สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๓ 3/5
ก็นี่ไง ถึงได้มีคนพูดกันว่า บางทีชีวิตก็ไม่เป็นเหมือนอย่างที่เราคิด
ปัฐน์... ก็ชวด
ตุลา... หลังจากแชทกันวันนั้นก็เงียบหายไปเลย เธออุตส่าห์ทักไปแต่เขาก็ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะอ่าน นี่แหละที่มันจี๊ด!
วันนี้เป็นวันจันทร์ของอาทิตย์กลางเดือน งานก็ไม่ค่อยเยอะจึงทำให้นวพรรษมีเวลามานั่งหนักใจ ซึ่งชุดาก็รู้แต่ไม่สนใจ แน่นอนว่านวพรรษจะยอมง่ายๆ หล่อนมีวิธีทำให้คนสนใจอีกร้อยแปดพันเก้า และชุดาก็หมดความอดทน กับคนที่ยื่นมือมาผลักพนักเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ จนต้องหันไปมองด้วยสายตารำคาญขีดสุด
“ชุดา งานแต่งยัยนิ่ม ฉันยังไม่มีใครให้ควงใครไปเลย แกช่วยฉันคิดหน่อยซี ฉันจะทำยังไงดี เอางี้ไหม ฉันแกล้งป่วยบอกว่าเข้าโรงพยาบาลไปเลยดีมะ”
ชุดากลอกตา “ก็คุณกฤษฎ์ แล้วไงเขาจะกลับวันนี้ใช่ไหม ไหนแกบอกจะไปรับแล้วไหงมานั่งหน้าเหี่ยวอยู่นี่”
“ปากจัด” นวพรรษมองค้อน “พี่ข้าวกล้าบอกไม่ต้องย่ะ รถที่บ้านจะไปรับ แล้วไงให้ฉันควงพี่ข้าวกล้าไป ไม่อยากเลยแก เกิดมีผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ ท่าทางสง่าอยู่ในงานแล้วพี่ข้าวกล้าปิ๊งขึ้นมาล่ะ เกิดเก็บอาการไม่อยู่แต๋วแตกฉันก็แย่ซี ที่สำคัญเกิดไปจ๊ะหนุ่มคนเดียวกันกับที่ฉันเล็งไว้มันจะมีปัญหา ไม่เอาๆ”
นวพรรษแย้งด้วยท่าทางหนักอกหนักใจอย่างยิ่ง
“เออ” ชุดาตัดรำคาญ เธอนิ่งคิดไปนิด “งั้นนายปยุตรล่ะ”
“ดำไปฉันไม่ชอบ”
“งั้นก็คุณอนนต์อะ”
“แก่ไปแก เดี๋ยวได้โดนใครๆ เขาว่าฉันว่าควงพ่อไปงาน มีหวังยัยนิ่มมันได้หัวเราะเยาะฉันตาย”
ชุดาเริ่มขมวดคิ้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “คุณศรุตล่ะ”
“เตี้ย!”
“คุณนพรัตน์”
“ต๊าย! นางอ้วนนะ”
“เออ” ชุดาลากเสียงยาว เธอชักเหลืออดแล้วกับความช่างติหาที่เปรียบไม่ได้ของนวพรรษ และทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนกลัวขึ้นคาน แต่ก็ยังจะเลือกมากอีกอยู่ดี “งั้นแกก็ไปคนเดียว! หนอยทำเป็นติ แล้วดูแกสิ เลือกมากขนาดนี้ไม่ให้ถึงคานยังไงไหว”
“ปากเสียที่สุด! ยัยบ้านี่จะแขวะจะกัดเรื่องอะไรฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่เรื่องนี้ห้ามเลยเชียวฉันถือ แบบนี้เขาเรียกแช่งรู้ไหม!”
นวพรรษถลึงตามองเพื่อนสนิทอย่างโกรธๆ เรื่องอะไรเธอยอมได้หมด ยกเว้นเรื่องเดียว... ขึ้นคาน!
