สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 1 >>> 100%
ตอนที่ 1 (ต่อ)
“งั้นเชิญคุณนายก่อนเลยครับ” นางรงรองยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินตรงเข้าไปหานางจินตนาที่เตรียมเงินไว้รอแล้ว
“นี่ของคุณนายค่ะ ทั้งค่าเช่าแผงและค่าเช่าบ้านนะคะ” นางจินตนายื่นเงินห้าพันห้าร้อยบาทให้กับเจ้าของตลาด ก่อนจะหยิบเงินอีกส่วนหนึ่งที่มีทั้งต้นและดอกให้กับเสี่ยนิติ “ส่วนนี่ของเสี่ยค่ะ”
“เห็นว่าจะหมดแล้วนี่ เอาเพิ่มอีกไหม” เจ้าหนี้ถามอย่างอาทร เพราะนางจินตนาถือว่าเป็นลูกค้าชั้นดี จ่ายตรงตลอดไม่เคยเลทหรือบิดพลิ้วแม้แต่ครั้งเดียว
“คงไม่ละคะเสี่ย อีกไม่นานไอ้คู้ปมันก็จะเรียนจบแล้ว”
“ตามใจ เดือดร้อนก็บอกแล้วกัน”
นางจินตนายิ้มรับเล็กน้อย แล้วกลุ่มเก็บดอกเงินกู้และค่าเช่าแผงก็เลยไปแผงถัดไป โดยมีมินรญาเดินชะลอฝีเท้าอยู่ท้ายกลุ่ม
หญิงสาวลอบมองคนเป็นแม่ที่เดินประกบคู่ไปกับเสี่ยนิติเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมาหยิบเอาผักในแผงของนางจินตนาขึ้นมาสี่กำ แล้วยื่นมันให้กับพ่อค้ารูปหล่อที่เหมือนจะรอท่าอยู่แล้ว
“ยี่สิบบาทครับ”
“นี่ค่ะ” มินรญายื่นแบงค์ยี่สิบที่ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมกับส่งยิ้มเนียมอายให้กับพ่อค้ารูปหล่อที่รับเงินแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงโดยไม่นำไปรวมกับเงินที่ขายผักได้ในกระเป๋าของผ้ากันเปื้อนเหมือนทุกครั้ง
“แม่...ผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ”
เมื่อคนเป็นแม่ที่กำลังติดพันเม้าท์มอยอยู่กับป้าจาบหันมาพยักหน้าอนุญาตร่างสูงก็รีบเดินผละออกจากแผงผัก แล้วตรงไปที่ห้องน้ำหน้าตลาด ชายหนุ่มจ่ายเงินค่าบริการห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปข้างในล้วงเอาเงินแบงค์ยี่สิบที่เพิ่งได้จากลูกค้าสาวสวยอย่างมินรญาขึ้นมา
คูเปอร์คลี่แบงค์สีเขียวออกมา กระดาษสีขาวที่ถูกพับเอาไว้ด้านในก็ปรากฏ ชายหนุ่มยัดเงินเข้ากระเป๋าของผ้ากันเปื้อนแล้วรีบคลี่กระดาษออกอ่าน
6 โมงเย็นเจอกันที่เดิมนะจ๊ะ
มิ้น ^^
เมื่ออ่านแล้วก็ได้แต่ยิ้มและส่ายศีรษะ มินรญาชอบทำอะไรแบบนี้เสมอเพราะเธอบอกว่ามันตื่นเต้นดี ทั้งที่จะนัดเขาผ่านเฟสบุ๊คหรือไลน์เหมือนปกติก็ได้ แต่เธอไม่ทำ มาเก็บค่าเช่าแผงเดือนไหนต้องมีเงินค่าผักสอดไส้จดหมายน้อยมาทุกที เมื่อเธอเสนอเขาก็สนองไม่อยากจะขัด เพราะจะว่าไปมันก็ตื่นเต้นดีอย่างที่แฟนสาวบอกจริงๆ นั่นแหละ
คูเปอร์และมินรญาคบกันในฐานะแฟนมาได้สองปีกว่าๆ แล้ว โดยที่ทางบ้านของทั้งสองฝ่ายไม่รู้ แม้นางจินตนาจะเคยระแคะระคายและสอบถามลูกชายบ้างแล้ว ทว่าชายหนุ่มกลับปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงอย่างนั้นคนเป็นแม่เตือนก็ด้วยความหวังดีว่า
