สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๕ 4/5
หญิงสาวกัดปากกลั้นหัวเราะ มองคนเปื้อนที่หน้าดำหน้าแดง ในขณะที่ปัฐน์เองกลั้นหัวเราะเช่นกัน เมื่อยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนสนิท
“สวัสดีค่ะ คุณ เอ่อ คุณปัฐน์ ขอโทษด้วยนะคะฉันไม่ทันเห็น”
ปัฐน์ขยับจะตอบทว่า...
“นี่คุณ” เธียรที่สุดจะกลั้นบอกเสียงเย็นชา “เดินดูทางหน่อยสิครับ นี่ทางเดินนะ แล้วทางเดินก็มีไว้เดินไม่ใช่ให้ก้มหน้าหาของ”
ชุดาที่คิดจะขอโทษนิ่งไป เธอกัดริมฝีปากไม่พยายามโต้ตอบ ปัฐน์ที่เป็นคนกลางจึงเข้าไกล่เกลี่ยเมื่อเธียรทำท่าว่าจะโวยต่อ
“เอ่อ เธียรคุณชุดาไม่ได้ตั้งใจน่า” เขาวางมือบนบ่าเธียร ก่อนเหลียวมองหญิงสาว “คุณชุดาอย่าถือเลยครับ ปากเธียรมันก็เป็นแบบนี้” แล้วจึงบอกเป็นเชิงแนะ “เธียร ฉันว่าแกไปล้างก่อนดีกว่าไหม”
“ล้างยังไงวะ นี่มันต้องอาบน้ำแล้ว แกดูสภาพฉันสิ” จากหางตา ชุดาแอบยิ้มขำ เธียรถอนหายใจเฮือกดันปัฐน์ไปข้างๆ และก้าวไปเผชิญหน้า “นี่คุณ ตลกนะ ตลกมาก เกิดผมมีงานสำคัญผมจะทำยังไง”
“เอ๊ะ ฉันก็เปื้อน” ชุดาโบ้ยไปนั่น และเธียรก็กลอกตา
“เปื้อนแบบคุณน่ะ โทษเถอะ แค่นี้ลูบๆ น้ำก็ออก แต่ผมสิ อาบทั้งตัวหอมกลิ่นกาแฟตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ มันใช่ไหม!”
“แล้วคุณจะเอายังไง!”
ชุดาเหลืออด ปัฐน์ถูกผลักออกมาเป็นคนนอกโดยสมบูรณ์
“จะเอาค่าซักรีด!” เธียรว่า ชุดาสูดลมหายใจเข้าลึก ขยับจะเปิดกระเป๋า แต่... “ไม่เอาตอนนี้ ไม่รู้ค่าซักรีดเท่าไหร่ เอาเบอร์.มา รู้ราคาแล้วจะโทร.บอก”
เธียรบอกหน้าตาเฉยก่อนหันไปยักคิ้วให้กับปัฐน์
“ฉันซื้อตัวใหม่ให้เลย เนี่ยร้านอยู่ข้างล่าง ปะจะได้จบๆ”
“อะไรคุณ เสื้อตัวนี้สำคัญกับผมมากเลยนะ คุณรู้ไหมเนี่ยนะ...” เธียรโม้เป็นคุ้งเป็นแคว และชุดาที่ทั้งขำทั้งมีน้ำโหก็ได้แต่กลอกตา เธอรอจนเขาพูดจบแล้วพยักหน้ารับพยายามไม่วีนออกไป จากนั้นก็เปิดกระเป๋าถือด้วยอาการกระแทกกระทั้น พลางยื่นส่งนามบัตรของตนออกมาและยัดใส่มือเธียรเต็มแรง
“เอาที่สบายใจ!” ว่าแล้ว หญิงสาวก็สะบัดหน้าจะเดินจากไป แต่...
