เจ้าหัวใจแดนเถื่อน
เพราะเงื่อนไขของบุพการี ‘ทรรศิกา’ จำต้องไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกคอกนา เป็นเวลาหนึ่งเดือน และที่นั่นเองเธอก็ได้พบกับ ‘เขา’ หนุ่มหล่อคมเข้ม ที่มีทั้งความเถื่อนและอ่อนโยนจนเริ่มทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว
เพราะคิดว่าเป็นคุณหนูจากเมืองกรุงประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำให้ ‘อคิราภ์’ รู้สึกไม่ชอบ ‘ทรรศิกา’ ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
แต่ตัวจริงที่สวยราวกับนางฟ้าเดินดิน ทำเอาหัวใจเขาถึงกับหวั่นไหว นานวันยิ่งใกล้ชิดเขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป อยากให้มาเป็น เจ้าหัวใจในแดนเถื่อน แห่งนี้ แต่ทว่าเขาจะทำอย่างไร เมื่อสาวเจ้ากลับมีเจ้าของจับจองหัวใจอยู่แล้ว
“วันหลังเวลาขอของจากผู้ใหญ่หัดพูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ...เอ้า เอาไปไม่เห็นน่าพิศวาสตรงไหนไซส์อนุบาลซะขนาดนั้น”
หลังจากแกล้งจนพอใจ มือหนาจึงวางเสื้อชั้นในตัวน้อยพาดลงบนบ่าของหญิงสาว ที่ยืนหน้าตูมหายใจฟืดฟาด ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนที่ยืนตัวสั่น เพราะโกรธและอายที่โดนดูถูก
“อะ...ไอ้บ้า! ไซส์อนุบาลบ้านคุณนะสิคัพบี จำไว้เลยนะ...โธ่เอ๊ย! ตัวเองเหมือนกับหนอนใบชาล่ะสิถึงได้มาว่าคนอื่นทุเรศ”
มือหนาที่กำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอว เปลี่ยนมายืนถอนหายใจหนักๆ เอากับเขาสิยัยคุณหนูผู้ไม่รู้จักแพ้ เดี๋ยวได้รู้สึก ชายหนุ่มคิดอย่าหมั่นเขี้ยว
“ดูถูกใช่ไหม หนอนใบชาใช่ไหม...ได้...อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตา”
เพราะคิดว่าเป็นคุณหนูจากเมืองกรุงประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำให้ ‘อคิราภ์’ รู้สึกไม่ชอบ ‘ทรรศิกา’ ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
แต่ตัวจริงที่สวยราวกับนางฟ้าเดินดิน ทำเอาหัวใจเขาถึงกับหวั่นไหว นานวันยิ่งใกล้ชิดเขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป อยากให้มาเป็น เจ้าหัวใจในแดนเถื่อน แห่งนี้ แต่ทว่าเขาจะทำอย่างไร เมื่อสาวเจ้ากลับมีเจ้าของจับจองหัวใจอยู่แล้ว
“วันหลังเวลาขอของจากผู้ใหญ่หัดพูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ...เอ้า เอาไปไม่เห็นน่าพิศวาสตรงไหนไซส์อนุบาลซะขนาดนั้น”
หลังจากแกล้งจนพอใจ มือหนาจึงวางเสื้อชั้นในตัวน้อยพาดลงบนบ่าของหญิงสาว ที่ยืนหน้าตูมหายใจฟืดฟาด ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนที่ยืนตัวสั่น เพราะโกรธและอายที่โดนดูถูก
“อะ...ไอ้บ้า! ไซส์อนุบาลบ้านคุณนะสิคัพบี จำไว้เลยนะ...โธ่เอ๊ย! ตัวเองเหมือนกับหนอนใบชาล่ะสิถึงได้มาว่าคนอื่นทุเรศ”
มือหนาที่กำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอว เปลี่ยนมายืนถอนหายใจหนักๆ เอากับเขาสิยัยคุณหนูผู้ไม่รู้จักแพ้ เดี๋ยวได้รู้สึก ชายหนุ่มคิดอย่าหมั่นเขี้ยว
“ดูถูกใช่ไหม หนอนใบชาใช่ไหม...ได้...อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตา”
Tags: นิยายรัก,โรแมนติก,เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,ทำมือ,บ้านนอก
ตอน: ตอนที่ 1 >>> 50%
ตอนที่ 1
คฤหาสน์หลังใหญ่ราคาร่วมสิบล้านตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางเนื้้อที่หลายสิบไร่ ภายนอกถูกล้อมด้วยรัวอัลลอยราคาแพง ส่วนภายในบริเวณสวนหน้าบ้านและรอบๆ ถูกปกคลุมด้วยผืนหญ้าเขียวขจี ที่ตัดตกแต่งไว้อย่างดี ต้นไม้ดอกไม้สวยงามนานาพันธุ์ที่ปลูกไว้ แข่งกันเบ่งบานรับแสงรุ่งอรุณของยามเช้าสร้างความร่มรื่นและบรรยากาศที่สดชื่นให้ กับผู้อาศัยได้ไม่น้อย
