เกมรักบรรณาการร้อน ชุดรักเร่าร้อน
Tags: เกมรักบรรณาการร้อน, มายา, รักเร่าร้อน, นิยายรัก, บำเรอ, หลงรัก
ตอน: ตอนที่ 4 ของบรรณาการ (ครึ่งหลัง)
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนั้นฉันจัดการเองได้”
คาร์ลอสพยักหน้ารับรู้แล้วพาหญิงสาวที่เดินขึ้นบันไดตามหลังตัวเองเลี้ยวไปโซนฝั่งขวาของบ้านพร้อมกับแนะนะ
“ห้องแรกเป็นห้องของผมถัดมาคือห้องของไมค์ ผมหมายถึงไมก้าห์พรุ่งนี้คุณคงได้เจอเขา ตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานด้านโน้น”
ชายหนุ่มพยักพเยิดไปปีกซ้ายของบ้าน ไออุ่นมองตามพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจคนตรงหน้าต่อ “ส่วนนี้คือห้องของคุณ” ว่าพลางไขกุญแจเปิดประตูให้กว้างออกจนเห็นภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว
“เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างคิดว่ามีครบหรือขาดเหลืออะไรบอกผมได้”
“แค่นี้ก็คิดว่าเกินพอแล้วละคะ” ว่าพลางเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องที่ดูใหญ่กว่าห้องนอนเดิมของเธอเท่าตัว
“วันนี้คุณก็เก็บกวาดห้องนี้ก็พอ ส่วนงานอื่นๆ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ถ้ามีเรื่องจะให้ฉันทำให้ก็บอกได้นะคะ ยังไงมันก็หน้าที่ฉันอยู่แล้ว”
“โอเค เดี๋ยวผมจะบอกไมก้าห์ไว้แล้วกันนะครับ ส่วนผมว่าจะออกไปทำธุระข้างนอกสักหน่อยคงกลับดึกๆ…ตามสบายนะครับ”
“ค่ะ”
เอ่ยจบประตูห้องก็ถูกปิดลง ไออุ่นก้มลงหยิบกระเป๋ามาวางบนเตียงที่เธอจัดการดึงผ้าคลุมออกเรียบร้อยไว้ จากนั้นก็เริ่มเดินไปดึงผ้าคลุมออกจากเฟอร์นิเจอร์ชิ้นอื่นๆ หันซ้ายหันขวา เธอไม่มีอุปกรณ์ทำความสะอาดสักชิ้น ไออุ่นออกจากห้องพลางกวาดสายตามองหาคาร์ลอส และก็เจอเขากำลังเปิดประตูออกจากห้องที่เธอจำได้ว่าชายหนุ่มแนะนำว่ามันคือห้องทำงานของไมก้าห์
“คุณคาร์ลอสคะ ฉันขอรบกวนนิดหนึ่งค่ะ พอดีฉันต้องการอุปกรณ์ทำความสะอาดค่ะ”
“อ้อ ได้ครับ เดี๋ยวผมพาไปครับ”
ทันทีที่เสียงหน้าห้องเงียบไป คนที่นั่งฟังเสียงของทั้งสองคุยกันอยู่ในห้องอย่างไมก้าห์ก็ลุกขึ้นเดินไปแง้มประตูแอบดู ใช่ เขาแอบดูสาวไทยเสียงใสที่คาร์ลอสชอบเรียกเธอว่าของบรรณการของเขาอย่างอดใจไม่อยู่ เสียงนุ่มๆ ทำให้เขาเกิดอยากเห็นหน้าแต่โผล่ออกมาก็เห็นแค่ด้านหลังที่ดูอ้อนแอ้นบอบบาง ผมสีดำถูกขมวดขึ้นไปรวมกันที่กลางศีรษะ ไมก้าห์ส่ายหน้า ผู้หญิงเสียงสวยคนนี้ห่างไกลจากสเปกเขานัก ไม่ผ่าน!