“จะรักใครชอบใครแม่ไม่ว่า แต่กับหนูมิ้น อย่าไปข้องเกี่ยวดีกว่า ลูกจะเสียใจเปล่าๆ ดูก็รู้ว่าคุณนายรงรองหวังจะเกี่ยวดองกับเสี่ยนิติ”
และคราวนั้นคูเปอร์ก็ใช้ความเงียบเป็นคำตอบและเลี่ยงพูดเรื่องอื่นเพื่อกลบเกลื่อน แต่ในความเป็นจริงนั้นชายหนุ่มหาได้สนใจคำเตือนของคนเป็นแม่ไม่ คิดเพียงว่าทั้งเขาและเธอรักกันอะไรก็กั้นไม่อยู่ โดยไม่รู้เลยว่าโลกแห่งความเป็นจริงนั้นมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด และไม่เหมือนโลกสีชมพูที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยความรัก ความฝันของคนสองคน
เกือบห้าโมงเย็นคูเปอร์ขออนุญาตคนเป็นแม่เลิกขายผักก่อนเวลาหนึ่งวัน โดยให้เหตุผลว่านัดติวกับเพื่อน ซึ่งนางจินตนาก็อนุญาตโดยไม่ได้ซักไซร้อะไรมาก
ซึ่งก็ไม่ต่างกับมินรญา ที่ต้องเอาเรื่องเรียนขึ้นมาอ้าง แค่นั้นยังไม่พอยังต้องอ้างอิงชื่อเพื่อนสนิทอย่างดาวิกาเสมอ เพราะบ่อยครั้งที่คนเป็นแม่โทร.เช็กกับเพื่อนคนนี้
เพื่อนที่รู้ว่าเธอกำลังคบกับใคร ครั้งนี้เช่นกันมินรญาต้องโทร.ไปเตรียมกับดาวิกาเล็กน้อย พอให้รู้กันไม่ให้เผลอหลุดพิรุธออกมาไม่งั้น ถ้าโดนจับได้เธอตายแน่
“รอนานไหม” หญิงสาวในชุดแซกเอวจั๊มสีฟ้าสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำแขนยาวครึ่งแขนสะพายกระเป๋าสีขาวเข้าชุดเดินเข้ามาทักคูเปอร์ที่นั่งรออยู่ภายในศูนย์อาหารของห้างชื่อดัง
“สิบนาทีได้มั้ง” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ พร้อมกับลุกขึ้น “ไปไหนกันดี ดูหนังไหม”
“กว่าจะถึงรอบหนัง กว่าหนังจะจบ ดึกไปเดี๋ยวโดนโทร.ตาม” มินรญาปฏิเสธพร้อมกับให้เหตุผล
คูปอร์ยักไหล่คว้ามือบางมากุมเอาไว้แล้วเดินออกจากศูนย์อาหารไปแบบเรื่อยๆ “กินไอติมเปล่า หรือจะไปไหน”
“พี่คู้ปพาไปไหนมิ้นก็ไปหมดแหละ” หญิงสาวบอกเสียงอ้อนพลางเลื่อนมือมากอดแขนแข็งแรงและเอียงศีรษะซบไหล่กว้าง อย่างไม่แคร์สายตาว่าใครจะมอง
ก็แค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เธอกับคูเปอร์จะได้มีเวลาร่วมกัน มันไม่ใช่ทุกวัน บ้างก็อาทิตย์ละครั้งหรือไม่ถ้าต่างคนต่างไม่ว่างติดเรียนติดงานก็เดือนละครั้งแม้จะได้พูดคุยกันผ่านโทรศัพท์บ้างโซเซียลเนตเวิร์คบ้าง แต่ความรู้สึกสุขใจมันได้ไม่ถึงครึ่งเหมือนที่ได้เจอได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
หลังจากกินไอศกรีม เดินเที่ยวเล่นจนพอใจ ทั้งคู่ก็ออกจากห้างตรงไปยังที่ที่ทั้งสองสามารถใช้เวลาพลอดรักและอยู่ด้วยกันได้เต็มที่
