กลลวงกับดักร้าย (ตีพิมพ์กับสนพ.กรีนมายด์)
จะเป็นเช่นไรเมื่อคาสโนว่าตัวพ่อกำลังจะถูกจับคลุมถุงชนให้ต้องหมั้นกับสาวที่คุณย่าหามาให้ซึ่งเพียบพร้อมและมีดีกรีเป็นถึงแพทย์หญิง เมื่อไม่ปรารถนากับการคลุมถุงชนครั้งนี้ ปฏิบัติการกลลวงกับดักร้ายจึงเริ่มขึ้น
Tags: คาสโนว่า คลุมถุงชน หมอ
ตอน: ตอนที่ 2.1 นางฟ้าตัวแสบ
ตอนที่ 2 นางฟ้าตัวแสบ
____________________________________________________
แดนดนัยยังคงมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความหลงใหลใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโต ปากอิ่มอมชมพู จมูกโด่งเป็นสันทุกอย่างคือความงดงามบนใบหน้าแถมยังได้กลิ่นหอมๆ จากตัวเธออีก หัวใจของหนุ่มนักรักเต้นตุบๆ ยอมรับว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนและก็ไม่คิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้น
มือที่ก่อนหน้าพยายามดันไหล่ของเธอให้ออกห่างกายเขา มาตอนนี้มือนั้นกลับปล่อยออกจากตำแหน่งที่วางจนทำให้ร่างของเธอลงมานอนทับอกเขาใหม่อีกรอบ
“โอ๊ย”
ภัทรพิมลอุทานด้วยความเจ็บเมื่อหน้าอกของเธอลงไปกระแทกกับอกบึกบึนของเขาอีกครั้ง ยอมรับว่าเธอไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งความซุ่มซ่าม รีบร้อนของเธอก็ทำเอาคนอื่นต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย หญิงสาวเริ่มตั้งสติทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับลุกไม่ได้ ความสงสัยเริ่มคลี่คลายเมื่อหญิงสาวมองเห็นลำแขนแข็งแรงกำลังกอดรัดตัวเธออยู่ ใบหน้าหวานจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจและแปลกใจอย่างมาก ซ้ำดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังจ้องเธอนิ่งและไม่คิดจะลุกขึ้นหรือปล่อยเธอไป
“คุณ ปล่อยดิฉันได้แล้วค่ะ” ภัทรพิมลพูดน้ำเสียงแดกดันดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักอีกทั้งยังรู้สึกอับอายกับสายตาของผู้คนที่สัญจรไปมาอยู่แถวนั้น
ในตอนแรกแดนดนัยทำท่าจะไม่ปล่อยแต่พอเห็นเธอทำตาดุใส่แถมน้ำเสียงยังดูห้วนจัดจึงยอมปล่อยโดยดี ทั้งที่ในใจยังนึกเสียดายอยู่มาก ก็นานๆ จะเจอสถานการณ์แบบนี้ซะที ผู้หญิงสวยๆ ขาวๆ มาล้มทับใส่ตัวแบบนี้ ก็ต้องยอมรับว่ามันให้ความรู้สึกแตกต่างกับที่มีผู้หญิงมาปรนเปรอถึงเตียงนอน
ภัทรพิมลรีบลุกขึ้นยืนแล้วสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองสักพักก่อนจะเงยหน้ามองไปผู้ชายฉวยโอกาสคนนั้น อย่างไม่ยอมความ แว้ดถามกลับไปอย่างที่ใจสั่ง
“คุณ... เมื่อกี้นี้ คุณฉวยโอกาสกอดฉันใช่มั้ย”
แดนดนัยที่กำลังยืนปัดฝุ่นออกจากเสื้อสูทของเขา ปรายตามองเธอแน่นิ่งก่อนจะเลื่อนสายตามองสาวสวยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ที่เด่นสุดเห็นจะเป็นช่วงอกที่ทำเขาต้องกลืนน้ำลายแม้เสื้อเชิ้ตตัวที่ใส่มานั้นจะดูเรียบๆ และไม่ได้รัดแน่นอะไรแต่ปัญหามันคือกระดุมสองเม็ดบนที่หลุดออกมาล่อตาล่อใจเขาจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน แทบไม่ต้องจินตนาการเลยด้วยซ้ำ
ภัทรพิมลชะงักมองไปตามสายตาของชายแปลกหน้า แทบหยุดหายใจจนต้องรีบยกมือขึ้นติดกระดุมสองเม็ดบนอย่างรีบร้อนแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“คุณนี่มัน ไร้มารยาทที่สุด”