“พรรษ” ชุดาผ่อนลมหายใจ “ฉันจะเตือนแกไว้อย่างนะ คนเรามันจะหาคนที่เป็นอย่างที่เราคิดไว้น่ะมันไม่มีหรอก ใครๆ มันก็มีทั้งด้านดีและด้านเลวด้วยกันทั้งนั้น โอเคแกอาจจะเจอเข้าสักวัน แต่ถ้าเขาเกิดเป็นคนขี้หึงวายร้ายขึ้นมาล่ะแกจะทำไง หรือไม่ก็เป็นเจ้าเผด็จกาจ ทุกคนต้องอยู่ใต้อำนาจฉันทั้งหมด” ชุดาชี้หน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนนวพรรษซึ่งฟังอยู่หน้าจ๋อยลงเรื่อยๆ “ฉันว่านะ ทำไมแกไม่ลองมองคนใกล้ตัวบ้างล่ะ คนที่ยอมแกได้ทุกอย่าง คนที่เข้าใจในสิ่งที่แกเป็น รับได้กับนิสัยบ้าบอของแกแบบนี้ ฉันว่าแกจะมีความสุขมากกว่านะกับการที่วันต้องมาคอยคิดว่าเนื้อคู่ฉันอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่จะได้เจอ”
ไม่ทันได้ตอบเสียงโปรแกรมแชทในเฟสบุ้คก็ดังขึ้น นพวรรษรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูทันที ก่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แชทกลับไป ชุดามองแล้วก็ได้แต่ปลง เธอยื่นไม้บรรทัดไปจิ้มๆ ที่ต้นแขนนวพรรษ
“เฮ้! ยู้ว เพื่อนยังอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะคะ สนใจกันหน่อย”
“ขออีกห้านาที” พูดจบก็หันหลังให้ทันควัน
ชุดากลอกตาก่อนหยิบแฟ้มงานลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก เธอหายออกไปจากห้องพอสมควร พอเปิดประตูกลับเข้ามาก็พบนวพรรษยิ้มตาเยิ้มมองโทรศัพท์มือถือเหมือนกับจะกลืนกิน แล้วพอเห็นหน้าเธอ คนที่กลัวขึ้นคานก็กระดี๊กระด๊าเป็นปลากระดี่ได้น้ำ
“แก!” ชุดารู้ได้ว่าห้ามถาม จงปล่อยให้นวพรรษพูดต่อไป “คุณอารต์ขอนัดเจอฉัน! นี่แก ดูสิๆ เขาแชทมาเมื่อกี้ เขาเพิ่งกลับจากธุระที่เกาหลี อร๊าย-ย-ย แกดู๊!!”
นวพรรษยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้อยู่อย่างนั้น และชุดาก็ต้องรับมา เธอเลื่อนๆ ดู ก่อนขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวนะ นี่แกยังไม่เข็ดอีกหรือไง เรื่องนายรุตต์นั่นน่ะ”
“ก็มันคนละคนกัน อย่าไปคิดแบบนั้นสิ” นวพรรษท่าทีสดชื่นขึ้นมาทันควัน “คราวนี้นะ สังหรณ์ฉันบอกเลยว่าคนนี้ล่ะใช่” และนวพรรษก็เริ่มเพ้อตาลอยๆ “คำพูดคำจาสุภาพ หน้าตาก็ดี... ถึงจะไว้ใจรูปโปรไฟล์ไม่ค่อยได้ก็เถอะ เขามีธุรกิจเป็นของตัวเองด้วยนะ นำเข้าเครื่องสำอางกับเทรนด์การแต่งตัวที่เกาหลี เป็นผู้ชายเมโทรที่เริ่ดมาก ที่สำคัญจบจากฮาร์วาร์ดเชียว โปรไฟล์เริ่ดมากค่า!”
