หัวใจบ่มรัก (เริ่มต้นอัพให้อ่านใหม่อีกรอบ)
เริ่มต้นลงให้อ่านใหม่อีกรอบนะคะ แต่อัพแค่ 70% เด้อค่า
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
Tags: หัวใจบ่มรัก,เกศมณีลรดามณี,ไหมขวัญ,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,ทำมือ,รักต่างวัย,กินเด็ก
ตอน: ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ 100%
ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ (ต่อ)
พอพูดมาถึงตรงนี้แล้วในหัวของกชนุชก็มีใบหน้าสวยเฉี่ยวของอชิรญาลอยเข้ามา เพียงแค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้เลขาอย่างเธออารมณ์เสีย ไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเธอทนคบกับผู้หญิงเอาแต่ใจคนนี้ได้ยังไง มาถึงก็สั่งจะเอานั่นเอานี่ผู้หญิงอะไรน่าเบื่อได้โล่ คิดอย่างเบื่อหน่าย
“พี่นุชหมายถึงใครหรือคะ”
“ไม่นานเดี๋ยวน้องเปรี้ยวก็จะได้เจอค่ะ ดีไม่ดีอาจจะเป็นวันนี้เลยก็เป็นได้” วรรณวลีที่เดินออกจากลิฟต์เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเคลียร์กับคำตอบที่เลขาสาวใหญ่ให้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย เลยที่เลิกสนใจเรื่องของคนอื่นหันมาสนใจเรื่องงานของตัวเองมากกว่า
“แล้วนี่เปรี้ยวต้องทำอะไรบ้างคะ”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวคุณพตคงเป็นคนบอกเองแหละค่ะ”
หันไปบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีชื่อและตำแหน่งของเจ้าของห้องติดหราอยู่ จากนั้นก็เคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงบอกให้รู้ถึงการมาถึง
“ดิฉันพาแม่บ้านคนใหม่มาทำความสะอาดตามคำสั่งแล้วนะคะ”
“ให้เข้ามาเลยครับคุณนุช”
สิ้นเสียงอนุญาตกชนุชก็เปิดประตูพร้อมกับผายมือเชิญแม่บ้านสาวสวยที่ยืนหน้าบึ้งตึงและลังเลอยู่ข้างๆ ให้เข้าห้อง
“ไม่อยากเข้าไปเลยค่ะพี่นุช เปลี่ยนคนได้ไหมคะ”
“ถ้าเปลี่ยน วันนี้แผนกแม่บ้านคงได้วุ่นไม่เป็นอันทำงานทำการแน่นอนค่ะ เห็นคุณพตใจดีอย่างนี้ บทจะเอาแต่ใจตัวเองก็เอาเรื่องเหมือนกันนะคะ”
ได้ยินอย่างนั้นวรรณวลีก็ได้แต่ถอนหายใจ เดินฮึดฮัดๆ เข้าไปยืนเงียบอยู่กลางห้องทำงานกว้างของท่านประธานใหญ่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมพูดยอมบอกอะไร จึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเสียเอง
“ท่านประธานมีอะไรจะให้ดิฉันรับใช้คะ”
เสียงถามแข็งติดจะหงุดหงิดนั้นทำให้พศวัตที่กำลังก้มหน้าสนใจอยู่กับแฟ้มงานเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าสวยแต่บึ้งตึงนั้นเล็กน้อยพลางแอบหัวเราะ เพราะสภาพของวรรณวลีตอนนี้กับเมื่อเช้ามันช่างต่างกันลิบลับแต่ก็น่ารักไปคนละแบบ ก่อนจะกระแอมวางมาดพร้อมกับเสียงนิ่งเรียบว่า
“งั้นผมขอกาแฟสักถ้วยนะครับคุณแม่บ้าน”
“แต่ดิฉันได้รับคำสั่งให้มาทำความสะอาดนะคะ ไม่ใช่มาชงกาแฟ” แม่บ้านคนใหม่เอ่ยแย้งเสียงเขียว ทำให้พศวัตต้องวางปากกาเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมองร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาล้อเลียน
“ทำไมก็พี่อยากให้เปรี้ยวชงกาแฟให้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า แม่บ้านไม่ได้มีไว้ทำความสะอาดอย่างเดียวนะครับคุณแม่บ้านมือใหม่ เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำ”