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้ปัฐน์ ไอ้เธียร มาทำอะไรอยู่นี่วะ”
เสียงทักจากบุคคลภายนอกดังขึ้น เขาเป็นนายตำรวจยศร้อยเอก ซึ่งพอเห็นชุดา นายตำรวจหนุ่มก็ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะเปิดยิ้ม
“อ้าวคุณ เป็นยังไงบ้างครับ ไม่นึกว่าจะเจอกันนะเนี่ย เอ่อ ว่าแต่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ”
“ผู้กองสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ ก่อนเบี่ยงตัวมามองปัฐน์กับเธียร “ไม่มีอะไรคะ ก็แค่” เธอบุ้ยใบ้มือไปยังเธียร “เปื้อนนิดหน่อยเพราะกาแฟหก แล้วผู้กองล่ะคะมาทานข้าวหรือคะวันนี้”
“ก็ไม่เชิงครับ แต่นัดสองคนข้างหลังคุณไว้ จะเอาการ์ดแต่งงานมาให้” นายตำรวจหนุ่มเห็นสีหน้างงงันของชุดาจึงอธิบาย “ปัฐน์กับเธียรเป็นเพื่อนผมครับ รู้จักกันมานาน ว่าแต่คุณรู้จักสองคนนี้ด้วย”
ชุดายิ้มแห้งและเป็นเธียรที่ตอบ “เออ เจอกันสองครั้ง แต่ละครั้งนี่ ความทรงจำดีๆ ทั้งนั้น” ปัฐน์โคลงศีรษะ และหญิงสาวก็หันกลับมามองคนพูดตาเขียว
“ขอบคุณมากนะคะผู้กองเรื่องคดี แต่วันนี้คงต้องไปแล้วค่ะ ออกมานานมากแล้ว เดี๋ยวจะสงสัยกันว่าหายไปไหน”
“ครับสวัสดีครับ” สิ้นคำลาชุดาก็เดินจากไป เธียรมองตามและก้าวเข้าไปวางแขนบนบ่านายตำรวจหนุ่ม มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว
“รู้จักกันได้ไงวะ นี่จะแต่งงานแล้วนะโว้ย”
คนถูกถามส่ายหน้า “เธอเป็นเพื่อนผู้เสียหาย วันก่อนไปแจ้งความเรื่องถูกมอมยาที่โรงพัก” คำบอกเล่าสะกิดใจปัฐน์ทันควัน
“มอมยา แกเล่าหน่อยได้ไหม”
“ก็ผู้เสียหายนัดเจอผู้ต้องหาที่ผับแถวบางนานี่แหละ แล้วไอ้ผู้ชายมันเป็นมิจฉาชีพ แอบมอมยาผู้หญิงแล้วก็อย่างว่าแล้วถ่ายคลิปไว้แบล็คเมล์ ทำมาหลายรายแล้วด้วยนะแต่ไม่มีใครกล้าแจ้งความ จะมีก็แต่เจ้าทุกข์รายนี้แหละ แหมพูดมาแล้วฉันก็นับถือเธอนะ ตั้งแต่เป็นตำรวจมาฉันก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงคนนี้แหละที่กล้าลุกขึ้นมาปกป้องตัวเอง ไอ้หมอนั่นโชคร้ายจริงๆ ที่ดันเลือกเหยื่อผิด คราวนี้เจอคนจริงเข้าไปถึงกับหัวหด หน้าตาแตกเยินดูไม่ได้ทีเดียว ก็สมควรแล้วล่ะ คราวนี้ติดคุกยาวไป”
“มอมยา แล้วเธอเป็นอะไรไหม เออ ผู้เสียหายคนนั้นชื่อนวพรรษใช่ไหม”
นายตำรวจหนุ่มพยักหน้ารับ “เอ น่าจะชื่อนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนเธอกับแฟนไปช่วยไว้ได้ทัน”
