ด่านตรวจคนเข้าใจ
เซอุส แฮกเกอร์หนุ่มหลงตัวเอง
เจ้าหน้าที่จาง หน่วยตรวจคนเข้าเมืองหน้าดุ
ไอริณ ตำรวจสาวที่ไม่ชอบพกบัตรประจำตัว
เรื่องวุ่น ๆ จึงเริ่มขึ้น ที่...ด่านตรวจคนเข้าใจ...
เจ้าหน้าที่จาง หน่วยตรวจคนเข้าเมืองหน้าดุ
ไอริณ ตำรวจสาวที่ไม่ชอบพกบัตรประจำตัว
เรื่องวุ่น ๆ จึงเริ่มขึ้น ที่...ด่านตรวจคนเข้าใจ...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ไกด์กิติมศักดิ์
ไอริณยกเป้แบคแพควางบนตู้เตี้ย ๆ ที่มุมห้อง ถอดเสื้อคลุมออกแขวนแล้วทิ้งตัวลงนอนพังพาบบนเตียงอย่างอ่อนล้า เพิ่งหลับตาพักได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
หน้าจอแสดงการติดต่อด้วยสัญญาณอินเตอร์เน็ตที่ไม่ปรากฏชื่อ เธอหรี่ตามองอย่างระแวง ก่อนกดรับ
"เซอุส..."
"มาตามหาผมเหรอ" เสียงนั้นปนรอยขัน
ไอริณกลอกตาอย่างอ่อนใจ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหลงตัวเองได้ขนาดนี้นะ
"คุณจะหลงตัวเองมากไปหน่อยแล้ว...ฉันมาเที่ยว" เอ่ยตอบแล้วเธอก็เพิ่งนึกได้ ดูเหมือนเซอุสจะรับรู้ถึงการมาของเธอในเวลาไม่ถึงชั่วโมงที่เธอเปิดสัญญาณโทรศัพท์
"คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ฮ่องกง"
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ฮ่องกง" คำถามดังขึ้นแทบพร้อมกัน
ไอริณหัวเราะเจื่อน ๆ เพราะรู้ดีว่าเธอทำผิดข้อตกลงของการเป็นเพื่อนกันในโลกออนไลน์ แต่หากเธอผิด เขาก็ผิดเช่นกัน ทั้งยังร้ายกว่าด้วยการตามรอยเธอ
"ฉันเคยตามรอยคุณมาถึงฮ่องกง ตั้งแต่ก่อนเราจะทำงานด้วยกัน" เธอเอ่ย ตวัดเสียงขึ้นจมูกอย่างแง่งอน
ความผิดของเธอเกิดก่อนความเป็นเพี่อน จึงไม่ควรนับเป็นความผิด เป็นเขาต่างหากที่กล้าละเมิดข้อตกลงมาตามรอยเธอ
"คุณลืมล็อคประตูเองต่างหาก" เซอุสไม่เคยผิดเสมอ
ไอริณเบิกตาโต ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง
การเชื่อมต่อในโลกไซเบอร์ก็เท่ากับยืนยันที่อยู่ของตัวเองให้คนที่รู้วิธีตามรอย ครั้งนี้เพราะเพิ่งเข้ามาถึงฮ่องกง และเธอก็ไม่ได้คิดจะไปซุกซนที่ไหน ไอริณจึงไม่ได้เปิดระบบป้องกันการสอดแนม
"ฉันมาเที่ยว...ไม่คิดว่าจะมีแมงหวี่บินเข้าบ้าน" เธอแค่นเสียงดุ
"เจอกันไหม..."
"ไม่มีธุระ" เธอตัดเยื่อใย
"โปรเจคท์ใหม่จากไซไน"
"คุณก็ส่งเข้าเกสท์บ็อกสิ" ไอริณตอบง่าย ๆ
เธอร่วมมือกับเซอุสมาได้เกือบสามเดือนแล้ว แต่ไม่เคยติดต่อกันอย่างเปิดเผย ทั้งยังต่างขดหางซ่อนตัวหลบเลี่ยงการพบกันอย่างถึงที่สุด เซอุสจึงสร้างเกสท์บ็อกเข้ารหัสเพื่อการสื่อสารระหว่างทั้งคู่
"ขี้เกียจพิมพ์"
ไอริณแยกเขี้ยวใส่กระจก คนที่เขียนโค้ดโปรแกรมเป็นล้านตัวในเวลาไม่ถึงสิบนาทีอย่างเซอุสกล้าพูดคำนี้ ตั้งใจกวนประสาทกันชัด ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะงานนี้มีค่าตอบแทนที่น่าสนใจ เธอคงสะบัดบ๊อบใส่แล้วปล่อยให้เขาฉายเดี่ยวไปแล้ว
ได้...อยากเจอไอริณนักใช่ไหม
หญิงสาวแค่นหัวเราะ คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อกรอกเสียงบอก "ได้ อีกครึ่งชั่วโมง คุณรอที่ล็อบบี้โรงแรมก็แล้วกัน"
"ตกลง..."
