังคงมีคราบน้ำส้มเกาะเกรอะกรังอยู่
“ฝีมือคุณฟ้าเหรอคะ”
“สงสัยเปรี้ยวจะโดนเขม่นอย่างที่พี่นุชบอก เธอคงไม่ชอบที่จะให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ใกล้แฟนเธอมั้งคะ”
พูดพลางถอนหายใจขณะที่ในอกก็เจ็บแปล๊บๆ ทุกครั้งที่เอ่ยถึงฐานะของอชิรญา
“เดี๋ยวนะคะ ใครบอกน้องเปรี้ยวว่าคุณฟ้าเป็นแฟนคุณพตคะ”
“แล้วไม่ใช่เหรอคะ” กชนุชรีบส่ายหน้าหวือ “ไม่ใช่เลยค่ะ อย่าไปพูดให้คุณพตได้ยินเชียว ไม่งั้นโดนด่าเปิงแน่”
“แต่ท่าทางทั้งสองคนเขา…” ยังไม่ทันที่วรรณวลีจะแย้งจบเลขาสาวใหญ่ก็รีบยกมือขึ้นเป็นการห้าม แล้วเล่าต่อไปว่า
“คู่ควงค่ะคู่ควง ไม่ถาวรจีรังยังยืน เชื่อสิคะอีกไม่นานก็คงทางใครทางมัน พี่น่ะเห็นมาจนชินแล้วล่ะค่ะ…แต่อย่าหาว่านินทาเลยนะคะ รายนี้รู้สึกจะเอาแต่ใจมากกว่ารายอื่นๆ เพราะคุณหนูสุดๆ ไม่ได้ดั่งใจอาละวาดตลอด พี่เองก็โดนบ่อย พอวันนี้เห็นน้องเปรี้ยวเอาคืนบ้าง แหม…ถึงมันจะไม่เหมาะที่ผู้ใหญ่อย่างพี่จะพูด แต่มันแบบว่าโดนจริงๆ ก็ต้องขอพูดหน่อยนะคะว่า สะใจมาก…เยี่ยมสุดๆ ไปเลย”
เลขาสาวใหญ่ยกนิ้วโป้งให้วรรณวลีที่ยืนหัวเราะอย่างชื่นชมจากใจ และไม่คิดว่าเรื่องที่หญิงสาวทำนั้นผิดอะไร เพราะคนเอาแต่ใจอย่างอชิรญาเจอคนจริงอย่างนี้บ้างก็ดีจะได้เข็ดหลาบเสียบ้าง
ดาวโหลด ebook ได้ที่เวบ MEB นะคะ
เอาคืนเล็กๆ น้อยๆ
“กาแฟค่ะคุณพต แล้วที่คุณเปรี้ยวชงมันไม่ถูกปากเหรอคะ”
เลขาสาวใหญ่พยักพเยิดไปที่ถ้วยกาแฟที่ยังคงหอมกรุ่นบนโต๊ะของเจ้านายอย่างสงสัย เพราะเพียงหลังจากวรรณวลีชงกาแฟมาให้ชายหนุ่มไม่นานเธอก็ถูกสั่งให้ไปชงกาแฟถ้วยใหม่มาให้
“ถูกเต็มๆ เลยล่ะครับ”
พศวัตบอกเสียงประชดประชัน ขณะที่สายตาก็หันไปมองยังประตูห้องน้ำอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเปรียบเทียบกับความแสบสันของหญิงสาวที่อยู่ข้างใน
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ดื่มล่ะคะ น้องเปรี้ยวรู้ได้น้อยใจแย่”
บอกเสียงตำหนิเล็กน้อย
“ถ้ามีคนเอามือที่ใช้ล้างห้องน้ำแถมล้วงคอห่านมาจุ่มลงในแก้วกาแฟเป็นคุณคุณจะดื่มลงไหมล่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นกชนุชถึงกับยกมือปิดปากหันไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทตาโต “อย่าบอกนะคะว่า…” พศวัตพยักหน้าแทนคำตอบ เพียงเท่านั้นกชนุชก็หัวเราะคิกออกมาอย่างชอบใจ
“น้องเปรี้ยวคงเอาคืนที่คุณพตไปแกล้งเธอ…ว่าแต่คุณพตจะให้น้องเปรี้ยวทำงานแม่บ้านนี้นานแค่ไหนคะเนี่ย”
“วันนี้วันเดียวพอแล้ว ขี้เกียจเป็นห่วงงานการไม่ได้ทำกันพอดี อีกอย่างเดี๋ยวคุณลุงอายุธรู้เข้าได้เล่นงานผมตายพอดี”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ เห็นน้องเปรี้ยวทำงานล้างห้องน้ำแบบไม่รังเกียจรังงอนแล้วอดทึ่งไม่ได้นะคะ ไม่คิดว่าคุณหนูแบบนี้จะมีอยู่จริง” พูดอย่างชื่นชมออกนอกหน้าจนพศวัตเห็นแล้วอดที่จะแซวไม่ได้
“มาวันแรกก็ยกย่องชื่นชมกันจังเลยนะ”
“ก็น้องเปรี้ยวน่าชื่นชมจริงๆ นี่คะ เพราะพวกคุณหนูที่นุชเคยเห็นมาเชื่อขนมกินได้เลยค่ะว่า พวกเธอเหล่านั้นคงไม่ลดตัวไปคลุกคลีกับแม่บ้านและทำงานพวกนี้หรอกค่ะ อย่างมากก็คงชี้นิ้วแล้วก็สั่งๆ”
คิดแล้วเธอก็อยากให้พศวัตลองสั่งให้อชิรญาคู่ควงคนสวยให้ไปทำงานอย่างนี้บ้างจังเลย ดูซิหล่อนจะทำหน้ายังไง แต่คงเดาได้ไม่ยากว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอกหรือถ้ายอมไปจริงๆ แผนกแม่บ้านคงวุ่นวายบริษัทแทบแตกเพราะความเอาแต่ใจของหล่อนเป็นแน่
“เจาะจงใครเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” พศวัตแสร้งถามเสียงเข้ม และนั่นทำให้กชนุชรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรที่เป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเจ้านายมากเกินไป
“แฮะๆๆๆ เปล่าค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนุชขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ว่าแล้วกชนุชก็รีบคว้ากาแฟถ้วยเดิมที่วรรณวลีชงเอาไว้ พศวัตที่แกล้งนั่งปั้นหน้านิ่งก็เอ่ยถามขึ้น
“แล้ววันนี้ผมมีนัดที่ไหนหรือเปล่าครับ”
“วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่มีค่ะ แต่คืนวันมะรืนนี้คุณพตได้รับบัตรเชิญให้ไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณชนสรณ์ค่ะ”
เลขาคนเก่งหันมายิ้มและให้คำตอบกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงฉะฉานอย่างไม่มีการลังเลราวกับว่าข้อมูลเหล่านี้มันฝังอยู่ในสมอง
“โอเค ยังไงอย่าลืมเตือนผมอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ”
บอกพลางขยับตัวและตั้งท่าจะทำงานต่อ กชนุชเองก็หมุนตัวเดินออกจากห้องเพื่อไปทำงานของตัวเองต่อ แต่ยังเดินไม่พ้นประตู พศวัตที่เหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้จึงเอ่ยถามกึ่งขอคำแนะนำ
“เดี๋ยวครับคุณนุช งานวันเกิดคุณชนสรณ์คุณว่าผมจำเป็นต้องมีคู่ควงไปงานไหม”
เลขาสาวใหญ่หันมาหรี่ตามองประธานหนุ่มที่ยิ้มเก้อๆ พลางขมวดคิ้วมุ่น เจ้านายของเธอมาอารมณ์ไหนเนี่ยจู่ๆ ถึงมาขอความเห็นเรื่องนี้กับเธอ ทั้งที่จริงแล้วคู่ควงจะมีหรือไม่มีมันก็ไม่น่าจะใช่ปัญหาในการไปงานเลี้ยงเสียหน่อย และทุกครั้งเรื่องคู่ควงพศวัตก็จะเป็นคนเลือกเอง ส่วนใหญ่พักนี้ก็จะเป็นอชิรญาคู่ควงคนล่าสุด หรือว่าอยากเปลี่ยนคู่ควง กชนุชคิดพลางเบนสายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องน้ำที่ยังคงปิดสนิท ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆ แย้มยิ้มออกมาก่อนจะออกความเห็นอย่างที่ใจคิด
“คิดว่าสมควรมีค่ะ และถ้าคุณพตยังไม่พิจารณาใครเป็นพิเศษ นุชคิดว่าคนที่อยู่ในห้องน้ำน่าจะเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจที่สุดนะคะ ถึงแม้นุชจะยังไม่เห็นน้องเปรี้ยวแต่งตัวสวยแบบจัดเต็มสักที แต่เชื่อเถอะค่ะว่าน้องเปรี้ยวเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่ไม่แพ้ใคร”
ออกความคิดเห็นเพียงเท่านั้นกชนุชก็ยิ้มพลางพยักหน้านิดๆ หมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้พศวัตได้นั่งใช้ความคิดอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคมมองปราดไปที่ประตูห้องน้ำแล้วเลิกคิ้วพลางระบายยิ้มบางๆ ควงวรรณวลีออกงานอย่างนั้นเหรอ…เป็นความคิดที่ดีใช้ได้
มือบางโยนผ้าที่เพิ่งผ่านการเช็ดอ่างล้างมือตรงหน้ากระจกให้แห้งลงพาดที่ขอบถังใส่อุปกรณ์ทำความสะอาด ยกขึ้นมาเท้าสะเอวยืนมองดูผลงานการทำความสะอาดห้องน้ำอย่างภูมิใจ แม้ก่อนหน้านั้นมันจะสะอาดอยู่แล้วแต่เธอก็ทำให้มันสะอาดเอี่ยมอ่องอรทัยยิ่งขึ้น คราวนี้คงไม่มีการมาทำความสะอาดรอบที่สามหรอกนะ วรรณวลีคิดพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตรงไรผมลวกๆ ก่อนจะหันไปขยับถังใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามุมห้อง อย่างต้องการจะทิ้งมันเอาไว้ที่นี่ก่อน หลังจากเธอทำงานเสร็จค่อยกลับมาเอามันลงไปเก็บข้างล่างพร้อมกันทีเดียว แต่ตอนนี้คงต้องโผล่หน้าออกไปถามท่านประธานใหญ่ก่อนล่ะว่าจะให้เธอทำความสะอาดซอกหลืบไหนในห้องนี้ต่อไป