“เมื่อไหร่เราจะเปิดเผยความสัมพันธ์เหมือนคู่รักคนอื่นๆ เสียที” มินรญาบ่นขณะนั่งเอาศีรษะซบไหล่ของคนรักที่ตอนนี้ต่างนั่งอยู่บนเตียงกว้างภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง
“เอาไว้พี่เรียนจบหางานทำได้แล้ว พี่จะพามิ้นไปพบแม่นะ” คูเปอร์ดึงร่างบอบบางมากอด “พี่จะขยันทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว ถึงตอนนั้นพี่จะไปสู่ขอมิ้นกับคุณนายนะ”
มินรญาพยักหน้ากับอกกว้างพร้อมกับคลี่ยิ้มกอดกระชับร่างใหญ่อย่างมีความสุข กับความหวังความฝันของเขาและเธอ
“มิ้นรักพี่ มิ้นจะรอวันนั้นนะคะ” หญิงสาวเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นบอกคนรักด้วยความรักเต็มเปี่ยม
“รอพี่นะแล้วเราจะมาช่วยกันสร้างครอบครัว” คูเปอร์กระซิบบอกชิดริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะใช้ปากตัวเองทาบทับลงไป มอบจุมพิตหวานละมุนตรึงใจให้คนรัก ที่แม้ฐานะทางบ้านจะแตกต่างกัน แต่เขาก็รักเธอสุดหัวใจ ไม่ได้คบอีกฝ่ายเพื่อหวังปอกลอก และนั่นคือเหตุผลที่ยังไม่พร้อมจะเปิดเผยความสัมพันธ์ที่นับวันจะแน่นแฟ้นและข้ามขั้นไปไกล
ไฟพิศวาสถูกจุดให้ลุกโชน ต่างคนต่างป้อนและปรนเปรอกันและกันให้สมกับความคิดถึง ไม่ว่าจะด้วยจุมพิตหรือสัมผัสที่ลูบไล้คลึงเค้นไปทั่วสรรพางค์กาย ก่อนที่ทั้งคู่จะผละออกจากกันชั่วครู่อย่างอ้อยอิ่ง แล้วต่างคนต่างก็จัดการถอดปราการของตัวเองออก โยนทิ้งเกลื่อนพื้นอย่างไม่ใยดี
คูเปอร์ที่นั่งบนเตียงดึงร่างบางที่เพิ่งโยนชั้นในตัวน้อยลงบนพื้นเข้าหา แล้วใช้ปลายลิ้นกวาดเลียหยอกเอินกับยอดอกที่แข็งเป็นไตรับสัมผัสสลับกับการดูดดึง ขณะที่มือก็บีบเค้นอีกข้าง
“อืม...” มินรญาครางมือบางจับไหล่กว้างไว้แน่น แอ่นอกรับสัมผัสวาบหวามจนกายสาวสั่นสะท้าน รู้สึกราวกับมีไฟแล่นปราดไปทั่วร่าง ไม่ว่าชายหนุ่มจะครอบครองหรือสัมผัสไปส่วนไหน ตรงนั้นก็เหมือนจะร้อนวูบวาบไปซะทุกที ในช่องท้องเกร็งมวนปั่นป่วนไม่ต่างกับทะเลที่มีคลื่นสูงแปรปรวน
“คราวนี้พี่ขอสักสามยกนะ”
“บ้า” คนถูกขอใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบไหล่กว้างตุ๊บใหญ่อย่างเขินอายจนใบหน้าขาวนวลนั้นแดงจัด
NC ขออนุญาตตัดทิ้งนะคะ (ไรท์ยังไม่อยากกินแบนจ้า หาอ่านได้เวบอื่นนะคะ เวบไหนไม่บอกเสิร์ชหาเองละกัน เดี๋ยวโดนแบนอีกเช่นกัน อิอิอิ)
เจ้าของร่างบางที่กรีดร้องออกมาอย่างสุขสม เมื่อเธอไปท่องดินแดนหฤหรรษ์ถึงสองครั้ง ในเวลาห่างกันไม่นาน
“ต่อเลยดีกว่า” คูเปอร์แกล้งพูดพลางขยับเอวสอบแรงๆ อีกครั้ง
“อุ้ย...พักก่อนไม่ได้เหรอคะ” มินรญาถามเสียงหอบสะท้าน รับรู้ได้ถึงการตื่นตัวของชายหนุ่มที่ยังคงฝังอยู่ในกายของเธอ
“ให้เวลาห้านาที” ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางแล้วจูบไล้ที่หลังคอและสันหลัง