"หาฉันให้เจอนะ" เธอบอกก่อนจะตัดการติดต่อ แล้วต่อสายยูเอสบีเชื่อมสมาร์ทโฟนเข้ากับคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบการเข้ารหัสที่เธอตั้งค่าไว้ที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านหว่านไฉ
ไอริณรู้ดีว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามและไม่ค่อยเฉลียว หญิงสาวจึงต้องรอบคอบในการตรวจสอบกำแพงป้องกันตัวอยู่เสมอ โดยเฉพาะเมื่อเธอมีอีกโฉมหน้าเป็นแฮกเกอร์วายร้ายอันดับต้น ๆ ที่หลายหน่วยงานหมายหัว แต่จะหน่วยงานไหนก็ไม่น่ากลัวเท่ามิตรชั่วครู่ ศัตรูชั่วคราวอย่างเซอุส
ระหว่างนั่งรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางมาโรงแรม ไอริณก็รู้แล้วว่าเธอพลาดที่เปิดโรมมิ่ง เพราะตกใจกับคุณเจ้าหน้าที่จางแท้ ๆ
ไอริณเคยใช้โทรศัพท์เครื่องนี้เข้าเกสท์บ็อก และเธอก็ไม่เชื่อว่าเซอุสจะไม่เล่นตลกกับพื้นที่ในโลกออนไลน์ที่เขาจงใจให้เธอเข้าไปใช้ เพื่อป้องกันความผิดพลาด เธอเลือกลงที่สถานีหว่านไฉ เข้าไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟใกล้โรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อเข้าระบบอินเตอร์เน็ตไร้สายเป็นการบันทึกข้อมูลที่อยู่ลวง ก่อนจะจดจำพิกัดไว้ในเครื่องเพื่อล็อกสัญญาณไว้ที่คาเฟ่แห่งนั้น แล้วปรับการรับสัญญาณอินเตอร์เน็ตของสมาร์ทโฟนให้ใช้งานผ่านสัญญาณดาวเทียมโดยเข้ารหัสพิเศษแทน
หากเซอุสคิดตามรอยเธอ เขาจะพบเธอที่คาเฟ่ในหว่านไฉนั่นล่ะ
เพื่อความไม่ประมาท หญิงสาวจัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ นอนเล่นอยู่ในห้องจนครบครึ่งชั่วโมงจึงคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้อง กดลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุด
ที่นั่งหน้าล็อบบี้โรงแรมมีเพียงชาวต่างชาติผมทองนั่งคุยกันอยู่กลุ่มหนึ่ง ไอริณไม่คิดว่าในนั้นจะมีเซอุสอยู่อย่างแน่นอน เธอจึงเดินผิวปากอย่างสบายใจออกจากโรงแรม แต่เพียงก้าวเท้าข้ามประตู เธอก็ต้องหยุดชะงักแทบหัวทิ่ม
"คุณ..."
"คุณจะไปไหน" ผู้ชายตัวโตที่อยู่ตรงหน้าเธอเวลานี้เปลี่ยนจากชุดเจ้าหน้าที่สีขาวเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคลุมทับด้วยเบลเซอร์สีน้ำตาลเข้มกับกางเกงขายาวสีดำดูเป็นทางการไม่ต่างชุดเครื่องแบบ
ไอริณขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากอย่างเริ่มหงุดหงิด ผู้ชายที่นี่มีนิสัยชอบกัดไม่ปล่อยกันหรือไง
"ออกไปหาที่เที่ยวค่ะ" เธอหรี่ตามองเขาอย่างสำรวจ "คุณคงไม่ได้ตามมาดูว่าฉันไปเที่ยวไหนบ้างหรอกใช่ไหมคะ"
"เปล่า...อพาร์ตเมนต์ผมอยู่ตรงนั้น" เขากลอกตาไปมองตึกสูงหลังหนึ่ง
ไอริณพยักหน้า ช่างเป็นความบังเอิญที่ร้ายกาจ
"อ้อ...เลิกงานแล้วสินะคะ"
"อืม..." เขาพยักหน้ารับ "คุณจะไปเที่ยวไหน"
"ถ้าบอกว่ายังไม่ได้คิด...คุณจะคิดว่าฉันเป็นนักท่องเที่ยวจอมปลอมไหม" ไอริณยังไม่ได้คิดจริง ๆ "ฉันตั้งใจว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปเรื่อย ๆ ดูว่ามีวัด หรือมีอะไรน่าสนใจค่อยลงไปดูน่ะค่ะ"
"คุณเที่ยวแบบไร้การวางแผนแบบนี้ตลอดเหรอ" เขาถามเสียงเรียบ สายตาที่มองเธอเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กทำให้ไอริณเบะปากเหมือนเด็กที่งอแง
"คุณไม่ใช่คนแรกที่ว่าฉันแบบนี้หรอกค่ะ แต่ถ้าวางแผนไปฉันก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเดินทางเท่าไร เส้นทางไปจะไปที่ไหนก่อน ตรงไหนเป็นทางผ่านแวะได้ หรือที่ไหนต้องตั้งใจไปจริง ๆ จะไปเสียเวลาวางแผนให้ต้องปรับระหว่างเดินทางทำไมล่ะคะ" เธอลอยหน้ลอยตาบอกอย่างมั่นใจในทฤษฎีของตัวเอง
"สู้ฉันเปิดแอพพลิเคชั่นไล่ดูสถานที่ที่น่าสนใจไปตามทาง อยากแวะที่ไหนก็แวะดีกว่า ไม่ต้องวุ่นวายจัดเวลาด้วย ยังไงเสีย...ฉันก็เป็นนักท่องเที่ยว จะไปที่ไหนก็ถือว่าได้เที่ยวอยู่แล้วนี่คะ"
จางหย่งเทียนเหยียดริมฝีปากกึ่งยิ้ม "ผมจะไปวัดหม่านโหม เขตเซ็นทรัล ไปด้วยกันสิ"
ไอริณกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง "คะ..."