“ถ้าสั่งให้ไปตายต้องไปตายด้วยหรือไง ตาแก่จอมเผด็จการ”
“บ่นอาราย…”
พศวัตทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พลางแกล้งถามเสียงยานคางอย่างสบายอารมณ์ ทั้งที่ได้ยินเสียงบ่นที่แม้จะไม่ดังมากนักแต่เขาก็ได้ยินมันเต็มสองรูหู
“เปล่านี่ค่ะ แค่กำลังพูดกับตัวเองว่าฉันจะชงกาแฟได้ถูกปากท่านประธานหรือเปล่าก็เท่านั้นเองแหละค่ะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ถามคุณนุชก็ได้ ขอกาแฟอร่อยๆ หนึ่งแก้วครับคุณแม่บ้าน”
“ค่ะ”
บอกเสียงกระแทกกระทั้นอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปหากชนุช เมื่อทราบสิ่งที่ต้องการแล้วเธอจึงไปจัดการตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกาแฟหอมกรุ่นหนึ่งถ้วย เธอมองและยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อมองกาแฟถ้วยนั้น แล้วนำมันไปวางบนโต๊ะกว้างแต่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสาร
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
พศวัตละจากงาน ยกแก้วกาแฟฝีมือแม่บ้านคนใหม่ขึ้นมาถือมองหน้าคนชงนิดหนึ่ง ก่อนจะยกมันขึ้นจิบแล้วเปิดยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างพอใจ
“อืม…ใช้ได้ แต่ก็ยังไม่อร่อยเท่าคุณนุชแถมรสชาติแปลกๆ ไปนิด”
ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วหวังจะให้หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ซึ่งก็ผิดคาดเมื่อวรรณวลีเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นพลางยิ้มหยัน ก่อนจะแสร้งถามเสียงตกใจ
“จริงเหรอคะ! ตายแล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นไปได้นะ ทั้งที่ฉันก็ชงตามที่คุณนุชบอกทุกอย่างนี่ เอ…ทำไมนะ หรือว่า…”
หญิงสาวหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะยกมือข้างขวาขึ้นมาพินิจพิจารณาพลางหน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นแล้วพศวัตอดที่จะถามอย่างสงสัยไม่ได้
“หรือว่าอะไรเหรอ”
“ก็หรือว่าที่กาแฟคุณรสชาติมันแปลกๆ จะเพราะก่อนชงกาแฟให้คุณฉันไม่ได้ล้างมือ คืออย่างนี้ค่ะตอนที่พี่นุชไปตาม ฉันกำลังขัดส้วมอยู่พอดี และที่สำคัญฉันก็เอามือข้างนี้” ไม่พูดเปล่าเธอยังยื่นมันไปตรงหน้าพศวัต “ล้วงคอห่านไปหยิบกิ๊บติดผมของใครก็ไม่รู้ที่ทำมันหล่นลงไป จะราดลงไปเลยก็กลัวจะเป็นสาเหตุให้ส้วมตันเอาได้ พอโดนตามตัวก็รีบมากกลัวไม่ทันใจท่านประธานฉันก็เลยแจ้นมาที่นี่โดยไม่ได้ล้างมือน่ะค่ะ”
บอกเสียงอ่อยพลางถูมือที่เพิ่งผ่านการล้างห้องน้ำและล้วงคอห่านมาไม่นานไปมาด้วยสีหน้าท่าทางที่คล้ายกับรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนที่เพิ่งดื่มกาแฟเพิ่มไปอีกอึกก็อยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาให้สุดเสียง
“แค่กๆๆ…ไม่จริงใช่ไหม” วรรณวลีไม่ตอบแต่เลือกที่จะใช้ท่าทางลอยหน้าลอยตาอมยิ้มและความเงียบแทนคำตอบ และเมื่อเป็นอย่างนั้นพศวัตจึงรีบต่อสายหาคนที่จะให้คำตอบกับเขาได้
“คุณนุชครับ…ตอนที่คุณนุชไปตามเปรี้ยว เปรี้ยวกำลังทำอะไรอยู่ครับ”
“อ๋อ น้องเปรี้ยวกำลังขัดห้องน้ำอยู่ค่ะ”
