เจ้าหัวใจแดนเถื่อน
เพราะเงื่อนไขของบุพการี ‘ทรรศิกา’ จำต้องไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกคอกนา เป็นเวลาหนึ่งเดือน และที่นั่นเองเธอก็ได้พบกับ ‘เขา’ หนุ่มหล่อคมเข้ม ที่มีทั้งความเถื่อนและอ่อนโยนจนเริ่มทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว
เพราะคิดว่าเป็นคุณหนูจากเมืองกรุงประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำให้ ‘อคิราภ์’ รู้สึกไม่ชอบ ‘ทรรศิกา’ ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
แต่ตัวจริงที่สวยราวกับนางฟ้าเดินดิน ทำเอาหัวใจเขาถึงกับหวั่นไหว นานวันยิ่งใกล้ชิดเขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป อยากให้มาเป็น เจ้าหัวใจในแดนเถื่อน แห่งนี้ แต่ทว่าเขาจะทำอย่างไร เมื่อสาวเจ้ากลับมีเจ้าของจับจองหัวใจอยู่แล้ว
“วันหลังเวลาขอของจากผู้ใหญ่หัดพูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ...เอ้า เอาไปไม่เห็นน่าพิศวาสตรงไหนไซส์อนุบาลซะขนาดนั้น”
หลังจากแกล้งจนพอใจ มือหนาจึงวางเสื้อชั้นในตัวน้อยพาดลงบนบ่าของหญิงสาว ที่ยืนหน้าตูมหายใจฟืดฟาด ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนที่ยืนตัวสั่น เพราะโกรธและอายที่โดนดูถูก
“อะ...ไอ้บ้า! ไซส์อนุบาลบ้านคุณนะสิคัพบี จำไว้เลยนะ...โธ่เอ๊ย! ตัวเองเหมือนกับหนอนใบชาล่ะสิถึงได้มาว่าคนอื่นทุเรศ”
มือหนาที่กำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอว เปลี่ยนมายืนถอนหายใจหนักๆ เอากับเขาสิยัยคุณหนูผู้ไม่รู้จักแพ้ เดี๋ยวได้รู้สึก ชายหนุ่มคิดอย่าหมั่นเขี้ยว
“ดูถูกใช่ไหม หนอนใบชาใช่ไหม...ได้...อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตา”
เพราะคิดว่าเป็นคุณหนูจากเมืองกรุงประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำให้ ‘อคิราภ์’ รู้สึกไม่ชอบ ‘ทรรศิกา’ ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
แต่ตัวจริงที่สวยราวกับนางฟ้าเดินดิน ทำเอาหัวใจเขาถึงกับหวั่นไหว นานวันยิ่งใกล้ชิดเขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป อยากให้มาเป็น เจ้าหัวใจในแดนเถื่อน แห่งนี้ แต่ทว่าเขาจะทำอย่างไร เมื่อสาวเจ้ากลับมีเจ้าของจับจองหัวใจอยู่แล้ว
“วันหลังเวลาขอของจากผู้ใหญ่หัดพูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ...เอ้า เอาไปไม่เห็นน่าพิศวาสตรงไหนไซส์อนุบาลซะขนาดนั้น”
หลังจากแกล้งจนพอใจ มือหนาจึงวางเสื้อชั้นในตัวน้อยพาดลงบนบ่าของหญิงสาว ที่ยืนหน้าตูมหายใจฟืดฟาด ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนที่ยืนตัวสั่น เพราะโกรธและอายที่โดนดูถูก
“อะ...ไอ้บ้า! ไซส์อนุบาลบ้านคุณนะสิคัพบี จำไว้เลยนะ...โธ่เอ๊ย! ตัวเองเหมือนกับหนอนใบชาล่ะสิถึงได้มาว่าคนอื่นทุเรศ”
มือหนาที่กำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอว เปลี่ยนมายืนถอนหายใจหนักๆ เอากับเขาสิยัยคุณหนูผู้ไม่รู้จักแพ้ เดี๋ยวได้รู้สึก ชายหนุ่มคิดอย่าหมั่นเขี้ยว
“ดูถูกใช่ไหม หนอนใบชาใช่ไหม...ได้...อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตา”
Tags: นิยายรัก,โรแมนติก,เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,ทำมือ,บ้านนอก