"ยังไงเสีย คุณก็เป็นนักท่องเที่ยว จะไปที่ไหนก็ถือว่าได้เที่ยวอยู่แล้วนี่" เขาเอาคำของเธอมาเอ่ยย้อนหน้าตาเฉย
"เดือนหน้าผมต้องไปเมืองไทย เวลานั้นคุณค่อยพาผมเที่ยวบ้างแล้วกัน"
"เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ เจ้าหน้าที่จาง" ไอริณยกมือห้าม ก่อนที่เธอจะหลวมตัวตามเขาไปเที่ยว แล้วอาจจะนำมาซึ่งการหลวมตัวพาเขาเที่ยวในอนาคต "เราสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรคะ"
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เอียงคอมองหน้าเธอเหมือนเสือมองลูกแมวตัวน้อย "ผมจำได้ว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"
ไอริณยังจำได้ด้วยว่าเขาข่มขู่ให้เธอรับเป็นเพื่อน
เธอเบะปาก ถอนใจหนัก ๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเขาก็บอก "ผมจะได้แน่ใจไง...ว่าคุณเป็นนักท่องเที่ยวจริง ๆ "
"ก็ได้...อย่างนั้นคุณก็เป็นไกด์ให้จนฉันกลับเลยแล้วกัน" ไอริณยักคิ้วบอกกึ่งท้า ให้มันรู้ไปว่าเจ้าหน้าที่อย่างเขาไม่ต้องทำงานทำการ เหอะ...
"ได้สิ..." ยิ่งเขาตอบรับหน้าตาเฉยยิ่งทำให้ไอริณขัดใจ เธอแทบจะขยี้เท้ากับพื้นแล้วร้องกรี๊ด ๆ เป็นคุณหนูจอมโวยวายใส่เขาอยู่แล้ว
สาวไทยสูดลมหายใจยาว พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเดินตามชายหนุ่มไปที่สถานีรถไฟฟ้า ออคโทพัสการ์ดทำให้การเดินทางในฮ่องกงสะดวกมากจริง ๆ เพราะเธอไม่ต้องนั่งนับสถานีแล้วกดซื้อบัตรทีละครั้ง
จางหย่งเทียนพาเธอมาลงที่สถานีซึงว่าน ออกมาตามทางออก A2 เดินตามถนนที่เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือนและร้านค้าหลากหลาย
"บอกผม ถ้าคุณอยากจะแวะดูอะไรนะ"
"ค่ะ..."
ไอริณกลอกตามองฟ้าอย่างอ่อนใจ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกเพนกวินที่เดินตามพ่ออย่างไรพิกล
"คุณมาทำอะไรที่วัดหม่านโหมเหรอคะ"
"พาคุณมาเที่ยว" เขาตอบหน้าตาเฉย ก่อนหยุดยืนหน้าร้านขายขนมประตูสีแดง เขาเอ่ยภาษาถิ่นกับคุณป้าที่ยืนขายอยู่ ก่อนซื้อขนมห่อเล็ก ๆ มา 2 ชิ้น
จางหย่งเทียนส่งห่อขนมรูปสี่เหลี่ยมยาวที่ทำจากกระดาษว่าวสีขาวเขียนลายอักษรจีนให้เธอ "ให้คุณ"
"อะไรเหรอคะ"
"เค้กรังนก" เขาเงียบไป ก่อนอธิบายต่อเมื่อนึกได้ว่าเธอเป็นคนต่างชาติ "เป็นขนมพื้นเมืองน่ะ คุณน่าจะชอบ"
เธอแกะห่อกระดาษเปิดดู ภายในเป็นขนมแป้งเนื้อร่วนสีขาวประกบไส้บางอย่างอยู่ตรงกลางคล้ายแซนด์วิช เมื่อลองกัดดูให้รสหวานอ่อน ๆ อวลอยู่ในคอ เนื้อแป้งละเอียดจนแทบละลายในปากได้
"อร่อยจังค่ะ" เมื่อได้ขนมอร่อย ไอริณก็อารมณ์ดี เธอคลี่ยิ้มเดินตามพ่อเพนกวินไปจนถึงวัดหม่านโหมบนถนนฮอลลีวูด
ถึงจะเรียกว่าวัด แต่หากให้ไอริณอธิบายสถานที่นี้เธอคงเลือกใช้คำว่าศาลเจ้าเสียมากกว่า ที่นี่เป็นอาคารรูปทรงแบบศาลเจ้าจีนหลังคาสีเขียวตั้งอยู่ริมถนน รายล้อมด้วยตึกสูงอยู่โดยรอบ เมื่อขึ้นบันไดมาที่ลานกว้างตรงกลางคือศาลหลัก มีประตูจีนโบราณสีแดงวาดลายทองอยู่เบื้องหน้า เมื่อเดินผ่านเข้าไปภายในเป็นลานตั้งกระถางธูป และแขวนธูปขดไว้ด้านบน ตรงกลางมีรูปปั้นเทพอารักษ์ 4 องค์อยู่หน้าแท่นบูชาหลัก
"นี่หมั่นเซิงไต้กวั้น กับโหมวไต้กวั้น" เขาบอกเรียบ ๆ แล้วพยักหน้าไปทางแท่นบูชาหลัก
ด้านข้างมีเครื่องบูชาจำหน่ายอยู่พร้อมธูปขดที่เจ้าหน้าที่ทางวัดแจ้งว่าใช้สำหรับขอพร