“มีอะไรที่คุณเห็นนอกเหนือจากนั้นหรือเปล่า” เลขาสาวใหญ่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอุทานเสียงหลงออกมาว่า “อ๋อ เห็นค่ะเห็นเรื่องนี้อยากจะให้คุณพตเตือนน้องเปรี้ยวหน่อยก็ดีนะคะ คือน้องเปรี้ยวเล่นล้างห้องน้ำโดยไม่ยอมสวมถุงมือน่ะค่ะ เห็นแล้วกลัวมือพังแทนเลยล่ะค่ะ”
“ได้เดี๋ยวผมเตือนให้”
เพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ตัดการสนทนากับเลขา แล้วหันไปมองเจ้าของร่างบางที่ยืนสงบเสงี่ยมมองเขาตาปริบๆ อยู่ตรงหน้า
“เอาเป็นว่าเรื่องล้างมือหรือไม่ล้างมือนั้นช่างมันเถอะ เพราะถึงยังการชงกาแฟก็ไม่ได้ใช้มือโดยตรงอยู่แล้วนี่ ช้อนก็มีจริงไหม” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พศวัตก็วางถ้วยกาแฟแล้วดันไปไว้อีกมุมของโต๊ะ อย่างไม่คิดจะดื่มมันอีก ส่วนที่ดื่มไปแล้วก็ช่างมันคิดซะว่ามือที่วรรณวลีชงนั้นจับช้อน
“จริงค่ะ แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่การชงนะคะ พอดีว่าฉันติดนิสัยประหลาดบางอย่างคือเวลาชงกาแฟเสร็จจะชอบเอานิ้วจุ่มดูอุณหภูมิของกาแฟน่ะค่ะ ปกติชงให้แค่ตัวเองดื่มเลยไม่คิดจะแก้นิสัยตรงนี้ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้มาชงให้อื่นจนเผลอเอานิสัยตรงนี้มาใช้”
“เลยเอานิ้วที่ล้วงคอห่านมาจุ่มในกาแฟถ้วยนี้”
พศวัตถามเสียงลอดไรฟัน วรรณวลีจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักและถลาเข้าไปเกาะขอบโต๊ะ พร้อมกับสาธิตการกระทำนั้นอีกรอบ ทำเอาเจ้าของกาแฟหน้าเหวอไปเลย
“ใช่ค่ะ จุ่มแบบนี้เลย รสชาติที่ท่านประธานว่ามันแปลกๆ มันคงจะเป็นรสชาติเค็มปะแล่มๆ ใช่ไหมล่ะคะ”
ถามหน้าเป็นแล้วรีบถอยกรูดออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างสูงที่นั่งขบกรามแน่นลุกพรวดพราดขึ้นพลางจะคว้าตัวเธอเอาไว้
“มานี่เลยนะ ยัยเด็กตัวแสบ”
“ไปก็โง่น่ะสิ…เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเลยแล้วกันนะคะท่านประธาน ถ้าต้องการกาแฟเพิ่มอย่าลืมสั่งมาได้เลยนะคะ เดี๋ยวจะไปชงให้ คราวนี้รับรอบอร่อยเหาะชนิดที่หาทานที่ไหนไม่ได้เลยเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
วรรณวลีป้องปากหัวเราะอย่างสะใจ แล้วรีบวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ ทำให้พศวัตอะไรไม่ได้นอกจากยืนฮึมฮัมๆ ใส่บานประตูอยู่ด้านนอก อย่าให้จับตัวได้เชียวยัยตัวแสบพ่อจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู เล่นอะไรแผลงๆ เป็นเด็กไปได้ คิดพลางจะหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
แต่พอมือจับปากกาหน้าก้มมองที่แฟ้ม คำฝากเตือนของกชนุชก่อนหน้านั้นก็ลอยขึ้นมาบวกกับความเป็นห่วงพศวัตจึงเงยหน้าตะโกนบอกคนข้างในห้องน้ำว่า
“ล้างห้องน้ำน่ะหัดใส่ถุงมือบ้างนะ รู้ไหมว่าน้ำยาล้างห้องน้ำน่ะมันอันตราย เดี๋ยวมือได้พังกันพอดี เข้าใจไหมคุณแม่บ้าน”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา มีเพียงเสียงการทำความสะอาดและเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทำให้พศวัตได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าให้กับความดื้อด้านของวรรณวลีที่ดูเหมือนมันจะเพิ่มทวีขึ้นตามอายุของหญิงสาวเสียล่ะมั้งนี่