“อย่าแกล้งกันสิคะ” คนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างอ่อนแรงบอกเสียงคล้ายรำคาญ
“ใครบอกแกล้งจะเอาจริงต่างหากละ”
ได้ยินอย่างนั้นมินรญาก็พลิกตัวหันหน้ามาหาคนรัก เธอยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยพร้อมกับยกมือบางขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มอย่างแสนรัก
“ไหนบอกให้พักห้านาทีไงคะ” คูเปอร์แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จะรุกท่าเดียวจนมินณญาอดจะพูดแหย่เล่นไม่ได้
“ใหม่ๆ ก็งี้แหละ นานๆ ไปจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ไม่ใช่แค่เดินเฉียดยังโดนด่าว่าเกะกะ”
“คนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่มิ้นคือคนที่อยากรัก อยากอยู่ใกล้ อยากใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่เฒ่า” ชายหนุ่มบอกคนรักด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง และนั่นทำให้มินรญาถึงกับฉีกยิ้มกว้าง
“ค่ะ มิ้นเชื่อพี่” เรียวแขนเล็กวาดขึ้นไปกอดต้นคอแกร่งอย่างรักใคร่ วางใจ และศรัทธา
“รักของเราจะเป็นนิรันดร์ ไม่มีใครมาแยกเราจากกันได้” ชายหนุ่มให้คำมั่น ไม่รู้เลยว่าในอนาคตความรักของตนจะเป็นดั่งที่วาดฝันเอาไว้หรือไม่
“งั้นเชิญคุณนายก่อนเลยครับ” นางรงรองยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินตรงเข้าไปหานางจินตนาที่เตรียมเงินไว้รอแล้ว
“นี่ของคุณนายค่ะ ทั้งค่าเช่าแผงและค่าเช่าบ้านนะคะ” นางจินตนายื่นเงินห้าพันห้าร้อยบาทให้กับเจ้าของตลาด ก่อนจะหยิบเงินอีกส่วนหนึ่งที่มีทั้งต้นและดอกให้กับเสี่ยนิติ “ส่วนนี่ของเสี่ยค่ะ”
“เห็นว่าจะหมดแล้วนี่ เอาเพิ่มอีกไหม” เจ้าหนี้ถามอย่างอาทร เพราะนางจินตนาถือว่าเป็นลูกค้าชั้นดี จ่ายตรงตลอดไม่เคยเลทหรือบิดพลิ้วแม้แต่ครั้งเดียว
“คงไม่ละคะเสี่ย อีกไม่นานไอ้คู้ปมันก็จะเรียนจบแล้ว”
“ตามใจ เดือดร้อนก็บอกแล้วกัน”
นางจินตนายิ้มรับเล็กน้อย แล้วกลุ่มเก็บดอกเงินกู้และค่าเช่าแผงก็เลยไปแผงถัดไป โดยมีมินรญาเดินชะลอฝีเท้าอยู่ท้ายกลุ่ม
หญิงสาวลอบมองคนเป็นแม่ที่เดินประกบคู่ไปกับเสี่ยนิติเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมาหยิบเอาผักในแผงของนางจินตนาขึ้นมาสี่กำ แล้วยื่นมันให้กับพ่อค้ารูปหล่อที่เหมือนจะรอท่าอยู่แล้ว
“ยี่สิบบาทครับ”
“นี่ค่ะ” มินรญายื่นแบงค์ยี่สิบที่ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมกับส่งยิ้มเนียมอายให้กับพ่อค้ารูปหล่อที่รับเงินแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงโดยไม่นำไปรวมกับเงินที่ขายผักได้ในกระเป๋าของผ้ากันเปื้อนเหมือนทุกครั้ง
“แม่...ผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ”
