พันธนา
สำหรับบางคน พันธนาการอาจเป็นเครื่องเหนี่ยวรั้ง
บ่วงแห่งความห่วงกลายเป็นเครื่องจองจำจิตวิญญาณ
แต่สำหรับเขา พันธนาการไม่ใช่ความเจ็บปวด...
บ่วงแห่งความห่วงกลายเป็นเครื่องจองจำจิตวิญญาณ
แต่สำหรับเขา พันธนาการไม่ใช่ความเจ็บปวด...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
แม้จะเคยได้ยินคำว่า “ตายแล้วไปไหน” อยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะไม่เคยคิดตามเลยว่าตกลงตายแล้วจะไปไหนดี พอถึงเวลาตายเข้าจริงๆ เลยนึกไม่ออกว่าควรทำอย่างไร
เขานั่งจ่อมอยู่บนราวสะพาน เงยหน้าขึ้นมองไฟสีส้มที่กระพริบติดๆ ดับๆ ความคิดลอยเตลิดไปไกล แค่วินาทีเดียวเปลี่ยนทุกสิ่ง จากร่างกายที่มีชีวิต คงเหลืออยู่เพียงแค่พลังงาน เขาใช้ชีวิตประมาทเกินไป คิดน้อยเกินไป หุนหันเกินไป...
แม้ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจ แต่มันก็ทำให้เขาประมาทเกินกว่าจะระวังตัว และผลของการไม่ระวังให้บทเรียนที่เขาไม่อาจแก้ไข
ป้าที่เลี้ยงดูเขามา...ถึงแม้ท่านจะอาลัยในฐานะที่เขาเป็นหลาน แต่ความเจ็บปวดคงอยู่เพียงไม่นานก็ค่อยๆ จางหาย ชีวิตหาเช้ากินค่ำมีเรื่องให้ท่านต้องคิดมากมาย ไหนจะลูกสาวสองคนกับสามีไม่เอาถ่าน การเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของครอบครัวทำให้ความเศร้าเสียใจถูกผลักไปอยู่ส่วนลึก ท่านวุ่นวายเกินกว่าจะเอาใจมาจดจ่ออยู่กับหนึ่งชีวิตที่จากไปแล้ว
ที่เขาห่วงคือณภัทร...ไม่มีเขา ณภัทรจะอยู่อย่างไร ต้องเจ็บปวดแค่ไหน
สามปีฟังดูเหมือนไม่ยาวนาน ถึงอย่างนั้นทุกช่วงเวลาก็เป็นสุขและคุ้มค่าที่ได้อยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผยกลับยิ่งทำให้รักกันมากขึ้น มากเกินกว่าจะนึกถึงวันที่ต้องพราก
คนที่เจ็บไม่ใช่คนจาก แต่เป็นคนที่ยังอยู่ต่างหาก ภาพที่เห็นย้อนกลับมาทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ทำไมเขาถึงทิ้งอีกฝ่ายไปอย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้
เขาไม่ได้อยากตาย...ไม่ได้อยากจากคนที่รักไปไหนเลย
การจากไปของเขาทำให้ณภัทรแทบเป็นบ้า ได้แต่ยืนมองด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยายามยื้อไม่ให้เจ้าหน้าที่จากมูลนิธินำร่างของเขาไปได้ “แดนยังไม่ตาย...เขายังไม่ตาย” น้ำเสียงสะอื้นเอ่ยน่าเวทนา ทั้งที่สภาพรถที่พุ่งชนต้นไม้พังยับเยิน และเจ้าหน้าที่ยืนยันแล้วว่าผู้เคราะห์ร้ายเสียชีวิตคาที่ ณ จุดเกิดเหตุ