แดนดนัยหัวเราะหึๆ ให้ตายสิ เขาไม่เคยจะต้องทะเลาะกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ยัยนี่เป็นใครกัน มากล่าวหาว่าเขาไร้มารยาทแล้วดูเธอล่ะ มารยาทดีนักนี่ ชนแล้วยังไม่รู้จักขอโทษอีก
“ผมไร้มารยาทตรงไหนไม่ทราบ คุณวิ่งมาชนผมแล้วก็ล้มใส่ผม ผมนี่เจ็บระบมไปทั้งตัวแทนที่คุณจะพูดขอบคุณผมสักคำ แต่นี่อะไรกลับมาหาว่าผมไร้มารยาทซะงั้น แล้วไอ้การที่ผมกอดคุณเมื่อกี้ผมก็แค่จะปกป้องในฐานะที่ผมเป็นผู้ชายและคุณก็เป็นผู้หญิง ผมแค่กลัวว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ ผมเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ คุณยังจะว่าผมอีกเหรอ”
“งั้นเหรอ แล้วไอ้ที่ใช้สายตามองฉันแบบเมื่อกี้นี้ล่ะ แถมยังมอง...” ภัทรพิมลเหมือนติดอ่างขึ้นมาดื้อๆ ปากอิ่มอ้าค้างเพราะรู้สึกกระดากที่จะเอ่ยคำนั้น แต่อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาเสียเอง
“ทำไม จะบอกว่าผมมองหน้าอกคุณงั้นรึ”
ภัทรพิมลตาโตเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมา มือเล็กกำแน่นและนึกอยากจะฝากหมัดไว้บนหน้าหล่อๆ ของเขาสักหมัด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของใครต่อใคร หญิงสาวจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดน้ำเสียงอ่อนลง
“โอเค เอาเป็นว่าเราหายกัน” พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีไปเฉยๆ แล้วก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ อย่าเผลอไปเดินชนผู้ชายคนไหนเข้าอีกล่ะ หุ่นแบบนั้นเดี๋ยวจะได้มากกว่ามอง” แดนดนัยพูดตามหลัง สายตามองอย่างสนใจ
ภัทรพิมลหันมาจ้องหน้าคนพูด แววตาดูโกรธ
“อะไรนะ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่จะหาว่าฉันแกล้งเดินชนผู้ชายเพื่อยั่วพวกเขางั้นหรือ” ภัทรพิมลน้ำเสียงเริ่มแข็งกระด้าง รออีกฝ่ายเคลียร์
“ก็แล้วแต่จะคิดนะ แต่เอาจริงๆ มันจะสวยกว่านี้หากคุณมีชั้นเชิงอีกซักนิด อย่างเช่นแกล้งทำเป็นมือไม้อ่อนหรือว่าเป็นลมอะไรพวกนี้ ผมว่าวิธีนี้น่าจะเรียกจุดสนใจได้เยอะเลย แต่เอาเถอะผมก็จะบอกอะไรคุณไว้อย่าง” แดนดนัยโน้มหน้ามาใกล้เห็นอีกฝ่ายถอยออกห่างอย่างรู้ทัน เขาเพียงยิ้มแล้วพูดเสียงเรียบ
“หุ่นของคุณ ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของผู้หญิงในสต็อกผมเลยด้วยซ้ำ และไอ้ที่ล้มทับใส่ผมเมื่อกี้นะ ผมยังสับสนอยู่เลยว่ามันหน้าอกหรือว่าไม้กระดานกันแน่”
“อะไรนะ นี่คุณ” ภัทรพิมลร้อนไปทั่วหน้าด้วยโทสะที่เริ่มสำแดงฤทธิ์ สายตาที่มองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ใช่สิ ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนดูถูกเธอเท่ากับผู้ชายคนนี้มาก่อน แล้วเขาเป็นเป็นใคร กล้าดียังไงถึงมาดูถูกผู้หญิงอย่างเธอ
แดนดนัยมองหน้าเธอนิ่ง สัมผัสได้ถึงพลังอำมหิตที่พร้อมจะฆ่าเขาให้ตายได้แต่เชื่อว่าตัวเองจะรับมือไหว ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็กอีกนิด เอ่ยเสียงแหบๆ
“ผมจะบอกอะไรให้นะ ประเภทไข่ดาวอย่างคุณน่ะ” แดนดนัยโน้มหน้าลงใกล้ใบหน้าหวาน น่าแปลกที่คราวนี้เธอไม่ได้ถอยหนี เขามองจ้องหน้าเธอยิ้มๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาแล้วมองต่ำไปที่หน้าอก กระซิบเบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน
“ต่อให้ยืนแก้ผ้าต่อหน้าผม ผมยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
ผัวะ...
