In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 1 Unexpectedly (บังเอิญ)
Chapter 1 Unexpectedly (บังเอิญ)
KLIA Airport
21:20 PM.
-
-
ทันทีที่เครื่องบินลำใหญ่แลนด์ดิ้งสู่พื้นดิน สองล้อที่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนหยุดเคลื่อนไหว ผู้คนนับร้อยกว่าชีวิต หลากหลายเชื้อชาติ หลากหลายภาษา ทั้งร่างเล็ก ร่างใหญ่ ต่างมุ่งหน้าออกจากช่องสี่เหลี่ยมเข้าสู่เกต ผ่านเลยไปยังอิมมีเกรย์ชั่น และไปยังด่านสุดท้ายที่แบกเกจรีเคลมเพื่อรอรับสัมภาระตามสเตป ฉันเข็นทรอลี่ที่เต็มไปด้วยสัมภาระมากมาย เพราะนี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในรอบสี่ปีที่ฉันกลับมาจากเรียนต่อปริญญาตรี ใช่ฉันเรียนจบแล้ว ฉัน โมนา อายุ 22 ปีฉันมีพี่น้องสามคนคือ พี่ชาย ฉัน และน้องชาย ครอบครัวฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการลงทุนทั้งในและต่างประเทศ และที่นี่เป็นหนึ่งในการลงทุนที่ครอบครัวฉันลงทุนอยู่ และที่ฉันเลือกทรานสิตลงที่มาเลเซีย เพราะวันนี้พี่ชายฉันมาทำธุระที่นี่และเขาก็มีคอนโดอยู่ใจกลางเมืองกัวลาลัมเปอร์ ฉันเลยตกลงกับพี่ว่าจะเที่ยวก่อนบินกลับไทยพร้อมกัน
ตุ้บบ...
“คุณครับ คุณทำของตก”
ใครบางคนเรียกฉันเป็นภาษาอังกฤษ พอหันไปก็พบเป็นบุรุษหนุ่มผิวขาว หน้าตาคมเข้ม ที่สำคัญปากอมชมพูมาก หล่อคะ! เขายืนห่างจากฉันประมาณ 8 ก้าว
“ค่ะ?”
เขาชี้ของที่ตกอยู่ตรงหน้าเขา แล้วก็เดินผ่านหน้าฉันไปอย่างหน้าตาเฉย นิ สั ย ดี ม า ก ฮึยย! ฉันหันหลังมองแผ่นหลังสูงที่เดินเลยไปอย่างหมั่นไส้ หน้าตาดี แต่มารยาทติดลบ ชิ! ฉันเดินไปเก็บของที่อยู่บนพื้นแล้วนำมายัดใส่ทรอลี่ พร้อมเข็นต่อไปเพื่อมองหาพี่ชาย
“มองหาใครอยู่หรอ”
เสียงกระซิบเป็นภาษาไทยที่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันสะดุ้ง
“พี่มุนชิต! เล่นอะไรเนี้ยตกใจหมด”
“ไปอยู่ที่โน้นสี่ปีกลับมาสวยขึ้นนะเรา”
“พี่มุนชิตก็ดูแก่ขึ้นนะฮะฮาฮ้า”
“พี่ต่างจากเราสี่ปีเองนะ”
“สี่ปีเองหรอ พี่ต้องบอกว่าตั้งสี่ปีต่างหากถึงจะถูก”
“จะอะไรก็เถอะ ไป ไปกันได้แล้ว”
พี่มุนชิตวางมือบนผ้าคลุมหัวฉันพร้อมโยกมันไปมาก่อนจะเข็นทรอลี่แทนฉันไปยังลานจอดรถเพื่อกลับคอนโด
Ali part:
ผมอาลี อัศดินทร์ ผมเป็นลูกครึ่งไทย-มาเลย์-จีน ชีวิตผมส่วนใหญ่อยู่ที่มาเลเชีย เพราะคุณพ่อเป็นคนที่นี่ส่วนคุณแม่เป็นคนไทย นานๆครั้งผมถึงจะกลับไทยเพราะคุณแม่ผมท่านเสียไปนานแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์จะมีก็แต่คุณตาที่ไปๆมาๆ พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ผมยังตราตรึงใบหน้าขาวใส ชวนหลงใหลและงามอย่างเป็นธรรมชาติ คนที่ผมเพิ่งจะเดินผ่านเธอมา ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนชาติไหนแต่ที่แน่ๆคือเธอเป็นคนเอเชียอาจจะมาเลย์ สิงค์โป บรูไน หรือไทยเพราะเธอใส่ผ้าโพกหัวหรือผ้าคลุมหัวที่ผู้หญิงอิสลามใส่กัน คุณคงจะสงสัยว่าทำไมผมไม่ก้มเก็บของให้เธอ นั่นเป็นเพราะผมกำลังตะลึงและตกอยู่ในห้วงความคิดแบบทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะเพราะมัวแต่หลงใหลกับใบหน้างามนั่น รู้ตัวอีกทีสมองก็สั่งการให้เท้าขยับเดินต่อและผ่านเธอไปอย่างหน้าเสียดาย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอก็คงเป็นแค่ใครบางคนที่เดินสวนทางกันในสนามบินแห่งนี้เท่านั้น เพราะถ้าจะให้ได้เจอกันอีกนั้นเป็นเรื่องยากและแทบเป็นไปไม่ได้เลย...