“ท่านประธานคะ / พตคะ”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อมกัน หากแต่ดังมาจากคนละทิศคนละประตู ทำให้คนถูกเรียกรีบลุกพรวดพราดขึ้น ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกเขาว่า ‘พต’ จากประตูหน้าห้องทำงาน แล้วทำสีหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่เรียกเขาว่า ‘ท่านประธาน’ จากประตูห้องน้ำ แล้วส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้เขาต้องรู้สึกเกรงอกเกรงใจวรรณวลีด้วย
“เดี๋ยวรอแป๊บหนึ่งนะ”
ชายหนุ่มหันไปบอกแม่บ้านสาวคนใหม่เสียงอ่อยอย่างเกรงใจ ทำให้อชิรญาที่เดินเข้ามาในระยะใกล้แล้วถึงกับขมวดคิ้วสงสัยระคนระแวงกับน้ำเสียงและท่าทางของพศวัตที่แสดงออกต่อแม่บ้านสาวคนนี้ จะอ้าปากถามแต่ก็โดนชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ว่าแต่คุณเถอะฟ้าเข้ามาในห้องโดยที่ผมไม่อนุญาตได้ไง บอกแล้วไงว่าถ้าต้องการจะพบผมกรุณาติดต่อคุณนุชก่อน”
พศวัตถามแกมตำหนิแขกที่ไม่ได้รับอย่างอชิรญาเสียงขุ่น ซึ่งผิดกับหญิงสาวอีกคนลิบลับ ร่างเพรียวระหงในชุดสวยออกเซ็กซี่นิดๆ ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระพร้อมกับเดินนวยนาดตรงเข้าหาเขาทันที
“ฟ้าก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่หน้าห้องเลยนี่คะ จะให้ยืนรอคงไม่ล่ะขี้เกียจ และอีกอย่างฟ้าก็มาที่นี่ออกบ่อย พตไม่เห็นจะต้องให้ฟ้าทำอะไรที่มันยุ่งยากเลย…ว่าแต่ใครคะนั่น แม่บ้านคนใหม่หรือคะไม่เคยเห็นหน้า ดูกะโปโลเชียว”
อชิรญาพยักพเยิดไปที่วรรณวลีพลางกวาดสายตามองหญิงสาวตั้งศีรษะจรดปลายเท้า แม้ปากจะบอกว่ากะโปโลแต่นั่นมันก็แค่ความริษยาตามประสาผู้หญิงเท่านั้น เพราะจริงๆ แล้วแม้อีกฝ่ายจะอยู่ในชุดแม่บ้านเห่ยๆ แต่ความสวยผุดผาดก็ยังเปล่งประกาย เธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าแม่บ้านสาวคนนี้ขัดสีฉวีวรรณหน่อยจะสวยเลิศเลอขนาดไหน ทำไมพศวัตถึงจ้างแม่บ้านที่ทั้งสาวและสวยขนาดนี้ด้วย เห็นแล้วขัดตาขัดใจเป็นที่สุด
“ก็ประมาณนั้น” บอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“ท่านประธานจะให้ดิฉันทำความสะอาดตรงไหนต่อคะ”
วรรณวลีถามแทรกเสียงแข็งติดประชดนิดๆ ขึ้น รู้สึกไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ได้ยินชื่อของสาวสวยที่โผล่เข้ามาในห้องว่าชื่อ ‘ฟ้า’ แล้วล่ะ และถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้พศวัตไม่ไปรับเธอที่สนามบินพร้อมทุกคน ก็มันน่าอยู่หรอกก็หล่อนดูสวยเซ็กซี่ขยี้ใจขนาดนี้มีหรือเด็กกะโปโลในสายตาพศวัตอย่างเธอจะเทียบผู้หญิงคนนี้ติด วรรณวลีคิดพลางก้มลงมองหน้าอกหน้าใจของตัวเองเพื่อเปรียบเทียบกับอีกฝ่ายแล้วลอบถอนหายใจ ตรงนั้นเธอก็เทียบไม่ติด มิน่าเขาถึงได้พูดว่าไม่มีแล้วยังอยากจะโชว์ เพราะของแฟนเขามันมีจนล้นเหลือนี่เอง
“เดี๋ยวเข้าไปทำในห้องพักของพี่ เอ๊ย! ของผมหน่อยก็แล้วกันนะ”
เป็นอีกครั้งที่อชิรญารู้สึกและสัมผัสได้ว่าระหว่างพศวัตกับแม่บ้านคนใหม่ไม่ธรรมดา จึงเริ่มจะนิ่งเฉยปล่อยเลยตามเลยไม่ได้
“แปลกจังทำไมแม่บ้านถึงต้องมาทำความสะอาดตอนนี้ด้วยล่ะคะพต”
ถามพลางเดินเข้าไปกอดแขนล่ำและซบศีรษะลงบนไหล่กว้างอย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่พศวัตกลับไม่เล่นด้วย รีบเบี่ยงตัวหนีพลางแกะนิ้วเรียวที่เกาะแขนของตัวเองออกราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นของร้อน