จบคำพูดของเขา หมัดน้อยๆ ก็ลอยมาจากมือเล็กของเธอทันทีแต่ให้ตายเถอะ หมัดเล็กนิดเดียวแต่เจ็บชะมัด แดนดนัยเห็นเหมือนดาวลอยอยู่ตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกเธอชกด้วยความเจ็บแสบ สายตาพลางมองไปรอบๆ เห็นผู้คนหันมาให้ความสนใจอยู่ไม่น้อย
“เธอ” แดนดนัยหันกลับมามองหน้าคนสวยแต่โหดอย่างเอาเรื่อง
ภัทรพิมลเชิดหน้าพูด
“หมัดเมื่อกี้ที่ฉันชกหน้านาย เพราะคำพูดของนายมันสมควรที่จะต้องโดน สำหรับฉัน ไม่เคยมีใครดูถูกขนาดนี้ แล้วนายเป็นใครถึงได้มาพูดจาดูถูกคนที่เป็นเพศเดียวกับแม่ของนาย หรือแม่นายเป็นผู้หญิงแบบนั้นล่ะ” แอบรู้สึกผิดอยู่นิดๆ ที่เอาผู้ใหญ่มาเกี่ยวด้วย แต่ด้วยอารมณ์โมโหที่โดนดูถูกทำให้พูดในสิ่งที่ไม่ควร ทว่าสิ่งที่ทำให้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก็ตอนถูกเขากระชากเข้าหาก่อนจะลากมายังรถคันหรูที่จอดอยู่
“นี่จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า ฉันบอกให้ปล่อยไง ไม่อย่างนั้น ฉันจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วยจริงๆ ด้วย” ต้นแขนหญิงสาวถูกเขาบีบจนเจ็บแสบไปหมด ภัทรพิมลร้องโวยวาย ดิ้นพล่านไม่นานก็ถูกอีกฝ่ายผลักให้หลังชิดรถก่อนมือหนาจะกดหัวไหล่ของเธอไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ได้ขยับไปไหน
“ปล่อยฉันนะ นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ หรืออยากให้ฉันตะโกนออกไปจริงๆ บอกให้ใครเขารู้ว่านายมันโรคจิต”
“เอาเลย เรียกเลย ตะโกนเลย ผมไม่สนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มสวนทันควันด้วยอารมณ์โกรธ “แต่จะบอกอะไรเธอไว้สักอย่าง ทำไมผมจะดูถูกแม่ตัวเองไม่ได้ แม่ที่ไม่มีความผิดชอบ แม่ที่ทิ้งลูกตัวเองไปตั้งแต่เกิด แม่ที่ทำตัวเหลวแหลก ไม่สนใจว่าลูกตัวเองจะเป็นตายร้ายดียังไง แม่เลวๆ แบบนั้นทำไมจะดูถูกไม่ได้” พูดจบ แดนดนัยก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ใบหน้าคมเหมือนจะร้องไห้แต่ให้ตายเถอะ สมองของเขาในตอนนี้กลับนึกถึงแต่เรื่องนั้นจนเผลอสติแตกกับคนแปลกหน้า
______________________________________________________________
จองได้แล้วตั้งแต่วันนี้นะคะ.....................แล้วคุณจะรู้ว่ามีวิธีแก้เผ็ดผู้ชายเจ้าชู้จริง
____________________________________________________
แดนดนัยยังคงมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความหลงใหลใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโต ปากอิ่มอมชมพู จมูกโด่งเป็นสันทุกอย่างคือความงดงามบนใบหน้าแถมยังได้กลิ่นหอมๆ จากตัวเธออีก หัวใจของหนุ่มนักรักเต้นตุบๆ ยอมรับว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนและก็ไม่คิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้น
