หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 10 - 50%
ตอนที่ 10 - 50%
รอยฟกช้ำบนโหนกแก้มทินกฤตคือหลักฐานมัดตัว ทำให้ณฐาเครียดไม่น้อยเลย เขาหยิบผ้าขนหนูที่ห่อถุงเจลสีฟ้าเย็นจัดออกมาจากครัว ก่อนจะเดินนำไปส่งให้คนึงมาสในห้องรับแขก ระหว่างเธอรับถุงเจลเย็นจากมือเขา หญิงสาวพยายามส่งยิ้มให้กำลังใจเขาที่หน้าซีด ส่วนทินกฤตนั่งคลึงแก้มด้วยหน้าตาเหยเกบนโซฟาอีกตัว ณฐารู้ดีว่าเขาควรรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร
“ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณทินกฤต ผมมองไม่เห็นหน้าคุณก็เลยคิดว่าเป็นพวกโจรที่จะมาทำร้ายกระต่าย”
ทินกฤตรับถุงเจลเย็นๆ มาประคบแก้มบวมตุ่ย พลันส่ายหน้ายิ้มๆ ให้คนหมัดหนัก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมคิดว่าคุณคงไม่ได้ตั้งใจทำร้ายผม” ทินกฤตอาจรู้สึกโมโห โกรธณฐาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อยากแสดงกริยาน่ากลัวให้คนึงมาสเห็น เลยข่มใจคิดว่าณฐาไม่ได้ตั้งใจชกเขาหรอก
“ประคบแก้มไปก่อนนะครับ จะได้ลดอาการบวม” ณฐาแนะนำขณะหย่อนตัวนั่งบนโซฟาข้างๆ คนึงมาส
“ครับ ผมไม่คิดเลยว่าหมอณัฐจะหมัดหนักขนาดนี้” คนพูดมองไปยังมือที่วางอยู่บนตักอีกฝ่าย มือคู่ที่จับมีดผ่าตัด มือของศัลยแพทย์หัวใจคนเก่งที่โด่งดังแห่งโรงพยาบาลเวชธีระ ไม่นึกเลยว่าจะต่อยจนหงายหลังได้
“อารมณ์มันพาไปน่ะครับ” ณฐาตอบเสร็จก็ส่งสายตากลุ้มใจไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียว
“ผมไม่รู้ว่ากระต่ายกับหมอณัฐอยู่ด้วยกัน คุณทั้งคู่แต่งงานกันแล้วหรือครับ” ทินกฤตยอมถามคำถามที่บาดหัวใจตัวเอง เพื่อให้ได้คำตอบชัดเจนจากทั้งคู่
แล้วปฏิกริยาของคนึงมาสก็ทำให้ทินกฤตโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก คนึงมาสส่ายหน้าแดงจัด รีบปฏิเสธอย่างตกใจ
“เปล่านะคะ ไม่ใช่อย่างนั้น คือบ้านนี้เป็นบ้านของน้าหิน น้าชายกระต่ายค่ะ ส่วนพี่ณัฐเป็นเพื่อนสนิทน้าหิน พี่ณัฐมีปัญหาเลยมาอาศัยอยู่ชั่วคราว และกระต่ายก็มาอยู่ที่นี่แค่ช่วงเรียนภาษาอังกฤษเฉยๆ ค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ” ทินกฤตยิ้มออก แต่สะดุ้งเบาๆ เพราะเจ็บแก้มที่โดนต่อย
สีหน้าโล่งอกจนเห็นได้ชัดของทินกฤตทำให้ณฐาขมวดคิ้ว ค่อนข้างสงสัยว่าทำไมรองผู้บริหารแห่งเวชธีระถึงต้องสบายใจด้วย ไม่น่าไว้ใจเลย!