One KL Condo...
08:00 AM.
วันนี้อากาศแจ่มใส เหมาะแก่การท่องเที่ยวมาก ฉันอยู่ในชุดพร้อมออกเดินทาง พร้อมกับกล้อง Canon Power Short N ที่มี wifi ติดกล้องพกพาสะดวกและเป้ใบน่ารักที่สะดวกในการท่องเที่ยวแบบลุยเดี่ยวในเมืองหลวงที่จัดว่าเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว
“พี่มุนชิต โมนาไปก่อนนะเดี่ยวเย็นๆกลับมาทานข้าวด้วยนะ”
“แน่ใจนะไม่ให้พี่พาทัวร์ เกิดหลงขึ้นมาทำไง”
“ระดับนี้อยู่สิงค์โปมาสี่ปี ถ้าจะมาหลงที่มาเลย์มันไม่ใช่โมนาแล้วละ”
“มันไม่เหมือนกันนะ”
“โอเคๆ ถ้าหลงเดี่ยวโมนาโทรหาพี่โอเคมั้ย”
“ก็ได้ๆเห้ออ จริงๆเลยเราเนี้ย”
“งั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเย็นคะ”
ฉันออกจากคอนโดพี่มุนชิตมุ่งหน้าสู้ KLCC หรือตึกแฝดที่ตั้งอยู่ห่างจากคอนโดไม่ไกลนักไปยังสถานีรถไฟฟ้าเพื่อไปยังสถานที่ท่องเที่ยวที่ฉันวางแผนไว้ในแผนที่สำหรับท่องเที่ยวในวันนี้
_
_
18:00 PM. เวลาท้องถิ่น (ไทย +1)
ตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่ริมถนนในย่านคอนโดเพื่อกลับห้อง การท่องเที่ยวแบบลุยเดี่ยวของวันนี้ฉันรู้สึกสนุกและเหมือนได้มาปลดปล่อยมาก ไหนดูรูปที่ถ่ายหน่อยสิว่าสวยมั้ย และระหว่างนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับหักหลบเข้ามาจอดด้านหน้าฉันเพียงไม่กี่ก้าว ฉันที่ตกใจรีบเดินเข้าไปเพื่อมองหน้าคนที่ขับรถไม่มีมารยาทอย่างเอาเรื่อง
ปึก!
เสียงปิดประตูรถพร้อมร่างบางที่แต่งตัวออกแนวแฟชั่นสมัยนิยมของคนที่นี่เธอใส่แว่นกันแดดสีดำหรูปกปิดใบหน้าสวยแบบคุณหนูไปครึ่งส่วน
“มองอะไรไม่ทราบ”
เธอมองมาที่ฉันที่มองอยู่ก่อนพร้อมถามคำถามเป็นภาษามาเลย์ผสมอังกฤษซึ่งฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจแต่พอรู้ว่าหมายความว่าอะไร
“ฉันแค่จะบอกคุณว่าขับรถให้เกียร์ติคนข้างทางบ้างนะคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมามันจะเดือดร้อน”
ฉันตอบไปเป็นภาษาอังกฤษเพราะฉันพูดมาเลย์ไม่ค่อยได้ แต่พอฟังรู้เรื่องบ้างเพราะคุณปู่ของฉันเป็นคนมาเลย์และตอนเด็กๆฉันบินมาอยู่กับคุณปู่ช่วงปิดเทอมบ่อยๆ
“เหอะ แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ”
เธอเบะปากใส่ฉันก่อนจะเดินเข้าคอนโดเดียวกับที่พี่ชายฉันพักอยู่ เหอะทำไมสองวันมานี่ฉันเจอแต่คนมารยาทติดลบนะ แล้วฉันก็เดินตามเข้าไปเพื่อกลับห้อง ระหว่างที่ลิฟต์กำลังจะปิด ฉันได้ยินเสียงใครบางคนที่พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดังว่าให้รอ และเมื่อมองหน้าเขาแล้วฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่าคือคนๆเดียวกันที่ฉันเจอที่สนามบิน ผู้ชายที่น่าหมั่นไส้คนนั้นแทรกตัวเข้ามาในลิฟต์และเข้ามายืนอยู่ข้างฉัน
KLIA Airport
21:20 PM.