ถึงบอกว่าจะเป็นไกด์นำเที่ยว แต่ไอริณคิดว่าไกด์อย่างเจ้าหน้าที่จางนั้นแย่มาก เพราะเขาไม่ใช่คนช่างพูด เธอจึงต้องเดินอ่านประวัติของวัดจากป้ายที่ติดไว้แทน โชคดีที่ยังพอมีแปลเป็นภาษาอังกฤษอยู่บ้าง
วัดหม่านโหมแห่งนี้เป็นที่นิยมของชาวฮ่องกงที่เดินทางมากราบขอพรโดยเฉพาะด้านการศึกษา เอกสารสัญญาต่าง ๆ เนื่องจากเทพหมั่นเซิงไต้กวั้น ทรงถือปากกาเป็นสัญลักษณ์ของปราชญ์ ขณะที่โหมวไต้กวั้นทรงถือมีดแห่งความซื่อตรง
ไอริณจุดธูปไหว้เทพเจ้าทั้งสองแล้วจึงเดินเล่นถ่ายภาพโดยรอบวัด เมื่อเดินออกมาจึงพบกับเจ้าหน้าที่จางที่ยืนอ่านหนังสือรออยู่แล้ว
"ขอโทษค่ะ...คุณรอนานไหม"
"ไม่ คุณอยากไปที่ไหนอีกไหม"
"ฉันเป็นพวกไม่มีแผนอยู่แล้วค่ะ" เธอไหวไหล่บอก "จริง ๆ ก็เริ่มเหนื่อยนิดหน่อย เราหาที่นั่งพักกันดีไหมคะ"
เขาพยักหน้ารับแล้วพาเธอเดินตามถนน ตรงไปที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
จางหย่งเทียนยังไม่หยุดแสดงความเป็นเผด็จการ เขาสั่งกาแฟร้อนมายื่นให้เธอโดยไม่คิดถามความเห็น และความงกก็ทำให้ไอริณยอมรับแก้วกาแฟที่ยื่นมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ
"คุณอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหม"
"ไม่มีค่ะ" เธอไหวไหล่ตอบคำเดิม ยังคงยึดมั่นในความไร้แบบแผน
"วัดโปลิน"
"คะ"
"พระใหญ่วันโปลิน...คุณอยากไปไหม"
ไอริณนึกถึงพระพุทธรูปขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนยอดเขา ซึ่งนักท่องเที่ยวนิยมไปสักการะ "คุณหมายถึงพระใหญ่นองปิงใช่ไหมคะ ก็อยากไปนะ แต่ฉันไม่ชอบไปต่อคิว ไม่ชอบคนแออัด"
"ดี...ผมก็ไม่ชอบ" เขาไหวไหล่เบา ๆ "คุณยังไม่มีโปรแกรมของวันพรุ่งนี้ใช่ไหม"
ไอริณก้มหน้ามองจอสมาร์ทโฟน "มีแล้วค่ะ" เธอเพิ่งเก็บลิสท์สถานที่ท่องเที่ยวที่หมายตาไว้ลงในแอพพลิเคชันท่องเที่ยวที่เพิ่งดาวน์โหลดมาเมื่อสักครู่นี่เอง
"ฉันว่าจะไปวัดหวังต้าเซียน วัดนางชี วัดเชกุง แล้วบ่ายก็ไปเดินเล่นที่รีเพาส์เบย์ค่ะ"
"ผมมีงานช่วงเช้า" เขามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างครุ่นคิด "เอาเบอร์คุณมา เสร็จงานแล้วผมโทร.หา"
ไอริณกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง "พรุ่งนี้คุณก็คิดจะไปกับฉันเหรอคะ"
"ผมบอกแล้วไงว่าจะเป็นไกด์ให้คุณ พอผมไปเมืองไทยคุณค่อยพาผมเที่ยว" ตรรกะเขาน่าสนใจ แต่ไอริณยังงงไม่หาย
"นี่...เราสนิทกันขนาดไปเที่ยวด้วยกันได้ตั้งแต่เมื่อไรคะ" เธอหลุดคำถามออกมาอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนเอ่ยกลั้วหัวเราะกึ่งล้อกึ่งจริง
"คุณตามฉันแจแบบนี้...เดี๋ยวฉันจะเข้าใจผิดว่าคุณคิดมีใจนะคะ"
จางหย่งเทียนเพียงเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยหางตาราวจะประเมิน ก่อนเหยียดยิ้มที่มุมปาก
"คุณเริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่..."
---------
เจ้าหน้าที่จางขยันทำงานนอกเวลาจังเลยนะคะ
คุณคิมหันตุ์ : ชอบผู้ชายหน้าตายไหมคะ
คุณ kraten : ไม่รู้จะอร่อยพอให้ไอริณดื่มไหมนะคะ
คุณ sai : นางมาเนียน ๆ ค่ะ
ช่วงนี้ไอซ์เพ้อกันผู้ชายหน้ามึน อ่อยแบบมึน ๆ
เฮียจางโผล่มาแต่ละที เซอุสถูกลืมไปเลย น่าสงสารจัง
หน้าจอแสดงการติดต่อด้วยสัญญาณอินเตอร์เน็ตที่ไม่ปรากฏชื่อ เธอหรี่ตามองอย่างระแวง ก่อนกดรับ
"เซอุส..."
"มาตามหาผมเหรอ" เสียงนั้นปนรอยขัน
ไอริณกลอกตาอย่างอ่อนใจ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหลงตัวเองได้ขนาดนี้นะ
"คุณจะหลงตัวเองมากไปหน่อยแล้ว...ฉันมาเที่ยว" เอ่ยตอบแล้วเธอก็เพิ่งนึกได้ ดูเหมือนเซอุสจะรับรู้ถึงการมาของเธอในเวลาไม่ถึงชั่วโมงที่เธอเปิดสัญญาณโทรศัพท์
"คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ฮ่องกง"
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ฮ่องกง" คำถามดังขึ้นแทบพร้อมกัน
ไอริณหัวเราะเจื่อน ๆ เพราะรู้ดีว่าเธอทำผิดข้อตกลงของการเป็นเพื่อนกันในโลกออนไลน์ แต่หากเธอผิด เขาก็ผิดเช่นกัน ทั้งยังร้ายกว่าด้วยการตามรอยเธอ
"ฉันเคยตามรอยคุณมาถึงฮ่องกง ตั้งแต่ก่อนเราจะทำงานด้วยกัน" เธอเอ่ย ตวัดเสียงขึ้นจมูกอย่างแง่งอน
ความผิดของเธอเกิดก่อนความเป็นเพี่อน จึงไม่ควรนับเป็นความผิด เป็นเขาต่างหากที่กล้าละเมิดข้อตกลงมาตามรอยเธอ
"คุณลืมล็อคประตูเองต่างหาก" เซอุสไม่เคยผิดเสมอ
ไอริณเบิกตาโต ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง
การเชื่อมต่อในโลกไซเบอร์ก็เท่ากับยืนยันที่อยู่ของตัวเองให้คนที่รู้วิธีตามรอย ครั้งนี้เพราะเพิ่งเข้ามาถึงฮ่องกง และเธอก็ไม่ได้คิดจะไปซุกซนที่ไหน ไอริณจึงไม่ได้เปิดระบบป้องกันการสอดแนม
"ฉันมาเที่ยว...ไม่คิดว่าจะมีแมงหวี่บินเข้าบ้าน" เธอแค่นเสียงดุ
"เจอกันไหม..."
"ไม่มีธุระ" เธอตัดเยื่อใย
"โปรเจคท์ใหม่จากไซไน"
"คุณก็ส่งเข้าเกสท์บ็อกสิ" ไอริณตอบง่าย ๆ
เธอร่วมมือกับเซอุสมาได้เกือบสามเดือนแล้ว แต่ไม่เคยติดต่อกันอย่างเปิดเผย ทั้งยังต่างขดหางซ่อนตัวหลบเลี่ยงการพบกันอย่างถึงที่สุด เซอุสจึงสร้างเกสท์บ็อกเข้ารหัสเพื่อการสื่อสารระหว่างทั้งคู่
"ขี้เกียจพิมพ์"
ไอริณแยกเขี้ยวใส่กระจก คนที่เขียนโค้ดโปรแกรมเป็นล้านตัวในเวลาไม่ถึงสิบนาทีอย่างเซอุสกล้าพูดคำนี้ ตั้งใจกวนประสาทกันชัด ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะงานนี้มีค่าตอบแทนที่น่าสนใจ เธอคงสะบัดบ๊อบใส่แล้วปล่อยให้เขาฉายเดี่ยวไปแล้ว
ได้...อยากเจอไอริณนักใช่ไหม
หญิงสาวแค่นหัวเราะ คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อกรอกเสียงบอก "ได้ อีกครึ่งชั่วโมง คุณรอที่ล็อบบี้โรงแรมก็แล้วกัน"
"ตกลง..."
"หาฉันให้เจอนะ" เธอบอกก่อนจะตัดการติดต่อ แล้วต่อสายยูเอสบีเชื่อมสมาร์ทโฟนเข้ากับคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบการเข้ารหัสที่เธอตั้งค่าไว้ที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านหว่านไฉ
ไอริณรู้ดีว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามและไม่ค่อยเฉลียว หญิงสาวจึงต้องรอบคอบในการตรวจสอบกำแพงป้องกันตัวอยู่เสมอ โดยเฉพาะเมื่อเธอมีอีกโฉมหน้าเป็นแฮกเกอร์วายร้ายอันดับต้น ๆ ที่หลายหน่วยงานหมายหัว แต่จะหน่วยงานไหนก็ไม่น่ากลัวเท่ามิตรชั่วครู่ ศัตรูชั่วคราวอย่างเซอุส
ระหว่างนั่งรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางมาโรงแรม ไอริณก็รู้แล้วว่าเธอพลาดที่เปิดโรมมิ่ง เพราะตกใจกับคุณเจ้าหน้าที่จางแท้ ๆ
ไอริณเคยใช้โทรศัพท์เครื่องนี้เข้าเกสท์บ็อก และเธอก็ไม่เชื่อว่าเซอุสจะไม่เล่นตลกกับพื้นที่ในโลกออนไลน์ที่เขาจงใจให้เธอเข้าไปใช้ เพื่อป้องกันความผิดพลาด เธอเลือกลงที่สถานีหว่านไฉ เข้าไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟใกล้โรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อเข้าระบบอินเตอร์เน็ตไร้สายเป็นการบันทึกข้อมูลที่อยู่ลวง ก่อนจะจดจำพิกัดไว้ในเครื่องเพื่อล็อกสัญญาณไว้ที่คาเฟ่แห่งนั้น แล้วปรับการรับสัญญาณอินเตอร์เน็ตของสมาร์ทโฟนให้ใช้งานผ่านสัญญาณดาวเทียมโดยเข้ารหัสพิเศษแทน
หากเซอุสคิดตามรอยเธอ เขาจะพบเธอที่คาเฟ่ในหว่านไฉนั่นล่ะ
เพื่อความไม่ประมาท หญิงสาวจัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ นอนเล่นอยู่ในห้องจนครบครึ่งชั่วโมงจึงคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้อง กดลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุด
ที่นั่งหน้าล็อบบี้โรงแรมมีเพียงชาวต่างชาติผมทองนั่งคุยกันอยู่กลุ่มหนึ่ง ไอริณไม่คิดว่าในนั้นจะมีเซอุสอยู่อย่างแน่นอน เธอจึงเดินผิวปากอย่างสบายใจออกจากโรงแรม แต่เพียงก้าวเท้าข้ามประตู เธอก็ต้องหยุดชะงักแทบหัวทิ่ม
"คุณ..."