“ผมอยากให้คนมาทำความสะอาดตอนไหนผมก็เรียกมาตอนนั้นแหละ ไปทำงานต่อเถอะ”
ตอนท้ายชายหนุ่มหันไปบอกวรรณวลีที่ถือไม้ขนไก่และเครื่องดูดฝุ่นค้างอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาคุยกับคู่ควงสาวต่อ
“ว่าแต่คุณเถอะ มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้ามีก็รีบคุยดีกว่าผมจะได้ไปทำงานต่อ”
ถามพลางเดินนำหญิงสาวไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจฟังสักเท่าไหร่เพราะความสนใจและสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบางของวรรณวลี ก่อนเรียวปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกมันวาวจะกดยิ้มเมื่อคิดอะไรดีๆ ออก
“ฟ้าเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ข้างนอกก็ร้อนตับแล่บ ฟ้าขอน้ำส้มสักแก้วก่อนได้ไหมคะ”
ไม่เพียงแค่พูดร่างเพรียวระหงยังเดินนวยนาดหน้าเชิดไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ พศวัตที่ถอนหายใจพร้อมกับพยักหน้า
“เดี๋ยวผมจะให้คุณนุชเอามาเสิร์ฟ” ว่าแล้วร่างสูงก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปต่อสายหาเลขา แต่ก็ต้องถูกอชิรญารั้งเอาไว้ จากนั้นเธอก็ปรายตาไปที่ร่างบางของวรรณวลีพร้อมกับจีบปากจีบคอพูด
“ใช้แม่บ้านคนนี้ไม่ได้เหรอคะ ฟ้าไม่อยากรอนาน….เธอทำได้ใช่ไหม”
ตอนท้ายหันไปถามวรรณวลีที่กำลังลากเครื่องดูดฝุ่น เป็นผลให้คนโดนถามหยุดชะงักและหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่าย ไม่รู้จะมายุ่งกับเธอทำไม รู้ไหมอยากเข้าไปทำงานไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจโว้ย วรรณวลีคิดอย่างหงุดหงิดและความหงุดหงิดนั้นมันก็แผ่รังสีออกมาจนพศวัตสัมผัสได้จึงรีบแย้งขึ้น
“เปรี้ยวเขามีงานต้องทำ ให้คุณนุชเอามาให้น่ะดีแล้ว”
“แต่ฟ้าอยากให้แม่บ้านคนนี้ไปเอามาให้นี่คะ แค่นี้เธอทำได้ไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“แต่…”
ด้วยความเกรงใจแม่บ้านกิตติมศักดิ์พศวัตจึงพยายามจะค้าน แต่วรรณวลีที่ยืนฟังอยู่อย่างรำคาญก็รับอาสาขึ้นมาเสียก่อน ทั้งนี้ก็เพื่อตัดปัญหา
“แค่น้ำส้มฉันไปเอามาเสิร์ฟให้ก็ได้ค่ะ ไม่ยุ่งยากและไม่เสียเวลาอะไรมากมาย”
เอ่ยจบวรรณวลีก็ลากเครื่องดูดฝุ่นไปชิดกับผนังห้อง วางไม้ขนไก่ไว้ด้านบน แล้วเดินหน้าเชิดออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ดูจะถือดีผิดกับวิสัยของแม่บ้านทั่วไป เป็นเหตุให้อชิรญาที่จ้องจับผิดเกิดความมั่นใจว่าระหว่างพศวัตกับแม่บ้านสาวคนนี้ต้องมีอะไรเกินเลยมากกว่านายจ้างกับลูกจ้างเป็นแน่ อย่างนี้ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ต้องรีบจัดการให้อีกฝ่ายหลาบจำ ไม่อย่างนั้นเกิดชายหนุ่มลุ่มหลงแม่บ้านกะโปโลคนนี้แล้วเขี่ยเธอทิ้งขึ้นมา เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถูกแม่บ้านแย่งผู้ชาย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น อชิรญาคิดอย่างร้อนใจ
“อ้าว น้องเปรี้ยวทำความสะอาดเสร็จแล้วเหรอคะ”
เสียงเปิดและปิดประตูทำให้เลขาสาวใหญ่ ที่เพิ่งเดินกลับมานั่งโต๊ะทำงานได้ไม่นานเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม แต่วรรณวลีกลับส่ายศีรษะด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“เปล่าหรอกค่ะ ไปเอาน้ำส้มมาเสิร์ฟให้คุณฟ้าแฟนของท่านประธานน่ะค่ะ”