เธียรชะงัก “อะไรนะแฟน” เขาหัวเราะหึๆ เมื่อเหล่มองปัฐน์ “แฟนเธอคงต้องใจกว้างมากเลยนะที่ไม่โกรธ เพราะแฟนตัวเองดันนัดเดตหนุ่มอื่น”
ผู้กองว่าที่เจ้าบ่าวยักไหล่ “เออก็เรื่องของเค้า เอแกสองคนนี่จะอยากรู้ไปทำไม เฮ้ย ไปเดี๋ยวไปหาร้านนั่งคุยกันดีกว่า ไปๆ ว่าแต่ แกสองคนต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ฉันนะเว้ย เรื่องชุดไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจัดการให้”
เธียรกับปัฐน์พยักหน้ารับ เดินตามผู้เป็นเพื่อนที่เดินนำหน้า
“จะเอาไง” เธียรหันมาถามปัฐน์ พลางมองนามบัตรของชุดาที่เพิ่งได้มาให้ดู และใช้มันโบกลมเข้าหาตัว “มีแฟนแล้วนะเว้ย”
ปัฐน์ถอนหายใจและส่ายหน้า
“คงต้องถอยว่ะ ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งของคนอื่น”
เธียรยักไหล่ “เอ้า! เจอทางตันเข้าจังเบอร์ซะละแก นี่อุตส่าห์เจอแบบนี้เขาเรียกพรหมลิขิตแล้ว แต่ก็เอาเหอะ ผู้หญิงมีตั้งมาก พลาดจากคนนี้เดี๋ยวคนใหม่ก็มา”
ปัฐน์ฟังแล้วไม่ว่าอะไร เขาส่ายหน้าก่อนหัวเราะออกมา แต่ในใจยังนึกเสียดายที่เขารู้จักนวพรรษช้าไป
เมื่อเดินกลับเข้ามาในร้านนั้น ชุดาก็พบว่าคุณหญิงอภิสรามาถึงก่อนหน้าแล้ว หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว และพยายามไม่ทำหน้าบึ้ง เธอตรงเข้าไปนั่งยังที่ว่างข้างหญิงชรา เอ่ยทักทายก่อนจะถูกนวพรรษถาม
“เสื้อไปโดนอะไรมาอะแก”
“อย่าให้พูดเล้ย อารมณ์เสีย!”
“ว้าย! ไปแค่เนี้ยมีเหวี่ยง” นวพรรษแหย่ก่อนหัวเราะร่าก่อนสำลักเพราะยังกลืนอาหารในปากไม่หมด กฤษฎ์รีบหยิบทิชชู่ให้ พลางลูบหลังคนข้าวติดคอ อีกมือถือแก้วน้ำคอย
“พรรษทานให้หมดก่อนซีคะแล้วค่อยพูด เห็นไหมเกือบติดคอน่ะ”
นวพรรษรับคำ ก่อนรับแก้วน้ำมาดื่ม ระหว่างนั้นกฤษฎ์ก็เช็ดคราบอาหารที่เปื้อนมุมปากออกให้ ชุดามองท่าทีของชายหนุ่มที่แสดงออกแล้วให้ตาร้อนวาบๆ พอเหลียวมองไปรอบๆ ก็รู้สึกว่าไม่ใช่แค่เธอที่เห็นฉากหวานแหววนี่ ชุดายกมือเท้าคาง ตะเกียบยังค้างอยู่ในมือ เธอหันไปสบตากับอภิสรา สายตาที่มองสบคล้ายจะรู้สึกอย่างเดียวกัน และโดยไม่ตั้งใจ ทั้งชุดาและย่าของกฤษฎ์ก็พร้อมถอนหายใจ
ก็ถึงขนาดนี้... นวพรรษก็ยังไม่รู้ถึงความรู้สึกของกฤษฎ์อีก ให้ตาย!
“สวัสดีค่ะ คุณ เอ่อ คุณปัฐน์ ขอโทษด้วยนะคะฉันไม่ทันเห็น”
ปัฐน์ขยับจะตอบทว่า...
