In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 19: Apologize (ขอโทษ)
Chapter 19: Apologize (ขอโทษ)
“ยังไงก็ยินดีอีกครั้งนะอัส ผมดีใจกับคุณจริงๆ”
ลียิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มให้ลีก่อนจะมองหน้าภรรยาของเขาที่ทำหน้าสลดลง โดยไม่พูดอะไร ขอโทษนะจ๊ะ หึ เดี่ยวเธอจะดีขึ้น นับจากนี้
“น้องอยากกลับแล้ว”
ฉันยิ้มเยาะในใจ เธอเป็นแบบนี้สินะ อาลีถึงเปลี่ยนไป
“โมนา”
“อย่าดุเธอเลยคะลี ถ้าเธออยากกลับก็พาเธอกลับเถอะ อัสเข้าใจ”
เธอหันมามองฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงคำถามว่า ต้องการจะทำอะไรกัน
“แต่ก่อนกลับฉันอยากจะ ขอโทษ กับทุกเรื่องที่ผ่านมา แค่นี้แหละ คุณด้วยคะลี ขอโทษนะคะ ลาก่อน”
ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินออกมาจากร้าน เพราะ ไม่ว่าพวกเขาสองคนจะยกโทษให้หรือไม่ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้พูดมันไปแล้ว
“ดะเดี่ยวคะ คุณอัสมา”
ฉันหยุดเดินและหันไปมองเธอที่รีบเดินตามฉันมา โดยมีอาลีประคองอยู่ไม่ห่าง
“คุณคิดจะทำอะไร”
“พูดอย่างนี้ ไม่เชื่อฉันสินะ”
“หลายวันก่อนคุณยังประกาศตัวจะแย่งพี่ลี มาวันนี้คุณกลับขอโทษ คิดว่ามันน่าเชื่อมั้ยละคะ”
“คนเคยร้าย เคยแรง ไม่จำเป็นต้องร้าย ต้องแรงไปตลอดหรอกนะ จะเชื่อหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับเธอ”
“ถ้าคุณพูดจริง ฉันก็ยกโทษคะ แต่ถ้าไม่ละก็ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้”
“ใช่ พระเจ้าเท่านั้น ที่รู้”
“เดี่ยวอัส ผมเองต้องขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ และต้องขอบคุณๆจริงๆ”
“คะ จนกว่าจะได้พบกันใหม่ อัสลามูอากุม”
“วาอาลัยกุมุสลาม”
ฉันรีบขึ้นรถ พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ฮึก ฮือ ฉันทำถูกแล้วๆ ฮึก ฮือ พอกันทีกับความรักจอมปลอม เลิกหลอกตัวเอง แล้วกลับมาเป็นคุณหนูอัสมาที่เพียบพร้อม เก่ง กล้า คนเดิมสักที ฮือ ถึงฉันจะร้าย จะแรงแค่ไหน แต่อย่าคิดว่าลึกๆแล้วฉันจะไม่เจ็บ ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปแทรกกลางระหว่างเขา เบื้องหน้าอาจเห็นว่าฉันสะใจ ฉันชนะ แต่ใครจะรู้ว่ามันข่มขื่น มันน่าสมเพชแค่ไหน ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้รักฉันแล้ว แต่ก็ยังทนหลอกตัวเอง เพื่อจะทำให้อีกคนเจ็บเหมือนที่ฉันเป็น ฮึก ฮือ ความจริงแล้วฉันแพ้มาโดยตลอด
Mona part:
หลายเดือนผ่านไป
เอี๊ยดดด
พี่ลีกลับมาแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็นอยู่ ฉันไม่ได้ไปสอนเกือบเดือนแล้ว ไม่สิฉันลาออกแล้วละ ที่สำคัญฉันไม่ได้ลาออกเอง แต่เป็นเขาที่จัดการลาออกให้ฉัน เหตุผลเพราะ ไม่อยากให้ฉันทำงานหนัก เดี่ยวจะกระทบกระเทือนถึงลูก