เมื่อคนเป็นแม่ที่กำลังติดพันเม้าท์มอยอยู่กับป้าจาบหันมาพยักหน้าอนุญาตร่างสูงก็รีบเดินผละออกจากแผงผัก แล้วตรงไปที่ห้องน้ำหน้าตลาด ชายหนุ่มจ่ายเงินค่าบริการห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปข้างในล้วงเอาเงินแบงค์ยี่สิบที่เพิ่งได้จากลูกค้าสาวสวยอย่างมินรญาขึ้นมา
คูเปอร์คลี่แบงค์สีเขียวออกมา กระดาษสีขาวที่ถูกพับเอาไว้ด้านในก็ปรากฏ ชายหนุ่มยัดเงินเข้ากระเป๋าของผ้ากันเปื้อนแล้วรีบคลี่กระดาษออกอ่าน
6 โมงเย็นเจอกันที่เดิมนะจ๊ะ
มิ้น ^^
เมื่ออ่านแล้วก็ได้แต่ยิ้มและส่ายศีรษะ มินรญาชอบทำอะไรแบบนี้เสมอเพราะเธอบอกว่ามันตื่นเต้นดี ทั้งที่จะนัดเขาผ่านเฟสบุ๊คหรือไลน์เหมือนปกติก็ได้ แต่เธอไม่ทำ มาเก็บค่าเช่าแผงเดือนไหนต้องมีเงินค่าผักสอดไส้จดหมายน้อยมาทุกที เมื่อเธอเสนอเขาก็สนองไม่อยากจะขัด เพราะจะว่าไปมันก็ตื่นเต้นดีอย่างที่แฟนสาวบอกจริงๆ นั่นแหละ
คูเปอร์และมินรญาคบกันในฐานะแฟนมาได้สองปีกว่าๆ แล้ว โดยที่ทางบ้านของทั้งสองฝ่ายไม่รู้ แม้นางจินตนาจะเคยระแคะระคายและสอบถามลูกชายบ้างแล้ว ทว่าชายหนุ่มกลับปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงอย่างนั้นคนเป็นแม่เตือนก็ด้วยความหวังดีว่า
“จะรักใครชอบใครแม่ไม่ว่า แต่กับหนูมิ้น อย่าไปข้องเกี่ยวดีกว่า ลูกจะเสียใจเปล่าๆ ดูก็รู้ว่าคุณนายรงรองหวังจะเกี่ยวดองกับเสี่ยนิติ”
และคราวนั้นคูเปอร์ก็ใช้ความเงียบเป็นคำตอบและเลี่ยงพูดเรื่องอื่นเพื่อกลบเกลื่อน แต่ในความเป็นจริงนั้นชายหนุ่มหาได้สนใจคำเตือนของคนเป็นแม่ไม่ คิดเพียงว่าทั้งเขาและเธอรักกันอะไรก็กั้นไม่อยู่ โดยไม่รู้เลยว่าโลกแห่งความเป็นจริงนั้นมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด และไม่เหมือนโลกสีชมพูที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยความรัก ความฝันของคนสองคน
เกือบห้าโมงเย็นคูเปอร์ขออนุญาตคนเป็นแม่เลิกขายผักก่อนเวลาหนึ่งวัน โดยให้เหตุผลว่านัดติวกับเพื่อน ซึ่งนางจินตนาก็อนุญาตโดยไม่ได้ซักไซร้อะไรมาก
ซึ่งก็ไม่ต่างกับมินรญา ที่ต้องเอาเรื่องเรียนขึ้นมาอ้าง แค่นั้นยังไม่พอยังต้องอ้างอิงชื่อเพื่อนสนิทอย่างดาวิกาเสมอ เพราะบ่อยครั้งที่คนเป็นแม่โทร.เช็กกับเพื่อนคนนี้
เพื่อนที่รู้ว่าเธอกำลังคบกับใคร ครั้งนี้เช่นกันมินรญาต้องโทร.ไปเตรียมกับดาวิกาเล็กน้อย พอให้รู้กันไม่ให้เผลอหลุดพิรุธออกมาไม่งั้น ถ้าโดนจับได้เธอตายแน่
“รอนานไหม” หญิงสาวในชุดแซกเอวจั๊มสีฟ้าสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำแขนยาวครึ่งแขนสะพายกระเป๋าสีขาวเข้าชุดเดินเข้ามาทักคูเปอร์ที่นั่งรออยู่ภายในศูนย์อาหารของห้างชื่อดัง