"คุณจะไปไหน" ผู้ชายตัวโตที่อยู่ตรงหน้าเธอเวลานี้เปลี่ยนจากชุดเจ้าหน้าที่สีขาวเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคลุมทับด้วยเบลเซอร์สีน้ำตาลเข้มกับกางเกงขายาวสีดำดูเป็นทางการไม่ต่างชุดเครื่องแบบ
ไอริณขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากอย่างเริ่มหงุดหงิด ผู้ชายที่นี่มีนิสัยชอบกัดไม่ปล่อยกันหรือไง
"ออกไปหาที่เที่ยวค่ะ" เธอหรี่ตามองเขาอย่างสำรวจ "คุณคงไม่ได้ตามมาดูว่าฉันไปเที่ยวไหนบ้างหรอกใช่ไหมคะ"
"เปล่า...อพาร์ตเมนต์ผมอยู่ตรงนั้น" เขากลอกตาไปมองตึกสูงหลังหนึ่ง
ไอริณพยักหน้า ช่างเป็นความบังเอิญที่ร้ายกาจ
"อ้อ...เลิกงานแล้วสินะคะ"
"อืม..." เขาพยักหน้ารับ "คุณจะไปเที่ยวไหน"
"ถ้าบอกว่ายังไม่ได้คิด...คุณจะคิดว่าฉันเป็นนักท่องเที่ยวจอมปลอมไหม" ไอริณยังไม่ได้คิดจริง ๆ "ฉันตั้งใจว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปเรื่อย ๆ ดูว่ามีวัด หรือมีอะไรน่าสนใจค่อยลงไปดูน่ะค่ะ"
"คุณเที่ยวแบบไร้การวางแผนแบบนี้ตลอดเหรอ" เขาถามเสียงเรียบ สายตาที่มองเธอเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กทำให้ไอริณเบะปากเหมือนเด็กที่งอแง
"คุณไม่ใช่คนแรกที่ว่าฉันแบบนี้หรอกค่ะ แต่ถ้าวางแผนไปฉันก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเดินทางเท่าไร เส้นทางไปจะไปที่ไหนก่อน ตรงไหนเป็นทางผ่านแวะได้ หรือที่ไหนต้องตั้งใจไปจริง ๆ จะไปเสียเวลาวางแผนให้ต้องปรับระหว่างเดินทางทำไมล่ะคะ" เธอลอยหน้ลอยตาบอกอย่างมั่นใจในทฤษฎีของตัวเอง
"สู้ฉันเปิดแอพพลิเคชั่นไล่ดูสถานที่ที่น่าสนใจไปตามทาง อยากแวะที่ไหนก็แวะดีกว่า ไม่ต้องวุ่นวายจัดเวลาด้วย ยังไงเสีย...ฉันก็เป็นนักท่องเที่ยว จะไปที่ไหนก็ถือว่าได้เที่ยวอยู่แล้วนี่คะ"
จางหย่งเทียนเหยียดริมฝีปากกึ่งยิ้ม "ผมจะไปวัดหม่านโหม เขตเซ็นทรัล ไปด้วยกันสิ"
ไอริณกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง "คะ..."
"ยังไงเสีย คุณก็เป็นนักท่องเที่ยว จะไปที่ไหนก็ถือว่าได้เที่ยวอยู่แล้วนี่" เขาเอาคำของเธอมาเอ่ยย้อนหน้าตาเฉย
"เดือนหน้าผมต้องไปเมืองไทย เวลานั้นคุณค่อยพาผมเที่ยวบ้างแล้วกัน"
"เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ เจ้าหน้าที่จาง" ไอริณยกมือห้าม ก่อนที่เธอจะหลวมตัวตามเขาไปเที่ยว แล้วอาจจะนำมาซึ่งการหลวมตัวพาเขาเที่ยวในอนาคต "เราสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรคะ"
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เอียงคอมองหน้าเธอเหมือนเสือมองลูกแมวตัวน้อย "ผมจำได้ว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"
ไอริณยังจำได้ด้วยว่าเขาข่มขู่ให้เธอรับเป็นเพื่อน
เธอเบะปาก ถอนใจหนัก ๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเขาก็บอก "ผมจะได้แน่ใจไง...ว่าคุณเป็นนักท่องเที่ยวจริง ๆ "
"ก็ได้...อย่างนั้นคุณก็เป็นไกด์ให้จนฉันกลับเลยแล้วกัน" ไอริณยักคิ้วบอกกึ่งท้า ให้มันรู้ไปว่าเจ้าหน้าที่อย่างเขาไม่ต้องทำงานทำการ เหอะ...
"ได้สิ..." ยิ่งเขาตอบรับหน้าตาเฉยยิ่งทำให้ไอริณขัดใจ เธอแทบจะขยี้เท้ากับพื้นแล้วร้องกรี๊ด ๆ เป็นคุณหนูจอมโวยวายใส่เขาอยู่แล้ว
สาวไทยสูดลมหายใจยาว พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเดินตามชายหนุ่มไปที่สถานีรถไฟฟ้า ออคโทพัสการ์ดทำให้การเดินทางในฮ่องกงสะดวกมากจริง ๆ เพราะเธอไม่ต้องนั่งนับสถานีแล้วกดซื้อบัตรทีละครั้ง
จางหย่งเทียนพาเธอมาลงที่สถานีซึงว่าน ออกมาตามทางออก A2 เดินตามถนนที่เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือนและร้านค้าหลากหลาย
"บอกผม ถ้าคุณอยากจะแวะดูอะไรนะ"
"ค่ะ..."
ไอริณกลอกตามองฟ้าอย่างอ่อนใจ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกเพนกวินที่เดินตามพ่ออย่างไรพิกล
"คุณมาทำอะไรที่วัดหม่านโหมเหรอคะ"
"พาคุณมาเที่ยว" เขาตอบหน้าตาเฉย ก่อนหยุดยืนหน้าร้านขายขนมประตูสีแดง เขาเอ่ยภาษาถิ่นกับคุณป้าที่ยืนขายอยู่ ก่อนซื้อขนมห่อเล็ก ๆ มา 2 ชิ้น
จางหย่งเทียนส่งห่อขนมรูปสี่เหลี่ยมยาวที่ทำจากกระดาษว่าวสีขาวเขียนลายอักษรจีนให้เธอ "ให้คุณ"
"อะไรเหรอคะ"
"เค้กรังนก" เขาเงียบไป ก่อนอธิบายต่อเมื่อนึกได้ว่าเธอเป็นคนต่างชาติ "เป็นขนมพื้นเมืองน่ะ คุณน่าจะชอบ"
เธอแกะห่อกระดาษเปิดดู ภายในเป็นขนมแป้งเนื้อร่วนสีขาวประกบไส้บางอย่างอยู่ตรงกลางคล้ายแซนด์วิช เมื่อลองกัดดูให้รสหวานอ่อน ๆ อวลอยู่ในคอ เนื้อแป้งละเอียดจนแทบละลายในปากได้
"อร่อยจังค่ะ" เมื่อได้ขนมอร่อย ไอริณก็อารมณ์ดี เธอคลี่ยิ้มเดินตามพ่อเพนกวินไปจนถึงวัดหม่านโหมบนถนนฮอลลีวูด
ถึงจะเรียกว่าวัด แต่หากให้ไอริณอธิบายสถานที่นี้เธอคงเลือกใช้คำว่าศาลเจ้าเสียมากกว่า ที่นี่เป็นอาคารรูปทรงแบบศาลเจ้าจีนหลังคาสีเขียวตั้งอยู่ริมถนน รายล้อมด้วยตึกสูงอยู่โดยรอบ เมื่อขึ้นบันไดมาที่ลานกว้างตรงกลางคือศาลหลัก มีประตูจีนโบราณสีแดงวาดลายทองอยู่เบื้องหน้า เมื่อเดินผ่านเข้าไปภายในเป็นลานตั้งกระถางธูป และแขวนธูปขดไว้ด้านบน ตรงกลางมีรูปปั้นเทพอารักษ์ 4 องค์อยู่หน้าแท่นบูชาหลัก
"นี่หมั่นเซิงไต้กวั้น กับโหมวไต้กวั้น" เขาบอกเรียบ ๆ แล้วพยักหน้าไปทางแท่นบูชาหลัก
ด้านข้างมีเครื่องบูชาจำหน่ายอยู่พร้อมธูปขดที่เจ้าหน้าที่ทางวัดแจ้งว่าใช้สำหรับขอพร
ถึงบอกว่าจะเป็นไกด์นำเที่ยว แต่ไอริณคิดว่าไกด์อย่างเจ้าหน้าที่จางนั้นแย่มาก เพราะเขาไม่ใช่คนช่างพูด เธอจึงต้องเดินอ่านประวัติของวัดจากป้ายที่ติดไว้แทน โชคดีที่ยังพอมีแปลเป็นภาษาอังกฤษอยู่บ้าง
วัดหม่านโหมแห่งนี้เป็นที่นิยมของชาวฮ่องกงที่เดินทางมากราบขอพรโดยเฉพาะด้านการศึกษา เอกสารสัญญาต่าง ๆ เนื่องจากเทพหมั่นเซิงไต้กวั้น ทรงถือปากกาเป็นสัญลักษณ์ของปราชญ์ ขณะที่โหมวไต้กวั้นทรงถือมีดแห่งความซื่อตรง
ไอริณจุดธูปไหว้เทพเจ้าทั้งสองแล้วจึงเดินเล่นถ่ายภาพโดยรอบวัด เมื่อเดินออกมาจึงพบกับเจ้าหน้าที่จางที่ยืนอ่านหนังสือรออยู่แล้ว
"ขอโทษค่ะ...คุณรอนานไหม"
"ไม่ คุณอยากไปที่ไหนอีกไหม"
"ฉันเป็นพวกไม่มีแผนอยู่แล้วค่ะ" เธอไหวไหล่บอก "จริง ๆ ก็เริ่มเหนื่อยนิดหน่อย เราหาที่นั่งพักกันดีไหมคะ"