-
-
ทันทีที่เครื่องบินลำใหญ่แลนด์ดิ้งสู่พื้นดิน สองล้อที่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนหยุดเคลื่อนไหว ผู้คนนับร้อยกว่าชีวิต หลากหลายเชื้อชาติ หลากหลายภาษา ทั้งร่างเล็ก ร่างใหญ่ ต่างมุ่งหน้าออกจากช่องสี่เหลี่ยมเข้าสู่เกต ผ่านเลยไปยังอิมมีเกรย์ชั่น และไปยังด่านสุดท้ายที่แบกเกจรีเคลมเพื่อรอรับสัมภาระตามสเตป ฉันเข็นทรอลี่ที่เต็มไปด้วยสัมภาระมากมาย เพราะนี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในรอบสี่ปีที่ฉันกลับมาจากเรียนต่อปริญญาตรี ใช่ฉันเรียนจบแล้ว ฉัน โมนา อายุ 22 ปีฉันมีพี่น้องสามคนคือ พี่ชาย ฉัน และน้องชาย ครอบครัวฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการลงทุนทั้งในและต่างประเทศ และที่นี่เป็นหนึ่งในการลงทุนที่ครอบครัวฉันลงทุนอยู่ และที่ฉันเลือกทรานสิตลงที่มาเลเซีย เพราะวันนี้พี่ชายฉันมาทำธุระที่นี่และเขาก็มีคอนโดอยู่ใจกลางเมืองกัวลาลัมเปอร์ ฉันเลยตกลงกับพี่ว่าจะเที่ยวก่อนบินกลับไทยพร้อมกัน
ตุ้บบ...
“คุณครับ คุณทำของตก”
ใครบางคนเรียกฉันเป็นภาษาอังกฤษ พอหันไปก็พบเป็นบุรุษหนุ่มผิวขาว หน้าตาคมเข้ม ที่สำคัญปากอมชมพูมาก หล่อคะ! เขายืนห่างจากฉันประมาณ 8 ก้าว
“ค่ะ?”
เขาชี้ของที่ตกอยู่ตรงหน้าเขา แล้วก็เดินผ่านหน้าฉันไปอย่างหน้าตาเฉย นิ สั ย ดี ม า ก ฮึยย! ฉันหันหลังมองแผ่นหลังสูงที่เดินเลยไปอย่างหมั่นไส้ หน้าตาดี แต่มารยาทติดลบ ชิ! ฉันเดินไปเก็บของที่อยู่บนพื้นแล้วนำมายัดใส่ทรอลี่ พร้อมเข็นต่อไปเพื่อมองหาพี่ชาย
“มองหาใครอยู่หรอ”
เสียงกระซิบเป็นภาษาไทยที่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันสะดุ้ง
“พี่มุนชิต! เล่นอะไรเนี้ยตกใจหมด”
“ไปอยู่ที่โน้นสี่ปีกลับมาสวยขึ้นนะเรา”
“พี่มุนชิตก็ดูแก่ขึ้นนะฮะฮาฮ้า”
“พี่ต่างจากเราสี่ปีเองนะ”
“สี่ปีเองหรอ พี่ต้องบอกว่าตั้งสี่ปีต่างหากถึงจะถูก”
“จะอะไรก็เถอะ ไป ไปกันได้แล้ว”
พี่มุนชิตวางมือบนผ้าคลุมหัวฉันพร้อมโยกมันไปมาก่อนจะเข็นทรอลี่แทนฉันไปยังลานจอดรถเพื่อกลับคอนโด
Ali part:
ผมอาลี อัศดินทร์ ผมเป็นลูกครึ่งไทย-มาเลย์-จีน ชีวิตผมส่วนใหญ่อยู่ที่มาเลเชีย เพราะคุณพ่อเป็นคนที่นี่ส่วนคุณแม่เป็นคนไทย นานๆครั้งผมถึงจะกลับไทยเพราะคุณแม่ผมท่านเสียไปนานแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์จะมีก็แต่คุณตาที่ไปๆมาๆ พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ผมยังตราตรึงใบหน้าขาวใส ชวนหลงใหลและงามอย่างเป็นธรรมชาติ คนที่ผมเพิ่งจะเดินผ่านเธอมา ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนชาติไหนแต่ที่แน่ๆคือเธอเป็นคนเอเชียอาจจะมาเลย์ สิงค์โป บรูไน หรือไทยเพราะเธอใส่ผ้าโพกหัวหรือผ้าคลุมหัวที่ผู้หญิงอิสลามใส่กัน คุณคงจะสงสัยว่าทำไมผมไม่ก้มเก็บของให้เธอ นั่นเป็นเพราะผมกำลังตะลึงและตกอยู่ในห้วงความคิดแบบทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะเพราะมัวแต่หลงใหลกับใบหน้างามนั่น รู้ตัวอีกทีสมองก็สั่งการให้เท้าขยับเดินต่อและผ่านเธอไปอย่างหน้าเสียดาย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอก็คงเป็นแค่ใครบางคนที่เดินสวนทางกันในสนามบินแห่งนี้เท่านั้น เพราะถ้าจะให้ได้เจอกันอีกนั้นเป็นเรื่องยากและแทบเป็นไปไม่ได้เลย...
