HSJ - เมื่อฉันดันไปซี้กับไอดอล!?
นี่คือเรื่องราวชีวิตของหนูดี และ แกงส้ม นักเรียนม.ต้นที่เรียกได้ว่าเป็นติ่ง JPOP แต่ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่ทั้ง 2 คนดันจับพลัดจับผลูไปสนิทกับศิลปินดังระดับเอเชียมากมาย ชีวิตประจำวันของพวกเธอจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร 'เรื่องวุ่นกว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ย!?'
Tags: รักวัยรุ่น
ตอน: เจอเรียวสุเกะ ยามาดะตัวเป็นๆครั้งแรก
>>20 พฤษภาคม 2016<<
"ไม่ต้องมาๆๆๆๆๆๆ..."
"โอ๊ยยยย แกจะพูดแบบนี้อีกนานมั้ยเนี่ย!" คุณเพื่อนสนิทโวยวายสุดฤทธิ์หลังจากที่ชั้นนั่งพึมพัมว่า 'ไม่ต้องมา' ซ้ำๆตั้งนานแล้ว ก็แหงแหละดันโดนหลอกให้บอกชื่อร.ร.ไปสะขนาดนั้น ให้ตายสิมากี่โมงมาตอนไหนไม่พูดสักคำ ชั้นก็ต้องมานั่งระแวงอยู่แบบนี้น่ะสิยะ
"แกคืดเอาดิ่ ยามะจี้จะเอามาให้เองอ่ะ ถึงจะตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอตัวจริงก็เหอะ แต่สภาพชั้นตอนนี้มันหมีแพนด้าชัดๆอ่าาาา!!! อีกอย่างนะถ้าโดดซ้อมออกมาทุกคนก็ต้องสงสัยดิ่ว่าออกไปไหน ชั้นไม่ได้อยากประกาศให้ทุกคนรู้นะว่าคุยกับยามะจี้อยู่เนี่ย"
"แกคุยกับยามะจี้มาตั้งแต่ป.5 แล้วป้ะวะ ถ้าคนมันจะรู้อ่ะก็คงรู้กันตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแหละ" แกงตอบแบบรำคาญ
"ไม่อยากให้มาจริงๆนะ..." Q-Q น้ำตาจิไหล
"ลองคิดดูดิ่ ยัตจังเป็นดาราใช่ป้ะ แถมดังกระหึ่มในญี่ปุ่นด้วย"
"อือ...ช่ายย" ดังทั้งเอเชียเลยล่ะ...T T
"เขาลงทุนซื้อตั๋วมาให้ แถมเอามาให้เองกับมือ! คิดว่าแฟนคลับสักกี่คนจะมีโอกาสแบบมแกวะ ใครๆก็อยากเจอตัวจริงใกล้ๆสนิทกันทั้งนั้นแหละแต่คนที่มีโอกาส กลับบบอกว่าไม่อยากให้มาเนี่ยนะ คือไรห้ะ?" สาธุ แหม เทศนาซะชั้นนี่แทบกราบเบญจางคประดิษฐ์
"ก็จริงงง แต่ตอนนี้สภาพมันโทรมเกินจะรับไหวเว้ย" ชั้นโอดครวญ
"แกไม่ได้โทรมแต่พอมึงมาอิดออดๆเหนี่ยจะโทรมจริงๆละ" แกงตอบเสียงนิ่ง จบคำพูดนั้นชั้นถึงกับรีบดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง ลบความคิดอันแสนจะฟุ้งซ่านออกจากหัว แล้วมองโลกให้สดใสสสสสส
"เออ แกงกลุ่มคหกรรมอ่ะ เอาของมาครบแล้ว...ใช่มั้ย?"
"ครบ แถมหนักชิบเลยด้วย" ดีล่ะแบบนี้ก็พร้อมเรียนแล้ว...คือวันนี้เราเรียนคหกรรมกันค่ะ ครูให้เตรียมของมาทำอาหารกันตามจริงแบบนี้ก็เรียนกันมาตั้งแต่ม.1แล้วนะ ทำอาหารทำไมต้องเรียนซ้ำด้วย เพิ่มหลักสูตรการโยนไข่เจียวขึ้นฟ้าเข้าไปรึไงนั่น
=ณ คาบคหกรรม @ห้องคหกรรม 2=
"เอ้า นักเรียนวันนี้ครูประภัสสรติดราชการด่วนครูเลยจะมาเข้าแทนนะคะ"
"เยยยยยยยยยยยยยยยยย่!!!" เสียงกู่ร้องด้วยความดีใจของเหล่านักเรียนดังขึ้นในห้องคหกรรมเล็กๆแห่งนี้
"ฟังครูก่อน ครูรับหน้าที่ให้เข้าสอนแทน แต่! ครูจะไม่คุมนะคะ ทำกันเองเรียนมาตั้งแต่ม.1แล้วใช่มั้ย? ก็รับผิดชอบตัวเอง ช่วยกันในกลุ่ม ใครหรือกลุ่มไหนทำเสร็จแล้วยกไปให้ครูที่ห้องกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนนะคะ ครูจะให้คะแนน โอเค เริ่มได้เลยค่ะ" ครูพูดจบก็เดินออกไปทันที หูย...รับผิดชอบกันเองในกลุ่มอะไรล่ะคะ ครูกลับมาห้องนี้ก็กลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้วล่ะมั้ง
"แกง พวกชั้นไว้ใจแกเว้ย อย่าทำครัวระเบิดนะ" ชั้นพูดพลางตบไหล่แกงเบาๆ
"อะโห่ว ระดับชดากรแล้วอร่อยชัวร์" แกงพูดอย่างภูมิใจ หลังจากแบ่งหน้าที่กันเสร็จชั้นก็มาซาวข้าวที่อ่างล้างจาน จะให้ล้างข้าวบนหัวแกงรึไงล่ะ
เอ๊ะ...?