ถึงภายนอกคฤหาสน์ หลังงามนี้จะมี บรรยากาศดี สักเพียงไหน แต่ภายในกลับมีบรรยากาศที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อนายทัดเทพคนเป็นพ่อยังทําการตกลงกับลูกสาวสุดที่รักอย่างทรรศิกาไม่ได้
“คุณพ่อคะ ทําไมคุณพ่อต้องห้ามศิด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ ศิโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ” ทรรศิกาบอกเสียงเง้างอดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างไม่พอใจ
บิดามักจะเคารพในการตัดสินใจของเธอเสมอ ไม่ถึงกับตามใจแต่จะดูที่เหตุและผลมากกว่าว่าสมควรหรือไม่ ทุกครั้งก็เหมือนจะผ่านไปได้ ด้วยดีแต่คราวนี้กลับไม่เหมือนที่ผ่านมา เมื่อเธอจะขอไปเรียนต่อปริญญาโทที่อังกฤษ บิดากลับไม่เห็นด้วยและค้านหัวชนฝาทั้งที่คิดว่าเหตุผลที่เธอมีให้นั้นมีน้ำหนักมากพอที่จะได้รับการอนุญาต
“ทําไมเรียนที่เมืองไทยกับเมืองนอกมันต่างกันตรงไหนหรือเป็นเพราะไอ้...ไอ้หมอนั่นมันมาเกลี้ยกล่อมศิให้ไปกับมันใช่ไหม” นายทัดเทพเอ่ยถึงเพื่อนชายคนปัจจุบันของลูกสาวอย่างไม่ชอบใจ
“คุณพ่อ! ศิบอกกี่ครั้งแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ธร ศิอยากไปเอง อยากไปหาประสบการณ์และฝึกภาษาให้เก่งกว่านี้มันไม่เกี่ยวกับพี่ธรอย่างที่พ่อว่าสักหน่อย” หญิงสาวทําหน้าเบื่อหน่ายเมื่อต้องมาอธิบายเรื่องเดิมซํ้าๆ ซากๆ
“ศิ...ฟังนะลูก ลูกยังไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ดีพอ การไปเรียนต่อครั้งนี้อาจมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่ก็เป็นได้ พ่อไม่เชื่อหรอกว่าเสือผู้หญิงอย่างนายธรจะยอมถอดเขี้ยวเล็บเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว” นายทัดเทพพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กําลังเดือดดาลให้ เย็นลง พร้อมกับยกเหตุผลต่างๆ นานามาอ้าง เผื่อจะทําให้ลูกสาวตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อทรรศิกาพูดแก้ต่างให้แฟนหนุ่มทุกข้อกล่าวหา
“พ่อคะ พี่ธรเขาทังหล่อและรวย มันก็มีบ้างที่ผู้หญิงวิ่งเข้ามาหา แต่เชื่อเถอะค่ะว่าพี่ธรเขาไม่ได้สนใจเพราะศิคบกับพี่เขามานานรู้จักนิสัยพี่เขาดี”
“เฮ้อ...ยัยศิเอ้ย! ลูกจะรู้ไหมว่าเสือมันกําลังล่อลูกกวางน้อยเข้าถ้ำทุกอย่างที่แสดงออกมาล้วนเป็นการสร้างภาพทั้งนั้นถ้าไปอยู่ที่โน่นไม่มีใครคอยดูแลเสือร้ายตัวนั้นก็จะเผยธาตุแท้ออกมา” คําคาดการณ์ของบิดาทําให้ทรรศิกาถึงกับนิ่งเงียบเธอเข้าใจความหมายของคําพูดนั้นเป็นอย่างดีและที่พ่อของเธอพูดมาก็มีส่วนถูกอยู่บ้าง เพราะเมื่อหลายวันก่อนเธอได้พูดคุยเรื่องที่พักกับแฟนหนุ่มว่าเธอต้องการแยกกันอยู่คนละที่แต่เดชาธรกลับไม่คิดอย่างนั้นเขาต้องการพักที่เดียวกัน และซํ้าร้ายไปกว่านั้นคือต้องเป็นห้องพักเดียวกันด้วยซึ่งเธอก็ได้ตอบปฏิเสธไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแม้ชายหนุ่มดูจะไม่พอใจกับคําตอบที่ได้รับ แต่เธอก็เชื่อว่าเดชาธรคงมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอทีจะไม่ทําอะไรเกินเลยหากเธอไม่เต็มใจ
“พ่อคะ ศิโตแล้วดูแลตัวเองได้ ศิสัญญานะคะว่าจะไม่ทําให้คุณพ่อคุณแม่ อันเป็นที่รักของลูกคนนี้เสียใจ และจะไม่ทําให้วงศ์ตระกูลของเราต้องเสื่อมเสีย” หญิงสาวย้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปหากองหนุนที่เชื่อว่าถ้าคนคนนี้ ได้เอ่ยปากขึ้นไม่มีใครในบ้านกล้าขัดแม้แต่คนที่เป็นประมุขของบ้านอย่างพ่อของเธอ