“ฮ้า! ยัยคุณหนูนั่นมา ตอนไหน เมื่อไหร่ ตายแล้วทำไมดิฉันไม่เห็นล่ะคะเนี่ย”
เลขาสาวใหญ่ลุกพรวดพราดขึ้นพลางละล่ำละลักถามหน้าตื่น เพราะเจ้านายของเธอสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามใครเข้าพบก่อนได้รับอนุญาต
“เพิ่งมาถึงไม่นานนี่เองคะ และตอนนี้เธอก็อยู่ในห้องกับท่านประธาน…เปรี้ยวขอตัวไปเอาน้ำส้มไปให้เธอก่อนนะคะ”
ว่าพลางจะผละออกไปแต่กชนุชกลับรั้งเอาไว้พร้อมกับเสนอตัวที่จะเป็นคนทำหน้าที่นั้นแทนเอง เพราะรู้จักพิษสงของอีกฝ่ายดีว่าเอาแต่ใจแค่ไหน
“เดี๋ยวให้พี่เป็นไปเอาเสิร์ฟเองดีกว่านะคะ ยัยคุณฟ้านี่น่ะเรื่องมากยิ่งกว่านางเอกคิวทองเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นุช จะเป็นปัญหาเปล่าๆ เพราะคุณฟ้าเธอเจาะจงให้เปรี้ยวเป็นคนเอาน้ำส้มไปเสิร์ฟเท่านั้นค่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้วกชนุชก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“น้องเปรี้ยวคงโดนเขม่นแล้วแน่ๆ”
“คงไม่หรอกมั้งคะ เขาจะมาเขม่นเปรี้ยวเรื่องอะไร อาจจะแค่อยากเอาแต่ใจไปตามเรื่องเท่านั้นช่างมันเถอะค่ะ เราทำให้มันเสร็จๆ ไปก็สิ้นเรื่อง ยังไงเปรี้ยวขอตัวนะคะ” เอ่ยจบวรรณวลีก็ดินผละออกไป กชนุชมองร่างบางไปนิดหนึ่งก่อนจะสะดุ้งเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องเข้าไปแก้ต่างให้ตัวเองก่อน โทษฐานที่ปล่อยให้อชิรญาเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ขออนุญาต ว่าแล้วเลขาสาวใหญ่ก็รีบถลาไปเคาะประตูหน้าห้องของเจ้านายหนุ่ม เมื่อเจ้าของห้องเอ่ยปากอนุญาตเธอก็ไม่รีรอที่จะโผล่หน้าเข้าไปข้างใน ด้วยท่าทีสำนึกผิด
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนุช”
น้ำเสียงที่ยังคงนุ่มทุ้มไม่แสดงถึงความไม่พอใจหรือตำหนิของเจ้านายทำให้กชนุชใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
“เอ่อ…คือนุชจะมาขอโทษคุณพตน่ะค่ะ ที่ปล่อยให้แขกเข้าพบคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต พอดีตอนคุณฟ้ามานุชไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ”
“ช่างมันเถอะ ผมรู้ว่าถ้าคุณอยู่หน้าห้องเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่ คุณไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
กชนุชรับคำอย่างโล่งอก ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องโดยมีสายตาของอชิรญามองตามไปอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ที่อีกฝ่ายพูดอย่างกับเธอเป็นคนอื่นคนไกลสำหรับพศวัต
และในจังหวะที่กชนุชเปิดประตูออกไปนั้นเอง วรรณวลีก็เดินถือแก้วน้ำส้มเข้ามาพอดี ทั้งสองสาวส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย ก่อนกชนุชจะเป็นฝ่ายเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับอำนวยความสะดวกโดยการเปิดประตูให้กว้างขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยพลางค้อมศีรษะให้เลขาสาวใหญ่เล็กน้อย ก่อนจะรีบนำน้ำส้มเย็นๆ ไปเสิร์ฟให้กับอชิรญาที่นั่งหน้าเชิดรออยู่ที่โซฟา
“น้ำส้มค่ะ”
วรรณวลีนำแก้วน้ำส้มเย็นฉ่ำไปวางบนโต๊ะเตี้ยๆ ตรงหน้าของอชิรญา โดยที่ข้างกายของเธอไร้ร่างสูงของพศวัตและเสียงเปิดน้ำทำให้พอรู้ว่าชายหนุ่มคงอยู่ในห้องน้ำ เสร็จแล้ววรรณวลีก็ผละออกมาหวังจะไปทำงานของตัวเองต่อให้เสร็จ ไม่อยากจะมาทนดูคนทั้งคู่อี๋อ๋อกันเห็นแล้วมันปวดใจสุดๆ
“เดี๋ยว!”