"แก!! ยามะจี้ป้าววะ!!" ชั้นลากแกงที่กำลังเตรียมข้าวของให้มาดูคนที่กำลังเดินอยู่นอกหน้าต่าง ตอนนี้บอกเลยว่า สั่นไปหมดทั้งตัวแล้ววววววววว!!
"ใช่แล้ว!...มั้ง มาคนเดียวเลยเหรอ!?" ซวยล่ะ ถ้าเดินเลยไปกว่านี้ เรียกไม่ทันแน่
"ยามาดะซัง!!" ชั้นตัดสินใจตะโกนออกไป นี่ชั้นทำไรลงไปล่ะเนี่ยยย "แกงออกไปรับยามะจี้ที" ชั้นหันไปพูดกับแกงเบาๆ หลังจากแกงวิ่งออกไปชั้นก็ก้มหน้าก้มตาซาวข้าวต่อทั้งๆที่ความจริงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
"ตะโกนแหกปากอยู่ได้เอะอะโวยวาย จะทำไมนักหนากับดาราญี่ปุ่น เป็นจิตเหรอคะ?" เสียงใครบางคนพูดแซะชั้นอยู่ในห้อง ซึ่งชั้นไม่เงยหน้าขึ้ไปมองหรอก เพราะไม่อยากเก็บมาใส่ใจ
"ยัตจังมาแล้ววววววววววว!!!" เสียงแกงตะโกนทำให้ชั้นต้องหันกลับไปมอง พอเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินตามมาตัวชั้นมันก็รีบหันควับแบบตัวชั้นยังไม่เข้าใจตัวเอง
"พวกเขาทำอะไรอยู่เหรอคับ"
"เรียนคหกรรม ทำอาหารน่ะ" เสียงแกงตอบ
"อ้อออ ขอรบกวนหน่อยนะคับ" ยามะจี้พูดพอเป็นมารยาทชั้นแอบมองนิดหน่อยแล้วรีบหันกลับทันทีหลังจากอีกฝ่ายเหมือนจะเจอตัวเข้าจนได้
"มัตจัง..." นั่นไงง๊ ชัดเล๊ยยย คำพูดนั้นทำให้ชั้นถึงกับแข็งทื่อไปทั้งตัว "ผมเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้แล้วนะ" รู้แล้วล่ะยะ! ไม่ได้ขอให้ซื้อให้สักหน่อย! ชั้นสวนตอบในใจก็มันไม่กล้าหันไปมองนี่หว่า
"คุณมาติกา ยัตจังอุส่าห์มา คุยกับเขาหน่อยสิวะ"
"แกง แกอ่ะมาหาชั้นหน่อย..." ชั้นหันข้างเล็กน้อยแล้วพูด สักพักต่อมาแกงก็เดินมาหา ชั้นใช้ตัวมันเป็นเกาะกำบังตัวแล้วมุดหน้าพูดกับยามะจี้ "มีอะไรเหรอคะ.."
"ตั๋วไง น้องสาวคับพี่ชายเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้แล้วนะะ" ยามะจี้ทำเสียงอ้อน ชั้นเขยิบหางตาไปเห็นยามะจี้ย้ายไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกลุ่มชั้น ไม่ทันได้ตั้งตัวตัวชั้นเองก็โดนแกงผลักไปนั่งอีกฝั่ง ชั้นรีบเอามือปิดหน้าแล้วก้มหัวลง "รับไปเถอะ...นะ" เขาย้ายจากเก้าอี้แล้วโผง่มานั่งยองๆข้างชั้นแทน "อ่ะ" ชั้นค่อยๆเอามือออกแล้วพยามสบตากับเขา มันใกล้จริงๆนะใกล้แบบไม่คิดว่าจะมีวันนี้ได้เลย "ร้องไห้ทำไม?" ยามะจี้พูดแล้วยิ้ม ก่อนยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ ใช่ค่ะชั้นร้องไห้จริงๆ
"ก็มันดีใจนี่นา" ชั้นตอบไปสั้นๆ จะว่าดีใจมันก็ใช่นั่นแหละ ดีใจมากจนบอกไม่ถูกบวกกับความกลัวที่ตีกันในหัว ไม่พอเขินด้วย!!! ความรู้สึกกลั่นออกมาเป็นน้ำตาแทนสะงั้น "ขอบคุณมากนะคะ!!!" ชั้นรับตั๋วมาจากมือแล้วรีบกล่าวคำขอบคุณพร้อมโค้งตัวลงไปจนหัวติดเข่า
"ไม่เอาน่า..." สิ่งที่เขาทำต่อจากนี้ทำให้ชั้นอดสะดุ้งและเขินไม่ได้ จู่ๆคนตรงหน้าก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวและยิ้มอย่างอ่อนโยน ปกติไม่ได้แพ้ผู้ชายลูบหัวนะ!