มือที่ก่อนหน้าพยายามดันไหล่ของเธอให้ออกห่างกายเขา มาตอนนี้มือนั้นกลับปล่อยออกจากตำแหน่งที่วางจนทำให้ร่างของเธอลงมานอนทับอกเขาใหม่อีกรอบ
“โอ๊ย”
ภัทรพิมลอุทานด้วยความเจ็บเมื่อหน้าอกของเธอลงไปกระแทกกับอกบึกบึนของเขาอีกครั้ง ยอมรับว่าเธอไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งความซุ่มซ่าม รีบร้อนของเธอก็ทำเอาคนอื่นต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย หญิงสาวเริ่มตั้งสติทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับลุกไม่ได้ ความสงสัยเริ่มคลี่คลายเมื่อหญิงสาวมองเห็นลำแขนแข็งแรงกำลังกอดรัดตัวเธออยู่ ใบหน้าหวานจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจและแปลกใจอย่างมาก ซ้ำดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังจ้องเธอนิ่งและไม่คิดจะลุกขึ้นหรือปล่อยเธอไป
“คุณ ปล่อยดิฉันได้แล้วค่ะ” ภัทรพิมลพูดน้ำเสียงแดกดันดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักอีกทั้งยังรู้สึกอับอายกับสายตาของผู้คนที่สัญจรไปมาอยู่แถวนั้น
ในตอนแรกแดนดนัยทำท่าจะไม่ปล่อยแต่พอเห็นเธอทำตาดุใส่แถมน้ำเสียงยังดูห้วนจัดจึงยอมปล่อยโดยดี ทั้งที่ในใจยังนึกเสียดายอยู่มาก ก็นานๆ จะเจอสถานการณ์แบบนี้ซะที ผู้หญิงสวยๆ ขาวๆ มาล้มทับใส่ตัวแบบนี้ ก็ต้องยอมรับว่ามันให้ความรู้สึกแตกต่างกับที่มีผู้หญิงมาปรนเปรอถึงเตียงนอน
ภัทรพิมลรีบลุกขึ้นยืนแล้วสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองสักพักก่อนจะเงยหน้ามองไปผู้ชายฉวยโอกาสคนนั้น อย่างไม่ยอมความ แว้ดถามกลับไปอย่างที่ใจสั่ง
“คุณ... เมื่อกี้นี้ คุณฉวยโอกาสกอดฉันใช่มั้ย”
แดนดนัยที่กำลังยืนปัดฝุ่นออกจากเสื้อสูทของเขา ปรายตามองเธอแน่นิ่งก่อนจะเลื่อนสายตามองสาวสวยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ที่เด่นสุดเห็นจะเป็นช่วงอกที่ทำเขาต้องกลืนน้ำลายแม้เสื้อเชิ้ตตัวที่ใส่มานั้นจะดูเรียบๆ และไม่ได้รัดแน่นอะไรแต่ปัญหามันคือกระดุมสองเม็ดบนที่หลุดออกมาล่อตาล่อใจเขาจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน แทบไม่ต้องจินตนาการเลยด้วยซ้ำ
ภัทรพิมลชะงักมองไปตามสายตาของชายแปลกหน้า แทบหยุดหายใจจนต้องรีบยกมือขึ้นติดกระดุมสองเม็ดบนอย่างรีบร้อนแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“คุณนี่มัน ไร้มารยาทที่สุด”
แดนดนัยหัวเราะหึๆ ให้ตายสิ เขาไม่เคยจะต้องทะเลาะกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ยัยนี่เป็นใครกัน มากล่าวหาว่าเขาไร้มารยาทแล้วดูเธอล่ะ มารยาทดีนักนี่ ชนแล้วยังไม่รู้จักขอโทษอีก
“ผมไร้มารยาทตรงไหนไม่ทราบ คุณวิ่งมาชนผมแล้วก็ล้มใส่ผม ผมนี่เจ็บระบมไปทั้งตัวแทนที่คุณจะพูดขอบคุณผมสักคำ แต่นี่อะไรกลับมาหาว่าผมไร้มารยาทซะงั้น แล้วไอ้การที่ผมกอดคุณเมื่อกี้ผมก็แค่จะปกป้องในฐานะที่ผมเป็นผู้ชายและคุณก็เป็นผู้หญิง ผมแค่กลัวว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ ผมเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ คุณยังจะว่าผมอีกเหรอ”
