ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: ส่งจดหมายถึงกัน
เอกกลับไปฝากท้องที่บ้านป้าดา กว่าจะนั่งคุย นั่งย่อยอาหารก็เล่นกินเวลาไปหลายชั่วโมง ตอนนี้สามทุ่มซึ่งใกล้เวลานอน เขาได้เตรียมตัวเพื่อทำธุระส่วนตัว แต่ก็ไม่ลืมไปที่แจกัน ที่ใส่ดอกลิลลี่สีขาวไว้ ได้เดินเข้าไปดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นกระดาษในแจกันก็ถึงกับยกยิ้ม ใจเต้นทันที ความอยากรู้ครอบงำจึงหยิบกระดาษออกมาคลี่ดูว่าในนั้นเขียนอะไรไว้บ้าง
"ขอบคุณครับ" เอกอ่านออกมาแล้วเผลอยิ้มดีใจ ไม่คิดว่าจะมีแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกดีแบบนี้เขาจะไม่พลาดเก็บเกี่ยวอย่างแน่นอน
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" นาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ของบ้านก็ทำหน้าที่อย่างดีเหมือนเคย
"ห้าว" เอกยังรู้สึกง่วงนอนอยู่แต่ก็ลุกขึ้นปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืดในห้องนอน เขาได้กวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นคนที่ตนอยากเจอ
"ไปไหนของเขากันนะไม่กลับบ้าน" เอกบ่นกับตนเอง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เอกจึงหดความคิดนั้นลงทันที
"ไหนๆ ก็ตื่นแล้วทำความสะอาดบ้านให้เขาหน่อยดีกว่า" เอกบอกกับตนเองแล้วเริ่มลงมือทำความสะอาด เขาได้ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของบ้านยกเว้นห้องที่อินล็อกเอาไว้
"เสร็จสักที ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ อืม ตีห้าครึ่ง" เอกมองเวลาบนนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ แล้วหันกลับไปมองรอบบ้านอีกรอบตอนนี้กลับมาสู่ปัจจุบัน
"เฮ้ออ! ถ้าไปเล่าให้ใครฟังเขาจะเชื่อเราไหมนะ" เอกถอนหายใจแต่เหมือนนึกอะไรได้จึงเดินไปที่แจกันดอกไม้
"อะไรนะ" เอกหยิบกระดาษที่พับไว้เรียบร้อยคลี่ออกมาดู
"ไม่อยู่บ้านสามวัน มีงานด่วน" เอกอ่านออกเสียงออกมา ในใจรู้สึกแอบเหงาเหมือนกันที่เขาไม่อยู่บ้าน
"มิน่าหล่ะไม่ค่อยอยู่บ้าน ว่าไปถ้าส่งจดหมายหากันได้แบบนี้ก็สนุกนะสิ หึหึ" เอกคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมาอีก
"ต้องแบบนี้" เขาหยิบกระดาษแล้วเขียนอะไรยุกยิก
"ผมอยากได้ของฝาก ซื้อกลับมาด้วยนะ" เอกเขียนแล้วพูดเสียงดังออกมาพร้อมกับหัวเราะในใจรอลุ้นว่าเขาจะมาหยิบอ่านไปเมื่อไหร่
"สบายใจจัง ไปอาบน้ำทำงานดีกว่า" เอกพูดกับตัวเองและจัดการธุระของตนเสร็จจึงออกไปทำงานตามปกติ
"เฮ้จิ๋ว เมื่อไหร่แกจะให้เบอร์ไอ้ด็อกกับฉันสักที รอนานแล้วนะ" เอกเห็นจิ๋วเดินผ่านมาจึงรีบเรียกทันที
"แฮะ แฮะ ขอโทษทีฉันลืมว่ะ" จิ๋วพูดพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด
"คราวนี้ ห้ามลืมนะ อยากได้เบอร์ด่วน" เอกเริ่มขมวดคิ้ว
"ไม่ลืมแน่นอน เออ...แกเย็นนี้ไปเที่ยวกันนะ" จิ๋วเปลี่ยนเรื่องเร็วมากทำให้เอกมองหน้าอย่างเซ็ง
"เอาสิ วันนี้ว่างอยู่พอดี" เอกบอกทันทีเขาคิดว่ายังไงก็คงไม่มีอะไรทำที่บ้านอยู่แล้ว ไปเที่ยวน่าจะดีกว่า
หลังเลิกงานจิ๋วกับเอกได้ตรงไปห้างที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อของใช้จำเป็น
"ฉันว่าชุดนี้มันสั้นไปหน่อยนะ" จิ๋วเอากางเกงที่อยากได้มาเทียบกับตัวแล้วหันไปถามความคิดของเพื่อนตน
"อืม ฉันก็ว่าอย่างนั้น พี่ครับมียาวกว่านี้ไหม" เอกถามคนขายให้
"ไม่มีแล้วค่ะ" คนขายบอกเอกกับจิ๋ว
"ตัดใจซะเถอะ ไม่งั้นแกก็ซื้อไปใส่เล่นๆ ให้แฟนแกดู" เอกเสนอทางออกให้พร้อมกับยกยิ้ม
"ก็ดีเหมือนกันแฮะ เอาไว้ใส่หนีเที่ยว อิอิ" จิ๋วเริ่มมีแผนชั่วเกิดขึ้นในใจ
"เดี๋ยวฉันแวะร้านหนังสือก่อนนะ" เอกอยากซื้ออะไรบางอย่าง
"อืม เสร็จแล้วเจอกันที่ร้านแม็กนะ" จิ๋วพูดแล้วหาเสื้อผ้าต่อ
"เอ๋ หนังสือเกี่ยวกับภพ กาลเวลาจะมีไหมนะ" เอกมองดูตามชั้นต่างๆไม่ค่อยมีเกี่ยวกับสิ่งที่ตนต้องการ สงสัยต้องถามไอ้ด็อกอย่างเดียวแล้ว ไอ้ด็อกคือทางเลือกสุดท้ายของเขา
เมื่อเอกเดินดูหนังสือสักพักเห็นนาฬิกาทรายอันเล็กน่ารัก ก็คิดอะไรแปลกๆ
"ซื้อไปให้คุณอินดีไหมนะ เขาจะเคยเจอไหม จะรู้จักหรือเปล่า" เอกคิดไปคิดมาแต่มือกลับหยิบแล้วเดินไปที่เคอร์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน
เมื่อการเดินเที่ยวกับสาวน้อยจบลง พร้อมกับอาหารบุฟเฟ่แสนอร่อยจนเอกพุงกางกลับบ้าน ก็ปาไปสามทุ่มเอาเอกขาลากเลยทีเดียว
"ต้องอาบน้ำอีกสินะ" เอกลากสังขารไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนที่เตียง เขาได้หลับลงอย่างรวดเร็ว
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" ตีสี่เวลาเดิมที่นาฬิกาเรือนใหญ่ทำหน้าที่อย่างดีพร้อมกับบ้านที่เปลี่ยนเป็นอดีตอย่างรวดเร็ว แต่คนที่นอนคลุมโปงอยู่ที่เตียงยังคงหลับหายใจอย่างสม่ำสมอไม่มีทีท่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
"หึ หลับเป็นเด็กน้อยเลย" อินที่เสร็จธุระจากการทำงานรีบกลับมาบ้านเร็วกว่ากำหนดเขาเห็นข้อความที่เอกส่งมาให้ตนอ่าน แต่ถึงเอกไม่บอกเขาก็คิดอยู่แล้วว่าจะซื้อของมาให้
"ปล่อยให้นอนไปก่อนละกัน" อินล้มตัวนอนลงข้างเอกที่นอนคลุมโปงด้วยผ้าผืนโตที่เป็นของอินจนหมด
อินเลยดึงผ้าเข้ามาหาตัวเองมากขึ้น แต่ผลที่ได้กลับไปดึงเอาคนตัวเล็กกว่าติดผ้าห่มมาด้วยและแทนที่จะเป็นแค่ก้อนเนื้อที่เข้าใกล้เขาอย่างเดียวกลับมีมือและขาที่ขยับให้อยู่ในมุมที่สบายของตัวเองมากอดอินอย่างสบายใจ โดยที่เอกไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด แต่อินกลับหัวใจเต้นแรงและรัวจนเลือดได้สูบฉีดไปเลี้ยงที่หน้าจนแดงก่ำ
"แล้วอีกนานไหมที่คุณจะตื่น" อินคิดว่าตอนนี้เขาคงข่มตานอนไม่ได้อีกต่อไป คงต้องรอให้คนที่กอดเขาอยู่นั้นตื่นขึ้นหรือไม่ก็ให้ทุกอย่างกลับมาปกติ แต่อินกลับไม่รู้ว่าทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมนั้นได้ใช้เวลาถึงสามชั่วโมงด้วยกัน
"ขอบคุณครับ" เอกอ่านออกมาแล้วเผลอยิ้มดีใจ ไม่คิดว่าจะมีแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกดีแบบนี้เขาจะไม่พลาดเก็บเกี่ยวอย่างแน่นอน
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" นาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ของบ้านก็ทำหน้าที่อย่างดีเหมือนเคย
"ห้าว" เอกยังรู้สึกง่วงนอนอยู่แต่ก็ลุกขึ้นปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืดในห้องนอน เขาได้กวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นคนที่ตนอยากเจอ
"ไปไหนของเขากันนะไม่กลับบ้าน" เอกบ่นกับตนเอง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เอกจึงหดความคิดนั้นลงทันที
"ไหนๆ ก็ตื่นแล้วทำความสะอาดบ้านให้เขาหน่อยดีกว่า" เอกบอกกับตนเองแล้วเริ่มลงมือทำความสะอาด เขาได้ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของบ้านยกเว้นห้องที่อินล็อกเอาไว้
"เสร็จสักที ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ อืม ตีห้าครึ่ง" เอกมองเวลาบนนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ แล้วหันกลับไปมองรอบบ้านอีกรอบตอนนี้กลับมาสู่ปัจจุบัน
"เฮ้ออ! ถ้าไปเล่าให้ใครฟังเขาจะเชื่อเราไหมนะ" เอกถอนหายใจแต่เหมือนนึกอะไรได้จึงเดินไปที่แจกันดอกไม้
"อะไรนะ" เอกหยิบกระดาษที่พับไว้เรียบร้อยคลี่ออกมาดู
"ไม่อยู่บ้านสามวัน มีงานด่วน" เอกอ่านออกเสียงออกมา ในใจรู้สึกแอบเหงาเหมือนกันที่เขาไม่อยู่บ้าน
"มิน่าหล่ะไม่ค่อยอยู่บ้าน ว่าไปถ้าส่งจดหมายหากันได้แบบนี้ก็สนุกนะสิ หึหึ" เอกคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมาอีก
"ต้องแบบนี้" เขาหยิบกระดาษแล้วเขียนอะไรยุกยิก
"ผมอยากได้ของฝาก ซื้อกลับมาด้วยนะ" เอกเขียนแล้วพูดเสียงดังออกมาพร้อมกับหัวเราะในใจรอลุ้นว่าเขาจะมาหยิบอ่านไปเมื่อไหร่
"สบายใจจัง ไปอาบน้ำทำงานดีกว่า" เอกพูดกับตัวเองและจัดการธุระของตนเสร็จจึงออกไปทำงานตามปกติ
"เฮ้จิ๋ว เมื่อไหร่แกจะให้เบอร์ไอ้ด็อกกับฉันสักที รอนานแล้วนะ" เอกเห็นจิ๋วเดินผ่านมาจึงรีบเรียกทันที
"แฮะ แฮะ ขอโทษทีฉันลืมว่ะ" จิ๋วพูดพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด
"คราวนี้ ห้ามลืมนะ อยากได้เบอร์ด่วน" เอกเริ่มขมวดคิ้ว
"ไม่ลืมแน่นอน เออ...แกเย็นนี้ไปเที่ยวกันนะ" จิ๋วเปลี่ยนเรื่องเร็วมากทำให้เอกมองหน้าอย่างเซ็ง
"เอาสิ วันนี้ว่างอยู่พอดี" เอกบอกทันทีเขาคิดว่ายังไงก็คงไม่มีอะไรทำที่บ้านอยู่แล้ว ไปเที่ยวน่าจะดีกว่า
หลังเลิกงานจิ๋วกับเอกได้ตรงไปห้างที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อของใช้จำเป็น
"ฉันว่าชุดนี้มันสั้นไปหน่อยนะ" จิ๋วเอากางเกงที่อยากได้มาเทียบกับตัวแล้วหันไปถามความคิดของเพื่อนตน
"อืม ฉันก็ว่าอย่างนั้น พี่ครับมียาวกว่านี้ไหม" เอกถามคนขายให้
"ไม่มีแล้วค่ะ" คนขายบอกเอกกับจิ๋ว
"ตัดใจซะเถอะ ไม่งั้นแกก็ซื้อไปใส่เล่นๆ ให้แฟนแกดู" เอกเสนอทางออกให้พร้อมกับยกยิ้ม
"ก็ดีเหมือนกันแฮะ เอาไว้ใส่หนีเที่ยว อิอิ" จิ๋วเริ่มมีแผนชั่วเกิดขึ้นในใจ
"เดี๋ยวฉันแวะร้านหนังสือก่อนนะ" เอกอยากซื้ออะไรบางอย่าง
"อืม เสร็จแล้วเจอกันที่ร้านแม็กนะ" จิ๋วพูดแล้วหาเสื้อผ้าต่อ
"เอ๋ หนังสือเกี่ยวกับภพ กาลเวลาจะมีไหมนะ" เอกมองดูตามชั้นต่างๆไม่ค่อยมีเกี่ยวกับสิ่งที่ตนต้องการ สงสัยต้องถามไอ้ด็อกอย่างเดียวแล้ว ไอ้ด็อกคือทางเลือกสุดท้ายของเขา
เมื่อเอกเดินดูหนังสือสักพักเห็นนาฬิกาทรายอันเล็กน่ารัก ก็คิดอะไรแปลกๆ
"ซื้อไปให้คุณอินดีไหมนะ เขาจะเคยเจอไหม จะรู้จักหรือเปล่า" เอกคิดไปคิดมาแต่มือกลับหยิบแล้วเดินไปที่เคอร์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน
เมื่อการเดินเที่ยวกับสาวน้อยจบลง พร้อมกับอาหารบุฟเฟ่แสนอร่อยจนเอกพุงกางกลับบ้าน ก็ปาไปสามทุ่มเอาเอกขาลากเลยทีเดียว
"ต้องอาบน้ำอีกสินะ" เอกลากสังขารไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนที่เตียง เขาได้หลับลงอย่างรวดเร็ว
"ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง" ตีสี่เวลาเดิมที่นาฬิกาเรือนใหญ่ทำหน้าที่อย่างดีพร้อมกับบ้านที่เปลี่ยนเป็นอดีตอย่างรวดเร็ว แต่คนที่นอนคลุมโปงอยู่ที่เตียงยังคงหลับหายใจอย่างสม่ำสมอไม่มีทีท่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
"หึ หลับเป็นเด็กน้อยเลย" อินที่เสร็จธุระจากการทำงานรีบกลับมาบ้านเร็วกว่ากำหนดเขาเห็นข้อความที่เอกส่งมาให้ตนอ่าน แต่ถึงเอกไม่บอกเขาก็คิดอยู่แล้วว่าจะซื้อของมาให้
"ปล่อยให้นอนไปก่อนละกัน" อินล้มตัวนอนลงข้างเอกที่นอนคลุมโปงด้วยผ้าผืนโตที่เป็นของอินจนหมด
อินเลยดึงผ้าเข้ามาหาตัวเองมากขึ้น แต่ผลที่ได้กลับไปดึงเอาคนตัวเล็กกว่าติดผ้าห่มมาด้วยและแทนที่จะเป็นแค่ก้อนเนื้อที่เข้าใกล้เขาอย่างเดียวกลับมีมือและขาที่ขยับให้อยู่ในมุมที่สบายของตัวเองมากอดอินอย่างสบายใจ โดยที่เอกไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด แต่อินกลับหัวใจเต้นแรงและรัวจนเลือดได้สูบฉีดไปเลี้ยงที่หน้าจนแดงก่ำ
"แล้วอีกนานไหมที่คุณจะตื่น" อินคิดว่าตอนนี้เขาคงข่มตานอนไม่ได้อีกต่อไป คงต้องรอให้คนที่กอดเขาอยู่นั้นตื่นขึ้นหรือไม่ก็ให้ทุกอย่างกลับมาปกติ แต่อินกลับไม่รู้ว่าทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมนั้นได้ใช้เวลาถึงสามชั่วโมงด้วยกัน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2560, 19:32:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2560, 19:32:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 653
| << ดอกลิลลี่สีขาว | งานด่วนอีกแล้วจริงหรือ? >> |