Honey Pie...สัญญา(รัก)ร้าย / เพิ่มตอนพิเศษ
เมื่อหนึ่งอยากสานสัมพันธ์
แต่อีกหนึ่งกลับพยายาม "ตัด"
ปฏิบัติการ "รัก" พาตัว จึงเริ่มต้นขึ้น!
-------------------------------------------
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย...ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลย? เชลย? ตัวประกัน?
จู่ๆ สติก็ดับวูบ ตื่นมาอีกครั้ง “พาริน” ก็พบว่านอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องที่ไม่คุ้นเคย พร้อมๆ กับพบว่าตัวเองถูกลักพาตัว!!!
ราวกับฉากในละครที่เพิ่งย้อนดู เสียงเพลงประกอบดังกระหึ่มในหัว...
ไม่นะ นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้ว ยังจะมีการลักพาตัวอยู่อีก ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ หึ...แต่อย่าหวังว่าลูกพระพายอย่างเธอจะยอมให้ใครกดขี่ง่ายๆ ลองดูสิ ได้เห็นดีกันแน่!
ทว่าทุกอย่างกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด ดูเหมือน “ธารณ์” เตรียมตัวมาดี เขาสามารถแก้เกมของเธอได้ทุกกระบวน รู้ทันไปเสียทุกเรื่องราวกับเลี้ยงกุมารทองเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
ถูกลักพาตัว ริบเงิน โทรศัพท์มือถือว่าร้ายแล้ว การอยู่ใกล้ธารณ์กลับร้ายยิ่งกว่า รับมือกับเขาไม่พอ ยังมีของแถมเป็นอริของเขาด้วยสิ โอ๊ยยยย เธออยากจะบ้า!
** เรื่องนี้มีตัวละครเกี่ยวเนื่องกับเรื่อง เลื่อมลายดอกรัก ที่วางแผงไปกับสนพ.แจ่มใสนะคะ
แต่สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ จะไม่ได้งงอะไรน้าาาา
แต่อีกหนึ่งกลับพยายาม "ตัด"
ปฏิบัติการ "รัก" พาตัว จึงเริ่มต้นขึ้น!
-------------------------------------------
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย...ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลย? เชลย? ตัวประกัน?
จู่ๆ สติก็ดับวูบ ตื่นมาอีกครั้ง “พาริน” ก็พบว่านอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องที่ไม่คุ้นเคย พร้อมๆ กับพบว่าตัวเองถูกลักพาตัว!!!
ราวกับฉากในละครที่เพิ่งย้อนดู เสียงเพลงประกอบดังกระหึ่มในหัว...
ไม่นะ นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้ว ยังจะมีการลักพาตัวอยู่อีก ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ หึ...แต่อย่าหวังว่าลูกพระพายอย่างเธอจะยอมให้ใครกดขี่ง่ายๆ ลองดูสิ ได้เห็นดีกันแน่!
ทว่าทุกอย่างกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด ดูเหมือน “ธารณ์” เตรียมตัวมาดี เขาสามารถแก้เกมของเธอได้ทุกกระบวน รู้ทันไปเสียทุกเรื่องราวกับเลี้ยงกุมารทองเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
ถูกลักพาตัว ริบเงิน โทรศัพท์มือถือว่าร้ายแล้ว การอยู่ใกล้ธารณ์กลับร้ายยิ่งกว่า รับมือกับเขาไม่พอ ยังมีของแถมเป็นอริของเขาด้วยสิ โอ๊ยยยย เธออยากจะบ้า!
