สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๕ 5/5
การรับประทานอาหารดำเนินต่อไปอีกเกือบชั่วโมง ซึ่งในขณะที่รอของหวาน นวพรรษที่รีรออยู่ก่อนหน้าก็หยิบถุงที่ถือติดไม้ติดมือมาขึ้นวางบนโต๊ะ ก่อนควานหาของในถุงใบหนึ่ง ปากก็พูด
“วันนั้นขอบคุณพี่ข้าวกล้ามากๆ นะคะที่ช่วยพรรษ วันนี้นอกจากเลี้ยงข้าว พรรษมีอะไรจะให้ด้วย”
ทั้งกฤษฎ์และอภิสรามีท่าทางแปลกใจแกมประหลาดใจ แต่ชุดาเบือนหน้าหนี ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นคำถามในสายตาของย่าหลาน
“ของพี่ข้าวกล้าเนี่ยพิเศษเลย ของคนอื่นๆ ก็มีนะคะ มีของคุณย่าด้วย พรรษไปอยุธยากับชุดามาค่ะ เลยได้ของดีติดไม้ติดมือมา”
“ขอบใจจ้ะ” หญิงชรายิ้มปลื้ม เมื่อได้รับถุงใบหนึ่งที่ชุดาเลือกขึ้นมายื่นส่งให้ อภิสราเงยหน้าขึ้นมองไปยังกฤษฎ์กับนวพรรษ แล้วก็ชะงักค้าง
แหวน ของฝากสำหรับกฤษฎ์จากนวพรรษคือ แหวน...
ปฏิกิริยาของสองย่าหลานที่มองนวพรรษตาค้าง ทำชุดากลั้นยิ้มจนปวดแก้ม
“ขออนุญาตนะคะคุณย่า”
อภิสราได้แต่พยักหน้ารับพูดไม่ออก มองนวพรรษไล่สวมแหวนลงบนนิ้วของ
กฤษฎ์ทีละนิ้ว และตัวคนถูกดึงมือไปสวมแหวนนั้นก็จ้องนวพรรษไม่กะพริบ แหวนนั้นเป็นแหวนเงินเกลี้ยงๆ ดูไม่มีราคาค่างวดแต่อย่างใด และอภิสราก็ได้สติกลับมาในเดี๋ยวนั้น เธอแย้งเสียงค่อนข้างเบา
“ยัยพรรษ เรื่องแบบนี้ เอ่อ ไม่ต้องรอพี่เขาก่อนหรือลูก”
“รอทำไมคะ” นวพรรษขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ไม่ต้องรอค่ะคุณย่า รีบได้ยิ่งดีเลย จะรอไปทำไมคะ ขนาดนี้แล้ว”
“แต่เรื่องนี้...”
“หูยไม่เป็นไรค่ะคุณย่า เล็กๆ น้อยๆ ไม่มีปัญหาค่ะไม่มีปัญหา”
ชุดาเบือนหน้าหนี แทบจะกำกำปั้นอุดปากไม่ให้หลุดหัวเราะ
“พรรษ” กฤษฎ์เพิ่งหาคำพูดเจอ ใจเขาจากที่เหมือนหยุดเต้นไปก่อนหน้านี้ มันเต้นระรัว เขาหน้าแดง ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นกุมมือบางไว้แน่น นวพรรษถึงกับสะดุ้งตกใจมองหน้าเขาตื่นๆ
“พี่ไม่คิดว่าพรรษจะ... ตลอดเวลาที่ผ่านมา พรรษ--”
“ดีใจขนาดนี้เชียวเหรอคะ” หญิงสาวพึมพำ “แหมรู้แบบนี้จะเช่ามาให้ใส่ตั้งนานแล้วค่ะพี่ข้าวกล้า ไม่คิดว่าจะพี่ข้าวกล้าจะรู้จักด้วยนะคะเนี่ย นี่อะคะ แหวนเรียกคู่ พรรษเช่ามาให้ พี่ข้าวกล้าจะได้มีคู่สักทีนะคะ นกมานานจนจะแก่แล้วเนี่ย!”