เธอเผลอหลับไป ไออุ่นที่ขยับตัวลุกงัวเงียขึ้นท่ามกลางความมืดบอกตัวเอง มือบางยกขึ้นลูบหน้าพลางกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณห้องใหม่ ก่อนจะก้มมาดูสภาพตัวเอง เสื้อตัวเดิมคิดพลางดึงเสื้อที่ทั้งเปื้อนฝุ่นและเหงื่อขึ้นมาดมพิสูจน์แล้วก็ต้องย่นจมูกเบือนหน้าหนี ‘เหม็น’ เธอยังไม่ได้อาบน้ำ
โครก!
และรู้สึกจะยังไม่ได้กินข้าวด้วย
“กี่โมงแล้วเนี่ย”
ว่าพลางคลำหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะดึงมันออกมากดดูเวลา “สองทุ่ม” ร่างบางเอี้ยวตัวไปกดเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดไฟทั้งห้องให้สว่าง จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอที่ถูกจัดเอาไว้อย่างเรียบร้อยแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเหม็นๆ ของตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก
และอันดับต่อมาคือการหาอะไรใส่ท้องที่มันกำลังส่งเสียงโครกคราก เธอต้องเข้าครัวตอนสองทุ่ม หวังว่าคงไม่มีใครตื่นขึ้นมาเจอเธอกลางดึกหรอกนะ โดยเฉพาะนายจ้างที่ยังไม่เคยเห็นหน้า
ร่างบางที่อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้นเลยเข่า ค่อยๆ เดินลงบันไดอย่างระมัดระวังเพราะยังไม่ชินกับสถานที่อีกทั้งทั้งบ้านมันก็มืด จากนั้นก็ค่อยคล้ำทางเดินไปที่ห้องครัวช้าๆ จนกระทั่งถึงหน้าห้องครัวเธอถึงกับตัวแข็งทื่อ ตู้เย็นถูกเปิดเอาไว้และแสงสว่างจากตู้เย็นนั้นเองทำให้เธอเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งคงจะกำลังชงกาแฟ เพราะได้ยินเสียงช้อนกระทบแก้วดังก๊อกแก๊งๆ
ไออุ่นกลืนน้ำลายลงคอยกมือขึ้นมากำเสื้อของตัวเองเอาไว้แน่น พยามควบคุมสติตัวเองเอาไว้ เธอไม่แน่ใจว่าคนคนนี้เป็นใคร เป็นโจรที่อุตริเข้าบ้านมาปล้นแล้วใจเย็นหาของกินอย่างที่เคยเห็นในข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือเปล่า หรือว่าจะเป็นไมก้าห์ที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง ว่าแล้วไออุ่นก็ทำใจกล้าลองเรียกคนคนนั้นด้วยชื่อของอีกคนที่เธอรู้จัก ทั้งมั่นใจว่าไม่ใช่เขาถึงถึงรูปร่างจะใกล้เคียงกันแต่ทรงผมต่างกันลิบลับ คาร์ลอสตัดผมดูเรียบร้อยแต่คนตรงหน้าผมยาวพะรุงพะรัง
“คะ…คุณคาร์ลอสหรือเปล่าคะ” เหมือนร่างนั้นจะมีปฏิกิริยายตอบรับ เสียงคนกาแฟเมื่อครู่เงียบไป แล้วเขาก็หันมา…
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจหล่นตุ๊บไปกองอยู่ตาตุ่ม สันหลังเย็นวาบขนลุกซู่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราวกับเจอปีศาจร้าย
“กรี๊ดดด!”
เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังลั่นบ้าน เมื่อคนตรงหน้าทำให้ภาพเหตุการณ์ที่พัทยาหลั่งไหลเข้ามา แม้แต่คาร์ลอสที่เธอคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนตอนนี้ได้คำตอบ
ร่างบางที่ยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วอึดใจถอยหลังแล้วหมุนตัววิ่งหนีสะเปะสะปะไร้ทิศทาง รู้อย่างเดียวว่าต้องไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ แต่…
โครม!
“โอ๊ย!”