ฟอดดด
“อื้อ พี่ลี”
“ชื่นใจ ไหนวันนี้ทำอะไร”
“ทำแกงเขียวหวานไก่ กับพัดกะเพราไก่คะ”
“ไก่ทั้งนั้น”
“ทำไมคะ ไม่อยากกินหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหนคะ ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน เดี่ยวน้องให้พ่อกับอามีนกินแทน”
โมโห น่าโมโห ฉันก็อุส่าตั้งใจทำ แต่ดูเขาสิ น่าน้อยใจ
“เดี่ยว จะไปไหน”
“ไม่ต้องมาจับ”
ฉันสะบัดมือเขาที่จับต้นแขนฉัน
สวบบบ
“นี่ปล่อยนะ ไม่ต้องมากอดเลย”
“ไม่ปล่อย พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ จะงอนไม่มีเหตุผลแบบนี้ไม่ได้”
“ไม่ได้งอน ปล่อย”
“ไม่ปล่อย พูดดีๆก่อน”
“……………”
“โมนา”
“……………”
“นี่งอนจริงๆหรอ ไม่เอาสิ หายงอนนะ ใครว่าไม่อยากกิน พี่อยากกินข้าวฝีมือเมียจะแย่”
ฟอดดด
“อือ ถ้าอยากกินก็ปล่อยสิ จะไปเตรียมให้”
ฉันเอียงหน้าไปบอกเขา เพราะเขากอดฉันอยู่ข้างหลัง เขายื่นหน้ามา พร้อมชี้ไปที่แก้มสองสามที
“ไม่”
“ไม่หอม ไม่ปล่อย”
“นี่”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
ฟอดดด
สุดท้ายฉันก็หอมแก้มเขาหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อ่า ชื่นใจ ฮะฮ่ะฮ่า”
เพี้ยะ
ฉันง้างมือตีแขนเขาด้วยความเขิน ให้ตายสิ
ตอนนี้ฉันนั่งอ่านหนังสือคู่มือดูแลครรภ์เจ้าตัวน้อยอยู่บนโซฟา นี่ก็จะแปดเดือนแล้ว เจ้าตัวน้อยดื้อบ้าง ดิ้นใหญ่ทุกครั้งที่ฉันงอแงกับพี่ลี ท่าทางจะรักคุณพ่อเขามาก ก็เขาดูแลฉันไม่ห่าง เวลาเดินก็ประคองใหญ่ ถึงฉันจะห้ามว่าไม่ต้อง เพราะฉันไม่ได้ลำบากอะไรที่จะเดินเอง แต่เขาก็ยังเป็นเขา อยากทำอะไรต้องได้ทำ จะว่าไปความจริงในภาวะแบบนี้ผู้หญิงทุกคนก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่ โดยเฉพาะการเอาใจใส่จากสามีที่รัก
ตุบบบ
“อือ หมอนใบนี้นุ่มนะเนี้ย ไงมุคลิส เอ่หรือจะ มุมตัซ”
“หืม หมายถึง”
ฉันชี้ที่ท้องตัวเอง โดยมีเขานอนหนุนตักหันหน้าคุยกับเจ้าตัวน้อยในครรภ์
“ใช่ ถ้าเป็นผู้ชายจะให้ชื่อ มุคลิส แต่ถ้าเป็นผู้หญิง ก็ชื่อมุมตัซ”
“ชื่อเพราะดีคะ ความหมายดีด้วย แต่หมอซาวด์แล้วนี่คะ ว่าลูกเราเป็นผู้ชาย”
“นั่นแหละ ผมตั้งเตรียมไว้ นี่ยังมี มุฮสิน อัชรอฟ และ อามานี”
“เดี่ยวๆๆ นี่พี่ลีตั้งเตรียมไว้หมดแล้วหรอคะ คนนี้ยังไม่ได้คลอดเลย”
“ไม่เห็นเป็นไร พี่แพลนไว้ก่อน คลอดเมื่อไหร่จัดทันที เอาแบบหัวปีท้ายปีไปเลย”
เพี้ยะ
ฉันตีแขนเขาแก้เขิน ที่พูดอะไรทะลึ่งๆ
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งตรงไหน พี่พูดจริงเตรียมตัวได้เลย”
“บ้า จะทำได้หรอ”
“นี่อย่ามาดูถูกพี่น่า หลักฐานอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง สองครั้งติด เอ๊ะหรือตั้งแต่ครั้งแรก”
“นี่หยุดพูดได้แล้ว ลามก”
ฉันเอามือไปปิดปากเขาไว้ แต่เขาก็เลื่อนมือมาจับมือฉันไว้ไปวางบนอกเขาตรงตำแหน่งหัวใจที่ตอนนี้มันกำลังเต้นอยู่
“ขอบคุณนะ”
“ค่ะ ขอบคุณเรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง”
ฉันยิ้มให้เขา
“น้องก็ขอบคุณเหมือนกันคะ”
“ขอโทษด้วยกับทุกสิ่งที่ทำไป”
ฉันมองเขาที่กำลังพูดอยู่ สีหน้าที่แสดงถึงความหนักแน่น บ่งบอกให้รู้ถึงคำพูดที่มาจากใจเขาได้ดี
“ไม่เป็นไรคะ เมื่อก่อนจะยังไงก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะคะ แค่ทุกวันนี้เรามีกันก็พอ”
“น่ารักจัง”
“แล้วรักมั้ยคะ”
ฉันมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
“เอาหูมาใกล้ๆสิ”
ฉันทำสีหน้าสงสัยแต่ก็ยอมก้มลงตามที่เขาบอก
ฟอดดด
“อ่ะ พี่ลี นี่หลอกหอมหรอ”
“ฮะฮ่ะฮ่า หอมเจ้าตัวน้อยด้วยดีกว่า”
ฟอดดด ฟอดดด ฟอดดด
ฉันมองเขาที่กำลังฟัดหอมกับหน้าท้องฉันอยู่
“นี่หยุดนะ มันจักจี้ อร๊ายยย พี่ลี”
“จักจี้หรอ อย่างนี้ต้องจัดหนักๆ”
“อร๊ายยย พี่ลี”
ไหง่เป็นนี้ไปได้ เมื่อกี้เขายังไม่ได้ตอบเลยว่ารักหรือเปล่า แต่ถึงยังไง การกระทำก็สำคัญกว่าคำพูดอยู่แล้ว ว่าไหม
“ยังไงก็ยินดีอีกครั้งนะอัส ผมดีใจกับคุณจริงๆ”
ลียิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มให้ลีก่อนจะมองหน้าภรรยาของเขาที่ทำหน้าสลดลง โดยไม่พูดอะไร ขอโทษนะจ๊ะ หึ เดี่ยวเธอจะดีขึ้น นับจากนี้
“น้องอยากกลับแล้ว”
ฉันยิ้มเยาะในใจ เธอเป็นแบบนี้สินะ อาลีถึงเปลี่ยนไป
“โมนา”
“อย่าดุเธอเลยคะลี ถ้าเธออยากกลับก็พาเธอกลับเถอะ อัสเข้าใจ”
เธอหันมามองฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงคำถามว่า ต้องการจะทำอะไรกัน
“แต่ก่อนกลับฉันอยากจะ ขอโทษ กับทุกเรื่องที่ผ่านมา แค่นี้แหละ คุณด้วยคะลี ขอโทษนะคะ ลาก่อน”
ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินออกมาจากร้าน เพราะ ไม่ว่าพวกเขาสองคนจะยกโทษให้หรือไม่ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้พูดมันไปแล้ว
“ดะเดี่ยวคะ คุณอัสมา”
ฉันหยุดเดินและหันไปมองเธอที่รีบเดินตามฉันมา โดยมีอาลีประคองอยู่ไม่ห่าง
“คุณคิดจะทำอะไร”
“พูดอย่างนี้ ไม่เชื่อฉันสินะ”
“หลายวันก่อนคุณยังประกาศตัวจะแย่งพี่ลี มาวันนี้คุณกลับขอโทษ คิดว่ามันน่าเชื่อมั้ยละคะ”
“คนเคยร้าย เคยแรง ไม่จำเป็นต้องร้าย ต้องแรงไปตลอดหรอกนะ จะเชื่อหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับเธอ”
“ถ้าคุณพูดจริง ฉันก็ยกโทษคะ แต่ถ้าไม่ละก็ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้”
“ใช่ พระเจ้าเท่านั้น ที่รู้”