"วรั้ยๆๆๆๆ" คุณแกงแซวขึ้นมาสะลั่น
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrr (โทรศัพท์สั่น)
"อ่ะ..." รู้สึกว่าเจ้าของจะเป็นยามะจี้นะ เขารีบลุกขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย "ฮัลโหล...อ่า...ห้องคหกรรม...ลองถามยามสิ...เจอแล้วล่ะ...เร็วหน่อยนะ" พูดจบยามะจี้ก็วางสายทันที
"ใครเหรอ?" ชั้นถามออกไปด้วยความสงสัย นี่เราก้าวก่ายเกินไปป้ะ!? 5555+
"รู้จักโอกาโมโต้...เคโตะใช่มั้ยล่ะ" ยามะจี้ถามกลับ
"อื้อ รู้จักสิคะ" ทุกคนยังจำเคโตะได้อยูใช่มั้ยคะ คนที่ชอบกินแกงส้มกุ้งนั่นแหละค่ะ เขากำลังจะมีบท เอ๊ะเดี๋ยวนะ พูดถึงเคโตะนี่ก็แปลว่า..."เหหหห!!!! เคโตะซังก็มาเหรอคะ!?" ชั้นแหกปากพร้อมทำหน้าเหวอสุด อย่างรู็สึกได้เสียฟอร์มช่างมันตกใจสำคัญกว่า
"คับ ผมให้เขามาเป็นเพื่อนนะ คนอื่นๆดูท่าจะยุ่งกันหมด" ยามะจี้พูดแล้วอมยิ้มปนๆจะหัวเราะนิดหน่อย ชั้นหันควับไปมองหน้าแกงที่ยืนอยู่ข้างหลังและ...
"อรั๊ยยะๆ! เคโตะก็มานะแกรรร" แซววนไปค่ะ วนไปอีกค่ะ วนไปสิคะ!
"อะไรของแก!" แกงหลุดยิ้มเล็กๆนั่นคืออาการเขินอย่างปฏิเสธไม่ได้ค่ะ! "ชั้นเอาข้าวไปส่งครูละ" พูดจบนางก็รีบสบัดตูดหนีไปทันที
"อะไรกันง่ะ" ยามะจี้มีความเสอดรู้สอดเห็นนะคะ 555+
"แกงเขาชอบเคโตะน่ะค่ะ เป็นแฟนคลับเกือบจะตัวยง" ชั้นหันไปพูดเบาๆแล้วหัวเราะ
"เหหหห!! จริงเหรอเนี่ย!" ยามะจี้ทำหน้าตื่นเต้น
หลังจากนั้นชั้นก็นั่งคุยกับยามะจี้ต่อไป ถามว่าคุยรู้เรื่องมั้ยก็รู้เรื่องนะ พยามใช้คำง่ายๆกันทั้งสองฝ่าย ถ้าคำไหนไม่ไหวก็เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษแทนสะก็สั้นเรื่อง แถมตอนนี้ชั้นโดนเขาบังคับให้เรียนว่า 'Ani-san (พี่ชาย)' เนี่ยสิ้ ต้องการอะไรกันล่ะนั่น
"อิดี๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงโวยวายที่ทุกคนคุ้นหูกันดีทำให้ต้องรีบหัไปมองพร้อมกันทั้งห้องเป็นตาเดียว แกงนั่นเองจะใครล่ะคะ แถมเรียกชั้นว่า ‘อี’ อีกเด่ะปั๊ด "ชิบหายแล้วแก! ชิบหายแล้วไอเชี่ยยย*&#@%^(*$#@" แกงพูดเริ่มไม่เป็นภาษา ทำไมยะโดนพี่นิวสุดหล่อของแกจูบปากรึไง ที่ว่าชิบหายนี่โดนแคะคีย์บอร์ดเหรอ และสิ่งที่ทำให้ชั้นกับยามะจี้เงิบไปตามๆกันคือ 'เคโตะ ในสภาพเปื้อนข้าวสีแดงๆ กับรอยน้ำหกสีส้มๆ' เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะ วันนี้กลุ่มเรากำข้าวผัดอเมริกันกับนำพรั้นซ์ ความเชื่อมโยงกันอย่างน่าตกใจทำให้ชั้นเข้าเรื่องทั้งหมดทันที
"นายอาบข้าวผัดมาเหรอ พอกหน้าด้วยข้าวอะไรแบบนั้น?" ชั้นยังไม่ทันพูดอะไร ยามะจี้ก็ตัดหน้าชึ้นมาก่อน แถมกวนสะด้วย
"บ้าอะไรล่ะ! ไม่ใช่!" เคโตะขมวดคิ้วนิดๆแล้วพูดด้วยเสียงไม่ค่อยพอใจ หู่ยยยยย น่าลัวแหะ...
"ขอโทษนะคะ! ขอโทษจริงๆค่ะ!" แกงหันไปโค้งให้เคโตะ ชั้นเดาว่ามันคงทำแบบนี้มาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วล่ะ
"ไม่เป็นไร" คำตอบสั้นๆ เหมือนจะดีแต่ทำไมมันตึงเครียดกว่าเดิมล่ะเนี่ย ชั้นเขยิบไปหายามะจี้แล้วกระซิบ
"เขาโกรธรึป่าวนั่น?"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" เขาตอบเสียงเรียบขณะที่ตาก็ยังไม่ละจากทั้งสองคนที่เป็นคู่กรณี เห้ย ขี้เผือกเหมือนกันนะเนี่ยเรา ติดตามสถานะการณ์อย่างใกล้ชิดเชียวแหม่
"เรียวสุเกะ ไปส่งฉันที่รถหน่อยดิ" เคโตะหันมาหายามะจี้
"ชั้นไปส่งเองค่ะ!" แกงพูดดักขึ้นมา เยี่ยม! โอกาสดีเลย
"เรียวสุเกะซัง!! ช่วยจัดโต๊ะหน่อยสิ!" ชั้นหันไปหายามะจี้แล้วขยิบตาใส่ข้างนึง
"อ้ะ อื้อ! นายให้เขาไปส่งเถอะฉันไม่ว่างน่ะ" ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี น่ารัดที่สู้ดดดด 5555 เคโตะทำหน้าอึ้งๆแล้วหันไปมองแกง
"ให้ชั้นไปส่งเถอะค่ะ ถือเป็นการไถ่โทษ"
"เข้าใจแล้วคับ ฝากด้วยแล้วกัน" ไม่นานสองคนนั้นก็เดินออกไป หวังว่าจะไปได้สวยนะ
KANG-SOM TALK :
ครึก...