ไออุ่นร้องเสียงหลงเมื่อเท้าของเธอดันไปเตะเข้ากับโต๊ะรับแขกจนล้มคว่ำวัดพื้น แต่ถึงจะเจ็บขนขาชาเธอก็ไม่มีเวลามาอิดออด หญิงสาวพลิกตัวจะลุกขึ้นหวังจะวิ่งต่อ แต่ทว่ารู้สึกจะไม่ทันเมื่อคนที่เธอกำลังวิ่งหนีมายืนหน้าถมึงทึงคร่อมร่างเอาไว้เสียแล้ว
หนีไม่ได้แล้ว ดังนั้นสิ่งแรกที่หญิงสาวพอจะทำได้คือยกมือขึ้นไหว้ พร้อมกับร้องขออ้อนวอนชีวิตกับ อาเฮียโจรสลัดจอมสังหาร ทั้งน้ำตา
“ยะ…อย่า…อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันกลัวแล้ว คะ…คืนนั้นฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“เธอพูดอะไร”
ภาษาอังกฤษห้าวห้วนระคนงวยงงที่หลุดออกมาจากคนร่างสูงที่ยืนกอดอกหรี่ตามองตรงหน้าทำให้ไออุ่นชะงัก ก่อนจะกรีดร้องอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจับไหล่
“กรี๊ดดด!”
“หยุด! เธอเป็นบ้าอะไร”
ได้ผลเสียงกรี๊ดเมื่อครู่เงียบกริบ ไมก้าห์จองดวงตากลมโตที่แวววาวท่ามกลางความมืดแล้วถอนหายใจอย่างรำคาญ
“เธอเป็นใคร มาร้องกรี๊ดๆ อะไรในบ้านของผม” ถามทั้งที่รู้วาเธอคนนี้เป็นใคร ใช่…เขาเห็นเธอตอนกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดห้องโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบจับตามองอยู่
“บะ…บ้านของคุณ” แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้จักเขา
“ใช่”
“อย่าบอกนะว่าคุณคือคุณไมก้าห์” ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
ไออุ่นหลับตาปี๋ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ อาเฮียโจรสลัดมือสังหารคือไมก้าห์…ไมก้าห์หุ้นส่วนคนสำคัญของพ่อเลี้ยง ไมก้าห์ที่เธอจะต้องมาดูแลและอยู่ร่วมชายคากับเขา ที่สำคัญไมก้าห์คือผู้ชายที่เธอจะต้องจับเขาทำสามี โอ้ว…ไม่ๆๆ
“แล้วเธอเป็นใคร” ถามเสียงห้วนอย่างเอาเรื่องทำให้ไออุ่นรีบละล่ำละลักตอบอย่างหวาดกลัว
“ฉะ…ฉันคือคนที่จะมาดูแลคุณกับคุณคาร์ลอสค่ะ”
ชายหนุ่มกดยิ้มเยาะที่มุมปากก่อนจะผลักร่างบางลงไปนอนกับพื้นเหมือนเดิมแล้วเดินขึ้นขางบนพร้อมกับสั่งงานโดยไม่หันมาชายตาแลเธอแม้สักนิด
“เอากาแฟไปให้ฉันที่ห้องทำงานด้วย”
ไออุ่นทำท่าจะแย้งแต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอเลือกที่จะเงียบและพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ลูบหน้าลูบตาตัวเองอย่างโล่งอก เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะจำเธอไม่ได้
“ซวยสุดๆ”
“นี่เธอนั่งทำบื้ออะไร กาแฟกินวันนี้ไม่ได้กินพรุ่งนี้” เสียงเหี้ยมที่ตะโกนมาจากข้างบนทำให้ไออุ่นถึงกับสะดุ้ง ทำหนาเลิกลัก รับคำแล้วรีบวิ่งเข้าห้องครัวอย่างคล่องแคล่ว
แล้วไปหยิบเอาถ้วยกาแฟที่ชายหนุ่มชงเสร็จแล้วนั่นแหละไปให้เขาดื่ม เรื่องอะไรจะชงใหม่ เกิดรสชาติไม่ถูกใจลุกขึ้นมาปาดคอเธอทำไง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญ”
สิ้นเสียงอนุญาตไออุ่นก็เปิดประตูแล้วเดินก้มหน้าก้มตาเอากาแฟไปวางบนโต๊ะทำงานที่สุมกองไปด้วยเอกสารอย่างเบามือ ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองเจ้าของห้อง และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายหันมา ตาสบตา ทำให้ไออุ่นสะดุ้งสุดตัว