“เดี่ยวอัส ผมเองต้องขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ และต้องขอบคุณๆจริงๆ”
“คะ จนกว่าจะได้พบกันใหม่ อัสลามูอากุม”
“วาอาลัยกุมุสลาม”
ฉันรีบขึ้นรถ พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ฮึก ฮือ ฉันทำถูกแล้วๆ ฮึก ฮือ พอกันทีกับความรักจอมปลอม เลิกหลอกตัวเอง แล้วกลับมาเป็นคุณหนูอัสมาที่เพียบพร้อม เก่ง กล้า คนเดิมสักที ฮือ ถึงฉันจะร้าย จะแรงแค่ไหน แต่อย่าคิดว่าลึกๆแล้วฉันจะไม่เจ็บ ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปแทรกกลางระหว่างเขา เบื้องหน้าอาจเห็นว่าฉันสะใจ ฉันชนะ แต่ใครจะรู้ว่ามันข่มขื่น มันน่าสมเพชแค่ไหน ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้รักฉันแล้ว แต่ก็ยังทนหลอกตัวเอง เพื่อจะทำให้อีกคนเจ็บเหมือนที่ฉันเป็น ฮึก ฮือ ความจริงแล้วฉันแพ้มาโดยตลอด
Mona part:
หลายเดือนผ่านไป
เอี๊ยดดด
พี่ลีกลับมาแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็นอยู่ ฉันไม่ได้ไปสอนเกือบเดือนแล้ว ไม่สิฉันลาออกแล้วละ ที่สำคัญฉันไม่ได้ลาออกเอง แต่เป็นเขาที่จัดการลาออกให้ฉัน เหตุผลเพราะ ไม่อยากให้ฉันทำงานหนัก เดี่ยวจะกระทบกระเทือนถึงลูก
ฟอดดด
“อื้อ พี่ลี”
“ชื่นใจ ไหนวันนี้ทำอะไร”
“ทำแกงเขียวหวานไก่ กับพัดกะเพราไก่คะ”
“ไก่ทั้งนั้น”
“ทำไมคะ ไม่อยากกินหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหนคะ ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน เดี่ยวน้องให้พ่อกับอามีนกินแทน”
โมโห น่าโมโห ฉันก็อุส่าตั้งใจทำ แต่ดูเขาสิ น่าน้อยใจ
“เดี่ยว จะไปไหน”
“ไม่ต้องมาจับ”
ฉันสะบัดมือเขาที่จับต้นแขนฉัน
สวบบบ
“นี่ปล่อยนะ ไม่ต้องมากอดเลย”
“ไม่ปล่อย พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ จะงอนไม่มีเหตุผลแบบนี้ไม่ได้”
“ไม่ได้งอน ปล่อย”
“ไม่ปล่อย พูดดีๆก่อน”
“……………”
“โมนา”
“……………”
“นี่งอนจริงๆหรอ ไม่เอาสิ หายงอนนะ ใครว่าไม่อยากกิน พี่อยากกินข้าวฝีมือเมียจะแย่”
ฟอดดด
“อือ ถ้าอยากกินก็ปล่อยสิ จะไปเตรียมให้”
ฉันเอียงหน้าไปบอกเขา เพราะเขากอดฉันอยู่ข้างหลัง เขายื่นหน้ามา พร้อมชี้ไปที่แก้มสองสามที
“ไม่”
“ไม่หอม ไม่ปล่อย”
“นี่”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
ฟอดดด
สุดท้ายฉันก็หอมแก้มเขาหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อ่า ชื่นใจ ฮะฮ่ะฮ่า”
เพี้ยะ
ฉันง้างมือตีแขนเขาด้วยความเขิน ให้ตายสิ