ดาวโหลด Ebook ได้ที่เวบ MEB นะคะ
พอพูดมาถึงตรงนี้แล้วในหัวของกชนุชก็มีใบหน้าสวยเฉี่ยวของอชิรญาลอยเข้ามา เพียงแค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้เลขาอย่างเธออารมณ์เสีย ไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเธอทนคบกับผู้หญิงเอาแต่ใจคนนี้ได้ยังไง มาถึงก็สั่งจะเอานั่นเอานี่ผู้หญิงอะไรน่าเบื่อได้โล่ คิดอย่างเบื่อหน่าย
“พี่นุชหมายถึงใครหรือคะ”
“ไม่นานเดี๋ยวน้องเปรี้ยวก็จะได้เจอค่ะ ดีไม่ดีอาจจะเป็นวันนี้เลยก็เป็นได้” วรรณวลีที่เดินออกจากลิฟต์เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเคลียร์กับคำตอบที่เลขาสาวใหญ่ให้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย เลยที่เลิกสนใจเรื่องของคนอื่นหันมาสนใจเรื่องงานของตัวเองมากกว่า
“แล้วนี่เปรี้ยวต้องทำอะไรบ้างคะ”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวคุณพตคงเป็นคนบอกเองแหละค่ะ”
หันไปบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีชื่อและตำแหน่งของเจ้าของห้องติดหราอยู่ จากนั้นก็เคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงบอกให้รู้ถึงการมาถึง
“ดิฉันพาแม่บ้านคนใหม่มาทำความสะอาดตามคำสั่งแล้วนะคะ”
“ให้เข้ามาเลยครับคุณนุช”
สิ้นเสียงอนุญาตกชนุชก็เปิดประตูพร้อมกับผายมือเชิญแม่บ้านสาวสวยที่ยืนหน้าบึ้งตึงและลังเลอยู่ข้างๆ ให้เข้าห้อง
“ไม่อยากเข้าไปเลยค่ะพี่นุช เปลี่ยนคนได้ไหมคะ”
“ถ้าเปลี่ยน วันนี้แผนกแม่บ้านคงได้วุ่นไม่เป็นอันทำงานทำการแน่นอนค่ะ เห็นคุณพตใจดีอย่างนี้ บทจะเอาแต่ใจตัวเองก็เอาเรื่องเหมือนกันนะคะ”
ได้ยินอย่างนั้นวรรณวลีก็ได้แต่ถอนหายใจ เดินฮึดฮัดๆ เข้าไปยืนเงียบอยู่กลางห้องทำงานกว้างของท่านประธานใหญ่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมพูดยอมบอกอะไร จึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเสียเอง
“ท่านประธานมีอะไรจะให้ดิฉันรับใช้คะ”
เสียงถามแข็งติดจะหงุดหงิดนั้นทำให้พศวัตที่กำลังก้มหน้าสนใจอยู่กับแฟ้มงานเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าสวยแต่บึ้งตึงนั้นเล็กน้อยพลางแอบหัวเราะ เพราะสภาพของวรรณวลีตอนนี้กับเมื่อเช้ามันช่างต่างกันลิบลับแต่ก็น่ารักไปคนละแบบ ก่อนจะกระแอมวางมาดพร้อมกับเสียงนิ่งเรียบว่า
“งั้นผมขอกาแฟสักถ้วยนะครับคุณแม่บ้าน”
“แต่ดิฉันได้รับคำสั่งให้มาทำความสะอาดนะคะ ไม่ใช่มาชงกาแฟ” แม่บ้านคนใหม่เอ่ยแย้งเสียงเขียว ทำให้พศวัตต้องวางปากกาเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมองร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาล้อเลียน
“ทำไมก็พี่อยากให้เปรี้ยวชงกาแฟให้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า แม่บ้านไม่ได้มีไว้ทำความสะอาดอย่างเดียวนะครับคุณแม่บ้านมือใหม่ เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำ”
“ถ้าสั่งให้ไปตายต้องไปตายด้วยหรือไง ตาแก่จอมเผด็จการ”
“บ่นอาราย…”
พศวัตทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พลางแกล้งถามเสียงยานคางอย่างสบายอารมณ์ ทั้งที่ได้ยินเสียงบ่นที่แม้จะไม่ดังมากนักแต่เขาก็ได้ยินมันเต็มสองรูหู