"ฮัลโหล?"
(แกง อยู่ไหนละ)
"ห้องน้ำ มาส่งเคโตะเปลี่ยนชุดอยู่"
(เออ แกเป็นคนทำคว่ำใช่มั้ย)
"อืออออ ถาดอาหารเทคตัวกลางอากาศ"
(ไปทำอีท่าไหนล่ะ)
"ก็..."
>>เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น<<
เคโตะมาจริงๆเหรอเนี่ย เชรดเดดดดดด้!!...ข้าวผัดนี่ก็ร้อนแท้ ยิ่งไม่ถูกกับของร้อนอยู่นิ้วจะสุกแล้วอ่าาา แงงงงง ชิบ! หลุม!
แผล่ะ...
ชั้นรีบเงยหน้ามองผู้เคราะห์ร้ายในคราวนี้ทั้งข้าวผัดอเมริกันและน้ำพรั้นซ์ราดอยู่บนตัวเขาหมดเลย
"เคโตะซัง!!!!" ชิบโผงแล้วไงกู๊ววววววววววววว
"ข้าวผัด...เหรอ" คู่กรณีก้มหน้าดูข้าวที่เลอะแล้วพยามปัดๆ
"ขอโทษด้วยค่ะ!" ชั้นโค้งลงไปเล็กน้อย
"ว่าแต่ นี่คุณรู้จักผมด้วยเหรอ" เคโตะขมวดคิ้วงงๆ
"ชั้นเป็นเพื่อนสนิทของมัตจัง ที่ยามาดะมาหาน่ะค่ะ"
"อ่อ" เคโตะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ไปล้างมือ เช็ดเสื้อก่อนเถอะค่ะ" ชั้นนำทางเขาเข้ามาในห้องคหกรรม
-------------------------------------
(โธ่ อิบ้าาาาา แค่นี้แหละดูแลกันดีๆด้วย แขกระดับ Super VIP เลยนะเว้ย)
"เออๆ" หลังจากนั้นบทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างชั้นกับอิดีก็จบลง แต่ความซวยไม่ได้จบไปด้วย คือความจริงแล้วเคโตะไม่ได้มาแค่เพื่อเปลี่ยนชุดหรอก ดันเป็นพ่อหน่มอนามัยจัดจะอาบน้ำ!? เลยต้องพามาที่ห้องน้ำนักกีฬาแทน ชั้น....ยืนรออยู่ด้านนอก ทำตัวเป็นราวตากผ้าดีๆนี่เอง
"คุณข้าวผัดดดด!!" เคโตะตะโกนออกมาจากข้างใน ข้าวผัดเนี่ยนะ! ข้าวผัดบ้าอะไรล่ะชื่อแกงส้มโว้ย
"คะ!!?"
"ชุดของผมน่ะ อยู่กับคุณรึเปล่า เอามาให้ที!" ชั้นก้มมองสิ่งของสารพัดสารเพที่หอบอยู่ชุดของรายการ Itadaki Hight JUMP เสื้อยืดสีเขียวเข้ม (สีประจำตัวของเคโตะ)กับกางเกงวอร์มสีขาว อยู่กับเราจริงๆนั่นแหละ
"อยู่ค่ะ! แต่ชั้นเข้าไปไม่ได้!" ชั้นตะโกนกลับไป บ้ารึเปล่านี่มันห้องน้ำชายนะยะ ให้มายืนหน้านี่ก็อับอายแค่ไหนแล้ว
"งั้นแปบนึงครับ" พูดจบเสียงกลอนประตูดีดก็ดัง ประตูห้องน้ำถูกเปิด เคโตะเดินออกมาในสภาพพันผ้าเช็ดตัวครึ่งตัว บอดี้!!!!!!!!! ชั้นแทบจะเป็นลมแต่ก็พยามควบคุมสติให้มากที่สุดแล้วส่งเสื้อผ้าให้เขา สรรพสิ่งหายกลับเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับ...เคโตะ โอกาโมโต้ด้วย
END KANG-SOM TALK :
"เอ้อนี่ พี่ คอนเสิร์ตน่ะจัดวันไหนนะ" ชั้นหันไปถามยามะจี้ที่เดินอยู่ข้างๆ ตอนนี้พวกเรากำลังไปส่งเขาทั้งสองที่หน้าโรงเรียนน่ะ
"วันเสาร์หน้าของหน้าน่ะ รีบๆมานะผมอุส่าห์หาที่ๆดีที่สุดให้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงคาดหวัง
"อื้อ ไปแน่อยู่แล้วล่ะ อย่าทำให้คนดูชาวไทยผิดหวังนะ กลับไปซ้อมเร็วเข้า!" เมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเรียนชั้นก็ดันเขาขึ้นรถทันที
"งั้นไปนะ" ยามะจี้พุดแล้วหลบให้เคโตะเดินเข้าไปนั่งด้านใน
"พยามเข้านะคะ! เคโตะซัง!" แกงตะโกนทั้งๆที่ยืนอยู่หลังชั้น
"อื้อ ขอบคุณนะครับ" เขายิ้มเล็กๆแล้วพยักหน้า
"ทั้งสองคนเลย!! จะรอดูนะคะ!!" ชั้นก็เชียร์เต็มที่ "ฝากทักทายทุกคนด้วยค่ะ"
"อื้อ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ" พูดจบยามะจี้ก็ปิดประตูรถแล้วออกไปในทันที
"ไม่ต้องมาๆๆๆๆๆๆ..."