** เรื่องนี้มีตัวละครเกี่ยวเนื่องกับเรื่อง เลื่อมลายดอกรัก ที่วางแผงไปกับสนพ.แจ่มใสนะคะ
แต่สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ จะไม่ได้งงอะไรน้าาาา
Tags: เนตรนภัส, ธารณ์, พาริน, พาย, รักโรแมนติก, Oh! My Honey
ตอน: บทนำ
บทนำ
“ปวดหัวจัง”พร้อมกับเสียงครางอ่อย ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมาเป็นเวลานานค่อยๆขยับยุกยิก มือเล็กละจากผ้าห่มซึ่งพันธนาการร่างเล็กจ้อยราวกับเด็กสาวเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่นก็ไต่ขึ้นไปกุมขมับ บีบแรงเหมือนการทำเช่นนั้นจะช่วยบรรเทาอาการปวดและหน่วงจนหัวแทบระเบิดให้ทุเลาลงบ้าง ทว่าเปล่าประโยชน์ อาการปวดตุบๆยังคงรุมเร้าจนคนบนเตียงนิ่วหน้า
เปลือกตาที่ปิดอยู่เมื่อครู่ค่อยเปิดขึ้นทีละน้อย ทว่าแสงสว่างจ้าซึ่งสาดกระทบตาทำให้อาการปวดหนักขึ้นจนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากสบถอย่างหงุดหงิดถึงใครก็ตามที่เปิดผ้าม่านในห้องจนทำให้แสงแดดสาดเข้ามารบกวนการนอนหลับ เจ้าของร่างจ้อยทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อกระชากม่านปิด แต่เพียงยกศีรษะขึ้นเหนือหมอนได้ไม่ถึงคืบก็ต้องทิ้งตัวลงอีกครั้ง เมื่อก้อนบางอย่างดันขึ้นมาจากช่องท้องจนถึงคอ รสขมปร่าทำให้รู้สึกพะอืดพะอมจนเกือบอาเจียนออกมา
เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ปวดหัวเหมือนคนถูกจับถ่วงถังเหล้าแบบนี้
จะเป็นไปได้ยังไง...บ้าไปแล้วแน่ๆ
คราวนี้เสียงสบถเปลี่ยนเป็นหัวเราะหงุงหงิงเมื่อนึกได้ว่าตนเองไม่ดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ทุกชนิด แล้วจะเมาได้อย่างไร
เธอไม่ได้กลัวพ่อถึงขนาดจะหนีออกจากบ้านทั้งทีก็ปอดแหกถึงขนาดต้องดื่มเหล้าย้อมใจหรอกน่า!
หนีออกจากบ้าน!
เปลือกตาซึ่งปิดลงเมื่อสักครู่เบิกโพลงอย่างตระหนกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างลืมตัว แล้วต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าโลกมืดกะทันหัน หญิงสาวพยายามนั่งนิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ จนแน่ใจว่าระดับความดันเข้าสู่ภาวะปกติจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือความไม่คุ้นเคย ผนังตรงหน้าไม่ใช่สีห้องนอนของเธอแน่และที่สำคัญตอนนี้เธอไม่ควรอยู่ในห้องนอน ไม่ว่าห้องตัวเองหรือห้องของใครทั้งนั้น
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่
ความทรงจำสุดท้ายคือเธออยู่ในรถ กำลังหนีออกจากบ้านไปไหนสักแห่งที่พ่อคงตามหาไม่เจอ แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แถมยังอยู่บนเตียงนุ่มอีกด้วย
ที่นี่ที่ไหน อะไรไม่ร้ายเท่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
คิดสิคิด พาย...คิดเข้า
มือเล็กแทบทึ้งผมสั้นของตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สมองตื้อเหมือนใครมากดปุ่มปิดการทำงาน แถมความวิงเวียน คลื่นไส้ที่รุมเร้าอยู่ตลอด ก็ทำให้คนฉลาดอย่างพารินคิดอะไรไม่ออก พานแต่อยากคายของเก่าทิ้งตลอดเวลา
สติ พาริน...เธอต้องมีสติ อย่าโวยวายเด็ดขาด สติเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
หญิงสาวพยายามเตือนตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าใจสงบลงบ้าง มือที่กำเส้นผมอยู่จึงคลายออก ยกมาวางข้างตัว นั่นทำให้เธอรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองก็ตาม เธอยังมีอิสรภาพ ไม่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ เชือก หรือกุญแจมือ...อย่างน้อยน่ะนะ
ใช่แล้ว เธอถูกจับตัว
ผ้าที่โปะปิดจมูก กลิ่นฉุนซึ่งสูดเข้าไปเต็มปอด เธอจำได้ว่าขัดขืนอยู่ได้ไม่นานแล้วทุกอย่างก็ดับหายเหมือนใครมาปิดเครื่องเล่นที่เรียกว่าความทรงจำ
ใครกันที่ทำกับเธอแบบนี้แล้วทำไปเพื่ออะไร ปล้น?
จะอะไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ จะใครหรือเพื่ออะไรก็ตาม สิ่งแรกที่ต้องทำคือออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน
สิ่งที่พารินทำคือกวาดตาไปรอบกายอย่างสำรวจเพื่อมองหาทางหนีทีไล่ เท้าเล็กหย่อนลงพื้นเมื่อเห็นช่องทางหนึ่งซึ่งคิดว่าคงพาไปสู่ประตูทางออก ทางรอดของเธออยู่ตรงนั้นหญิงสาวพุ่งตัวเป็นกระโจนแล้วเกือบล้มคว่ำลงกับพื้น ดีที่ยังสามารถประคองตัวเอาไว้ได้
บ้าฉิบ ต้องเป็นฤทธิ์ยานอนหลับหรือยาสลบบ้าๆนี่แน่ สมองของเธอถึงตื้อเหมือนคนง่วงนอน แถมยังคลื่นไส้อยู่แบบนี้
หญิงสาวนั่งยองๆเพื่อปรับสภาพร่างกาย เป็นครู่กว่าจะสามารถลุกขึ้นเดินไปถึงประตู มือจับลูกบิดได้ก็ขยับทดสอบ สลักถูกปลดได้ก็จริงแต่มันติดล็อกจากด้านนอก
เธอน่าจะรู้ พวกโจรหรือใครก็ตามที่จับตัวเธอมาคงไม่เลินเล่อถึงขนาดไม่มัดมือมัดเท้าแล้วยังเปิดประตูรอให้หนีไปหรอกนะ
ครั้นจะกระโจนเอาไหล่ดันประตูให้พังลงมา ก็ดูเป็นการกระทำที่โง่จนเกินไป เธอคงได้ช้ำในตายก่อนบานไม้หนาหนักบานนี้จะหลุดกระเด็นออก...สู้หนีทางอื่นดีกว่า
ทางไหนล่ะ...ในเมื่อประตูถูกปิดแน่นหนาขนาดนี้
หญิงสาวหันรีหันขวางแล้วเดินกลับมาทางเดิม หางตาเหลือบไปเห็นหน้าต่าง ต้องเรียกว่ากำแพงกระจกถึงจะถูกกว่า
ช่างเถอะ นาทีนี้จะเรียกอะไรเธอก็ไม่สนใจ ขอให้ออกไปจากที่นี่ได้เป็นพอ
พารินเปิดประตูกระจก เดินออกไปสู่ระเบียงภายนอก พาตัวเองไปเกาะลูกกรง ภาวนาให้ชั้นที่เธออยู่ไม่สูงจนเกินไปนัก แล้วหญิงสาวก็เปิดยิ้มเมื่อพบว่าชั้นที่อยู่เป็นเพียงชั้นสอง สูงจากพื้นดินแค่ไม่กี่เมตร
หึ...ไอ้โจรห้าร้อยมันคงคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีพิษสงสินะ ถึงได้ชะล่าใจไม่มัดมือมัดเท้าเอาไว้ คงคิดไม่ถึงสินะว่าความสูงแค่นี้สำหรับคนอย่างพารินมันกระจอกมาก
หญิงสาวสำรวจอีกครั้งว่าพอมีอะไรให้จับหรือช่วยพยุงตัวเพื่อร่นระยะทางระหว่างเท้ากับพื้นให้ใกล้มากที่สุด แล้วพบว่านอกจากลูกกรงก็ไม่มีอะไรให้วางเท้าหรือใช้มือจับได้เลยหญิงสาวจึงลังเลเล็กน้อย
ความสูงระดับนี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จริง แต่ไม่ใช่ในสภาวะที่ร่างกายของเธอไม่สมบูรณ์เต็มร้อยอย่างตอนนี้ เคราะห์หามยามร้ายเกิดหน้ามืดขึ้นมาอีกรอบ ตกลงไปขาแพลง จะพานหนีไม่รอดเอาเธอควรมีตัวช่วยเพื่อผ่อนแรง
หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อมองหาอะไรสักอย่าง เมื่อไม่เจอเชือกสักเส้นจึงถลันไปที่เตียง ปัดผ้าห่มทิ้งอย่างไม่ไยดี ทุกอย่างคงราบรื่นถ้าหากประตูไม้หนาหนักไม่ถูกเปิดผางออก เล่นเอาคนกำลังลากผ้าปูที่นอนอย่างเอาเป็นเอาตายถึงกับสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองต้นเสียงอย่างตกใจ
“ทำอะไรน่ะ”
เสียงถามหนักๆไม่ได้ทำให้พารินตกใจได้เท่ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ไม่ไกล
“นาย!”