“เปล่านี่ค่ะ แค่กำลังพูดกับตัวเองว่าฉันจะชงกาแฟได้ถูกปากท่านประธานหรือเปล่าก็เท่านั้นเองแหละค่ะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ถามคุณนุชก็ได้ ขอกาแฟอร่อยๆ หนึ่งแก้วครับคุณแม่บ้าน”
“ค่ะ”
บอกเสียงกระแทกกระทั้นอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปหากชนุช เมื่อทราบสิ่งที่ต้องการแล้วเธอจึงไปจัดการตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกาแฟหอมกรุ่นหนึ่งถ้วย เธอมองและยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อมองกาแฟถ้วยนั้น แล้วนำมันไปวางบนโต๊ะกว้างแต่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสาร
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
พศวัตละจากงาน ยกแก้วกาแฟฝีมือแม่บ้านคนใหม่ขึ้นมาถือมองหน้าคนชงนิดหนึ่ง ก่อนจะยกมันขึ้นจิบแล้วเปิดยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างพอใจ
“อืม…ใช้ได้ แต่ก็ยังไม่อร่อยเท่าคุณนุชแถมรสชาติแปลกๆ ไปนิด”
ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วหวังจะให้หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ซึ่งก็ผิดคาดเมื่อวรรณวลีเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นพลางยิ้มหยัน ก่อนจะแสร้งถามเสียงตกใจ
“จริงเหรอคะ! ตายแล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นไปได้นะ ทั้งที่ฉันก็ชงตามที่คุณนุชบอกทุกอย่างนี่ เอ…ทำไมนะ หรือว่า…”
หญิงสาวหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะยกมือข้างขวาขึ้นมาพินิจพิจารณาพลางหน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นแล้วพศวัตอดที่จะถามอย่างสงสัยไม่ได้
“หรือว่าอะไรเหรอ”
“ก็หรือว่าที่กาแฟคุณรสชาติมันแปลกๆ จะเพราะก่อนชงกาแฟให้คุณฉันไม่ได้ล้างมือ คืออย่างนี้ค่ะตอนที่พี่นุชไปตาม ฉันกำลังขัดส้วมอยู่พอดี และที่สำคัญฉันก็เอามือข้างนี้” ไม่พูดเปล่าเธอยังยื่นมันไปตรงหน้าพศวัต “ล้วงคอห่านไปหยิบกิ๊บติดผมของใครก็ไม่รู้ที่ทำมันหล่นลงไป จะราดลงไปเลยก็กลัวจะเป็นสาเหตุให้ส้วมตันเอาได้ พอโดนตามตัวก็รีบมากกลัวไม่ทันใจท่านประธานฉันก็เลยแจ้นมาที่นี่โดยไม่ได้ล้างมือน่ะค่ะ”
บอกเสียงอ่อยพลางถูมือที่เพิ่งผ่านการล้างห้องน้ำและล้วงคอห่านมาไม่นานไปมาด้วยสีหน้าท่าทางที่คล้ายกับรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนที่เพิ่งดื่มกาแฟเพิ่มไปอีกอึกก็อยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาให้สุดเสียง
“แค่กๆๆ…ไม่จริงใช่ไหม” วรรณวลีไม่ตอบแต่เลือกที่จะใช้ท่าทางลอยหน้าลอยตาอมยิ้มและความเงียบแทนคำตอบ และเมื่อเป็นอย่างนั้นพศวัตจึงรีบต่อสายหาคนที่จะให้คำตอบกับเขาได้
“คุณนุชครับ…ตอนที่คุณนุชไปตามเปรี้ยว เปรี้ยวกำลังทำอะไรอยู่ครับ”
“อ๋อ น้องเปรี้ยวกำลังขัดห้องน้ำอยู่ค่ะ”
“มีอะไรที่คุณเห็นนอกเหนือจากนั้นหรือเปล่า” เลขาสาวใหญ่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอุทานเสียงหลงออกมาว่า “อ๋อ เห็นค่ะเห็นเรื่องนี้อยากจะให้คุณพตเตือนน้องเปรี้ยวหน่อยก็ดีนะคะ คือน้องเปรี้ยวเล่นล้างห้องน้ำโดยไม่ยอมสวมถุงมือน่ะค่ะ เห็นแล้วกลัวมือพังแทนเลยล่ะค่ะ”
“ได้เดี๋ยวผมเตือนให้”
เพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ตัดการสนทนากับเลขา แล้วหันไปมองเจ้าของร่างบางที่ยืนสงบเสงี่ยมมองเขาตาปริบๆ อยู่ตรงหน้า
“เอาเป็นว่าเรื่องล้างมือหรือไม่ล้างมือนั้นช่างมันเถอะ เพราะถึงยังการชงกาแฟก็ไม่ได้ใช้มือโดยตรงอยู่แล้วนี่ ช้อนก็มีจริงไหม” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พศวัตก็วางถ้วยกาแฟแล้วดันไปไว้อีกมุมของโต๊ะ อย่างไม่คิดจะดื่มมันอีก ส่วนที่ดื่มไปแล้วก็ช่างมันคิดซะว่ามือที่วรรณวลีชงนั้นจับช้อน
“จริงค่ะ แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่การชงนะคะ พอดีว่าฉันติดนิสัยประหลาดบางอย่างคือเวลาชงกาแฟเสร็จจะชอบเอานิ้วจุ่มดูอุณหภูมิของกาแฟน่ะค่ะ ปกติชงให้แค่ตัวเองดื่มเลยไม่คิดจะแก้นิสัยตรงนี้ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้มาชงให้อื่นจนเผลอเอานิสัยตรงนี้มาใช้”
“เลยเอานิ้วที่ล้วงคอห่านมาจุ่มในกาแฟถ้วยนี้”
พศวัตถามเสียงลอดไรฟัน วรรณวลีจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักและถลาเข้าไปเกาะขอบโต๊ะ พร้อมกับสาธิตการกระทำนั้นอีกรอบ ทำเอาเจ้าของกาแฟหน้าเหวอไปเลย
“ใช่ค่ะ จุ่มแบบนี้เลย รสชาติที่ท่านประธานว่ามันแปลกๆ มันคงจะเป็นรสชาติเค็มปะแล่มๆ ใช่ไหมล่ะคะ”
ถามหน้าเป็นแล้วรีบถอยกรูดออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างสูงที่นั่งขบกรามแน่นลุกพรวดพราดขึ้นพลางจะคว้าตัวเธอเอาไว้
“มานี่เลยนะ ยัยเด็กตัวแสบ”
“ไปก็โง่น่ะสิ…เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเลยแล้วกันนะคะท่านประธาน ถ้าต้องการกาแฟเพิ่มอย่าลืมสั่งมาได้เลยนะคะ เดี๋ยวจะไปชงให้ คราวนี้รับรอบอร่อยเหาะชนิดที่หาทานที่ไหนไม่ได้เลยเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
วรรณวลีป้องปากหัวเราะอย่างสะใจ แล้วรีบวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ ทำให้พศวัตอะไรไม่ได้นอกจากยืนฮึมฮัมๆ ใส่บานประตูอยู่ด้านนอก อย่าให้จับตัวได้เชียวยัยตัวแสบพ่อจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู เล่นอะไรแผลงๆ เป็นเด็กไปได้ คิดพลางจะหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
แต่พอมือจับปากกาหน้าก้มมองที่แฟ้ม คำฝากเตือนของกชนุชก่อนหน้านั้นก็ลอยขึ้นมาบวกกับความเป็นห่วงพศวัตจึงเงยหน้าตะโกนบอกคนข้างในห้องน้ำว่า
“ล้างห้องน้ำน่ะหัดใส่ถุงมือบ้างนะ รู้ไหมว่าน้ำยาล้างห้องน้ำน่ะมันอันตราย เดี๋ยวมือได้พังกันพอดี เข้าใจไหมคุณแม่บ้าน”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา มีเพียงเสียงการทำความสะอาดและเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทำให้พศวัตได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าให้กับความดื้อด้านของวรรณวลีที่ดูเหมือนมันจะเพิ่มทวีขึ้นตามอายุของหญิงสาวเสียล่ะมั้งนี่
ดาวโหลด Ebook ได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ค. 2559, 16:32:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ค. 2559, 16:32:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1442
| << ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ 50% | ตอนที่ 6 เอาคืนเล็กๆ น้อยๆ 100% >> |