“นี่คุณ” เธียรที่สุดจะกลั้นบอกเสียงเย็นชา “เดินดูทางหน่อยสิครับ นี่ทางเดินนะ แล้วทางเดินก็มีไว้เดินไม่ใช่ให้ก้มหน้าหาของ”
ชุดาที่คิดจะขอโทษนิ่งไป เธอกัดริมฝีปากไม่พยายามโต้ตอบ ปัฐน์ที่เป็นคนกลางจึงเข้าไกล่เกลี่ยเมื่อเธียรทำท่าว่าจะโวยต่อ
“เอ่อ เธียรคุณชุดาไม่ได้ตั้งใจน่า” เขาวางมือบนบ่าเธียร ก่อนเหลียวมองหญิงสาว “คุณชุดาอย่าถือเลยครับ ปากเธียรมันก็เป็นแบบนี้” แล้วจึงบอกเป็นเชิงแนะ “เธียร ฉันว่าแกไปล้างก่อนดีกว่าไหม”
“ล้างยังไงวะ นี่มันต้องอาบน้ำแล้ว แกดูสภาพฉันสิ” จากหางตา ชุดาแอบยิ้มขำ เธียรถอนหายใจเฮือกดันปัฐน์ไปข้างๆ และก้าวไปเผชิญหน้า “นี่คุณ ตลกนะ ตลกมาก เกิดผมมีงานสำคัญผมจะทำยังไง”
“เอ๊ะ ฉันก็เปื้อน” ชุดาโบ้ยไปนั่น และเธียรก็กลอกตา
“เปื้อนแบบคุณน่ะ โทษเถอะ แค่นี้ลูบๆ น้ำก็ออก แต่ผมสิ อาบทั้งตัวหอมกลิ่นกาแฟตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ มันใช่ไหม!”
“แล้วคุณจะเอายังไง!”
ชุดาเหลืออด ปัฐน์ถูกผลักออกมาเป็นคนนอกโดยสมบูรณ์
“จะเอาค่าซักรีด!” เธียรว่า ชุดาสูดลมหายใจเข้าลึก ขยับจะเปิดกระเป๋า แต่... “ไม่เอาตอนนี้ ไม่รู้ค่าซักรีดเท่าไหร่ เอาเบอร์.มา รู้ราคาแล้วจะโทร.บอก”
เธียรบอกหน้าตาเฉยก่อนหันไปยักคิ้วให้กับปัฐน์
“ฉันซื้อตัวใหม่ให้เลย เนี่ยร้านอยู่ข้างล่าง ปะจะได้จบๆ”
“อะไรคุณ เสื้อตัวนี้สำคัญกับผมมากเลยนะ คุณรู้ไหมเนี่ยนะ...” เธียรโม้เป็นคุ้งเป็นแคว และชุดาที่ทั้งขำทั้งมีน้ำโหก็ได้แต่กลอกตา เธอรอจนเขาพูดจบแล้วพยักหน้ารับพยายามไม่วีนออกไป จากนั้นก็เปิดกระเป๋าถือด้วยอาการกระแทกกระทั้น พลางยื่นส่งนามบัตรของตนออกมาและยัดใส่มือเธียรเต็มแรง
“เอาที่สบายใจ!” ว่าแล้ว หญิงสาวก็สะบัดหน้าจะเดินจากไป แต่...
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้ปัฐน์ ไอ้เธียร มาทำอะไรอยู่นี่วะ”
เสียงทักจากบุคคลภายนอกดังขึ้น เขาเป็นนายตำรวจยศร้อยเอก ซึ่งพอเห็นชุดา นายตำรวจหนุ่มก็ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะเปิดยิ้ม
“อ้าวคุณ เป็นยังไงบ้างครับ ไม่นึกว่าจะเจอกันนะเนี่ย เอ่อ ว่าแต่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ”
“ผู้กองสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ ก่อนเบี่ยงตัวมามองปัฐน์กับเธียร “ไม่มีอะไรคะ ก็แค่” เธอบุ้ยใบ้มือไปยังเธียร “เปื้อนนิดหน่อยเพราะกาแฟหก แล้วผู้กองล่ะคะมาทานข้าวหรือคะวันนี้”
“ก็ไม่เชิงครับ แต่นัดสองคนข้างหลังคุณไว้ จะเอาการ์ดแต่งงานมาให้” นายตำรวจหนุ่มเห็นสีหน้างงงันของชุดาจึงอธิบาย “ปัฐน์กับเธียรเป็นเพื่อนผมครับ รู้จักกันมานาน ว่าแต่คุณรู้จักสองคนนี้ด้วย”
ชุดายิ้มแห้งและเป็นเธียรที่ตอบ “เออ เจอกันสองครั้ง แต่ละครั้งนี่ ความทรงจำดีๆ ทั้งนั้น” ปัฐน์โคลงศีรษะ และหญิงสาวก็หันกลับมามองคนพูดตาเขียว