“คือ ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า … กระต่ายช่วยไปส่งผมที่หน้าบ้านได้ไหมครับ” ทินกฤตวางถุงเจลเย็นลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปถามหญิงสาว
“คุณทินไม่ต้องคืนถุงเจลหรอกครับ ประคบไปอีกสักพักดีกว่า แล้วเดี๋ยวผมไปเดินส่งคุณเอง” ณฐาไม่มีทางปล่อยให้ทินกฤตอยู่กับคนึงมาสตามลำพังแน่นอน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับกระต่ายนิดหน่อยครับ หมอณัฐ” ทินกฤตไม่ยอมทั้งหยิบถุงเจลเย็น และไม่ยอมให้ณฐาขัดขวาง
“แต่ว่า” ณฐายังพยายามจะขัดขวางอยู่ หากคนึงมาสลุกขึ้นมาหยุดเขาอีกคน
“กระต่ายไปส่งคุณทินกฤตเองค่ะ พี่ณัฐรออยู่ตรงนี้ดีกว่านะคะ เชื่อกระต่ายเถอะค่ะ”
ณฐาฟังหญิงสาวตัดสินใจแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่อยากขัดใจคนตัวเล็กหรอกนะถึงได้ยอมปล่อยเธอไปกับคู่แข่งหัวใจไปแบบนี้
พอคนึงมาสกับทินกฤตเดินมาถึงหน้าประตูรั้ว ทินกฤตก็หันมาเคลียร์ปัญหาที่ทำให้เขาถูกเข้าใจผิด และถูกต่อยจนแก้มบวม
เพียงแต่เธอแย่งเขาพูดขึ้นก่อน
“คุณทินกฤตจะไม่เอาเรื่องพี่ณัฐใช่ไหมคะ เขาไม่ได้ตั้งใจนะคะ กระต่ายผิดเองที่สร้างปัญหาให้พี่ณัฐเขา”
“ผมบอกแล้วไง ผมเข้าใจเจตนาของหมอณัฐ เขาห่วงหนูมาก ผมไม่เอาเรื่องเขาหรอก”
“จริงๆ นะคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ กระต่ายกลัวจนใจสั่นไปหมดเลย” คนึงมายกมือกุมอกที่สั่นไหว ก่อนจะตกใจกับคำถามของทินกฤต
“กระต่ายหลบหน้าผมเพราะคิดว่าผมจะจีบกระต่ายหรือเปล่า”
คนึงมาสเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าทินกฤตจะถามออกมาตรงๆ
“จริงใช่ไหม” ทินกฤตเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่หน้าแดง ตอบอะไรไม่ออก เขาหัวเราะขำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมแค่รู้สึกว่ากระต่ายเหมือน … เหมือนลูกสาวที่ผมไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูแกแค่นั้น”
“ลูกสาวหรือคะ!” คนึงมาสเงยหน้า ทำตาโต มองคนพูด เธอเห็นเขาส่งสายตาและรอยยิ้มอ่อนโยนให้เธอ น้ำอุ่นๆ ก็ก่อตัวภายในดวงตากลม แต่คนึงมาสก็ระลึกความจริงได้ว่าทินกฤตไม่เคยรู้ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ ความดีใจลึกๆ ในหัวใจที่เกิดขึ้นค่อยๆ ละลายหายไป
“คุณทินกฤตยังอายุไม่มากเลย กระต่ายไม่มีทางเป็นลูกสาวคุณทินกฤตหรอกค่ะ” เธอฝืนยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้มากกว่า