"โอ๊ยยยย แกจะพูดแบบนี้อีกนานมั้ยเนี่ย!" คุณเพื่อนสนิทโวยวายสุดฤทธิ์หลังจากที่ชั้นนั่งพึมพัมว่า 'ไม่ต้องมา' ซ้ำๆตั้งนานแล้ว ก็แหงแหละดันโดนหลอกให้บอกชื่อร.ร.ไปสะขนาดนั้น ให้ตายสิมากี่โมงมาตอนไหนไม่พูดสักคำ ชั้นก็ต้องมานั่งระแวงอยู่แบบนี้น่ะสิยะ
"แกคืดเอาดิ่ ยามะจี้จะเอามาให้เองอ่ะ ถึงจะตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอตัวจริงก็เหอะ แต่สภาพชั้นตอนนี้มันหมีแพนด้าชัดๆอ่าาาา!!! อีกอย่างนะถ้าโดดซ้อมออกมาทุกคนก็ต้องสงสัยดิ่ว่าออกไปไหน ชั้นไม่ได้อยากประกาศให้ทุกคนรู้นะว่าคุยกับยามะจี้อยู่เนี่ย"
"แกคุยกับยามะจี้มาตั้งแต่ป.5 แล้วป้ะวะ ถ้าคนมันจะรู้อ่ะก็คงรู้กันตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแหละ" แกงตอบแบบรำคาญ
"ไม่อยากให้มาจริงๆนะ..." Q-Q น้ำตาจิไหล
"ลองคิดดูดิ่ ยัตจังเป็นดาราใช่ป้ะ แถมดังกระหึ่มในญี่ปุ่นด้วย"
"อือ...ช่ายย" ดังทั้งเอเชียเลยล่ะ...T T
"เขาลงทุนซื้อตั๋วมาให้ แถมเอามาให้เองกับมือ! คิดว่าแฟนคลับสักกี่คนจะมีโอกาสแบบมแกวะ ใครๆก็อยากเจอตัวจริงใกล้ๆสนิทกันทั้งนั้นแหละแต่คนที่มีโอกาส กลับบบอกว่าไม่อยากให้มาเนี่ยนะ คือไรห้ะ?" สาธุ แหม เทศนาซะชั้นนี่แทบกราบเบญจางคประดิษฐ์
"ก็จริงงง แต่ตอนนี้สภาพมันโทรมเกินจะรับไหวเว้ย" ชั้นโอดครวญ
"แกไม่ได้โทรมแต่พอมึงมาอิดออดๆเหนี่ยจะโทรมจริงๆละ" แกงตอบเสียงนิ่ง จบคำพูดนั้นชั้นถึงกับรีบดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง ลบความคิดอันแสนจะฟุ้งซ่านออกจากหัว แล้วมองโลกให้สดใสสสสสส
"เออ แกงกลุ่มคหกรรมอ่ะ เอาของมาครบแล้ว...ใช่มั้ย?"
"ครบ แถมหนักชิบเลยด้วย" ดีล่ะแบบนี้ก็พร้อมเรียนแล้ว...คือวันนี้เราเรียนคหกรรมกันค่ะ ครูให้เตรียมของมาทำอาหารกันตามจริงแบบนี้ก็เรียนกันมาตั้งแต่ม.1แล้วนะ ทำอาหารทำไมต้องเรียนซ้ำด้วย เพิ่มหลักสูตรการโยนไข่เจียวขึ้นฟ้าเข้าไปรึไงนั่น
=ณ คาบคหกรรม @ห้องคหกรรม 2=
"เอ้า นักเรียนวันนี้ครูประภัสสรติดราชการด่วนครูเลยจะมาเข้าแทนนะคะ"
"เยยยยยยยยยยยยยยยยย่!!!" เสียงกู่ร้องด้วยความดีใจของเหล่านักเรียนดังขึ้นในห้องคหกรรมเล็กๆแห่งนี้
"ฟังครูก่อน ครูรับหน้าที่ให้เข้าสอนแทน แต่! ครูจะไม่คุมนะคะ ทำกันเองเรียนมาตั้งแต่ม.1แล้วใช่มั้ย? ก็รับผิดชอบตัวเอง ช่วยกันในกลุ่ม ใครหรือกลุ่มไหนทำเสร็จแล้วยกไปให้ครูที่ห้องกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนนะคะ ครูจะให้คะแนน โอเค เริ่มได้เลยค่ะ" ครูพูดจบก็เดินออกไปทันที หูย...รับผิดชอบกันเองในกลุ่มอะไรล่ะคะ ครูกลับมาห้องนี้ก็กลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้วล่ะมั้ง
"แกง พวกชั้นไว้ใจแกเว้ย อย่าทำครัวระเบิดนะ" ชั้นพูดพลางตบไหล่แกงเบาๆ
"อะโห่ว ระดับชดากรแล้วอร่อยชัวร์" แกงพูดอย่างภูมิใจ หลังจากแบ่งหน้าที่กันเสร็จชั้นก็มาซาวข้าวที่อ่างล้างจาน จะให้ล้างข้าวบนหัวแกงรึไงล่ะ
เอ๊ะ...?
"แก!! ยามะจี้ป้าววะ!!" ชั้นลากแกงที่กำลังเตรียมข้าวของให้มาดูคนที่กำลังเดินอยู่นอกหน้าต่าง ตอนนี้บอกเลยว่า สั่นไปหมดทั้งตัวแล้ววววววววว!!
