สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 1 >>> 50%
ตอนที่ 1
เสียงคุย เสียงตะโกนเรียก ตะโกนถามกันโขมงโฉงเฉงดังลั่นอย่างไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติของ ‘ตลาดสดธีรดา’ ในช่วงเช้ามืดที่พ่อค้าแม่ขายต่างออกมาตั้งแผงขายของของตัวเอง รถเข็นส่งของที่มีทั้งปลาสด ผักสด ต่างเข็นสวนกันวุ่น
“ไอ้คู้ป ป้าไม่เห็นถุงกะเพราเลยวะ” ป้าจาบลูกค้าขาประจำถาม หลังจากตรวจเช็กดูของที่ชายหนุ่มลูกครึ่งรูปร่างกำยำยกจากรถเข็นมาวางบนแผง
“ผมยังเอามาไม่หมดครับป้า เดี๋ยวเอามาพร้อมกับของป้าไพ รอแป๊บ” ชายหนุ่มบอกพลางลากรถเข็นออกไปหน้าตลาดที่มีรถสามล้อ รถกระบะจอดเรียงเต็มหน้าตลาดแทบจะไม่มีที่ให้เดิน เพื่อไปเอาของที่แม่ค้าต่างพากันซื้อมาขายในแต่ละวัน และระหว่างทางนั้นก็หันไปยิ้มและทักทายเพื่อนร่วมอาชีพเล็กน้อย
“ได้แล้วครับ ครบนะครับ” เมื่อป้าจาบพยักหน้าชายหนุ่มก็เข็นเลยไปยังแผงขายผักที่อยู่ถัดออกไปอีกสองแผง โดยมีสายตาของผู้สูงวัยที่มองตามไปอย่างชื่นชม ก่อนสายตานั้นจะย้ายกลับมาที่เจ้าของแผงผักข้างๆ
“ลูกเอ็งนี่มันขยันจริงๆ ถ้าลูกหลานฉันมันได้สักครึ่งหนึ่งของไอ้คู้ป มันอยากได้อะไรแม่จะปะเคนให้มันทุกอย่าง แต่นี่อะไร นอกจากเรียนแล้วมันก็เล่นเกมไม่เล่นเกมก็แบมือขอเงินไปเที่ยวกับแฟน”
นางจินตนายิ้มรับพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ เมื่อได้ยินป้าจาบบ่นเรื่องเดิมๆ ทุกวันที่เห็นบุตรชายของนางที่แม้จะเป็นวันธรรมดาแต่ทุกเช้าชายหนุ่มจะต้องมารับจ้างขนผักก่อนถึงจะกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนหรือไม่ก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ แล้วแต่ว่าวันนั้นจะมีเรียนช่วงไหน มีเรียนเช้าก็ไปทำงานบ่าย มีเรียนบ่ายไปก็ทำช่วงเช้า แต่ถ้าวันไหนไม่มีเรียนและไม่ได้ไปทำงานนอกจากรับจ้างเข็นผักแล้ว ก็ยังมาช่วยนางขายของด้วย
“ตามประสาวัยรุ่นละป้า”
“แล้วไอ้คู้ปมันแก่หรือไง สูงฟ้อหล่อเฟี้ยวขนาดนี้ ถ้ามีลูกสาวหลานสาวนะจะจองไปเป็นลูกเขยหลานเขยซะเลย” บอกอย่างเสียดายที่ลูกหลานของนางมีแต่ตัวผู้ หวังจะได้ตัวเมียมาเชยชมสักคนก็ไม่มี ตั้งแต่ลูกยันหลาน ช่างอาภัพเสียจริง
ได้ยินอย่างนั้นนางจินตนาก็ได้แต่ยิ้ม ก่อนจะรีบหันไปหยิบขวดน้ำ “ใกล้เสร็จยังลูก” นางจินตนาถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้กับบุตรชายที่แวะมายืนพักหน้าแผงพลางใช้ผ้าที่คล้องคอซับเหงื่อ
“เหลือของยายสายอีกนิดหน่อยจ้ะแม่” ชายหนุ่มดื่มน้ำแล้วส่งขวดคืนให้มารดาเพื่อเก็บเอาไปใช้กลอกน้ำมาดื่มอีกในครั้งหน้า แล้วรีบเข็นรถไปขนผักไปส่งที่แผงยายสายให้เสร็จเดี๋ยวจะไม่ทันขาย เพราะถึงแม้จะเป็นเช้ามืดแต่ก็เริ่มมีลูกค้าที่ส่วนใหญ่จะเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ซื้อของไปขายต่ออีกทอดอย่างที่ใครๆ เรียกกันว่า ‘รถพุ่มพวง’ หรือไม่ก็พวกพ่อค้าแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว ขายอาหารตามสั่ง ส่วนตอนเช้าๆ ถึงสายๆ ก็จะเป็นลูกค้าพวกพ่อบ้านแม่บ้านทั่วไปที่มาซื้อของเพื่อไปประกอบอาหารกินเองที่บ้าน