“สิบนาทีได้มั้ง” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ พร้อมกับลุกขึ้น “ไปไหนกันดี ดูหนังไหม”
“กว่าจะถึงรอบหนัง กว่าหนังจะจบ ดึกไปเดี๋ยวโดนโทร.ตาม” มินรญาปฏิเสธพร้อมกับให้เหตุผล
คูปอร์ยักไหล่คว้ามือบางมากุมเอาไว้แล้วเดินออกจากศูนย์อาหารไปแบบเรื่อยๆ “กินไอติมเปล่า หรือจะไปไหน”
“พี่คู้ปพาไปไหนมิ้นก็ไปหมดแหละ” หญิงสาวบอกเสียงอ้อนพลางเลื่อนมือมากอดแขนแข็งแรงและเอียงศีรษะซบไหล่กว้าง อย่างไม่แคร์สายตาว่าใครจะมอง
ก็แค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เธอกับคูเปอร์จะได้มีเวลาร่วมกัน มันไม่ใช่ทุกวัน บ้างก็อาทิตย์ละครั้งหรือไม่ถ้าต่างคนต่างไม่ว่างติดเรียนติดงานก็เดือนละครั้งแม้จะได้พูดคุยกันผ่านโทรศัพท์บ้างโซเซียลเนตเวิร์คบ้าง แต่ความรู้สึกสุขใจมันได้ไม่ถึงครึ่งเหมือนที่ได้เจอได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
หลังจากกินไอศกรีม เดินเที่ยวเล่นจนพอใจ ทั้งคู่ก็ออกจากห้างตรงไปยังที่ที่ทั้งสองสามารถใช้เวลาพลอดรักและอยู่ด้วยกันได้เต็มที่
“เมื่อไหร่เราจะเปิดเผยความสัมพันธ์เหมือนคู่รักคนอื่นๆ เสียที” มินรญาบ่นขณะนั่งเอาศีรษะซบไหล่ของคนรักที่ตอนนี้ต่างนั่งอยู่บนเตียงกว้างภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง
“เอาไว้พี่เรียนจบหางานทำได้แล้ว พี่จะพามิ้นไปพบแม่นะ” คูเปอร์ดึงร่างบอบบางมากอด “พี่จะขยันทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว ถึงตอนนั้นพี่จะไปสู่ขอมิ้นกับคุณนายนะ”
มินรญาพยักหน้ากับอกกว้างพร้อมกับคลี่ยิ้มกอดกระชับร่างใหญ่อย่างมีความสุข กับความหวังความฝันของเขาและเธอ
“มิ้นรักพี่ มิ้นจะรอวันนั้นนะคะ” หญิงสาวเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นบอกคนรักด้วยความรักเต็มเปี่ยม
“รอพี่นะแล้วเราจะมาช่วยกันสร้างครอบครัว” คูเปอร์กระซิบบอกชิดริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะใช้ปากตัวเองทาบทับลงไป มอบจุมพิตหวานละมุนตรึงใจให้คนรัก ที่แม้ฐานะทางบ้านจะแตกต่างกัน แต่เขาก็รักเธอสุดหัวใจ ไม่ได้คบอีกฝ่ายเพื่อหวังปอกลอก และนั่นคือเหตุผลที่ยังไม่พร้อมจะเปิดเผยความสัมพันธ์ที่นับวันจะแน่นแฟ้นและข้ามขั้นไปไกล
ไฟพิศวาสถูกจุดให้ลุกโชน ต่างคนต่างป้อนและปรนเปรอกันและกันให้สมกับความคิดถึง ไม่ว่าจะด้วยจุมพิตหรือสัมผัสที่ลูบไล้คลึงเค้นไปทั่วสรรพางค์กาย ก่อนที่ทั้งคู่จะผละออกจากกันชั่วครู่อย่างอ้อยอิ่ง แล้วต่างคนต่างก็จัดการถอดปราการของตัวเองออก โยนทิ้งเกลื่อนพื้นอย่างไม่ใยดี
คูเปอร์ที่นั่งบนเตียงดึงร่างบางที่เพิ่งโยนชั้นในตัวน้อยลงบนพื้นเข้าหา แล้วใช้ปลายลิ้นกวาดเลียหยอกเอินกับยอดอกที่แข็งเป็นไตรับสัมผัสสลับกับการดูดดึง ขณะที่มือก็บีบเค้นอีกข้าง