“งั้นเหรอ แล้วไอ้ที่ใช้สายตามองฉันแบบเมื่อกี้นี้ล่ะ แถมยังมอง...” ภัทรพิมลเหมือนติดอ่างขึ้นมาดื้อๆ ปากอิ่มอ้าค้างเพราะรู้สึกกระดากที่จะเอ่ยคำนั้น แต่อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาเสียเอง
“ทำไม จะบอกว่าผมมองหน้าอกคุณงั้นรึ”
ภัทรพิมลตาโตเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมา มือเล็กกำแน่นและนึกอยากจะฝากหมัดไว้บนหน้าหล่อๆ ของเขาสักหมัด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของใครต่อใคร หญิงสาวจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดน้ำเสียงอ่อนลง
“โอเค เอาเป็นว่าเราหายกัน” พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีไปเฉยๆ แล้วก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ อย่าเผลอไปเดินชนผู้ชายคนไหนเข้าอีกล่ะ หุ่นแบบนั้นเดี๋ยวจะได้มากกว่ามอง” แดนดนัยพูดตามหลัง สายตามองอย่างสนใจ
ภัทรพิมลหันมาจ้องหน้าคนพูด แววตาดูโกรธ
“อะไรนะ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่จะหาว่าฉันแกล้งเดินชนผู้ชายเพื่อยั่วพวกเขางั้นหรือ” ภัทรพิมลน้ำเสียงเริ่มแข็งกระด้าง รออีกฝ่ายเคลียร์
“ก็แล้วแต่จะคิดนะ แต่เอาจริงๆ มันจะสวยกว่านี้หากคุณมีชั้นเชิงอีกซักนิด อย่างเช่นแกล้งทำเป็นมือไม้อ่อนหรือว่าเป็นลมอะไรพวกนี้ ผมว่าวิธีนี้น่าจะเรียกจุดสนใจได้เยอะเลย แต่เอาเถอะผมก็จะบอกอะไรคุณไว้อย่าง” แดนดนัยโน้มหน้ามาใกล้เห็นอีกฝ่ายถอยออกห่างอย่างรู้ทัน เขาเพียงยิ้มแล้วพูดเสียงเรียบ
“หุ่นของคุณ ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของผู้หญิงในสต็อกผมเลยด้วยซ้ำ และไอ้ที่ล้มทับใส่ผมเมื่อกี้นะ ผมยังสับสนอยู่เลยว่ามันหน้าอกหรือว่าไม้กระดานกันแน่”
“อะไรนะ นี่คุณ” ภัทรพิมลร้อนไปทั่วหน้าด้วยโทสะที่เริ่มสำแดงฤทธิ์ สายตาที่มองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ใช่สิ ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนดูถูกเธอเท่ากับผู้ชายคนนี้มาก่อน แล้วเขาเป็นเป็นใคร กล้าดียังไงถึงมาดูถูกผู้หญิงอย่างเธอ
แดนดนัยมองหน้าเธอนิ่ง สัมผัสได้ถึงพลังอำมหิตที่พร้อมจะฆ่าเขาให้ตายได้แต่เชื่อว่าตัวเองจะรับมือไหว ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็กอีกนิด เอ่ยเสียงแหบๆ
“ผมจะบอกอะไรให้นะ ประเภทไข่ดาวอย่างคุณน่ะ” แดนดนัยโน้มหน้าลงใกล้ใบหน้าหวาน น่าแปลกที่คราวนี้เธอไม่ได้ถอยหนี เขามองจ้องหน้าเธอยิ้มๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาแล้วมองต่ำไปที่หน้าอก กระซิบเบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน
“ต่อให้ยืนแก้ผ้าต่อหน้าผม ผมยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
ผัวะ...