คูเปอร์ปลีกตัวไปส่งของให้ลูกค้าที่เหลือครู่ใหญ่ก็เดินกลับมาหาคนเป็นแม่ “งานเสร็จละ แต่แม่จะกินอะไรดี” ถามมารดาก่อนจะเผื่อแผ่น้ำใจไปที่ป้าจาบ “แล้วป้าจาบล่ะครับ”
“ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ร้านหน้าเซเว่นนะ ร้านอื่นไม่หร่อยวะ” คนสั่งสั่งพร้อมกับยื่นเงินแบงค์ยี่สิบให้ “เอาข้าวมาห้าบาทนอกนั้นหมู”
“รับแซ่บคร้าบบบ”
“แม่ก็เอาเหมือนป้าแกนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องแวะหลายที่ รีบไปรีบมานะ เดี๋ยวป้าจาบโมโหหิวจะกินหัวลูกค้าแทนข้าว”
“รอแป๊บนะครับสาวๆ” ชายหนุ่มเอ่ยล้อเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหายไปพักใหญ่ และกลับพร้อมกับอาหารเช้า ชายหนุ่มยื่นในส่วนของป้าจาบให้แกไป ส่วนของตนกับแม่ก็แกะกินไปขายของไป จนเรียบร้อยชายหนุ่มจึงขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับมาช่วยคนเป็นแม่ขายของ เหมือนทุกครั้งที่ไม่ได้ไปทำงาน
“ผมกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“จ้า” นางจิตนามองตามร่างสูงของลูกชายด้วยรอยยิ้ม รู้สึกภูมิใจเหลือเกินที่ลูกชายของนางเป็นเด็กดี ถึงแม้ชีวิตตอนนี้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่แค่นี้นางก็มีความสุขมากแล้ว
ในช่วงสายๆ ของวันมือที่กำลังนับเงินที่ได้จากการขายของต้องชะงักเล็กน้อย ก่อนป้าจาบจะถอนหายใจ มองเงินในมืออย่างแสนเสียดาย แต่ก็ต้องตัดใจยื่นมันให้กับเจ้าหนี้เงินดอกรายเดือนที่มายืนยิ้มรอหน้าแผง
“ขายดิบขายดีนะป้านะ”
คนได้รับคำอวยพรพยักหน้าพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ให้กับเจ้าหนี้ที่คิดว่าถูกที่สุดแล้วในละแวกนี้ คือร้อยละยี่สิบต่อเดือน
“พอได้ละคะเสี่ย”
เสี่ยนิติเจ้าพ่อเงินกู้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นเงินที่ได้มาให้ลูกน้องที่เดินตามเก็บเอาไว้ แล้วเดินเลยไปยังลูกหนี้รายอื่น แต่ยังไม่ทันที่เจ้าหนี้จะได้ทักลูกหนี้ เสียงทักเล็กแหลมจากใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เสี่ยนิติขา...” เรียกเสียงลากยาวอย่างมีจริตจะก้านดังมาแต่ไกล แล้วหญิงวัยห้าสิบกว่าๆ ที่แต่งตัวภูมิฐานบ่งบอกฐานะมีอันจะกินก็เดินไวๆ ตรงมาหาชายที่อายุอานามไม่ห่างจากตนมากนัด ขณะเดียวกันกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะลากหญิงสาวหน้าตาสะสวยตามมาด้วย
“นึกว่าจะไม่เจอกันซะแล้ว”
“แหม...เจอสิครับ ก็ผมตั้งใจมารอเจออยู่แล้ว” แม้ปากจะพูดกับคนเป็นแม่ แต่สายตานั้นกลับจ้องไปที่คนเป็นลูกอย่างไม่วางตา เห็นแล้วนางรงรองเจ้าของตลาดแห่งนี้ก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วดันลูกสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังให้มาแทนที่ตนที่ยืนใกล้กับเสี่ยนิติ
มินรญายกมือไหว้ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับคนเป็นแม่อย่างเลี่ยงไม่ได้ วันนี้มารดาของเธอมาเก็บค่าเช่าแผง และลากเธอมาด้วยเพราะอยากให้มาเจอเสี่ยนิติ จริงๆ เธอไม่ได้อยากมาสักนิด แต่ที่ยอมมาเพราะต้องการเจอใครบางคนต่างหากละ และคนคนนั้นก็คือ...