“คุณแม่ขา...ช่วยพูดกับคุณพ่อให้ศิหน่อยสิคะนะๆ ศิอยากไปจริงๆ ด้วยเกียรติหัวหน้าเนตรนารีคนนี้ขอสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีอยู่ในกฎในระเบียบไม่นอกลู่นอกทางโดยเด็ดขาดและจะหอบใบปริญญามาฝากคุณพ่อกับคุณแม่ให้ ได้ ภายในสองปี” ได้ ฟังคําออดอ้อนของลูกสาวนางศวิตาจึงวางหนังสือในมือลง ก่อนจะหันมายิ้มยกมือขึ้นลูบศีรษะมนได้รูปที่ปกคลุมไปด้วยผมดํายาวสลวยของลูกสาวอย่างเอ็นดู นางนั่งฟังสองพ่อลูกเถียงกันไปมานานนับชั่วโมงต่างคนก็ต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองหักล้างกันไม่ลง นางซึ่งเป็นคนกลางจึงลําบากใจอยู่ไม่น้อย คนหนึ่งก็สามีส่วนอีกคนก็ลูกสาว
“ว่ายังไงพ่อ ยัยศิเขาให้คํามั่นสัญญาหนักแน่นเสียขนาดนี้ พ่อจะเอาไงถ้าเป็นห่วงมากก็หาใครสักคนตามไปคุมซะสิ” นางศวิตาแนะนําพร้อมกับส่งสายตามีความนัยให้กับสามีตอนแรกนายทัดเทพก็ทําหน้างงๆ แต่พอภรรยาทําหน้าหงุดหงิดแล้วทําปากขมุบขมิบเป็นใครชื่อคนบางคนช้าๆ นั่นทําให้นายทัดเทพเบิกตากว้างแล้วฉีกยิ้มพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็ได้ แต่...” ร่างสมส่วนที่กําลังจะโผเข้ากอดบิดาด้ วยความดีใจต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินคําว่า แต่ ต่อจากคําว่า ก็ได้ นายทัดเทพมองลูกสาวที่นั่งงอนแก้มป่องนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ “ก่อนที่จะไปใช้ชีวิตที่เมืองนอกพ่ออยากให้ศิลองไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกสักเดือนก่อนเป็นไง ถ้าศิสามารถพิสจน์ให้พ่อเห็นได้ว่าสามารถใช้ชีวิตลําบากได้ พ่อก็จะอนุญาตให้ไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ ศิจะไปกับใครพ่อก็จะไม่ห้ามอีกต่อไป
“บ้านนอก!” ทรรศิกาลุกพรวดอุทานออกมาอย่างตกใจ หันไปมองบิดาทีมารดาที เหมือนจะย้ำถามว่าเธอฟังไม่ผิดใช่ไหม เมื่อท่านทั้งสองพยักหน้า เธอถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
บ้านนอกในความคิดของเธอมันคือที่ที่ห่างไกลคำว่าสะดวกสบายเสียเหลือเกิน ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เธอต้องไปคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายจะพบเจออะไรบ้างก็ไม่รู้แล้วเธอจะอดทนอยู่จนครบเดือนไหมนี่
“ว่าไงยัยศิ บอกไว้ก่อนนะว่าห้ามมีข้อต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น”
“คุณแม่...” หญิงสาวคราง มองมารดาตาละห้อย
“ว่าไงลูกกล้าพิสูจน์ความตั้งใจให้พ่อเขาเห็นหรือเปล่า” แทนที่นางศวิตาจะพูดปลอบหรือให้กําลังใจลูกสาวเหมือนทุกครั้งกลับกลายเป็นว่านางพูดเหมือนท้าทาย นั่นทำให้ไฟในใจของทรรศิกาที่กำลังจะมอดดับโหมลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“กล้าค่ะ! ศิจะพิสูจน์ให้คุณพ่อคุณแม่เห็นว่าลูกสาวคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน” ท่าทางฮึกเหิมของหญิงสาวทำให้สองสามีภรรยาหันมาสบตากันแล้วอมยิ้ม คนไม่ชอบให้ใครมาท้าอย่างทรรศิกาต้องใช้ไม้นี้ถึงจะสำเร็จ
“ให้มันได้อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าลูกสาวพ่อ ถูกใจจริงๆ มาขอพ่อกอดที” ใบหน้า สวยยิ้มแฉ่งก่อนจะโถมเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้เป็นพ่อ นายทัดเทพจูบลงกลางกระหม่อมของหญิงสาวอย่างรักใคร่เอ็นดูพลางโยกตัวไปมาราวกับว่ากำลังปลอบเด็กน้อย ก่อนจะส่งสายตาและเปิดยิ้มไปให้ภรรยาที่นั่งถัดออกไป
“แล้วศิต้องเดินทางวันไหนล่ะคะ” ทรรศิกาถามเสียงอู้อี้กับอกกว้างของบิดา
“อีกสองวัน” ร่างสมส่วนผละออกจากวงแขนของบิดาแทบจะทันที