“แกเชื่อคนที่รู้จักกันทางเฟสบุ้คเนี่ยนะ”
นวพรรษยักไหล่ “คนแต่งงานกันเพราะรู้จักทางเฟสเยอะแยะไป”
ท่าทีจริงจังทำให้ชุดาไม่อยากขัด เธอส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้นวพรรษและยกมือขึ้นนวดขมับเพราะชักจะปวดหัวขึ้นมาจริงๆ
“อ้าว” ชุดาลดมือลงเมื่อมองไปยังประตูห้องที่ถูกผลักเข้ามา หญิงสาวยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อพบว่าแขกคือกฤษฎ์ ชุดามองเลยไปยังด้านหลังของเขา ชั่วขณะที่ประตูเปิดกว้าง เธอถอนหายใจ
เจ้านายเป็นอย่างไร ลูกน้องก็เป็นอย่างนั้น
แม่พวกสาวๆ ข้างนอก ยืนออตาลอยมองตามหลังกฤษฎ์กันเป็นแถว ยัยนุ้กนิดตัวแสบยืนล้ำหน้ากว่าใครเพื่อน ในมือมีถุงของฝากถุงใหญ่
และประตูก็ปิดลง
“เป็นไงครับคุณชุดา ดูจะปวดๆ หัววันนี้”
ชายหนุ่มเอ่ยทัก ก่อนหลุดหัวเราะเมื่อนวพรรษลุกขึ้นกระโดดกอดเต็มแรง เขาโอบเธอตอบทั้งๆ มือยังถือถุงของฝากทั้งสองข้าง
ชุดาที่ยิ้มรับคำทักทายมองนิ่งๆ เธอไม่รู้ว่าคนทั้งคู่วางสถานะระหว่างกันไว้ที่พี่น้องได้อย่างไร ทั้งๆ ที่การแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แท้ๆ หญิงสาวส่ายหน้าบุ้ยปากไปยังคนที่กรี๊ดกร๊าดบอกว่าคิดถึงๆ ไม่ขาดปาก ว่านั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอปวดหัว
“กลับมาถึงตอนสายๆ ครับ ส่งคุณย่าแล้วก็เลยเอาของฝากออกมาให้” เขาบอกหัวเราะๆ ก่อนก้มลงมองคนในอ้อมแขน “พรรษคะ ปล่อยก่อนของฝากจะหลุดจากมือพี่แล้วค่ะ”
นั่นแหละนวพรรษถึงยอมถอนอ้อมกอด กฤษฎ์วางของฝากลงบนโต๊ะทำงานของนวพรรษ
“คิดถึ้ง คิดถึงค่ะพี่ข้าวกล้า”
เขายิ้มกว้าง “พี่ก็คิดถึงพรรษค่ะ” เขาตอบก่อนเหลียวไปมองชุดาอย่างเขินๆ ทว่าชุดาหรี่ตายกมือขึ้นเกาปาก
“มีเรื่องเม้าท์!” นวพรรษเอ่ย ชุดากลอกตายกมือกอดอก ขณะที่นวพรรษยังขยุ้มอกเสื้อเชิ้ตของกฤษฎ์อยู่เหย็งๆ สีหน้าท่าทางเบิกบานสุดๆ “พรรษเจอหนุ่มในฝันแล้ว นี่ค่ะนี่ๆ”
ปัฐน์... ก็ชวด
ตุลา... หลังจากแชทกันวันนั้นก็เงียบหายไปเลย เธออุตส่าห์ทักไปแต่เขาก็ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะอ่าน นี่แหละที่มันจี๊ด!
