In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 20: Love (รัก) …The End…
Chapter 20: Love (รัก) …The End…
“มุคลิสไม่เอาไม่ดื้อกับอาบีน่า มาเช็ดตัวก่อนครับ”
“อร๊ายยย แอร๊ยยย”
“มุคลิสสส”
ฉันได้แต่ยิ้มให้กับความซนของมุคลิสที่เอาแต่คลานหนีคนเป็นพ่อ แปดเดือนที่ผ่านมา ชีวิตฉันถือว่าเปลี่ยนไปมาก ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งความคิด อารมณ์ และการใช้ชีวิตในแต่ละวัน
ฟอดดด
“แต่งตัวได้แล้วน่ะ”
“พี่ลีอ่า”
“หรือจะให้พี่จับแต่งตัวอีกคน”
เขากระซิบพร้อมโอบเอวฉันไว้ ส่วนอีกมือก็อุ้มเจ้าตัวเล็กอยู่
“ไม่เอาน้องไม่เล่นน่ะ ฟอดดด หอมจังเลยลูกอุมมี”
ฉันหันไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็ก เพื่อแก้เขิน ถึงเราจะอยู่ด้วยกันจนมีลูกแล้ว แต่ฉันก็ยังเขินเขาอยู่ดี ไม่รู้ทำไม มันรู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นทุกครั้งที่เราใกล้ชิดกัน ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยจืดจางลงเลยด้วยสิ
“พี่ลีลงไปก่อนก็ได้คะ เดี่ยวน้องตามไป”
“โอเค งั้นเราลงไปรออุมมีข้างล่างดีกว่าเนอะมุคลิส แต่ก่อนไปต้องทำไงน่า”
เขาเอียงตัวมาเพื่อบอกให้ฉันรู้ว่าเขาต้องการอะไร
ฟอดดด ฟอดดด
“ชื่นใจจัง ว่ามั้ยมุคลิส”
“แอร๊ยยยย”
ฉันหอมแก้มทั้งพ่อ ทั้งลูก จริงๆเลยพ่อลูกคู่นี้ เขาอ่อนโยนขึ้นมาก แถมยังคารม อย่างกับเด็กหนุ่มอย่างไรอย่างนั้น ฉันรู้สึกรักเขามากขึ้นทุกวัน นี่สินะที่เขาเรียกว่า รักหลังแต่ง มันทั้งร้อนรุ่ม เย็นเยือกบ้าง อุ่นบ้าง แต่ทุกอย่างนั้นชั่งสุขใจเกินกว่าที่จะบรรยาย
Bangkok, Thailand
“หลานฉันนี่ ฉ่ายแววหล่อตั้งแต่เด็กเลยเว้”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว เหมือนฉันไง”
“เหอะ ฉันว่าเหมือนฉันมากกว่า”
“เหมือนแกได้ไง นี่ลูกฉัน”
“เอ้านี่ก็หลานฉัน”
“แอ๊รรรรรรรรรร”
“นี่พวกพี่หยุดเถียงกันได้แล้ว เจ้าแสบร้องแล้วเห็นไหม พี่มุนชิตผมขออุ้มบ้าง”
“ไม่ให้ พี่เพิ่งจะได้อุ้มเองน่ะเว้ย”
“แต่ผมยังไม่ได้อุ้มเลยน่ะ”
“มา มาฉันอุ้มลูกฉันเอง”
“ได้ไงว่ะไอ้ลี ฉันเพิ่งอุ้มเองน่ะ”
“ก็พวกแกจะได้หยุดแย่งกันสักทีไง นี่ลูกฉันน่ะเว้ย แย่งเป็นลูกบอลไปได้”
“นี่ก็หลานฉัน/ผม เหมือนกัน!!”