“ห๊า! ทำไมมันรวดเร็วอย่างนี้ล่ะคะ ศิยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย”
“เอ้า จะได้รีบไปรีบกลับไงละ” ริมฝีปากบางยื่นออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะชม้ายชายตาไปมองมารดา นางศวิตาจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับสามี ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ถือเป็นเอกฉันท์ว่าเธอต้องเดินทางในอีกสองวันข้างหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“แล้วจะให้ศิไปอยู่กับใครล่ะคะ”
“เอกกับรดาเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่เองแหละ”
“หรือคะ แล้วเพื่อนของคุณพ่อคุณแม่คนนี้ศิเคยเห็นหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามอย่างสนใจใคร่รู้
“เคยสิ แต่หนูคงจะจำไม่ได้หรอก เพราะตอนนั้นเราน่ะยังเด็กมากและล่าสุดที่ทางคู่มาที่นี่คงจะเป็นเมื่อหลายปีก่อน ช่วงที่ตาดินลูกชายของทั้งสองรับปริญญาโท แต่วันนั้นศิไปเรียนเลยไม่ได้เจอกัน”
“อืม...ถ้าเป็นเพื่อนกับคุณพ่อคุณแม่ศิก็สบายใจขึ้นมาหน่อยหนึ่งหวังว่าท่านทั้งสองคงจะใจดีเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของศินะคะ” หญิงสาวยิ้มจนตาหยีหันไปกอดประจบมารดาทีบิดาทีก่อนจะเอ่ยย้ำสัญญาที่ท่านได้ให้ไว้กับเธออีกครั้ง
“แต่คุณพ่ออย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับศินะคะ”
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น”
“เว้นแต่หนูจะเป็นคนเปลี่ยนใจซะเอง” นางศวิตาพูดสำทับขึ้น ทำให้ทรรศิกาหันไปหรี่ตามองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย
“อะไรทำให้คุณแม่คิดอย่างนั้นล่ะคะ”
“สัจธรรมของชีวิตไงจ๊ะ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน”
“สาธุ...” สองพ่อลูกพนมมือขึ้นเหนือหัวแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน นั่นทำให้ นางศวิตาหันมาส่งค้อนให้สองพ่อลูกวงใหญ่ ตีแขนคนละเพี้ยะสองเพี้ยะข้อหาล้อเลียนคนใหญ่ที่สุดในบ้าน
“เดี๋ยวเถอะ เมื่อกี้ยังเถียงกันคอเป็นเอ็นทีอย่างนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ”
“ก็คนใหญ่ที่สุดในบ้านลงมติแล้วเราสองคนก็ต้องสมานฉันท์กันนะสิคะใครจะกล้าขัด”
“ดีมากจ้ะแล้วตกลงวันนี้ไม่มีใครไปไหนใช่ไหมเนี่ย” นางศวิตาถามขึ้น
“พ่อขออยู่บ้านหนึ่งวันจ้ะ”
“ตอนแรกว่าจะไม่ไปไหน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วศิขอออกไปหาเพื่อนๆ นะคะ” หญิงสาวพูดเสียงอ้อนเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างประจบ
“ไปเถอะจ้ะ แต่อย่ากลับดึกนักละ”
“ค่ะ งั้นศิขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะคะ” พูดจบร่างสมส่วนก็วิ่งขึ้นบนห้อง ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและโทรนัดเพื่อนสนิทอย่างรุจิกาและพิมพ์ดาว รวมไปถึงคนรักอย่างเดชาธรให้ออกไปเจอกันที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ
นายทัดเทพกับนางศวิตามองตามหลังของลูกสาวไปจนลับสายตาก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ
“หวังว่าสิงที่พวกเราลงทุนทำไปมันจะได้ผลนะแม่”
“เรื่องนั้นเรายังฟันธงไม่ได้หรอก เรามีหน้าที่ทำให้คนสองคนมาพบกัน แต่เมื่อพบกันแล้วมันจะเป็นไปตามที่เรามุ่งหวังหรือเปล่านั้นมันก็สดแท้แต่เวรแต่กรรมก็แล้วกันนะคะ” คำเอ่ยเหมือนกับไม่อยากหวังอะไรมากของภรรยาทำให้นายทัดเทพยื่นมือไปบีบมือบางของภรรยาเอาไว้อย่างให้กำลังใจ ส่วนตัวเขาเองนั้นอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่หวัง ทรรศิกาจะได้หลุดพ้นจากคนเลวๆ นี้เสียที