เสียงเรียกอย่างวางอำนาจของอชิรญา ทำให้วรรณวลีที่กำลังจะหยิบไม้ขนไก่หยุดชะงักหันกลับมาหาร่างเพรียวระหงที่ลุกขึ้นและเดินตรงมาหา
“เธอเอาน้ำส้มอะไรมาให้ดื่มเนี่ย ทำไมรสชาติมันถึงห่วยแตกอย่างนี้ อย่างกับน้ำล้างส้วม”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ แต่ในตู้เย็นฉันก็เห็นมันมีอยู่ยี่ห้อเดียว และเป็นยี่ห้อที่ฉันเคยซื้อดื่มนะคะ รสชาติก็ใช้ได้ แต่มันจะเหมือนน้ำล้างส้วมหรือเปล่าอันนี้ฉันไม่ทราบนะคะเพราะยังไม่เคยลองกินไอ้เจ้าน้ำล้างส้วมนั้นดูสักที”
วรรณวลีสวนกลับอย่างไม่เกรงใจ เพราะดูจากสีหน้าและท่าทางของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกและสัมผัสได้ว่าจงใจจะหาเรื่องเธอชัดๆ หรือเธอจะโดนเขม่นอย่างที่กชนุชบอก
“นี่แกหาว่าฉันตกต่ำขนาดจะไปกินน้ำล้างส้วมเลยเหรอฮ้า! คนที่จะเคยกินน่ะมันน่าจะเป็นแกมากกว่า และอย่ามาทำปากดีกับฉันซึ่งเป็นแขกคนสำคัญของคุณพต ไม่อย่างนั้นจะตกงานโดยไม่รู้ตัว เอาไป! เอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ล่ะค่ะ! คุณไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไงคะว่ามันมียี่ห้อเดียว”
แม่บ้านสาวเชิดหน้าตอบอย่างถือดี เห็นแล้วอชิรญาอยากถลาเข้าไปตบหน้าสวยๆ นั้นให้สาแก่ใจ และไม่เพียงแค่คิดหญิงสาวยังก้าวเท้าประชิดอีกฝ่ายอย่างคุกคาม แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายพศวัตที่พอได้ยินการปะฝีปากของสองสาวก็รีบออกจากห้องน้ำมาห้ามเอาไว้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นงานนี้เละแน่
“หยุดๆๆๆ นี่มันอะไรกัน” ดวงตาคมหันไปมองอชิรญาสลับกับวรรณวลีอย่างต้องการคำตอบ และก็เป็นอชิรญาที่รีบถลาเข้าไปเกาะแขนของชายหนุ่มแล้วเอ่ยปากฟ้อง
“ก็แม่บ้านคนใหม่น่ะสิคะ เอาน้ำส้มอะไรก็ไม่รู้มาให้ฟ้าดื่ม รสชาติแย่ที่สุด”
“ถ้าอยากดื่มไอ้ที่รสชาติดีๆ และถูกใจทำไมไม่กลับไปดื่มที่บ้านของตัวเองล่ะ” วรรณวลีสวนขึ้นทันควัน
“นี่แก!” อชิรญาชี้หน้ากระทืบเท้าเร่าๆ พลางจะเข้าไปทำร้ายวรรณวลีที่ตั้งท่ารอรับมืออย่างไม่เกรงกลัว เดือดร้อนพศวัตที่ต้องออกโรงห้ามปรามอีกครั้ง
“พอได้แล้วฟ้า” บอกอย่างเซ็งๆ พร้อมกับดึงร่างเพรียวระหงของอชิรญาให้ออกห่างจากวรรณวลีที่พยักพเยิดหน้าท้าทายอยู่เป็นระยะๆ เห็นแล้วเขาคิดว่าอันดับแรกคงต้องเอาสองสาวนี้ไปให้ไกลก่อน เพราะร่ำๆ จะกระโดดขย่ำกันอยู่ตลอดเวลา
“ผมว่านี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าไหม”
“ดีค่ะ ไปกันเลยนะคะ” พศวัตพยักหน้ารับหากแต่สายตานั้นกลับจับจ้องแม่บ้านสาวที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกด้วยกัน แต่เพื่อตัดปัญหาเขาจำต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน
กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของพศวัตดังขึ้น ทำให้เขาต้องเอ่ยปากขอตัวและผละออกไปรับมัน และนั่นถือเป็นโอกาสทองของอชิรญาที่จะหาเรื่องวรรณวลี
“นี่เธอมาเอาน้ำส้มห่วยแตกของเธอคืนไป” วรรณวลีมองแก้วน้ำส้มที่อชิรญายื่นออกมาอย่างชั่งใจ แต่ด้วยความไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับอีกฝ่ายอีกแล้ว เธอจึงเดินหวังจะเข้าไปรับแก้วน้ำส้มนั่น ทว่า…
“ว๊าย!”