“แอร๊รรรรรร”
“จะตะโกนพร้อมกันทำไม เห็นไมลูกฉันร้องแล้ว โอ๋ๆๆๆๆ”
วันนี้เป็นวันที่สองที่ฉันอยู่ที่นี่ บ้านของเขา ไม่สิ ตอนนี้บ้านหลังนี้เป็นบ้านของเราแล้วล่ะ เมื่อกลางวันฉันพาเจ้าตัวเล็กไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้าน ทุกคนเห่อเจ้าตัวเล็กมาก อาจจะเป็นเพราะหลานคนแรกของบ้าน ส่วนตอนนี้นะหรอ เขากำลังกล่อมเจ้าตัวเล็กเข้านอน และฉันก็กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าให้เขาเพื่อใส่ไปประชุมในวันพรุ่งนี้
พรึ่บบบ
ฟอดดด
“ชื่นใจ เมียใครเนี้ย”
ฉันตีอกเขาไปหนึ่งที
“แล้วนี่มุคลิสหลับแล้วหรอคะ”
“เรียบร้อยคงจะเหนื่อยน่ะ เพราะวันนี้เล่นซนทั้งวัน”
“แล้วพี่ลีล่ะคะ เหนื่อยรึเปล่า ไหนจะทำงานแล้วยังกลับมาช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอีก”
ฉันจับมือเขาที่โอบกอดเอวฉันอยู่
“ถ้าเหนื่อยเพื่อโมนาและลูก พี่ยอม”
เขาจับตัวฉันให้เผชิญหน้ากับเขา พร้อมโอบเอวฉันไว้
“ขอบคุณที่เชื่อใจพี่และเลือกให้พี่ได้เป็นอีหม่ามของน้อง”
“น้องกะ”
จุ๊บบบ
เขาจูบปิดปากฉันเพื่อไม่ให้ฉันเอ่ยคำใดๆ
“พี่รักเธอ โมนา รักเหลือเกิน”
เสียงแผ่วเบาที่พร่ำบอกคำว่ารักจากปากเขา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันมันชั่งอบอุ่นและซึ้งกินใจเหลือเกิน ถึงเขาจะเคยบอกฉันแล้ว แต่มันก็ไม่ได้บ่อยนักที่เขาจะพูดมันออกมา เขาบอกเสมอว่า ความรักของเขาคือการกระทำทั้งหมด หาใช่แค่เพียงลมปากที่พร่ำเพ้อออกมาเท่านั้น ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะยื่นหน้าจูบเขา ให้เหมือนกับความรู้สึกอันร้อนรุ่มและเอ่อล้นไปด้วยความรักทั้งหมดฉันมี นี่สินะที่เขาบอกว่า รักแท้ เกิดขึ้นหลังวิวาห์ ค่อยๆเรียนรู้กันและกันไปเรื่อยๆ เท่าที่ใจยังโหยหา และตราบจนลมหายใจสุดท้ายของเราสอง ฉันรักเขาเหลือเกิน...
The end.
“มุคลิสไม่เอาไม่ดื้อกับอาบีน่า มาเช็ดตัวก่อนครับ”
“อร๊ายยย แอร๊ยยย”
“มุคลิสสส”
ฉันได้แต่ยิ้มให้กับความซนของมุคลิสที่เอาแต่คลานหนีคนเป็นพ่อ แปดเดือนที่ผ่านมา ชีวิตฉันถือว่าเปลี่ยนไปมาก ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งความคิด อารมณ์ และการใช้ชีวิตในแต่ละวัน
ฟอดดด
“แต่งตัวได้แล้วน่ะ”
“พี่ลีอ่า”
“หรือจะให้พี่จับแต่งตัวอีกคน”
เขากระซิบพร้อมโอบเอวฉันไว้ ส่วนอีกมือก็อุ้มเจ้าตัวเล็กอยู่
“ไม่เอาน้องไม่เล่นน่ะ ฟอดดด หอมจังเลยลูกอุมมี”
ฉันหันไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็ก เพื่อแก้เขิน ถึงเราจะอยู่ด้วยกันจนมีลูกแล้ว แต่ฉันก็ยังเขินเขาอยู่ดี ไม่รู้ทำไม มันรู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นทุกครั้งที่เราใกล้ชิดกัน ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยจืดจางลงเลยด้วยสิ
“พี่ลีลงไปก่อนก็ได้คะ เดี่ยวน้องตามไป”
“โอเค งั้นเราลงไปรออุมมีข้างล่างดีกว่าเนอะมุคลิส แต่ก่อนไปต้องทำไงน่า”
เขาเอียงตัวมาเพื่อบอกให้ฉันรู้ว่าเขาต้องการอะไร
ฟอดดด ฟอดดด
“ชื่นใจจัง ว่ามั้ยมุคลิส”
“แอร๊ยยยย”