“อืม...” มินรญาครางมือบางจับไหล่กว้างไว้แน่น แอ่นอกรับสัมผัสวาบหวามจนกายสาวสั่นสะท้าน รู้สึกราวกับมีไฟแล่นปราดไปทั่วร่าง ไม่ว่าชายหนุ่มจะครอบครองหรือสัมผัสไปส่วนไหน ตรงนั้นก็เหมือนจะร้อนวูบวาบไปซะทุกที ในช่องท้องเกร็งมวนปั่นป่วนไม่ต่างกับทะเลที่มีคลื่นสูงแปรปรวน
“คราวนี้พี่ขอสักสามยกนะ”
“บ้า” คนถูกขอใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบไหล่กว้างตุ๊บใหญ่อย่างเขินอายจนใบหน้าขาวนวลนั้นแดงจัด
NC ขออนุญาตตัดทิ้งนะคะ (ไรท์ยังไม่อยากกินแบนจ้า หาอ่านได้เวบอื่นนะคะ เวบไหนไม่บอกเสิร์ชหาเองละกัน เดี๋ยวโดนแบนอีกเช่นกัน อิอิอิ)
เจ้าของร่างบางที่กรีดร้องออกมาอย่างสุขสม เมื่อเธอไปท่องดินแดนหฤหรรษ์ถึงสองครั้ง ในเวลาห่างกันไม่นาน
“ต่อเลยดีกว่า” คูเปอร์แกล้งพูดพลางขยับเอวสอบแรงๆ อีกครั้ง
“อุ้ย...พักก่อนไม่ได้เหรอคะ” มินรญาถามเสียงหอบสะท้าน รับรู้ได้ถึงการตื่นตัวของชายหนุ่มที่ยังคงฝังอยู่ในกายของเธอ
“ให้เวลาห้านาที” ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางแล้วจูบไล้ที่หลังคอและสันหลัง
“อย่าแกล้งกันสิคะ” คนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างอ่อนแรงบอกเสียงคล้ายรำคาญ
“ใครบอกแกล้งจะเอาจริงต่างหากละ”
ได้ยินอย่างนั้นมินรญาก็พลิกตัวหันหน้ามาหาคนรัก เธอยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยพร้อมกับยกมือบางขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มอย่างแสนรัก
“ไหนบอกให้พักห้านาทีไงคะ” คูเปอร์แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จะรุกท่าเดียวจนมินณญาอดจะพูดแหย่เล่นไม่ได้
“ใหม่ๆ ก็งี้แหละ นานๆ ไปจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ไม่ใช่แค่เดินเฉียดยังโดนด่าว่าเกะกะ”
“คนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่มิ้นคือคนที่อยากรัก อยากอยู่ใกล้ อยากใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่เฒ่า” ชายหนุ่มบอกคนรักด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง และนั่นทำให้มินรญาถึงกับฉีกยิ้มกว้าง
“ค่ะ มิ้นเชื่อพี่” เรียวแขนเล็กวาดขึ้นไปกอดต้นคอแกร่งอย่างรักใคร่ วางใจ และศรัทธา
“รักของเราจะเป็นนิรันดร์ ไม่มีใครมาแยกเราจากกันได้” ชายหนุ่มให้คำมั่น ไม่รู้เลยว่าในอนาคตความรักของตนจะเป็นดั่งที่วาดฝันเอาไว้หรือไม่
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ย. 2559, 17:00:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ย. 2559, 17:03:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1114
| << ตอนที่ 1 >>> 50% | ตอนที่ 2 >>> 50% >> |