“ปวดหัวจัง”พร้อมกับเสียงครางอ่อย ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมาเป็นเวลานานค่อยๆขยับยุกยิก มือเล็กละจากผ้าห่มซึ่งพันธนาการร่างเล็กจ้อยราวกับเด็กสาวเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่นก็ไต่ขึ้นไปกุมขมับ บีบแรงเหมือนการทำเช่นนั้นจะช่วยบรรเทาอาการปวดและหน่วงจนหัวแทบระเบิดให้ทุเลาลงบ้าง ทว่าเปล่าประโยชน์ อาการปวดตุบๆยังคงรุมเร้าจนคนบนเตียงนิ่วหน้า
เปลือกตาที่ปิดอยู่เมื่อครู่ค่อยเปิดขึ้นทีละน้อย ทว่าแสงสว่างจ้าซึ่งสาดกระทบตาทำให้อาการปวดหนักขึ้นจนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากสบถอย่างหงุดหงิดถึงใครก็ตามที่เปิดผ้าม่านในห้องจนทำให้แสงแดดสาดเข้ามารบกวนการนอนหลับ เจ้าของร่างจ้อยทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อกระชากม่านปิด แต่เพียงยกศีรษะขึ้นเหนือหมอนได้ไม่ถึงคืบก็ต้องทิ้งตัวลงอีกครั้ง เมื่อก้อนบางอย่างดันขึ้นมาจากช่องท้องจนถึงคอ รสขมปร่าทำให้รู้สึกพะอืดพะอมจนเกือบอาเจียนออกมา
เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ปวดหัวเหมือนคนถูกจับถ่วงถังเหล้าแบบนี้
จะเป็นไปได้ยังไง...บ้าไปแล้วแน่ๆ
คราวนี้เสียงสบถเปลี่ยนเป็นหัวเราะหงุงหงิงเมื่อนึกได้ว่าตนเองไม่ดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ทุกชนิด แล้วจะเมาได้อย่างไร
เธอไม่ได้กลัวพ่อถึงขนาดจะหนีออกจากบ้านทั้งทีก็ปอดแหกถึงขนาดต้องดื่มเหล้าย้อมใจหรอกน่า!
หนีออกจากบ้าน!