ลูกชายของแม่ค้าขายผักที่ชื่อ...คูเปอร์
คิดแล้วมิรญาก็แอบปรายตามองคูเปอร์หนุ่มลูกครึ่งไทยออสเตเลีย ที่นอกจากหน้าตาดีแล้วชายหนุ่มยังนิสัยดีเอามากๆ ด้วย อีกทั้งยังขยันขันแข็ง นอกจากเรียนหนังสือแล้วก็ไปทำงานหรือไม่ก็มาช่วยมารดาขายผักที่ตลาดแห่งนี้ ที่ที่เธอเจอเขาครั้งแรกและเกิดถูกใจซึ่งกันและกัน จนเริ่มต้นสานสัมพันธ์กันแบบลับๆ มาจนถึงทุกวันนี้
“ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” เสี่ยนิติชมหญิงสาวที่ยืนตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ” คนเป็นแม่รีบตอบรับคำชมแทนพร้อมกับกระซิบเรียก “ยัยมิ้น” คนถูกเรียกหะนมามองหน้าคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร นั่นทำให้นางรงรองตีเข้าที่ต้นแขนลูกสาวเบาๆ พลางบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะหันมายิ้มให้เสี่ยนิติเมื่ออีกฝ่ายถาม
“มาเก็บค่าเช่าใช่ไหมครับ”
“ค่ะ” นางรงรองตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้ววววว นิยายเรื่องใหม่ แนวโรมานซ์นะคะ ยังไงฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ ตอนนี้กำลังรอผลพิจารณาจากสำนักพิมพ์อยู่ค่า ^_^
เสียงคุย เสียงตะโกนเรียก ตะโกนถามกันโขมงโฉงเฉงดังลั่นอย่างไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติของ ‘ตลาดสดธีรดา’ ในช่วงเช้ามืดที่พ่อค้าแม่ขายต่างออกมาตั้งแผงขายของของตัวเอง รถเข็นส่งของที่มีทั้งปลาสด ผักสด ต่างเข็นสวนกันวุ่น
“ไอ้คู้ป ป้าไม่เห็นถุงกะเพราเลยวะ” ป้าจาบลูกค้าขาประจำถาม หลังจากตรวจเช็กดูของที่ชายหนุ่มลูกครึ่งรูปร่างกำยำยกจากรถเข็นมาวางบนแผง
“ผมยังเอามาไม่หมดครับป้า เดี๋ยวเอามาพร้อมกับของป้าไพ รอแป๊บ” ชายหนุ่มบอกพลางลากรถเข็นออกไปหน้าตลาดที่มีรถสามล้อ รถกระบะจอดเรียงเต็มหน้าตลาดแทบจะไม่มีที่ให้เดิน เพื่อไปเอาของที่แม่ค้าต่างพากันซื้อมาขายในแต่ละวัน และระหว่างทางนั้นก็หันไปยิ้มและทักทายเพื่อนร่วมอาชีพเล็กน้อย
“ได้แล้วครับ ครบนะครับ” เมื่อป้าจาบพยักหน้าชายหนุ่มก็เข็นเลยไปยังแผงขายผักที่อยู่ถัดออกไปอีกสองแผง โดยมีสายตาของผู้สูงวัยที่มองตามไปอย่างชื่นชม ก่อนสายตานั้นจะย้ายกลับมาที่เจ้าของแผงผักข้างๆ
“ลูกเอ็งนี่มันขยันจริงๆ ถ้าลูกหลานฉันมันได้สักครึ่งหนึ่งของไอ้คู้ป มันอยากได้อะไรแม่จะปะเคนให้มันทุกอย่าง แต่นี่อะไร นอกจากเรียนแล้วมันก็เล่นเกมไม่เล่นเกมก็แบมือขอเงินไปเที่ยวกับแฟน”
นางจินตนายิ้มรับพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ เมื่อได้ยินป้าจาบบ่นเรื่องเดิมๆ ทุกวันที่เห็นบุตรชายของนางที่แม้จะเป็นวันธรรมดาแต่ทุกเช้าชายหนุ่มจะต้องมารับจ้างขนผักก่อนถึงจะกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนหรือไม่ก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ แล้วแต่ว่าวันนั้นจะมีเรียนช่วงไหน มีเรียนเช้าก็ไปทำงานบ่าย มีเรียนบ่ายไปก็ทำช่วงเช้า แต่ถ้าวันไหนไม่มีเรียนและไม่ได้ไปทำงานนอกจากรับจ้างเข็นผักแล้ว ก็ยังมาช่วยนางขายของด้วย