วันนี้เป็นวันจันทร์ของอาทิตย์กลางเดือน งานก็ไม่ค่อยเยอะจึงทำให้นวพรรษมีเวลามานั่งหนักใจ ซึ่งชุดาก็รู้แต่ไม่สนใจ แน่นอนว่านวพรรษจะยอมง่ายๆ หล่อนมีวิธีทำให้คนสนใจอีกร้อยแปดพันเก้า และชุดาก็หมดความอดทน กับคนที่ยื่นมือมาผลักพนักเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ จนต้องหันไปมองด้วยสายตารำคาญขีดสุด
“ชุดา งานแต่งยัยนิ่ม ฉันยังไม่มีใครให้ควงใครไปเลย แกช่วยฉันคิดหน่อยซี ฉันจะทำยังไงดี เอางี้ไหม ฉันแกล้งป่วยบอกว่าเข้าโรงพยาบาลไปเลยดีมะ”
ชุดากลอกตา “ก็คุณกฤษฎ์ แล้วไงเขาจะกลับวันนี้ใช่ไหม ไหนแกบอกจะไปรับแล้วไหงมานั่งหน้าเหี่ยวอยู่นี่”
“ปากจัด” นวพรรษมองค้อน “พี่ข้าวกล้าบอกไม่ต้องย่ะ รถที่บ้านจะไปรับ แล้วไงให้ฉันควงพี่ข้าวกล้าไป ไม่อยากเลยแก เกิดมีผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ ท่าทางสง่าอยู่ในงานแล้วพี่ข้าวกล้าปิ๊งขึ้นมาล่ะ เกิดเก็บอาการไม่อยู่แต๋วแตกฉันก็แย่ซี ที่สำคัญเกิดไปจ๊ะหนุ่มคนเดียวกันกับที่ฉันเล็งไว้มันจะมีปัญหา ไม่เอาๆ”
นวพรรษแย้งด้วยท่าทางหนักอกหนักใจอย่างยิ่ง
“เออ” ชุดาตัดรำคาญ เธอนิ่งคิดไปนิด “งั้นนายปยุตรล่ะ”
“ดำไปฉันไม่ชอบ”
“งั้นก็คุณอนนต์อะ”
“แก่ไปแก เดี๋ยวได้โดนใครๆ เขาว่าฉันว่าควงพ่อไปงาน มีหวังยัยนิ่มมันได้หัวเราะเยาะฉันตาย”
ชุดาเริ่มขมวดคิ้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “คุณศรุตล่ะ”
“เตี้ย!”
“คุณนพรัตน์”
“ต๊าย! นางอ้วนนะ”
“เออ” ชุดาลากเสียงยาว เธอชักเหลืออดแล้วกับความช่างติหาที่เปรียบไม่ได้ของนวพรรษ และทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนกลัวขึ้นคาน แต่ก็ยังจะเลือกมากอีกอยู่ดี “งั้นแกก็ไปคนเดียว! หนอยทำเป็นติ แล้วดูแกสิ เลือกมากขนาดนี้ไม่ให้ถึงคานยังไงไหว”
“ปากเสียที่สุด! ยัยบ้านี่จะแขวะจะกัดเรื่องอะไรฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่เรื่องนี้ห้ามเลยเชียวฉันถือ แบบนี้เขาเรียกแช่งรู้ไหม!”
นวพรรษถลึงตามองเพื่อนสนิทอย่างโกรธๆ เรื่องอะไรเธอยอมได้หมด ยกเว้นเรื่องเดียว... ขึ้นคาน!