เปลือกตาซึ่งปิดลงเมื่อสักครู่เบิกโพลงอย่างตระหนกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างลืมตัว แล้วต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าโลกมืดกะทันหัน หญิงสาวพยายามนั่งนิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ จนแน่ใจว่าระดับความดันเข้าสู่ภาวะปกติจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือความไม่คุ้นเคย ผนังตรงหน้าไม่ใช่สีห้องนอนของเธอแน่และที่สำคัญตอนนี้เธอไม่ควรอยู่ในห้องนอน ไม่ว่าห้องตัวเองหรือห้องของใครทั้งนั้น
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่
ความทรงจำสุดท้ายคือเธออยู่ในรถ กำลังหนีออกจากบ้านไปไหนสักแห่งที่พ่อคงตามหาไม่เจอ แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แถมยังอยู่บนเตียงนุ่มอีกด้วย
ที่นี่ที่ไหน อะไรไม่ร้ายเท่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
คิดสิคิด พาย...คิดเข้า
มือเล็กแทบทึ้งผมสั้นของตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สมองตื้อเหมือนใครมากดปุ่มปิดการทำงาน แถมความวิงเวียน คลื่นไส้ที่รุมเร้าอยู่ตลอด ก็ทำให้คนฉลาดอย่างพารินคิดอะไรไม่ออก พานแต่อยากคายของเก่าทิ้งตลอดเวลา
สติ พาริน...เธอต้องมีสติ อย่าโวยวายเด็ดขาด สติเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
หญิงสาวพยายามเตือนตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าใจสงบลงบ้าง มือที่กำเส้นผมอยู่จึงคลายออก ยกมาวางข้างตัว นั่นทำให้เธอรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองก็ตาม เธอยังมีอิสรภาพ ไม่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ เชือก หรือกุญแจมือ...อย่างน้อยน่ะนะ
ใช่แล้ว เธอถูกจับตัว
ผ้าที่โปะปิดจมูก กลิ่นฉุนซึ่งสูดเข้าไปเต็มปอด เธอจำได้ว่าขัดขืนอยู่ได้ไม่นานแล้วทุกอย่างก็ดับหายเหมือนใครมาปิดเครื่องเล่นที่เรียกว่าความทรงจำ
ใครกันที่ทำกับเธอแบบนี้แล้วทำไปเพื่ออะไร ปล้น?
จะอะไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ จะใครหรือเพื่ออะไรก็ตาม สิ่งแรกที่ต้องทำคือออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน
สิ่งที่พารินทำคือกวาดตาไปรอบกายอย่างสำรวจเพื่อมองหาทางหนีทีไล่ เท้าเล็กหย่อนลงพื้นเมื่อเห็นช่องทางหนึ่งซึ่งคิดว่าคงพาไปสู่ประตูทางออก ทางรอดของเธออยู่ตรงนั้นหญิงสาวพุ่งตัวเป็นกระโจนแล้วเกือบล้มคว่ำลงกับพื้น ดีที่ยังสามารถประคองตัวเอาไว้ได้
บ้าฉิบ ต้องเป็นฤทธิ์ยานอนหลับหรือยาสลบบ้าๆนี่แน่ สมองของเธอถึงตื้อเหมือนคนง่วงนอน แถมยังคลื่นไส้อยู่แบบนี้
หญิงสาวนั่งยองๆเพื่อปรับสภาพร่างกาย เป็นครู่กว่าจะสามารถลุกขึ้นเดินไปถึงประตู มือจับลูกบิดได้ก็ขยับทดสอบ สลักถูกปลดได้ก็จริงแต่มันติดล็อกจากด้านนอก
เธอน่าจะรู้ พวกโจรหรือใครก็ตามที่จับตัวเธอมาคงไม่เลินเล่อถึงขนาดไม่มัดมือมัดเท้าแล้วยังเปิดประตูรอให้หนีไปหรอกนะ
ครั้นจะกระโจนเอาไหล่ดันประตูให้พังลงมา ก็ดูเป็นการกระทำที่โง่จนเกินไป เธอคงได้ช้ำในตายก่อนบานไม้หนาหนักบานนี้จะหลุดกระเด็นออก...สู้หนีทางอื่นดีกว่า