“ตามประสาวัยรุ่นละป้า”
“แล้วไอ้คู้ปมันแก่หรือไง สูงฟ้อหล่อเฟี้ยวขนาดนี้ ถ้ามีลูกสาวหลานสาวนะจะจองไปเป็นลูกเขยหลานเขยซะเลย” บอกอย่างเสียดายที่ลูกหลานของนางมีแต่ตัวผู้ หวังจะได้ตัวเมียมาเชยชมสักคนก็ไม่มี ตั้งแต่ลูกยันหลาน ช่างอาภัพเสียจริง
ได้ยินอย่างนั้นนางจินตนาก็ได้แต่ยิ้ม ก่อนจะรีบหันไปหยิบขวดน้ำ “ใกล้เสร็จยังลูก” นางจินตนาถามพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้กับบุตรชายที่แวะมายืนพักหน้าแผงพลางใช้ผ้าที่คล้องคอซับเหงื่อ
“เหลือของยายสายอีกนิดหน่อยจ้ะแม่” ชายหนุ่มดื่มน้ำแล้วส่งขวดคืนให้มารดาเพื่อเก็บเอาไปใช้กลอกน้ำมาดื่มอีกในครั้งหน้า แล้วรีบเข็นรถไปขนผักไปส่งที่แผงยายสายให้เสร็จเดี๋ยวจะไม่ทันขาย เพราะถึงแม้จะเป็นเช้ามืดแต่ก็เริ่มมีลูกค้าที่ส่วนใหญ่จะเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ซื้อของไปขายต่ออีกทอดอย่างที่ใครๆ เรียกกันว่า ‘รถพุ่มพวง’ หรือไม่ก็พวกพ่อค้าแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว ขายอาหารตามสั่ง ส่วนตอนเช้าๆ ถึงสายๆ ก็จะเป็นลูกค้าพวกพ่อบ้านแม่บ้านทั่วไปที่มาซื้อของเพื่อไปประกอบอาหารกินเองที่บ้าน
คูเปอร์ปลีกตัวไปส่งของให้ลูกค้าที่เหลือครู่ใหญ่ก็เดินกลับมาหาคนเป็นแม่ “งานเสร็จละ แต่แม่จะกินอะไรดี” ถามมารดาก่อนจะเผื่อแผ่น้ำใจไปที่ป้าจาบ “แล้วป้าจาบล่ะครับ”
“ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ร้านหน้าเซเว่นนะ ร้านอื่นไม่หร่อยวะ” คนสั่งสั่งพร้อมกับยื่นเงินแบงค์ยี่สิบให้ “เอาข้าวมาห้าบาทนอกนั้นหมู”
“รับแซ่บคร้าบบบ”
“แม่ก็เอาเหมือนป้าแกนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องแวะหลายที่ รีบไปรีบมานะ เดี๋ยวป้าจาบโมโหหิวจะกินหัวลูกค้าแทนข้าว”
“รอแป๊บนะครับสาวๆ” ชายหนุ่มเอ่ยล้อเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหายไปพักใหญ่ และกลับพร้อมกับอาหารเช้า ชายหนุ่มยื่นในส่วนของป้าจาบให้แกไป ส่วนของตนกับแม่ก็แกะกินไปขายของไป จนเรียบร้อยชายหนุ่มจึงขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับมาช่วยคนเป็นแม่ขายของ เหมือนทุกครั้งที่ไม่ได้ไปทำงาน
“ผมกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“จ้า” นางจิตนามองตามร่างสูงของลูกชายด้วยรอยยิ้ม รู้สึกภูมิใจเหลือเกินที่ลูกชายของนางเป็นเด็กดี ถึงแม้ชีวิตตอนนี้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่แค่นี้นางก็มีความสุขมากแล้ว
ในช่วงสายๆ ของวันมือที่กำลังนับเงินที่ได้จากการขายของต้องชะงักเล็กน้อย ก่อนป้าจาบจะถอนหายใจ มองเงินในมืออย่างแสนเสียดาย แต่ก็ต้องตัดใจยื่นมันให้กับเจ้าหนี้เงินดอกรายเดือนที่มายืนยิ้มรอหน้าแผง
“ขายดิบขายดีนะป้านะ”
คนได้รับคำอวยพรพยักหน้าพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ให้กับเจ้าหนี้ที่คิดว่าถูกที่สุดแล้วในละแวกนี้ คือร้อยละยี่สิบต่อเดือน