“ขะ…ขอตัวนะคะ”
ว่าแล้วก็ก้มหน้าหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง แต่เดินได้ไม่ถึงสามก้าวเท้าของเธอก็ต้องชะงัก “จะรีบไปไหน” ไออุ่นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย อ้าปากพลางหลับกะพริบตาปริบๆ ไปไหนดี
“ถามก็ตอบสิ”
“ไปหาข้าวกินค่ะ”
“ตอนสองทุ่มเนี่ยนะ” ไมก้าห์หมุนเก้าอี้หันมาพิจารณาร่างบางที่ตอนนี้เธอยืนหันหลังให้กับเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “ไม่กลัวอ้วนหรือไง”
“ไม่ค่ะ ฉันกลัวอดมากกว่า”
สิ้นเสียงตอบก็ตามมาด้วยเสียงท้องร้อง เธอร้อง “อุ๊ย!” เอี้ยวตัวกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ พร้อมกับรีบเอามือขึ้นกุมท้อง เห็นแล้วไมก้าห์ที่ทำหน้าเคร่งครึมเกือบหลุดยิ้ม แต่เขาก็ควบคุมสีหน้าได้ดีจึงมีแค่ขยับปากไปมาเพื่อกลั้นยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากไล่
“ไปได้แล้ว”
เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็หมุนเก้าอี้กลับไปสนใจงานที่โต๊ะต่อ ขณะที่ไออุ่นเองก็รีบออกจากห้องที่คุกรุ่นไปด้วยความอึดอัดอย่างไว พระเจ้าเธอจะต้องอาศัยอยู่กับคนคนนี้ไปได้นานเท่าไหร่กัน
แม่เคยบอกว่าถ้าเธอทำงานดีเธอจะได้งานถาวร นั่นคงหมายถึงจับอีตาฆาตกรโหดเอามาเป็นสามีให้จงได้ แต่ถ้าไม่ เธอจะตกงาน ตอนนี้คิดได้แล้วเธอพร้อมจะตกงาน!
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
คาร์ลอสพยักหน้ารับรู้แล้วพาหญิงสาวที่เดินขึ้นบันไดตามหลังตัวเองเลี้ยวไปโซนฝั่งขวาของบ้านพร้อมกับแนะนะ
“ห้องแรกเป็นห้องของผมถัดมาคือห้องของไมค์ ผมหมายถึงไมก้าห์พรุ่งนี้คุณคงได้เจอเขา ตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานด้านโน้น”
ชายหนุ่มพยักพเยิดไปปีกซ้ายของบ้าน ไออุ่นมองตามพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจคนตรงหน้าต่อ “ส่วนนี้คือห้องของคุณ” ว่าพลางไขกุญแจเปิดประตูให้กว้างออกจนเห็นภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว
“เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างคิดว่ามีครบหรือขาดเหลืออะไรบอกผมได้”
“แค่นี้ก็คิดว่าเกินพอแล้วละคะ” ว่าพลางเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องที่ดูใหญ่กว่าห้องนอนเดิมของเธอเท่าตัว
“วันนี้คุณก็เก็บกวาดห้องนี้ก็พอ ส่วนงานอื่นๆ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ถ้ามีเรื่องจะให้ฉันทำให้ก็บอกได้นะคะ ยังไงมันก็หน้าที่ฉันอยู่แล้ว”
“โอเค เดี๋ยวผมจะบอกไมก้าห์ไว้แล้วกันนะครับ ส่วนผมว่าจะออกไปทำธุระข้างนอกสักหน่อยคงกลับดึกๆ…ตามสบายนะครับ”
“ค่ะ”
เอ่ยจบประตูห้องก็ถูกปิดลง ไออุ่นก้มลงหยิบกระเป๋ามาวางบนเตียงที่เธอจัดการดึงผ้าคลุมออกเรียบร้อยไว้ จากนั้นก็เริ่มเดินไปดึงผ้าคลุมออกจากเฟอร์นิเจอร์ชิ้นอื่นๆ หันซ้ายหันขวา เธอไม่มีอุปกรณ์ทำความสะอาดสักชิ้น ไออุ่นออกจากห้องพลางกวาดสายตามองหาคาร์ลอส และก็เจอเขากำลังเปิดประตูออกจากห้องที่เธอจำได้ว่าชายหนุ่มแนะนำว่ามันคือห้องทำงานของไมก้าห์
“คุณคาร์ลอสคะ ฉันขอรบกวนนิดหนึ่งค่ะ พอดีฉันต้องการอุปกรณ์ทำความสะอาดค่ะ”