“เขาสัญญาแล้ว...เรายังไม่ยอมแพ้กันเท่านี้ไม่ใช่เหรอ” ณภัทรกรีดร้องราวกับคนเสียสติ ร่ำๆ จะตามไปอยู่ด้วย ในขณะที่น้องชายต้องคอยรั้งไม่ให้เจ้าตัวพุ่งไปกลางถนนได้สำเร็จ “เพราะพี่...พี่ทำให้แดนต้องตาย”
“จะบ้าหรือพี่ภัทร มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก” น้องชายพยายามเรียกสติคนที่ตอนนี้ลงไปนั่งชันเข่าห่อตัวอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง “ฟังนะ เจ้าหน้าที่บอกว่าที่ตัวผู้ตายมีกลิ่นเหล้าด้วย เขาไม่ได้ตายเพราะพี่”
“เขาดื่มมันเพราะพี่ พี่ทำร้ายเขา” น้ำเสียงที่โต้กลับเริ่มแห้งปร่า มือที่จับแขนน้องชายบีบแน่น “มันไม่ใช่อุบัติเหตุ...แดนฆ่าตัวตาย เขาตายเพราะพี่”
ดวงวิญญาณของแดนสรวงไม่ได้ไปไหนไกล เขายังคงวนเวียนอยู่ใกล้ณภัทรด้วยความเป็นห่วง หากยิ่งเห็นความเป็นไปของคนรักก็กลับยิ่งห่วงมากกว่าเดิม
ณภัทรอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร และใช้ชีวิตอยู่ในที่เดิมๆ...ที่ๆ เคยอยู่ด้วยกัน และนั่นยิ่งทำให้จมปลักอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจ ไม่มีรอยยิ้มสดใส ไม่มีแม้แต่ความอยากที่จะมีชีวิตอยู่
แดนสรวงเคยได้ยินมาว่า การทำอัตวินิบากกรรมเป็นกรรมหนัก ดวงวิญญาณจะต้องกระทำเช่นนั้นไปอีก 500 ชาติ และเมื่อเรื่องนี้แว่บขึ้นมาในหัว เขาก็อดกลัวไม่ได้ ด้วยสภาพที่บ่งบอกว่าเรื่องแบบนั้นอาจเกิดขึ้นได้ไม่ยาก เจ้าตัวพร่ำโทษว่าตัวเองทำให้เขาตาย ไม่เพียงแต่เขาที่คิดเช่นนั้น...ครอบครัวของณภัทรเองก็นึกห่วงเช่นกัน
เขาจะไม่ยอมให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับณภัทร...คนดีๆ ไม่ควรต้องตกนรกหมกไหม้รับกรรมเพราะคนอย่างเขา
ขอเพียงให้อีกฝ่ายมีชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุข ให้ทำอะไรเขาก็ยอม
เขานั่งจ่อมอยู่บนราวสะพาน เงยหน้าขึ้นมองไฟสีส้มที่กระพริบติดๆ ดับๆ ความคิดลอยเตลิดไปไกล แค่วินาทีเดียวเปลี่ยนทุกสิ่ง จากร่างกายที่มีชีวิต คงเหลืออยู่เพียงแค่พลังงาน เขาใช้ชีวิตประมาทเกินไป คิดน้อยเกินไป หุนหันเกินไป...