“พอได้ละคะเสี่ย”
เสี่ยนิติเจ้าพ่อเงินกู้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นเงินที่ได้มาให้ลูกน้องที่เดินตามเก็บเอาไว้ แล้วเดินเลยไปยังลูกหนี้รายอื่น แต่ยังไม่ทันที่เจ้าหนี้จะได้ทักลูกหนี้ เสียงทักเล็กแหลมจากใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เสี่ยนิติขา...” เรียกเสียงลากยาวอย่างมีจริตจะก้านดังมาแต่ไกล แล้วหญิงวัยห้าสิบกว่าๆ ที่แต่งตัวภูมิฐานบ่งบอกฐานะมีอันจะกินก็เดินไวๆ ตรงมาหาชายที่อายุอานามไม่ห่างจากตนมากนัด ขณะเดียวกันกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะลากหญิงสาวหน้าตาสะสวยตามมาด้วย
“นึกว่าจะไม่เจอกันซะแล้ว”
“แหม...เจอสิครับ ก็ผมตั้งใจมารอเจออยู่แล้ว” แม้ปากจะพูดกับคนเป็นแม่ แต่สายตานั้นกลับจ้องไปที่คนเป็นลูกอย่างไม่วางตา เห็นแล้วนางรงรองเจ้าของตลาดแห่งนี้ก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วดันลูกสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังให้มาแทนที่ตนที่ยืนใกล้กับเสี่ยนิติ
มินรญายกมือไหว้ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับคนเป็นแม่อย่างเลี่ยงไม่ได้ วันนี้มารดาของเธอมาเก็บค่าเช่าแผง และลากเธอมาด้วยเพราะอยากให้มาเจอเสี่ยนิติ จริงๆ เธอไม่ได้อยากมาสักนิด แต่ที่ยอมมาเพราะต้องการเจอใครบางคนต่างหากละ และคนคนนั้นก็คือ...
ลูกชายของแม่ค้าขายผักที่ชื่อ...คูเปอร์
คิดแล้วมิรญาก็แอบปรายตามองคูเปอร์หนุ่มลูกครึ่งไทยออสเตเลีย ที่นอกจากหน้าตาดีแล้วชายหนุ่มยังนิสัยดีเอามากๆ ด้วย อีกทั้งยังขยันขันแข็ง นอกจากเรียนหนังสือแล้วก็ไปทำงานหรือไม่ก็มาช่วยมารดาขายผักที่ตลาดแห่งนี้ ที่ที่เธอเจอเขาครั้งแรกและเกิดถูกใจซึ่งกันและกัน จนเริ่มต้นสานสัมพันธ์กันแบบลับๆ มาจนถึงทุกวันนี้
“ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” เสี่ยนิติชมหญิงสาวที่ยืนตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ” คนเป็นแม่รีบตอบรับคำชมแทนพร้อมกับกระซิบเรียก “ยัยมิ้น” คนถูกเรียกหะนมามองหน้าคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร นั่นทำให้นางรงรองตีเข้าที่ต้นแขนลูกสาวเบาๆ พลางบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะหันมายิ้มให้เสี่ยนิติเมื่ออีกฝ่ายถาม
“มาเก็บค่าเช่าใช่ไหมครับ”
“ค่ะ” นางรงรองตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้ววววว นิยายเรื่องใหม่ แนวโรมานซ์นะคะ ยังไงฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ ตอนนี้กำลังรอผลพิจารณาจากสำนักพิมพ์อยู่ค่า ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ย. 2559, 16:40:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ย. 2559, 16:40:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1252
| ตอนที่ 1 >>> 100% >> |