กฤษฎ์ชะงักงัน เขามองหน้านวพรรษก่อนเลยไปยังผู้เป็นย่า และสุดท้ายก็วางสายตาไว้ที่ชุดาซึ่งกำลังกลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ชายหนุ่มมองนิ่งนึกสงสัยว่าคนยุให้นวพรรษซื้อแหวนมาน่าจะเป็นชุดา และก็ใช่เพราะชุดายิ้มแห้งทำเฉย กฤษฎ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลับมามองนวพรรษอีกครั้ง
“พรรษ นี่พรรษจะบอกพี่ว่า--”
“ค่ะ” นวพรรษดึงมือตัวเองออก ชูมือโชว์นิ้วนางข้างซ้ายตัวเอง “ที่อยุธยามีวัดที่ดังมากเรื่องขอคู่ พรรษก็เลยแวะไปกับชุดา หู้ย เนี่ยอะคะกว่าจะเช่ามาได้นะพี่ข้าวกล้า หากยากมาก นี่จะขลังมากนะคะถ้าสวมแหวนข้างซ้าย พรรษก็นึกๆ กลัวคนเข้าใจผิดว่าแต่งงานแล้วอยากใส่ข้างขวา แต่ชุดาบอกว่ามีคนรู้จักน่ะค่ะ บอกว่าผู้หญิงให้ใส่ข้างซ้าย ผู้ชายให้ใส่ข้างขวา”
“เดี๋ยวๆ พรรษเดี๋ยว มันแหวนอะไรนะลูก”
เป็นอภิสราที่อยากฟังให้หายข้องใจอีกสักรอบเผื่อฟังผิด
“คุณย่าคะ แบบว่าเรียกคู่อะค่ะ” นวพรรษตอบหน้าซื่อตาใส “นี่รุ่นนี้ปลุกเสกตั้งเก้าวันเก้าคืนเชียวนะคะเนี่ย ทำจากเงินสมัยเชียงแสน แล้วก็ผสมอะไรไม่รู้อีกหลายอย่างหลอมออกมา แล้วเขาก็ตีเป็นแหวน คนลือกันให้ลั่นเฟสบุ้คเชียวค่ะว่าขลังมาก ใส่แล้วจะโชคดีสุดๆ คนโสดถ้ามีไว้ป๊อบแป๊บได้มีคู่เป็นตัวเป็นตนเลยค่ะ” เอ่ยจบก็เหลียวมองกฤษฎ์พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เนี่ยพรรษก็เลยคิดถึงพี่ข้าวกล้าขึ้นมาจับใจ แล้วก็เอ๊ะ... ซื้อเป็นของฝากเสียเลย นั่นน่ะไม่ใช่ถูกๆ นะคะ เช่าวงละพันห้าเชียว”
ชุดาหลุดหัวเราะก๊าก กฤษฎ์กับอภิสรานั้นมองหน้ากันตาปริบๆ แต่นวพรรษก็ยังคงไม่สนใจใคร เธออวดแหวนในมือหรา ก่อนยิ้มเขินเมื่ออภิสราย้ำถาม
“ก็ตกลงนั่น แหวนเครื่องราง” พอได้รับการพยักหน้า หญิงชราก็ถอนหายใจ
“นี่นะคะ ตอนแรกพรรษว่าจะซื้อเทพราคะมาให้พี่ข้าวกล้าบูชาเสียหน่อย แต่ชุดาน่ะบอกว่ามันดูไม่ดีไม่เหมาะสมกับผู้บริหารใหญ่” พูดเองก็พยักหน้าเองคนเดียว “แล้วชุดาเลยว่าให้เลือกเอาแหวนไปเลย เวลาเอาติดตัวจะได้ไม่มีปัญหา... อุ้ย! ชุดา” เธอหันไปมองผู้เป็นเพื่อน “มันใส่นิ้วกลางไม่ได้อะ ใส่ได้แต่นิ้วนาง เห็นไหมเดี๋ยวใครๆ ก็นึกว่าเป็นแหวนหมั้นแหวนแต่งงานไปหรอก”
ขณะนั้นสิ่งที่กฤษฎ์กับอภิสราคิดก็คือ... คิดไปแล้ว
“อ้าว! เหรอ ว้าน่าเสียดายนะ แต่ใส่ได้ก็โอเคแล้ว นิ้วไหนก็เหมือนกัน” ว่าพลางขยิบตาส่งให้กฤษฎ์อีกที ชายหนุ่มมองนิ่งๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“คุณย่าเอาไหมคะ พรรษซื้อสำรองอีกวง”
“ไม่ละ” อภิสราปฏิเสธ สีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง
“งั้นพรรษเก็บเองนะคะ จริงสิพี่ข้าวกล้า” นวพรรษเงยหน้า มองสบตากับเขา “แหวนเนี่ยมีคาถากำกับด้วยนะคะ เขาบอกว่าให้ท่องก่อนนอนทุกคืนแค่สามรอบ” และเป็นเพราะกฤษฎ์หันไปมองผู้เป็นย่าด้วยความอ่อนใจไม่ทันฟัง นวพรรษจึงวางมือบนแก้มเขาบังคับให้หันมามองเธอ “นี่ฟังพรรษสิคะ เอ๊ ท่องผิดไปมันไม่ได้ผลนะ!”
