ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: งานด่วนอีกแล้วจริงหรือ?
"จิ๊บ จิ๊บ" เสียงนกที่มาเกาะตรงหน้าต่างส่งเสียงร้องบ่งบอกว่าตอนนี้แสงแดดยามเช้าเริ่มแรกของวันมาเยือนแล้ว
"งืมมม" เอกพลิกตัวไปมาอย่างขี้เกียจแต่แสงแดดที่ส่องมาที่หน้าของตนนั้น ทำให้ต้องลืมตาตื่นขึ้น
"ย้าก! กี่โมง กี่โมงแล้ว" เอกได้หยิบมือถือที่ซุกไว้ใต้หมอนมาดูเวลา
"โห ตื่นสายขนาดนี้ได้ไง" เขารีบลงจากเตียงไปอาบน้ำโดยด่วนเพราะตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้วถ้ามัวแต่ชักช้าจะไปทำงานสายอีก
การวิ่งผ่านน้ำของเอกทำให้เข้าทำงานแบบเหยียดเส้นตาย โดยตอกบัตรในเวลา แปดโมงเช้าพอดี
"ฟู่ นึกว่าจะสายแล้ว" เอกบ่นกับตนเองงุบงิบ
"ไอ้เอก แกมาสายอีกแล้วนะ" จิ๋วเดินมาผลักหลังเบาๆ เป็นการหยอกล้อตามแบบฉบับจิ๋ว
"สงสายอะไร ดูดู๋ 8.00 พอดีเลยเหอะ" เอกยื่นบัตรที่ตอกให้จิ๋วดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาไม่ได้เข้าทำงานสาย
"ก็สายอยู่ดีนั่นแหละ มาทำงานเหยียบเส้นแบบนี้ท่าจะแย่นะแก" จิ๋วบ่นขึ้นมาอีก
"จะมาโทษฉันก็ไม่ถูก แกนั่นแหละ เมื่อวานพาฉันเที่ยวกลับซะดึกเล่นซูบพลังงานไปเยอะเลย" ก็เมื่อวานจะกลับหลายรอบแล้ว แต่จิ๋วนั่นแหละดึงไปโน่นไปนี่จนขาล้า แถมต้องมาถือของให้อีก แล้วยังมีหน้ามาบ่นคนอื่นเขา เอกได้ทีขอบ่นบ้าง
"แหะๆ ขอโทษนะ คราวหน้าจะพาแกเที่ยวน้อยๆ หน่อย เอานี่ เป็นการถ่ายโทษ เบอร์ไอ้ด็อก" จิ๋วฉีกยิ้มเต็มที่แล้วยื่นกระดาษที่มีเบอร์คนที่เอกอยากได้ให้ทันที
"ดีมาก ยกโทษให้ล่ะ" เอกรับกระดาษในมือจิ๋วมาดู แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เขาคิดว่าเดี๋ยวว่างๆ จะโทรไปหา แต่แล้วเอกก็อดทนรอไม่ไหวเลยแอบโทรหาด็อกตอนช่วงพักเที่ยง แต่ความตื่นเต้นที่ได้โทร ต้องหดหายไปเมื่อด็อกไม่รับสาย
การทำงานของเอกในวันนี้ก็เป็นไปอย่างทุกทุกวัน พอเวลาเลิกงานเอกจึงตรงดิ่งกลับที่พักโดยไม่รอจิ๋ว เขาอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างในตอนนี้มีเรื่องต้องทำมากกว่าไปเที่ยวกับจิ๋ว
"ตอนนี้สี่โมงสิบห้านาที เราอยู่ในอดีตแต่ไร้วี่เเววของเจ้าของบ้าน" เขาพูดลอยๆ ออกมาทำให้เอกเริ่มสงสัยว่าทำไมป้าดาเข้ามาในช่วงแรกๆ ถึงไม่สังเกตการเปลี่ยนแปลงในบ้านหลังนี้
"จริงสิ ช่วงหลังมานี้เรากลับมาในอดีตนานขึ้นเรื่อยๆ แล้วพักหลัง ป้าดาก็ไม่ได้มาที่บ้านมีแต่เราไปหา ก็ไม่แปลกที่ป้าดาจะไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง" เอกนั่งขัดสมาธิเอามือเกาคางแบบใช้ความคิด