“ขอบคุณมากนะคะผู้กองเรื่องคดี แต่วันนี้คงต้องไปแล้วค่ะ ออกมานานมากแล้ว เดี๋ยวจะสงสัยกันว่าหายไปไหน”
“ครับสวัสดีครับ” สิ้นคำลาชุดาก็เดินจากไป เธียรมองตามและก้าวเข้าไปวางแขนบนบ่านายตำรวจหนุ่ม มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว
“รู้จักกันได้ไงวะ นี่จะแต่งงานแล้วนะโว้ย”
คนถูกถามส่ายหน้า “เธอเป็นเพื่อนผู้เสียหาย วันก่อนไปแจ้งความเรื่องถูกมอมยาที่โรงพัก” คำบอกเล่าสะกิดใจปัฐน์ทันควัน
“มอมยา แกเล่าหน่อยได้ไหม”
“ก็ผู้เสียหายนัดเจอผู้ต้องหาที่ผับแถวบางนานี่แหละ แล้วไอ้ผู้ชายมันเป็นมิจฉาชีพ แอบมอมยาผู้หญิงแล้วก็อย่างว่าแล้วถ่ายคลิปไว้แบล็คเมล์ ทำมาหลายรายแล้วด้วยนะแต่ไม่มีใครกล้าแจ้งความ จะมีก็แต่เจ้าทุกข์รายนี้แหละ แหมพูดมาแล้วฉันก็นับถือเธอนะ ตั้งแต่เป็นตำรวจมาฉันก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงคนนี้แหละที่กล้าลุกขึ้นมาปกป้องตัวเอง ไอ้หมอนั่นโชคร้ายจริงๆ ที่ดันเลือกเหยื่อผิด คราวนี้เจอคนจริงเข้าไปถึงกับหัวหด หน้าตาแตกเยินดูไม่ได้ทีเดียว ก็สมควรแล้วล่ะ คราวนี้ติดคุกยาวไป”
“มอมยา แล้วเธอเป็นอะไรไหม เออ ผู้เสียหายคนนั้นชื่อนวพรรษใช่ไหม”
นายตำรวจหนุ่มพยักหน้ารับ “เอ น่าจะชื่อนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนเธอกับแฟนไปช่วยไว้ได้ทัน”
เธียรชะงัก “อะไรนะแฟน” เขาหัวเราะหึๆ เมื่อเหล่มองปัฐน์ “แฟนเธอคงต้องใจกว้างมากเลยนะที่ไม่โกรธ เพราะแฟนตัวเองดันนัดเดตหนุ่มอื่น”
ผู้กองว่าที่เจ้าบ่าวยักไหล่ “เออก็เรื่องของเค้า เอแกสองคนนี่จะอยากรู้ไปทำไม เฮ้ย ไปเดี๋ยวไปหาร้านนั่งคุยกันดีกว่า ไปๆ ว่าแต่ แกสองคนต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ฉันนะเว้ย เรื่องชุดไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจัดการให้”
เธียรกับปัฐน์พยักหน้ารับ เดินตามผู้เป็นเพื่อนที่เดินนำหน้า
“จะเอาไง” เธียรหันมาถามปัฐน์ พลางมองนามบัตรของชุดาที่เพิ่งได้มาให้ดู และใช้มันโบกลมเข้าหาตัว “มีแฟนแล้วนะเว้ย”
ปัฐน์ถอนหายใจและส่ายหน้า
“คงต้องถอยว่ะ ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งของคนอื่น”
เธียรยักไหล่ “เอ้า! เจอทางตันเข้าจังเบอร์ซะละแก นี่อุตส่าห์เจอแบบนี้เขาเรียกพรหมลิขิตแล้ว แต่ก็เอาเหอะ ผู้หญิงมีตั้งมาก พลาดจากคนนี้เดี๋ยวคนใหม่ก็มา”
ปัฐน์ฟังแล้วไม่ว่าอะไร เขาส่ายหน้าก่อนหัวเราะออกมา แต่ในใจยังนึกเสียดายที่เขารู้จักนวพรรษช้าไป
เมื่อเดินกลับเข้ามาในร้านนั้น ชุดาก็พบว่าคุณหญิงอภิสรามาถึงก่อนหน้าแล้ว หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว และพยายามไม่ทำหน้าบึ้ง เธอตรงเข้าไปนั่งยังที่ว่างข้างหญิงชรา เอ่ยทักทายก่อนจะถูกนวพรรษถาม
“เสื้อไปโดนอะไรมาอะแก”
“อย่าให้พูดเล้ย อารมณ์เสีย!”