นวพรรษเอ็ด แต่มือเล็กๆ จับอยู่ที่ใบหน้านั้น กฤษฎ์กลับรู้สึกว่าอบอุ่นนัก
ชายหนุ่มมองสบเข้าไปในดวงตาคู่โตอย่างค้นคว้า พยายามจะสื่อความรู้สึก
ออกไป เขาเป็นคนพูดไม่เก่ง และชอบแสดงออกทางการกระทำมากกว่าการพูด
นวพรรษสบกับดวงตาคมเข้มที่อยู่ห่างแค่คืบ คำพูดค้างที่ลำคอเมื่อกฤษฎ์โน้มหน้าลงมาจนใกล้ยิ่งกว่าเดิม ในดวงตาเขา เธอเห็นแววเจ็บปวด แววตัดพ้อ และ นวพรรษไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
เธอเห็นคำว่ารักอยู่ในสายตานั้น
บ้าไปแล้ว!
นวพรรษเอ็ดอึงตัวเองอยู่ในใจ เธอกะพริบตา
“เอ่อ” นวพรรษรู้สึกว่าหน้าร้อนหน่อยๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกรีบปล่อยมือจากใบหน้าของเขา “บูชาแหวนต้องมีคาถานะคะ พุทโธรักจัง ธัมมังรักจัง สังฆังรักจัง สามรอบก่อนนอนนะคะห้ามลืมเชียว ถ้าไม่ขลังแล้วจะมาโทษพรรษไม่ได้นะ บอกเลย”
กฤษฎ์หลุดขำออกมา นัยน์ตาเกือบดำสนิทพราวขึ้นอย่างน่ามอง
คุณหญิงอภิสรา และชุดาถอนหายใจอีกรอบอย่างพร้อมเพรียง
“ขอบคุณนะพรรษ พี่ชอบ สัญญาว่าจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดี”
คำพูดแค่นั้นแต่อัดเต็มไปด้วยความรู้สึกของคนได้รับ นวพรรษส่งยิ้มให้เขา ก่อนชะงัก เมื่อจู่ๆ กฤษฎ์ก็เอื้อมมือมากุมมือเธอไว้แล้วบีบแน่น
แหวนในมือซ้ายของเธอ มันกระทบกับแหวนในมือขวาของเขา
นวพรรษนิ่งไป... เธอรู้สึกว่าหัวใจมันอุ่นๆ และเต้นแรงอีกแล้ว เฮ้อ! บ้าจริง!
“วันนั้นขอบคุณพี่ข้าวกล้ามากๆ นะคะที่ช่วยพรรษ วันนี้นอกจากเลี้ยงข้าว พรรษมีอะไรจะให้ด้วย”
ทั้งกฤษฎ์และอภิสรามีท่าทางแปลกใจแกมประหลาดใจ แต่ชุดาเบือนหน้าหนี ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นคำถามในสายตาของย่าหลาน
“ของพี่ข้าวกล้าเนี่ยพิเศษเลย ของคนอื่นๆ ก็มีนะคะ มีของคุณย่าด้วย พรรษไปอยุธยากับชุดามาค่ะ เลยได้ของดีติดไม้ติดมือมา”
“ขอบใจจ้ะ” หญิงชรายิ้มปลื้ม เมื่อได้รับถุงใบหนึ่งที่ชุดาเลือกขึ้นมายื่นส่งให้ อภิสราเงยหน้าขึ้นมองไปยังกฤษฎ์กับนวพรรษ แล้วก็ชะงักค้าง
แหวน ของฝากสำหรับกฤษฎ์จากนวพรรษคือ แหวน...