ทรรศิกาออกจากบ้านมานั่งรอเพื่อน ตามที่ได้นัดกันเอาไว้ เวลาผ่านไปไม่นานคนตรงต่อเวลาที่สดในกลุ่มอย่างรุจิราก็โผล่มาเป็นคนแรกตามคาด
“ยัยแพมทางนี้ทางนี้” รุจิกาหันไปตามเสียงเรียกแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะทันที
“เฮ้อ...ร้อนๆ ขอน้ำดื่มหน่อยได้เปล่า” คนขอไม่ได้คิดจะรอคนถูกขออนุญาต ยื่นมือไปยกแก้วน้ำหวานของทรรศิกาขึ้นดื่มอย่างกระหาย
“ชื่นใจ…เธอสั่งมาไว้อีกแก้วเลยนะ ฉันว่าพอยัยดาวมาถึงมันต้องร้องหาน้ำเหมือนกับฉันแน่ๆ” ทรรศิกาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งน้ำหวานและขนมมารอ เพราะคนที่จะมาคนต่อไปคงไม่ร้องหาแค่น้ำแน่
“ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรถึงนัดพวกฉันมากะทันหันอย่างนี้” รุจิราถามพลางขยับตัวนั่งให้เข้าที่
“เอาไว้มาครบกันทุกคนก่อนฉันจะบอกทีเดียว ขี้เกียจเล่าหลายรอบเมื่อย”
“แล้วเธอได้นัดอีตาพี่ธรมาด้วยหรือเปล่า”
“ก็แหงละ เพราะเรื่องนี้มันปัจจุบันทันด่วนจริงๆ แม้แต่ฉันยังเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงเอง ว่าแต่ถามถึงนี่อยากเจอหรือว่าไม่อยากเจอล่ะ” ทรรศิกาถามพลางมยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนกินยาขมของรุจิรา
เธอเองก็ไม่ทราบแน่ชัดว่าเพื่อนของเธอคนนี้ไปจงเกลียดจงชังเดชาธรอะไรนักหนาเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องหน้าบึ้งใส่ราวกับโกรธกันมาเป็นชาติทุกที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
คฤหาสน์หลังใหญ่ราคาร่วมสิบล้านตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางเนื้้อที่หลายสิบไร่ ภายนอกถูกล้อมด้วยรัวอัลลอยราคาแพง ส่วนภายในบริเวณสวนหน้าบ้านและรอบๆ ถูกปกคลุมด้วยผืนหญ้าเขียวขจี ที่ตัดตกแต่งไว้อย่างดี ต้นไม้ดอกไม้สวยงามนานาพันธุ์ที่ปลูกไว้ แข่งกันเบ่งบานรับแสงรุ่งอรุณของยามเช้าสร้างความร่มรื่นและบรรยากาศที่สดชื่นให้ กับผู้อาศัยได้ไม่น้อย
ถึงภายนอกคฤหาสน์ หลังงามนี้จะมี บรรยากาศดี สักเพียงไหน แต่ภายในกลับมีบรรยากาศที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อนายทัดเทพคนเป็นพ่อยังทําการตกลงกับลูกสาวสุดที่รักอย่างทรรศิกาไม่ได้
“คุณพ่อคะ ทําไมคุณพ่อต้องห้ามศิด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ ศิโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ” ทรรศิกาบอกเสียงเง้างอดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างไม่พอใจ
บิดามักจะเคารพในการตัดสินใจของเธอเสมอ ไม่ถึงกับตามใจแต่จะดูที่เหตุและผลมากกว่าว่าสมควรหรือไม่ ทุกครั้งก็เหมือนจะผ่านไปได้ ด้วยดีแต่คราวนี้กลับไม่เหมือนที่ผ่านมา เมื่อเธอจะขอไปเรียนต่อปริญญาโทที่อังกฤษ บิดากลับไม่เห็นด้วยและค้านหัวชนฝาทั้งที่คิดว่าเหตุผลที่เธอมีให้นั้นมีน้ำหนักมากพอที่จะได้รับการอนุญาต
“ทําไมเรียนที่เมืองไทยกับเมืองนอกมันต่างกันตรงไหนหรือเป็นเพราะไอ้...ไอ้หมอนั่นมันมาเกลี้ยกล่อมศิให้ไปกับมันใช่ไหม” นายทัดเทพเอ่ยถึงเพื่อนชายคนปัจจุบันของลูกสาวอย่างไม่ชอบใจ
“คุณพ่อ! ศิบอกกี่ครั้งแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ธร ศิอยากไปเอง อยากไปหาประสบการณ์และฝึกภาษาให้เก่งกว่านี้มันไม่เกี่ยวกับพี่ธรอย่างที่พ่อว่าสักหน่อย” หญิงสาวทําหน้าเบื่อหน่ายเมื่อต้องมาอธิบายเรื่องเดิมซํ้าๆ ซากๆ