แม้ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจ แต่มันก็ทำให้เขาประมาทเกินกว่าจะระวังตัว และผลของการไม่ระวังให้บทเรียนที่เขาไม่อาจแก้ไข
ป้าที่เลี้ยงดูเขามา...ถึงแม้ท่านจะอาลัยในฐานะที่เขาเป็นหลาน แต่ความเจ็บปวดคงอยู่เพียงไม่นานก็ค่อยๆ จางหาย ชีวิตหาเช้ากินค่ำมีเรื่องให้ท่านต้องคิดมากมาย ไหนจะลูกสาวสองคนกับสามีไม่เอาถ่าน การเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของครอบครัวทำให้ความเศร้าเสียใจถูกผลักไปอยู่ส่วนลึก ท่านวุ่นวายเกินกว่าจะเอาใจมาจดจ่ออยู่กับหนึ่งชีวิตที่จากไปแล้ว
ที่เขาห่วงคือณภัทร...ไม่มีเขา ณภัทรจะอยู่อย่างไร ต้องเจ็บปวดแค่ไหน
สามปีฟังดูเหมือนไม่ยาวนาน ถึงอย่างนั้นทุกช่วงเวลาก็เป็นสุขและคุ้มค่าที่ได้อยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผยกลับยิ่งทำให้รักกันมากขึ้น มากเกินกว่าจะนึกถึงวันที่ต้องพราก
คนที่เจ็บไม่ใช่คนจาก แต่เป็นคนที่ยังอยู่ต่างหาก ภาพที่เห็นย้อนกลับมาทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ทำไมเขาถึงทิ้งอีกฝ่ายไปอย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้
เขาไม่ได้อยากตาย...ไม่ได้อยากจากคนที่รักไปไหนเลย
การจากไปของเขาทำให้ณภัทรแทบเป็นบ้า ได้แต่ยืนมองด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยายามยื้อไม่ให้เจ้าหน้าที่จากมูลนิธินำร่างของเขาไปได้ “แดนยังไม่ตาย...เขายังไม่ตาย” น้ำเสียงสะอื้นเอ่ยน่าเวทนา ทั้งที่สภาพรถที่พุ่งชนต้นไม้พังยับเยิน และเจ้าหน้าที่ยืนยันแล้วว่าผู้เคราะห์ร้ายเสียชีวิตคาที่ ณ จุดเกิดเหตุ
“เขาสัญญาแล้ว...เรายังไม่ยอมแพ้กันเท่านี้ไม่ใช่เหรอ” ณภัทรกรีดร้องราวกับคนเสียสติ ร่ำๆ จะตามไปอยู่ด้วย ในขณะที่น้องชายต้องคอยรั้งไม่ให้เจ้าตัวพุ่งไปกลางถนนได้สำเร็จ “เพราะพี่...พี่ทำให้แดนต้องตาย”
“จะบ้าหรือพี่ภัทร มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก” น้องชายพยายามเรียกสติคนที่ตอนนี้ลงไปนั่งชันเข่าห่อตัวอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง “ฟังนะ เจ้าหน้าที่บอกว่าที่ตัวผู้ตายมีกลิ่นเหล้าด้วย เขาไม่ได้ตายเพราะพี่”
“เขาดื่มมันเพราะพี่ พี่ทำร้ายเขา” น้ำเสียงที่โต้กลับเริ่มแห้งปร่า มือที่จับแขนน้องชายบีบแน่น “มันไม่ใช่อุบัติเหตุ...แดนฆ่าตัวตาย เขาตายเพราะพี่”
ดวงวิญญาณของแดนสรวงไม่ได้ไปไหนไกล เขายังคงวนเวียนอยู่ใกล้ณภัทรด้วยความเป็นห่วง หากยิ่งเห็นความเป็นไปของคนรักก็กลับยิ่งห่วงมากกว่าเดิม
ณภัทรอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร และใช้ชีวิตอยู่ในที่เดิมๆ...ที่ๆ เคยอยู่ด้วยกัน และนั่นยิ่งทำให้จมปลักอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจ ไม่มีรอยยิ้มสดใส ไม่มีแม้แต่ความอยากที่จะมีชีวิตอยู่
แดนสรวงเคยได้ยินมาว่า การทำอัตวินิบากกรรมเป็นกรรมหนัก ดวงวิญญาณจะต้องกระทำเช่นนั้นไปอีก 500 ชาติ และเมื่อเรื่องนี้แว่บขึ้นมาในหัว เขาก็อดกลัวไม่ได้ ด้วยสภาพที่บ่งบอกว่าเรื่องแบบนั้นอาจเกิดขึ้นได้ไม่ยาก เจ้าตัวพร่ำโทษว่าตัวเองทำให้เขาตาย ไม่เพียงแต่เขาที่คิดเช่นนั้น...ครอบครัวของณภัทรเองก็นึกห่วงเช่นกัน
เขาจะไม่ยอมให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับณภัทร...คนดีๆ ไม่ควรต้องตกนรกหมกไหม้รับกรรมเพราะคนอย่างเขา
ขอเพียงให้อีกฝ่ายมีชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุข ให้ทำอะไรเขาก็ยอม
NLaT เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ย. 2559, 18:12:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ย. 2559, 18:24:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 981
| ตอนที่ 1 >> |