ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: ห้องทำงานและแขกที่มาเยือน
เมื่อหนุหนีรันกลับมาบ้าน ตนก็เอาของมาเก็บจากนั้นก็อาบน้ำเพื่อระงับอารมณ์ที่ขุ่นมัวจากการกระทำของรัน
"เฮ้อ! สบายตัวจัง" หนุร้องออกมาอย่างสบายอารมณ์ที่ตนได้อาบน้ำให้สบายตัว
"รู้สึกเจ็บเจ็บ แขนเหมือนกันแฮะ สงสัยตอนที่หนีคุณรัน คงเผลอใช้แขนข้างนี้ถือของแน่เลย" หนุบ่นกับตนเองพร้อมกับยกแขนขยับหาจุดเจ็บ
เมื่อตนขยับแขนไปมา ก็นึกถึงหนังสือของพี่ตนเองขึ้นมา สงสัยต้องเข้าห้องทำงานซะแล้วซิ พอคิดได้ดังนั้นก็พาตนเองขึ้นไปข้างบนชั้นที่สามซึ่งเป็นชั้นของห้องทำงานแต่ละคน พอเดินออกจากบันไดทางขึ้นที่อยู่กลางบ้าน ก็จะมีประตูสี่บานซึ่งแยกออกเป็นข้างหน้า ข้างหลัง ด้านขวาและซ้ายมือ ห้องที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นห้องของคุณพ่อและคุณแม่ ห้องทางขวามือคือห้องทำงานของหนุ ห้องทางซ้ายก็เป็นห้องทำงานของพี่ธัญและพี่แก้ว ส่วนห้องสุดท้ายเป็นห้องพักผ่อนไว้นั่งเล่นและคุยกันสำหรับครอบครัวและเพื่อนที่สนิท
ใช่บ้านนี้มีสามชั้น ชั้นล่างเป็นห้องรับแขกติดกับประตูหน้าบ้าน โซนถัดมาข้างหลังจะเป็นห้องครัวซึ่งแยกออกเป็นห้องทำอาหารคาวและห้องทำอาหารหวาน ติดกับห้องครัวก็เป็นห้องทานข้าว ชั้นที่สองเป็นห้องนอนที่มีห้องน้ำในตัว ส่วนชั้นสามที่เป็นชั้นสุดท้ายคือห้องสำหรับทำงานจะมีหนังสือไว้สำหรับค้นคว้าในห้องทำงานของแต่ละคน
ใช่แล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังใหญ่สำหรับครอบครัว ที่มีหลายคนอาศัยอยู่ โดยที่คนออกแบบจะเป็นใครไม่ได้ นอกจากคุณพ่อของเขาที่เป็นสถาปนิก บ้านหลังนี้คุณพ่อท่านสร้างก่อนที่พี่ธัญจะแต่งงานกับพี่แก้ว แล้วก็ออกแบบและต่อเติมไปเรื่อยๆ จนท่านเสียพร้อมพี่แก้ว การต่อเติมบ้านก็หยุดไปแต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่อยู่ อยู่อย่างสบายแล้ว
พอคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่สมัยตอนอยู่กันพร้อมหน้านั้น น้ำตาก็เริ่มออกมาปิดการมองเห็นทันที หนุเอามือปาดน้ำตาแล้วเดินเลี้ยวซ้ายเข้าห้องทำงานพี่ธัญกับพี่แก้วทันที ซึ่งในห้องทุกอย่างยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม โต๊ะทำงานสองโต๊ะที่อยู่กันคนละด้าน โดยจัดเป็นโซนแยกกันเพื่อไม่ให้รบกวนสมาธิของกันและกัน ของทุกอย่างก็ยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ตนจะเข้ามาก็เฉพาะตอนทำความสะอาดเท่านั้น
หนุเริ่มค่อยไล่หาหนังสือแต่ล่ะเล่ม เพื่อหาหนังสือที่ตนตามหา
"เจอแล้วหนังสือที่เกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยที่กระดูกหัก" หนุก็เริ่มเปิดอ่านบนโซฟากลางห้อง แล้วตนก็จมอยู่กับหนังสือจนเลยเวลาทานข้าวกลางวันไปไกลจนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์
"กริ้งง กริ้งง กริ้งง" เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น
"ครับ"หนุรับโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอ
"น้านุ ปอนด์เลิกเรียนแล้วครับ"
"ห๊ะ! เย็นแล้วหรอนี่"
"ครับ น้านุทำอะไรอยู่ครับ มารับปอนด์ได้ไหม ถ้าไม่ได้ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวปอนด์นั่งรถกลับเองได้"
"คือ...น้าขอโทษด้วยนะพอดีว่าน้าทำอะไรเพลินไปหน่อย น้าเลยยังไม่ได้เตรียมข้าวเย็น ปอนด์กลับเองได้ใช่ไหม"
"ครับ"
พอวางสายจากหลาน หนุก็รีบลงไปทำกับข้าวเตรียมรอหลาน ทุกอย่างผ่านไปรวดเร็ว งานทุกอย่างที่ต้องทำก็เสร็จหมดแล้ว เหลือแต่รอ