ตอน: ตอนที่ 1 >>> 100%
ตอนที่ 1 (ต่อ)
“ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเจอนักหรอก แต่ก็เอาเถอะไหนๆ ก็นัดมาแล้วคิดซะว่าจะได้เจอหน้าเพื่อนเก่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน...แต่คนที่ดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เห็นหน้านายนั่นคงจะหนีไม่พ้นยัยพิมพ์ดาวหรอก”
“นินทาอะไรฉันยะยัยรุจิรา”
“ว๊ าย! ตาเถรหกตกเก้าอี้ตาย” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหูทำให้รุจิราถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจ ส่วนคนที่ได้แกล้งอย่างพิมพ์ดาวและทรรศิกาถึงกับหัวเราะชอบใจ กับท่าพิลึกพิลั่นของรุจิรา
“ฮ่าๆๆ คนที่จะตกเก้าอี้ตายโทษฐานที่นินทาคนอื่นก็คือเธอนั่นแหละยัยแพมเอ๊ย” พิมพ์ดาวสาปแช่งเสียงกลัวหัวเราะอย่างถูกใจ ก่อนจะพาร่างอวบๆ ของตัวเองนั่งลงข้างๆ ทรรศิกาและไม่ต้องรอให้ใครอนุญาตหรือขออนุญาตใครพิมพ์ดาวก็จัดการดื่มน้ำหวานแล้วหยิบขนมที่เพิ่งมาวางตรงหน้ามาทานอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่มีมารยาทเลยแกนี่ มาถึงก็กินเอากินเอาเคยอ่านไหมหนังสือมารยาทผู้ดีน่ะ ถ้าไม่เคยฉันจะซื้อให้อ่าน”
“ถ้าจะซื้อจริงๆ ขอสักลังนะเพราะฉันซื้อมาต้มกินไปสามเล่มแล้วยังไม่รู้สึกว่ามารยาทของฉันมันจะดีขึ้นสักกะติ๊ด”
“ยัยบ้า เขาให้อ่านไม่ได้เอาไว้ต้มกิน” รุจิราบอกกลั้วหัวเราะ
“กินไปเถอะ ศิสั่งมาเพื่อดาวอยู่แล้ว”
“กินป๊ะยัยแพมไม่ต้องนั่งเก๊กกลืนน้ำลายหรอก เอาฉันยกให้” ว่าแล้วพิมพ์ดาวก็ยื่นขนมที่กัดไปแล้วคำหนึ่งให้รุจิกา
“ยัยบ้า ไม่เอา” รุจิกาผลักมือของพิมพ์ดาวหนีแล้วแกล้งแย่งจานขนมมาครอบครองซะเลย พิมพ์ดาวย่นจมูกใส่ไม่สนใจเพราะในมือยังมี ก่อนจะหันไปถามทรรศิกา
“ว่าแต่นัดออกมานี่มีธุระอะไร”
“รอพ่อเทพบุตรสุดหล่อของเธอก่อนจ้ะยัยดาว แล้วยัยศิจะบอกรอบเดียวเลย” รุจิราตอบแทน
“โอ้ว...ว้าว! จริงหรือกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยไม่ได้เจอหน้าตั้งนานหล่อขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่านะ” พิมพ์ดาวทำตาเหม่อลอยเพ้อฝันเมื่อเอ่ยถึงรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยอย่างเดชาธรที่แม้จะต่างคนต่างเรียนจบไปแล้ว แต่ยังคบกับเพื่อนของเธอ สร้างความขบขันให้ กับรุจิราและทรรศิกาเป็นอย่างมาก
“หล่อเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ดูเอาเองเดินมาโน้นแล้ว” รุจิราพยักพเยิดไปที่ร่างสูงของเดชาธร ที่กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ
“ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มาช้าพอดีติดธุระนิดหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ยคำขอโทษมาแต่ไกล ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ รุจิรา
“ไม่เป็นไรคะ ทุกคนก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน...เอาละก็ มาครบองค์ประชุมกันแล้ว เดี๋ยวสั่งอะไรทานกันก่อน...ใครอยากกินอะไรก็สั่งได้เต็มที่วันนี้ฉันเลี้ยง” สิ้นเสียงทรรศิกาสองสาวก็แย่งกันสั่งเครื่องดื่มและขนมชนิดไม่บันยะบันยัง มีหันมาถามเดชาธรกับทรรศิกาเป็นครั้งคราว