วรรณวลีอุทานเสียงหลง ถอยหลังโดยอัตโนมัติเมื่ออชิรญาที่ทำท่าจะยื่นแก้วน้ำส้มคืนให้ ดีๆ แต่กลับกลายเป็นจงใจเทมันใส่เธอ จนตอนนี้ชุดแม่บ้านเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำส้ม
“อุ๊ยตาย! หกหมดเลยฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แต่ชุดแม่บ้านสกปรกๆ ของเธอถ้าเพิ่มความสกปรกเพิ่มไปอีกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้งใช่ไหมจ๊ะ”
อชิรญายิ้มเยาะพลางกวดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งหัวจรดเท้าด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างสะใจ
“คุณทำอะไรน่ะฟ้า!”
พศวัตถามเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ เดินเข้าไปดึงร่างเพรียวระหงของคนก่อเหตุให้ออกห่างจากวรรณวลี จากนั้นก็รีบล้วงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดคราบน้ำส้มนั้นให้อย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรนะ พี่ขอโทษแทนฟ้าเขาด้วย”
“ไปขอโทษมันทำไม แล้วนั่นพตทำอะไรคะ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอคะแค่แม่บ้านทำไมพตต้องไปเอาใจใส่ขนาดนั้นด้วย”
ไม่เพียงแค่ตวาดถามอชิรญายังเข้าไปดึงพศวัตให้ออกห่างจากวรรณวลี แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อชายหนุ่มไม่ให้ความร่วมมือ ไม่เพียงเบี่ยงตัวหนีเขายังหันมาต่อว่าซ้ำอีก
“คุณเป็นคนทำให้เขาต้องมีสภาพแบบนี้ ไม่ช่วยก็อย่ามาขวางสิ”
“พตพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ มะ…มันเป็นอุบัติเหตุ แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้นะคะมันไม่เหมาะ” ใช่จะเข็ด พูดจบอชิรญาก็เข้าไปยื้อยุดฉุดกระชากพศวัตอีกครั้ง
“คุณทำอะไรน่ะฟ้า ปล่อย!”
“ไม่ค่ะ”
“พอที!” วรรณวลีตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด “ฉันต้องขอบคุณท่านประธานมากๆ เลยนะคะที่เป็นห่วงแม่บ้านอย่างฉัน แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวที่นี่ฉันจะจัดการเอง” ว่าแล้ววรรณวลีก็เดินฉับๆ ไปหยิบถ้วยกาแฟที่ยังคงมีกาแฟเหลืออยู่ในนั้นประมาณครึ่งค่อนถ้วยบนโต๊ะทำงานของพศวัต “รวมถึงกาแฟถ้วยนี้ด้วย อ้อ ขอแก้วนำส้มด้วยค่ะคุณฟ้า” อชิรญาที่คิดว่างานนี้ตัวเองก็เป็นฝ่ายมีชัย จึงเดินเอาแก้วเปล่าใบนั้นไปให้วรรณวลีด้วยรอยยิ้มเยาะอย่างสะใจ โดยไม่คิดอะไร
และทันใดนั้นเอง…กาแฟที่เหลืออยู่เกือบครึ่งค่อนถ้วยก็ค่อยๆ ไหลจากบ่าขาวนวลเนียนลงมายังชุดสวยแบรนด์เนมราคาแพง
“กะ…กรี๊ดดด!”
“อุ๊ยตาย! ขอโทษนะคะคุณฟ้า มันเป็นอุบัติเหตุพอดี ฉันรู้สึกว่าตัวเองสะดุด…สะดุดอะไรน้า เอ้อ…สะดุดขาตัวเองน่ะค่ะ คุณฟ้าไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวฉันไปหาผ้ามาเช็ดให้”
ว่าแล้วร่างบางก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาอย่างรวดเร็ว โดยในมือมีผ้าโทรมๆ ผืนหนึ่งติดมา และหญิงสาวก็นำมันมาเช็ดๆ ถูๆ คราบกาแฟบนชุดราคาแพง
“กรี๊ดดด! เธอเอาผ้าอะไรมาเช็ดชุดฉันเนี่ย เอาออกไป สกปรกโสโครกที่สุด!”