"ใช่แล้ว!...มั้ง มาคนเดียวเลยเหรอ!?" ซวยล่ะ ถ้าเดินเลยไปกว่านี้ เรียกไม่ทันแน่
"ยามาดะซัง!!" ชั้นตัดสินใจตะโกนออกไป นี่ชั้นทำไรลงไปล่ะเนี่ยยย "แกงออกไปรับยามะจี้ที" ชั้นหันไปพูดกับแกงเบาๆ หลังจากแกงวิ่งออกไปชั้นก็ก้มหน้าก้มตาซาวข้าวต่อทั้งๆที่ความจริงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
"ตะโกนแหกปากอยู่ได้เอะอะโวยวาย จะทำไมนักหนากับดาราญี่ปุ่น เป็นจิตเหรอคะ?" เสียงใครบางคนพูดแซะชั้นอยู่ในห้อง ซึ่งชั้นไม่เงยหน้าขึ้ไปมองหรอก เพราะไม่อยากเก็บมาใส่ใจ
"ยัตจังมาแล้ววววววววววว!!!" เสียงแกงตะโกนทำให้ชั้นต้องหันกลับไปมอง พอเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินตามมาตัวชั้นมันก็รีบหันควับแบบตัวชั้นยังไม่เข้าใจตัวเอง
"พวกเขาทำอะไรอยู่เหรอคับ"
"เรียนคหกรรม ทำอาหารน่ะ" เสียงแกงตอบ
"อ้อออ ขอรบกวนหน่อยนะคับ" ยามะจี้พูดพอเป็นมารยาทชั้นแอบมองนิดหน่อยแล้วรีบหันกลับทันทีหลังจากอีกฝ่ายเหมือนจะเจอตัวเข้าจนได้
"มัตจัง..." นั่นไงง๊ ชัดเล๊ยยย คำพูดนั้นทำให้ชั้นถึงกับแข็งทื่อไปทั้งตัว "ผมเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้แล้วนะ" รู้แล้วล่ะยะ! ไม่ได้ขอให้ซื้อให้สักหน่อย! ชั้นสวนตอบในใจก็มันไม่กล้าหันไปมองนี่หว่า
"คุณมาติกา ยัตจังอุส่าห์มา คุยกับเขาหน่อยสิวะ"
"แกง แกอ่ะมาหาชั้นหน่อย..." ชั้นหันข้างเล็กน้อยแล้วพูด สักพักต่อมาแกงก็เดินมาหา ชั้นใช้ตัวมันเป็นเกาะกำบังตัวแล้วมุดหน้าพูดกับยามะจี้ "มีอะไรเหรอคะ.."
"ตั๋วไง น้องสาวคับพี่ชายเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้แล้วนะะ" ยามะจี้ทำเสียงอ้อน ชั้นเขยิบหางตาไปเห็นยามะจี้ย้ายไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกลุ่มชั้น ไม่ทันได้ตั้งตัวตัวชั้นเองก็โดนแกงผลักไปนั่งอีกฝั่ง ชั้นรีบเอามือปิดหน้าแล้วก้มหัวลง "รับไปเถอะ...นะ" เขาย้ายจากเก้าอี้แล้วโผง่มานั่งยองๆข้างชั้นแทน "อ่ะ" ชั้นค่อยๆเอามือออกแล้วพยามสบตากับเขา มันใกล้จริงๆนะใกล้แบบไม่คิดว่าจะมีวันนี้ได้เลย "ร้องไห้ทำไม?" ยามะจี้พูดแล้วยิ้ม ก่อนยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ ใช่ค่ะชั้นร้องไห้จริงๆ
"ก็มันดีใจนี่นา" ชั้นตอบไปสั้นๆ จะว่าดีใจมันก็ใช่นั่นแหละ ดีใจมากจนบอกไม่ถูกบวกกับความกลัวที่ตีกันในหัว ไม่พอเขินด้วย!!! ความรู้สึกกลั่นออกมาเป็นน้ำตาแทนสะงั้น "ขอบคุณมากนะคะ!!!" ชั้นรับตั๋วมาจากมือแล้วรีบกล่าวคำขอบคุณพร้อมโค้งตัวลงไปจนหัวติดเข่า
"ไม่เอาน่า..." สิ่งที่เขาทำต่อจากนี้ทำให้ชั้นอดสะดุ้งและเขินไม่ได้ จู่ๆคนตรงหน้าก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวและยิ้มอย่างอ่อนโยน ปกติไม่ได้แพ้ผู้ชายลูบหัวนะ!
"วรั้ยๆๆๆๆ" คุณแกงแซวขึ้นมาสะลั่น
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrr (โทรศัพท์สั่น)
"อ่ะ..." รู้สึกว่าเจ้าของจะเป็นยามะจี้นะ เขารีบลุกขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย "ฮัลโหล...อ่า...ห้องคหกรรม...ลองถามยามสิ...เจอแล้วล่ะ...เร็วหน่อยนะ" พูดจบยามะจี้ก็วางสายทันที
"ใครเหรอ?" ชั้นถามออกไปด้วยความสงสัย นี่เราก้าวก่ายเกินไปป้ะ!? 5555+
"รู้จักโอกาโมโต้...เคโตะใช่มั้ยล่ะ" ยามะจี้ถามกลับ
"อื้อ รู้จักสิคะ" ทุกคนยังจำเคโตะได้อยูใช่มั้ยคะ คนที่ชอบกินแกงส้มกุ้งนั่นแหละค่ะ เขากำลังจะมีบท เอ๊ะเดี๋ยวนะ พูดถึงเคโตะนี่ก็แปลว่า..."เหหหห!!!! เคโตะซังก็มาเหรอคะ!?" ชั้นแหกปากพร้อมทำหน้าเหวอสุด อย่างรู็สึกได้เสียฟอร์มช่างมันตกใจสำคัญกว่า
"คับ ผมให้เขามาเป็นเพื่อนนะ คนอื่นๆดูท่าจะยุ่งกันหมด" ยามะจี้พูดแล้วอมยิ้มปนๆจะหัวเราะนิดหน่อย ชั้นหันควับไปมองหน้าแกงที่ยืนอยู่ข้างหลังและ...