“พรรษ” ชุดาผ่อนลมหายใจ “ฉันจะเตือนแกไว้อย่างนะ คนเรามันจะหาคนที่เป็นอย่างที่เราคิดไว้น่ะมันไม่มีหรอก ใครๆ มันก็มีทั้งด้านดีและด้านเลวด้วยกันทั้งนั้น โอเคแกอาจจะเจอเข้าสักวัน แต่ถ้าเขาเกิดเป็นคนขี้หึงวายร้ายขึ้นมาล่ะแกจะทำไง หรือไม่ก็เป็นเจ้าเผด็จกาจ ทุกคนต้องอยู่ใต้อำนาจฉันทั้งหมด” ชุดาชี้หน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนนวพรรษซึ่งฟังอยู่หน้าจ๋อยลงเรื่อยๆ “ฉันว่านะ ทำไมแกไม่ลองมองคนใกล้ตัวบ้างล่ะ คนที่ยอมแกได้ทุกอย่าง คนที่เข้าใจในสิ่งที่แกเป็น รับได้กับนิสัยบ้าบอของแกแบบนี้ ฉันว่าแกจะมีความสุขมากกว่านะกับการที่วันต้องมาคอยคิดว่าเนื้อคู่ฉันอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่จะได้เจอ”
ไม่ทันได้ตอบเสียงโปรแกรมแชทในเฟสบุ้คก็ดังขึ้น นพวรรษรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูทันที ก่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แชทกลับไป ชุดามองแล้วก็ได้แต่ปลง เธอยื่นไม้บรรทัดไปจิ้มๆ ที่ต้นแขนนวพรรษ
“เฮ้! ยู้ว เพื่อนยังอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะคะ สนใจกันหน่อย”
“ขออีกห้านาที” พูดจบก็หันหลังให้ทันควัน
ชุดากลอกตาก่อนหยิบแฟ้มงานลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก เธอหายออกไปจากห้องพอสมควร พอเปิดประตูกลับเข้ามาก็พบนวพรรษยิ้มตาเยิ้มมองโทรศัพท์มือถือเหมือนกับจะกลืนกิน แล้วพอเห็นหน้าเธอ คนที่กลัวขึ้นคานก็กระดี๊กระด๊าเป็นปลากระดี่ได้น้ำ
“แก!” ชุดารู้ได้ว่าห้ามถาม จงปล่อยให้นวพรรษพูดต่อไป “คุณอารต์ขอนัดเจอฉัน! นี่แก ดูสิๆ เขาแชทมาเมื่อกี้ เขาเพิ่งกลับจากธุระที่เกาหลี อร๊าย-ย-ย แกดู๊!!”
นวพรรษยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้อยู่อย่างนั้น และชุดาก็ต้องรับมา เธอเลื่อนๆ ดู ก่อนขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวนะ นี่แกยังไม่เข็ดอีกหรือไง เรื่องนายรุตต์นั่นน่ะ”
“ก็มันคนละคนกัน อย่าไปคิดแบบนั้นสิ” นวพรรษท่าทีสดชื่นขึ้นมาทันควัน “คราวนี้นะ สังหรณ์ฉันบอกเลยว่าคนนี้ล่ะใช่” และนวพรรษก็เริ่มเพ้อตาลอยๆ “คำพูดคำจาสุภาพ หน้าตาก็ดี... ถึงจะไว้ใจรูปโปรไฟล์ไม่ค่อยได้ก็เถอะ เขามีธุรกิจเป็นของตัวเองด้วยนะ นำเข้าเครื่องสำอางกับเทรนด์การแต่งตัวที่เกาหลี เป็นผู้ชายเมโทรที่เริ่ดมาก ที่สำคัญจบจากฮาร์วาร์ดเชียว โปรไฟล์เริ่ดมากค่า!”