“อย่าลืมสิ ผมเคยเล่าให้กระต่ายฟังแล้วนี่ ว่าผมเคยมีลูกตอนอายุสิบแปด ผ่านมายี่สิบเอ็ดปีเท่าอายุของกระต่ายเลยนะ” ทินกฤตไม่ลืมเตือนความจำ แถมพอเห็นดวงตากลมๆ ของคนตัวเล็กระริกไหว คลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ทินกฤตก็เอะใจว่าบางทีคนึงมาสอาจจะรู้เรื่องของเขาก็ได้ ไม่เช่นนั้นจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้คนึงมาสอยากเข้าหาเขา
ที่ผ่านมามีผู้หญิงสาวๆ สวยๆ หลายคนเข้าหาทินกฤต ก็มีเหตุผลเดียวคือ สาวๆ เหล่านั้นอยากสานสัมพันธ์กับทายาทโรงพยาบาลเอกชนอันดับต้นๆ ของประเทศไทย ซึ่งไม่ใช่กับคนึงมาส … ไม่ใช่เลย
“กระต่ายคะ” ทินกฤตส่งเสียงเรียกคนที่เอาแต่ยืนนิ่งเงียบ เธอก้มหน้าหลบตาเหมือนคนซ่อนอะไรเอาไว้
“คุณทินกฤตควรรีบกลับนะคะ ถ้าหากน้าชายกระต่ายมาเจอคุณ เขาอาจจะชกคุณอีกคนก็ได้” คนึงมาสเตือนด้วยน้ำเสียงเครียดจัด
“ได้ค่ะ ผมจะกลับแล้ว แต่ผมอยากให้กระต่ายเลิกกลัวผมนะ ไม่ว่ากระต่ายจะรู้สึกกับผมยังไง ผมก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายกระต่าย ผมอยากให้กระต่ายไม่รังเกียจผม เปิดใจ และรับฟังผมสักหน่อย” ทินกฤตอยากจะพูดต่ออีกว่า พ่อไม่เคยคิดจะทิ้งลูกและแม่เลย ถ้าพ่อมีโอกาสได้ทำหน้าที่พ่อ พ่อจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปอีกแล้ว
“ค่ะ”คนึงมาสตอบรับ และยืนมองจนทินกฤตขึ้นรถจากไปแล้ว เธอก็รีบเช็ดน้ำตาบนแก้มก่อนจะกลับไปหาณฐาด้านในบ้าน
“กระต่าย คุยอะไรหรือ ทำไมตาแดงๆ แบบนั้น เขาแกล้งหรือพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลมข้างนอกแรงมาก ฝุ่นเลยเข้าตากระต่ายค่ะ” คนึงมาสหาข้ออ้างข้างๆ คูๆ เธอไม่สนใจด้วยว่าณฐาจะเชื่อเธอหรือไม่ เวลานี้เธอห่วงณฐามากกว่า
“เจ็บมือไหมคะ พี่ณัฐไม่น่าออกแรงต่อยขนาดนั้นเลย กระต่ายกลัวมือของพี่ณัฐจะเจ็บนะคะ” เธอนั่งข้างณฐา อดมองมือใหญ่ๆ ที่ควรจะช่วยเหลือคนไม่ใช่ทำร้ายใครอย่างนี้ แถมถ้าหากมือของณฐาเจ็บขึ้นมาคงเป็นปัญหาในการทำงานแน่ๆ
ณฐายกมือตัวเองขึ้นมอง แล้วอมยิ้มอย่างดีใจที่คนึงมาสเป็นห่วงเขา
“เจ็บสิ” เขาตอบทั้งที่ตรงข้ามความจริง เขาไม่ได้เจ็บมืออะไรเลย
“ตายจริง ต้องรีบทายาใช่ไหมคะ หรือต้องเอาอะไรมาประคบหรือเปล่าคะ กระต่ายไปหายามาทาให้นะคะ” คนึงมาสรีบร้อนลุกจากโซฟา ทว่าณฐากลับดึงมือเธอไว้ทำให้ร่างของเธอล้มลงบนโซฟาอีกครั้ง ร่างเล็กเสียหลักไปกระทบไหล่กว้าง หัวใจที่เครียดจากเรื่องพ่อนั้นเริ่มเต้นแรง แก้มก็ร้อนผ่าว
คนึงมาสไม่ใช่ตกใจจนไม่มีสติ เธอควรรีบดึงตัวเองออกจากการซบไหล่ณฐา แต่มือที่เขากุมมือเธอไว้ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก แล้วเสียงทุ้มๆ จากณฐาอีก
“ทำแบบนี้ก็หายเจ็บ” เขากระชับมือนุ่มแน่นกว่าเดิม ส่วนคนึงมาสนั่งตัวแข็งไปแล้ว ณฐาถึงกับหัวเราะเบาๆ ตลกที่ตัวเองสรรหาเรื่องอ้อนหญิงสาวแบบนี้
ว่าแต่เขาจะมีสิทธิ์อ้อนเธออย่างนี้ไหมนะ
ณฐาก้มมองร่างเล็กที่กำลังนั่งเขินอยู่เงียบๆ ณฐามั่นใจในความรู้สึกตัวเองแล้ว ตอนเห็นคนึงมาสยื้อยุดกับผู้ชายอื่น เขาก็ลืมทุกอย่างแล้วพุ่งไปจัดการอีกฝ่าย ทำทุกสิ่งโดยไม่สนใจอะไรเลย
หากกสถานะกลับไม่ชัดเจน เขาต้องการมีสิทธิ์ในการปกป้องคนึงมาสอย่างไม่ต้องหาข้ออ้างอะไร อยากหึงหวง โดยไม่ต้องปกปิดความรู้สึกอีกต่อไป
ชายหนุ่มก้มลงกระซิบถามใกล้ๆ หน้าผากมนของคนตัวเล็ก ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดที่เขาสามารถทำได้
“กระต่าย เป็นแฟนกับผม … ได้ไหม?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
กระต่ายจะตอบตกลงไหมน้าาา
คุณแว่นใส - คุณพ่ออาจจะเจ็บตัวแต่ก็ได้ความคืบหน้าลูกสาวบ้างค่ะ ตอนหน้าจะพาคุณพ่อไปหาคุณแม่แล้วน้าา
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
รอยฟกช้ำบนโหนกแก้มทินกฤตคือหลักฐานมัดตัว ทำให้ณฐาเครียดไม่น้อยเลย เขาหยิบผ้าขนหนูที่ห่อถุงเจลสีฟ้าเย็นจัดออกมาจากครัว ก่อนจะเดินนำไปส่งให้คนึงมาสในห้องรับแขก ระหว่างเธอรับถุงเจลเย็นจากมือเขา หญิงสาวพยายามส่งยิ้มให้กำลังใจเขาที่หน้าซีด ส่วนทินกฤตนั่งคลึงแก้มด้วยหน้าตาเหยเกบนโซฟาอีกตัว ณฐารู้ดีว่าเขาควรรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร
“ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณทินกฤต ผมมองไม่เห็นหน้าคุณก็เลยคิดว่าเป็นพวกโจรที่จะมาทำร้ายกระต่าย”
ทินกฤตรับถุงเจลเย็นๆ มาประคบแก้มบวมตุ่ย พลันส่ายหน้ายิ้มๆ ให้คนหมัดหนัก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมคิดว่าคุณคงไม่ได้ตั้งใจทำร้ายผม” ทินกฤตอาจรู้สึกโมโห โกรธณฐาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อยากแสดงกริยาน่ากลัวให้คนึงมาสเห็น เลยข่มใจคิดว่าณฐาไม่ได้ตั้งใจชกเขาหรอก
“ประคบแก้มไปก่อนนะครับ จะได้ลดอาการบวม” ณฐาแนะนำขณะหย่อนตัวนั่งบนโซฟาข้างๆ คนึงมาส
“ครับ ผมไม่คิดเลยว่าหมอณัฐจะหมัดหนักขนาดนี้” คนพูดมองไปยังมือที่วางอยู่บนตักอีกฝ่าย มือคู่ที่จับมีดผ่าตัด มือของศัลยแพทย์หัวใจคนเก่งที่โด่งดังแห่งโรงพยาบาลเวชธีระ ไม่นึกเลยว่าจะต่อยจนหงายหลังได้
“อารมณ์มันพาไปน่ะครับ” ณฐาตอบเสร็จก็ส่งสายตากลุ้มใจไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียว
“ผมไม่รู้ว่ากระต่ายกับหมอณัฐอยู่ด้วยกัน คุณทั้งคู่แต่งงานกันแล้วหรือครับ” ทินกฤตยอมถามคำถามที่บาดหัวใจตัวเอง เพื่อให้ได้คำตอบชัดเจนจากทั้งคู่
แล้วปฏิกริยาของคนึงมาสก็ทำให้ทินกฤตโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก คนึงมาสส่ายหน้าแดงจัด รีบปฏิเสธอย่างตกใจ
“เปล่านะคะ ไม่ใช่อย่างนั้น คือบ้านนี้เป็นบ้านของน้าหิน น้าชายกระต่ายค่ะ ส่วนพี่ณัฐเป็นเพื่อนสนิทน้าหิน พี่ณัฐมีปัญหาเลยมาอาศัยอยู่ชั่วคราว และกระต่ายก็มาอยู่ที่นี่แค่ช่วงเรียนภาษาอังกฤษเฉยๆ ค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ” ทินกฤตยิ้มออก แต่สะดุ้งเบาๆ เพราะเจ็บแก้มที่โดนต่อย
สีหน้าโล่งอกจนเห็นได้ชัดของทินกฤตทำให้ณฐาขมวดคิ้ว ค่อนข้างสงสัยว่าทำไมรองผู้บริหารแห่งเวชธีระถึงต้องสบายใจด้วย ไม่น่าไว้ใจเลย!
“คือ ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า … กระต่ายช่วยไปส่งผมที่หน้าบ้านได้ไหมครับ” ทินกฤตวางถุงเจลเย็นลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปถามหญิงสาว
“คุณทินไม่ต้องคืนถุงเจลหรอกครับ ประคบไปอีกสักพักดีกว่า แล้วเดี๋ยวผมไปเดินส่งคุณเอง” ณฐาไม่มีทางปล่อยให้ทินกฤตอยู่กับคนึงมาสตามลำพังแน่นอน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับกระต่ายนิดหน่อยครับ หมอณัฐ” ทินกฤตไม่ยอมทั้งหยิบถุงเจลเย็น และไม่ยอมให้ณฐาขัดขวาง
“แต่ว่า” ณฐายังพยายามจะขัดขวางอยู่ หากคนึงมาสลุกขึ้นมาหยุดเขาอีกคน
“กระต่ายไปส่งคุณทินกฤตเองค่ะ พี่ณัฐรออยู่ตรงนี้ดีกว่านะคะ เชื่อกระต่ายเถอะค่ะ”
ณฐาฟังหญิงสาวตัดสินใจแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่อยากขัดใจคนตัวเล็กหรอกนะถึงได้ยอมปล่อยเธอไปกับคู่แข่งหัวใจไปแบบนี้
พอคนึงมาสกับทินกฤตเดินมาถึงหน้าประตูรั้ว ทินกฤตก็หันมาเคลียร์ปัญหาที่ทำให้เขาถูกเข้าใจผิด และถูกต่อยจนแก้มบวม
เพียงแต่เธอแย่งเขาพูดขึ้นก่อน
“คุณทินกฤตจะไม่เอาเรื่องพี่ณัฐใช่ไหมคะ เขาไม่ได้ตั้งใจนะคะ กระต่ายผิดเองที่สร้างปัญหาให้พี่ณัฐเขา”
“ผมบอกแล้วไง ผมเข้าใจเจตนาของหมอณัฐ เขาห่วงหนูมาก ผมไม่เอาเรื่องเขาหรอก”
“จริงๆ นะคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ กระต่ายกลัวจนใจสั่นไปหมดเลย” คนึงมายกมือกุมอกที่สั่นไหว ก่อนจะตกใจกับคำถามของทินกฤต
“กระต่ายหลบหน้าผมเพราะคิดว่าผมจะจีบกระต่ายหรือเปล่า”
คนึงมาสเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าทินกฤตจะถามออกมาตรงๆ
“จริงใช่ไหม” ทินกฤตเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่หน้าแดง ตอบอะไรไม่ออก เขาหัวเราะขำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมแค่รู้สึกว่ากระต่ายเหมือน … เหมือนลูกสาวที่ผมไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูแกแค่นั้น”
“ลูกสาวหรือคะ!” คนึงมาสเงยหน้า ทำตาโต มองคนพูด เธอเห็นเขาส่งสายตาและรอยยิ้มอ่อนโยนให้เธอ น้ำอุ่นๆ ก็ก่อตัวภายในดวงตากลม แต่คนึงมาสก็ระลึกความจริงได้ว่าทินกฤตไม่เคยรู้ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ ความดีใจลึกๆ ในหัวใจที่เกิดขึ้นค่อยๆ ละลายหายไป
“คุณทินกฤตยังอายุไม่มากเลย กระต่ายไม่มีทางเป็นลูกสาวคุณทินกฤตหรอกค่ะ” เธอฝืนยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้มากกว่า
“อย่าลืมสิ ผมเคยเล่าให้กระต่ายฟังแล้วนี่ ว่าผมเคยมีลูกตอนอายุสิบแปด ผ่านมายี่สิบเอ็ดปีเท่าอายุของกระต่ายเลยนะ” ทินกฤตไม่ลืมเตือนความจำ แถมพอเห็นดวงตากลมๆ ของคนตัวเล็กระริกไหว คลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ทินกฤตก็เอะใจว่าบางทีคนึงมาสอาจจะรู้เรื่องของเขาก็ได้ ไม่เช่นนั้นจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้คนึงมาสอยากเข้าหาเขา
ที่ผ่านมามีผู้หญิงสาวๆ สวยๆ หลายคนเข้าหาทินกฤต ก็มีเหตุผลเดียวคือ สาวๆ เหล่านั้นอยากสานสัมพันธ์กับทายาทโรงพยาบาลเอกชนอันดับต้นๆ ของประเทศไทย ซึ่งไม่ใช่กับคนึงมาส … ไม่ใช่เลย
“กระต่ายคะ” ทินกฤตส่งเสียงเรียกคนที่เอาแต่ยืนนิ่งเงียบ เธอก้มหน้าหลบตาเหมือนคนซ่อนอะไรเอาไว้
“คุณทินกฤตควรรีบกลับนะคะ ถ้าหากน้าชายกระต่ายมาเจอคุณ เขาอาจจะชกคุณอีกคนก็ได้” คนึงมาสเตือนด้วยน้ำเสียงเครียดจัด
“ได้ค่ะ ผมจะกลับแล้ว แต่ผมอยากให้กระต่ายเลิกกลัวผมนะ ไม่ว่ากระต่ายจะรู้สึกกับผมยังไง ผมก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายกระต่าย ผมอยากให้กระต่ายไม่รังเกียจผม เปิดใจ และรับฟังผมสักหน่อย” ทินกฤตอยากจะพูดต่ออีกว่า พ่อไม่เคยคิดจะทิ้งลูกและแม่เลย ถ้าพ่อมีโอกาสได้ทำหน้าที่พ่อ พ่อจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปอีกแล้ว
“ค่ะ”คนึงมาสตอบรับ และยืนมองจนทินกฤตขึ้นรถจากไปแล้ว เธอก็รีบเช็ดน้ำตาบนแก้มก่อนจะกลับไปหาณฐาด้านในบ้าน
“กระต่าย คุยอะไรหรือ ทำไมตาแดงๆ แบบนั้น เขาแกล้งหรือพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลมข้างนอกแรงมาก ฝุ่นเลยเข้าตากระต่ายค่ะ” คนึงมาสหาข้ออ้างข้างๆ คูๆ เธอไม่สนใจด้วยว่าณฐาจะเชื่อเธอหรือไม่ เวลานี้เธอห่วงณฐามากกว่า
“เจ็บมือไหมคะ พี่ณัฐไม่น่าออกแรงต่อยขนาดนั้นเลย กระต่ายกลัวมือของพี่ณัฐจะเจ็บนะคะ” เธอนั่งข้างณฐา อดมองมือใหญ่ๆ ที่ควรจะช่วยเหลือคนไม่ใช่ทำร้ายใครอย่างนี้ แถมถ้าหากมือของณฐาเจ็บขึ้นมาคงเป็นปัญหาในการทำงานแน่ๆ
ณฐายกมือตัวเองขึ้นมอง แล้วอมยิ้มอย่างดีใจที่คนึงมาสเป็นห่วงเขา
“เจ็บสิ” เขาตอบทั้งที่ตรงข้ามความจริง เขาไม่ได้เจ็บมืออะไรเลย
“ตายจริง ต้องรีบทายาใช่ไหมคะ หรือต้องเอาอะไรมาประคบหรือเปล่าคะ กระต่ายไปหายามาทาให้นะคะ” คนึงมาสรีบร้อนลุกจากโซฟา ทว่าณฐากลับดึงมือเธอไว้ทำให้ร่างของเธอล้มลงบนโซฟาอีกครั้ง ร่างเล็กเสียหลักไปกระทบไหล่กว้าง หัวใจที่เครียดจากเรื่องพ่อนั้นเริ่มเต้นแรง แก้มก็ร้อนผ่าว
คนึงมาสไม่ใช่ตกใจจนไม่มีสติ เธอควรรีบดึงตัวเองออกจากการซบไหล่ณฐา แต่มือที่เขากุมมือเธอไว้ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก แล้วเสียงทุ้มๆ จากณฐาอีก
“ทำแบบนี้ก็หายเจ็บ” เขากระชับมือนุ่มแน่นกว่าเดิม ส่วนคนึงมาสนั่งตัวแข็งไปแล้ว ณฐาถึงกับหัวเราะเบาๆ ตลกที่ตัวเองสรรหาเรื่องอ้อนหญิงสาวแบบนี้
ว่าแต่เขาจะมีสิทธิ์อ้อนเธออย่างนี้ไหมนะ
ณฐาก้มมองร่างเล็กที่กำลังนั่งเขินอยู่เงียบๆ ณฐามั่นใจในความรู้สึกตัวเองแล้ว ตอนเห็นคนึงมาสยื้อยุดกับผู้ชายอื่น เขาก็ลืมทุกอย่างแล้วพุ่งไปจัดการอีกฝ่าย ทำทุกสิ่งโดยไม่สนใจอะไรเลย
หากกสถานะกลับไม่ชัดเจน เขาต้องการมีสิทธิ์ในการปกป้องคนึงมาสอย่างไม่ต้องหาข้ออ้างอะไร อยากหึงหวง โดยไม่ต้องปกปิดความรู้สึกอีกต่อไป
ชายหนุ่มก้มลงกระซิบถามใกล้ๆ หน้าผากมนของคนตัวเล็ก ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดที่เขาสามารถทำได้
“กระต่าย เป็นแฟนกับผม … ได้ไหม?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
กระต่ายจะตอบตกลงไหมน้าาา
คุณแว่นใส - คุณพ่ออาจจะเจ็บตัวแต่ก็ได้ความคืบหน้าลูกสาวบ้างค่ะ ตอนหน้าจะพาคุณพ่อไปหาคุณแม่แล้วน้าา
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 เม.ย. 2560, 02:01:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 เม.ย. 2560, 02:02:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1165
| << ตอนที่ 9 |
แว่นใส 5 เม.ย. 2560, 06:14:29 น.
จะตอบตกลงไหมนะกระต่ายจอมขี้ตื่น
จะตอบตกลงไหมนะกระต่ายจอมขี้ตื่น