จบคำพูดของเขา หมัดน้อยๆ ก็ลอยมาจากมือเล็กของเธอทันทีแต่ให้ตายเถอะ หมัดเล็กนิดเดียวแต่เจ็บชะมัด แดนดนัยเห็นเหมือนดาวลอยอยู่ตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกเธอชกด้วยความเจ็บแสบ สายตาพลางมองไปรอบๆ เห็นผู้คนหันมาให้ความสนใจอยู่ไม่น้อย
“เธอ” แดนดนัยหันกลับมามองหน้าคนสวยแต่โหดอย่างเอาเรื่อง
ภัทรพิมลเชิดหน้าพูด
“หมัดเมื่อกี้ที่ฉันชกหน้านาย เพราะคำพูดของนายมันสมควรที่จะต้องโดน สำหรับฉัน ไม่เคยมีใครดูถูกขนาดนี้ แล้วนายเป็นใครถึงได้มาพูดจาดูถูกคนที่เป็นเพศเดียวกับแม่ของนาย หรือแม่นายเป็นผู้หญิงแบบนั้นล่ะ” แอบรู้สึกผิดอยู่นิดๆ ที่เอาผู้ใหญ่มาเกี่ยวด้วย แต่ด้วยอารมณ์โมโหที่โดนดูถูกทำให้พูดในสิ่งที่ไม่ควร ทว่าสิ่งที่ทำให้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก็ตอนถูกเขากระชากเข้าหาก่อนจะลากมายังรถคันหรูที่จอดอยู่
“นี่จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า ฉันบอกให้ปล่อยไง ไม่อย่างนั้น ฉันจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วยจริงๆ ด้วย” ต้นแขนหญิงสาวถูกเขาบีบจนเจ็บแสบไปหมด ภัทรพิมลร้องโวยวาย ดิ้นพล่านไม่นานก็ถูกอีกฝ่ายผลักให้หลังชิดรถก่อนมือหนาจะกดหัวไหล่ของเธอไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ได้ขยับไปไหน
“ปล่อยฉันนะ นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ หรืออยากให้ฉันตะโกนออกไปจริงๆ บอกให้ใครเขารู้ว่านายมันโรคจิต”
“เอาเลย เรียกเลย ตะโกนเลย ผมไม่สนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มสวนทันควันด้วยอารมณ์โกรธ “แต่จะบอกอะไรเธอไว้สักอย่าง ทำไมผมจะดูถูกแม่ตัวเองไม่ได้ แม่ที่ไม่มีความผิดชอบ แม่ที่ทิ้งลูกตัวเองไปตั้งแต่เกิด แม่ที่ทำตัวเหลวแหลก ไม่สนใจว่าลูกตัวเองจะเป็นตายร้ายดียังไง แม่เลวๆ แบบนั้นทำไมจะดูถูกไม่ได้” พูดจบ แดนดนัยก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ใบหน้าคมเหมือนจะร้องไห้แต่ให้ตายเถอะ สมองของเขาในตอนนี้กลับนึกถึงแต่เรื่องนั้นจนเผลอสติแตกกับคนแปลกหน้า
______________________________________________________________
จองได้แล้วตั้งแต่วันนี้นะคะ.....................แล้วคุณจะรู้ว่ามีวิธีแก้เผ็ดผู้ชายเจ้าชู้จริง
กรงแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2560, 17:42:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 มี.ค. 2560, 10:09:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 739
| << ตอนที่ 1.3 สงครามประสาท | ตอนที่ 2.2 นางฟ้าตัวแสบ >> |
Zephyr 27 มี.ค. 2560, 00:02:50 น.
นึกถึงแม่แท้ๆสินะ
นึกถึงแม่แท้ๆสินะ