“ศิ...ฟังนะลูก ลูกยังไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ดีพอ การไปเรียนต่อครั้งนี้อาจมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่ก็เป็นได้ พ่อไม่เชื่อหรอกว่าเสือผู้หญิงอย่างนายธรจะยอมถอดเขี้ยวเล็บเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว” นายทัดเทพพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กําลังเดือดดาลให้ เย็นลง พร้อมกับยกเหตุผลต่างๆ นานามาอ้าง เผื่อจะทําให้ลูกสาวตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อทรรศิกาพูดแก้ต่างให้แฟนหนุ่มทุกข้อกล่าวหา
“พ่อคะ พี่ธรเขาทังหล่อและรวย มันก็มีบ้างที่ผู้หญิงวิ่งเข้ามาหา แต่เชื่อเถอะค่ะว่าพี่ธรเขาไม่ได้สนใจเพราะศิคบกับพี่เขามานานรู้จักนิสัยพี่เขาดี”
“เฮ้อ...ยัยศิเอ้ย! ลูกจะรู้ไหมว่าเสือมันกําลังล่อลูกกวางน้อยเข้าถ้ำทุกอย่างที่แสดงออกมาล้วนเป็นการสร้างภาพทั้งนั้นถ้าไปอยู่ที่โน่นไม่มีใครคอยดูแลเสือร้ายตัวนั้นก็จะเผยธาตุแท้ออกมา” คําคาดการณ์ของบิดาทําให้ทรรศิกาถึงกับนิ่งเงียบเธอเข้าใจความหมายของคําพูดนั้นเป็นอย่างดีและที่พ่อของเธอพูดมาก็มีส่วนถูกอยู่บ้าง เพราะเมื่อหลายวันก่อนเธอได้พูดคุยเรื่องที่พักกับแฟนหนุ่มว่าเธอต้องการแยกกันอยู่คนละที่แต่เดชาธรกลับไม่คิดอย่างนั้นเขาต้องการพักที่เดียวกัน และซํ้าร้ายไปกว่านั้นคือต้องเป็นห้องพักเดียวกันด้วยซึ่งเธอก็ได้ตอบปฏิเสธไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแม้ชายหนุ่มดูจะไม่พอใจกับคําตอบที่ได้รับ แต่เธอก็เชื่อว่าเดชาธรคงมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอทีจะไม่ทําอะไรเกินเลยหากเธอไม่เต็มใจ
“พ่อคะ ศิโตแล้วดูแลตัวเองได้ ศิสัญญานะคะว่าจะไม่ทําให้คุณพ่อคุณแม่ อันเป็นที่รักของลูกคนนี้เสียใจ และจะไม่ทําให้วงศ์ตระกูลของเราต้องเสื่อมเสีย” หญิงสาวย้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปหากองหนุนที่เชื่อว่าถ้าคนคนนี้ ได้เอ่ยปากขึ้นไม่มีใครในบ้านกล้าขัดแม้แต่คนที่เป็นประมุขของบ้านอย่างพ่อของเธอ
“คุณแม่ขา...ช่วยพูดกับคุณพ่อให้ศิหน่อยสิคะนะๆ ศิอยากไปจริงๆ ด้วยเกียรติหัวหน้าเนตรนารีคนนี้ขอสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีอยู่ในกฎในระเบียบไม่นอกลู่นอกทางโดยเด็ดขาดและจะหอบใบปริญญามาฝากคุณพ่อกับคุณแม่ให้ ได้ ภายในสองปี” ได้ ฟังคําออดอ้อนของลูกสาวนางศวิตาจึงวางหนังสือในมือลง ก่อนจะหันมายิ้มยกมือขึ้นลูบศีรษะมนได้รูปที่ปกคลุมไปด้วยผมดํายาวสลวยของลูกสาวอย่างเอ็นดู นางนั่งฟังสองพ่อลูกเถียงกันไปมานานนับชั่วโมงต่างคนก็ต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองหักล้างกันไม่ลง นางซึ่งเป็นคนกลางจึงลําบากใจอยู่ไม่น้อย คนหนึ่งก็สามีส่วนอีกคนก็ลูกสาว
“ว่ายังไงพ่อ ยัยศิเขาให้คํามั่นสัญญาหนักแน่นเสียขนาดนี้ พ่อจะเอาไงถ้าเป็นห่วงมากก็หาใครสักคนตามไปคุมซะสิ” นางศวิตาแนะนําพร้อมกับส่งสายตามีความนัยให้กับสามีตอนแรกนายทัดเทพก็ทําหน้างงๆ แต่พอภรรยาทําหน้าหงุดหงิดแล้วทําปากขมุบขมิบเป็นใครชื่อคนบางคนช้าๆ นั่นทําให้นายทัดเทพเบิกตากว้างแล้วฉีกยิ้มพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็ได้ แต่...” ร่างสมส่วนที่กําลังจะโผเข้ากอดบิดาด้ วยความดีใจต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินคําว่า แต่ ต่อจากคําว่า ก็ได้ นายทัดเทพมองลูกสาวที่นั่งงอนแก้มป่องนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ “ก่อนที่จะไปใช้ชีวิตที่เมืองนอกพ่ออยากให้ศิลองไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกสักเดือนก่อนเป็นไง ถ้าศิสามารถพิสจน์ให้พ่อเห็นได้ว่าสามารถใช้ชีวิตลําบากได้ พ่อก็จะอนุญาตให้ไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ ศิจะไปกับใครพ่อก็จะไม่ห้ามอีกต่อไป