One KL Condo...
08:00 AM.
วันนี้อากาศแจ่มใส เหมาะแก่การท่องเที่ยวมาก ฉันอยู่ในชุดพร้อมออกเดินทาง พร้อมกับกล้อง Canon Power Short N ที่มี wifi ติดกล้องพกพาสะดวกและเป้ใบน่ารักที่สะดวกในการท่องเที่ยวแบบลุยเดี่ยวในเมืองหลวงที่จัดว่าเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว
“พี่มุนชิต โมนาไปก่อนนะเดี่ยวเย็นๆกลับมาทานข้าวด้วยนะ”
“แน่ใจนะไม่ให้พี่พาทัวร์ เกิดหลงขึ้นมาทำไง”
“ระดับนี้อยู่สิงค์โปมาสี่ปี ถ้าจะมาหลงที่มาเลย์มันไม่ใช่โมนาแล้วละ”
“มันไม่เหมือนกันนะ”
“โอเคๆ ถ้าหลงเดี่ยวโมนาโทรหาพี่โอเคมั้ย”
“ก็ได้ๆเห้ออ จริงๆเลยเราเนี้ย”
“งั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเย็นคะ”
ฉันออกจากคอนโดพี่มุนชิตมุ่งหน้าสู้ KLCC หรือตึกแฝดที่ตั้งอยู่ห่างจากคอนโดไม่ไกลนักไปยังสถานีรถไฟฟ้าเพื่อไปยังสถานที่ท่องเที่ยวที่ฉันวางแผนไว้ในแผนที่สำหรับท่องเที่ยวในวันนี้
_
_
18:00 PM. เวลาท้องถิ่น (ไทย +1)
ตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่ริมถนนในย่านคอนโดเพื่อกลับห้อง การท่องเที่ยวแบบลุยเดี่ยวของวันนี้ฉันรู้สึกสนุกและเหมือนได้มาปลดปล่อยมาก ไหนดูรูปที่ถ่ายหน่อยสิว่าสวยมั้ย และระหว่างนั้นก็มีรถคันหนึ่งขับหักหลบเข้ามาจอดด้านหน้าฉันเพียงไม่กี่ก้าว ฉันที่ตกใจรีบเดินเข้าไปเพื่อมองหน้าคนที่ขับรถไม่มีมารยาทอย่างเอาเรื่อง
ปึก!
เสียงปิดประตูรถพร้อมร่างบางที่แต่งตัวออกแนวแฟชั่นสมัยนิยมของคนที่นี่เธอใส่แว่นกันแดดสีดำหรูปกปิดใบหน้าสวยแบบคุณหนูไปครึ่งส่วน
“มองอะไรไม่ทราบ”
เธอมองมาที่ฉันที่มองอยู่ก่อนพร้อมถามคำถามเป็นภาษามาเลย์ผสมอังกฤษซึ่งฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจแต่พอรู้ว่าหมายความว่าอะไร
“ฉันแค่จะบอกคุณว่าขับรถให้เกียร์ติคนข้างทางบ้างนะคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมามันจะเดือดร้อน”
ฉันตอบไปเป็นภาษาอังกฤษเพราะฉันพูดมาเลย์ไม่ค่อยได้ แต่พอฟังรู้เรื่องบ้างเพราะคุณปู่ของฉันเป็นคนมาเลย์และตอนเด็กๆฉันบินมาอยู่กับคุณปู่ช่วงปิดเทอมบ่อยๆ
“เหอะ แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ”
เธอเบะปากใส่ฉันก่อนจะเดินเข้าคอนโดเดียวกับที่พี่ชายฉันพักอยู่ เหอะทำไมสองวันมานี่ฉันเจอแต่คนมารยาทติดลบนะ แล้วฉันก็เดินตามเข้าไปเพื่อกลับห้อง ระหว่างที่ลิฟต์กำลังจะปิด ฉันได้ยินเสียงใครบางคนที่พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดังว่าให้รอ และเมื่อมองหน้าเขาแล้วฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่าคือคนๆเดียวกันที่ฉันเจอที่สนามบิน ผู้ชายที่น่าหมั่นไส้คนนั้นแทรกตัวเข้ามาในลิฟต์และเข้ามายืนอยู่ข้างฉัน
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ส.ค. 2559, 17:00:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ส.ค. 2559, 17:01:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1391
| Chapter 2 Terminate (ยุติ) >> |