เขานั่งรอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ อย่างคนว่างงาน รอว่าจะหมดช่วงเวลาในอดีตเมื่อไหร่กัน แต่เมื่อผ่านไปสองชั่วโมงก็ยังอยู่ในอดีตเหมือนเดิม จนเอกเริ่มเครียด เพราะต้องนั่งมองนาฬิกาลูกตุ้มเรือนยักษ์ แกว่งไปแกว่งมา สาเหตุที่เขามานั่งมองนาฬิกานั้นเพราะว่าเอกไม่สามารถนำของจากโลกปัจจุบันที่เขาอยู่มาได้เลยสักนิดแม้กระทั่งมือถือที่ติดตัวเขาตลอด เอามาได้แค่เสื้อผ้าและร่างกายอันผอมบางเท่านั้น
"โอ๊ย สองชั่วโมงแล้วนะ น่าเบื่อจัง" เอกเบื่อมากที่ไม่มีอะไรให้ทำ เจ้าของบ้านก็ไม่อยู่ เขาได้เดินไปที่แจกันอย่างเคยกลับไม่มีกระดาษอะไรเลย จึงเดินไปห้องครัวเพื่อหาของกินแต่ต้องตะลึงขึ้นมา
"ตู้เย็น" เอกเดินไปจับตู้เย็นสังเกตเห็นกระดาษที่วางอยู่บนตู้เย็นโดยมีแผ่นไม้เล็กๆ วางทับอยู่ เขาจึงหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
"ผมซื้อตู้เย็นเพื่อเก็บของสด เพื่อคุณหิวเวลาอยู่ที่นี่ ช่วงนี้ผมอาจไม่ค่อยกลับบ้านและขอบคุณที่ช่วยทำความสะอาดบ้านให้ตอนผมไม่อยู่" เอกอ่านออกเสียงถึงตรงนี้แล้วเปิดตู้เย็นกลับพบว่ามีแต่น้ำเปล่า
"อะไรกัน ไม่เห็นมีอะไรเลย" เอกบ่นออกมาและกลับไปอ่านจดหมายต่อ
"เมื่อเช้าผมจะไปซื้อของสดมาเก็บไว้ แต่คุณทำให้ผมสาย เลยไม่ได้ออกไปซื้อ แถมเกือบทำให้ผมไปทำงานสายอีกด้วย" เอกอ่านถึงตรงนี้และพลิกกระดาษไปมา ว่ายังมีตัวหนังสืออีกไหมแต่กลับไม่มีเสียแล้วเขาจึงนำกระดาษเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
"อะไรของเขา แรกๆ เหมือนจะชม ตอนหลังกลับต่อว่าซะนี่ งงแฮะ" เอกขมวดคิ้วแล้วบ่นกับตัวเองงุบงิบ เมื่อตาเหลือบไปเห็นขนมไทย ไม่ว่าจะเป็นทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ขนมเปียกปูน ขนมต้ม ขนมลูกตาล และอย่างอื่นอีกมากมายวางอยู่บนโต๊ะ
"โห กะจะขุนให้ผมอ้วนเลยใช่ไหม ถ้ามีขนมมาล่อแบบนี้พี่จะกินให้เรียบเลย" เอกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ความหงุดหงิดเมื่อกี้หายไปหมดเขาได้นั่งกินขนมอย่างอร่อย จนขนมบนโต๊ะเหลือน้อยลงเรื่อยๆ แต่เมื่อเขากำลังหยิบขนมต้มที่ตนชอบเข้าปาก กลับหายไปอย่างรวดเร็ว มีแต่โต๊ะที่ว่างเปล่าและบรรยากาศบ้านหลังปัจจุบัน
"ไรว้า กำลังจะเข้าปากเลย" ตอนนี้เขาเริ่มทำใจยอมรับได้บ้างแล้วแต่การขัดจังหวะการกินนี่สิ มันช่างหน้าหงุดหงิดจนไม่น่าให้อภัย