“บ้านนอก!” ทรรศิกาลุกพรวดอุทานออกมาอย่างตกใจ หันไปมองบิดาทีมารดาที เหมือนจะย้ำถามว่าเธอฟังไม่ผิดใช่ไหม เมื่อท่านทั้งสองพยักหน้า เธอถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
บ้านนอกในความคิดของเธอมันคือที่ที่ห่างไกลคำว่าสะดวกสบายเสียเหลือเกิน ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เธอต้องไปคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายจะพบเจออะไรบ้างก็ไม่รู้แล้วเธอจะอดทนอยู่จนครบเดือนไหมนี่
“ว่าไงยัยศิ บอกไว้ก่อนนะว่าห้ามมีข้อต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น”
“คุณแม่...” หญิงสาวคราง มองมารดาตาละห้อย
“ว่าไงลูกกล้าพิสูจน์ความตั้งใจให้พ่อเขาเห็นหรือเปล่า” แทนที่นางศวิตาจะพูดปลอบหรือให้กําลังใจลูกสาวเหมือนทุกครั้งกลับกลายเป็นว่านางพูดเหมือนท้าทาย นั่นทำให้ไฟในใจของทรรศิกาที่กำลังจะมอดดับโหมลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“กล้าค่ะ! ศิจะพิสูจน์ให้คุณพ่อคุณแม่เห็นว่าลูกสาวคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน” ท่าทางฮึกเหิมของหญิงสาวทำให้สองสามีภรรยาหันมาสบตากันแล้วอมยิ้ม คนไม่ชอบให้ใครมาท้าอย่างทรรศิกาต้องใช้ไม้นี้ถึงจะสำเร็จ
“ให้มันได้อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าลูกสาวพ่อ ถูกใจจริงๆ มาขอพ่อกอดที” ใบหน้า สวยยิ้มแฉ่งก่อนจะโถมเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้เป็นพ่อ นายทัดเทพจูบลงกลางกระหม่อมของหญิงสาวอย่างรักใคร่เอ็นดูพลางโยกตัวไปมาราวกับว่ากำลังปลอบเด็กน้อย ก่อนจะส่งสายตาและเปิดยิ้มไปให้ภรรยาที่นั่งถัดออกไป
“แล้วศิต้องเดินทางวันไหนล่ะคะ” ทรรศิกาถามเสียงอู้อี้กับอกกว้างของบิดา
“อีกสองวัน” ร่างสมส่วนผละออกจากวงแขนของบิดาแทบจะทันที
“ห๊า! ทำไมมันรวดเร็วอย่างนี้ล่ะคะ ศิยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย”
“เอ้า จะได้รีบไปรีบกลับไงละ” ริมฝีปากบางยื่นออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะชม้ายชายตาไปมองมารดา นางศวิตาจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับสามี ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ถือเป็นเอกฉันท์ว่าเธอต้องเดินทางในอีกสองวันข้างหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“แล้วจะให้ศิไปอยู่กับใครล่ะคะ”
“เอกกับรดาเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่เองแหละ”
“หรือคะ แล้วเพื่อนของคุณพ่อคุณแม่คนนี้ศิเคยเห็นหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามอย่างสนใจใคร่รู้
“เคยสิ แต่หนูคงจะจำไม่ได้หรอก เพราะตอนนั้นเราน่ะยังเด็กมากและล่าสุดที่ทางคู่มาที่นี่คงจะเป็นเมื่อหลายปีก่อน ช่วงที่ตาดินลูกชายของทั้งสองรับปริญญาโท แต่วันนั้นศิไปเรียนเลยไม่ได้เจอกัน”
“อืม...ถ้าเป็นเพื่อนกับคุณพ่อคุณแม่ศิก็สบายใจขึ้นมาหน่อยหนึ่งหวังว่าท่านทั้งสองคงจะใจดีเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของศินะคะ” หญิงสาวยิ้มจนตาหยีหันไปกอดประจบมารดาทีบิดาทีก่อนจะเอ่ยย้ำสัญญาที่ท่านได้ให้ไว้กับเธออีกครั้ง
“แต่คุณพ่ออย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับศินะคะ”
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น”
“เว้นแต่หนูจะเป็นคนเปลี่ยนใจซะเอง” นางศวิตาพูดสำทับขึ้น ทำให้ทรรศิกาหันไปหรี่ตามองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย
“อะไรทำให้คุณแม่คิดอย่างนั้นล่ะคะ”
“สัจธรรมของชีวิตไงจ๊ะ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน”