เขาพยักหน้ารับแล้วพาเธอเดินตามถนน ตรงไปที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
จางหย่งเทียนยังไม่หยุดแสดงความเป็นเผด็จการ เขาสั่งกาแฟร้อนมายื่นให้เธอโดยไม่คิดถามความเห็น และความงกก็ทำให้ไอริณยอมรับแก้วกาแฟที่ยื่นมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ
"คุณอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหม"
"ไม่มีค่ะ" เธอไหวไหล่ตอบคำเดิม ยังคงยึดมั่นในความไร้แบบแผน
"วัดโปลิน"
"คะ"
"พระใหญ่วันโปลิน...คุณอยากไปไหม"
ไอริณนึกถึงพระพุทธรูปขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนยอดเขา ซึ่งนักท่องเที่ยวนิยมไปสักการะ "คุณหมายถึงพระใหญ่นองปิงใช่ไหมคะ ก็อยากไปนะ แต่ฉันไม่ชอบไปต่อคิว ไม่ชอบคนแออัด"
"ดี...ผมก็ไม่ชอบ" เขาไหวไหล่เบา ๆ "คุณยังไม่มีโปรแกรมของวันพรุ่งนี้ใช่ไหม"
ไอริณก้มหน้ามองจอสมาร์ทโฟน "มีแล้วค่ะ" เธอเพิ่งเก็บลิสท์สถานที่ท่องเที่ยวที่หมายตาไว้ลงในแอพพลิเคชันท่องเที่ยวที่เพิ่งดาวน์โหลดมาเมื่อสักครู่นี่เอง
"ฉันว่าจะไปวัดหวังต้าเซียน วัดนางชี วัดเชกุง แล้วบ่ายก็ไปเดินเล่นที่รีเพาส์เบย์ค่ะ"
"ผมมีงานช่วงเช้า" เขามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างครุ่นคิด "เอาเบอร์คุณมา เสร็จงานแล้วผมโทร.หา"
ไอริณกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง "พรุ่งนี้คุณก็คิดจะไปกับฉันเหรอคะ"
"ผมบอกแล้วไงว่าจะเป็นไกด์ให้คุณ พอผมไปเมืองไทยคุณค่อยพาผมเที่ยว" ตรรกะเขาน่าสนใจ แต่ไอริณยังงงไม่หาย
"นี่...เราสนิทกันขนาดไปเที่ยวด้วยกันได้ตั้งแต่เมื่อไรคะ" เธอหลุดคำถามออกมาอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนเอ่ยกลั้วหัวเราะกึ่งล้อกึ่งจริง
"คุณตามฉันแจแบบนี้...เดี๋ยวฉันจะเข้าใจผิดว่าคุณคิดมีใจนะคะ"
จางหย่งเทียนเพียงเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยหางตาราวจะประเมิน ก่อนเหยียดยิ้มที่มุมปาก
"คุณเริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่..."
---------
เจ้าหน้าที่จางขยันทำงานนอกเวลาจังเลยนะคะ
คุณคิมหันตุ์ : ชอบผู้ชายหน้าตายไหมคะ
คุณ kraten : ไม่รู้จะอร่อยพอให้ไอริณดื่มไหมนะคะ
คุณ sai : นางมาเนียน ๆ ค่ะ
ช่วงนี้ไอซ์เพ้อกันผู้ชายหน้ามึน อ่อยแบบมึน ๆ
เฮียจางโผล่มาแต่ละที เซอุสถูกลืมไปเลย น่าสงสารจัง
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ม.ค. 2560, 19:24:36 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ม.ค. 2560, 19:24:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 897
| << เจ้าหน้าที่จาง |
ปรางขวัญ 12 ม.ค. 2560, 20:58:23 น.
อุ๊ย เจ้าหน้าที่จางคิดไรอยู่น๊าาาา น่ารักจริงๆ
อุ๊ย เจ้าหน้าที่จางคิดไรอยู่น๊าาาา น่ารักจริงๆ
goszy 13 ม.ค. 2560, 20:05:41 น.
ขอให้เซอุสกับจนท.จางคือคนเดียวกัน
ขอให้เซอุสกับจนท.จางคือคนเดียวกัน
คิมหันตุ์ 15 ม.ค. 2560, 01:30:10 น.
ถ้าไม่โกหกหน้าตาย.ก็ชอบมากค่ะ
ถ้าไม่โกหกหน้าตาย.ก็ชอบมากค่ะ
kraten 16 ม.ค. 2560, 16:42:40 น.
จาง=เซอุส เพี้ยง!!!
จาง=เซอุส เพี้ยง!!!