ตอนนี้ฉันนั่งอ่านหนังสือคู่มือดูแลครรภ์เจ้าตัวน้อยอยู่บนโซฟา นี่ก็จะแปดเดือนแล้ว เจ้าตัวน้อยดื้อบ้าง ดิ้นใหญ่ทุกครั้งที่ฉันงอแงกับพี่ลี ท่าทางจะรักคุณพ่อเขามาก ก็เขาดูแลฉันไม่ห่าง เวลาเดินก็ประคองใหญ่ ถึงฉันจะห้ามว่าไม่ต้อง เพราะฉันไม่ได้ลำบากอะไรที่จะเดินเอง แต่เขาก็ยังเป็นเขา อยากทำอะไรต้องได้ทำ จะว่าไปความจริงในภาวะแบบนี้ผู้หญิงทุกคนก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่ โดยเฉพาะการเอาใจใส่จากสามีที่รัก
ตุบบบ
“อือ หมอนใบนี้นุ่มนะเนี้ย ไงมุคลิส เอ่หรือจะ มุมตัซ”
“หืม หมายถึง”
ฉันชี้ที่ท้องตัวเอง โดยมีเขานอนหนุนตักหันหน้าคุยกับเจ้าตัวน้อยในครรภ์
“ใช่ ถ้าเป็นผู้ชายจะให้ชื่อ มุคลิส แต่ถ้าเป็นผู้หญิง ก็ชื่อมุมตัซ”
“ชื่อเพราะดีคะ ความหมายดีด้วย แต่หมอซาวด์แล้วนี่คะ ว่าลูกเราเป็นผู้ชาย”
“นั่นแหละ ผมตั้งเตรียมไว้ นี่ยังมี มุฮสิน อัชรอฟ และ อามานี”
“เดี่ยวๆๆ นี่พี่ลีตั้งเตรียมไว้หมดแล้วหรอคะ คนนี้ยังไม่ได้คลอดเลย”
“ไม่เห็นเป็นไร พี่แพลนไว้ก่อน คลอดเมื่อไหร่จัดทันที เอาแบบหัวปีท้ายปีไปเลย”
เพี้ยะ
ฉันตีแขนเขาแก้เขิน ที่พูดอะไรทะลึ่งๆ
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งตรงไหน พี่พูดจริงเตรียมตัวได้เลย”
“บ้า จะทำได้หรอ”
“นี่อย่ามาดูถูกพี่น่า หลักฐานอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง สองครั้งติด เอ๊ะหรือตั้งแต่ครั้งแรก”
“นี่หยุดพูดได้แล้ว ลามก”
ฉันเอามือไปปิดปากเขาไว้ แต่เขาก็เลื่อนมือมาจับมือฉันไว้ไปวางบนอกเขาตรงตำแหน่งหัวใจที่ตอนนี้มันกำลังเต้นอยู่
“ขอบคุณนะ”
“ค่ะ ขอบคุณเรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง”
ฉันยิ้มให้เขา
“น้องก็ขอบคุณเหมือนกันคะ”
“ขอโทษด้วยกับทุกสิ่งที่ทำไป”
ฉันมองเขาที่กำลังพูดอยู่ สีหน้าที่แสดงถึงความหนักแน่น บ่งบอกให้รู้ถึงคำพูดที่มาจากใจเขาได้ดี
“ไม่เป็นไรคะ เมื่อก่อนจะยังไงก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะคะ แค่ทุกวันนี้เรามีกันก็พอ”
“น่ารักจัง”
“แล้วรักมั้ยคะ”
ฉันมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
“เอาหูมาใกล้ๆสิ”
ฉันทำสีหน้าสงสัยแต่ก็ยอมก้มลงตามที่เขาบอก
ฟอดดด
“อ่ะ พี่ลี นี่หลอกหอมหรอ”
“ฮะฮ่ะฮ่า หอมเจ้าตัวน้อยด้วยดีกว่า”
ฟอดดด ฟอดดด ฟอดดด
ฉันมองเขาที่กำลังฟัดหอมกับหน้าท้องฉันอยู่
“นี่หยุดนะ มันจักจี้ อร๊ายยย พี่ลี”
“จักจี้หรอ อย่างนี้ต้องจัดหนักๆ”
“อร๊ายยย พี่ลี”
ไหง่เป็นนี้ไปได้ เมื่อกี้เขายังไม่ได้ตอบเลยว่ารักหรือเปล่า แต่ถึงยังไง การกระทำก็สำคัญกว่าคำพูดอยู่แล้ว ว่าไหม
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.พ. 2560, 21:45:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.พ. 2560, 21:45:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1033
| << Chapter 18 Pregnant (ท้อง) | Chapter 20: Love (รัก) …The End… >> |