“สาธุ...” สองพ่อลูกพนมมือขึ้นเหนือหัวแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน นั่นทำให้ นางศวิตาหันมาส่งค้อนให้สองพ่อลูกวงใหญ่ ตีแขนคนละเพี้ยะสองเพี้ยะข้อหาล้อเลียนคนใหญ่ที่สุดในบ้าน
“เดี๋ยวเถอะ เมื่อกี้ยังเถียงกันคอเป็นเอ็นทีอย่างนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ”
“ก็คนใหญ่ที่สุดในบ้านลงมติแล้วเราสองคนก็ต้องสมานฉันท์กันนะสิคะใครจะกล้าขัด”
“ดีมากจ้ะแล้วตกลงวันนี้ไม่มีใครไปไหนใช่ไหมเนี่ย” นางศวิตาถามขึ้น
“พ่อขออยู่บ้านหนึ่งวันจ้ะ”
“ตอนแรกว่าจะไม่ไปไหน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วศิขอออกไปหาเพื่อนๆ นะคะ” หญิงสาวพูดเสียงอ้อนเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างประจบ
“ไปเถอะจ้ะ แต่อย่ากลับดึกนักละ”
“ค่ะ งั้นศิขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะคะ” พูดจบร่างสมส่วนก็วิ่งขึ้นบนห้อง ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและโทรนัดเพื่อนสนิทอย่างรุจิกาและพิมพ์ดาว รวมไปถึงคนรักอย่างเดชาธรให้ออกไปเจอกันที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ
นายทัดเทพกับนางศวิตามองตามหลังของลูกสาวไปจนลับสายตาก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ
“หวังว่าสิงที่พวกเราลงทุนทำไปมันจะได้ผลนะแม่”
“เรื่องนั้นเรายังฟันธงไม่ได้หรอก เรามีหน้าที่ทำให้คนสองคนมาพบกัน แต่เมื่อพบกันแล้วมันจะเป็นไปตามที่เรามุ่งหวังหรือเปล่านั้นมันก็สดแท้แต่เวรแต่กรรมก็แล้วกันนะคะ” คำเอ่ยเหมือนกับไม่อยากหวังอะไรมากของภรรยาทำให้นายทัดเทพยื่นมือไปบีบมือบางของภรรยาเอาไว้อย่างให้กำลังใจ ส่วนตัวเขาเองนั้นอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่หวัง ทรรศิกาจะได้หลุดพ้นจากคนเลวๆ นี้เสียที
ทรรศิกาออกจากบ้านมานั่งรอเพื่อน ตามที่ได้นัดกันเอาไว้ เวลาผ่านไปไม่นานคนตรงต่อเวลาที่สดในกลุ่มอย่างรุจิราก็โผล่มาเป็นคนแรกตามคาด
“ยัยแพมทางนี้ทางนี้” รุจิกาหันไปตามเสียงเรียกแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะทันที
“เฮ้อ...ร้อนๆ ขอน้ำดื่มหน่อยได้เปล่า” คนขอไม่ได้คิดจะรอคนถูกขออนุญาต ยื่นมือไปยกแก้วน้ำหวานของทรรศิกาขึ้นดื่มอย่างกระหาย
“ชื่นใจ…เธอสั่งมาไว้อีกแก้วเลยนะ ฉันว่าพอยัยดาวมาถึงมันต้องร้องหาน้ำเหมือนกับฉันแน่ๆ” ทรรศิกาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งน้ำหวานและขนมมารอ เพราะคนที่จะมาคนต่อไปคงไม่ร้องหาแค่น้ำแน่
“ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรถึงนัดพวกฉันมากะทันหันอย่างนี้” รุจิราถามพลางขยับตัวนั่งให้เข้าที่
“เอาไว้มาครบกันทุกคนก่อนฉันจะบอกทีเดียว ขี้เกียจเล่าหลายรอบเมื่อย”
“แล้วเธอได้นัดอีตาพี่ธรมาด้วยหรือเปล่า”
“ก็แหงละ เพราะเรื่องนี้มันปัจจุบันทันด่วนจริงๆ แม้แต่ฉันยังเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงเอง ว่าแต่ถามถึงนี่อยากเจอหรือว่าไม่อยากเจอล่ะ” ทรรศิกาถามพลางมยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนกินยาขมของรุจิรา
เธอเองก็ไม่ทราบแน่ชัดว่าเพื่อนของเธอคนนี้ไปจงเกลียดจงชังเดชาธรอะไรนักหนาเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องหน้าบึ้งใส่ราวกับโกรธกันมาเป็นชาติทุกที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ต.ค. 2559, 17:16:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ต.ค. 2559, 17:16:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1130
| ตอนที่ 1 >>> 100% >> |