“ว้าย! ไปแค่เนี้ยมีเหวี่ยง” นวพรรษแหย่ก่อนหัวเราะร่าก่อนสำลักเพราะยังกลืนอาหารในปากไม่หมด กฤษฎ์รีบหยิบทิชชู่ให้ พลางลูบหลังคนข้าวติดคอ อีกมือถือแก้วน้ำคอย
“พรรษทานให้หมดก่อนซีคะแล้วค่อยพูด เห็นไหมเกือบติดคอน่ะ”
นวพรรษรับคำ ก่อนรับแก้วน้ำมาดื่ม ระหว่างนั้นกฤษฎ์ก็เช็ดคราบอาหารที่เปื้อนมุมปากออกให้ ชุดามองท่าทีของชายหนุ่มที่แสดงออกแล้วให้ตาร้อนวาบๆ พอเหลียวมองไปรอบๆ ก็รู้สึกว่าไม่ใช่แค่เธอที่เห็นฉากหวานแหววนี่ ชุดายกมือเท้าคาง ตะเกียบยังค้างอยู่ในมือ เธอหันไปสบตากับอภิสรา สายตาที่มองสบคล้ายจะรู้สึกอย่างเดียวกัน และโดยไม่ตั้งใจ ทั้งชุดาและย่าของกฤษฎ์ก็พร้อมถอนหายใจ
ก็ถึงขนาดนี้... นวพรรษก็ยังไม่รู้ถึงความรู้สึกของกฤษฎ์อีก ให้ตาย!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 เม.ย. 2560, 20:49:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 เม.ย. 2560, 20:49:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1225
| << บทที่ ๕ 3/5 | บทที่ ๕ 5/5 >> |
ดังปัณณ์ 28 เม.ย. 2560, 20:52:16 น.
ดีค้า วันนี้พายัยพรรษมาส่งค่ำๆ มืดๆ เลยจ้า
คุณแว่นใส ใช่ค่ะ ตอนนี้ตัวละครครบแล้ว เอ้า อะไรจะเกิดมาลุ้นกันต่อปายยยย
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ค่า
และ และ และ
ยัยพรรษมีให้ดาวน์โหลดในรูปแบบ E-BOOK แล้วนะคะ ทั้ง PDF และ Epub
จิ้มตามลิงก์กันได้เล้ย https://goo.gl/Rkb1Oq
วันนี้ต้องไปแล้วค่ะ เจอกันตอนหน้าพรุ่งนี้จ้า
ดีค้า วันนี้พายัยพรรษมาส่งค่ำๆ มืดๆ เลยจ้า
คุณแว่นใส ใช่ค่ะ ตอนนี้ตัวละครครบแล้ว เอ้า อะไรจะเกิดมาลุ้นกันต่อปายยยย
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ค่า
และ และ และ
ยัยพรรษมีให้ดาวน์โหลดในรูปแบบ E-BOOK แล้วนะคะ ทั้ง PDF และ Epub
จิ้มตามลิงก์กันได้เล้ย https://goo.gl/Rkb1Oq
วันนี้ต้องไปแล้วค่ะ เจอกันตอนหน้าพรุ่งนี้จ้า
goldensun 28 เม.ย. 2560, 22:00:06 น.
กฤษฎ์จะรู้มั้ยเนี่ย ว่าทำไมพรรษคิดว่าเป็นเกย์ ตรรกะแปลกๆ
ปัฐน์จะถอยซะแล้ว
กฤษฎ์จะรู้มั้ยเนี่ย ว่าทำไมพรรษคิดว่าเป็นเกย์ ตรรกะแปลกๆ
ปัฐน์จะถอยซะแล้ว
แว่นใส 28 เม.ย. 2560, 23:47:47 น.
คนความรู้สึกช้า
คนความรู้สึกช้า