ทางไหนล่ะ...ในเมื่อประตูถูกปิดแน่นหนาขนาดนี้
หญิงสาวหันรีหันขวางแล้วเดินกลับมาทางเดิม หางตาเหลือบไปเห็นหน้าต่าง ต้องเรียกว่ากำแพงกระจกถึงจะถูกกว่า
ช่างเถอะ นาทีนี้จะเรียกอะไรเธอก็ไม่สนใจ ขอให้ออกไปจากที่นี่ได้เป็นพอ
พารินเปิดประตูกระจก เดินออกไปสู่ระเบียงภายนอก พาตัวเองไปเกาะลูกกรง ภาวนาให้ชั้นที่เธออยู่ไม่สูงจนเกินไปนัก แล้วหญิงสาวก็เปิดยิ้มเมื่อพบว่าชั้นที่อยู่เป็นเพียงชั้นสอง สูงจากพื้นดินแค่ไม่กี่เมตร
หึ...ไอ้โจรห้าร้อยมันคงคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีพิษสงสินะ ถึงได้ชะล่าใจไม่มัดมือมัดเท้าเอาไว้ คงคิดไม่ถึงสินะว่าความสูงแค่นี้สำหรับคนอย่างพารินมันกระจอกมาก
หญิงสาวสำรวจอีกครั้งว่าพอมีอะไรให้จับหรือช่วยพยุงตัวเพื่อร่นระยะทางระหว่างเท้ากับพื้นให้ใกล้มากที่สุด แล้วพบว่านอกจากลูกกรงก็ไม่มีอะไรให้วางเท้าหรือใช้มือจับได้เลยหญิงสาวจึงลังเลเล็กน้อย
ความสูงระดับนี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จริง แต่ไม่ใช่ในสภาวะที่ร่างกายของเธอไม่สมบูรณ์เต็มร้อยอย่างตอนนี้ เคราะห์หามยามร้ายเกิดหน้ามืดขึ้นมาอีกรอบ ตกลงไปขาแพลง จะพานหนีไม่รอดเอาเธอควรมีตัวช่วยเพื่อผ่อนแรง
หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อมองหาอะไรสักอย่าง เมื่อไม่เจอเชือกสักเส้นจึงถลันไปที่เตียง ปัดผ้าห่มทิ้งอย่างไม่ไยดี ทุกอย่างคงราบรื่นถ้าหากประตูไม้หนาหนักไม่ถูกเปิดผางออก เล่นเอาคนกำลังลากผ้าปูที่นอนอย่างเอาเป็นเอาตายถึงกับสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองต้นเสียงอย่างตกใจ
“ทำอะไรน่ะ”
เสียงถามหนักๆไม่ได้ทำให้พารินตกใจได้เท่ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ไม่ไกล
“นาย!”
เนตรนภัส เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2560, 14:28:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2560, 14:28:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 849
| บทที่ 1 >> |
เนตรนภัส 5 ก.ค. 2560, 14:30:50 น.
สวัสดีค่ะ เนตรนภัสเองนะคะ ช่วงนี้ฉลองการกลับมาของเว็บเลิฟด้วยการลงนิยายค่ะ ในส่วนของ Honey Pie สัญญา(รัก)ร้าย จะลงสลับกับในรอยกาลนะคะ ตอนนี้ทั้ง 2 เรื่องกำลังพยายามไล่ให้ทันกับอีกเว็บอยู่ ตอนนี้เลยลงทุกวัน (และต่อให้ทันก็ลงเกือบทุกวันอยู่ดี ฮ่า) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^^
แอบมาทักทายในเมนต์ เหตุผลไม่มีอะไรค่ะ เพราะใส่อีโมได้นั่นเอง กร๊ากกกก
สวัสดีค่ะ เนตรนภัสเองนะคะ ช่วงนี้ฉลองการกลับมาของเว็บเลิฟด้วยการลงนิยายค่ะ ในส่วนของ Honey Pie สัญญา(รัก)ร้าย จะลงสลับกับในรอยกาลนะคะ ตอนนี้ทั้ง 2 เรื่องกำลังพยายามไล่ให้ทันกับอีกเว็บอยู่ ตอนนี้เลยลงทุกวัน (และต่อให้ทันก็ลงเกือบทุกวันอยู่ดี ฮ่า) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^^แอบมาทักทายในเมนต์ เหตุผลไม่มีอะไรค่ะ เพราะใส่อีโมได้นั่นเอง กร๊ากกกก
greengrass 5 ก.ค. 2560, 18:09:45 น.
เข้ามาอ่านค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจ
เข้ามาอ่านค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจ