เกมรักบรรณาการร้อน ชุดรักเร่าร้อน
Tags: เกมรักบรรณาการร้อน, มายา, รักเร่าร้อน, นิยายรัก, บำเรอ, หลงรัก
ตอน: ตอนที่ 4 ของบรรณาการ (ครึ่งแรก)
4
ของบรรณาการ
“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เห็นของบรรณการแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าจะสู้คนที่ผ่านๆ มาได้หรือเปล่า” คาร์ลอสเอ่ยปากแซวยิ้มๆ พร้อมกับปิดประตูรถ
ปัง!
คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงปิดประตูอันดังกว่าปกติและ “ไร้สาระ” คาร์ลอสเบ้ปากยักไหล่แล้วเดินตามร่างสูงไม่ต่างกับตัวเองเข้าบ้าน
บ้านที่ไม่ได้กลับมานานมาก…เขาเกิดที่นี้แต่ตอนนี้ทุกคนย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองมหาอำนาจอย่างอเมริกากันหมดแล้ว ถึงอย่างนั้นแม่ของเขาก็ไม่คิดจะขายทิ้ง เก็บเอาไว้พักเผื่อวันไหนได้กลับมาเที่ยวหรือมาทำธุระอะไรก็ตามแต่ที่เมืองไทย ดังนั้นจึงได้ว่าจ้างลุงที่รู้จักกันดูแลให้
คาร์ลอสกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวบ้านแล้วส่ายศีรษะ ที่จริงสวนพวกนี้น่าจะสวยเพราะมีคนดูแล แต่เปล่าเลย สวนหน้าบ้าน บางหย่อมไม้ดอกไม้ประดับเหี่ยวเฉาตาย และบางหย่อมกลับรกไปด้วยหญ้าและต้นไม้ที่ไม่ได้ตัดตกแต่ง นั่นเพราะลุงที่ดูแลที่นี้ได้เสียชีวิตก่อนที่เขากับไมก้าห์จะพักที่นี้มาประมาณสามเดือน แม่เห็นว่าเขาจะมาท่านขี้เกียจยุ่งยากกับการหาคนมาดูแลต่อ เลยให้เขามาจัดการเอง
“นี่นายจะดื่มกาแฟไหม”
เสียงห้าวห้วนถามขึ้น ทำให้คาร์ลอสหลุดจากภวังค์ความคิดส่วนตัวหันมามองเจ้านายที่ยืนนิ่งรอคำตอบ
“ก็ว่าจะนะ”
“เผื่อฉันด้วยแล้วกัน” พูดจบไมก้าห์ก็เดินขึ้นข้างบนทันที “เฮ๊ย! เดี๋ยวสินั่นนายจะไปไหน”
“ทำงาน”
ตอบโดยไม่คิดจะหันมามองคู่สนทนา เล่นเอาคาร์ลอสส่ายหัวเรื่องบ้างานนี้ก็ไม่มีใครเกินไมก้าห์คนนี้จริงๆ แต่ก็นั่นแหละผลที่ได้คือจับงานไหนไม่มีคำว่าล้มเหลว
“เอ้อ อีกเรื่อง”
เสียงของไมก้าห์ที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คาร์ลอสที่กำลังจะไปชงกาแฟหันกลับมาเลิกคิ้วรอฟังคำสั่ง “ห้ามใครรบกวนเด็ดขาด ส่วนที่เหลือต่อจากนี้ฝากนายจัดการแทนด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วร่างสูงของไมก้าห์ก็หายเข้าห้องทำงานไป
“ประจำ โยนตลอด”
คาร์ลอสบ่นพลางถอนหายใจ ส่ายศีรษะก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปชงกาแฟตามที่เจ้านายสั่ง จะว่าไปหน้าที่นี้มันใช่หน้าที่เขาซะเมื่อไหร่ ถ้ามีใครสักคนมาดูแลเรื่องพวกนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่…ผู้หญิงที่กำลังจะมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้จะอยู่พ้นพรุ่งนี้หรือเปล่านะ คิดพลางมองออกไปที่สวนหน้าบ้าน งานเยอะนะคราวนี้
ประตูรั้วอัลลอยด์สีขาวลวดลายสวยงามขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกหลังจากพ่อเลี้ยงของเธอบีบแตรได้ไม่นาน นั่นยิ่งทำให้ไออุ่นที่นั่งอยู่เบาะหลังเพียงลำพังกอดกระเป๋าสะพายตัวเองเอาไว้แน่น ใจเต้นระรัวมือที่กำแน่นชื้นเหงือ หายใจหายคอไม่ทั่วท้องทั้งที่ทำใจเอาไวแล้ว
“คุณแน่ใจนะคะว่าไม่ผิดบ้าน” นางมาลัยเอ่ยขึ้นทันทีที่สามีเคลื่อนรถเข้ามาภายในบริเวณบ้านของหุ้นส่วนคนใหม่อย่างไม่แน่ใจ
“ไม่ผิดหรอกที่อยู่ก็ตามที่เขาให้ไว้ และอีกอย่างถ้าไม่ใช่เขาจะเปิดประตูให้เราเข้ามาเหรอ”
“มันก็จริง แต่ทำไมบ้านมันดูไม่ค่อยจะสมฐานะเลยล่ะคะ มันไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารอย่างที่คิด แล้วคุณดูสวนหน้าบ้านสิคะเหมือนไม่ได้รับการดูแลที่ดีเลย สู้บ้านเราก็ไม่ได้” สิ้นเสียงนางมาลัยทั้งสามีและลูกสาวก็ต่างเริ่มสังเกตบ้าง ซึ่งก็เห็นพ้องแต่ถึงอย่างนั้นนายสุชายก็ยังแย้ง
“มันอาจจะเป็นบ้านที่ซื้อทิ้งเอาไว้นานแล้ว และเพิ่งมาอยู่ก็ได้ หรือไม่พวกเขาอาจจะชอบอะไรแนวนี้” ซึ้งก็เข้ากับหน้าตาบุคลิกของประธานบริษัทคนใหม่มากๆ ด้วย นายสุชายแอบพูดต่อในใจ พร้อมกับดับเครื่องรถ
นางมาลัยเปิดประตูรถลงเป็นคนแรกและตามด้วยคนเป็นสามี ส่วนไออุ่นนั้นนั่งกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพลางขยับตัวไปมาหันซ้ายหันขวาลังเลไม่ยอมลง จนนางมาลัยที่ลงไปก่อนต้องเปิดประตูรถมาเรียกเสียงดุ
“จะนั่งอีกนานไหม ลงมาสิ”
ไออุ่นพยักหน้ารับ ก่อนจะเปิดประตูอีกด้านก้าวลงจากรถพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ อย่างเคย และในตอนนั้นเองทำให้เธอเห็นคนคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในตัวบ้าน หุ่นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ
“ยินดีต้อนรับครับ”
เจ้าบ้านหน้าตาหล่อเหลาทักทายอย่างเป็นกันเอง ดูใจดี น่าจะพูดคุยตกลงกันได้ ไออุ่นมองและคิดอย่างหมายแต่ทว่า…
“สวัสดีครับคุณคาร์ลอส เอ่อ…คุณมาลัยนี่คุณคาร์ลอสเลขาของคุณไมก้าห์ คุณคาร์ลอสครับนี้มาลัยภรรยาผมครับ”
“สวัสดีครับ” คาร์ลอสยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแทนการทักทายแบบตะวันตก ทำเอานางมาลัยเปิดยิ้มกว้างอย่างพอใจ
“สวัสดีค่ะ นี่ถ้าคุณสุชายไม่แนะนำว่าเป็นเลขาของคุณไมก้าห์ ดิฉันคงเข้าใจผิดคิดว่าคุณไมก้าห์ตัวจริงแล้วนะคะเนี่ย”
“ขอบคุณครับ แล้วเอ่อ…”
คาร์ลอสบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันไปที่หญิงสาวอีกคนที่ยืนเงียบหากดวงตากลมโตของเธอนั้นหรี่มองเขาคล้ายกับคนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
เห็นอย่างนั้นนายสุชายก็ไม่รอช้า คิดว่าเดาใจอีกฝ่ายออก จึงหันไปกวักมือพร้อมกับถลึงตาเรียกให้ลูกเลี้ยงขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“นี่อุ่นลูกเลี้ยงของผม คนที่จะมาทำหน้าที่ดูแลคุณไมก้าห์ครับ อุ่นนี้คุณคาร์ลอสเลขาของคุณไมก้าห์”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
คาร์ลอสยื่นมือออกมาหวังจะสัมผัสมือทักทายเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุอ่อนกว่า ทว่าไออุ่นกลับยกมือไหว้ตามความเคยชิน
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ไออุ่น”
เสียงผู้สูงวัยทั้งสองเรียกชื่อเธออย่างติติงขึ้นพร้อมกัน และนายสุชายก็ตีเข้าที่ต้นแขนเล็กเบาๆ พยักพเยิดไปที่มือใหญ่ของอีกฝ่ายที่ยื่นออกมารอ และนั่นทำให้ไออุ่นส่งยิ้มแหย่ๆ ไปให้พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสเป็นการทักทายกลับเล็กน้อย
“ขอโทษค่ะไม่ทันสังเกต”
“ไม่เป็นไร เชิญทุกคนในบ้านก่อนครับ”
ว่าแล้วร่างสูงก็หมุนตัวเดินนำสามพ่อแม่ลูกเข้าไปในบ้านพลางแอบปรายตามองของบรรณการของเจ้านายแล้วส่ายหัว รูปร่างเล็กบอบบางอ้อนแอ่นกว่าผู้หญิงทุกคนของไมก้าห์ดูท่าจะไม่รอดแน่ๆ อีกทั้งหน้าตาก็ออกแนวใสๆ น่ารักๆ ซึ่งก็ไม่ใช่สเปกไมก้าห์อีกนั่นแหละ รายนั้นชอบออกแนวเซ็กซี่ขยี้ใจมากกว่า สงสัยเขาต้องไว้อาลัยให้กับแผนการของนายสุชายเสียแล้วสิ แค่มีลูกเลี้ยงหน้าตาสวยใสแล้วจะจับเจ้านายของเขาเหรอไม่มีทาง!
ด้านคนถูกแอบมองก็ใช่จะเดินตามเฉยๆ ไออุ่นที่เดินรั้งท้ายพยายามหรี่ตามองพลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างครุ่นคิดว่าเธอจะทำอย่างไรให้นายคาร์ลอสที่ท่าทางเป็นมิตรคนนี้ช่วยให้เธอทำงานในบ้านโดยไม่ต้องขึ้นเตียงกับคุณไมก้าห์อะไรนั่น
ตอนแรกเธอคิดเรื่องนี้นะ แต่มองไปมองมาความข้องใจมันก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เธอเจอหน้าหล่อๆ แบบนี้ที่ไหนสักแห่งกันนะ มันคุ้นๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก และเธอมันพวกมีนิสัยบ้าๆ ถ้าข้องใจแล้วหาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้วันนั้นทั้งวันก็ไม่ต้องทำอะไรละ คงได้แต่แอบมองและครุ่นคิดมันทั้งวัน
“ตามสบายเลยนะครับ” คาร์ลอสหันมาผายมือไปที่โซฟาสีเทาแล้วถามอย่างเจ้าบ้านที่ดีต่อไปว่า “ดื่มอะไรดีครับ”
“ขอน้ำเปล่าก็พอครับ”
นายสุชายบอกรวบยอด คาร์ลอสพยักหน้ารับและกำลังจะหมุนตัวเดินเข้าห้องครัวไปหาน้ำเปล่ามาต้อนรับแขกที่อุตส่าห์เอาของบรรณาการมาให้เจ้านายถึงที ร่างสูงก็ต้องชะงักหันมาเลิกคิ้วเมื่อแขกที่ต้องการแค่น้ำเปล่าเหมือนจะต้องการอะไรเพิ่ม
“เดี๋ยวครับคุณคาร์ลอส ผมว่าให้อุ่นเขาไปช่วยคุณคาร์ลอสด้วยดีกว่านะครับ เพราะต่อไปหน้าที่นี้เขาจะต้องรับผิดชอบ”
เจ้าบ้านหันไปเลิกคิ้วมองคนที่จะมารับหน้าที่เสิร์ฟน้ำในบ้านหลังนี้ในอนาคตอันใกล้แล้วยักไหล่ “ก็ดีครับ” เพียงเท่านั้นไออุ่นก็ถูกคนเป็นแม่ดันหลังให้เดินตามคาร์ลอสเข้าครัวไปโดยที่เจ้าตัวปฏิเสธไม่ได้
“ช่วยหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้ผมหน่อยสิครับ”
คาร์ลอสที่กำลังหยิบแก้วบอกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาได้ยินเสียงเปิดและปิดตู้เย็นและเมื่อหันมาขวดน้ำพลาสติกก็ถูกยื่นอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณ”
“เล็กน้อยค่ะ”
บอกพลางกวาดสายตาสำรวจห้องครัวที่แม้จะไม่ใหญ่แต่ก็มีเครื่องครัวทันสมัยครบครัน และที่สำคัญมันเหมือนจะไม่ได้ใช้งาน
“คุณคิดว่าที่นี่เป็นไง”
ถามอย่างชวนคุยเรื่อยเปื่อย ขณะเดียวกันเขาก็อยากรู้ปฏิกิริยาของหญิงสาวเหมือนกันว่าจะยังไง เพราะถ้าเอาตามความเป็นจริงบ้านหลังนี้ไม่เหมาะสมกับฐานะของไมก้าห์เลยสักนิด
“ก็ดีค่ะ บ้านดูอบอุ่นดี แต่ถ้าได้รับการดูแลเอาใจใส่มากกว่านี้มันคงจะดูดีและน่าอยู่มากกว่านี้ เอ่อ…ฉันหมายถึงสวนหน้าบ้านนะคะ คุณคงไม่…”
“ไม่เลย ผมเห็นด้วย”
คาร์ลอสเอ่ยแทรกขึ้น พลางยักไหล่และเบ้ปากยิ้มๆ อย่างเห็นด้วยกับความคิดของเธอ นั่นทำให้ไออุ่นเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปแย่งเอาถาดแก้วน้ำในมือของคาร์ลอส
“ฉันเองค่ะ”
คาร์ลอสยิ้มตอบแล้วเดินลูบหน้าตัวเองตามร่างบางของไออุ่นไปแบบห่างๆ พระเจ้า! ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้อันตรายสุดๆ หน้านิ่งๆ กับตอนยิ้มต่างกันลิบลับ รอยยิ้มสดใสกับลักยิ้มที่บุ๋มลึกกลางแก้มขวาของเธอเล่นเอาเขาตาพร่าหัวใจกระตุกกันเลยทีเดียว ไม่ได้ๆ คงต้องเปลี่ยนความคิดและให้คะแนนใหม่ ไม่แน่ผู้หญิงคนนี้อาจจะมีอะไรที่แตกต่าง สำหรับเขานะแต่สำหรับไมก้าห์เขาไม่รู้
“เอ่อ…แล้วคุณไมก้าห์ล่ะครับ” นั่นคือคำถามหลังจากที่คาร์ลอสเดินกลับมาทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามสามพ่อแม่ลูก
“อยู่ในห้องทำงานครับ ช่วงนี้อะไรๆ มันก็ยุ่งๆ กว่าจะโผล่หน้าออกมาได้คงโน้นแหละครับดึกๆ ผมเป็นคนต้อนรับพวกคุณแทน คงไม่ว่ากันนะครับ”
“โอ้… ไม่ๆ ผมยินดี แค่คุณไมก้าห์ให้โอกาสลูกเลี้ยงของผมได้มาเป็นคนดูแลก็เกินพอแล้ว” รีบบอกอย่างยินดี “แล้วอย่าทำให้คุณไมก้าห์ไม่พอใจละ” ตอนท้ายนายสุชายก็หันมากำชับลูกเลี้ยงเสียงเข้ม ไออุ่นปรายตามองพ่อเลี้ยงที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันชัดๆ ก็วันนี้แล้วพยักหน้ารับแบบขอไปทีแล้วเบือนหน้าหนีโดยไม่พูดอะไร
“ผมเองก็ต้องขอบคุณคุณเช่นกันครับ อย่างที่คุณว่าลำพังผู้ชายสองคนอยู่ด้วยกัน เรื่องอาหารการกินงานบ้านงานเรือนมันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย” ว่าพลางพยักพเยิดให้อีกฝ่ายดูภายในบ้านที่ค่อนข้างไม่เป็นระเบียบ
“เชื่อเถอะครับถ้าได้อุ่นมาดูแลทั้งคุณและคุณไมก้าห์จะสบายหายห่วง เรื่องพวกนี้เขาถนัด ใช่ไหมคุณ” ตอนท้ายหันไปหาแรงสนับสนุนจากภรรยา
“ใช่ค่ะ ยังไงก็ฝากลูกสาวด้วยนะคะ”
นางมาลัยเอ่ยฝากฝังด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่เจือความเป็นห่วง ที่แม้แต่ไออุ่นเองก็รู้สึกได้ เธอหันไปมองมารดาแต่ไร้ซึ่งการตอบรับจึงได้แต่ยิ้มหยัน สงสัยเธอจะหูฝาดจะว่าตามจริงถ้าแม่เป็นห่วงเธอก็คงไม่ต้องมาทำงานนี้หรอกจริงไหม
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ” สำหรับเขานะ แต่กับไมก้าห์เขาไม่รู้ คาร์ลอสพยักหน้ารับยิ้มๆ พร้อมกับพูดต่อในใจ
“เอ่อ...นี่ก็เย็นแล้วผมกับภรรยาคงต้องได้เวลากลับเสียที”
“โอเคครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้...อย่าลืมทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดละ”
ตอนท้ายนายสุชายหันไปกำชับลูกเลี้ยงอย่างรู้กัน ซึ่งไออุ่นทำแค่เพียงปรายตามองไม่มีการตอบรับหรืออะไรทั้งสิ้น แล้วหันไปพูดกับคาร์ลอส “ฉันเอาแก้วไปเก็บนะคะ” เหมือนจะบอกให้เจ้าบ้านได้รับรู้แค่นั้น เพราะคาร์ลอสยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำเจ้าของร่างบางก็จัดการเก็บแก้วใส่ถาดเดินถือเข้าห้องครัวไปเรียบร้อย
ชายหนุ่มมองตามหลังไออุ่นแล้วหันมามองสองสามีภรรยาที่ยังคงยืนยิ้มดูไม่ค่อยจะใส่ใจ ‘ลูก’ สักเท่าไหร่แล้วยิ้มเยาะ ดูแล้วคนมาอยู่กับคนมาส่งความคิดคงจะไม่ตรงกัน แต่ก็ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องของเขา ไม่ได้บังคับให้เอามาให้นี่หว่า เสนอเองทั้งนั้น
“เชิญครับเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ”
ทันทีที่รถของสองสามีภรรยาเคลื่อนตัวออกไปคาร์ลอสก็เดินกลับเข้าบ้าน และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือไออุ่นที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟา
“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้อง”
เสียงของเขาทำให้ร่างบางสะดุ้งและตื่นจากภวังค์ความคิด ใบหน้าใสที่เหม่อลอยนิ่งเรียบหันมายิ้มแห้งๆ ถึงอย่างนั้นลักยิ้มตรงแก้มขวาก็ยังปรากฏ ยิ้มแห้งๆ จึงดูไม่แห้งเท่าไหร่สำหรับคาร์ลอส
“เอ่อ...โทษนะคะคุณว่าอะไรนะ”
“ผมบอกว่าจะพาคุณไปที่ห้องพัก”
“อ้อ ไปค่ะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นกระวีกระวาดจะหยิบกระเป๋า แต่คาร์ลอสก็ชิงหยิบมันและเดินถือนำเธอไปเสียก่อน “บอกไว้ก่อนนะครับว่าห้องยังไม่ได้จัดมันอาจจะรกไปสักหน่อย”
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
ของบรรณาการ
“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เห็นของบรรณการแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าจะสู้คนที่ผ่านๆ มาได้หรือเปล่า” คาร์ลอสเอ่ยปากแซวยิ้มๆ พร้อมกับปิดประตูรถ
ปัง!
คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงปิดประตูอันดังกว่าปกติและ “ไร้สาระ” คาร์ลอสเบ้ปากยักไหล่แล้วเดินตามร่างสูงไม่ต่างกับตัวเองเข้าบ้าน
บ้านที่ไม่ได้กลับมานานมาก…เขาเกิดที่นี้แต่ตอนนี้ทุกคนย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองมหาอำนาจอย่างอเมริกากันหมดแล้ว ถึงอย่างนั้นแม่ของเขาก็ไม่คิดจะขายทิ้ง เก็บเอาไว้พักเผื่อวันไหนได้กลับมาเที่ยวหรือมาทำธุระอะไรก็ตามแต่ที่เมืองไทย ดังนั้นจึงได้ว่าจ้างลุงที่รู้จักกันดูแลให้
คาร์ลอสกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวบ้านแล้วส่ายศีรษะ ที่จริงสวนพวกนี้น่าจะสวยเพราะมีคนดูแล แต่เปล่าเลย สวนหน้าบ้าน บางหย่อมไม้ดอกไม้ประดับเหี่ยวเฉาตาย และบางหย่อมกลับรกไปด้วยหญ้าและต้นไม้ที่ไม่ได้ตัดตกแต่ง นั่นเพราะลุงที่ดูแลที่นี้ได้เสียชีวิตก่อนที่เขากับไมก้าห์จะพักที่นี้มาประมาณสามเดือน แม่เห็นว่าเขาจะมาท่านขี้เกียจยุ่งยากกับการหาคนมาดูแลต่อ เลยให้เขามาจัดการเอง
“นี่นายจะดื่มกาแฟไหม”
เสียงห้าวห้วนถามขึ้น ทำให้คาร์ลอสหลุดจากภวังค์ความคิดส่วนตัวหันมามองเจ้านายที่ยืนนิ่งรอคำตอบ
“ก็ว่าจะนะ”
“เผื่อฉันด้วยแล้วกัน” พูดจบไมก้าห์ก็เดินขึ้นข้างบนทันที “เฮ๊ย! เดี๋ยวสินั่นนายจะไปไหน”
“ทำงาน”
ตอบโดยไม่คิดจะหันมามองคู่สนทนา เล่นเอาคาร์ลอสส่ายหัวเรื่องบ้างานนี้ก็ไม่มีใครเกินไมก้าห์คนนี้จริงๆ แต่ก็นั่นแหละผลที่ได้คือจับงานไหนไม่มีคำว่าล้มเหลว
“เอ้อ อีกเรื่อง”
เสียงของไมก้าห์ที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คาร์ลอสที่กำลังจะไปชงกาแฟหันกลับมาเลิกคิ้วรอฟังคำสั่ง “ห้ามใครรบกวนเด็ดขาด ส่วนที่เหลือต่อจากนี้ฝากนายจัดการแทนด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วร่างสูงของไมก้าห์ก็หายเข้าห้องทำงานไป
“ประจำ โยนตลอด”
คาร์ลอสบ่นพลางถอนหายใจ ส่ายศีรษะก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปชงกาแฟตามที่เจ้านายสั่ง จะว่าไปหน้าที่นี้มันใช่หน้าที่เขาซะเมื่อไหร่ ถ้ามีใครสักคนมาดูแลเรื่องพวกนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่…ผู้หญิงที่กำลังจะมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้จะอยู่พ้นพรุ่งนี้หรือเปล่านะ คิดพลางมองออกไปที่สวนหน้าบ้าน งานเยอะนะคราวนี้
ประตูรั้วอัลลอยด์สีขาวลวดลายสวยงามขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกหลังจากพ่อเลี้ยงของเธอบีบแตรได้ไม่นาน นั่นยิ่งทำให้ไออุ่นที่นั่งอยู่เบาะหลังเพียงลำพังกอดกระเป๋าสะพายตัวเองเอาไว้แน่น ใจเต้นระรัวมือที่กำแน่นชื้นเหงือ หายใจหายคอไม่ทั่วท้องทั้งที่ทำใจเอาไวแล้ว
“คุณแน่ใจนะคะว่าไม่ผิดบ้าน” นางมาลัยเอ่ยขึ้นทันทีที่สามีเคลื่อนรถเข้ามาภายในบริเวณบ้านของหุ้นส่วนคนใหม่อย่างไม่แน่ใจ
“ไม่ผิดหรอกที่อยู่ก็ตามที่เขาให้ไว้ และอีกอย่างถ้าไม่ใช่เขาจะเปิดประตูให้เราเข้ามาเหรอ”
“มันก็จริง แต่ทำไมบ้านมันดูไม่ค่อยจะสมฐานะเลยล่ะคะ มันไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารอย่างที่คิด แล้วคุณดูสวนหน้าบ้านสิคะเหมือนไม่ได้รับการดูแลที่ดีเลย สู้บ้านเราก็ไม่ได้” สิ้นเสียงนางมาลัยทั้งสามีและลูกสาวก็ต่างเริ่มสังเกตบ้าง ซึ่งก็เห็นพ้องแต่ถึงอย่างนั้นนายสุชายก็ยังแย้ง
