กรรมสิทธิ์หัวใจ
“แล้วทำไมหนูถึงต้องทำตามที่คุณพีต้องการทุกอย่างด้วยเล่า!”
วริณสิตาตะโกนก้อง ราวกับจะร้องเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนที่สุมในใจ สาวน้อยหารู้ไม่ ว่าการกระทำนั้นทำให้ดวงตาคมปลาบเบิกขึ้นสว่างวาบ
พีรพัฒน์ตวัดต้นแขนเล็กที่จับไว้ในมือให้ถลาเข้ามา กระซิบเย็นเยียบ หน้าเกือบประชิดหน้า
“เพราะเธอ คือ ‘กรรมสิทธิ์’ ของฉันไงล่ะวริณสิตา!”
วริณสิตาตะโกนก้อง ราวกับจะร้องเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนที่สุมในใจ สาวน้อยหารู้ไม่ ว่าการกระทำนั้นทำให้ดวงตาคมปลาบเบิกขึ้นสว่างวาบ
พีรพัฒน์ตวัดต้นแขนเล็กที่จับไว้ในมือให้ถลาเข้ามา กระซิบเย็นเยียบ หน้าเกือบประชิดหน้า
“เพราะเธอ คือ ‘กรรมสิทธิ์’ ของฉันไงล่ะวริณสิตา!”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 1
เรียนคุณอังกาบที่เคารพรัก...
ตอนที่คุณได้รับจดหมายฉบับนี้ ตัวอิฉันอาจมิได้มีลมหายใจอยู่บนโลกเสียแล้ว เพราะความแก่เฒ่าและโรคภัยที่รุมเร้าเสียจนอิฉันรู้ตัว อิฉันจึงได้เขียนจดหมายฉบับนี้ก่อนที่เรี่ยวแรงและลมหายใจอิฉันจะหมดไป อิฉันไม่ได้กลัวความตายแม้สักน้อย แต่ห่วงสุดท้ายที่ยังมีและมิเห็นใครที่จะช่วยได้นอกจากคุณอังกาบ...นายผู้เมตตาอิฉันเสมอมาเพียงเท่านั้น ในวาระสุดท้ายของชีวิตอิฉัน อิฉันขอความกรุณา ฝากฝังแก้วตาดวงใจของอิฉันกลับไปไว้ใต้ร่มใบบุญของคุณอังกาบอีกสักครั้ง เพราะเจ้าจิ๊บมันยังเล็กนัก ขาดอิฉันไปก็คงไม่มีใครอุ้มชูดูแลมันอีกแล้ว คุณอังกาบคะ ได้โปรด...ได้โปรดกรุณาเอ็นดูเมตตาชุบเลี้ยงมันด้วยเถอะค่ะ โปรดเมตตามันเช่นที่คุณอังกาบเคยเมตตาอิฉัน อิฉันขอมอบแก้วตาดวงใจดวงนี้ของอิฉันให้ แล้วต่อไปในภายภาคหน้าคุณอังกาบจะใช้สอยหรือบัญชาเจ้าจิ๊บอย่างไรก็สุดแล้วแต่ใจและความกรุณา เพราะว่าอิฉันนั้นขอยกให้ เจ้าจิ๊บจะถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณ นับแต่วันที่อิฉันสิ้นลม
สายใจ
“จดหมายฉบับนี้มาถึงที่นี่ตั้งแต่วันอังคารที่แล้วแล้วละค่ะ”
กระแสเสียงเนิบนาบของนางบัวศรีเอ่ยขึ้นทันทีที่สังเกตได้ว่าชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วๆ แต่เพราะนัยน์ตาสีดำคมกริบที่ยังจับจ้องกระดาษเขียนจดหมายในมืออยู่เขม็งก็ทำให้ ‘นางบัวศรี’ แม่บ้านวัยหกสิบห้าปีแห่งคฤหาสน์สุริยะธาดาตัดสินใจว่าต้องอรรถาธิบายต่อ
“แต่ที่ป้าไม่ได้บอกเพราะไม่สบโอกาสสักที เห็นว่าคุณพีกำลังวุ่นๆกับงานคุณอังน่ะค่ะ”
ทว่าจนแล้วจนรอด เจ้าของร่างที่ถูกเรียกว่า ‘คุณพี’ ก็มิได้ส่งสำเนียงหรือปฏิกิริยาที่พอจะแสดงให้รู้ได้เลยว่าเขารับรู้หรือได้ยินคำที่นางกล่าวหรือไม่ ร้ายกว่านั้นคืออาการนิ่งเงียบ กับคิ้วเข้มที่ย่นเข้าหากันน้อยๆส่งผลให้นางบัวศรีต้องชั่งใจ ประสานมือไว้ตรงหน้าตักอย่างติดจะเกรงๆ
เพราะถึงแม้ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าที่มีชื่อว่า ‘พีรพัฒน์ วิศิษฏการ’ ผู้นี้ จะมีศักดิ์เป็นญาติใกล้ชิดที่เหลือคนเดียวของ ‘คุณอังกาบ สุริยะธาดา’ ผู้เป็นเจ้านายของนาง แต่หลายสิบปีที่ผ่านมานางบัวศรีก็ไม่เคยจะได้รับใช้เขาเลย
“สายใจ?” แล้วเสียงทุ้มๆก็เอ่ยออกมา จับได้ชัดว่าความสงสัยเต้นอยู่เป็นริ้วก่อนคำถามสั้นๆ ห้วนๆว่า “ใคร?” จะทำให้นางบัวศรีต้องขยับกายเพราะความอึดอัดอย่างไม่รู้ตัว
“เอ่อ...แม่สายใจ แกเป็นต้นห้องคนเก่าของคุณอังเธอน่ะค่ะ” นางบัวศรีอธิบาย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะยังไม่ได้เข้าใจอะไรเท่าไหร่ เขาจึงทวนคำ
“ต้นห้องคนเก่า?”