ปฏิกิริยาของสองย่าหลานที่มองนวพรรษตาค้าง ทำชุดากลั้นยิ้มจนปวดแก้ม
“ขออนุญาตนะคะคุณย่า”
อภิสราได้แต่พยักหน้ารับพูดไม่ออก มองนวพรรษไล่สวมแหวนลงบนนิ้วของ
กฤษฎ์ทีละนิ้ว และตัวคนถูกดึงมือไปสวมแหวนนั้นก็จ้องนวพรรษไม่กะพริบ แหวนนั้นเป็นแหวนเงินเกลี้ยงๆ ดูไม่มีราคาค่างวดแต่อย่างใด และอภิสราก็ได้สติกลับมาในเดี๋ยวนั้น เธอแย้งเสียงค่อนข้างเบา
“ยัยพรรษ เรื่องแบบนี้ เอ่อ ไม่ต้องรอพี่เขาก่อนหรือลูก”
“รอทำไมคะ” นวพรรษขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ไม่ต้องรอค่ะคุณย่า รีบได้ยิ่งดีเลย จะรอไปทำไมคะ ขนาดนี้แล้ว”
“แต่เรื่องนี้...”
“หูยไม่เป็นไรค่ะคุณย่า เล็กๆ น้อยๆ ไม่มีปัญหาค่ะไม่มีปัญหา”
ชุดาเบือนหน้าหนี แทบจะกำกำปั้นอุดปากไม่ให้หลุดหัวเราะ
“พรรษ” กฤษฎ์เพิ่งหาคำพูดเจอ ใจเขาจากที่เหมือนหยุดเต้นไปก่อนหน้านี้ มันเต้นระรัว เขาหน้าแดง ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นกุมมือบางไว้แน่น นวพรรษถึงกับสะดุ้งตกใจมองหน้าเขาตื่นๆ
“พี่ไม่คิดว่าพรรษจะ... ตลอดเวลาที่ผ่านมา พรรษ--”
“ดีใจขนาดนี้เชียวเหรอคะ” หญิงสาวพึมพำ “แหมรู้แบบนี้จะเช่ามาให้ใส่ตั้งนานแล้วค่ะพี่ข้าวกล้า ไม่คิดว่าจะพี่ข้าวกล้าจะรู้จักด้วยนะคะเนี่ย นี่อะคะ แหวนเรียกคู่ พรรษเช่ามาให้ พี่ข้าวกล้าจะได้มีคู่สักทีนะคะ นกมานานจนจะแก่แล้วเนี่ย!”
กฤษฎ์ชะงักงัน เขามองหน้านวพรรษก่อนเลยไปยังผู้เป็นย่า และสุดท้ายก็วางสายตาไว้ที่ชุดาซึ่งกำลังกลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ชายหนุ่มมองนิ่งนึกสงสัยว่าคนยุให้นวพรรษซื้อแหวนมาน่าจะเป็นชุดา และก็ใช่เพราะชุดายิ้มแห้งทำเฉย กฤษฎ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลับมามองนวพรรษอีกครั้ง
“พรรษ นี่พรรษจะบอกพี่ว่า--”
“ค่ะ” นวพรรษดึงมือตัวเองออก ชูมือโชว์นิ้วนางข้างซ้ายตัวเอง “ที่อยุธยามีวัดที่ดังมากเรื่องขอคู่ พรรษก็เลยแวะไปกับชุดา หู้ย เนี่ยอะคะกว่าจะเช่ามาได้นะพี่ข้าวกล้า หากยากมาก นี่จะขลังมากนะคะถ้าสวมแหวนข้างซ้าย พรรษก็นึกๆ กลัวคนเข้าใจผิดว่าแต่งงานแล้วอยากใส่ข้างขวา แต่ชุดาบอกว่ามีคนรู้จักน่ะค่ะ บอกว่าผู้หญิงให้ใส่ข้างซ้าย ผู้ชายให้ใส่ข้างขวา”
“เดี๋ยวๆ พรรษเดี๋ยว มันแหวนอะไรนะลูก”
เป็นอภิสราที่อยากฟังให้หายข้องใจอีกสักรอบเผื่อฟังผิด
“คุณย่าคะ แบบว่าเรียกคู่อะค่ะ” นวพรรษตอบหน้าซื่อตาใส “นี่รุ่นนี้ปลุกเสกตั้งเก้าวันเก้าคืนเชียวนะคะเนี่ย ทำจากเงินสมัยเชียงแสน แล้วก็ผสมอะไรไม่รู้อีกหลายอย่างหลอมออกมา แล้วเขาก็ตีเป็นแหวน คนลือกันให้ลั่นเฟสบุ้คเชียวค่ะว่าขลังมาก ใส่แล้วจะโชคดีสุดๆ คนโสดถ้ามีไว้ป๊อบแป๊บได้มีคู่เป็นตัวเป็นตนเลยค่ะ” เอ่ยจบก็เหลียวมองกฤษฎ์พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เนี่ยพรรษก็เลยคิดถึงพี่ข้าวกล้าขึ้นมาจับใจ แล้วก็เอ๊ะ... ซื้อเป็นของฝากเสียเลย นั่นน่ะไม่ใช่ถูกๆ นะคะ เช่าวงละพันห้าเชียว”
ชุดาหลุดหัวเราะก๊าก กฤษฎ์กับอภิสรานั้นมองหน้ากันตาปริบๆ แต่นวพรรษก็ยังคงไม่สนใจใคร เธออวดแหวนในมือหรา ก่อนยิ้มเขินเมื่ออภิสราย้ำถาม
“ก็ตกลงนั่น แหวนเครื่องราง” พอได้รับการพยักหน้า หญิงชราก็ถอนหายใจ
“นี่นะคะ ตอนแรกพรรษว่าจะซื้อเทพราคะมาให้พี่ข้าวกล้าบูชาเสียหน่อย แต่ชุดาน่ะบอกว่ามันดูไม่ดีไม่เหมาะสมกับผู้บริหารใหญ่” พูดเองก็พยักหน้าเองคนเดียว “แล้วชุดาเลยว่าให้เลือกเอาแหวนไปเลย เวลาเอาติดตัวจะได้ไม่มีปัญหา... อุ้ย! ชุดา” เธอหันไปมองผู้เป็นเพื่อน “มันใส่นิ้วกลางไม่ได้อะ ใส่ได้แต่นิ้วนาง เห็นไหมเดี๋ยวใครๆ ก็นึกว่าเป็นแหวนหมั้นแหวนแต่งงานไปหรอก”
ขณะนั้นสิ่งที่กฤษฎ์กับอภิสราคิดก็คือ... คิดไปแล้ว
“อ้าว! เหรอ ว้าน่าเสียดายนะ แต่ใส่ได้ก็โอเคแล้ว นิ้วไหนก็เหมือนกัน” ว่าพลางขยิบตาส่งให้กฤษฎ์อีกที ชายหนุ่มมองนิ่งๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“คุณย่าเอาไหมคะ พรรษซื้อสำรองอีกวง”
“ไม่ละ” อภิสราปฏิเสธ สีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง
“งั้นพรรษเก็บเองนะคะ จริงสิพี่ข้าวกล้า” นวพรรษเงยหน้า มองสบตากับเขา “แหวนเนี่ยมีคาถากำกับด้วยนะคะ เขาบอกว่าให้ท่องก่อนนอนทุกคืนแค่สามรอบ” และเป็นเพราะกฤษฎ์หันไปมองผู้เป็นย่าด้วยความอ่อนใจไม่ทันฟัง นวพรรษจึงวางมือบนแก้มเขาบังคับให้หันมามองเธอ “นี่ฟังพรรษสิคะ เอ๊ ท่องผิดไปมันไม่ได้ผลนะ!”
นวพรรษเอ็ด แต่มือเล็กๆ จับอยู่ที่ใบหน้านั้น กฤษฎ์กลับรู้สึกว่าอบอุ่นนัก
ชายหนุ่มมองสบเข้าไปในดวงตาคู่โตอย่างค้นคว้า พยายามจะสื่อความรู้สึก
ออกไป เขาเป็นคนพูดไม่เก่ง และชอบแสดงออกทางการกระทำมากกว่าการพูด
นวพรรษสบกับดวงตาคมเข้มที่อยู่ห่างแค่คืบ คำพูดค้างที่ลำคอเมื่อกฤษฎ์โน้มหน้าลงมาจนใกล้ยิ่งกว่าเดิม ในดวงตาเขา เธอเห็นแววเจ็บปวด แววตัดพ้อ และ นวพรรษไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
เธอเห็นคำว่ารักอยู่ในสายตานั้น
บ้าไปแล้ว!
นวพรรษเอ็ดอึงตัวเองอยู่ในใจ เธอกะพริบตา
“เอ่อ” นวพรรษรู้สึกว่าหน้าร้อนหน่อยๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกรีบปล่อยมือจากใบหน้าของเขา “บูชาแหวนต้องมีคาถานะคะ พุทโธรักจัง ธัมมังรักจัง สังฆังรักจัง สามรอบก่อนนอนนะคะห้ามลืมเชียว ถ้าไม่ขลังแล้วจะมาโทษพรรษไม่ได้นะ บอกเลย”
กฤษฎ์หลุดขำออกมา นัยน์ตาเกือบดำสนิทพราวขึ้นอย่างน่ามอง
คุณหญิงอภิสรา และชุดาถอนหายใจอีกรอบอย่างพร้อมเพรียง
“ขอบคุณนะพรรษ พี่ชอบ สัญญาว่าจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดี”
คำพูดแค่นั้นแต่อัดเต็มไปด้วยความรู้สึกของคนได้รับ นวพรรษส่งยิ้มให้เขา ก่อนชะงัก เมื่อจู่ๆ กฤษฎ์ก็เอื้อมมือมากุมมือเธอไว้แล้วบีบแน่น
แหวนในมือซ้ายของเธอ มันกระทบกับแหวนในมือขวาของเขา
นวพรรษนิ่งไป... เธอรู้สึกว่าหัวใจมันอุ่นๆ และเต้นแรงอีกแล้ว เฮ้อ! บ้าจริง!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 เม.ย. 2560, 12:24:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 เม.ย. 2560, 12:24:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1174
| << บทที่ ๕ 4/5 |
ดังปัณณ์ 29 เม.ย. 2560, 12:28:16 น.
ดีจ้า พายัยพรรษมาส่งค่า ^O^
คุณgoldensun มันจะมีเหตุผลอื่นอีกไหม มาลุ้นกันนะค้า
คุณแว่นใส พรรษคงอยากบอกว่าเจ็บมาเย้อ ปวดมาเย้อ ค่า 555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่า
แล้วตอนนี้ ยัยพรรษ สายรัก(ษ์) มีให้ดาวน์โหลดได้ที่ MEB แล้วนะค้า ทั้ง PDF และ Epub
จิ้มตามลิงก์ได้เลยค่า https://goo.gl/Rkb1Oq
เจอกันตอนหน้านะค้า วันนี้ไปแล้วจ้า ^O^
ดีจ้า พายัยพรรษมาส่งค่า ^O^คุณgoldensun มันจะมีเหตุผลอื่นอีกไหม มาลุ้นกันนะค้า
คุณแว่นใส พรรษคงอยากบอกว่าเจ็บมาเย้อ ปวดมาเย้อ ค่า 555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่า
แล้วตอนนี้ ยัยพรรษ สายรัก(ษ์) มีให้ดาวน์โหลดได้ที่ MEB แล้วนะค้า ทั้ง PDF และ Epub
จิ้มตามลิงก์ได้เลยค่า https://goo.gl/Rkb1Oq
เจอกันตอนหน้านะค้า วันนี้ไปแล้วจ้า ^O^
แว่นใส 29 เม.ย. 2560, 20:26:42 น.
ยัยพรรษดับฝันอีกละ
ยัยพรรษดับฝันอีกละ