อชิรญากรีดร้องสุดเสียงขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ทำเอาพศวัตที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างอึ้งๆ ถึงกับสะดุ้งรีบยกมือขึ้นอุดหูไม่ต่างกับวรรณวลี ด้านกชนุชที่อยู่หน้าห้องก็รีบเปิดประตูเข้ามาดูอย่างตกใจกลัวจะมีเหตุด่วนเหตุร้าย
“พตต้องจัดการแม่บ้านคนนี้ให้ฟ้านะคะ มันจงใจแกล้งเอากาแฟมารดใส่ฟ้า แถมเอาผ้าขี้ริ้วสกปรกโสโครกมาเช็ดชุดฟ้าด้วย”
“เปล่าแกล้งนะคะคุณพต มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ค่ะ”
วรรณวลีตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเสียงอ่อนเสียงหวานพลางมองพศวัตตาปริบๆ พยายามให้ดูใสซื่อ แต่ถึงอย่างนั้นพศวัตก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง มันไม่เนียนนัยน์ตากลมโตนั้นไหวระริกอย่างชอบใจที่สามารถเอาคืนอชิรญาได้
“อุบัติเหตุบ้านแกน่ะสิ แกจงใจแกล้งฉันชัดๆ วันนี้ถ้าไม่ได้ตบหน้าใสๆ ของแกฉันคงจะไม่หายแค้น”
หันไปตะคอก แล้วผละจากพศวัตถลาจะเข้าไปทำร้ายวรรณวลีที่ตั้งท่ารอสู้อยู่ และก่อนที่สองสาวจะยำกันเละพศวัตกับกชนุชก็รีบเข้ามาแยกทั้งสองออกเสียก่อน
“พอเถอะฟ้า ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้าน”
“ฟ้าไม่กลับ ฟ้าจะเอาเรื่องนังแม่บ้านนี่ให้ถึงที่สุด”
“ผมบอกให้กลับเดี๋ยวนี้!”
บอกเสียงเข้ม ก่อนจะลากร่างเพรียวระหงที่ยังคงดื้อดึงเอาเรื่องออกจากห้องไป โดยที่ก่อนไปก็ไม่ลืมทิ้งสายตาคาดโทษเอาไว้ให้กับแม่บ้านตัวแสบ ขณะที่คนโดนคาดโทษใช่จะสลด เธอเบ้ปากยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณเปรี้ยว นางฟ้าถึงได้ออกลายเป็นนางมารซะขนาดนั้น” กชนุชเอ่ยถามเมื่อเจ้านายกับคู่ควงสาวเดินพ้นประตูห้องไป
วรรณวลีไม่ตอบแต่ชี้มาที่ชุดของตัวเองที่ยังคงมีคราบน้ำส้มเกาะเกรอะกรังอยู่
“ฝีมือคุณฟ้าเหรอคะ”
“สงสัยเปรี้ยวจะโดนเขม่นอย่างที่พี่นุชบอก เธอคงไม่ชอบที่จะให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ใกล้แฟนเธอมั้งคะ”
พูดพลางถอนหายใจขณะที่ในอกก็เจ็บแปล๊บๆ ทุกครั้งที่เอ่ยถึงฐานะของอชิรญา
“เดี๋ยวนะคะ ใครบอกน้องเปรี้ยวว่าคุณฟ้าเป็นแฟนคุณพตคะ”
“แล้วไม่ใช่เหรอคะ” กชนุชรีบส่ายหน้าหวือ “ไม่ใช่เลยค่ะ อย่าไปพูดให้คุณพตได้ยินเชียว ไม่งั้นโดนด่าเปิงแน่”
“แต่ท่าทางทั้งสองคนเขา…” ยังไม่ทันที่วรรณวลีจะแย้งจบเลขาสาวใหญ่ก็รีบยกมือขึ้นเป็นการห้าม แล้วเล่าต่อไปว่า
“คู่ควงค่ะคู่ควง ไม่ถาวรจีรังยังยืน เชื่อสิคะอีกไม่นานก็คงทางใครทางมัน พี่น่ะเห็นมาจนชินแล้วล่ะค่ะ…แต่อย่าหาว่านินทาเลยนะคะ รายนี้รู้สึกจะเอาแต่ใจมากกว่ารายอื่นๆ เพราะคุณหนูสุดๆ ไม่ได้ดั่งใจอาละวาดตลอด พี่เองก็โดนบ่อย พอวันนี้เห็นน้องเปรี้ยวเอาคืนบ้าง แหม…ถึงมันจะไม่เหมาะที่ผู้ใหญ่อย่างพี่จะพูด แต่มันแบบว่าโดนจริงๆ ก็ต้องขอพูดหน่อยนะคะว่า สะใจมาก…เยี่ยมสุดๆ ไปเลย”
เลขาสาวใหญ่ยกนิ้วโป้งให้วรรณวลีที่ยืนหัวเราะอย่างชื่นชมจากใจ และไม่คิดว่าเรื่องที่หญิงสาวทำนั้นผิดอะไร เพราะคนเอาแต่ใจอย่างอชิรญาเจอคนจริงอย่างนี้บ้างก็ดีจะได้เข็ดหลาบเสียบ้าง
ดาวโหลด ebook ได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2559, 16:34:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2559, 16:34:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1117
| << ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ 100% |