“ค่ะ” แม่บ้านวัยหกสิบห้าตอบรับ “แกเป็นคนสนิทคู่ใจที่คุณอังเธอรักและไว้วางใจมากค่ะ แต่ว่าแม่สายใจแกก็ขอลาออกไปตั้งนานเป็นสิบๆปีแล้วล่ะนะคะ”
“แล้วยังไง?” ชายหนุ่มซักต่อ แต่หนนี้นางบัวศรีไม่เข้าใจ แม่บ้านสูงวัยแสดงสีหน้างงงวย เขาจึงเอ่ย
“ป้าอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วรึยัง?”
“โอย! มิได้ค่ะ ป้าไม่ได้อ่าน” นางบัวศรีรีบตอบ “จดหมายจ่าหน้าถึงคุณอัง ป้ามิบังอาจเปิดจดหมายของเจ้านายอ่านหรอกค่ะ ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ รอจนสบโอกาสได้ให้คุณพีก็วันนี้เอง”
พีรพัฒน์ วิศิษฏการผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจยื่นจดหมายที่อยู่ในมือให้นางบัวศรี แม่บ้านวัยหกสิบห้าได้แต่กะพริบตางงๆ
“อ่านเถอะ ผมอนุญาต”
แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังชั่งใจอยู่อีกเกือบตั้งสองนาทีกว่าที่จะยื่นมือไปรับกระดาษบางๆแผ่นนั้นมา แล้วก็ต้องเลื่อนระยะให้เหมาะกับสภาพสายตาที่เข้าสู่วัยชราเสียแล้ว ปรับกันอยู่สองสามทีนางบัวศรีก็ได้ระยะเหมาะ เมื่อนั้นสายตาจึงค่อยๆกวาดไล่ไปตามบรรทัดตัวอักษร กระทั่งจบลงที่ตัวสุดท้ายถึงได้เงยขึ้น แล้วก็ต้องสบตากับชายหนุ่ม ผู้ซึ่งเพิ่งจะก้าวเข้ามาเป็นเจ้านายใหม่ตามลำดับศักดิ์ทายาทโดยธรรมแห่งการรับมรดกตามกฎหมาย นาทีนี้นางบัวศรีทำได้แค่แอบกลืนน้ำลายด้วยสีหน้าเลี่ยนๆ
เพราะสัญชาตญาณนั้นเตือนชัดว่าเจ้านายใหม่คนนี้ต้องถามอะไรบางอย่างที่นางไม่รู้จะให้ความเห็นเขายังไงดีแน่
และมันก็ใช่! เมื่อในที่สุด พีรพัฒน์ วิศิษฏการก็ดันตัวเองลุกขึ้นยืนสง่าเต็มความสูง ก่อนถามอย่างราบเรียบแต่ฟังดูเฉียบขาดเหลือเกินว่า
“อ่านแล้วป้าคิดยังไง ผมจำเป็นจะต้องรับเลี้ยงเด็กที่ชื่อ ‘จิ๊บ’ อะไรนั่นมั้ย ในเมื่อผมไม่ใช่ป้าอัง”
.................................
ตอนที่ ๑
พีรพัฒน์ วิศิษฏการละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากอนุญาต ประตูห้องก็ถูกดันออก พร้อมๆกับร่างบางสมส่วนในชุดเดรสแขนกุดสีขาวที่ก้าวเข้ามา
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วยนะคะพี” กระแสเสียงอันสดใสของผู้มาใหม่เอ่ยทัก ใบหน้าสวยหมดจดนั่นประดับด้วยยิ้มอ่อนหวานเสียจนเขานึกโกรธอาการโผล่เข้ามาแบบถือวิสาสะของเธอผู้นี้ไม่ลงเลย ชายหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ผมก็ต้องอยู่นี่สิรัก ที่นี่บริษัทผมนะ” พีรพัฒน์ตอบขณะเบนสายตากลับมายังหน้าจอเพราะยังเหลือคำสั่งอีกสองสามอย่างที่เขาต้องเขียนลงไปในคอมพิวเตอร์ของเขา
“อ้อ! ค่ะ” แล้วสาวสวยนาม ‘หทัยรัก วรโชติ’ ก็พยักหน้าหงึกหงักขณะพาร่างอรชรอ้อนแอ้นมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟารับแขกที่อยู่เยื้องไปด้านข้างโต๊ะทำงานเขา
“ที่นี่น่ะบริษัทพี” เสียงเจ้าหล่อนว่า ก่อนที่จะยิงประโยคย้อนถามต่อไปอีกว่า “แล้วเอพีกรุ๊ปล่ะคะ ใช่ด้วยหรือเปล่า?” ดวงตายาวรีที่ถูกล้อมด้วยแพขนตายาวงอนเบิกกว้างขึ้นนิดๆราวกับต้องการคำตอบจากเขาเสียเดียวนี้ แต่แน่นอนว่าสิ่งที่พีรพัฒน์แสดงออกไปคืออาการนิ่งและความเงียบ
“เฮ้อ! พีน่ะ” หทัยรักแสร้งถอนใจมาแรงๆ เอนแผ่นหลังพิงพนักโซฟาตัวนุ่มจนเต็ม “ตั้งแต่รู้จักกันมาคุณก็เป็นแบบนี้เสมอเลยนะ เงียบขรึม แล้วก็ยากจะเข้าใจ”
“หืม?” พีรพัฒน์เลิกคิ้วยิ้มๆ “ผมน่ะนะยากจะเข้าใจ?”
ทวนคำเจ้าหล่อนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงไปพิมพ์อะไรก่อกแก่กบนโน้ตบุ๊กตัวเองต่อ หนนี้สาวสวยเลยค้อนขวับอย่างเปิดเผย
“ก็ใช่สิคะ” หทัยรักบอก กระแสเสียงแบบกระฟัดกระเฟียดเล็กๆนั่นส่งผลให้ชายหนุ่มอดจะหัวเราะเบาๆในคอไม่ได้ หนนี้หทัยรักเลยถอนหายใจจริงจัง
“พีคะ” หทัยรักเรียก “ตอนนี้ที่นั่นก็เป็นบริษัทของพีเหมือนกันนะคะ แล้วเดี๋ยวสัปดาห์หน้าเอพีกรุ๊ปก็จะนัดประชุมร่วมกรรมการผู้ถือหุ้นแล้ว ใจคอพีจะไม่ลองเข้าไปศึกษาข้อมูลดูก่อนสักนิดเลยหรือคะ”
“ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องธุรกิจอสังหาริมทรัพย์พวกนั้นเท่าไหร่หรอก”
“เป็นเพราะคุณไม่อยากจะตั้งใจศึกษามากกว่าค่ะ” หญิงสาวสวน “รักแน่ใจว่าระบบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่พีอ้างว่าไม่ค่อยถนัดน่ะ มันง่ายกว่าการวางระบบรักษาความปลอดภัยบนเครือข่ายคอมพิวเตอร์อะไรที่พีแอลเอส ซิเคียวริตี้ ซิสเต็มส์ ของพีทำแน่”
พีรพัฒน์หัวเราะขำ “ผมว่ามันคนละเรื่องกันแล้วนะรัก”
“ตอนนี้เป็นเรื่องเดียวกันแล้วค่ะ” หทัยรักบอก ร่างบางสมส่วนดันหลังขึ้นมานั่งตัวตรง สีหน้ากระเง้ากระงอดอย่างเด็กขัดใจเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
“พีคะ ตอนนี้ อังกาบ พร็อพเพอร์ตี้ ก็ต้องการประธานบริหารนะคะ พีอยากเห็นบริษัทที่คุณป้าอังสร้างมาด้วยความอุสาหะต้องหยุดชะงัก เปลี่ยนมือ หรือว่าร้ายที่สุดคือต้องปิดตัวลงไปงั้นหรือคะ”
หนนี้ดูเหมือนความพยายามของหทัยรักจะมีผลขึ้นมาบ้างเพราะพีรพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ แม้จริงๆแล้วเขาจะรู้ดีว่าไอ้ข้อร้ายสุดที่หทัยรักว่า มันจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก เพราะไม่ว่าอย่างไร คุณอมร วรโชติ ผู้เป็นพ่อของเจ้าหล่อนก็เป็นหนึ่งในบอร์ดบริหาร ซึ่งพีรพัฒน์ออกจะมั่นใจว่าเขาคงไม่ยอมให้ ‘อังกาบ พร็อพเพอร์ตี้ หรือ เอพีกรุ๊ป’ ต้องล้มลงง่ายๆแน่
แต่ถ้าเปลี่ยนมือไปน่ะ ก็อาจไม่แน่
“อืม...ก็ได้ครับรัก” ในที่สุดพีรพัฒน์ก็ตอบ ใบหน้าสวยฉีกยิ้มสดใสอันเป็นเสน่ห์แบบที่เจ้าตัวมั่นใจเกินร้อยว่าต้องกระตุกลมหายใจผู้ชายได้สักครึ่งประเทศ
แต่แน่แหละ คนอย่างเธอไม่ประมาทว่าพีรพัฒน์อาจเป็นผู้ชายแบบที่เหลืออีกครึ่งประเทศ เพราะงั้นการจะทำให้เขารู้สึกเหมือนลืมหายใจกับเธอได้ มันก็คงต้องมีจริตเสน่ห์ตบท้ายกันนิด
แล้วสำหรับผู้หญิงสวยๆระดับอดีตดาวมหาวิทยาลัยอย่างหทัยรักคนนี้ แค่เสียงหัวเราะใสกริ๊ง กับคำพูดหวานๆประมาณว่า ‘ต้องอย่างนี้สิคะ พีน่ะน่ารักที่สุดเลย’ ก็น่าพอถมถืด
แต่ทว่า...
“หึๆๆ ต้องอย่างนี้สิคะ พีของรักน่ะ น่ารักที่สุดเลย”
ชายหนุ่มแค่ยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหน้ากลับไปหาจอคอมพิวเตอร์
บอกได้คำเดียวเลยว่า ปฏิกิริยาอย่างนั้นทำเอาอดีตดาวมหาวิทยาลัยแทบจะใบ้รับทาน!
ก็ขนาดว่าเพิ่มคำว่า ‘พีของรักน่ะ’ เข้าไปด้วยเพื่อกันเหนียวแล้ว แต่...
อ๊าย! ไอ้ผู้ชายบ้า!
หทัยรักสูดหายใจเข้าปอดยาวๆ เค้นรอยยิ้มกระชากใจตามสไตล์ตัวเองขึ้นมาใหม่ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น แล้วบรรจงพาร่างอ้อนแอ้นมายืนท้าวแขนกับโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม บางทีระยะจากโซฟาเมื่อกี้คงไกลไป หนนี้เลยมาใกล้ๆ ยิ้มกระชากใจในระยะเผาขนแบบนี้ พีรพัฒน์จะไม่อึ้งกิมกี่กับเสน่ห์เธอบ้างก็ให้มันรู้ไป!
“อืม...แล้ว...” หทัยรักลากเสียง เอียงคอน้อยๆราวสามสิบห้าองศาซึ่งเป็นกิริยาแบบเด็กสาว ๑๔-๑๕ ตอนเจอปัญหาแบบ...ไม่มั่นจ๊ายไม่มั่นใจ เรียกกันได้ว่าแอ๊บใสเนียนสุดชีวิต!
“แล้วพีจะเข้าไปวันไหนล่ะคะ เอ...ถ้ายังไงเข้าไปบ่ายนี้พร้อมรักเลยดีมั้ยคะ รักจะได้โทร.ไปบอกเลขาฯให้เขาเตรียมเอกสารอะไรไว้ให้ด้วย”
“อือ ผมว่าไว้ก่อนดีกว่า ขอผมเคลียร์งานผมที่นี่ก่อน สองวันนะ แล้วสัปดาห์หน้าผมจะเข้าร่วมประชุมบอร์ดด้วยแล้วกัน” พีรพัฒน์ตอบกลับมา ไม่ได้ละสายตาไปเห็นไอ้สามสิบห้าองศาที่เธออุตส่าห์ทำเลย!
อ๊าย! ไอ้ผู้ชายบ๊าบ้า!!
“ก็ได้ค่ะ!” หทัยรักบอก เสียงตึงขึ้นมานิดอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะหมั่นบอกตัวเองอยู่ว่าผู้ชายอย่างพีรพัฒน์น่ะเขาเรียกว่า ‘สุขุม’ แต่หลายต่อหลายครั้งเลยที่ผู้ชายคนนี้สุขุมเกินไปเสียจนหทัยรักแทบอยากจะกรี๊ดใส่หูให้รู้แล้วรู้รอด! นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากลายไปเป็นเจ้าของธุรกิจที่มีเงินหมุนเวียนในระบบปีหนึ่งๆในระดับหลายพันล้านแล้วละก็ เธอจะไม่...
ฮึย!
“เอ่อ พีคะ” หทัยรักเปลี่ยนโทนเสียงใหม่ “ใกล้เที่ยงแล้ว เราออกไปหาอะไรอร่อยๆทานกันข้างนอกดีมั้ยคะ”
“รักไปก่อนดีกว่า ผมจะขอตัวทำงานอยู่นี่อีกหน่อย”
เออนั่น! เอามันเข้าไป...
“แต่ว่า...กองทัพเขาต้องเดินด้วยท้องนะคะ หรือว่าพีจะเถียงล่ะว่าไม่จริง”
ทั้งที่สายตาไม่ได้วอกแวกไปกว่าพื้นที่แถวหน้าจอโน้ตบุ๊กเลย แต่พีรพัฒน์ก็ยังคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา นึกอยู่ในใจว่า นาทีนี้เขาเองก็คงต้องยอมรับเงียบๆว่าสาวสวยตรงหน้ามีทั้งความอดทนและพยายามดีทีเดียว แต่...
“อือ ผมคงไม่เถียงรักเรื่องนั้นหรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้กองทัพผมยังไม่หิว อีกอย่าง ถ้ารักต้องการให้ผมเข้าไปที่เอพีกรุ๊ปก่อนอังคารหน้า ผมก็ต้องจัดการงานทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน มันค่อนข้างยุ่งน่ะเพราะบริษัทผมเพิ่งรับงานลูกค้าใหม่ เราต้องเซ็ทพวกอุปกรณ์เน็ตเวิร์ค แอคเสส คอนโทรล ควบคุมการเข้าใช้เครือข่ายในองค์กรของลูกค้า รวมถึงระบบจัดการล็อกไฟล์ที่เป็นแหล่งบันทึกข้อมูลจราจรบนเครือ...”
“โอเคค่ะ!” แล้วคนฟังก็โพล่งออกมาก่อนที่จะยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง หทัยรักหน้างอไปนิดอย่างช่วยไม่ได้ ก็เล่นสาธยายศัพท์แสงอะไรที่คนที่เป็นเฉพาะใช้คอมพิวเตอร์อย่างเธอฟังไม่รู้เรื่องนี่
“ก็ได้ค่ะ รักไม่กวนพีแล้วก็ได้ เชิญพีเคลียร์งานของพีได้ตามสบายเลย!” ว่าจบก็สะบัดตัวพรืด เดินลิ่วมาแถวหน้าประตูทางออก แต่ไอ้การจะเปิดประตูพรึบแล้วฟัดเฟียดไปเลยก็ใช่ที่ หทัยรักชะงักตัวไว้นิดยามจะคว้าลูกบิดเปิด สาวสวยเบือนหน้ากลับมาหาพีรพัฒน์ ก่อนจะยกองศาใบหน้าเชิดขึ้น
มันเป็นความต้องการที่จะประกาศให้ชายหนุ่มคนนี้สำนึกได้สักทีว่า การทำให้ผู้หญิงสวยๆขัดใจน่ะ
มันเป็นความผิดนะ!
แต่ทว่า...
“ขอบคุณมากนะครับรัก อีกสองวันค่อยพบกันที่เอพีกรุ๊ป”
“ค่ะ! แล้วรักจะคอย!” หทัยรักประกาศออกไปพร้อมกับสาบานในใจ สักวันเธอจะต้องทำให้พีรพัฒน์ วิศิษฏการ มาสยบแทบเท้าเธอให้ได้ คอยดู!
....................
สวัสดีค่ะ!
แฮะๆ ขออภัยมากๆที่ทำให้คนอ่านต้องรอคอยกันจนเบื่อจนเซ็งนะคะ ขอโทษจริงๆ แต่ว่า...เรามาเริ่มต้นกันใหม่เนาะ (จะมีใครให้อภัยปารินมั้ยอ่ะ แงๆ)
ตอนที่คุณได้รับจดหมายฉบับนี้ ตัวอิฉันอาจมิได้มีลมหายใจอยู่บนโลกเสียแล้ว เพราะความแก่เฒ่าและโรคภัยที่รุมเร้าเสียจนอิฉันรู้ตัว อิฉันจึงได้เขียนจดหมายฉบับนี้ก่อนที่เรี่ยวแรงและลมหายใจอิฉันจะหมดไป อิฉันไม่ได้กลัวความตายแม้สักน้อย แต่ห่วงสุดท้ายที่ยังมีและมิเห็นใครที่จะช่วยได้นอกจากคุณอังกาบ...นายผู้เมตตาอิฉันเสมอมาเพียงเท่านั้น ในวาระสุดท้ายของชีวิตอิฉัน อิฉันขอความกรุณา ฝากฝังแก้วตาดวงใจของอิฉันกลับไปไว้ใต้ร่มใบบุญของคุณอังกาบอีกสักครั้ง เพราะเจ้าจิ๊บมันยังเล็กนัก ขาดอิฉันไปก็คงไม่มีใครอุ้มชูดูแลมันอีกแล้ว คุณอังกาบคะ ได้โปรด...ได้โปรดกรุณาเอ็นดูเมตตาชุบเลี้ยงมันด้วยเถอะค่ะ โปรดเมตตามันเช่นที่คุณอังกาบเคยเมตตาอิฉัน อิฉันขอมอบแก้วตาดวงใจดวงนี้ของอิฉันให้ แล้วต่อไปในภายภาคหน้าคุณอังกาบจะใช้สอยหรือบัญชาเจ้าจิ๊บอย่างไรก็สุดแล้วแต่ใจและความกรุณา เพราะว่าอิฉันนั้นขอยกให้ เจ้าจิ๊บจะถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณ นับแต่วันที่อิฉันสิ้นลม
สายใจ
“จดหมายฉบับนี้มาถึงที่นี่ตั้งแต่วันอังคารที่แล้วแล้วละค่ะ”
กระแสเสียงเนิบนาบของนางบัวศรีเอ่ยขึ้นทันทีที่สังเกตได้ว่าชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วๆ แต่เพราะนัยน์ตาสีดำคมกริบที่ยังจับจ้องกระดาษเขียนจดหมายในมืออยู่เขม็งก็ทำให้ ‘นางบัวศรี’ แม่บ้านวัยหกสิบห้าปีแห่งคฤหาสน์สุริยะธาดาตัดสินใจว่าต้องอรรถาธิบายต่อ
“แต่ที่ป้าไม่ได้บอกเพราะไม่สบโอกาสสักที เห็นว่าคุณพีกำลังวุ่นๆกับงานคุณอังน่ะค่ะ”
ทว่าจนแล้วจนรอด เจ้าของร่างที่ถูกเรียกว่า ‘คุณพี’ ก็มิได้ส่งสำเนียงหรือปฏิกิริยาที่พอจะแสดงให้รู้ได้เลยว่าเขารับรู้หรือได้ยินคำที่นางกล่าวหรือไม่ ร้ายกว่านั้นคืออาการนิ่งเงียบ กับคิ้วเข้มที่ย่นเข้าหากันน้อยๆส่งผลให้นางบัวศรีต้องชั่งใจ ประสานมือไว้ตรงหน้าตักอย่างติดจะเกรงๆ
เพราะถึงแม้ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าที่มีชื่อว่า ‘พีรพัฒน์ วิศิษฏการ’ ผู้นี้ จะมีศักดิ์เป็นญาติใกล้ชิดที่เหลือคนเดียวของ ‘คุณอังกาบ สุริยะธาดา’ ผู้เป็นเจ้านายของนาง แต่หลายสิบปีที่ผ่านมานางบัวศรีก็ไม่เคยจะได้รับใช้เขาเลย
“สายใจ?” แล้วเสียงทุ้มๆก็เอ่ยออกมา จับได้ชัดว่าความสงสัยเต้นอยู่เป็นริ้วก่อนคำถามสั้นๆ ห้วนๆว่า “ใคร?” จะทำให้นางบัวศรีต้องขยับกายเพราะความอึดอัดอย่างไม่รู้ตัว
“เอ่อ...แม่สายใจ แกเป็นต้นห้องคนเก่าของคุณอังเธอน่ะค่ะ” นางบัวศรีอธิบาย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะยังไม่ได้เข้าใจอะไรเท่าไหร่ เขาจึงทวนคำ
“ต้นห้องคนเก่า?”
“ค่ะ” แม่บ้านวัยหกสิบห้าตอบรับ “แกเป็นคนสนิทคู่ใจที่คุณอังเธอรักและไว้วางใจมากค่ะ แต่ว่าแม่สายใจแกก็ขอลาออกไปตั้งนานเป็นสิบๆปีแล้วล่ะนะคะ”
“แล้วยังไง?” ชายหนุ่มซักต่อ แต่หนนี้นางบัวศรีไม่เข้าใจ แม่บ้านสูงวัยแสดงสีหน้างงงวย เขาจึงเอ่ย
“ป้าอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วรึยัง?”
“โอย! มิได้ค่ะ ป้าไม่ได้อ่าน” นางบัวศรีรีบตอบ “จดหมายจ่าหน้าถึงคุณอัง ป้ามิบังอาจเปิดจดหมายของเจ้านายอ่านหรอกค่ะ ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ รอจนสบโอกาสได้ให้คุณพีก็วันนี้เอง”
พีรพัฒน์ วิศิษฏการผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจยื่นจดหมายที่อยู่ในมือให้นางบัวศรี แม่บ้านวัยหกสิบห้าได้แต่กะพริบตางงๆ
“อ่านเถอะ ผมอนุญาต”
แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังชั่งใจอยู่อีกเกือบตั้งสองนาทีกว่าที่จะยื่นมือไปรับกระดาษบางๆแผ่นนั้นมา แล้วก็ต้องเลื่อนระยะให้เหมาะกับสภาพสายตาที่เข้าสู่วัยชราเสียแล้ว ปรับกันอยู่สองสามทีนางบัวศรีก็ได้ระยะเหมาะ เมื่อนั้นสายตาจึงค่อยๆกวาดไล่ไปตามบรรทัดตัวอักษร กระทั่งจบลงที่ตัวสุดท้ายถึงได้เงยขึ้น แล้วก็ต้องสบตากับชายหนุ่ม ผู้ซึ่งเพิ่งจะก้าวเข้ามาเป็นเจ้านายใหม่ตามลำดับศักดิ์ทายาทโดยธรรมแห่งการรับมรดกตามกฎหมาย นาทีนี้นางบัวศรีทำได้แค่แอบกลืนน้ำลายด้วยสีหน้าเลี่ยนๆ
เพราะสัญชาตญาณนั้นเตือนชัดว่าเจ้านายใหม่คนนี้ต้องถามอะไรบางอย่างที่นางไม่รู้จะให้ความเห็นเขายังไงดีแน่
และมันก็ใช่! เมื่อในที่สุด พีรพัฒน์ วิศิษฏการก็ดันตัวเองลุกขึ้นยืนสง่าเต็มความสูง ก่อนถามอย่างราบเรียบแต่ฟังดูเฉียบขาดเหลือเกินว่า
“อ่านแล้วป้าคิดยังไง ผมจำเป็นจะต้องรับเลี้ยงเด็กที่ชื่อ ‘จิ๊บ’ อะไรนั่นมั้ย ในเมื่อผมไม่ใช่ป้าอัง”
.................................
ตอนที่ ๑
พีรพัฒน์ วิศิษฏการละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากอนุญาต ประตูห้องก็ถูกดันออก พร้อมๆกับร่างบางสมส่วนในชุดเดรสแขนกุดสีขาวที่ก้าวเข้ามา
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วยนะคะพี” กระแสเสียงอันสดใสของผู้มาใหม่เอ่ยทัก ใบหน้าสวยหมดจดนั่นประดับด้วยยิ้มอ่อนหวานเสียจนเขานึกโกรธอาการโผล่เข้ามาแบบถือวิสาสะของเธอผู้นี้ไม่ลงเลย ชายหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ผมก็ต้องอยู่นี่สิรัก ที่นี่บริษัทผมนะ” พีรพัฒน์ตอบขณะเบนสายตากลับมายังหน้าจอเพราะยังเหลือคำสั่งอีกสองสามอย่างที่เขาต้องเขียนลงไปในคอมพิวเตอร์ของเขา
“อ้อ! ค่ะ” แล้วสาวสวยนาม ‘หทัยรัก วรโชติ’ ก็พยักหน้าหงึกหงักขณะพาร่างอรชรอ้อนแอ้นมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟารับแขกที่อยู่เยื้องไปด้านข้างโต๊ะทำงานเขา
“ที่นี่น่ะบริษัทพี” เสียงเจ้าหล่อนว่า ก่อนที่จะยิงประโยคย้อนถามต่อไปอีกว่า “แล้วเอพีกรุ๊ปล่ะคะ ใช่ด้วยหรือเปล่า?” ดวงตายาวรีที่ถูกล้อมด้วยแพขนตายาวงอนเบิกกว้างขึ้นนิดๆราวกับต้องการคำตอบจากเขาเสียเดียวนี้ แต่แน่นอนว่าสิ่งที่พีรพัฒน์แสดงออกไปคืออาการนิ่งและความเงียบ
“เฮ้อ! พีน่ะ” หทัยรักแสร้งถอนใจมาแรงๆ เอนแผ่นหลังพิงพนักโซฟาตัวนุ่มจนเต็ม “ตั้งแต่รู้จักกันมาคุณก็เป็นแบบนี้เสมอเลยนะ เงียบขรึม แล้วก็ยากจะเข้าใจ”
“หืม?” พีรพัฒน์เลิกคิ้วยิ้มๆ “ผมน่ะนะยากจะเข้าใจ?”
ทวนคำเจ้าหล่อนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงไปพิมพ์อะไรก่อกแก่กบนโน้ตบุ๊กตัวเองต่อ หนนี้สาวสวยเลยค้อนขวับอย่างเปิดเผย
“ก็ใช่สิคะ” หทัยรักบอก กระแสเสียงแบบกระฟัดกระเฟียดเล็กๆนั่นส่งผลให้ชายหนุ่มอดจะหัวเราะเบาๆในคอไม่ได้ หนนี้หทัยรักเลยถอนหายใจจริงจัง
“พีคะ” หทัยรักเรียก “ตอนนี้ที่นั่นก็เป็นบริษัทของพีเหมือนกันนะคะ แล้วเดี๋ยวสัปดาห์หน้าเอพีกรุ๊ปก็จะนัดประชุมร่วมกรรมการผู้ถือหุ้นแล้ว ใจคอพีจะไม่ลองเข้าไปศึกษาข้อมูลดูก่อนสักนิดเลยหรือคะ”
“ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องธุรกิจอสังหาริมทรัพย์พวกนั้นเท่าไหร่หรอก”
“เป็นเพราะคุณไม่อยากจะตั้งใจศึกษามากกว่าค่ะ” หญิงสาวสวน “รักแน่ใจว่าระบบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่พีอ้างว่าไม่ค่อยถนัดน่ะ มันง่ายกว่าการวางระบบรักษาความปลอดภัยบนเครือข่ายคอมพิวเตอร์อะไรที่พีแอลเอส ซิเคียวริตี้ ซิสเต็มส์ ของพีทำแน่”
พีรพัฒน์หัวเราะขำ “ผมว่ามันคนละเรื่องกันแล้วนะรัก”
“ตอนนี้เป็นเรื่องเดียวกันแล้วค่ะ” หทัยรักบอก ร่างบางสมส่วนดันหลังขึ้นมานั่งตัวตรง สีหน้ากระเง้ากระงอดอย่างเด็กขัดใจเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
“พีคะ ตอนนี้ อังกาบ พร็อพเพอร์ตี้ ก็ต้องการประธานบริหารนะคะ พีอยากเห็นบริษัทที่คุณป้าอังสร้างมาด้วยความอุสาหะต้องหยุดชะงัก เปลี่ยนมือ หรือว่าร้ายที่สุดคือต้องปิดตัวลงไปงั้นหรือคะ”
หนนี้ดูเหมือนความพยายามของหทัยรักจะมีผลขึ้นมาบ้างเพราะพีรพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ แม้จริงๆแล้วเขาจะรู้ดีว่าไอ้ข้อร้ายสุดที่หทัยรักว่า มันจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก เพราะไม่ว่าอย่างไร คุณอมร วรโชติ ผู้เป็นพ่อของเจ้าหล่อนก็เป็นหนึ่งในบอร์ดบริหาร ซึ่งพีรพัฒน์ออกจะมั่นใจว่าเขาคงไม่ยอมให้ ‘อังกาบ พร็อพเพอร์ตี้ หรือ เอพีกรุ๊ป’ ต้องล้มลงง่ายๆแน่
แต่ถ้าเปลี่ยนมือไปน่ะ ก็อาจไม่แน่
“อืม...ก็ได้ครับรัก” ในที่สุดพีรพัฒน์ก็ตอบ ใบหน้าสวยฉีกยิ้มสดใสอันเป็นเสน่ห์แบบที่เจ้าตัวมั่นใจเกินร้อยว่าต้องกระตุกลมหายใจผู้ชายได้สักครึ่งประเทศ
แต่แน่แหละ คนอย่างเธอไม่ประมาทว่าพีรพัฒน์อาจเป็นผู้ชายแบบที่เหลืออีกครึ่งประเทศ เพราะงั้นการจะทำให้เขารู้สึกเหมือนลืมหายใจกับเธอได้ มันก็คงต้องมีจริตเสน่ห์ตบท้ายกันนิด
แล้วสำหรับผู้หญิงสวยๆระดับอดีตดาวมหาวิทยาลัยอย่างหทัยรักคนนี้ แค่เสียงหัวเราะใสกริ๊ง กับคำพูดหวานๆประมาณว่า ‘ต้องอย่างนี้สิคะ พีน่ะน่ารักที่สุดเลย’ ก็น่าพอถมถืด
แต่ทว่า...
“หึๆๆ ต้องอย่างนี้สิคะ พีของรักน่ะ น่ารักที่สุดเลย”
ชายหนุ่มแค่ยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหน้ากลับไปหาจอคอมพิวเตอร์
บอกได้คำเดียวเลยว่า ปฏิกิริยาอย่างนั้นทำเอาอดีตดาวมหาวิทยาลัยแทบจะใบ้รับทาน!
ก็ขนาดว่าเพิ่มคำว่า ‘พีของรักน่ะ’ เข้าไปด้วยเพื่อกันเหนียวแล้ว แต่...
อ๊าย! ไอ้ผู้ชายบ้า!
หทัยรักสูดหายใจเข้าปอดยาวๆ เค้นรอยยิ้มกระชากใจตามสไตล์ตัวเองขึ้นมาใหม่ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น แล้วบรรจงพาร่างอ้อนแอ้นมายืนท้าวแขนกับโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม บางทีระยะจากโซฟาเมื่อกี้คงไกลไป หนนี้เลยมาใกล้ๆ ยิ้มกระชากใจในระยะเผาขนแบบนี้ พีรพัฒน์จะไม่อึ้งกิมกี่กับเสน่ห์เธอบ้างก็ให้มันรู้ไป!
“อืม...แล้ว...” หทัยรักลากเสียง เอียงคอน้อยๆราวสามสิบห้าองศาซึ่งเป็นกิริยาแบบเด็กสาว ๑๔-๑๕ ตอนเจอปัญหาแบบ...ไม่มั่นจ๊ายไม่มั่นใจ เรียกกันได้ว่าแอ๊บใสเนียนสุดชีวิต!
“แล้วพีจะเข้าไปวันไหนล่ะคะ เอ...ถ้ายังไงเข้าไปบ่ายนี้พร้อมรักเลยดีมั้ยคะ รักจะได้โทร.ไปบอกเลขาฯให้เขาเตรียมเอกสารอะไรไว้ให้ด้วย”
“อือ ผมว่าไว้ก่อนดีกว่า ขอผมเคลียร์งานผมที่นี่ก่อน สองวันนะ แล้วสัปดาห์หน้าผมจะเข้าร่วมประชุมบอร์ดด้วยแล้วกัน” พีรพัฒน์ตอบกลับมา ไม่ได้ละสายตาไปเห็นไอ้สามสิบห้าองศาที่เธออุตส่าห์ทำเลย!
อ๊าย! ไอ้ผู้ชายบ๊าบ้า!!
“ก็ได้ค่ะ!” หทัยรักบอก เสียงตึงขึ้นมานิดอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะหมั่นบอกตัวเองอยู่ว่าผู้ชายอย่างพีรพัฒน์น่ะเขาเรียกว่า ‘สุขุม’ แต่หลายต่อหลายครั้งเลยที่ผู้ชายคนนี้สุขุมเกินไปเสียจนหทัยรักแทบอยากจะกรี๊ดใส่หูให้รู้แล้วรู้รอด! นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากลายไปเป็นเจ้าของธุรกิจที่มีเงินหมุนเวียนในระบบปีหนึ่งๆในระดับหลายพันล้านแล้วละก็ เธอจะไม่...
ฮึย!
“เอ่อ พีคะ” หทัยรักเปลี่ยนโทนเสียงใหม่ “ใกล้เที่ยงแล้ว เราออกไปหาอะไรอร่อยๆทานกันข้างนอกดีมั้ยคะ”
“รักไปก่อนดีกว่า ผมจะขอตัวทำงานอยู่นี่อีกหน่อย”
เออนั่น! เอามันเข้าไป...
“แต่ว่า...กองทัพเขาต้องเดินด้วยท้องนะคะ หรือว่าพีจะเถียงล่ะว่าไม่จริง”
ทั้งที่สายตาไม่ได้วอกแวกไปกว่าพื้นที่แถวหน้าจอโน้ตบุ๊กเลย แต่พีรพัฒน์ก็ยังคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา นึกอยู่ในใจว่า นาทีนี้เขาเองก็คงต้องยอมรับเงียบๆว่าสาวสวยตรงหน้ามีทั้งความอดทนและพยายามดีทีเดียว แต่...
“อือ ผมคงไม่เถียงรักเรื่องนั้นหรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้กองทัพผมยังไม่หิว อีกอย่าง ถ้ารักต้องการให้ผมเข้าไปที่เอพีกรุ๊ปก่อนอังคารหน้า ผมก็ต้องจัดการงานทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน มันค่อนข้างยุ่งน่ะเพราะบริษัทผมเพิ่งรับงานลูกค้าใหม่ เราต้องเซ็ทพวกอุปกรณ์เน็ตเวิร์ค แอคเสส คอนโทรล ควบคุมการเข้าใช้เครือข่ายในองค์กรของลูกค้า รวมถึงระบบจัดการล็อกไฟล์ที่เป็นแหล่งบันทึกข้อมูลจราจรบนเครือ...”
“โอเคค่ะ!” แล้วคนฟังก็โพล่งออกมาก่อนที่จะยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง หทัยรักหน้างอไปนิดอย่างช่วยไม่ได้ ก็เล่นสาธยายศัพท์แสงอะไรที่คนที่เป็นเฉพาะใช้คอมพิวเตอร์อย่างเธอฟังไม่รู้เรื่องนี่
“ก็ได้ค่ะ รักไม่กวนพีแล้วก็ได้ เชิญพีเคลียร์งานของพีได้ตามสบายเลย!” ว่าจบก็สะบัดตัวพรืด เดินลิ่วมาแถวหน้าประตูทางออก แต่ไอ้การจะเปิดประตูพรึบแล้วฟัดเฟียดไปเลยก็ใช่ที่ หทัยรักชะงักตัวไว้นิดยามจะคว้าลูกบิดเปิด สาวสวยเบือนหน้ากลับมาหาพีรพัฒน์ ก่อนจะยกองศาใบหน้าเชิดขึ้น
มันเป็นความต้องการที่จะประกาศให้ชายหนุ่มคนนี้สำนึกได้สักทีว่า การทำให้ผู้หญิงสวยๆขัดใจน่ะ
มันเป็นความผิดนะ!
แต่ทว่า...
“ขอบคุณมากนะครับรัก อีกสองวันค่อยพบกันที่เอพีกรุ๊ป”
“ค่ะ! แล้วรักจะคอย!” หทัยรักประกาศออกไปพร้อมกับสาบานในใจ สักวันเธอจะต้องทำให้พีรพัฒน์ วิศิษฏการ มาสยบแทบเท้าเธอให้ได้ คอยดู!
....................
สวัสดีค่ะ!
แฮะๆ ขออภัยมากๆที่ทำให้คนอ่านต้องรอคอยกันจนเบื่อจนเซ็งนะคะ ขอโทษจริงๆ แต่ว่า...เรามาเริ่มต้นกันใหม่เนาะ (จะมีใครให้อภัยปารินมั้ยอ่ะ แงๆ)
ปาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 เม.ย. 2554, 20:13:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 เม.ย. 2554, 20:13:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 4740
| ตอนที่ 2 >> |
ree 6 เม.ย. 2554, 22:47:50 น.
เริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นเลยเหรอ ^^"
เริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นเลยเหรอ ^^"
ปาริน 7 เม.ย. 2554, 08:28:23 น.
อ่ะฮะ ๕๕๕ แต่จะไปค่อนข้างเร็วค่ะ ว่าจะอ่านทวนแล้วแก้ไขจุดผิดพลาดหน่อย โดยจะอัพให้วัน จ-พฤ ในเวลาราชการนะคะ (วันศุกร์-อาทิตย์ อยู่บ้านนอกอ่ะ เหอๆพูดงี้เลยรู้เลยว่าแอบหัวหน้ามาเล่นเน็ต --!)
อ่ะฮะ ๕๕๕ แต่จะไปค่อนข้างเร็วค่ะ ว่าจะอ่านทวนแล้วแก้ไขจุดผิดพลาดหน่อย โดยจะอัพให้วัน จ-พฤ ในเวลาราชการนะคะ (วันศุกร์-อาทิตย์ อยู่บ้านนอกอ่ะ เหอๆพูดงี้เลยรู้เลยว่าแอบหัวหน้ามาเล่นเน็ต --!)
เจ้าหญิงสุเอะ 19 เม.ย. 2554, 16:58:10 น.
คนน่ารักอย่างปารินจะไม่ยกให้ได้งัย
คนน่ารักอย่างปารินจะไม่ยกให้ได้งัย
HoneyPuifai 26 พ.ค. 2554, 20:13:45 น.
เย้ๆ ลงครบเลย
เย้ๆ ลงครบเลย