"นี่เราอยู่ในอดีตสามชั่วโมงครึ่งเลยเหรอ แถมอยู่คนเดียวอีก ทำได้ไงเนี้ยตู" เอกนั่งบ่นกับตนเองพึมพำแล้วเดินไปที่แจกันสีขาวที่มีดอกไม้ปักอยู่กลับไม่พบกระดาษอะไรเลย เขาเลยลองค้นหากระดาษจดหมายที่อินเขียนให้ในกระเป๋ากางเกงแต่กลับพบว่าว่างเปล่า
"เฮ้ออ เอาของจากอดีตกลับมาปัจจุบันไม่ได้ แต่ดอกลิลลี่เอาไปอดีตได้แปลกจริงๆ " เอกคิดย้อนกลับไป
"เอ้! เดี๋ยวก่อนนะ คุณอินบอกว่ามีงานด่วนไม่กลับบ้าน 3 วัน แต่ทำไมถึงมีตู้เย็นแล้วที่เขียนไว้ในจดหมายอีก เหมือนกับว่าเมื่อเช้าเขากลับมาบ้าน แบบนั้นแสดงว่าเขาไม่ได้ติดงานจริงนะซิ หรือเขาคิดจะหลบหน้าเรากันแน่นะ" เอกคิดโน่นคิดนี่ จนกลายเป็นคิดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเขามองขึ้นมาที่ดอกลิลลี่สีขาวถึงกลับร้องออกมา
"ไม่ใช่ว่า เขาจะเข้าใจว่าเราจีบเขาหรอกนะ โอ๊ย! ไอ้เอกทำอะไรไม่เคยคิด เล่นเขียนจดหมายหาพร้อมกับดอกไม้ที่มีความหมายเกี่ยวกับรักอีก เป็นใคร ใครเขาก็คิด ป่านนี้ไม่คิดว่าเราชอบเขาจริงๆ หรอกนะ" เอกคิดไปเดินไปเหมือนคนสติเเตกในบ้าน แต่ความคิดเหล่านี้ต้องหยุดไปเมื่อมีโทรศัพท์ดังขึ้น
"งืมมม" เอกพลิกตัวไปมาอย่างขี้เกียจแต่แสงแดดที่ส่องมาที่หน้าของตนนั้น ทำให้ต้องลืมตาตื่นขึ้น
"ย้าก! กี่โมง กี่โมงแล้ว" เอกได้หยิบมือถือที่ซุกไว้ใต้หมอนมาดูเวลา
"โห ตื่นสายขนาดนี้ได้ไง" เขารีบลงจากเตียงไปอาบน้ำโดยด่วนเพราะตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้วถ้ามัวแต่ชักช้าจะไปทำงานสายอีก
การวิ่งผ่านน้ำของเอกทำให้เข้าทำงานแบบเหยียดเส้นตาย โดยตอกบัตรในเวลา แปดโมงเช้าพอดี
"ฟู่ นึกว่าจะสายแล้ว" เอกบ่นกับตนเองงุบงิบ
"ไอ้เอก แกมาสายอีกแล้วนะ" จิ๋วเดินมาผลักหลังเบาๆ เป็นการหยอกล้อตามแบบฉบับจิ๋ว
"สงสายอะไร ดูดู๋ 8.00 พอดีเลยเหอะ" เอกยื่นบัตรที่ตอกให้จิ๋วดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาไม่ได้เข้าทำงานสาย
"ก็สายอยู่ดีนั่นแหละ มาทำงานเหยียบเส้นแบบนี้ท่าจะแย่นะแก" จิ๋วบ่นขึ้นมาอีก
"จะมาโทษฉันก็ไม่ถูก แกนั่นแหละ เมื่อวานพาฉันเที่ยวกลับซะดึกเล่นซูบพลังงานไปเยอะเลย" ก็เมื่อวานจะกลับหลายรอบแล้ว แต่จิ๋วนั่นแหละดึงไปโน่นไปนี่จนขาล้า แถมต้องมาถือของให้อีก แล้วยังมีหน้ามาบ่นคนอื่นเขา เอกได้ทีขอบ่นบ้าง
"แหะๆ ขอโทษนะ คราวหน้าจะพาแกเที่ยวน้อยๆ หน่อย เอานี่ เป็นการถ่ายโทษ เบอร์ไอ้ด็อก" จิ๋วฉีกยิ้มเต็มที่แล้วยื่นกระดาษที่มีเบอร์คนที่เอกอยากได้ให้ทันที