"อรั๊ยยะๆ! เคโตะก็มานะแกรรร" แซววนไปค่ะ วนไปอีกค่ะ วนไปสิคะ!
"อะไรของแก!" แกงหลุดยิ้มเล็กๆนั่นคืออาการเขินอย่างปฏิเสธไม่ได้ค่ะ! "ชั้นเอาข้าวไปส่งครูละ" พูดจบนางก็รีบสบัดตูดหนีไปทันที
"อะไรกันง่ะ" ยามะจี้มีความเสอดรู้สอดเห็นนะคะ 555+
"แกงเขาชอบเคโตะน่ะค่ะ เป็นแฟนคลับเกือบจะตัวยง" ชั้นหันไปพูดเบาๆแล้วหัวเราะ
"เหหหห!! จริงเหรอเนี่ย!" ยามะจี้ทำหน้าตื่นเต้น
หลังจากนั้นชั้นก็นั่งคุยกับยามะจี้ต่อไป ถามว่าคุยรู้เรื่องมั้ยก็รู้เรื่องนะ พยามใช้คำง่ายๆกันทั้งสองฝ่าย ถ้าคำไหนไม่ไหวก็เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษแทนสะก็สั้นเรื่อง แถมตอนนี้ชั้นโดนเขาบังคับให้เรียนว่า 'Ani-san (พี่ชาย)' เนี่ยสิ้ ต้องการอะไรกันล่ะนั่น
"อิดี๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงโวยวายที่ทุกคนคุ้นหูกันดีทำให้ต้องรีบหัไปมองพร้อมกันทั้งห้องเป็นตาเดียว แกงนั่นเองจะใครล่ะคะ แถมเรียกชั้นว่า ‘อี’ อีกเด่ะปั๊ด "ชิบหายแล้วแก! ชิบหายแล้วไอเชี่ยยย*&#@%^(*$#@" แกงพูดเริ่มไม่เป็นภาษา ทำไมยะโดนพี่นิวสุดหล่อของแกจูบปากรึไง ที่ว่าชิบหายนี่โดนแคะคีย์บอร์ดเหรอ และสิ่งที่ทำให้ชั้นกับยามะจี้เงิบไปตามๆกันคือ 'เคโตะ ในสภาพเปื้อนข้าวสีแดงๆ กับรอยน้ำหกสีส้มๆ' เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะ วันนี้กลุ่มเรากำข้าวผัดอเมริกันกับนำพรั้นซ์ ความเชื่อมโยงกันอย่างน่าตกใจทำให้ชั้นเข้าเรื่องทั้งหมดทันที
"นายอาบข้าวผัดมาเหรอ พอกหน้าด้วยข้าวอะไรแบบนั้น?" ชั้นยังไม่ทันพูดอะไร ยามะจี้ก็ตัดหน้าชึ้นมาก่อน แถมกวนสะด้วย
"บ้าอะไรล่ะ! ไม่ใช่!" เคโตะขมวดคิ้วนิดๆแล้วพูดด้วยเสียงไม่ค่อยพอใจ หู่ยยยยย น่าลัวแหะ...
"ขอโทษนะคะ! ขอโทษจริงๆค่ะ!" แกงหันไปโค้งให้เคโตะ ชั้นเดาว่ามันคงทำแบบนี้มาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วล่ะ
"ไม่เป็นไร" คำตอบสั้นๆ เหมือนจะดีแต่ทำไมมันตึงเครียดกว่าเดิมล่ะเนี่ย ชั้นเขยิบไปหายามะจี้แล้วกระซิบ
"เขาโกรธรึป่าวนั่น?"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" เขาตอบเสียงเรียบขณะที่ตาก็ยังไม่ละจากทั้งสองคนที่เป็นคู่กรณี เห้ย ขี้เผือกเหมือนกันนะเนี่ยเรา ติดตามสถานะการณ์อย่างใกล้ชิดเชียวแหม่
"เรียวสุเกะ ไปส่งฉันที่รถหน่อยดิ" เคโตะหันมาหายามะจี้
"ชั้นไปส่งเองค่ะ!" แกงพูดดักขึ้นมา เยี่ยม! โอกาสดีเลย
"เรียวสุเกะซัง!! ช่วยจัดโต๊ะหน่อยสิ!" ชั้นหันไปหายามะจี้แล้วขยิบตาใส่ข้างนึง
"อ้ะ อื้อ! นายให้เขาไปส่งเถอะฉันไม่ว่างน่ะ" ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี น่ารัดที่สู้ดดดด 5555 เคโตะทำหน้าอึ้งๆแล้วหันไปมองแกง
"ให้ชั้นไปส่งเถอะค่ะ ถือเป็นการไถ่โทษ"
"เข้าใจแล้วคับ ฝากด้วยแล้วกัน" ไม่นานสองคนนั้นก็เดินออกไป หวังว่าจะไปได้สวยนะ
KANG-SOM TALK :
ครึก...