"กลับมาแล้วคร้าบบบ"
"โฮ้ง โฮ้ง"
ความวุ่นวายเกิดที่ห้องรับแขกเมื่อปอนด์ย่างกรายเข้ามาในบ้าน
"ปอนด์อาบน้ำแล้วมาทานข้าว จะได้รีบทำการบ้าน"หนุเรียกปอนด์ให้ไปทำธุระของตนแต่ไม่ได้ออกไปที่ห้องรับแขก แต่พอเห็นปอนด์ไม่เข้ามาบ้านซะที หนุก็แปลกใจเลยเดินออกไปดู สิ่งที่ทำให้หนุยืนนิ่งอยู่ที่ทางเข้าห้องรับแขกนั้นก็คือ คนห้าคนที่เข้ามาในบ้าน
"นี่มันอะไรกัน ทำไมคนเต็มห้องรับแขก" หนุตกใจมากเลยตัวแข็งไปชั่วขณะ
"น้าครับ คือ..." ปอนด์ไม่รู้จะอธิบายยังไง
"อ้าวนุ" ปิ่นเห็นหนุเลยทักตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน
"นุ ขอฝากท้องด้วยคนนะ" เอกเห็นหนุเลยทักขึ้นแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับอานุ" ปังยกมือไหว้และกล่าวสวัสดี
"สวัสดีครับเจอกันอีกแล้ว" รันหันมาพูดกับหนุ
"สวัสดีครับคุณหนุ" กายทักหนุ
"ทำไมทุกคนถึงมาพร้อมกันได้ล่ะครับ"พอหนุหายตกใจก็ถามออกมา
"฿&@฿¥€$_*#%" ทุกคนพูดพร้อมกันหมดยกเว้นเด็กผู้ชายสองคนที่มองดูแล้วเกาหัวแกรกๆ
"หยุดดดด!! " หนุเริ่มปวดหัวเลยตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ทุกคนหยุดพูดโดยอัตโนมัติ
"ทุกคนเล่นพูดพร้อมกันแบบนี้ ผมฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ ช่วยพูดทีล่ะคนได้ไหม" เมื่อทุกคนหยุดลงก็นิ่งและฟังหนุกันหมด อย่างตั้งใจ
"เดี๋ยวปอนด์เล่าเองครับ"ปอนด์อาสาใจกล้าเป็นคนเล่าเรื่องทั้งหมด
"คืออย่างนี้ ครับน้านุ...."
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีที่ปอนด์จะกลับมา
"นั้นใครกันมาเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านเรา" ปิ่นบ่นกับเหตุการณ์ตรงหน้าขณะที่กำลังขับรถจะ
"เฮ้อ! สบายตัวจัง" หนุร้องออกมาอย่างสบายอารมณ์ที่ตนได้อาบน้ำให้สบายตัว
"รู้สึกเจ็บเจ็บ แขนเหมือนกันแฮะ สงสัยตอนที่หนีคุณรัน คงเผลอใช้แขนข้างนี้ถือของแน่เลย" หนุบ่นกับตนเองพร้อมกับยกแขนขยับหาจุดเจ็บ
เมื่อตนขยับแขนไปมา ก็นึกถึงหนังสือของพี่ตนเองขึ้นมา สงสัยต้องเข้าห้องทำงานซะแล้วซิ พอคิดได้ดังนั้นก็พาตนเองขึ้นไปข้างบนชั้นที่สามซึ่งเป็นชั้นของห้องทำงานแต่ละคน พอเดินออกจากบันไดทางขึ้นที่อยู่กลางบ้าน ก็จะมีประตูสี่บานซึ่งแยกออกเป็นข้างหน้า ข้างหลัง ด้านขวาและซ้ายมือ ห้องที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นห้องของคุณพ่อและคุณแม่ ห้องทางขวามือคือห้องทำงานของหนุ ห้องทางซ้ายก็เป็นห้องทำงานของพี่ธัญและพี่แก้ว ส่วนห้องสุดท้ายเป็นห้องพักผ่อนไว้นั่งเล่นและคุยกันสำหรับครอบครัวและเพื่อนที่สนิท
ใช่บ้านนี้มีสามชั้น ชั้นล่างเป็นห้องรับแขกติดกับประตูหน้าบ้าน โซนถัดมาข้างหลังจะเป็นห้องครัวซึ่งแยกออกเป็นห้องทำอาหารคาวและห้องทำอาหารหวาน ติดกับห้องครัวก็เป็นห้องทานข้าว ชั้นที่สองเป็นห้องนอนที่มีห้องน้ำในตัว ส่วนชั้นสามที่เป็นชั้นสุดท้ายคือห้องสำหรับทำงานจะมีหนังสือไว้สำหรับค้นคว้าในห้องทำงานของแต่ละคน
ใช่แล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังใหญ่สำหรับครอบครัว ที่มีหลายคนอาศัยอยู่ โดยที่คนออกแบบจะเป็นใครไม่ได้ นอกจากคุณพ่อของเขาที่เป็นสถาปนิก บ้านหลังนี้คุณพ่อท่านสร้างก่อนที่พี่ธัญจะแต่งงานกับพี่แก้ว แล้วก็ออกแบบและต่อเติมไปเรื่อยๆ จนท่านเสียพร้อมพี่แก้ว การต่อเติมบ้านก็หยุดไปแต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่อยู่ อยู่อย่างสบายแล้ว
พอคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่สมัยตอนอยู่กันพร้อมหน้านั้น น้ำตาก็เริ่มออกมาปิดการมองเห็นทันที หนุเอามือปาดน้ำตาแล้วเดินเลี้ยวซ้ายเข้าห้องทำงานพี่ธัญกับพี่แก้วทันที ซึ่งในห้องทุกอย่างยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม โต๊ะทำงานสองโต๊ะที่อยู่กันคนละด้าน โดยจัดเป็นโซนแยกกันเพื่อไม่ให้รบกวนสมาธิของกันและกัน ของทุกอย่างก็ยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ตนจะเข้ามาก็เฉพาะตอนทำความสะอาดเท่านั้น
หนุเริ่มค่อยไล่หาหนังสือแต่ล่ะเล่ม เพื่อหาหนังสือที่ตนตามหา
"เจอแล้วหนังสือที่เกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยที่กระดูกหัก" หนุก็เริ่มเปิดอ่านบนโซฟากลางห้อง แล้วตนก็จมอยู่กับหนังสือจนเลยเวลาทานข้าวกลางวันไปไกลจนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์
"กริ้งง กริ้งง กริ้งง" เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น
"ครับ"หนุรับโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอ
"น้านุ ปอนด์เลิกเรียนแล้วครับ"
"ห๊ะ! เย็นแล้วหรอนี่"
"ครับ น้านุทำอะไรอยู่ครับ มารับปอนด์ได้ไหม ถ้าไม่ได้ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวปอนด์นั่งรถกลับเองได้"
"คือ...น้าขอโทษด้วยนะพอดีว่าน้าทำอะไรเพลินไปหน่อย น้าเลยยังไม่ได้เตรียมข้าวเย็น ปอนด์กลับเองได้ใช่ไหม"
"ครับ"
พอวางสายจากหลาน หนุก็รีบลงไปทำกับข้าวเตรียมรอหลาน ทุกอย่างผ่านไปรวดเร็ว งานทุกอย่างที่ต้องทำก็เสร็จหมดแล้ว เหลือแต่รอ
"กลับมาแล้วคร้าบบบ"
"โฮ้ง โฮ้ง"
ความวุ่นวายเกิดที่ห้องรับแขกเมื่อปอนด์ย่างกรายเข้ามาในบ้าน
"ปอนด์อาบน้ำแล้วมาทานข้าว จะได้รีบทำการบ้าน"หนุเรียกปอนด์ให้ไปทำธุระของตนแต่ไม่ได้ออกไปที่ห้องรับแขก แต่พอเห็นปอนด์ไม่เข้ามาบ้านซะที หนุก็แปลกใจเลยเดินออกไปดู สิ่งที่ทำให้หนุยืนนิ่งอยู่ที่ทางเข้าห้องรับแขกนั้นก็คือ คนห้าคนที่เข้ามาในบ้าน
"นี่มันอะไรกัน ทำไมคนเต็มห้องรับแขก" หนุตกใจมากเลยตัวแข็งไปชั่วขณะ
"น้าครับ คือ..." ปอนด์ไม่รู้จะอธิบายยังไง
"อ้าวนุ" ปิ่นเห็นหนุเลยทักตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน
"นุ ขอฝากท้องด้วยคนนะ" เอกเห็นหนุเลยทักขึ้นแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับอานุ" ปังยกมือไหว้และกล่าวสวัสดี
"สวัสดีครับเจอกันอีกแล้ว" รันหันมาพูดกับหนุ
"สวัสดีครับคุณหนุ" กายทักหนุ
"ทำไมทุกคนถึงมาพร้อมกันได้ล่ะครับ"พอหนุหายตกใจก็ถามออกมา
"฿&@฿¥€$_*#%" ทุกคนพูดพร้อมกันหมดยกเว้นเด็กผู้ชายสองคนที่มองดูแล้วเกาหัวแกรกๆ
"หยุดดดด!! " หนุเริ่มปวดหัวเลยตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ทุกคนหยุดพูดโดยอัตโนมัติ
"ทุกคนเล่นพูดพร้อมกันแบบนี้ ผมฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ ช่วยพูดทีล่ะคนได้ไหม" เมื่อทุกคนหยุดลงก็นิ่งและฟังหนุกันหมด อย่างตั้งใจ
"เดี๋ยวปอนด์เล่าเองครับ"ปอนด์อาสาใจกล้าเป็นคนเล่าเรื่องทั้งหมด
"คืออย่างนี้ ครับน้านุ...."
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีที่ปอนด์จะกลับมา
"นั้นใครกันมาเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านเรา" ปิ่นบ่นกับเหตุการณ์ตรงหน้าขณะที่กำลังขับรถจะ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 15:21:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 16:27:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 585
| << ตลาดปั่นป่วน |