“มันอาจจะเป็นบ้านที่ซื้อทิ้งเอาไว้นานแล้ว และเพิ่งมาอยู่ก็ได้ หรือไม่พวกเขาอาจจะชอบอะไรแนวนี้” ซึ้งก็เข้ากับหน้าตาบุคลิกของประธานบริษัทคนใหม่มากๆ ด้วย นายสุชายแอบพูดต่อในใจ พร้อมกับดับเครื่องรถ
นางมาลัยเปิดประตูรถลงเป็นคนแรกและตามด้วยคนเป็นสามี ส่วนไออุ่นนั้นนั่งกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพลางขยับตัวไปมาหันซ้ายหันขวาลังเลไม่ยอมลง จนนางมาลัยที่ลงไปก่อนต้องเปิดประตูรถมาเรียกเสียงดุ
“จะนั่งอีกนานไหม ลงมาสิ”
ไออุ่นพยักหน้ารับ ก่อนจะเปิดประตูอีกด้านก้าวลงจากรถพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ อย่างเคย และในตอนนั้นเองทำให้เธอเห็นคนคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในตัวบ้าน หุ่นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ
“ยินดีต้อนรับครับ”
เจ้าบ้านหน้าตาหล่อเหลาทักทายอย่างเป็นกันเอง ดูใจดี น่าจะพูดคุยตกลงกันได้ ไออุ่นมองและคิดอย่างหมายแต่ทว่า…
“สวัสดีครับคุณคาร์ลอส เอ่อ…คุณมาลัยนี่คุณคาร์ลอสเลขาของคุณไมก้าห์ คุณคาร์ลอสครับนี้มาลัยภรรยาผมครับ”
“สวัสดีครับ” คาร์ลอสยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแทนการทักทายแบบตะวันตก ทำเอานางมาลัยเปิดยิ้มกว้างอย่างพอใจ
“สวัสดีค่ะ นี่ถ้าคุณสุชายไม่แนะนำว่าเป็นเลขาของคุณไมก้าห์ ดิฉันคงเข้าใจผิดคิดว่าคุณไมก้าห์ตัวจริงแล้วนะคะเนี่ย”
“ขอบคุณครับ แล้วเอ่อ…”
คาร์ลอสบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันไปที่หญิงสาวอีกคนที่ยืนเงียบหากดวงตากลมโตของเธอนั้นหรี่มองเขาคล้ายกับคนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
เห็นอย่างนั้นนายสุชายก็ไม่รอช้า คิดว่าเดาใจอีกฝ่ายออก จึงหันไปกวักมือพร้อมกับถลึงตาเรียกให้ลูกเลี้ยงขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“นี่อุ่นลูกเลี้ยงของผม คนที่จะมาทำหน้าที่ดูแลคุณไมก้าห์ครับ อุ่นนี้คุณคาร์ลอสเลขาของคุณไมก้าห์”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
คาร์ลอสยื่นมือออกมาหวังจะสัมผัสมือทักทายเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุอ่อนกว่า ทว่าไออุ่นกลับยกมือไหว้ตามความเคยชิน
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ไออุ่น”
เสียงผู้สูงวัยทั้งสองเรียกชื่อเธออย่างติติงขึ้นพร้อมกัน และนายสุชายก็ตีเข้าที่ต้นแขนเล็กเบาๆ พยักพเยิดไปที่มือใหญ่ของอีกฝ่ายที่ยื่นออกมารอ และนั่นทำให้ไออุ่นส่งยิ้มแหย่ๆ ไปให้พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสเป็นการทักทายกลับเล็กน้อย
“ขอโทษค่ะไม่ทันสังเกต”
“ไม่เป็นไร เชิญทุกคนในบ้านก่อนครับ”
ว่าแล้วร่างสูงก็หมุนตัวเดินนำสามพ่อแม่ลูกเข้าไปในบ้านพลางแอบปรายตามองของบรรณการของเจ้านายแล้วส่ายหัว รูปร่างเล็กบอบบางอ้อนแอ่นกว่าผู้หญิงทุกคนของไมก้าห์ดูท่าจะไม่รอดแน่ๆ อีกทั้งหน้าตาก็ออกแนวใสๆ น่ารักๆ ซึ่งก็ไม่ใช่สเปกไมก้าห์อีกนั่นแหละ รายนั้นชอบออกแนวเซ็กซี่ขยี้ใจมากกว่า สงสัยเขาต้องไว้อาลัยให้กับแผนการของนายสุชายเสียแล้วสิ แค่มีลูกเลี้ยงหน้าตาสวยใสแล้วจะจับเจ้านายของเขาเหรอไม่มีทาง!
ด้านคนถูกแอบมองก็ใช่จะเดินตามเฉยๆ ไออุ่นที่เดินรั้งท้ายพยายามหรี่ตามองพลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างครุ่นคิดว่าเธอจะทำอย่างไรให้นายคาร์ลอสที่ท่าทางเป็นมิตรคนนี้ช่วยให้เธอทำงานในบ้านโดยไม่ต้องขึ้นเตียงกับคุณไมก้าห์อะไรนั่น
ตอนแรกเธอคิดเรื่องนี้นะ แต่มองไปมองมาความข้องใจมันก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เธอเจอหน้าหล่อๆ แบบนี้ที่ไหนสักแห่งกันนะ มันคุ้นๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก และเธอมันพวกมีนิสัยบ้าๆ ถ้าข้องใจแล้วหาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้วันนั้นทั้งวันก็ไม่ต้องทำอะไรละ คงได้แต่แอบมองและครุ่นคิดมันทั้งวัน
“ตามสบายเลยนะครับ” คาร์ลอสหันมาผายมือไปที่โซฟาสีเทาแล้วถามอย่างเจ้าบ้านที่ดีต่อไปว่า “ดื่มอะไรดีครับ”
“ขอน้ำเปล่าก็พอครับ”
นายสุชายบอกรวบยอด คาร์ลอสพยักหน้ารับและกำลังจะหมุนตัวเดินเข้าห้องครัวไปหาน้ำเปล่ามาต้อนรับแขกที่อุตส่าห์เอาของบรรณาการมาให้เจ้านายถึงที ร่างสูงก็ต้องชะงักหันมาเลิกคิ้วเมื่อแขกที่ต้องการแค่น้ำเปล่าเหมือนจะต้องการอะไรเพิ่ม
“เดี๋ยวครับคุณคาร์ลอส ผมว่าให้อุ่นเขาไปช่วยคุณคาร์ลอสด้วยดีกว่านะครับ เพราะต่อไปหน้าที่นี้เขาจะต้องรับผิดชอบ”
เจ้าบ้านหันไปเลิกคิ้วมองคนที่จะมารับหน้าที่เสิร์ฟน้ำในบ้านหลังนี้ในอนาคตอันใกล้แล้วยักไหล่ “ก็ดีครับ” เพียงเท่านั้นไออุ่นก็ถูกคนเป็นแม่ดันหลังให้เดินตามคาร์ลอสเข้าครัวไปโดยที่เจ้าตัวปฏิเสธไม่ได้
“ช่วยหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้ผมหน่อยสิครับ”
คาร์ลอสที่กำลังหยิบแก้วบอกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาได้ยินเสียงเปิดและปิดตู้เย็นและเมื่อหันมาขวดน้ำพลาสติกก็ถูกยื่นอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณ”
“เล็กน้อยค่ะ”
บอกพลางกวาดสายตาสำรวจห้องครัวที่แม้จะไม่ใหญ่แต่ก็มีเครื่องครัวทันสมัยครบครัน และที่สำคัญมันเหมือนจะไม่ได้ใช้งาน
“คุณคิดว่าที่นี่เป็นไง”
ถามอย่างชวนคุยเรื่อยเปื่อย ขณะเดียวกันเขาก็อยากรู้ปฏิกิริยาของหญิงสาวเหมือนกันว่าจะยังไง เพราะถ้าเอาตามความเป็นจริงบ้านหลังนี้ไม่เหมาะสมกับฐานะของไมก้าห์เลยสักนิด
“ก็ดีค่ะ บ้านดูอบอุ่นดี แต่ถ้าได้รับการดูแลเอาใจใส่มากกว่านี้มันคงจะดูดีและน่าอยู่มากกว่านี้ เอ่อ…ฉันหมายถึงสวนหน้าบ้านนะคะ คุณคงไม่…”
“ไม่เลย ผมเห็นด้วย”
คาร์ลอสเอ่ยแทรกขึ้น พลางยักไหล่และเบ้ปากยิ้มๆ อย่างเห็นด้วยกับความคิดของเธอ นั่นทำให้ไออุ่นเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปแย่งเอาถาดแก้วน้ำในมือของคาร์ลอส
“ฉันเองค่ะ”
คาร์ลอสยิ้มตอบแล้วเดินลูบหน้าตัวเองตามร่างบางของไออุ่นไปแบบห่างๆ พระเจ้า! ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้อันตรายสุดๆ หน้านิ่งๆ กับตอนยิ้มต่างกันลิบลับ รอยยิ้มสดใสกับลักยิ้มที่บุ๋มลึกกลางแก้มขวาของเธอเล่นเอาเขาตาพร่าหัวใจกระตุกกันเลยทีเดียว ไม่ได้ๆ คงต้องเปลี่ยนความคิดและให้คะแนนใหม่ ไม่แน่ผู้หญิงคนนี้อาจจะมีอะไรที่แตกต่าง สำหรับเขานะแต่สำหรับไมก้าห์เขาไม่รู้
“เอ่อ…แล้วคุณไมก้าห์ล่ะครับ” นั่นคือคำถามหลังจากที่คาร์ลอสเดินกลับมาทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามสามพ่อแม่ลูก
“อยู่ในห้องทำงานครับ ช่วงนี้อะไรๆ มันก็ยุ่งๆ กว่าจะโผล่หน้าออกมาได้คงโน้นแหละครับดึกๆ ผมเป็นคนต้อนรับพวกคุณแทน คงไม่ว่ากันนะครับ”
“โอ้… ไม่ๆ ผมยินดี แค่คุณไมก้าห์ให้โอกาสลูกเลี้ยงของผมได้มาเป็นคนดูแลก็เกินพอแล้ว” รีบบอกอย่างยินดี “แล้วอย่าทำให้คุณไมก้าห์ไม่พอใจละ” ตอนท้ายนายสุชายก็หันมากำชับลูกเลี้ยงเสียงเข้ม ไออุ่นปรายตามองพ่อเลี้ยงที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันชัดๆ ก็วันนี้แล้วพยักหน้ารับแบบขอไปทีแล้วเบือนหน้าหนีโดยไม่พูดอะไร
“ผมเองก็ต้องขอบคุณคุณเช่นกันครับ อย่างที่คุณว่าลำพังผู้ชายสองคนอยู่ด้วยกัน เรื่องอาหารการกินงานบ้านงานเรือนมันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย” ว่าพลางพยักพเยิดให้อีกฝ่ายดูภายในบ้านที่ค่อนข้างไม่เป็นระเบียบ
“เชื่อเถอะครับถ้าได้อุ่นมาดูแลทั้งคุณและคุณไมก้าห์จะสบายหายห่วง เรื่องพวกนี้เขาถนัด ใช่ไหมคุณ” ตอนท้ายหันไปหาแรงสนับสนุนจากภรรยา
“ใช่ค่ะ ยังไงก็ฝากลูกสาวด้วยนะคะ”
นางมาลัยเอ่ยฝากฝังด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่เจือความเป็นห่วง ที่แม้แต่ไออุ่นเองก็รู้สึกได้ เธอหันไปมองมารดาแต่ไร้ซึ่งการตอบรับจึงได้แต่ยิ้มหยัน สงสัยเธอจะหูฝาดจะว่าตามจริงถ้าแม่เป็นห่วงเธอก็คงไม่ต้องมาทำงานนี้หรอกจริงไหม
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ” สำหรับเขานะ แต่กับไมก้าห์เขาไม่รู้ คาร์ลอสพยักหน้ารับยิ้มๆ พร้อมกับพูดต่อในใจ
“เอ่อ...นี่ก็เย็นแล้วผมกับภรรยาคงต้องได้เวลากลับเสียที”
“โอเคครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้...อย่าลืมทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดละ”
ตอนท้ายนายสุชายหันไปกำชับลูกเลี้ยงอย่างรู้กัน ซึ่งไออุ่นทำแค่เพียงปรายตามองไม่มีการตอบรับหรืออะไรทั้งสิ้น แล้วหันไปพูดกับคาร์ลอส “ฉันเอาแก้วไปเก็บนะคะ” เหมือนจะบอกให้เจ้าบ้านได้รับรู้แค่นั้น เพราะคาร์ลอสยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำเจ้าของร่างบางก็จัดการเก็บแก้วใส่ถาดเดินถือเข้าห้องครัวไปเรียบร้อย
ชายหนุ่มมองตามหลังไออุ่นแล้วหันมามองสองสามีภรรยาที่ยังคงยืนยิ้มดูไม่ค่อยจะใส่ใจ ‘ลูก’ สักเท่าไหร่แล้วยิ้มเยาะ ดูแล้วคนมาอยู่กับคนมาส่งความคิดคงจะไม่ตรงกัน แต่ก็ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องของเขา ไม่ได้บังคับให้เอามาให้นี่หว่า เสนอเองทั้งนั้น
“เชิญครับเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ”
ทันทีที่รถของสองสามีภรรยาเคลื่อนตัวออกไปคาร์ลอสก็เดินกลับเข้าบ้าน และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือไออุ่นที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟา
“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้อง”
เสียงของเขาทำให้ร่างบางสะดุ้งและตื่นจากภวังค์ความคิด ใบหน้าใสที่เหม่อลอยนิ่งเรียบหันมายิ้มแห้งๆ ถึงอย่างนั้นลักยิ้มตรงแก้มขวาก็ยังปรากฏ ยิ้มแห้งๆ จึงดูไม่แห้งเท่าไหร่สำหรับคาร์ลอส
“เอ่อ...โทษนะคะคุณว่าอะไรนะ”
“ผมบอกว่าจะพาคุณไปที่ห้องพัก”
“อ้อ ไปค่ะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นกระวีกระวาดจะหยิบกระเป๋า แต่คาร์ลอสก็ชิงหยิบมันและเดินถือนำเธอไปเสียก่อน “บอกไว้ก่อนนะครับว่าห้องยังไม่ได้จัดมันอาจจะรกไปสักหน่อย”
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ธ.ค. 2559, 21:38:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2559, 21:38:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 790
| << ตอนที่ 3 บุญคุณกับความจริงที่ได้รู้ (ครึ่งหลัง) | ตอนที่ 4 ของบรรณาการ (ครึ่งหลัง) >> |