"ฮัลโหล?"
(แกง อยู่ไหนละ)
"ห้องน้ำ มาส่งเคโตะเปลี่ยนชุดอยู่"
(เออ แกเป็นคนทำคว่ำใช่มั้ย)
"อืออออ ถาดอาหารเทคตัวกลางอากาศ"
(ไปทำอีท่าไหนล่ะ)
"ก็..."
>>เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น<<
เคโตะมาจริงๆเหรอเนี่ย เชรดเดดดดดด้!!...ข้าวผัดนี่ก็ร้อนแท้ ยิ่งไม่ถูกกับของร้อนอยู่นิ้วจะสุกแล้วอ่าาา แงงงงง ชิบ! หลุม!
แผล่ะ...
ชั้นรีบเงยหน้ามองผู้เคราะห์ร้ายในคราวนี้ทั้งข้าวผัดอเมริกันและน้ำพรั้นซ์ราดอยู่บนตัวเขาหมดเลย
"เคโตะซัง!!!!" ชิบโผงแล้วไงกู๊ววววววววววววว
"ข้าวผัด...เหรอ" คู่กรณีก้มหน้าดูข้าวที่เลอะแล้วพยามปัดๆ
"ขอโทษด้วยค่ะ!" ชั้นโค้งลงไปเล็กน้อย
"ว่าแต่ นี่คุณรู้จักผมด้วยเหรอ" เคโตะขมวดคิ้วงงๆ
"ชั้นเป็นเพื่อนสนิทของมัตจัง ที่ยามาดะมาหาน่ะค่ะ"
"อ่อ" เคโตะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ไปล้างมือ เช็ดเสื้อก่อนเถอะค่ะ" ชั้นนำทางเขาเข้ามาในห้องคหกรรม
-------------------------------------
(โธ่ อิบ้าาาาา แค่นี้แหละดูแลกันดีๆด้วย แขกระดับ Super VIP เลยนะเว้ย)
"เออๆ" หลังจากนั้นบทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างชั้นกับอิดีก็จบลง แต่ความซวยไม่ได้จบไปด้วย คือความจริงแล้วเคโตะไม่ได้มาแค่เพื่อเปลี่ยนชุดหรอก ดันเป็นพ่อหน่มอนามัยจัดจะอาบน้ำ!? เลยต้องพามาที่ห้องน้ำนักกีฬาแทน ชั้น....ยืนรออยู่ด้านนอก ทำตัวเป็นราวตากผ้าดีๆนี่เอง
"คุณข้าวผัดดดด!!" เคโตะตะโกนออกมาจากข้างใน ข้าวผัดเนี่ยนะ! ข้าวผัดบ้าอะไรล่ะชื่อแกงส้มโว้ย
"คะ!!?"
"ชุดของผมน่ะ อยู่กับคุณรึเปล่า เอามาให้ที!" ชั้นก้มมองสิ่งของสารพัดสารเพที่หอบอยู่ชุดของรายการ Itadaki Hight JUMP เสื้อยืดสีเขียวเข้ม (สีประจำตัวของเคโตะ)กับกางเกงวอร์มสีขาว อยู่กับเราจริงๆนั่นแหละ
"อยู่ค่ะ! แต่ชั้นเข้าไปไม่ได้!" ชั้นตะโกนกลับไป บ้ารึเปล่านี่มันห้องน้ำชายนะยะ ให้มายืนหน้านี่ก็อับอายแค่ไหนแล้ว
"งั้นแปบนึงครับ" พูดจบเสียงกลอนประตูดีดก็ดัง ประตูห้องน้ำถูกเปิด เคโตะเดินออกมาในสภาพพันผ้าเช็ดตัวครึ่งตัว บอดี้!!!!!!!!! ชั้นแทบจะเป็นลมแต่ก็พยามควบคุมสติให้มากที่สุดแล้วส่งเสื้อผ้าให้เขา สรรพสิ่งหายกลับเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับ...เคโตะ โอกาโมโต้ด้วย
END KANG-SOM TALK :
"เอ้อนี่ พี่ คอนเสิร์ตน่ะจัดวันไหนนะ" ชั้นหันไปถามยามะจี้ที่เดินอยู่ข้างๆ ตอนนี้พวกเรากำลังไปส่งเขาทั้งสองที่หน้าโรงเรียนน่ะ
"วันเสาร์หน้าของหน้าน่ะ รีบๆมานะผมอุส่าห์หาที่ๆดีที่สุดให้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงคาดหวัง
"อื้อ ไปแน่อยู่แล้วล่ะ อย่าทำให้คนดูชาวไทยผิดหวังนะ กลับไปซ้อมเร็วเข้า!" เมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเรียนชั้นก็ดันเขาขึ้นรถทันที
"งั้นไปนะ" ยามะจี้พุดแล้วหลบให้เคโตะเดินเข้าไปนั่งด้านใน
"พยามเข้านะคะ! เคโตะซัง!" แกงตะโกนทั้งๆที่ยืนอยู่หลังชั้น
"อื้อ ขอบคุณนะครับ" เขายิ้มเล็กๆแล้วพยักหน้า
"ทั้งสองคนเลย!! จะรอดูนะคะ!!" ชั้นก็เชียร์เต็มที่ "ฝากทักทายทุกคนด้วยค่ะ"
"อื้อ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ" พูดจบยามะจี้ก็ปิดประตูรถแล้วออกไปในทันที
OrigamiButterfly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2560, 13:13:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2560, 13:13:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 796
| << บทที่ 02 ไม่ได้ตั้งใจจะโทรหานะแต่...มือมันลั่นไปเอง |