“แกเชื่อคนที่รู้จักกันทางเฟสบุ้คเนี่ยนะ”
นวพรรษยักไหล่ “คนแต่งงานกันเพราะรู้จักทางเฟสเยอะแยะไป”
ท่าทีจริงจังทำให้ชุดาไม่อยากขัด เธอส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้นวพรรษและยกมือขึ้นนวดขมับเพราะชักจะปวดหัวขึ้นมาจริงๆ
“อ้าว” ชุดาลดมือลงเมื่อมองไปยังประตูห้องที่ถูกผลักเข้ามา หญิงสาวยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อพบว่าแขกคือกฤษฎ์ ชุดามองเลยไปยังด้านหลังของเขา ชั่วขณะที่ประตูเปิดกว้าง เธอถอนหายใจ
เจ้านายเป็นอย่างไร ลูกน้องก็เป็นอย่างนั้น
แม่พวกสาวๆ ข้างนอก ยืนออตาลอยมองตามหลังกฤษฎ์กันเป็นแถว ยัยนุ้กนิดตัวแสบยืนล้ำหน้ากว่าใครเพื่อน ในมือมีถุงของฝากถุงใหญ่
และประตูก็ปิดลง
“เป็นไงครับคุณชุดา ดูจะปวดๆ หัววันนี้”
ชายหนุ่มเอ่ยทัก ก่อนหลุดหัวเราะเมื่อนวพรรษลุกขึ้นกระโดดกอดเต็มแรง เขาโอบเธอตอบทั้งๆ มือยังถือถุงของฝากทั้งสองข้าง
ชุดาที่ยิ้มรับคำทักทายมองนิ่งๆ เธอไม่รู้ว่าคนทั้งคู่วางสถานะระหว่างกันไว้ที่พี่น้องได้อย่างไร ทั้งๆ ที่การแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แท้ๆ หญิงสาวส่ายหน้าบุ้ยปากไปยังคนที่กรี๊ดกร๊าดบอกว่าคิดถึงๆ ไม่ขาดปาก ว่านั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอปวดหัว
“กลับมาถึงตอนสายๆ ครับ ส่งคุณย่าแล้วก็เลยเอาของฝากออกมาให้” เขาบอกหัวเราะๆ ก่อนก้มลงมองคนในอ้อมแขน “พรรษคะ ปล่อยก่อนของฝากจะหลุดจากมือพี่แล้วค่ะ”
นั่นแหละนวพรรษถึงยอมถอนอ้อมกอด กฤษฎ์วางของฝากลงบนโต๊ะทำงานของนวพรรษ
“คิดถึ้ง คิดถึงค่ะพี่ข้าวกล้า”
เขายิ้มกว้าง “พี่ก็คิดถึงพรรษค่ะ” เขาตอบก่อนเหลียวไปมองชุดาอย่างเขินๆ ทว่าชุดาหรี่ตายกมือขึ้นเกาปาก
“มีเรื่องเม้าท์!” นวพรรษเอ่ย ชุดากลอกตายกมือกอดอก ขณะที่นวพรรษยังขยุ้มอกเสื้อเชิ้ตของกฤษฎ์อยู่เหย็งๆ สีหน้าท่าทางเบิกบานสุดๆ “พรรษเจอหนุ่มในฝันแล้ว นี่ค่ะนี่ๆ”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 เม.ย. 2560, 09:42:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 เม.ย. 2560, 09:42:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 1018
| << บทที่ ๓ 2/5 | บทที่ ๓ 4/5 >> |
ดังปัณณ์ 17 เม.ย. 2560, 09:43:59 น.
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณแว่นใส โปรไฟล์ดีมากค่ะ แต่ปัฐน์จะโคจรมาเจอกันอีกไหมมาลุ้นกันๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่าเจอกันใหม่ ตอนหน้าพรุ่งนี้ วันนี้ไปแล้วนะค้า
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณแว่นใส โปรไฟล์ดีมากค่ะ แต่ปัฐน์จะโคจรมาเจอกันอีกไหมมาลุ้นกันๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่าเจอกันใหม่ ตอนหน้าพรุ่งนี้ วันนี้ไปแล้วนะค้า
แว่นใส 17 เม.ย. 2560, 12:23:36 น.
ทำร้ายจิตใจพี่ข้าวกล้าอีกละ
ทำร้ายจิตใจพี่ข้าวกล้าอีกละ
kaelek 17 เม.ย. 2560, 19:03:11 น.
โอ๊ยยยย ทำไมนางคิดไม่ได้ ถ้าไม่เอาส่งมาทางนี้เลยยัยพรรษ
โอ๊ยยยย ทำไมนางคิดไม่ได้ ถ้าไม่เอาส่งมาทางนี้เลยยัยพรรษ