ฉันหอมแก้มทั้งพ่อ ทั้งลูก จริงๆเลยพ่อลูกคู่นี้ เขาอ่อนโยนขึ้นมาก แถมยังคารม อย่างกับเด็กหนุ่มอย่างไรอย่างนั้น ฉันรู้สึกรักเขามากขึ้นทุกวัน นี่สินะที่เขาเรียกว่า รักหลังแต่ง มันทั้งร้อนรุ่ม เย็นเยือกบ้าง อุ่นบ้าง แต่ทุกอย่างนั้นชั่งสุขใจเกินกว่าที่จะบรรยาย
Bangkok, Thailand
“หลานฉันนี่ ฉ่ายแววหล่อตั้งแต่เด็กเลยเว้”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว เหมือนฉันไง”
“เหอะ ฉันว่าเหมือนฉันมากกว่า”
“เหมือนแกได้ไง นี่ลูกฉัน”
“เอ้านี่ก็หลานฉัน”
“แอ๊รรรรรรรรรร”
“นี่พวกพี่หยุดเถียงกันได้แล้ว เจ้าแสบร้องแล้วเห็นไหม พี่มุนชิตผมขออุ้มบ้าง”
“ไม่ให้ พี่เพิ่งจะได้อุ้มเองน่ะเว้ย”
“แต่ผมยังไม่ได้อุ้มเลยน่ะ”
“มา มาฉันอุ้มลูกฉันเอง”
“ได้ไงว่ะไอ้ลี ฉันเพิ่งอุ้มเองน่ะ”
“ก็พวกแกจะได้หยุดแย่งกันสักทีไง นี่ลูกฉันน่ะเว้ย แย่งเป็นลูกบอลไปได้”
“นี่ก็หลานฉัน/ผม เหมือนกัน!!”
“แอร๊รรรรรร”
“จะตะโกนพร้อมกันทำไม เห็นไมลูกฉันร้องแล้ว โอ๋ๆๆๆๆ”
วันนี้เป็นวันที่สองที่ฉันอยู่ที่นี่ บ้านของเขา ไม่สิ ตอนนี้บ้านหลังนี้เป็นบ้านของเราแล้วล่ะ เมื่อกลางวันฉันพาเจ้าตัวเล็กไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้าน ทุกคนเห่อเจ้าตัวเล็กมาก อาจจะเป็นเพราะหลานคนแรกของบ้าน ส่วนตอนนี้นะหรอ เขากำลังกล่อมเจ้าตัวเล็กเข้านอน และฉันก็กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าให้เขาเพื่อใส่ไปประชุมในวันพรุ่งนี้
พรึ่บบบ
ฟอดดด
“ชื่นใจ เมียใครเนี้ย”
ฉันตีอกเขาไปหนึ่งที
“แล้วนี่มุคลิสหลับแล้วหรอคะ”
“เรียบร้อยคงจะเหนื่อยน่ะ เพราะวันนี้เล่นซนทั้งวัน”
“แล้วพี่ลีล่ะคะ เหนื่อยรึเปล่า ไหนจะทำงานแล้วยังกลับมาช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอีก”
ฉันจับมือเขาที่โอบกอดเอวฉันอยู่
“ถ้าเหนื่อยเพื่อโมนาและลูก พี่ยอม”
เขาจับตัวฉันให้เผชิญหน้ากับเขา พร้อมโอบเอวฉันไว้
“ขอบคุณที่เชื่อใจพี่และเลือกให้พี่ได้เป็นอีหม่ามของน้อง”
“น้องกะ”
จุ๊บบบ
เขาจูบปิดปากฉันเพื่อไม่ให้ฉันเอ่ยคำใดๆ
“พี่รักเธอ โมนา รักเหลือเกิน”
เสียงแผ่วเบาที่พร่ำบอกคำว่ารักจากปากเขา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันมันชั่งอบอุ่นและซึ้งกินใจเหลือเกิน ถึงเขาจะเคยบอกฉันแล้ว แต่มันก็ไม่ได้บ่อยนักที่เขาจะพูดมันออกมา เขาบอกเสมอว่า ความรักของเขาคือการกระทำทั้งหมด หาใช่แค่เพียงลมปากที่พร่ำเพ้อออกมาเท่านั้น ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะยื่นหน้าจูบเขา ให้เหมือนกับความรู้สึกอันร้อนรุ่มและเอ่อล้นไปด้วยความรักทั้งหมดฉันมี นี่สินะที่เขาบอกว่า รักแท้ เกิดขึ้นหลังวิวาห์ ค่อยๆเรียนรู้กันและกันไปเรื่อยๆ เท่าที่ใจยังโหยหา และตราบจนลมหายใจสุดท้ายของเราสอง ฉันรักเขาเหลือเกิน...
The end.
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ย. 2560, 20:12:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ย. 2560, 20:12:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1032
| << Chapter 19: Apologize (ขอโทษ) |