“อ้อ ได้ครับ เดี๋ยวผมพาไปครับ”
ทันทีที่เสียงหน้าห้องเงียบไป คนที่นั่งฟังเสียงของทั้งสองคุยกันอยู่ในห้องอย่างไมก้าห์ก็ลุกขึ้นเดินไปแง้มประตูแอบดู ใช่ เขาแอบดูสาวไทยเสียงใสที่คาร์ลอสชอบเรียกเธอว่าของบรรณการของเขาอย่างอดใจไม่อยู่ เสียงนุ่มๆ ทำให้เขาเกิดอยากเห็นหน้าแต่โผล่ออกมาก็เห็นแค่ด้านหลังที่ดูอ้อนแอ้นบอบบาง ผมสีดำถูกขมวดขึ้นไปรวมกันที่กลางศีรษะ ไมก้าห์ส่ายหน้า ผู้หญิงเสียงสวยคนนี้ห่างไกลจากสเปกเขานัก ไม่ผ่าน!
เธอเผลอหลับไป ไออุ่นที่ขยับตัวลุกงัวเงียขึ้นท่ามกลางความมืดบอกตัวเอง มือบางยกขึ้นลูบหน้าพลางกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณห้องใหม่ ก่อนจะก้มมาดูสภาพตัวเอง เสื้อตัวเดิมคิดพลางดึงเสื้อที่ทั้งเปื้อนฝุ่นและเหงื่อขึ้นมาดมพิสูจน์แล้วก็ต้องย่นจมูกเบือนหน้าหนี ‘เหม็น’ เธอยังไม่ได้อาบน้ำ
โครก!
และรู้สึกจะยังไม่ได้กินข้าวด้วย
“กี่โมงแล้วเนี่ย”
ว่าพลางคลำหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะดึงมันออกมากดดูเวลา “สองทุ่ม” ร่างบางเอี้ยวตัวไปกดเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดไฟทั้งห้องให้สว่าง จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอที่ถูกจัดเอาไว้อย่างเรียบร้อยแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเหม็นๆ ของตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก
และอันดับต่อมาคือการหาอะไรใส่ท้องที่มันกำลังส่งเสียงโครกคราก เธอต้องเข้าครัวตอนสองทุ่ม หวังว่าคงไม่มีใครตื่นขึ้นมาเจอเธอกลางดึกหรอกนะ โดยเฉพาะนายจ้างที่ยังไม่เคยเห็นหน้า
ร่างบางที่อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้นเลยเข่า ค่อยๆ เดินลงบันไดอย่างระมัดระวังเพราะยังไม่ชินกับสถานที่อีกทั้งทั้งบ้านมันก็มืด จากนั้นก็ค่อยคล้ำทางเดินไปที่ห้องครัวช้าๆ จนกระทั่งถึงหน้าห้องครัวเธอถึงกับตัวแข็งทื่อ ตู้เย็นถูกเปิดเอาไว้และแสงสว่างจากตู้เย็นนั้นเองทำให้เธอเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งคงจะกำลังชงกาแฟ เพราะได้ยินเสียงช้อนกระทบแก้วดังก๊อกแก๊งๆ
ไออุ่นกลืนน้ำลายลงคอยกมือขึ้นมากำเสื้อของตัวเองเอาไว้แน่น พยามควบคุมสติตัวเองเอาไว้ เธอไม่แน่ใจว่าคนคนนี้เป็นใคร เป็นโจรที่อุตริเข้าบ้านมาปล้นแล้วใจเย็นหาของกินอย่างที่เคยเห็นในข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือเปล่า หรือว่าจะเป็นไมก้าห์ที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง ว่าแล้วไออุ่นก็ทำใจกล้าลองเรียกคนคนนั้นด้วยชื่อของอีกคนที่เธอรู้จัก ทั้งมั่นใจว่าไม่ใช่เขาถึงถึงรูปร่างจะใกล้เคียงกันแต่ทรงผมต่างกันลิบลับ คาร์ลอสตัดผมดูเรียบร้อยแต่คนตรงหน้าผมยาวพะรุงพะรัง
“คะ…คุณคาร์ลอสหรือเปล่าคะ” เหมือนร่างนั้นจะมีปฏิกิริยายตอบรับ เสียงคนกาแฟเมื่อครู่เงียบไป แล้วเขาก็หันมา…
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจหล่นตุ๊บไปกองอยู่ตาตุ่ม สันหลังเย็นวาบขนลุกซู่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราวกับเจอปีศาจร้าย
“กรี๊ดดด!”
เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังลั่นบ้าน เมื่อคนตรงหน้าทำให้ภาพเหตุการณ์ที่พัทยาหลั่งไหลเข้ามา แม้แต่คาร์ลอสที่เธอคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนตอนนี้ได้คำตอบ
ร่างบางที่ยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วอึดใจถอยหลังแล้วหมุนตัววิ่งหนีสะเปะสะปะไร้ทิศทาง รู้อย่างเดียวว่าต้องไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ แต่…
โครม!
“โอ๊ย!”
ไออุ่นร้องเสียงหลงเมื่อเท้าของเธอดันไปเตะเข้ากับโต๊ะรับแขกจนล้มคว่ำวัดพื้น แต่ถึงจะเจ็บขนขาชาเธอก็ไม่มีเวลามาอิดออด หญิงสาวพลิกตัวจะลุกขึ้นหวังจะวิ่งต่อ แต่ทว่ารู้สึกจะไม่ทันเมื่อคนที่เธอกำลังวิ่งหนีมายืนหน้าถมึงทึงคร่อมร่างเอาไว้เสียแล้ว
หนีไม่ได้แล้ว ดังนั้นสิ่งแรกที่หญิงสาวพอจะทำได้คือยกมือขึ้นไหว้ พร้อมกับร้องขออ้อนวอนชีวิตกับ อาเฮียโจรสลัดจอมสังหาร ทั้งน้ำตา
“ยะ…อย่า…อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันกลัวแล้ว คะ…คืนนั้นฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“เธอพูดอะไร”
ภาษาอังกฤษห้าวห้วนระคนงวยงงที่หลุดออกมาจากคนร่างสูงที่ยืนกอดอกหรี่ตามองตรงหน้าทำให้ไออุ่นชะงัก ก่อนจะกรีดร้องอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจับไหล่
“กรี๊ดดด!”
“หยุด! เธอเป็นบ้าอะไร”
ได้ผลเสียงกรี๊ดเมื่อครู่เงียบกริบ ไมก้าห์จองดวงตากลมโตที่แวววาวท่ามกลางความมืดแล้วถอนหายใจอย่างรำคาญ
“เธอเป็นใคร มาร้องกรี๊ดๆ อะไรในบ้านของผม” ถามทั้งที่รู้วาเธอคนนี้เป็นใคร ใช่…เขาเห็นเธอตอนกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดห้องโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบจับตามองอยู่
“บะ…บ้านของคุณ” แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้จักเขา
“ใช่”
“อย่าบอกนะว่าคุณคือคุณไมก้าห์” ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
ไออุ่นหลับตาปี๋ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ อาเฮียโจรสลัดมือสังหารคือไมก้าห์…ไมก้าห์หุ้นส่วนคนสำคัญของพ่อเลี้ยง ไมก้าห์ที่เธอจะต้องมาดูแลและอยู่ร่วมชายคากับเขา ที่สำคัญไมก้าห์คือผู้ชายที่เธอจะต้องจับเขาทำสามี โอ้ว…ไม่ๆๆ
“แล้วเธอเป็นใคร” ถามเสียงห้วนอย่างเอาเรื่องทำให้ไออุ่นรีบละล่ำละลักตอบอย่างหวาดกลัว
“ฉะ…ฉันคือคนที่จะมาดูแลคุณกับคุณคาร์ลอสค่ะ”
ชายหนุ่มกดยิ้มเยาะที่มุมปากก่อนจะผลักร่างบางลงไปนอนกับพื้นเหมือนเดิมแล้วเดินขึ้นขางบนพร้อมกับสั่งงานโดยไม่หันมาชายตาแลเธอแม้สักนิด
“เอากาแฟไปให้ฉันที่ห้องทำงานด้วย”
ไออุ่นทำท่าจะแย้งแต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอเลือกที่จะเงียบและพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ลูบหน้าลูบตาตัวเองอย่างโล่งอก เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะจำเธอไม่ได้
“ซวยสุดๆ”
“นี่เธอนั่งทำบื้ออะไร กาแฟกินวันนี้ไม่ได้กินพรุ่งนี้” เสียงเหี้ยมที่ตะโกนมาจากข้างบนทำให้ไออุ่นถึงกับสะดุ้ง ทำหนาเลิกลัก รับคำแล้วรีบวิ่งเข้าห้องครัวอย่างคล่องแคล่ว
แล้วไปหยิบเอาถ้วยกาแฟที่ชายหนุ่มชงเสร็จแล้วนั่นแหละไปให้เขาดื่ม เรื่องอะไรจะชงใหม่ เกิดรสชาติไม่ถูกใจลุกขึ้นมาปาดคอเธอทำไง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญ”
สิ้นเสียงอนุญาตไออุ่นก็เปิดประตูแล้วเดินก้มหน้าก้มตาเอากาแฟไปวางบนโต๊ะทำงานที่สุมกองไปด้วยเอกสารอย่างเบามือ ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองเจ้าของห้อง และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายหันมา ตาสบตา ทำให้ไออุ่นสะดุ้งสุดตัว
“ขะ…ขอตัวนะคะ”
ว่าแล้วก็ก้มหน้าหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง แต่เดินได้ไม่ถึงสามก้าวเท้าของเธอก็ต้องชะงัก “จะรีบไปไหน” ไออุ่นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย อ้าปากพลางหลับกะพริบตาปริบๆ ไปไหนดี
“ถามก็ตอบสิ”
“ไปหาข้าวกินค่ะ”
“ตอนสองทุ่มเนี่ยนะ” ไมก้าห์หมุนเก้าอี้หันมาพิจารณาร่างบางที่ตอนนี้เธอยืนหันหลังให้กับเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “ไม่กลัวอ้วนหรือไง”
“ไม่ค่ะ ฉันกลัวอดมากกว่า”
สิ้นเสียงตอบก็ตามมาด้วยเสียงท้องร้อง เธอร้อง “อุ๊ย!” เอี้ยวตัวกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ พร้อมกับรีบเอามือขึ้นกุมท้อง เห็นแล้วไมก้าห์ที่ทำหน้าเคร่งครึมเกือบหลุดยิ้ม แต่เขาก็ควบคุมสีหน้าได้ดีจึงมีแค่ขยับปากไปมาเพื่อกลั้นยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากไล่
“ไปได้แล้ว”
เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็หมุนเก้าอี้กลับไปสนใจงานที่โต๊ะต่อ ขณะที่ไออุ่นเองก็รีบออกจากห้องที่คุกรุ่นไปด้วยความอึดอัดอย่างไว พระเจ้าเธอจะต้องอาศัยอยู่กับคนคนนี้ไปได้นานเท่าไหร่กัน
แม่เคยบอกว่าถ้าเธอทำงานดีเธอจะได้งานถาวร นั่นคงหมายถึงจับอีตาฆาตกรโหดเอามาเป็นสามีให้จงได้ แต่ถ้าไม่ เธอจะตกงาน ตอนนี้คิดได้แล้วเธอพร้อมจะตกงาน!
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ธ.ค. 2559, 14:57:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ธ.ค. 2559, 14:57:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 765
| << ตอนที่ 4 ของบรรณาการ (ครึ่งแรก) |