"ดีมาก ยกโทษให้ล่ะ" เอกรับกระดาษในมือจิ๋วมาดู แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เขาคิดว่าเดี๋ยวว่างๆ จะโทรไปหา แต่แล้วเอกก็อดทนรอไม่ไหวเลยแอบโทรหาด็อกตอนช่วงพักเที่ยง แต่ความตื่นเต้นที่ได้โทร ต้องหดหายไปเมื่อด็อกไม่รับสาย
การทำงานของเอกในวันนี้ก็เป็นไปอย่างทุกทุกวัน พอเวลาเลิกงานเอกจึงตรงดิ่งกลับที่พักโดยไม่รอจิ๋ว เขาอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างในตอนนี้มีเรื่องต้องทำมากกว่าไปเที่ยวกับจิ๋ว
"ตอนนี้สี่โมงสิบห้านาที เราอยู่ในอดีตแต่ไร้วี่เเววของเจ้าของบ้าน" เขาพูดลอยๆ ออกมาทำให้เอกเริ่มสงสัยว่าทำไมป้าดาเข้ามาในช่วงแรกๆ ถึงไม่สังเกตการเปลี่ยนแปลงในบ้านหลังนี้
"จริงสิ ช่วงหลังมานี้เรากลับมาในอดีตนานขึ้นเรื่อยๆ แล้วพักหลัง ป้าดาก็ไม่ได้มาที่บ้านมีแต่เราไปหา ก็ไม่แปลกที่ป้าดาจะไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง" เอกนั่งขัดสมาธิเอามือเกาคางแบบใช้ความคิด
เขานั่งรอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ อย่างคนว่างงาน รอว่าจะหมดช่วงเวลาในอดีตเมื่อไหร่กัน แต่เมื่อผ่านไปสองชั่วโมงก็ยังอยู่ในอดีตเหมือนเดิม จนเอกเริ่มเครียด เพราะต้องนั่งมองนาฬิกาลูกตุ้มเรือนยักษ์ แกว่งไปแกว่งมา สาเหตุที่เขามานั่งมองนาฬิกานั้นเพราะว่าเอกไม่สามารถนำของจากโลกปัจจุบันที่เขาอยู่มาได้เลยสักนิดแม้กระทั่งมือถือที่ติดตัวเขาตลอด เอามาได้แค่เสื้อผ้าและร่างกายอันผอมบางเท่านั้น
"โอ๊ย สองชั่วโมงแล้วนะ น่าเบื่อจัง" เอกเบื่อมากที่ไม่มีอะไรให้ทำ เจ้าของบ้านก็ไม่อยู่ เขาได้เดินไปที่แจกันอย่างเคยกลับไม่มีกระดาษอะไรเลย จึงเดินไปห้องครัวเพื่อหาของกินแต่ต้องตะลึงขึ้นมา
"ตู้เย็น" เอกเดินไปจับตู้เย็นสังเกตเห็นกระดาษที่วางอยู่บนตู้เย็นโดยมีแผ่นไม้เล็กๆ วางทับอยู่ เขาจึงหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
"ผมซื้อตู้เย็นเพื่อเก็บของสด เพื่อคุณหิวเวลาอยู่ที่นี่ ช่วงนี้ผมอาจไม่ค่อยกลับบ้านและขอบคุณที่ช่วยทำความสะอาดบ้านให้ตอนผมไม่อยู่" เอกอ่านออกเสียงถึงตรงนี้แล้วเปิดตู้เย็นกลับพบว่ามีแต่น้ำเปล่า
"อะไรกัน ไม่เห็นมีอะไรเลย" เอกบ่นออกมาและกลับไปอ่านจดหมายต่อ
"เมื่อเช้าผมจะไปซื้อของสดมาเก็บไว้ แต่คุณทำให้ผมสาย เลยไม่ได้ออกไปซื้อ แถมเกือบทำให้ผมไปทำงานสายอีกด้วย" เอกอ่านถึงตรงนี้และพลิกกระดาษไปมา ว่ายังมีตัวหนังสืออีกไหมแต่กลับไม่มีเสียแล้วเขาจึงนำกระดาษเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
"อะไรของเขา แรกๆ เหมือนจะชม ตอนหลังกลับต่อว่าซะนี่ งงแฮะ" เอกขมวดคิ้วแล้วบ่นกับตัวเองงุบงิบ เมื่อตาเหลือบไปเห็นขนมไทย ไม่ว่าจะเป็นทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ขนมเปียกปูน ขนมต้ม ขนมลูกตาล และอย่างอื่นอีกมากมายวางอยู่บนโต๊ะ
"โห กะจะขุนให้ผมอ้วนเลยใช่ไหม ถ้ามีขนมมาล่อแบบนี้พี่จะกินให้เรียบเลย" เอกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ความหงุดหงิดเมื่อกี้หายไปหมดเขาได้นั่งกินขนมอย่างอร่อย จนขนมบนโต๊ะเหลือน้อยลงเรื่อยๆ แต่เมื่อเขากำลังหยิบขนมต้มที่ตนชอบเข้าปาก กลับหายไปอย่างรวดเร็ว มีแต่โต๊ะที่ว่างเปล่าและบรรยากาศบ้านหลังปัจจุบัน
"ไรว้า กำลังจะเข้าปากเลย" ตอนนี้เขาเริ่มทำใจยอมรับได้บ้างแล้วแต่การขัดจังหวะการกินนี่สิ มันช่างหน้าหงุดหงิดจนไม่น่าให้อภัย
"นี่เราอยู่ในอดีตสามชั่วโมงครึ่งเลยเหรอ แถมอยู่คนเดียวอีก ทำได้ไงเนี้ยตู" เอกนั่งบ่นกับตนเองพึมพำแล้วเดินไปที่แจกันสีขาวที่มีดอกไม้ปักอยู่กลับไม่พบกระดาษอะไรเลย เขาเลยลองค้นหากระดาษจดหมายที่อินเขียนให้ในกระเป๋ากางเกงแต่กลับพบว่าว่างเปล่า
"เฮ้ออ เอาของจากอดีตกลับมาปัจจุบันไม่ได้ แต่ดอกลิลลี่เอาไปอดีตได้แปลกจริงๆ " เอกคิดย้อนกลับไป
"เอ้! เดี๋ยวก่อนนะ คุณอินบอกว่ามีงานด่วนไม่กลับบ้าน 3 วัน แต่ทำไมถึงมีตู้เย็นแล้วที่เขียนไว้ในจดหมายอีก เหมือนกับว่าเมื่อเช้าเขากลับมาบ้าน แบบนั้นแสดงว่าเขาไม่ได้ติดงานจริงนะซิ หรือเขาคิดจะหลบหน้าเรากันแน่นะ" เอกคิดโน่นคิดนี่ จนกลายเป็นคิดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเขามองขึ้นมาที่ดอกลิลลี่สีขาวถึงกลับร้องออกมา
"ไม่ใช่ว่า เขาจะเข้าใจว่าเราจีบเขาหรอกนะ โอ๊ย! ไอ้เอกทำอะไรไม่เคยคิด เล่นเขียนจดหมายหาพร้อมกับดอกไม้ที่มีความหมายเกี่ยวกับรักอีก เป็นใคร ใครเขาก็คิด ป่านนี้ไม่คิดว่าเราชอบเขาจริงๆ หรอกนะ" เอกคิดไปเดินไปเหมือนคนสติเเตกในบ้าน แต่ความคิดเหล่านี้ต้องหยุดไปเมื่อมีโทรศัพท์ดังขึ้น
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2560, 19:35:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2560, 19:35:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 575
| << ส่งจดหมายถึงกัน |