“แค่นี้แหละค่ะ” พิมพ์ดาวยื่นเมนูคืนให้พนักงานแล้วหันมาถามเจ้ามือใจป้ำอย่างทรรศิกาต่อ “เอาต่อไปก็เรื่องของเธอยัยศิพูดมาซินัดพวกฉันมานี่มีเรื่องด่วนอะไรมิทราบ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อีกสองวันฉันจะต้องเดินทางไปทำงานแทนคุณพ่อที่ต่างจังหวัดแถวภาคอีสานเดือนหนึ่งน่ะ มันกะทันหันฉันก็เลยนัดทุกคนมาบอกให้รู้และจะได้เจอกันด้วย เพราะหลังจากวันนี้ฉันก็คงจะยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวเดินทาง” ทรรศิกาเลี่ยงที่จะพูดถึงเหตุผลที่แท้จริงในการเดินทางครั้งนี้ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่คนนอกครอบครัวจะต้องรู้
“น่าอิจฉาจังเลยนี่ถ้าฉันไม่ได้ทำงานเหมือนยัยแพมนะจะขอติดสอยห้อยตามไปด้วยคน” พิมพ์ดาวผู้หลงใหลกับบรรยากาศลูกทุ่งบ่นออกมาอย่างเสียดาย
“นี่เธอกำลังจะบอกว่าฉันควรไปอยู่บ้านนอกกับยัยศิงั้นหรือ ไม่เอาหรอกฉันมันพวกชอบแสงสีไม่ได้หลงกลิ่นโคลนสาบควายเหมือนแกนี่” รุจิราพูดพลางเบ้ปากใส่เพื่อนสนิทอย่างพิมพ์ดาวซึ่งมีความชอบที่ตรงข้ามกันเกือบทุกอย่าง และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมาทั้งสองไม่เคยผิดใจกันเลยสักครั้ง เพราะต่างคนต่างชอบเลยไม่เคยแย่งกันไม่ว่าจะเป็นความชอบของสไตล์เสื้อผ้าเครื่องประดับและที่สำคัญคือผู้ชาย
“ทำไมมันกะทันหันอย่างนี้ล่ะครับ ถ้าไปช้ากว่านี้สักหน่อยพี่จะได้เคลียร์งานไปส่งศิถึงที่เลย” นั่งฟังอยู่นานเดชาธรก็พูดเอาใจแฟนสาวขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ภายในใจมันลิงโลดตั้งแต่ได้ยินว่าเธอจะไปอยู่ต่างจังหวัดเดือนหนึ่งแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ศิไปเองได้”
“นี่ยัยศิถ้าไปเจอหนุ่มหล่อๆ ที่โน้นเอามาฝากฉันสักคนนะเธอ หรือถ้าแกเปลี่ยนใจจะไปชอบคนทางโน้นก็ยกคนทางนี้ให้ฉันก็ได้นะรับได้ทุกอย่าง” พิมพ์ดาวจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับชม้ายชายตามองเดชาธรหวานหยาดเยิ้มอย่างไม่คิดจะปิดบังจนรุจิราอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ขอหน้าด้านๆ เลยนะหล่อน ถามผู้ชายเขาบ้างหรือเปล่าว่าเขาอยากไปได้แกไหม”
“ทำไมจะไม่อยากได้ ขาวหมวยสวยอึ๋มขนาดนี้ ใช่ไหมคะพี่ธรขา...” พิมพ์ดาวพยายามอ่อยชายหนุ่มเต็มที่ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือสายตา แต่นั้นก็ไม่ได้ทําให้ทรรศิกาหึงหวงเพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พิมพ์ดาวทำอย่างนี้ แต่เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ทำมาตั้งแต่สมัยเรียนตั้งแต่เธอเริ่มคบกับเดชาธรใหม่ๆ และบ่อยครั้งถ้าคนไม่รู้จักกันจริงๆ จะเข้าใจผิดว่าพิมพ์ดาวเป็นแฟนกับเดชาธรเสียด้วยซ้ำ
“อ้าวๆ หยุดเถียงกันได้แล้วจ้าสองสาวขนมที่พวกคุณๆ สั่งมาแล้วนะคะ...วันนี้เจ้ามือคนสวยอย่างคุณหนูทรรศิกาใจดีเป็นพิเศษ หลังจากทานข้าวเสร็จจะเลี้ยงหนังต่ออีกหนึ่งรอบโอเค๊”
“โอเค!” สองสาวขานรับหน้าบาน ก่อนจะลงมือตักขนมใส่ปากทานอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งต่างกับเดชาธรที่ชักสีหน้าส่งสายตาให้แฟนสาวรู้ว่าเขาอยากอยู่กับเธอตามลำพัง แต่ดูเหมือนทรรศิกาจะแกล้งไม่ใส่ใจยังคงนั่งพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับเพื่อนทั้งสองอย่างสนุก
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จอคิราภ์ก็ถูกบิดาเรียกให้ไปพบที่สวน ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านมากนัก และที่นั่นมีกระท่อมหลังเล็กสร้างเอาไว้หลบแดดหลบฝน บิดาของเขามักจะหลบมานอนกลางวันที่นั่นประจำ เพราะอากาศจะปลอดโปร่งมีลมพัดเข้าออกอยู่ตลอดเวลาซึ่งดีกว่าในหมู่บ้าน
“พ่อมีธุระอะไรจะคุยกับผมหรือครับ” เมื่อไปถึงอคิราภ์ก็ถามบิดาที่นอนตีพุงสบายใจเฉิบอยู่ภายในกระท่อมทันที
“นั่งก่อนสิใจคอแกจะยืนคุยกับพ่ออยู่อย่างนั้นหรือไง” นายเอกภพลุกขึ้นนั่งกวักมือเรียกเจ้าของร่างสูงที่ยืนเอามือจับคานกระท่อม
“พ่อก็รีบพูดมาสิครับ ผมจะได้ไปทำงานต่อ”
“อุบ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้นี่มันจะขยันอะไรนักหนาวะ งานก็งานของเราเองไม่ต้องรีบมากก็ได้มาๆ มานั่งคุยกับพ่อก่อน” อคิราภ์ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปนั่งในกระท่อม
“ว่ามาสิครับ”
“จำน้าเทพเพื่อนของพ่อได้ไหมลูก”
“น้ าเทพ...” ชายหนุ่มทวนชื่อเพื่อนของบิดาพลางขมวดคิ้วมุ่น พยายามทบทวนความจำ
“ใช่คนที่ไปงานรับปริญญาผมหรือเปล่าครับ”
“นั่นแหละ ทั้งสองมีลูกสาวคนหนึ่งและอยากให้มาอยู่ที่นี่สักเดือนเผื่อน้องเขาจะนึกชอบหรือหลงเสน่ห์คนแถวนี้ เอ้ย! บรรยากาศบ้านนอกแบบนี้บ้าง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดไม่ได้เอะใจหรือติดใจกับคำพูดของบิดาเลยสักนิด
“จะไหวหรือครับพ่อคุณหนูเมืองกรุงจะมาใช้ชีวิตระกำลำบากที่บ้านนอก”
“เอาน่า ไหวไม่ไหวก็ให้น้องเขาลองดูก่อนถ้าไม่ไหวจริงๆ เขาก็คงหนีกลับไปเองนะแหละน่า” นายเอกภพพูดพลางตบไหล่กว้างของลูกชายเบาๆ
“ตามใจพ่อแล้วกัน พ่อว่าไงผมก็ว่าตามนั้นละ ว่าแต่พ่อเรียกผมมาเพื่อพูดเรื่องแค่นี้หรือครับ เสียเวลาทำมาหากินจริงๆ เลย”
“นี่พ่อควรดีใจหรือเสียใจดีนี่ ที่มีลกชายขยันอย่างแก” นายเอกภพหัวเราะร่วนพร้อมกับส่ายหัว
“ไม่ดีหรือไงครับหรือพ่อชอบแบบกินเหล้าเมายาแล้วสีหญิงไปวันๆ” อคิราภ์ถามยิ้มๆ
“อันนั้นยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย...และที่พ่อเรียกมาคุยเพราะว่ามะรืนนี้ พ่อจะวานให้ ดินไปรับหนูศิลูกสาวน้าเทพหน่อยนะ”
“เฮ้อ...ที่ไหนครับ อย่าบอกนะว่าที่สนามบินไกลตายชัก” อคิราภ์บ่นงึมงำไปตามเรื่อง
“ไม่ใช่หรอก ที่สถานีรถไฟนี่แหละ เดี๋ยวน้าเทพเขาจะโทรมาบอกอีกทีว่าน้องเขาจะมารถเที่ยวไหน จะมาถึงที่นี่กี่โมง”
“ถ้าเป็นที่สถานีรถไฟให้ใครไปรับก็ได้นี่ครับให้ไอ้วีก็ได้ผมไม่ค่อยชอบยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่ และยิ่งพวกคุณหนูด้วยล่ะก็ผมขอบาย”
“ไม่ได้ พ่อไม่ไว้ใจคนอื่นต้องเป็นแกเท่านั้น แค่ให้ไปรับแค่นี้มันจะลงแดงตายหรือไงถือว่าพ่อขอร้องแกแล้วกันนะช่วยพ่อหน่อย”
“เฮ่อ...ก็ได้ๆ ครับ แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเลย แล้วผมจะทราบได้ อย่างไรว่าลูกสาวน้าเทพคนไหน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเย็นนี้น้าเทพจะส่งรูปหนูศิมาให้ทางอีเมล์น่ะ” นายเอกภพตอบลูกชายอย่างสบายใจ ถึงแม้จะอยู่ต่างจังหวัดแต่หมู่บ้านแห่งนี้มีเทคโนโลยีเข้าถึงเกือบจะทุกกชนิดไม่ว่าจะเป็นเครือข่ายอินเทอร์เน็ตคลื่นมือถือที่ชัดแจ๋วทุกระบบ เพราะทางบริษัทเจ้าของสัญญาณได้มาขอเช่าพื้นที่ของชาวบ้านติดตั้งเสารับสัญญาณ การดำรงชีวิตของคนที่นี่จึงไม่ได้ลำบากหรือกันดารเหมือนสมัยก่อน แต่ที่ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนก็คือการทำไร่ทำนาที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนและคงจะสืบเนื่องต่อๆ กันไปเรื่อยๆ แต่วิธีการทำนั้นอาจจะแตกต่างไปตามยุคตามสมัย ที่สมัยนี้ส่วนใหญ่นำเอาเครื่องทุ่นแรงอย่างรถไถนา มาแทนแรงวัวแรงควายที่นับวันจะน้อยลง เพราะปัจจุบันนี้คนจะเลี้ยงไว้ เพื่อการค้าอย่างเดียวไม่ได้เลี้ยงเพื่อทําไร่ไถนาเหมือนแต่ก่อน
“งันพรุ่งนี้พ่อเอารูปน้องศิอะไรนั่นมาให้ผมดูด้วยแล้วกันนะครับ ว่าแต่ธุระที่จะคุยกับผมมีเท่านี้ใช่ไหมครับผมจะได้ไปทำงานต่อให้เสร็จ” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินก้มศีรษะให้พ้นจากหลังคาเตี้ยๆ ของกระท่อมออกมายืดตัวเต็มความสูงที่ด้านนอก
“แค่นี้แหละจะไปไหนก็ไปเถอะพ่อจะนอนพักอีกสักหน่อยก็จะกลับเข้าบ้านเหมือนกัน” นายเอกภพสะบัดมือไล่ลูกชายพร้อมกับเอนตัวลงกลับไปนอนที่เดิม
“งั้นผมไปละ” พูดจบร่างสูงก็ก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่กายก่อนจะสตาร์ทแล้วบิดออกไปทิ้งเพียงเสียงและควันจากท่อไอเสียไว้ให้ผู้เป็นพ่อมองตาม
“จะรอดไหมวะเนี่ย” นายเอกภพนอนบ่นพลางส่ายหัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดาวโหลด Ebook ได้ที่
- MEB
- hyteexst
- ebook
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
“ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเจอนักหรอก แต่ก็เอาเถอะไหนๆ ก็นัดมาแล้วคิดซะว่าจะได้เจอหน้าเพื่อนเก่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน...แต่คนที่ดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เห็นหน้านายนั่นคงจะหนีไม่พ้นยัยพิมพ์ดาวหรอก”
“นินทาอะไรฉันยะยัยรุจิรา”
“ว๊ าย! ตาเถรหกตกเก้าอี้ตาย” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหูทำให้รุจิราถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจ ส่วนคนที่ได้แกล้งอย่างพิมพ์ดาวและทรรศิกาถึงกับหัวเราะชอบใจ กับท่าพิลึกพิลั่นของรุจิรา
“ฮ่าๆๆ คนที่จะตกเก้าอี้ตายโทษฐานที่นินทาคนอื่นก็คือเธอนั่นแหละยัยแพมเอ๊ย” พิมพ์ดาวสาปแช่งเสียงกลัวหัวเราะอย่างถูกใจ ก่อนจะพาร่างอวบๆ ของตัวเองนั่งลงข้างๆ ทรรศิกาและไม่ต้องรอให้ใครอนุญาตหรือขออนุญาตใครพิมพ์ดาวก็จัดการดื่มน้ำหวานแล้วหยิบขนมที่เพิ่งมาวางตรงหน้ามาทานอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่มีมารยาทเลยแกนี่ มาถึงก็กินเอากินเอาเคยอ่านไหมหนังสือมารยาทผู้ดีน่ะ ถ้าไม่เคยฉันจะซื้อให้อ่าน”
“ถ้าจะซื้อจริงๆ ขอสักลังนะเพราะฉันซื้อมาต้มกินไปสามเล่มแล้วยังไม่รู้สึกว่ามารยาทของฉันมันจะดีขึ้นสักกะติ๊ด”
“ยัยบ้า เขาให้อ่านไม่ได้เอาไว้ต้มกิน” รุจิราบอกกลั้วหัวเราะ
“กินไปเถอะ ศิสั่งมาเพื่อดาวอยู่แล้ว”
“กินป๊ะยัยแพมไม่ต้องนั่งเก๊กกลืนน้ำลายหรอก เอาฉันยกให้” ว่าแล้วพิมพ์ดาวก็ยื่นขนมที่กัดไปแล้วคำหนึ่งให้รุจิกา
“ยัยบ้า ไม่เอา” รุจิกาผลักมือของพิมพ์ดาวหนีแล้วแกล้งแย่งจานขนมมาครอบครองซะเลย พิมพ์ดาวย่นจมูกใส่ไม่สนใจเพราะในมือยังมี ก่อนจะหันไปถามทรรศิกา
“ว่าแต่นัดออกมานี่มีธุระอะไร”
“รอพ่อเทพบุตรสุดหล่อของเธอก่อนจ้ะยัยดาว แล้วยัยศิจะบอกรอบเดียวเลย” รุจิราตอบแทน
“โอ้ว...ว้าว! จริงหรือกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยไม่ได้เจอหน้าตั้งนานหล่อขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่านะ” พิมพ์ดาวทำตาเหม่อลอยเพ้อฝันเมื่อเอ่ยถึงรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยอย่างเดชาธรที่แม้จะต่างคนต่างเรียนจบไปแล้ว แต่ยังคบกับเพื่อนของเธอ สร้างความขบขันให้ กับรุจิราและทรรศิกาเป็นอย่างมาก
“หล่อเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ดูเอาเองเดินมาโน้นแล้ว” รุจิราพยักพเยิดไปที่ร่างสูงของเดชาธร ที่กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ
“ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มาช้าพอดีติดธุระนิดหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ยคำขอโทษมาแต่ไกล ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ รุจิรา
“ไม่เป็นไรคะ ทุกคนก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน...เอาละก็ มาครบองค์ประชุมกันแล้ว เดี๋ยวสั่งอะไรทานกันก่อน...ใครอยากกินอะไรก็สั่งได้เต็มที่วันนี้ฉันเลี้ยง” สิ้นเสียงทรรศิกาสองสาวก็แย่งกันสั่งเครื่องดื่มและขนมชนิดไม่บันยะบันยัง มีหันมาถามเดชาธรกับทรรศิกาเป็นครั้งคราว
“แค่นี้แหละค่ะ” พิมพ์ดาวยื่นเมนูคืนให้พนักงานแล้วหันมาถามเจ้ามือใจป้ำอย่างทรรศิกาต่อ “เอาต่อไปก็เรื่องของเธอยัยศิพูดมาซินัดพวกฉันมานี่มีเรื่องด่วนอะไรมิทราบ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อีกสองวันฉันจะต้องเดินทางไปทำงานแทนคุณพ่อที่ต่างจังหวัดแถวภาคอีสานเดือนหนึ่งน่ะ มันกะทันหันฉันก็เลยนัดทุกคนมาบอกให้รู้และจะได้เจอกันด้วย เพราะหลังจากวันนี้ฉันก็คงจะยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวเดินทาง” ทรรศิกาเลี่ยงที่จะพูดถึงเหตุผลที่แท้จริงในการเดินทางครั้งนี้ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่คนนอกครอบครัวจะต้องรู้
“น่าอิจฉาจังเลยนี่ถ้าฉันไม่ได้ทำงานเหมือนยัยแพมนะจะขอติดสอยห้อยตามไปด้วยคน” พิมพ์ดาวผู้หลงใหลกับบรรยากาศลูกทุ่งบ่นออกมาอย่างเสียดาย
“นี่เธอกำลังจะบอกว่าฉันควรไปอยู่บ้านนอกกับยัยศิงั้นหรือ ไม่เอาหรอกฉันมันพวกชอบแสงสีไม่ได้หลงกลิ่นโคลนสาบควายเหมือนแกนี่” รุจิราพูดพลางเบ้ปากใส่เพื่อนสนิทอย่างพิมพ์ดาวซึ่งมีความชอบที่ตรงข้ามกันเกือบทุกอย่าง และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมาทั้งสองไม่เคยผิดใจกันเลยสักครั้ง เพราะต่างคนต่างชอบเลยไม่เคยแย่งกันไม่ว่าจะเป็นความชอบของสไตล์เสื้อผ้าเครื่องประดับและที่สำคัญคือผู้ชาย
“ทำไมมันกะทันหันอย่างนี้ล่ะครับ ถ้าไปช้ากว่านี้สักหน่อยพี่จะได้เคลียร์งานไปส่งศิถึงที่เลย” นั่งฟังอยู่นานเดชาธรก็พูดเอาใจแฟนสาวขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ภายในใจมันลิงโลดตั้งแต่ได้ยินว่าเธอจะไปอยู่ต่างจังหวัดเดือนหนึ่งแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ศิไปเองได้”
“นี่ยัยศิถ้าไปเจอหนุ่มหล่อๆ ที่โน้นเอามาฝากฉันสักคนนะเธอ หรือถ้าแกเปลี่ยนใจจะไปชอบคนทางโน้นก็ยกคนทางนี้ให้ฉันก็ได้นะรับได้ทุกอย่าง” พิมพ์ดาวจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับชม้ายชายตามองเดชาธรหวานหยาดเยิ้มอย่างไม่คิดจะปิดบังจนรุจิราอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ขอหน้าด้านๆ เลยนะหล่อน ถามผู้ชายเขาบ้างหรือเปล่าว่าเขาอยากไปได้แกไหม”
“ทำไมจะไม่อยากได้ ขาวหมวยสวยอึ๋มขนาดนี้ ใช่ไหมคะพี่ธรขา...” พิมพ์ดาวพยายามอ่อยชายหนุ่มเต็มที่ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือสายตา แต่นั้นก็ไม่ได้ทําให้ทรรศิกาหึงหวงเพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พิมพ์ดาวทำอย่างนี้ แต่เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ทำมาตั้งแต่สมัยเรียนตั้งแต่เธอเริ่มคบกับเดชาธรใหม่ๆ และบ่อยครั้งถ้าคนไม่รู้จักกันจริงๆ จะเข้าใจผิดว่าพิมพ์ดาวเป็นแฟนกับเดชาธรเสียด้วยซ้ำ
“อ้าวๆ หยุดเถียงกันได้แล้วจ้าสองสาวขนมที่พวกคุณๆ สั่งมาแล้วนะคะ...วันนี้เจ้ามือคนสวยอย่างคุณหนูทรรศิกาใจดีเป็นพิเศษ หลังจากทานข้าวเสร็จจะเลี้ยงหนังต่ออีกหนึ่งรอบโอเค๊”
“โอเค!” สองสาวขานรับหน้าบาน ก่อนจะลงมือตักขนมใส่ปากทานอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งต่างกับเดชาธรที่ชักสีหน้าส่งสายตาให้แฟนสาวรู้ว่าเขาอยากอยู่กับเธอตามลำพัง แต่ดูเหมือนทรรศิกาจะแกล้งไม่ใส่ใจยังคงนั่งพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับเพื่อนทั้งสองอย่างสนุก
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จอคิราภ์ก็ถูกบิดาเรียกให้ไปพบที่สวน ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านมากนัก และที่นั่นมีกระท่อมหลังเล็กสร้างเอาไว้หลบแดดหลบฝน บิดาของเขามักจะหลบมานอนกลางวันที่นั่นประจำ เพราะอากาศจะปลอดโปร่งมีลมพัดเข้าออกอยู่ตลอดเวลาซึ่งดีกว่าในหมู่บ้าน
“พ่อมีธุระอะไรจะคุยกับผมหรือครับ” เมื่อไปถึงอคิราภ์ก็ถามบิดาที่นอนตีพุงสบายใจเฉิบอยู่ภายในกระท่อมทันที
“นั่งก่อนสิใจคอแกจะยืนคุยกับพ่ออยู่อย่างนั้นหรือไง” นายเอกภพลุกขึ้นนั่งกวักมือเรียกเจ้าของร่างสูงที่ยืนเอามือจับคานกระท่อม
“พ่อก็รีบพูดมาสิครับ ผมจะได้ไปทำงานต่อ”
“อุบ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้นี่มันจะขยันอะไรนักหนาวะ งานก็งานของเราเองไม่ต้องรีบมากก็ได้มาๆ มานั่งคุยกับพ่อก่อน” อคิราภ์ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปนั่งในกระท่อม
“ว่ามาสิครับ”
“จำน้าเทพเพื่อนของพ่อได้ไหมลูก”
“น้ าเทพ...” ชายหนุ่มทวนชื่อเพื่อนของบิดาพลางขมวดคิ้วมุ่น พยายามทบทวนความจำ
“ใช่คนที่ไปงานรับปริญญาผมหรือเปล่าครับ”
“นั่นแหละ ทั้งสองมีลูกสาวคนหนึ่งและอยากให้มาอยู่ที่นี่สักเดือนเผื่อน้องเขาจะนึกชอบหรือหลงเสน่ห์คนแถวนี้ เอ้ย! บรรยากาศบ้านนอกแบบนี้บ้าง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดไม่ได้เอะใจหรือติดใจกับคำพูดของบิดาเลยสักนิด
“จะไหวหรือครับพ่อคุณหนูเมืองกรุงจะมาใช้ชีวิตระกำลำบากที่บ้านนอก”
“เอาน่า ไหวไม่ไหวก็ให้น้องเขาลองดูก่อนถ้าไม่ไหวจริงๆ เขาก็คงหนีกลับไปเองนะแหละน่า” นายเอกภพพูดพลางตบไหล่กว้างของลูกชายเบาๆ
“ตามใจพ่อแล้วกัน พ่อว่าไงผมก็ว่าตามนั้นละ ว่าแต่พ่อเรียกผมมาเพื่อพูดเรื่องแค่นี้หรือครับ เสียเวลาทำมาหากินจริงๆ เลย”
“นี่พ่อควรดีใจหรือเสียใจดีนี่ ที่มีลกชายขยันอย่างแก” นายเอกภพหัวเราะร่วนพร้อมกับส่ายหัว
“ไม่ดีหรือไงครับหรือพ่อชอบแบบกินเหล้าเมายาแล้วสีหญิงไปวันๆ” อคิราภ์ถามยิ้มๆ
“อันนั้นยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย...และที่พ่อเรียกมาคุยเพราะว่ามะรืนนี้ พ่อจะวานให้ ดินไปรับหนูศิลูกสาวน้าเทพหน่อยนะ”
“เฮ้อ...ที่ไหนครับ อย่าบอกนะว่าที่สนามบินไกลตายชัก” อคิราภ์บ่นงึมงำไปตามเรื่อง
“ไม่ใช่หรอก ที่สถานีรถไฟนี่แหละ เดี๋ยวน้าเทพเขาจะโทรมาบอกอีกทีว่าน้องเขาจะมารถเที่ยวไหน จะมาถึงที่นี่กี่โมง”
“ถ้าเป็นที่สถานีรถไฟให้ใครไปรับก็ได้นี่ครับให้ไอ้วีก็ได้ผมไม่ค่อยชอบยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่ และยิ่งพวกคุณหนูด้วยล่ะก็ผมขอบาย”
“ไม่ได้ พ่อไม่ไว้ใจคนอื่นต้องเป็นแกเท่านั้น แค่ให้ไปรับแค่นี้มันจะลงแดงตายหรือไงถือว่าพ่อขอร้องแกแล้วกันนะช่วยพ่อหน่อย”
“เฮ่อ...ก็ได้ๆ ครับ แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเลย แล้วผมจะทราบได้ อย่างไรว่าลูกสาวน้าเทพคนไหน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเย็นนี้น้าเทพจะส่งรูปหนูศิมาให้ทางอีเมล์น่ะ” นายเอกภพตอบลูกชายอย่างสบายใจ ถึงแม้จะอยู่ต่างจังหวัดแต่หมู่บ้านแห่งนี้มีเทคโนโลยีเข้าถึงเกือบจะทุกกชนิดไม่ว่าจะเป็นเครือข่ายอินเทอร์เน็ตคลื่นมือถือที่ชัดแจ๋วทุกระบบ เพราะทางบริษัทเจ้าของสัญญาณได้มาขอเช่าพื้นที่ของชาวบ้านติดตั้งเสารับสัญญาณ การดำรงชีวิตของคนที่นี่จึงไม่ได้ลำบากหรือกันดารเหมือนสมัยก่อน แต่ที่ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนก็คือการทำไร่ทำนาที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนและคงจะสืบเนื่องต่อๆ กันไปเรื่อยๆ แต่วิธีการทำนั้นอาจจะแตกต่างไปตามยุคตามสมัย ที่สมัยนี้ส่วนใหญ่นำเอาเครื่องทุ่นแรงอย่างรถไถนา มาแทนแรงวัวแรงควายที่นับวันจะน้อยลง เพราะปัจจุบันนี้คนจะเลี้ยงไว้ เพื่อการค้าอย่างเดียวไม่ได้เลี้ยงเพื่อทําไร่ไถนาเหมือนแต่ก่อน
“งันพรุ่งนี้พ่อเอารูปน้องศิอะไรนั่นมาให้ผมดูด้วยแล้วกันนะครับ ว่าแต่ธุระที่จะคุยกับผมมีเท่านี้ใช่ไหมครับผมจะได้ไปทำงานต่อให้เสร็จ” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินก้มศีรษะให้พ้นจากหลังคาเตี้ยๆ ของกระท่อมออกมายืดตัวเต็มความสูงที่ด้านนอก
“แค่นี้แหละจะไปไหนก็ไปเถอะพ่อจะนอนพักอีกสักหน่อยก็จะกลับเข้าบ้านเหมือนกัน” นายเอกภพสะบัดมือไล่ลูกชายพร้อมกับเอนตัวลงกลับไปนอนที่เดิม
“งั้นผมไปละ” พูดจบร่างสูงก็ก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่กายก่อนจะสตาร์ทแล้วบิดออกไปทิ้งเพียงเสียงและควันจากท่อไอเสียไว้ให้ผู้เป็นพ่อมองตาม
“จะรอดไหมวะเนี่ย” นายเอกภพนอนบ่นพลางส่ายหัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดาวโหลด Ebook ได้ที่
- MEB
- hyteexst
- ebook
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2559, 16:35:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2559, 16:35:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 978
| << ตอนที่ 1 >>> 50% | ตอนที่ 2 >>> 50% >> |
